คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #51 : บทที่ 45 มอบความรัก (100%) อัพกาววาเลนไทน์
บทที่ 45 มอบความรัก
มิกิรู้สึกตัวว่าตนไม่ได้อยู่ในที่คุ้นเคย...
ทุกอย่างรอบตัวมันมืดสนิท...
ที่นี่ที่ไหนกัน..
เธอเฝ้าถามในใจ พลางมองหาทางออกจากความมืดเช่นนี้...
ยังจำเรื่องก่อนหน้าที่จะมาอยู่ตรงนี้ไม่ได้อีกด้วย
ความมืดเช่นนี้..มันคืออะไรกันนะ...
ขาทั้งสองข้างของเธอเดินออกไปด้านหน้า เดินไปเรื่อยๆ ไม่รู้จุดหมาย
"...."
ก้าวเดินต่อไป.... ต่อไป....
จากที่ทุกอย่างมันเงียบสงัด เสียงบางสิ่งปะทุก็ดังสะท้อนเข้ามา
เปรี๊ยะๆ
"!?"
มิกิหันไปต้นตอของเสียง ทันใดนั้นความมืดก็เปลี่ยนเป็นแสงสีส้มอ่อนๆจุดเล็กๆ
ด้วยความที่สงสัยและเป็นจุดเดียวในความมืดที่มีแสงออกมา เธอจึงเดินไปตรงนั้น
"อะ..."
พอเข้าไปใกล้ก็พบกับแผ่นหลังของร่างสูงร่างหนึ่งนั่งอยู่ที่โขดหินหน้าแสงสีส้ม
มันคือกองไฟที่จุดให้แสงสว่าง...
และเพราะเสียงอุทานของเธอ ทำให้ร่างสูงที่หันหลังอยู่หันมามอง
ผมสีเงินที่ชี้ไปมาทำให้เธอรู้ว่าอีกคนเป็นใคร
"คาคาชิ.....?"
เธอถามออกไปแค่กลับพบว่าอีกคนนั่นไม่ใช่คนที่เธอรู้จักเพียงแต่คล้ายละม้ายกันมาก
เขาไม่ใส่หน้ากาก แถมริ้วรอยแบบนั้น...
"พูดถึงลูกชายของฉันงั้นเหรอ?"
มิกิเห็นปลอกแขนที่เป็นลายแดงขาวสลับกัน และดาบสั้นสะพายหลัง เธอรู้แล้วว่าเขาคือใคร
"คะ...คุณซาคุโมะ...งั้นเหรอคะ?"
ชายสูงวัยที่หน้าตาคล้ายกับลูกชายของเขา ยิ้มอย่างอบอุ่นให้กับเธอ
"หรือว่าเธอคือ...มิกิ น้องสาวของมินาโตะ"
เธอพยักหน้าช้าๆ
"ทำไมฉันถึงพบคุณได้ แล้วที่นี่มันที่ไหนกันเหรอคะ" มิกิถามออกไป
"มานั่งก่อนสิ" ซาคุโมะไม่ได้ตอบเธอก่อน เพียงแต่เชิญให้เธอมานั่งด้วย
มิกิก็ยอมทำตาม...
เธอรู้ว่าเขาคือใครเพราะความคล้ายกัน แต่ถึงกระนั้น ก็รู้ว่าคนๆนี้จากไปตั้งแต่ลูกชายอายุไม่ถึง10ขวบ
"คาคาชิ....เขาสบายดีไหม"
"ค่ะ...แต่เอ่อ..."พอนึกถึงเรื่องระหว่างเธอและเขา มิกิก็เริ่มอึดอัดใจ
ซาคุโมะมองหญิงสาวข้างกายพลางยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ "กะแล้วจริงๆว่าเด็กผู้หญิงที่จับมือพี่ชายแน่นคนนั้นจะเติบโตมาสวยขนาดนี้ เหมือนพี่ชายมากเลยนะ มิกิจัง"
"ขะ...ขอบคุณค่ะ คุณซาคุโมะ. แต่ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ"
ซาคุโมะแอบแปลกใจ"เป็นคนถ่อมตัวเหรอเนี่ย เสียดายที่ตอนฉันมีชีวิตไม่ค่อยได้รู้จักเธอมากเท่าไหร่เลยนะ"
"นั่นสิคะ..."
"ว่าแต่คาคาชิทำอะไรให้เธอหนักใจรึเปล่า"
"คะ?? เอ่อ...ไม่เลยค่ะ เขาเปลี่ยนไปมากเลยค่ะ คุณซาคุโมะ"
"เปลี่ยนไปงั้นเหรอ???"
"เอ่อ....แบบว่าสมัยเด็กที่เป็นคนจริงจังเสมอ ตอนนี้เป็นคนที่ชอบมาสายตลอดเลยค่ะ แต่เขาก็เป็นครูที่ดีนะ"
"งั้นเหรอ โตจนกลายเป็นครูแล้วงั้นเหรอ?"
น้ำเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกใจหาย เมื่อเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทำให้มิกิรู้สึกผิด
"ตั้งแต่ตอนที่คุณจากไป มันก็นานมากแล้วนะคะ คาคาชิเขา...ฉันคิดว่าเขาก็ยังไม่เคยลืมคุณหรอกนะคะ"
"งั้นเหรอ..."
"...."
ถึงแม้ว่าเธอไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ตรงนี้ แต่เธอก็อยากบอกทั้งหมดเกี่ยวกับลูกชายของอีกฝ่าย
"หลังจากที่เสียคุณไป....เขาก็เสียเพื่อนสนิทและอาจารย์...ชีวิตของเขาผ่านไปอย่างขมขื่น แต่เขาก็ยังสู้เสมอเลยนะคะ ถึงจะเย็นชาไปบ้าง พูดจาตัดกำลังใจบ้าง แต่เขาไม่เหมือนคุณเลยนะคะ"
ชายหนุ่มมองเธอเล่าพลางนึกถึงลูกชายของตนตามที่เธอเล่า....
"คุณซาคุโมะทั้งใจดีและอ่อนโยน และคาคาชิเขาไม่เคยเป็นแบบนั้นเลย เดี๋ยวนี้ทั้งเหลาะแหละ ทั้งเฉื่อยชา เหมือนหุ่นไล่กา เอาแน่เอานอนไม่ได้"
ชายหนุ่มผู้เป็นพ่อหัวเราะกับเรื่องราวที่เธอเล่า
ดูเหมือนเจ้าลูกชายของเขาจะตามตื้อเด็กคนนี้สุดๆเลยสินะ...
"เขาชอบปลีกตัวอยู่คนเดียว จนฉันห่วงอยู่เสมอ แต่ว่าพอฉันไม่เหลือใคร เขาก็ยื่นมือมาช่วยฉันทุกครั้ง...." ใบหน้าของเด็กสาวที่เล่าเรื่องไป ทำให้ร่างสูงดูออก
รัก...สินะ
"มิกิจัง....ชอบลูกชายฉันตรงไหนงั้นเหรอ"
"ตรงที่เขาจริงจังเมื่อไหร่เขาจะปกป้องสิ่งสำคัญเสมอน่ะค่ะ...." เธอตอบไปโดยไม่คิด
"งั้นเหรอ แบบนี้ฉันก็ฝากลูกชายของฉันกับเธอได้สินะ"
คำพูดของเขาทำเอามิกิอึ้ง "เอ๋ ฝาก? ดะ..เดี๋ยวนะคะ ฝากที่ว่านี่คือ...."
มิกิหน้าแดงแจ๋
"ไม่มีทางค่ะ....เรื่องแบบนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นได้แน่นอนค่ะ!!"
"ทำไมกันล่ะ ลูกชายฉันน่ะชอบเธอมานาน คนอย่างฉันก็ดูออกนะ"
"คุณก็รู้เหรอคะ? ถ้างั้น..."
"เขาชอบหนูตั้งแต่สมัยก่อนแล้ว มิกิจัง"
พอได้ฟังแบบนั้น ยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดไปอีกที่พยายามหนีและปฏิเสธมาตลอด
"แต่ฉัน..."
"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไมหนูถึงไม่ยอมรับความรู้สึกของลูกชายฉัน แววตาของเธอมันฉายแววหลากอารมณ์ไปหมด ทั้งดีใจกลัวและสับสน"
"....."
"ฉันไม่สามารถมอบความรักให้กับลูกชายของฉันได้อีก แต่มีอีกอย่างที่ฉันสามารถฝากไว้กับเธอได้"
"คุณซาคุโมะ คือฉัน...."
"ได้โปรด ช่วยทดแทนความรู้สึกที่ขาดหายไปของเขาแทนฉันทีนะ"
มันไม่ใช่ข้อยัดเยียด แต่เป็นความฝากฝัง ซาคุโมะรู้ว่าเธอรักคาคาชิมาก มากจนไม่อยากเสียไป และคาคาชิก็รักเธอ...
"เขาอาจจะเอาแต่ใจ งอแงบ้าง แต่ฉันคิดว่าเขาต้องการเธอแน่นอน" มือที่หยาบกร้านกุมมือของมิกิไว้ "นี่เป็นคำขอของพ่อคนนึงที่เห็นแก่ตัว ขอร้องล่ะ"
พ่อ....ความรู้สึกแบบนี้งั้นเหรอ...
"คนเป็นพ่อแม่ทุกคนคงคิดแบบนี้สินะคะ...ไม่ว่ายังไงก็ยังรักลูกเสมอ"
"....."
"คุณซาคุโมะ ฉัน....ก็จริงค่ะที่ฉัน รักลูกชายของคุณ...รักมาก แต่ฉันไม่อยากรับคำขอคุณได้...ฉันให้สัญญาไม่ได้ ถ้าเกิดฉันเป็นอะไรไป เขาอาจจะ.... "เธอเริ่มร้องไห้ "เขาจะเป็นเหมือนเมื่อก่อนก็ได้"
"นั่นสินะ..."
ไม่อยากสูญเสีย...
"แต่ฉันเชื่อว่าเขาจะไม่ทิ้งเธอแน่นอน มิกิจัง..."
"คะ?"
"ฉันเชื่อแบบนั้น เพราะงั้นฝากเขากับเธอด้วยนะ"
--------------------------------------------------------------
ขอ NC มาเกินคาดมากค่ะ กดดันเลย 5555555555 รอก่อนนะคะ ><
-------------------------------------------------------------
.
.
.
.
.
ทันทีที่ลืมตาขึ้นมา ดวงตาสีฟ้าเอ่อล้นไปด้วยน้ำตามองเพดานห้องช้าๆ
เราฝันถึง...คุณซาคุโมะ...ทำไมกัน?
เพดานห้องที่ไม่คุ้นตา กลิ่นผ้านวมที่ไม่คุ้น ความอุ่นกายที่มากกว่าปกติ
ลมหายใจอุ่นข้างกาย ทำให้เธอหันไปมอง
ใบหน้าหล่อเหลาที่หลับใกล้เพียงไม่กี่คืบกับใบหน้าเธอมากนัก ริมฝีปากกระจับที่ยากนักจะได้เห็นห่างจากใบหน้าของมิกิ จมูกสันโด่งชัดเจน. ผมสีเงินปรกบังรอยแผลเป็นที่ตาซ้าย เรือนกายแนบชิบกอดกายของหญิงสาว ไร้อาภรณ์มีเพียงผ้านวมลายดาวกระจายกลุมเอาไว้
เธอนอนอยู่กับร่างสูง ความอุ่นที่โอบเธอไว้มันช่าง....
มิกิมองใบหน้าของคนข้างกาย พินิจมัน น้ำตาก็เอ่อล้นออกมาไม่รู้ตัว
ไม่คิดว่าจะมาอยู่ตรงจุดนี้ได้ ใบหน้าของเขาผ่านอารมณ์มามาก ภายใต้หน้ากากเต็มไปด้วยความขมขื่น บัดนี้เธอเห็นทุกอย่างชัดเจน
".....ฮึก..."
ท่ามกลางเสียงสะอื้น มิกิจูบที่ปลายจมูกของอีกฝ่ายเบาๆ เธอลูบเส้นผมอย่างเบามือและโหยหา
ใครกันแน่ที่ต้องการความรัก
"คาคา...ชิ..."
รักนะ...รักมาตลอด
แต่ฉันจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้ นี่มันความเห็นแก่ตัวของฉัน
ทันใดนั้นกายหนาที่กอดเธอก็ขยับเเขนขึ้นมาปัดผมที่บดบังใบหน้าของเธอ
"มิกิ เป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไม..."
เธอส่ายหน้าและสะอื้นไม่หยุด พลางขยับเข้าไปซุกกอดอีกคน เธอกอดแน่น
"ไม่มีอะไร...ฮึก"
"อย่าโกหกสิ เวลาเธอโกหกฉันไม่สบายใจนะ" คาคาชิลูบหัวเธออย่างไม่สบายใจ ไม่รู้สาเหตุที่เธอร้องไห้ "ฉันทำเธอเจ็บงั้นเหรอ?"
"ปะ...เปล่านะ.."
"แล้วมันอะไรล่ะ"
มิกิส่ายหน้า "มันไม่สำคัญไรหรอก"
คาคาชิไม่อยากเร่งเร้าอะไรเธอนัก ทันใดนั้นสายตาก็มองไปที่ปฎิทิน
00.00 น. 3 กันยายน...
"วันนี้แล้วสินะ..."
"เอ๋...?"
"ขอโทษนะ พอดีเพิ่งนึกขึ้นได้น่ะ"
มิกิมองสงสัยและกระจ่างทันทีที่ได้คำตอบ
"วันนี้วันเกิดพ่อของฉันน่ะ"
ตาสีฟ้าเบิกกว้างจดจ้องอีกฝ่ายนิ่ง ความสงสัยจากความฝันของเธอเริ่มเข้าใจทันที
"งั้นเหรอ..."
เพราะเป็นวันที่แสนสำคัญ ที่สามารถสื่อใจกันได้
"ถึงจะเป็นวันเกิดของเขา แต่ฉันก็ไม่เคยทำอะไรให้มากหรอกก็แค่วันนึง.."
"ตอนเช้าเราไปเยี่ยมท่านกันไหม" เธอเอ่ยถาม
"ไม่จำเป็นหรอก" คาคาชิอึกอักส่ายหน้า
"ไม่...คือฉันว่ามันจำเป็นนะ" มิกิยืนกราน "มัน...เอ่อ...ยังไงเขาก็คือคนในครอบครัวคนเดียวของนาย"
------------------------------------------------------------------
ส่งเมลฉาก NC ไปเรียบร้อยแล้วนะคะ อย่าลืมคอมเม้นด้วยนะ กว่าจะคิดฉากนั้นออกมากได้ ฮืออ อย่าเงียบกันไปนะคะ
-----------------------------------------------------------------
ไม่ได้อัพต่อค่ะ แต่ไกล้วาเลนไทน์แล้ว เลยปล่อยกาวน้อยๆของตัวเอง
วันแห่งความรัก ฝ่ายหญิงต้องเป็นคนให้ช๊อกโกแลตใช่ไหมคะ ตัวนางเอกของเราไม่เคยทำมาก่อนเลย เลยขี้อายไปบ้าง 5555555 ส่วนตัวฝ่ายชายก็....น่าจะพอรู้นะคะว่ารู้สึกยังไง
ช่วงนี้อาจหวานจนผู้อ่านทุกคนบิดจนตกเตียงก็ได้ (อ่านเม้นแล้วสงสาร55555) ริ่งจะกลับมาอัพวันพฤหัสไม่ก็ศุกร์นะคะ แล้วเจอกันค่ะะะ
---------------------------------------------------------------------
ครอบครัว...
ไม่ได้ยินคำนี้มานานแล้วสิ....
“นั่นสินะ”
คาคาชิเอ่ยเพียงแค่นั้น มิกิก็ยิ้มรับ
“งั้นตอนเช้า เราไปด้วยกันนะ”
.
.
.
.
.
.
.
เธอหลับไปแล้ว แต่เขายังคงตื่นอยู่
จ้องมองใบหน้าที่หลับพริ้มข้างกาย มือหนาลูบเส้นผมอย่างเบามือ
ราวกับฝัน ที่มีเธออยู่ในคืนนี้ บนเตียงเดียวกันกับเขา ในตอนที่เธอหลับแล้วมีความสุขเช่นนี้ เขาไม่เคยได้เห็นมาก่อน
เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นใบหน้าเธอเช่นนี้
“มิกิ...”
จะให้พูดชื่อเธออีกกี่ครั้ง เขาก็ยอม ชื่อที่แสนงดงาม
ที่ผ่านมาพยายามเข้มแข็งมาตลอดเลยใช่ไหม ปิดกั้นความรู้สึกตัวเอง เพื่อรักษาความรู้สึกของคนอื่น แม้แต่ฉัน...
เพราะอย่างนี้ไง ถึงได้รัก
ดีใจแค่ไหนที่เธอรักเขา แต่ทว่ากลับมีบางส่วนที่ยังแคลงใจ ว่านี่เป็นเพียงเพราะว่าจิตใจของเธอบอบบางจากการสูญเสียรึเปล่า
คำว่ารักที่เธอบอก มันเป็นคำโกหกรึเปล่า?
คาคาชิหลับตาสลัดความคิดแง่ลบนั้นออกไป ทำไมเขาต้องคิดแบบนั้น ทั้งๆที่เธออยู่ตรงนี้แล้ว
เพราะเธอ...เขาถึงยังมีเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่
...
“ช่วยบอกทีได้ไหม ว่าทำได้เธอถึงปฏิเสธฉัน คาคาชิ”
ย้อนกลับไปในวันที่ทีมมินาโตะเหลือเพียงแค่คาคาชิและริน การสูญเสียเพื่อนร่วมทีมอย่างโอบิโตะ ทำให้ทีมมินาโตะเปิดเผยความรู้สึกออกมามากมาย รวมทั้งการสารภาพรักของริน
“ที่บอกว่าเธอไม่มีค่าพอให้ใครรักน่ะ นั่นโกหกใช่ไหม” เด็กสาวถามอย่างไม่มั่นใจ ตรงกันข้ามมีเด็กหนุ่มยืนอยู่
“ไม่หรอก มันคือความจริง” เขาตอบ “ฉันน่ะ...ไม่มีค่าซักนิด ถ้าจะให้มีความสุขแทนโอบิโตะที่รักเธอมาตลอดล่ะก็ ฉันทำไม่ได้”
“คนโกหก...”
เสียงของรินนั่นแผ่วเบา ดวงตาสีน้ำตาลมองอีกฝ่ายด้วยน้ำตาไหลริน
“จริงๆแล้วเธอน่ะ... มีคนชอบอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ”
“เรื่องนั้น—“
“การที่เธอได้รับความรักจากคนอื่น เธอสามารถปฏิเสธมันได้ แต่ถ้าเธอรักใครซักคน มันห้ามไม่ได้อยู่แล้วใช่ไหมล่ะ”
“.....”
รินปาดน้ำตาบนใบหน้าออก แล้วมองออกไปยังตรงที่มีกลุ่มคนที่ห่างออกไป
ทีมชิคาคุ ...
“คนๆนั้นคือ มิกิจัง สินะ”
คาคาชิมองตามสายตาของริน ภาพเด็กสาวผมเหลืองอ่อนพูดคุยหยอกล้อเด็กๆร่วมกับทีมตัวเองปรากฏขึ้น โดยไม่รู้ว่ามีใครมองเธออยู่
“ทำไมถึงเป็นมิกิจังล่ะ?”
คาคาชิไม่ตอบ แต่รินมองสายตาด้านข้างของเขาออก
“ไม่แปลกใจเลยนะที่มีคนชอบเธอมากมาย ก็มิกิจังเป็นคนสวยนี่นา”
“ไม่ใช่เรื่องแบบนั้นสักหน่อย ริน”
“แต่ก็ส่วนหนึ่งใช่ไหม?”
นั่นก็อีกครั้งที่เขาไม่ตอบ
“ดีจังนะที่มิกิจังมีคนแอบชอบ แถมยังเป็นเธออีกด้วย”
“ดะ...ดีตรงไหนกัน” เขาเถียงเสียงเบาหวิว ไม่เคยมีใครรู้เรื่องนี้แต่กลับเป็นรินที่มองออกคนแรก
หวังว่าเธอคงไม่ได้เกลียดเพื่อนของเธอเพราะเราหรอกนะ
“แล้วคาคาชิบอกเขาไปรึยังล่ะจ๊ะ? ก็อยากถามแบบนั้นอยู่หรอก แต่เธอคงยังไม่ได้พูดสินะ”
เขาหลุบตาลงมองตัวเอง นั่นก็ทำให้รินเข้าใจ
คิดว่าตัวเองไม่มีค่าพอจะให้ใครรัก
“ฉันเอาใจช่วยนะจ๊ะ คาคาชิ”
“เอ๋?” เขาร้องถามอย่างุนงง
“ก็ฉันอยากให้เธอมีความสุขนี่นา การที่เธอชอบมิกิจังอยู่เงียบๆแบบนี้น่ะมันคงไม่เดินหน้าหรอกจริงไหม” รินเดินมาจับมือคาคาชิแน่น “ถ้าคนที่ฉันรักมีความสุขกับเพื่อนรักของฉัน ฉันก็ดีใจมากเลยล่ะ”
ริน...
ความรักของเธอคือการเสียสละ
เธอรู้ว่าความรักของตัวเองไม่มีทางสมหวังแต่ก็ยังคอยเชียร์ฉันอยู่เสมอ
ทั้งเธอและมิกิ ต่างก็เป็นเพื่อนที่รักกันอย่างที่สุด
ชีวิตของฉันที่เธอปกป้องไว้ ฉันจะรักษามัน เพื่อที่จะเรียนรู้คำว่ารัก
จะดูแล ปกป้อง เพื่อนรักของเธอเอง ริน
----------------------------------------------------------------
ขอโทษที่หายไปผิดสัญญาที่จะกลับมาอัพนะคะ งานมันวนเป็นลูปนรกจริงๆ พอส่งงานริ่งก็ตายเป็นวัน พอตื่นก็ต้องรีบปั่นงานก่อน ฮือออ วาร์ปบ่อยมากค่ะ สมองประมวลไม่ถูก แต่งยังไงอะไรต่อ งงๆค่ะ 55555
อีกบทนึงจะเริ่มภาคใหม่ที่ริ่งแต่งเองนะคะ ขอเวลาไปรวมข้อมูลก่อนน้าาา
ความคิดเห็น