คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : My Brother 11 - ป่วน[1]
ป่วน [1]
Jimin’s talk.
แล้ววันนี้ก็มาถึงแล้วครับ วันที่ผมจะเริ่มปฏิบัติการเขี่ยแฟนพี่จินให้ออกไปจากชีวิตพี่จินซักที เพราะวันนี้เป็นวันแรกที่ผมกับเด็กนั่นต้องมาซ้อมเต้นแทงโก้ด้วยกัน พี่โฮซอกบอกว่าให้มาซ้อมกันแค่สองคนจะได้มีสมาธิ ตอนแรกผมก็จะปฏิเสธแหละครับแต่พอมาคิดๆอีกทีอยู่แบบนั้นก็ดีผมจะได้ปั่นหัวเด็กนั่นสะดวกหน่อย ฮ่าๆๆ แต่นี่มันก็เลยเวลาซ้อมมาเกือบชั่วโมงแล้วนะครับไอบ้านั่นยังไม่มาซักที คอยดูนะจะบ่นให้หูชาเลย!
ผ่านมาเกือบชั่วโมงภายในห้องซ้อมก็ยังมีเพียงคนตัวเล็กที่นั่งเปิดคลิปแทงโก้ดูซ้ำไปมาโดยไม่มีทีท่าว่าคู่ซ้อมจะโผล่หน้ามาให้เห็นเลย
แอ๊ด...
เสียงเปิดประตูดังขึ้นเรียกให้จีมินหันไปมองก่อนจะชักสีหน้าใส่คนที่กำลังเดินเข้ามา
“อ่า... ผมขอโทษนะครับฮยองที่มาสาย” จองกุกเดินเข้าไปใกล้อีกคนพร้อมกับพูดอย่างรู้สึกผิด
“แย่มาก! มึงปล่อยให้คนอื่นเขารอมึงเป็นชั่วโมงแล้วพูดแค่คำว่าขอโทษแค่นั้นน่ะหรอ!? เหอะ! ถ้าไม่ได้รู้สึกอย่างที่พูดจริงๆพูดไปมันก็ไม่มีความหมายหรอกนะ!” จีมินต่อว่าด้วยความโมโหยิ่งทำให้อีกคนรู้สึกผิดมากกว่าเดิม
“ผมขอโทษจริงๆนะครับ ฮยองจะลงโทษผมยังไงก็ได้” ร่างเล็กนิ่งไปพร้อมกับทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วเผยรอยยิ้มร้าย(ที่จองกุกมองว่ามันน่ารัก)ออกมา
“อืม... กูว่าตอนนี้พื้นมันสกปรกมากเลยอ่ะ มึงก็ช่วยทำให้มันสะอาดหน่อยละกันนะ” พูดจบก็เดินฮัมเพลงไปนั่งที่โต๊ะมุมห้องปล่อยให้จองกุกก้มมองพื้นอย่างงงๆเพราะพื้นที่จีมินบอกว่าสกปรกมันไม่มีแม้แต่ฝุ่นเลยซักนิด
“ตรงนั้นอ่ะยังมีฝุ่นอยู่เลย... ตรงนู้นด้วย... ตรงโน้น...” เสียงเล็กดังอยู่ตลอดการทำความสะอาดของจองกุกซึ่งก็ทำตามที่คนตัวเล็กสั่งแต่โดยดีแม้จะรู้ว่าอีกคนกำลังพยายามปั่นหัวตัวเองอยู่
“ย่าห์! มึงมาถูอะไรตรงนี้เนี่ย!?” จีมินโวยวายเสียงดังเมื่อจองกุกเอาไม้ถูพื้นถูเข้าไปใต้เก้าอี้ที่ตัวเองนั่งอยู่ซ้ำไปมา
“ก็มันสกปรกนี่ครับฮยอง...” พูดแล้วก็ยังคงถูต่อไปหน้าตาเฉยสร้างความรำคาญให้คนตัวเล็กอย่างมาก
“พอๆ ไม่ต้องถูละ” พูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปกลางห้องอย่างหงุดหงิด
“ทำไมล่ะครับฮยอง?”
“กูอยากซ้อมแล้ว!” ร่างโปร่งพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปเก็บไม้ถูพื้นแล้วเดินตรงมาที่ร่างเล็ก
“มึงไปดูท่าของมึงก่อน ส่วนกูก็ดูของกูแล้วค่อยมาเต้นด้วยกัน โอเค๊?”
“ไม่ต้องหรอกครับ เมื่อคืนผมดูท่าจนเต้นได้แล้วล่ะฮยอง”
“แต่กูยังเต้นไม่ได้...”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมสอนเอง”
“ไม่ดีกว่า กูไม่ไว้ใจมึง!” พูดจบคนตัวเล็กก็เดินไปที่อีกมุมนึงของห้องก่อนจะเริ่มซ้อมเต้นในส่วนของตัวเอง ด้านจองกุกเองก็ซ้อมเต้นไปพลางแอบมองอีกคนนึงที่เต้นด้วยอาการเก้ๆกังๆไปเป็นพักๆ ...ท่าทางจะเต้นไม่เป็นจริงๆแฮะ...
วันต่อมา...
“วันนี้ฮยองมาสายนะครับ” คนที่นั่งอยู่ในห้องเอ่ยขึ้นเมื่อร่างเล็กก้าวพ้นประตูเข้ามา
“สายแล้วทำไม!?” ร่างเล็กพยายามใช้ความหงุดหงิดกลบเกลื่อนความผิดของตัวเอง
“ฮยองต้องโดนลงโทษ”
“กูไม่ได้ทำอะไรผิด!”
“งั้นฮยองช่วยบอกหน่อยได้มั้ยครับว่าทำไมถึงมาสาย?”
“ก็แค่ตื่นสาย...” คนตัวเล็กลอยหน้าลอยตาตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“เหตุผลแค่นี้ใช่มั้ยครับ?”
“อืม” จีมินพูดพลางขยับจะเดินไปวางกระเป๋าแต่ก็ต้องชะงักเมื่อร่างโปร่งของจองกุกเดินเข้ามาขวางไว้
“นี่ถอยไปนะ! กูจะไปเก็บกระเป๋า!” มือเล็กพยายามดันอีกคนให้พ้นทางแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจองกุกจะขยับแม้แต่น้อย
“ไม่ครับ... ฮยองต้องโดนลงโทษก่อน” จองกุกพูดหน้านิ่ง
“กูไม่ผิด”
“ผิด...”
“ไม่!”
“ผิด...”
“เออ... กูผิด แล้วมึงจะทำไม!?” จีมินเริ่มรำคาญจึงพูดตัดบทออกไป จองกุกไม่ตอบอะไรแต่กลับก้าวเข้ามาประชิดตัวร่างเล็กก่อนจะอุ้มขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ย่าห์!! มึงจะทำอะไรห๊ะ!? ปล่อยกูลงเดี๋ยวนี้นะ!” คนโดนอุ้มโวยวายเสียงดัง
“เดี๋ยวก็รู้ครับฮยอง...” จองกุกยิ้มยียวนให้อีกคนพร้อมกับเดินตรงไปยังห้องๆหนึ่ง
“ปล่อยนะโว้ย!!!” จีมินดิ้นไปมาพร้อมกับทุบอีกคนแรงๆหวังจะให้หลุดจากการโดนอุ้ม
“ฮยองจะดิ้นทำไม? ผมแค่จะให้ฮยองทำอะไรให้กินหน่อย.. มื้อเช้าผมยังไม่ได้กินอะไรเลย” จีมินนิ่งไปเมื่ออีกฝ่ายพูดจบและเห็นว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในห้องครัว
“กะ..ก็ปล่อยกูลงสิ!” จองกุกค่อยๆปล่อยให้คนตัวเล็กยืนก่อนจะแอบอมยิ้มให้กับท่าทางของอีกคน
“บอกกูดีๆก็ได้นี่! จะกินอะไรล่ะ?” จีมินมองอีกคนตาขวางก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็น
“แล้วแต่ฮยองจะทำเลยครับ”
“งั้นเอาเป็นแซนด์วิชละกันง่ายดี แล้วบอกไว้ก่อนนะว่ากูทำอาหารไม่เก่งเหมือนพี่จินหรอกนะ” พูดพลางหยิบของออกมาจากตู้เย็นไปวางไว้ที่โต๊ะกลางห้องครัว
ทุกอย่างที่คนตัวเล็กทำไม่ว่าจะเป็นการหั่นผักด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ การชิมน้ำสลัดที่ตัวเองปรุงเองด้วยการดูดนิ้วเบาๆอยู่ในสายตาของจองกุกตลอด ร่างโปร่งมองการกระทำนั้นเหมือนกับเด็กได้ดูการ์ตูนเรื่องโปรด ...น่าอิจฉาพี่วีจัง...
“เสร็จแล้ว!” เสียงเล็กดังขึ้นเรียกให้จองกุกหลุดจากภวังค์ จานแซนด์วิชถูกวางลงตรงหน้าร่างโปร่ง
“กินแล้วท้องเสียอย่ามาโทษกูนะ” จีมินพูดพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ
“งั้นฮยองก็ต้องกินเป็นเพื่อนผมสิ ผมจะได้มั่นใจว่ากินเข้าไปแล้วจะไม่ท้องเสีย” จองกุกหยิบแซนด์วิชขึ้นมาหนึ่งชิ้นแล้วยื่นให้คนตรงหน้า
“มึงกินเหอะ เดี๋ยวจะไม่อิ่ม” มือเล็กดันมืออีกคนออก
“ต้องกินครับ!” แซนด์วิชถูกจ่อที่ปากของร่างเล็ก จีมินมองหน้าจองกุกสลับกับแซนด์วิชตรงหน้าก่อนจะตัดสินใจงับมันเข้าไปในปากแล้วดึงออกมาจากมือของอีกคน
“ดีมากครับ” จองกุกยิ้มกว้างก่อนจะหยิบแซนด์วิชอีกชิ้นขึ้นมากิน
“เลอะปากแล้วฮยอง”
“หือ?” จีมินเลียรอบๆริมฝีปากตัวเองก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดปากเบาๆ
“มานี่ผมเช็ดให้” พูดจบก็เอื้อมมือไปเช็ดที่มุมปากเล็กเบาๆ สายตาจ้องมองริมฝีปากสวยนั่นอยู่นาน ...จะอร่อยเหมือนแซนด์วิชมั้ยนะ?...
“นี่ๆ เช็ดนานไปแล้วนะ!” ร่างเล็กปัดมืออีกคนออกพร้อมกับจ้องอย่างหาเรื่อง
“ก็ฮยองกินเลอะเต็มปากเลยนี่ครับ”
“กูไม่ได้เป็นคนกินมูมมามขนาดนั้นนะ” จีมินพองแก้มด้วยความไม่พอใจทำให้จองกุกอมยิ้มออกมากับท่าทางนั่น ...เป็นอย่างที่พี่จินบอกจริงๆด้วยสินะครับ...
TBC.
Talk with Writer.
ตอนนี้มาลงให้ช้าแถมสั้นด้วย ไรท์ต้องขอโทษด้วยนะครับ T^T
เม้นท์ไม่ค่อยมีเลย ไรท์เป็นคนชอบอ่านเม้นท์ของรีดมากเลย จะเม้นท์ชมหรือว่าไรท์อ่านหมด ยังไงอ่านแล้วก็ช่วยเม้นท์บ้างนะครับ ไรท์ผู้น่าสงสารขอร้อง #เว่อร์ไปละ 5555
ขอให้มีความสุข(มั้ง?)ในการอ่านนะครับรีดที่รัก จุ๊บ
ความคิดเห็น