คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Epilogue : 10 year later
Epilogue : 10 year later
“คุณเคียวครับ ทางวองโกเล่ส่งข้อมูลเรื่องมิลฟิโอเล่แฟมิลี่แล้วครับ”
“เอาไปไว้ที่ห้องของผม เดี๋ยวผมจะอ่านมันทีหลัง” ร่างสูงโปรงผู้เป็นเจ้านายกล่าวน้ำเสียงเรียบนิ่ง ในขณะที่ตนกำลังอ่านสิ่งที่อยู่ในมือ
โปสการ์ดใบเล็กๆ จากผู้หญิงคนหนึ่ง…
หลังจากวันที่เธอคนนั้นตัดสินใจจากไปมันก็สิบปีมาแล้ว ตั้งแต่เกิดเรื่องในวันนั้น ราวกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันถูกลบหายไปหมด เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักนิดเดียว
แต่สำหรับฮิบาริ เคียวยะ มันคือความรู้สึกผิดที่ไม่สามารถช่วยอะไรเธอคนนั้นได้แม้แต่นิดเดียว และยังปล่อยให้เธอหลุดมือไปโดยไม่รั้งเธอไว้สักนิด
ใจความในโปสการ์ดที่ส่งมาบอกว่าเธอจะกลับมาที่นามิโมริอีกครั้ง ในอีกสองวันข้างหน้า หลังจากไปทำจิตอาสาที่ประเทศแถวตะวันออกกลาง
นับเป็นข่าวดีที่ฮิบาริสามารถยิ้มออกมาได้เพียงแค่นิดเดียวก็ตาม
อยากจะพาเธอชมเมืองนามิโมริที่เปลี่ยนไปมากกว่าแต่ก่อนครั้งสุดท้ายที่เธออยู่ และหวังว่าจะได้เห็นรอยยิ้มของเธออีกครั้ง
“เธอนี่ต่างจากพี่สาวจอมจุ้นของเธอจริงๆนะ….”
สองวันต่อมา
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มือหนาหยิบมันขึ้นมากดรับสายและเงี่ยหูฟัง ร่างสูงโปร่งเงียบไปครู่หนึ่งหลังจากที่ได้ฟังข้อความในโทรศัพท์
“เข้าใจแล้ว….”
เขากดมันลงและปล่อยมือข้างลำตัว สายลมพัดผ่านร่างโปร่งบนเนินสูงที่มองเห็นทิวทัศน์รอบเมือง
บางสิ่งที่ได้ยินจากโทรศัพท์มันอาจทำให้หลายๆคนช็อค หลายๆคนเสียใจ แต่กับชายหนุ่ม มันเหมือนกับ….ไม่รู้ว่าจะแสดงอารมณ์ใดๆออกมาสักนิด เขาทำอะไรไม่ถูกนอกจากมองทิวทัศน์และปล่อยให้สายลมพัดผ่านหูจนกลบเสียงทุกอย่าง
เมื่อสองชั่วโมงก่อน เครื่องบินสายการบินทางอัฟกานีสถานที่มุ่งหน้ามาที่ญี่ปุ่นเกิดเหตุเครื่องขัดข้องกะทันหัน ทำให้เกิดระเบิดรุนแรงจนร่วงดิ่งลงทะเล
ความเสียหายมากเกินที่จะประมาณได้ ผู้เสียชีวิตนับร้อยหนึ่งในนั้น…ก็คือ
มิสึกิ
อา….เป็นแบบนี้ไปซะแล้ว อุตส่าห์จะได้เจอกันแล้วแท้ๆ
“มาอยู่ที่นี่เอง ฮิบาริ” ร่างปริศนาปรากฏขึ้นจากด้านหลัง เธอเป็นผู้หญิงร่างสูงที่ใส่ชุดสูดสีดำสนิทพอดีตัวดูคล่องแคล่ว ผมสีน้ำตาลมันรวบสูงสะบัดไปตามแรงลม
“ที่นี่ลมแรงเสมอเลยนะ” เธอเอ่ยแล้วมองไปรอบๆศาลเจ้านามิโมริ
“มีธุระอะไร รัญ” เขาถามโดยไม่หันมามอง
ซารัญ หรือ มิชิดะ คาโต้ บอสสาวแห่งเทอร์บาสโกแฟมิลี่รุ่นที่ 12 ยักไหล่ตอบ ก่อนจะเดินเข้าไปหา
“น้ำเสียงแบบนั้น คงได้ข่าวที่ไม่น่าพอใจสินะ…”
“…..”
“บางทีการที่เธอหวังอะไรไว้มันไม่ได้เป็นไปตามที่คาดหวัง เธอก็ควรเก็บอาการให้ดีกว่านี้นะ”
“แปลกนะ ที่คุณไม่รู้สึกอะไรเลย ทั้งๆที่น้องสาวคุณตายไป”
คาโต้สีหน้าเปลี่ยนไป เธอมองร่างสูงที่รู้จักกันมานับสิบปี ในฐานะคู่หมั้น
“เพราะพวกเธอไม่ใช่รึไงที่ทำให้น้องสาวของฉันพลอยโดนผลกระทบนี้ไปด้วย”
“…..”
“เบียคุรันเริ่มที่จะฆ่าคนที่เกี่ยวข้องกับวองโกเล่ทุกคน น้องสาวฉันที่เคยข้องแวะกับพวกคุณเมื่อสิบปีก่อนเช่นกัน”
ฮิบาริไม่เถียงอะไรทั้งสิ้น
“ในตอนนี้ฉันอาจจะเสียน้องสาวไป แต่อย่าลืมว่าฉันรู้เรื่องที่น้องสาวฉันมีความสัมพันธ์กับพรีโม่ ฉันจะต้อง…เฮ้อ…”
ฮิบาริเลิกคิ้ว ที่จู่ๆเธอเปลี่ยนอารมณ์ไป
“จะโกรธแค้นพรีโม่ตอนนี้มันก็คงสายเกินไปแล้ว เขาตายไปเป็นร้อยปีแล้วนี่นา…”
“นึกว่าจะมีแผนย้อนเวลาไปหาซะอีก” เขาพูดเหน็บเธอ
คาโต้ยิ้มส่ายหน้า “ฉันมีวิธีที่ดีกว่านั้น … ได้ยินแผนที่สึนะจะสลับตัวตอนพวกเขาเมื่อสิบปีก่อนไหมล่ะ”
มีเพียงแค่สึนะโยชิกับฮิบาริเท่านั้นที่ล่วงรู้แผนนี้
“เอาตัวในอดีตมาแก้ไขอนาคตแทน นั่นแหล่ะที่จะรักษาชีวิตน้องสาวของฉันได้”
“คุณจะให้เธอมางั้นรึ?”
“เปล่า..แต่จะเป็นฉันแทน” คาโต้ตอบ “ถ้าแผนนี้สำเร็จ ตัวฉันในตอนเด็กก็จะรู้เรื่องของพวกเธอโดยสมบูรณ์ และกันน้องสาวของฉันไม่ให้ยุ่งเรื่องนี้ได้อีก”
“…..” ฮิบาริไม่ค่อยพอใจกับแผนเสี่ยงตายของหญิงสาวตรงหน้านัก
“ฉันจะลบทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างพรีโม่และมิสึกิ ให้เธอออกจากสนามรบที่วุ่นวายโดยสมบูรณ์”
แววตาของคาโต้ยิ้มเหมือนกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ รอยยิ้มที่มั่นใจว่าทำทุกอย่างเพื่อปกป้องใครซักคนได้
ถ้าแผนนี้สำเร็จ เธอคนนั้นจะไม่รู้จักเราซักนิด และใช่ตัวเราในตอนเด็กก็จะไม่รู้จักเธอเหมือนกัน
นี่อาจเป็นทางเลือกที่จะลบทุกอย่างที่ผิดกฎธรรมชาติอยู่ก็ได้นะ
และนี่ก็อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เรียกชื่อเธอ
ท้องฟ้า ….
END
=============================================================
จบแล้ววววว จบจริงแล้วค่ะ !!!!!
กลายเป็นว่าเป็นปฐมบทฟิคของซารัญ (คาโต้)แล้วค่ะ แต่นี้เป็นรัญในอีก สิบปีที่วางแผนลากตัวเองตอนเด็กมาร่วมแผนในอนาคตค่ะ (ใครงง ไปตามอ่านได้นะคะ ตอนนี้มีสองภาคแล้ว อยู่ในเด็กดีนี่แหล่ะ ไปหาอ่านได้ค่ะ 555555)
สำหรับมิสึกิ สรุปนะคะ ตายค่ะ!!! เครื่องบินตกเป็นฝีมือของเบียคุรันที่ต้องการจะฆ่าคนที่เกี่ยวข้องกับวองโกเล่
ฮิบาริเป็นตัวประกอบ? ยอมรับว่าเขียนมา ท่านฮิเขาประกอบจริงๆ ไม่สามารถเอาใช้เป็นตัวหลักได้เลยค่ะ (เราอาจมโนไม่ถึง ต้องขอโทษด้วย)
เอาเป็นว่าเราอยากเขียนให้มันจบแบบนี้ ไม่ถูกใจยังไงต้องขอโทษที่ทำให้ผิดหวังนะคะ T_T
ความคิดเห็น