คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #54 : บทที่ 47 ไม่ได้หึงสักนิด 100%
บทที่ 47 ไม่ได้หึงสักนิด
“นั่นก็เพราะ ผมตกหลุมรักคุณไปแล้วยังไงล่ะ”
ราวกับ....ทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่งไปชั่วขณะ เมื่อกี้เธอได้ยินไม่ผิดใช่ไหม ชายที่ยืนหันหลังให้เธอ กำลัง...
สารภาพรักกับใครที่อยู่ในห้อง
แน่นอนว่าไม่ใช่เธอแน่ๆ เพราะเขาหันหลังอยู่ไงล่ะ
เอ๋ ? ฉันควรทำยังไง เสียใจ หรือ ดีใจ หรืออะไร????
แล้วเรื่องเมื่อคืนล่ะ???
มิกิทำอะไรไม่ถูกทันที เธอไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองในตอนนี้เลย ได้แต่ยืนจ้องแผ่นหลังของร่างสูงที่ไม่รู้ตัวเลยว่าเธอได้ยินสิ่งเขาพูด
นี่เราเป็นอะไรกัน?
“ให้ตายสิ....นี่ฉันพูดอะไรออกมาเนี่ย”
“นี่คือความหมายที่แท้จริงที่อยากจะสื่อถึงผมสินะ”
ในตอนนั้นเองบุคคลที่สองก็โผล่ออกมา นารูโตะเดินโผล่มาที่หน้าต่างแล้วตบบ่าครูคาคาชิของเขา
“ขอบคุณมากฮะ ครูคาคาชิ”
เอ๋?
เดี๋ยวนะ
เมื่อกี้ที่คาคาชิสารภาพรัก...
กับนารูโตะงั้นเหรอ?????
“เอ๋?!!!!!”
มิกิร้องลั่นด้วยความตกใจจนทั้งคู่หันมาตามเสียง คาคาชิมองอีกฝ่ายด้วยความตกใจไม่แพ้กัน
“อ้าว น้ามิกิ ไปอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ” นารูโตะทักเธอแบบไม่รู้เรื่องสักนิด
ผิดกับคาคาชิที่หน้าแดงก่ำสุดๆ
“มะ...มันไม่ใช่อย่างที่เธอเข้าใจนะ”
“พูดอะไรของครูน่ะ ผมงงไปหมดแล้ว”
“เอ่อ...เมื่อพวกเธอทำอะไรกันเหรอ?” มิกิถามเลี่ยงก่อนที่สถานการณ์จะแย่ไปกว่านี้ พลางเดินไปยังหน้าต่างบานนั้นเพื่อมองเข้าไปด้านใน ก็พบว่าทั้งนารุโตะ ชิกามารุ และชิโฮะ นักถอดรหัสของโคโนฮะกำลังถอดรหัสข้อความจิไรยะอยู่
เธอมองหนังสือในมือคาคาชิสลับกัน มันเกี่ยวกันตรงไหน??
“พวกเราถอดรหัสข้อความได้แล้วครับ ครูมิกิ ถ้าไม่ได้เจ้านารูโตะสังเกตตัวเลขนั่นว่ามีตัวอักษรอยู่ด้วยล่ะก็...” ชิกามารุหยิบข้อความที่ไขได้ให้เธอ
“มันเป็นตัว อักษรแรกของหน้าหนังสือแต่ละหน้าที่ท่านจิไรยะบอกไว้ครับ”
มิกิอ่านคำที่วงไว้ในกระดาษ
ตัว จริง นั้น ไม่ มี อยู่
“แล้วหนังสือที่ท่านจิไรยะเขียนเล่มสุดท้ายคือเล่มที่ ครูคาคาชิถืออยู่น่ะครับ”
“เอ๋? งั้นเมื่อกี้ก็...”เธอรู้สึกเขินอายขึ้นมาเมื่อแอบเข้าใจผิดไปโข
“ฉันเพิ่งช่วยพวกเขาไขยังไงล่ะ” คาคาชิตอบ “ถึงเนื้อหามันไม่ควรจะอ่านออกเสียงก็เถอะ”
ไม่น่าอ่านออกเสียงสุดๆเลยล่ะ มิกิเห็นด้วย
“ว่าแต่ มิกิซัง พอจะรู้ไหมคะว่าข้อความนี้สื่อว่าอะไร” ชิโฮะขยับแว่นถามเธอ
มิกิอ่านข้อความอีกรอบ เธอก็เข้าใจทันทีว่าจิไรยะต้องการบอกอะไร
“ตัวตนของเพนน่ะ”
พอได้ยินคำตอบเช่นนั้น ทุกคนก็ตกตะลึง
“ต้องรีบรายงานท่านซึนาเดะ” คาคาชิบอกกับทุกคนแล้วรีบเดินนำออกไป
“ตัวตนของเพนงั้นเหรอ?” ซึนาเดะทวนถาม ตอนนี้ในห้องไม่ได้มีแต่เธอและชิซึเนะ แต่มีเหล่าเซียนกบจากเมียวโบกุเป็นแขกพิเศษรอพวกนารุโตะอยู่
“จะบอกว่าทั้งหกคนนั้น ไม่มีใครเป็นตัวจริงของเพนเลยงั้นเหรอ?”
“จิไรยะจังก็ว่าแบบนั้นนะ เขาบอกว่าเพนทุกคนเขารู้จักค่าตามาก่อน แต่ไม่ได้มีอุปนิสัยเช่นที่เห็น”
“ตัวคือยาฮิโกะ แต่เนตรของนางาโตะ แถมยังมีหกคนที่ยังมีนิสัยคล้ายกันอีก”
“นี่เรากำลังเจอศัตรูแบบไหนกันเนี่ย”
จากนั้นทั้งห้องก็เงียบกริบ ซึนาเดะครุ่นคิดการรับมืออย่างยากลำบาก หัวหน้าแสงอุษาแข็งแกร่งและซับซ้อนจริงๆ
“มันคงถึงเวลาแล้วสินะ” ท่านฟุคาซาคุเอ่ยอย่างหนักใจ “ตามที่จิไรยะจังคาดไว้ เรื่องเด็กในคำทำนาย”
“เอาจริงๆงั้นเหรอคะ ท่านฟุคาซาคุ” ซึนาเดะหันไปถามเซียนกบ
เด็กในคำทำนาย? มิกิขมวดคิ้วนึกตาม เธอเคยได้ยินคำนี้เมื่อนานมาแล้ว
“ถึงตอนนี้จิไรยะเป็นคนสุดท้ายที่ต่อกรกับเพนด้วยพลังเซียน ก็ไม่มีใครที่สามารถจะต่อกรเพนได้อีกแล้วล่ะ เพราะจิไรยะน่ะเป็นถึงหนึ่งในสามนินจาในตำนาน” ซึนาเดะกล่าวก่อนจะมองไปยังนารูโตะที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“นารูโตะ นายยังอยากจะแก้แค้นให้กับจิไรยะอยู่ใช่ไหม”
“โอ้ว!!” เขาตอบโดยไม่คิด “ไม่ว่าเพนจะแกร่งแค่ไหน ผมก็จะ—“
“ถ้างั้นนายต้องไปฝึกวิชาเซียนกับท่านฟุคาซาคุ”
“เอ๋?”
อะไรนะ?? วิชาเซียนงั้นเหรอ?
“เพราะยังไงตอนนี้นายยังไม่แข็งแกร่งพอ จริงไหมล่ะ”
“.....”
“แล้วอีกอย่างที่เป็นความต้องการของจิไรยะจังแน่นอน เขาเชื่อว่าเธอคือเด็กในคำทำนาย”
“ผมน่ะเหรอ?” นารูโตะทวนถาม
ในตอนนั้นเองซึนาเดะก็หันมาทางคาคาชิและมิกิ
“เธอไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ มิกิ”
“คะ? เอ๋? เอ่อ....” เธองุนงงอยู่เหมือนกัน ทุกอย่างดูเร็วไปหมด เธอพยายามคิดอยู่ว่าพวกเขาต้องการสื่ออะไร ใช่ ก่อนหน้านี่เธอยังจมกับความคิดเรื่อง เด็กในคำทำนาย
นารูโตะมองมิกิอย่างคาดหวัง ตอนนี้เขาอยากได้คำอนุญาตจากเธอมากที่สุด
“คือ....เขาจำเป็นต้องใช้วิชานั่นจริงๆเหรอคะ?”
“.....”
“นารูโตะน่ะมีเก้าหางอยู่นะคะ วิชาเซียนจะไม่ไปกระตุ้นผนึกของเก้าหางเหรอคะ”
นั่นคืออีกสิ่งหนึ่งที่ซึนาเดะก็คิดไม่ตก
“จิไรยะจังฝากเรื่องผนึกกุญแจกับข้าแล้วล่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
ที่ผ่านผนึกเก้าหางอ่อนลงเรื่อยๆ จนครั้งนึงเขาเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้ แถมตอนฝึกกระสุนวงจักรก็ยังควบคุมอารมณ์ไม่ได้
ถึงเธอจะไม่ได้ดูแลมากเท่าจิไรยะหรือคาคาชิ แต่เธอก็ไม่อยากให้หลานชายตัวเองไปเสี่ยง
“น้ามิกิ...” นารูโตะเอ่ยเรียกเธอ เขารู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายลังเลใจ
“เฮ้อ....ถ้างั้นฉันไม่ขัดข้องอะไรแล้วล่ะค่ะ”
เวลาต่อมา นารูโตะและมิกิก็กลับมาเก็บสัมภาระของเขาเพื่อที่จะออกเดินทางทันที
“ได้ไปฝึกที่ที่เดียวกับตาเซียนลามก น่าตื่นเต้นเป็นบ้าเลย ว่าไหมฮะ”
เขาเดินเข้าห้องไปอย่างร่าเริง ส่วนมิกิ เธอยิ้มตอบแล้วอืมเบาๆ
“จะว่าไป พ่อเขาเคยไปฝึกวิชาแบบนี้ไหมฮะ แบบสัตว์อัญเชิญของเขาคืออะไร?”
พอนารูโตะถามเช่นนั้น มิกิก็นึกเรื่องที่ยังคาใจออก
“เด็กในคำทำนาย ท่านจิไรยะก็เคยบอกว่าเป็นพี่มินาโตะ....”
“เอ๋? เมื่อกี้น้าว่าไงนะ”
“เปล่าจ้ะ!” เธอตะโกนกลับไปแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟา
ท่านจิไรยะไม่เคยบอกเลย ว่าคิดว่านารูโตะคือเด็กในคำทำนาย แล้วเหตุผลที่พี่มินาโตะผนึกเก้าหางกับนารูโตะอีก ตอนนั้นพี่คุชินะไม่ยอมแน่ๆ ทำไมกันนะ?
“นี่ น้ายังไม่ตอบผมเลยนะ”
“เอ๋? อ๋อ? ก็แบบเดียวกับท่านจิไรยะแหล่ะจ้ะ”
“พ่อฝึกวิชาเซียนที่เมียวโบคุเหรอ”
ย้อนไปตอนช่วงที่มินาโตะเพิ่งกลับมาจากการสำเร็จวิชาใหม่ๆ ทันทีที่คุชินะทำอาหารต้อนรับ เขาก็รีบทานแถมยังร้องไห้ไปด้วย จนทั้งสองสาวมองอย่างอึ้งๆ
“จะว่าไป น้าว่าเธอเอาขนมไปซักหน่อยดีกว่านะ”
“เมื่อกี้ปู่เซียนกบบอกว่าที่นั่นอาหารดีมากมายเลยนะ สบายน่า ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ”
ประเด็กไม่ใช่โตแล้วหรอก นารูโตะ....
และจากนั้นนารูโตะก็ออกเดินทางไปพร้อมกับเหล่านินจากบจากเมียวโบคุ
------------------------------------------------------------------
วันหยุดยาวต้องรับอัพแล้ววว
------------------------------------------------------------------
เพราะเจ้านารูโตะแท้ๆ
คาคาชิคิดคาดโทษลูกศิษย์ตนเอง ขณะที่เดินอยู่บนถนนกลางหมู่บ้าน
บังคับให้อ่านประโยคชวนขนลุกเสียงดัง ให้ตายสิ ดูหน้าเจ้าชิกามารุตอนนั้นสิ
แล้วฉันมีหน้าเอาไปไว้ที่ไหนเนี่ย ภาพพจน์ที่ฉันสั่งสมมา คนอื่นมองยังไงถ้ารู้ว่าฉันอ่านอะไรแบบนี้
“เฮ้อ....อะ!” คาคาชิอุทานขึ้นเมื่อเขาเงยหน้าถอนหายใจแล้วเจอใครบางคน ที่กำลังเดินสวนมา
มิกิมองคนตรงหน้าพลางหลบสายตาทันที เลิกลั่กมองหาทางเดินเลี่ยงแทน
“ฉะ...ฉันจะไปซื้อชากินซักแก้วน่ะ” เธอชี้ไปยังร้านชาไข่มุกข้างทาง แล้วรีบเดินไปที่ร้านโดยไม่ฟังเขาตอบไรซักนิด
“เดี๋ยวสิ” เขารีบเดินตามเธอไป
มิกิสั่งชาแล้วรับมาเรียบร้อย เธอดูดมันไปอึกใหญ่ จากนั้นก็เดินออกมา
และคาคาชิก็ยังตามมาอยู่
“.....”
เธอเดินไปตามถนนจนออกมาถึงริมสวนลำคลองร่มรื่นย์พอดี และมีร้านขนมญี่ปุ่นโบราณตั้งแถวนั้น
“เอ่อ...ไม่มีธุระอื่นเหรอ?” เธอถามคนด้านหลังที่ตามมาแบบเงียบมาตลอดทาง
“ก็มี...แค่รู้สึกเหมือนเธอหนีหน้าฉันยังไงก็ไม่รู้”
“เอ่อ....โทษที”
นี่เธอจะหนีหน้าเขาทำไมเนี่ย!!!
“หรือว่า...เธอคิดว่าฉันนอกใจ?”
“หา??? อะไรทำให้นายคิดอย่างนั้น คาคาชิ จะบ้าเหรอ ฮ่าๆๆ” ท่าทางของมิกิทันทีที่ได้ยินคำว่า นอกใจ เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว “นั่นมันบทในหนังสือนี่ ใครจะไปคิดกัน ฮ่าๆ”
คาคาชิมองร่างเล็กหัวเราะกลบเกลื่อนที่ไปเนียนเลยซักนิด
“คำบอกรักหวานเลี่ยนแบบนั้น นายไม่กล้าพูดที่แจ้งหรอก จริงไหม”
“เห...รู้จักฉันดีนี่นา”
“ก็แหม ใครๆก็ดูออก” มิกิหัวเราะแถมยิ้มขบขัน เธอยังคงดูดชาไข่มุกไม่หยุด
“แล้วถ้าเกิดมันเป็นเรื่องจริงขึ้นมาล่ะ”
เสียงดูดหลอดหยุดชะงักทันที
“เธอจะไม่รู้สึก ‘หึง’ ฉันเลยเหรอ?”
มิกิหันควับมองคนตัวสูงกว่าทันที “มะ....ไม่”
“เอ...แต่ก่อนหน้านี่เธอหึงฉันนี่นา ใช่ไหมล่ะ ตอบมาตรงๆเหอะน่า” เขาบีบจมูกเธออย่างหมั่นเขี้ยว
“มะ...ไม่ได้หึงซักหน่อย!!! ฉันจะไปมีสิทธิ์หึงนายได้ไง”
“มีสิ ก็เราเป็น แฟนกัน นี่นา”
“มะ...ไม่—เดี๋ยวนะ แฟน..?”
อา...ให้ตายเถอะ หน้าเธอแดงเป็นมะเขือเทศของจริงแล้วนะ
“ใช่ เพราะงั้นเธอมีสิทธิ์ในตัวฉันทุกอย่างนั่นแหล่ะ จะรู้สึกยังไง ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร เธอสามารถบอกฉันได้”
“อือ”
“แล้วสรุปเธอหึงฉันใช่ไหมล่ะ”
“ก็...ก็แค่รู้สึกตกใจที่จู่ๆนายก็พูดจาแบบนั้นกับคนอื่น เหมือนกับนายลืมเรื่องของเราเมื่อคืน”
“ใครจะไปลืมเล่า ยัยบ้า” เขาตอบแล้วขยี้ผมเธอเพื่อกลบความเขินตัวเอง
พอพูดถึงมันก็นึกถึงภาพนั้น ....
“พะ...พอทีเถอะ” เธอพูดแล้วสะบัดหัวหนี ยกแขนตัวเองมาบังอาการร้อนผ่าวบนหน้า
“โทษที” เขายอมลดมือที่ลูบหัวเธอลง “งั้นฉันต้องไปแล้วล่ะ”
“เอ๋?” มิกิหันมามองเขา สายตาที่มองทำให้เขาคิดว่าเธอไม่อยากให้เขาไปเลย
เหมือนลูกแมวส่งสายตาอ้อน
น่ารัก...
------------------------------------------------------------------
ตาลุงโดนดาเมจไปหลายยกเชียว ไหวไหมนาาา
------------------------------------------------------------------
สัญญาณในตัวของคาคาชิดังลั่น เขารีบหันไปทางอื่นทันทีก่อนที่ตนเองจะเผลอจูบเธอโดยไม่ทันคิด
มีสติหน่อย คาคาชิ หักห้ามใจตัวเองหน่อย เขากู่ร้องในใจ
“จะไปทำธุระที่ว่าน่ะเหรอ?”
“อะ...ใช่ โทษทีนะ”
มิกิเลิกคิ้วอย่างงุนงง ทำไมเขาถึงขอโทษล่ะ “ฉันไม่ได้อยากจะรั้งหรอกนะ นายรีบไปเถอะ”
เธอลนลานตอบอีกฝ่าย เพราะนึกว่าเขาเข้าใจผิด
แต่ถึงอย่างนั้นสายตาก่อนหน้านี้ของเธอก็ทำให้เขาคิดอย่างนั้นไปแล้ว
“ถะ...ถ้างั้น เจอกันตอนเย็นนะ”
“อื้ม...”
จากนั้นคาคาชิก็เดินย้อนกลับไปยังทางเดิมแล้วลับสายตาไป มิกิถอนหายใจราวกับความอึดอัดเมื่อกี้หายไปอย่างรวดเร็ว ความประหม่าเมื่อครู่ทำเอาเธอแทบคุมตัวเองไม่อยู่
“เมื่อกี้เธอหึงฉันใช่ไหมล่ะ”
“ก็เราเป็นแฟนกันนี่ อุ้ย หวานซะ”
มิกิสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงใครไม่รู้ล้อเลียนบทสนทนาเมื่อครู่ของพวกเธอ
“อันโกะ คุเรไน!”
สาวสาวออกมาจากที่ซ่อนพลางหัวเราะคิกคัก แถมยังมองมิกิอย่างนึกสนุก
“แหม ลงเอยกันแล้วไม่ยอมบอกเพื่อนกันเลยนะ” อันโกะว่าพลางหยิกแขนเธอ
“พอต่อหน้าพวกเราทำท่าสุขุมมาดนิ่ง แต่พออยู่สองต่อสองนี่ออดอ้อนไม่เกรงใจคนรอบข้างเลยนะ มิกิ”
“คุเรไน มะ...ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดซักหน่อย” มิกิค้านโดยไม่คิด เธอเผลอโกหกออกไปอีกแล้ว
“พวกเราอยู่ตั้งแต่พวกเธอเข้ามานั่นแหล่ะ ไม่ต้องมากลบเกลื่อนเลย” อันโกะบอก “ไม่เห็นต้องเขินเลยน่า จะคบกันไม่น่าอายซักหน่อย”
“ไม่ได้อายซักหน่อย แค่ถ้าคนอื่นรู้เข้า พวกเขาอาจไม่ชอบก็ได้ แบบพวกสาวๆที่ชอบคาคาชิ”
คุเรไนถอนหายใจ “ก็ต้องมีบ้างแหล่ะ พวกหนุ่มๆที่ชอบเธอเหมือนกัน”
มิกิหัวเราะแห้งๆ
“มานี่เลย เธอต้องเล่าให้พวกเราฟังเลย ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง” อันโกะว่าแล้วดึงแขนมิกินั่งที่ร้านขนม คุเรไนก็ตามมานั่งด้วย
ช่วงบ่ายวันนี้ก็คงเหนื่อยเล่าหน่อยล่ะนะ
--------------------------------------------------------------------
มาลงปิดตอนจ้า
--------------------------------------------------------------------
ซึนาเดะยังคงนั่งอ่านรายงานในห้องทำงานต่อไป เธอพยายามจดจ่อกับงานอย่างเดียว ข้อมูลของแสงอุษาที่เป็นอันตรายต่อหมู่บ้าน
จะไม่ยอมเสียใครไปอีกแล้ว
ซึนาเดะตั้งมั่นในใจ เล็กสีแดงจิกกระดาษที่ถืออยู่โดยไม่รู้ตัว
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ สาวใหญ่ยังไม่ละจากกระดาษในมือ
“เข้ามา”
ไม่มีการตอบรับใดๆ
ดวงตาคมเหลือบมามองบานประตูตรงหน้าที่ยังคงเงียบสนิท
“หูฝาดงั้นเหรอ?”
ว่าเช่นนั้นก็กลับมาสนใจข้อมูลตรงหน้าต่อ
ก๊อกๆ
เสียงเคาะดังขึ้นอีกหน ครั้งนี้สร้างความหงุดหงิดให้กับโฮคาเงะสาวเป็นอย่างมาก
“ถ้าคิดจะแกล้งกันล่ะก็ ไม่จะทุบไม่เลี้ยงเลย” ซึนาเดะลุกขึ้นไปที่ประตูพลางบ่นอย่างหัวเสีย
“นั่นใคร!!!” พอเปิดประตูออกก็ตะโกนลั่น แต่ทว่ากลับไม่พบใครหลังบานประตูเลยแม้แต่นิด
“.....”
ใครที่ไหนกันบังอาจมาแกล้งเราในเวลาแบบนี้
“แหะๆ”
ทันใดนั้นเอง เสียงหัวเราะดังขึ้นต่ำลงไปจากตัวของซึนาเดะ พอเธอก้มลงไปมอง กลับเบิกตากว้างราวกับเห็นสิ่งที่ไม่คาดคิด
“นี่...เธอ...”
ร่างเด็กชายตัวเล็กๆ ผมสีน้ำตาล หน้าคลายละม้ายกับซึนาเดะยืนจ้องมองซึนาเดะอย่างร่าเริง เขายิ้มให้ซึนาเดะก่อนจะเรียก
“พี่สาว”
“นะ...นาวากิ”
----------------------------------------------------------------
จบตอนค่าาา จะเริ่มภาคใหม่ตอนหน้านะคะ ชื่อตอนคือ ความลับของโฮคาเงะ ค่าาา
นาวากิ ถ้าใครจำไม่ได้ น้องชายของซึนาเดะยังไงล่ะคะ
เจอกันตอนหน้าค่า
ความคิดเห็น