คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : My Brother 17 - คิดไปเอง
คิดไปเอง?
ผ่านมาเกือบสัปดาห์
จองกุกที่พักรักษาตัวก็หายเป็นปกติและสามารถกลับบ้านได้แล้ว
และวันนี้ก็เป็นอีกวันนึงที่หลังเลิกเรียนเขาก็ต้องมุ่งไปซ้อมเต้นต่อทันที
ที่ BANGTAN Dance Club..
“พวกมึงสองคนซ้อมกันถึงไหนแล้วล่ะ?”
เป็นนัมจุนที่เอ่ยขึ้นมาเมื่อทุกคนมารวมกันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว
“ยังไม่คล่องเลยอ่ะ
ผมยังจำท่าไม่ค่อยได้” จีมินเกาคอตัวเองแก้เก้อ
ก็ตัวเขาเองเต้นแทงโก้เป็นซะที่ไหนล่ะ แล้วยิ่งเจ้าเด็กจองกุกต้องมาเข้าโรง’บาลเพราะ..เขาอีกเลยไม่ได้ซ้อม
แบบนี้เขาจะเต้นได้ได้ยังไงกันล่ะ
“เดี๋ยวผมช่วยจีมินฮยองทวนเองครับ
พี่ๆไม่ต้องห่วง” ยิ้มออกมาพร้อมกับหันไปมองคนตัวเล็กที่ดูจะไม่ใส่ใจสักเท่าไหร่
“งั้นวันนี้พวกเราก็ซ้อมรวมก่อนละกัน
ส่วนของพวกมึงสองคนไว้ซ้อมนอกรอบนะ” โฮซอกเอ่ยออกมาก่อนจะลุกเดินไปเปิดเพลงเพื่อซ้อมเต้น
ผ่านมาเกือบสามชั่วโมง
ทุกคนดูเริ่มเหนื่อยกันแล้วก็พากันนั่งลง บ้างก็นอนแผ่ราบไปกับพื้น
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนละกัน
เย็นละ กูหิว!”
นัมจุนว่าพลางลูบท้องตัวเอง
“เออว่ะ
กูก็เริ่มหิวเหมือนกัน” ยุนกิพูดพร้อมกับปาดเหงื่อตัวเอง
“ดูทุกคนจะหิวนะ
งั้นกูว่าเราไปร้านเดิมกันมั้ย? ไม่ได้ไปนานแล้ว” ซอกจินเอ่ยชวนทุกคน
“เออดีๆๆๆ
กูหิวละโว้ยยยย!!”
ยุนกิพูดแล้วเดินนำทุกคนออกไป
ที่ร้านอาหาร..
“ที่รักจ๋า
เดี๋ยวผัวป้อนนะ”
“ผัวพ่อง!!”
“ก็เค้าผัว
ตัวเองเมียไง”
ป้าบบ!!
“โอ๊ยยย!! ตัวเองตีเค้าทำไมอ่า?”
โฮซอกร้องลั่นด้วยความเจ็บ
“ตอแหลว่ะ”
ได้ยินคนรักตัวเองพูดแบบนั้นก็เบะปากทันที
“ผัวเมียอ่ะเก็บไว้ใช้ที่บ้านก็พอ
อยู่ข้างนอกกูอายคนอื่นเขา” ไม่พูดเปล่าแต่มือขาวๆนั่นยกขึ้นหยิกแก้มอีกคนเบาๆ
“จ้าที่รักจ๋า”
“เลี่ยนว่ะพวกมึง”
นัมจุนที่นั่งมองอยู่นานพูดออกมาทำเอาทุกคนขำเล็กน้อย
“พี่นัมจุนครับ
เพื่อนผมฝากมาให้” จองกุกก้มลงหยิบบางอย่างในกระเป๋าข้างกายก่อนจะยื่นไปให้อีกคน
“ใครหรอ?”
นัมจุนมองกล่องคุกกี้ในมือพร้อมกับคิ้วที่ผูกกันจนเป็นปม
“รู้แค่ว่าเป็นเพื่อนผมก็พอครับ”
จองกุกยิ้มกรุ้มกริ่ม
“โหยๆ
น่าอิจฉาว่ะ มีคนเอาขนมมาให้ด้วย” โฮซอกเอ่ยแซว
“กูอยากรู้ว่ะว่าเป็นใคร?”
นัมจุนมองหน้าจองกุก “ถ้าน่ารักกูจะได้จีบ” ประโยคหลังทำให้จองกุกยิ้มออกมา
“เพื่อนผมน่ารักครับ
น่ารักมากด้วย”
“ฝากบอกเพื่อนมึงด้วยนะว่ากูอยากเจอ”
นัมจุนยกยิ้มเล็กน้อย จองกุกเองก็พยักหน้ารับคำขอร้องที่ค่อนข้างจะเป็นประโยคคำสั่ง
“วี
วันนี้มึงจะกลับบ้านเลยรึเปล่า?” คนตัวเล็กหันไปถามคนข้างกาย
“ทำไมหรอหมู?
หรือว่าอยากให้วีไปนอนด้วย” แทฮยองยิ้มกว้างให้อีกคน
“เดี๋ยวนี้แรดจังนะ”
“พี่จินอ่า
ทำไมต้องว่าผมด้วย?” จีมินเอ่ยน้ำเสียงงอนๆ
“หรือไม่จริง? พี่ก็อยู่บ้านทำไมต้องลากวีมานอนด้วยล่ะ?” ซอกจินพูดตัดพ้อ
“ผมยังไม่ได้ชวนเลย
วีอยากมานอนเองตังหาก”
“อ้าว! หมูพูดงี้ไม่อยากให้วีไปนอนด้วยหรอ?”
แทฮยองเองก็เอ่ยอย่างน้อยใจ
“กูยังไม่ได้พูดเลยว่าไม่อยากให้มึงไปด้วย
เฮ้อ!!
สองคนนี้อะไรกันเนี่ย!? ถ้างอนกันนักก็นอนด้วยกันเลยสามคน!” พูดจบก็ตักข้าวใส่ปาก
“เห้ย!! หมูพูดจริงดิ!?”
แทฮยองถามออกมาอย่างไม่เชื่อ
“อื้อ”
“นึกบ้าอะไรขึ้นมาล่ะห๊ะ?”
เอ่ยถามผู้เป็นน้องอย่างสงสัย
“ไม่ได้บ้าอะไรหรอกครับ
ดีซะอีก.. จะได้กอดพี่กอดแฟนไปพร้อมกันเลย” พูดออกมาทั้งๆที่ข้าวยังอยู่เต็มปาก
“ตลกละ”
ซอกจินส่ายหัวให้กับความคิดของน้องชาย
“ผมไม่ตลกซะหน่อย
ไม่รู้อ่ะ ยังไงคืนนี้เราสามคนต้องนอนด้วยกัน ไม่งั้นผมงอน!” พูดจบร่างเล็กก็ลุกเดินออกไปแต่ก็ยังหันหลังกลับมาพูดทิ้งท้าย
“อ้อ! จองกุก.. มึงไม่เกี่ยวนะ วันนี้ไม่ต้องไปบ้านกู กูไม่ได้ชวน หวังว่าจะเข้าใจ” พูดไว้แค่นั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไป
“อะไรของมันวะ?”
ยุนกิงงกับการกระทำของคนตัวเล็กแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก
..เรื่องของเขาเราไม่เสือก..
Jimin’s talk.
เซ็งครับ คนหล่อเซ็ง หมู่นี้พี่จินกับวีเป็นอะไรก็ไม่รู้
ผมทำอะไรก็ดูจะทำให้พวกเขางอนไปหมด
หลังมานี่ดูเหมือนวีอยากจะไปนอนที่บ้านผมเหลือเกิน ส่วนพี่จินน่ะหรอ
เวลาที่ผมกับวีหยอกกันก็เหมือนจะน้อยใจผมอีก
เมนส์มากันหรอครับถึงได้อารมณ์แปรปรวนจัง คิดแล้วก็ปวดหัว คืนนี้กับนอนด้วยกันแหละ
เดี๋ยวจะหาว่าผมให้ความสำคัญไม่เท่ากัน ส่วนเด็กนั่นน่ะหรอ
เหมือนจะเป็นหมาหัวเน่าไปซะแล้ว เพราะพี่จินดูจะแคร์ผมซะมากกว่าน่ะสิ ฮ่าฮ่าฮ่า
อีกไม่นานสินะครับต้องเลิกกันแน่ ผมกำลังจะเป็นผู้ชนะ คึคึคึ
ที่บ้านซอกจิน..
ซอกจินที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าจีมินกำลังเล่นอยู่กับแทฮยองอย่างสนุกสนาน
แม้จะรู้สึกหน่วงๆแต่ก็มองว่ามันเป็นภาพที่น่ารักมากเลยล่ะ
ก็ตั้งแต่สองคนนั้นเล็กๆจนตอนนี้ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนอกซะจาก..
สถานะของทั้งคู่ที่เปลี่ยนไป
“เลิกเล่นกันได้แล้ว พี่จะนอน” พูดจบก็เดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียงโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น
คนตัวเล็กยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะที่ปากเป็นสัญญาณบอกให้เบาๆ
“ชู่ววว~”
แทฮยองเองก็ทำตามแล้วพากันหัวเราะไม่มีเสียงออกมา
“นอนแล้วนะวี”
ล้มตัวลงนอนพลางพูดกับอีกคน
“นอนแล้วเหมือนกันหมู”
แทฮยองล้มตัวลงนอนตามหันหน้าเข้าหาอีกคน
“ฝันดี”
“ฝันดี
จุ๊บ!”
คนตัวเล็กตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มขำออกมาก่อนจะหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทรา
เวลาผ่านไปสักพัก
แทฮยองค่อยๆลืมตามองคนตัวเล็กที่กำลังหลับใหล ใบหน้าน่ารักอมยิ้มน้อยๆ
..กำลังฝันดีอยู่ล่ะสิ.. เห็นแบบนั้นแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้
คนตัวเล็กตรงหน้าเขาเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่าน้ำตาอีก
แต่เขากำลังจะทำให้คนตรงหน้าต้องเสียน้ำตา เขาไม่ได้ตั้งใจ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว
“ขอโทษ..”
เอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบาก่อนจะยกแขนขึ้นกอดอีกคน
ในเวลาเดียวกันนั้น
ซอกจินที่ตื่นขึ้นมากลางดึกก็ได้ขยับหันหน้าเข้าหาน้องชายก่อนจะยกมือขึ้นกอดคนตัวเล็กเช่นกัน
“อ๊ะ!”
ชะงักเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่ามือตัวเองไปซ้อนทับกับมือใครอีกคน
มือบางกำลังจะชักกลับแต่ก็ถูกอีกมือนึงดึงเข้าไปกุมไว้ก่อน ซอกจินรู้ดีว่าเจ้าของมือนั้นเป็นใคร
แม้จะรู้สึกผิดที่ทำแบบนี้แต่ก็ยอมปล่อยให้อีกคนทำตามใจตัวเอง ตัวเขาเองก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ารู้สึกดีที่ถูกอีกฝ่ายทำแบบนี้
แต่นั่นก็ต้องเก็บไว้ภายในใจคนเดียวเพราะเขาเองอาจจะคิดไปเองว่าอีกคนนั้นก็รู้สึก
“อื้ออ~” คนตัวเล็กขยับตัวเล็กน้อยทำให้คนทั้งคู่ตกใจ
แต่เมื่อเห็นว่าจีมินนอนนิ่งไปแล้วแทฮยองก็กระชับมือที่กุมอยู่นั้นให้แน่นขึ้นก่อนคนทั้งคู่จะหลับไปพร้อมกัน
แต่..
ความคิดเห็น