คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter Seven : You're not primo. I don't know who are you?
Chapter Seven : You're not primo. I don't know who are you?
หลังจากการพักผ่อนของสมาชิกแฟมิลี่ทุกคนก็ถูกยกเลิกไป แล้วถูกเรียกตัวมาที่ห้องโถงของปราสาทวองโกเล่แห่งนี้ มิสึกิยืนมองรอบด้านที่ดูเคร่งเครียดกันอย่างสงสัย
คงจะประชุมล่ะมั้ง
เธอสอดส่องมองหาคนรู้จัก ก็เห็นอุเก็ตสึยืนคุยอยู่กับจีเธอจึงฝ่าผู้คนเข้าไปหาด้านหลัง แต่พอเธอจะทักผู้พิทักษ์ทั้งสอง ประตูห้องโถงก็ปิดลง บรรยากาศอึมครึ้มไปหมด
“เอาล่ะ” เสียงทรงอำนาจดังขึ้น กลางห้องโถง พร้อมกับร่างคุ้นตาสวมชุดคลุมเต็มยศยืนนิ่งอยู่ บนศีรษะที่มีผมสีบลอนด์นั้นมีไฟสีส้มปลิวไสวอย่างสงบ “เป็นที่ทุกคนรู้กัน ว่ามีคนทรยศอยู่ในแฟมิลี่ของเรา..”
“เขาได้เอาข้อมูลของเราเพื่อไปเป็นมิตรกับฝ่ายตรงข้าม และนำความหายนะมาสู่เรา สำหรับวงการมาเฟียแล้ว...” จีอ๊อตโต้หยุดพูดชั่วขณะหนึ่ง
“มันเป็นเรื่องที่โง่มาก และไม่น่าให้อภัย ดังนั้นข้าก็จะตัดสินผ่านสถานที่แห่งนี้...เพราะท่านเป็นพี่น้องแฟมิลี่เดียวกัน ท่านมีสิทธิที่จะดูนี่..”
ตรงหน้าเธอคือเด็กหนุ่มคนหนึ่งถูกมัดแขนมันขาเอาไว้ และปิดตาเอาไว้ด้วยข้างๆมีชายฉกรรณ์เอามีดจ่อคอเอาไว้
...ยังเด็กอยู่เลย อายุอาจจะเท่าเราด้วยซ้ำ...
“เอ่อ...นี่มันอะไรกันน่ะค่ะ คุณอุเก็ตซึ”
“คุณหนูมิซึกิ! มาอยู่ที่นี้ได้อย่างไรกันขอรับ” อุเก็ตสึหันมาถาม แววตาอดแปลกใจไม่ได้ จีก็หันมามองเช่นกัน
“นี่เจ้า เด็กอย่างเจ้าไม่ควรมาดูอะไรแบบนี้นะ” จีว่า “กลับไปที่ห้องไป...”
“ไม่ต้องหรอก จี...”
“พรีโม่! ยัยนี่ยังเด็กนะ” จีหันไปพูดแล้วดึงแขนเธอเอาไว้ ทำท่าจะพากลับ แต่ก็โดนคนเป็นบอสสั่งห้าม
“แม้ว่าเจ้าจะพูดอย่างไร แต่ข้าต้องการให้เธอเป็นพยานเพิ่มเติมของเรื่องนี้ซะด้วย”จีอ๊อตโต้หันมามองเธอ “มิสึกิ ดูอยู่ตรงนั้นแหล่ะ แป๊บเดียวก็จบแล้ว”
สายตานั้น...ทำไมกัน...
“นี่เป็นโชว์ที่ไม่ได้หาดูกันง่ายๆนะ แล้วเธอจะสนุก...”
จีอ๊อตโต้...คุณกำลัง...
“เอาล่ะ..ก่อนที่ข้าจะลงมือ มีอะไรจะสารภาพไหม”
“อึก...” เด็กคนนั้นไม่ได้ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยแผลฟกช้ำไปหมด เห็นแล้วเธอก็อดสงสารไม่ได้ แต่เมื่อมองให้ชัดเจนอีกที ทรงผมนั้นดูคุ้นๆเป็นอย่างมาก
“ตอบมาซะ! มันเป็นใคร สั่งให้มาล้วงข้อมูลแฟมิลี่ข้าเรอะ!?” จีอ๊อตโต้กระชากผมของเด็กหนุ่มอย่างแรงจนเด็กร้องลั่น
เสียงนี้มัน...?
“ยะ..ยกโทษให้ผมด้วย บอส น้องผม...น้องชายผมถูกจับเป็นตัวประกัน ผมไม่มีทางเลือก!”
เด็กหนุ่มตอบด้วยอาการหวาดกลัว “ผมรู้ตัวดีว่าจะต้องถูกลงโทษ แต่..แต่น้องชายผม ขอร้องล่ะครับ ช่วยน้องชายผมด้วย”
“บะ..บาจิลคุง”
เด็กหนุ่มคนนั้นเงียบลง จีอ๊อตโต้มองเด็กหนุ่มสลับกับมิสึกิ
“นี่เจ้า รู้จักเด็กนั่นด้วยเรอะ” จีถาม เธอจำได้นั่นคือเพื่อนของสึนะที่ชอบพูดภาษาญี่ปุ่นแบบโบราณชอบเรียกเธอว่าท่านมิสึกิ
“บาจิลคุง ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ล่ะ” มิสึกิวิ่งหน้าเด็กหนุ่มคนนั้น โดยไม่สนใจร่างสูงที่มองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย มิสึกิรีบแกะผ้าปิดตาออก เผยให้เห็นดวงตาสีฟ้าที่ตอนนี้ดูหม่นหมองไปมาก
“โธ่...นี่มันอะไรกันเนี่ย ท่านจะรุนแรงไปแล้วนะค่ะ” เธอหันไปตวาดใส่จีอ๊อตโต้ “เขาไม่ใช่คนทรยศแน่นอน ฉันพูดความจริงนะ”
“เฮ้ยๆ เจ้า!” จีเรียกอย่างหัวเสีย เมื่อเห็นเด็กสาวนั่นอยู่กลางวงล้อมมาเฟียนั้น บรรยากาศเริ่มเครียดไปหมด เหล่ามาเฟียเริ่มซุบซิบนินทาเธอซะแล้ว
“ทะ..ท่าน ทำไม” เด็กหนุ่มคนนั้นมองมิสึกิ หญิงสาวรวบร่างเล็กนั้นมากอดไว้ทันที
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราจะกลับยุคของเราแล้ว ฉันจะช่วยเอง”
“ไม่...ไม่ครับ!!” เด็กหนุ่มส่ายหน้าแล้วดันตัวออกห่างจากเธอ
“บาจิลคุง..”
“ท่าน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ครับ ท่านอลิน!”
“เอ๋?”
อีกแล้ว อลินอีกแล้ว
“ท่านช่วยข้าแล้วมาฝากไว้ที่แฟมิลี่นี้ แล้วท่านก็หนีไปแล้ว ท่านกลับมาทำไมอีกครับ!!”
“เธอ...ไม่ใช่บาจิลคุงเหรอ..?”
“ผมชื่อ เซซิลครับ เด็กที่ท่านช่วยเหลือตอนที่ท่านยังอยู่ที่นี่ไงครับ” เด็กหนุ่มที่หน้าเหมือนบาจิลบอกก่อนจะจับแขนเธอแน่น “ได้โปรด ได้โปรดเถอะครับ ท่านอลิน น้องชายผม น้องชายผมกำลังอยู่ในอันตราย!”
ทรยศเพราะว่าจะช่วยเหลือคนในครอบครัวของตัวเองงั้นเหรอ?
“พอๆ ไม่ต้องพูดแล้ว” จีอ๊อตโต้พูดขึ้นแล้วนั่งคุกเข่าข้างมิสึกิแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “เจ้าหลบไปก่อนนะ”
“ไม่! ท่านกำลังทำผิดนะ!” มิสึกิส่ายหน้า กุมมือเซซิลเอาไว้
จีอ๊อตโต้มองมือบางนั่นแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดจากนั้นเขาก็สั่งชายคนหนึ่งที่ยืนคุมเซซิลอยู่ “พาตัวเธออกไปสิ”
“ครับ”
“ไม่นะ ปล่อยฉันนะ” มิสึกิดิ้นจากการเกาะกุมของชายคนนั้น “หยุดนะ!”
ชายคนนั้นยึดแขนเธอเอาไว้แล้วลากเธอไปหาอุเก็ตซึอย่างง่ายดาย อุเก็ตซึรับร่างบางเอาไว้ได้ทันท่วงที แต่มิสึกิก็ยังดิ้นอยู่ “ปล่อยนะค่ะ คุณอุเก็ตซึ!”
เด็กคนนั้น...คือเบาะแสเดียวที่จะทำให้เราได้รู้ว่า อลิน คือใคร?
“ไม่ได้ขอรับ ! คำสั่งของบอสนั่นเด็ดขาดนะขอรับ” อุเก็ตซึยึดแขนบางนั่นไว้
“เขาเป็นพระเจ้ารึไง ถึงตัดสินความตายใครได้น่ะ ปล่อยนะค่ะ!”
“มิสึกิ!”
ทันใดนั้นร่างของเธอก็หยุดนิ่งราวกับโดนวาจาสิทธิ์ เธอมองใบหน้าขุนนางหนุ่มนิ่ง
“ได้โปรดขอรับ...” จากนั้นเธอก็ถูกดึงเข้าไปกอดเบาๆ เธอยึดเสื้อของอุเก็ตซึไว้แน่น แล้วจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงร้องของเซซิล
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“เสียนิ้วไปแค่สองนิ้ว คงไม่ต้องจับปืนแล้วล่ะ” เสียงจีอ๊อตโต้เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“เซซิล..!”
อะไร...มีด? จีอ๊อตโต้ถือมีดเปื้อนเลือด
“บอส...ได้โปรด ท่านอลิน...ได้โปรด น้องชายผม...” เด็กหนุ่มโอดครวญ ใบหน้าถูกกดแนบพื้นแขนทั้งสองยื่นออกมา นิ้วนั้นหายไปสองนิ้ว
“ช้าจะถามอีกครั้งนะ....ว่าใครส่งเจ้ามา”
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกก”
ยิ่งได้ยินเสียงร้องของเซซิล มิสึกิยิ่งดิ้นแรงขึ้นพยายามสลัดอ้อมกอดของอุเก็ตสึ
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ ช่วยด้วย!! ผมยังไม่อยากตาย”
“หยุดนะ!!!!!” มิสึกิสลัดหลุดออกจากตัวอุเก็ตสึทันทีพร้อมตะโกนลั่น ใบหน้าของเธออาบไปด้วยน้ำตา เธอมองร่างของเซซิลสลับกับคนที่กระทำทารุณกับเขา
“มิสึกิ พอได้แล้วน่า” จีกระชากร่างเธอกลับอย่างแรง แต่เธอก็ยังรั้งเอาไว้ได้ จีมองบอสของตนด้วยความโกรธ
หมอนั่น มันเปลี่ยนไปแล้ว
“ทำไม...ทำไมถึงต้องทำแบบนั้นด้วย คุณทรมาณเขาแค่เค้นความจริงเนี่ยนะ!! เขายังเด็กอยู่นะ”
“มิสึกิ!” จีร้อง
“ขอร้องล่ะ ยกโทษให้เขาเถอะ!”
“มิสึกิ เงียบซะ!”
“ไม่!!”
จีอ๊อตโต้ยืนนิ่งไม่ได้หันมามองเธอเลยสักนิด ดวงตาของเขาช่างว่างเปล่า ราวกับว่าเธอเห็นซ้อนทับกับความฝันอีกครั้ง
ความฝันที่เป็นภาพเด็กหนุ่มฉีกกระชากหัวใจทั้งแปดดวงเพื่อเพื่อนพ้องของคน
“นี่...”จีอ๊อตโต้พูดขึ้น “มัวทำอะไรอยู่”
“บอส..”
“นิ้วมือซ้ายยังอยู่ไม่ใช่เรอะ รีบลงมือซะ”
“อย่า!!!!” มิสึกิกริ๊ดเสียงพยายามดิ้นให้หลุดจากแขนแกร่งของจีให้ได้ แต่จีนั่นแรงเยอะกว่าอุเก็ตซึด้วยซ้ำ
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“ไม่! ไม่นะ หยุด อย่าฆ่าเขานะ!” มิสึกิร้อง ดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของจี
“อย่ามอง มิสึกิ อย่ามอง” จีหมุนตัวเธอเข้าแนบอกไม่ให้เธอดูภาพที่น่ากลัวแบบนั้น หญิงสาวได้แต่ทุบอกชายร่างสูงซ้ำไปซ้ำมา “ไม่ ไม่ ฮึก..ฮือ...ทำไม”
“ลาก่อน คนทรยศ”
ไม่ใช่ เรื่องบ้าๆแบบนี้
ใครก็ได้...พาออกไปจากฝันบ้าๆนี่ที สึนะ พาฉันออกไปที
พี่เคียวยะ พี่อยู่ไหน ช่วยพาฉันออกไปที...
ความคิดเห็น