คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter Five: Do you love me?
Chapter Four: Do you love me?
“เอ๋...?” หญิงสาวที่ถูกแขนของชายหนุ่มล๊อคตัวไว้แน่นร้องออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา จ้องมองใบหน้าที่ดูอ่อนกว่าวัยนิ่ง ตาสีดำสบเข้ากับตาสีฟ้าราวกับถูกตรึงเอาไว้ด้วยเถาวัลย์หนามที่ตรึงร่างเธอเอาไว้
รักเหรอ?
เรารักจีอ๊อตโต้งั้นเหรอ?
แต่ว่าคนๆนี้คือวองโกเล่รุ่นแรก เป็นบรรพบุรุษของสึนะ เก่งกาจและสูงส่ง สมกับเป็นนภาที่โอบอุ้มสุกสิ่งไว้ภายในดวงตาสีฟ้านี่ ไม่สมควรก็เด็กธรรมดาอย่างเราเลยสักนิด
“มิสึกิ...”
“เอ่อ...คือ”
“เจ้าหน้าแดงนะ”
“เอ๋?!” มิสึกิรีบเอามือจับหน้าทันทีแต่ก็ถูกมือหนาดึงมือออก ก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้เธออีก เล่นเอาเธอยิ่งอายเข้าไปใหญ่ รีบหลบสายตาคู่นั้นอีก
“ใบหน้าเจ้าแบบนี้แหล่ะ ที่ข้าอยากเห็น” จีอ๊อตโต้กระซิบอย่างแผ่วเบาเมื่อใบหน้าของเขาและเธอห่างกันเพียงแค่คืบ
“เอ่อ....ขอโทษที่ขัดจังหวะอันหวานซึ้งนะครับ แต่ยังมีผมอยู่ที่นี่อีกคนด้วยนะครับ” เสียงบุคคลที่สามดังขึ้น มิสึกิหันไปมองทันที
บาโดนั่นเอง
“อะ!”
“หืม? อ้อ เจ้าเองรึ? จัดการที่ข้าสั่งไปเรียบร้อยแล้วรึ?” จีอ๊อตโต้ถามแต่ก็ยังยึดร่างบนตักไว้แน่น ทั้งๆที่ร่างบางพยายามดิ้นให้หลุดแถมหน้าแดงแปร๊ด
“ครับ แต่ว่า...ไม่นึกเลยว่าคุณจะกล้าพูดประโยคนั้นต่อหน้าคนอื่นแบบนี้”บาโดบอก “น่าจะหาที่คุยกันสองต่อสอง...”
“อั่ก!”
“ฉะ ฉันขอโทษค่ะ !! จะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะค่ะ” หญิงสาวเมื่อดิ้นออกจากแขนแกร่งได้ก็ศอกกลับใส่จีอ๊อตโต้อย่างแรงแล้วหลบตาด้วยความอายแล้ววิ่งจากไป
ละ เล่นศอกกลับเลยเรอะ? บาโคคิดในใจ
“อุ่ก...เจ็บ”
“ดูคุณสนุกที่ได้แหย่เธอนะครับ...บอส”
จีอ๊อตโต้เอามือกุมหน้าที่โดนศอกแหลมๆของเด็กสาวก่อนจะพูดขึ้น “ถึงแม้ข้าจะยังไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะ...แต่สำหรับข้า มิสึกิเป็นอีกคนที่ทำให้เลือดในกายข้าสูบฉีดแรง...
“...ยิ่งไปกว่านั้น เบื้องหลังความอบอุ่นอ่อนโยนนั่น ทุกสิ่งทุกอย่างที่เด็กคนนั้นแสดงออกมาให้ข้าเห็นมันก็ยังชัดเจนอยู่ในใจเสมอ...”
“มันเหมือนกับว่า ข้าจะยังมีความรู้สึกแบบนั้นอีกครั้งแล้วล่ะ ดี.”
ความรู้สึกที่ต้องการจะอยู่ใกล้เด็กคนนั้น
ความรู้สึกที่อยากจะโอบกอดเด็กคนนั้น
มันยังไม่ตายด้านสินะ...
รักเหรอ? แค่ไม่กี่วันที่พบหน้า เขาถึงกับพูดออกมาเลยเหรอ?
แล้วทำไมใจเราถึงเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะเลยล่ะ
“แฮ่ก...แฮ่ก...ไม่ได้นะ...เรารักเขาไม่ได้นะ” มือบางกุมหน้าอกแน่น ริมฝีปากขบแน่นก่อนจะทรุดลงพื้นหายใจตัวโยน
“ไม่ได้...อย่านะ...”
คำว่า รัก ที่คุณพูดมันเป็นความรู้สึกแบบไหนกัน? จีอ๊อตโต้
“กลับเข้าเรื่องได้แล้วครับ เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์โจมตีเมื่อวันก่อน หน่วยสอดแนมกลุ่ม 4 ได้สืบสวนพบว่า...ฝ่ายเราได้รับความเสียหายคือ โซลเยอร์ 3 คน และรถไหม้ดำเป็นตอตะโก ถึงแม้ว่าเขาจะเปลี่ยนมาใช้เส้นทางสำรองก็ตาม...”
“ตัวหัวหน้าแก๊งได้หลบหนีไปพร้อมกับพวกฟิลิเช่แฟมิลี่ ในเขตนั้นดูเหมือนว่าพวกเขาเตรียมการรับมือเป็นอย่างดี มีทั้งรถหุ้มเกราะ กระจกกันกระสุน...”
“ซึ่งตรงจุดนี้ อาจหมายถึงข้อมูลของฝ่ายเรารั่วไหลไปฝั่งพวกเขาแล้ว” เดม่อน สเปดกล่าวรายงานจบ
จีอ๊อตโต้นั่งฟังพลางประสานมือเท้าคาง “ข้อมูลระดับนี้ไม่มีทางรั่วไหลออกไปได้...แสดงว่าตอนนี้...มีคนทรยศอยู่ในแฟมิลี่เราสินะ”
หึ...ข้าเองก็ลืมตระหนักถึงเรื่องนั้น ป่านนี้เพิ่งจะรู้ตัวว่า ช่วงนี้มีบางสิ่งผิดแปลกออกไป เกิดขึ้นรอบๆตัวข้า
ยิ่งไปกว่านั้น...ลองนึกย้อนดูช่วงที่ผ่านมา บางสิ่งที่ข้ามองข้ามไป... มันคือ...
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
หลังจากที่ได้ยินคำถามจากชายหนุ่มเมื่อหลายวันก่อนเล่นเอามิสึกินอนไม่หลับมาตลอดหลายคืนติดๆกัน เพราะไม่ว่าเจ้าตัวจะอยู่ที่ไหน ชายหนุ่มก็จะพบตัวเธอเสมอ ตื่นมาวันนี้เลยมีอาการเหม่อลอยไปจนคนรอบข้างสังเกตเห็น
“นี่ เจ้าเป็นอะไรไปรึ”
ขณะที่เธอเดินเหม่อลอยไปที่ห้องครัว จีก็เดินผ่านมาเห็นจึงเอ่ยทักเธอ มิสึกิเงยหน้ามอง สติสัมปชัญญะก็กลับมา
“เอ่อ...คือว่า มีอะไรให้ช่วยไหมค่ะ พอดีว่ายังไม่ถึงเวลาที่จะไปทำความสะอาดห้องทำงานของคุณจี อะ! บอส น่ะค่ะ” เธอบอกพลางนวดหว่างคิ้วเรียกสติตัวเอง
โอ้ยย...มึนหัว
“แต่ข้าว่า เจ้าดูไม่ค่อยดีเลยนะ” จีก้มมองเด็กสาว แล้วมิสึกิก็เพิ่งสังเกตว่า จีใส่ผ้ากันเปื้อนไว้ ยืนอยู่หน้าห้องครัว
“สบายดีค่ะ คุณจี แค่มึนๆนิดหน่อยเอง ว่าแต่คุณจีกำลังทำอาหารอยู่เหรอ”เธอถาม “งั้นให้ฉันช่วยนะค่ะ”
จีถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ในความดื้อรั้นของเด็กสาวจึงพาเข้าครัวแล้วให้เธอมาล้างจาน
เป็นงานที่โคตรเกลียดเลย T^T ...
คิดไปก็เท่านั้น อุตส่าห์ของานเองแท้ๆ ทำก็ทำล่ะนะ!
“ว่าแต่เจ้าเป็นอะไรไปรึ...อย่าบอกนะว่าโดนหมอนั่นแกล้งมา”
หมอนั่นที่จีพูดถึงคงจะเป็นเพื่อนสนิทของเขาล่ะมั้ง
“เอ่อ...เปล่าหรอกค่ะ” เธอโกหก “แค่นอนไม่พอเท่านั้นเองค่ะ”
จีหันมามองร่างบางที่ยืนก้มหน้าก้มตาทำงานที่ตนสั่งก็รู้สึกว่าคนที่เซ้นท์ในการจับคนโกหกได้ซะแล้ว ชายหนุ่มหันกลับมาทำงานตนต่อแล้วก็พูดขึ้นอีกว่า
“หมอนั่นถึงจะดูเด็กไปบ้าง ต้องขอโทษแทนล่ะกันนะ”
“เอ๋? ไม่เลยค่ะ อีกอย่างบอสเป็นคนรับฉันมาแท้ๆ” มิสึชิส่ายหน้า “ทั้งๆที่รู้ว่าฉันเป็นคนฝ่ายศัตรูของบอส”
แม้ว่าในยุคของเธอมันเป็นนิทานก่อนนอนไปแล้วก็ตาม
“เพราะว่าหมอนั่นเคยช่วยคนแบบเธอมาไงล่ะ”
“แบบฉัน?”
“ช่วยเอาชามใบนั่นมาให้ข้าทีสิ ข้าวุ่นอยู่” จีสั่งแล้วชี้ไปที่ชามสีทองที่วางอยู่บนตู้บนหัวมิสึกิ เธอล้างฟองที่ติดมือออก แล้วเอื้อมมือไปหยิบส่งให้จี
“นี่ค่ะ...ว่าแต่คนแบบฉัน?”
“อ๋อ...เรื่องนั่นมันก็ผ่านมาหลายปีแล้วล่ะ”จีเล่า “ตอนฉันและหมอนั่นอายุได้ประมาณ 15 เท่าเจ้า เราสองคนก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่งแถวสลัมบ้านเกิดพวกข้า”
“....”
“เธอคนนั้นชอบช่วยเหลือคนที่ถูกพวกมาเฟียทำร้าย มันก็ตรงตามอุดมคติของเจ้านั่นมัน ก็เลยถูกใจเข้าไปตีสนิทด้วย เจ้าก็น่าจะรู้ดี หมอนั่นมันเป็นคนยังไง ชอบเป็นมิตรกับคนไปทั่ว”
“ช่วงที่พวกคุณยังเด็ก ...เมืองนี้โหดร้ายมากเลยเหรอค่ะ”
“อา...ต้องขอโทษด้วยนะ แฟมิลี่เจ้าต่างกดขี่ชาวบ้านกันหมด จนพวกข้าก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน ที่เจ้านั่นมันเป็นศัตรูตัวฉกาจของแฟมิลี่เจ้าก็เพราะสาเหตุนี่แหล่ะ...”
“ฉันเข้าใจค่ะ” มิสึชิตอบ “ที่จริงแล้ว ทุกครั้งที่ฉันได้ยินเรื่องราวมาเฟีย ฉันก็ไม่เคยนึกถึงมาเฟียแบบพวกคุณเลยด้วยซ้ำ ภาพที่ฉันเป็นมันเป็นแต่ภาพที่โหดร้าย น่ากลัว ไม่สามารถใช้กฎหมายมากำจัดไปได้”
จีเงียบลง มือก็ยังจัดการปรุงอาหารตรงหน้าต่อไป พอรู้สึกตัวอีกทีหญิงสาวก็มายืนข้างๆแล้ว ก้มลงมองหม้อซุปที่เขาปรุง
“หอมจังเลยนะค่ะ...”
“ล้างจานเสร็จแล้วเรอะ?”
เธอพยักหน้า “ถึงจะเป็นงานที่เกลียดที่สุดก็เถอะนะค่ะ ว่าแต่คุณกำลังทำแกงอะไรเหรอ ทำไมสีมันดูนิ่มๆจัง”
“แกง? เจ้ามองเป็นอย่างนั้นเหรอ ข้าทำซุปตะหากเล่า”
“อะ! ตายจริง ลืมไปว่าฉันไม่ได้อยู่บ้านตัวเอง ขอโทษจริงๆค่ะ” ดันมองซุปเป็นแกงแบบบ้านตัวเอง เสียมารยาทที่สุด
“หึ...”
“เอ่อ...ขอถามสิ่งที่ข้องใจที่สุดได้ไหมค่ะ คุณจี”
“ถ้าเรื่องแกงกับซุปล่ะก็ ไม่ต้องถามหรอกเดี๋ยวเจ้าก็จะต้องรับประทานอยู่ดี”
“ไม่ใช่ค่ะ คือเรื่องผู้หญิงที่คุณเล่าเมื่อกี้...”
จีหยุดคนซุปในหม้อ
“ใช่คนที่ชื่อว่า อลิน รึเปล่าค่ะ”
“....”
“คุณจีค่ะ..”
จีเงียบไม่ยอมปริปากพูดแม้กระทั่งตาก็ไม่มองเธอเช่นกัน ยิ่งทำให้มิสึกิแน่ใจเข้าไปอีกว่าผู้หญิงที่มีชื่อว่า อลิน คือบุคคลที่มีความสำคัญต่อแฟมิลี่นี้ด้วย
“เธอเป็น...”
“อ้าว อยู่นี่เอง มิสึกิ! ข้าหาเจ้าตั้งนานมาอยู่กับจีนี่เอง” ไม่ทันที่จะถามต่อก็มีคนมาขัดจังหวะจนได้ มิสึกิจึงได้แต่ถอนหายใจเบาๆแล้วหันมาทักทายบุคคลผู้มาใหม่
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ บอส เช้านี้รับอะไรดีค่ะ” พูดจบจีอ๊อตโต้ก็หยุดมองเธอ เล่นเอามิสึกิเหงื่อแตกทันที เมื่อนึกได้ว่าเธอพูดประโยคแปลกๆไป
ประโยคที่ได้ยินในโฆษณาเซเว่นชัดๆ
“วันนี้เจ้าตื่นเองแต่เช้าได้ด้วยเหรอ...ข้าว่าจะให้ยัยเด็กนี่ไปปลุกแทนข้าซักหน่อย”จีพูดกับคนเป็นบอส
“งั้นข้าก็จะไม่ตื่นรอจนกว่ามิสึกิจะไปปลุกล่ะกัน” พูดจบแล้วทำท่าจะเดินออกจากครัวไปแต่ก็ถูกจีดึงคอเสื้อเอาไว้
“ไม่ต้องกลับไปเลย วันนี้แกมีนัดตอนเที่ยงนะ”
“อีกแล้วเหรอ...” จีอ๊อตโต้โอดครวญ
มิสึกิยืนมองทั้งสองคนแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ท่าทางทั้งสองคนดูเหมือนพี่ชายดุน้องชายซะมากกว่า เห็นแล้วก็อดนึกถึงเหลนของคนเป็นบอสคนนี้ไม่ได้
เฮ้อ...แล้วฉันจะกลับไปได้ยังไงล่ะเนี่ย
ความคิดเห็น