คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : My Brother 19 - เราเลิกกันเถอะ
เราเลิกกันเถอะ
Jin’s talk.
ในที่สุดผมก็เลิกกับจองกุกจนได้ แต่คราวนี้ไม่ใช่เพราะน้องชายตัวดีของผมหรอกครับ
แต่เป็นเพราะผมกับจองกุกไม่ได้รักกันเลยตังหาก เราเป็นแค่พี่น้องกัน
แล้วที่เราคบกันตอนนั้นก็เพราะ.. ผมต้องการให้จีมินเลิกหวงผมสักที
และผมก็คิดว่าจองกุกน่าจะทำได้ แต่ผิดคาด คนที่ทำให้จีมินเลิกหวงผมได้.. นิดนึง (ก็ยังหวงอยู่ดีแหละ)
คือวี ตั้งแต่ที่สองคนนั้นคบกันดูจีมินจะหวงผมน้อยลงนะ
ผมก็เลยคิดว่าแผนของผมคงต้องล้มเลิกแล้วล่ะ แต่ที่ต้องทำตอนนี้ก็คือ..
ผมจะทำยังไงดีถ้าน้องเขยของผมคือคนที่ผมแอบรัก..
“ห๊ะ! อะไรนะ!?”
เสียงอุทานของโฮซอกดังลั่น
“มึงเลิกกันแล้วอ่อ!?” ยุนกิเองก็เสียงดังพอกัน
“อย่าบอกนะว่าจองกุกมันทนไอจีมินไม่ได้อีกคนอ่ะ!?” นัมจุนเองก็สงสัยเช่นกัน
“ไม่เกี่ยวๆ
กูกับจองกุกต่างคนต่างอยากเลิกเอง อีกอย่างกูสองคนก็ไม่ได้รักกันตั้งแต่แรกแล้ว”
ซอกจินที่เอาแต่พยักหน้ามานานอธิบายออกมายาวเหยียด
“อะไรของพวกมึงวะ!?” นัมจุนถามอย่างไม่เข้าใจ
“กูแค่อยากแกล้งไอหมูเฉยๆ”
“แล้วมึงเลิกกันแล้วจะแกล้งต่อยังไงอ่ะครัช?”
โฮซอกถามขึ้นบ้าง
“พวกมึงก็อย่าบอกมันดิ!”
“เออๆ
กูจะพยายามแล้วกัน ยิ่งเก็บความลับไม่เก่งอยู่”
โฮซอกลอยหน้าลอยตาอย่างตั้งใจจะกวนเพื่อนหน้าสวย
“แล้วแต่มึงเหอะ!”
ซอกจินเอ่ยออกมาอย่างเอือมๆแต่ตัวเองก็เชื่อว่าพวกเพื่อนๆจะไม่มีใครบอกเรื่องนี้กับจีมิน
ด้านแทฮยองและจีมินที่กำลังวุ่นอยู่กับการเก็บของใส่กระเป๋าเพราะตอนนี้ได้เวลาเลิกเรียนแล้ว
“วันนี้ไปคลับมั้ยหมู?”
แทฮยองเอ่ยถามแฟนตัวเล็กด้วยความร่าเริง
“ไม่อ่ะวี กูรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย”
“อ่า
งั้นเดี๋ยวกูไปส่งที่บ้านแล้วค่อยย้อนกลับมาแล้วกัน”
แทฮยองคว้ากระเป๋าตัวเองและจีมินมาถือก่อนจะคว้ามือเล็กๆนั่นให้ลุกเดินตามออกไปนอกห้องเรียนเพื่อกลับบ้าน
ทั้งสองพากันเดินมาเรื่อยๆโดยไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้นจนแทฮยองซึ่งทนกับความอึดอัดนี้ไม่ได้จึงต้องเอ่ยขึ้นมา
“หมูเป็นอะไรรึเปล่า?”
“เปล่านี่”
ร่างเล็กตอบพร้อมกับยิ้มออกมาบางๆ
“แต่หมูไม่เคยเงียบแบบนี้..”
เสียงทุ้มเจือไปด้วยความห่วงใยเรียกให้คนตัวเล็กต้องชะงักเล็กน้อย
“ก็..
ก็กูเวียนหัวน่ะเลยไม่อยากพูดมาก ฮ่ะๆ”
หัวเราะกลบเกลื่อนไปเพราะไม่อยากให้อีกคนเป็นห่วงมาก แต่จีมินดันเป็นคนเก็บอาการไม่เก่งอีกคนจึงดูออกว่าคนตัวเล็กนั้นต้องมีเรื่องไม่สบายใจแน่นอน
ทั้งสองเดินมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านจีมิน
“...”
“วี..”
เสียงเล็กดังขึ้นเบาๆแต่ก็ดังพอที่จะทำให้อีกคนได้ยิน
“มึง..
รักกูมั้ย?” แทฮยองอึ้งไปเล็กน้อยกับคำถามที่ได้ยิน
“รักสิ
รักมากด้วย” มือใหญ่ยกขึ้นลูบผมอีกคนเบาๆ
“รักแบบไหน?
แฟน? เพื่อนรัก?” ดวงตาเล็กเริ่มสั่นไหวเล็กน้อยแต่เจ้าของยังพยายามข่มมันเอาไว้ให้ดูปกติที่สุด
“ทำไมถึงถาม?”
“ตอบกูมาสิวี! ตอบกูมา!”
เสียงเล็กเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับตัวที่เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่
“คือกู..
เอ่อ.. กูขอโทษ..” ใบหน้าคมก้มลงอย่างรู้สึกผิด
“ฮึก..
ทำไมล่ะ? เรา.. ฮึก.. เป็นเพื่อนรักกัน ฮึก.. ทำไมต้องโกหกกันด้วย?”
เสียงเล็กเอ่ยสะอึกสะอื้น น้ำตาไหลพรากออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
ดวงตาเล็กและจมูกสวยแดงก่ำเรียกความสงสารจับใจให้คนตรงหน้า
“มึงก็
ฮึก.. รู้ว่ากูเกลียดคนหักหลังที่สุด แต่ ฮึก.. แต่มึงก็ยังทำมัน”
“มึงรัก
ฮึก.. พี่จิน” แทฮยองเบิกตากว้างเมื่อได้ยิน
ร่างสูงทำอะไรไม่ถูกก่อนจะดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดแน่น
“จีมิน กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจจะหลอกมึง”
“ฮึก..
ฮือ..”
“กูเพิ่งมารู้ใจตัวเองเมื่อไม่นานนี้เอง กูผิดเองที่ยังยื้อมึงไว้อยู่ ทั้งๆที่รู้ว่ามึงเกลียดการหักหลัง..
แต่กูก็ยังจะทำมัน”
“ฮึก..”
คนในอ้อมกอดเงียบไปเหลือแค่เสียงสะอื้นเล็กน้อยรวมทั้งเสื้อของคนตัวสูงที่เปียกชื้นจากน้ำตาของอีกคน
“ยกโทษให้วีนะ..
จีมิน” แทฮยองเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“...”
“จีมินจะโกรธจะเกลียดวีก็ได้
แต่จีมินยกโทษให้วีนะ”
“วี..”
ใบหน้าเล็กเงยขึ้นสบตากับแทฮยอง “เราเลิกกันเถอะนะ”
แทฮยองตกใจเล็กน้อยแต่ก็พยายามฝืนยิ้มออกมาบางๆ
“ได้สิ
ถ้ามันเป็นความต้องการของมึง”
จีมินผละออกจากอ้อมกอดเล็กน้อยก่อนจะยกมือเล็กขึ้นปาดน้ำตา
“แต่เรายังเป็น
เพื่อนรัก กันได้เหมือนเดิมใช่มั้ย?”
“...”
“มึงคงจะเกลียดกูแล้ว..
แต่ไม่เป็นไรหรอกกูสมควรจะได้รับมัน ขอบคุณนะที่เข้ามาในชีวิตกู..”
แทฮยองยิ้มสมเพชตัวเองพร้อมกับหันหลังเดินออกไป
“กูจะช่วยมึงเรื่องพี่จินนะวี!”
เสียงเล็กตะโกนขึ้นเรียกให้แทฮยองต้องหันหลังกลับไปมองก็พบว่าจีมินกำลังยิ้มให้อยู่แม้ใบหน้าน่ารักนั่นจะยังเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา
“แต่กูยังไม่หายโกรธมึงนะ
แค้นนี้ต้องชำระ!”
จีมินทำท่าปาดคอก่อนจะเดินเข้าบ้านไป แทฮยองยิ้มกว้างออกมาจนปากเป็นรูปสี่เหลี่ยม ...ขอบคุณนะจีมิน…
หลังจากซ้อมเต้นกันเสร็จทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน โดยที่แทฮยองเองก็ขอมานอนที่บ้านซอกจินเหมือนที่ผ่านๆมาและเขาก็ไม่ได้เล่าเรื่องที่เขาเลิกกับจีมินให้ใครฟัง
“เอ๊ะ! หมูนอนแล้วหรอ?”
ทันทีที่ก้าวเข้ามาในบ้านก็พบว่าไฟไม่ได้ถูกเปิดไว้สักดวงรวมทั้งความเงียบที่มากเกินไปทำให้ซอกจินนั้นอดสงสัยไม่ได้
“ก็คงจะอย่างนั้นนะครับ”
แทฮยองเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองไปรอบๆ
“อ่า
พี่ว่าพี่ไปปลุกหมูมากินข้าวต้มดีกว่า วีเอาข้าวเต้มไปเทเตรียมไว้เลยก็ได้”
พูดจบก็ยื่นถุงข้าวต้มให้อีกคนแล้วเดินขึ้นไปด้านบน
ส่วนแทฮยองก็เดินตรงไปที่ห้องครัวแล้วจัดแจงเทข้าวต้มที่ตัวเองกับซอกจินพากันไปซื้อมาใส่ชามให้เรียบร้อย
“ผมเตรียมเสร็จแล้วนะ
มากินข้าวต้มกัน”
แทฮยองพูดขึ้นเมื่อรู้สึกได้ว่ามีคนเดินมาอยู่ด้านหลังแต่ยังไม่หันไปมอง
“วี!”
ร่างสูงสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกอีกคนเรียกเสียงดังลั่นก่อนจะหันกลับไปมองก็พบว่าซอกจินกำลังยืนมองเขาด้วยสายตาโกรธเคือง
“พี่จิน!”
แทฮยองตกใจกับท่าทางแบบนั้นของอีกคนเพราะเขาไม่เคยเห็นมันมาก่อน
“นี่มันอะไรกันห๊ะ!?”
ซอกจินตะคอกเสียงดังพร้อมกับปากระดาษที่ถูกตัวเองขยำจนเป็นก้อนใส่หน้าอีกคนอย่างแรง
แทฮยองหันหน้าหลบตามทิศทางของก้อนกระดาษนั่นก่อนจะหยิบมันขึ้นมาแล้วคลี่ออกเพื่ออ่านข้อความในนั้น
‘พี่จิน.. วันนี้ผมขอกลับบ้านดึกนะครับ
คงซักประมาณตีสามแหละครับ
พี่ไม่ต้องห่วงผมนะ
ผมแค่อยากไปเดินเล่นให้สบายใจขึ้นซักหน่อย ผม..
ผมเลิกกับวีแล้วนะครับ ผมอยากใช้เวลาสักพักทบทวนทุกอย่างที่เกิดขึ้น
พี่อย่าโกรธวีนะครับ เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอก
มันเป็นความเข้าใจผิดกันเอง
เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะกลับเข้าบ้านตอนดึกๆนะครับ
ไม่ต้องห่วง ..จีมิน’
แทฮยองเบิกตากว้างเมื่ออ่านข้อความในกระดาษจบก่อนจะเงยหน้าขึ้นและ..
เพี๊ยะ!
ใบหน้าคมหันไปตามแรงกระแทกจากฝ่ามือเรียวของอีกคน
ซอกจินตบหน้าอีกคนเต็มแรง น้ำตาไหลออกจากตาคู่สวยเป็นทาง ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ
คนอื่นจะทำร้ายตัวเขาได้แต่ถ้าทำร้ายน้องของเขา ซอกจินไม่มีวันยอม
“นายเลิกกับจีมินแล้วทำไมไม่บอกฉัน!”
“...”
“ทำไมถึงเลิกกันห๊ะ!? บอกฉันมาซิ!”
สรรพนามแทนตัวของซอกจินทำให้แทฮยองรู้ว่าอีกคนโกรธเขาแค่ไหน
“เราไม่ได้รักกันครับพี่จิน”
แทฮยองทำใจกล้าตอบออกไปตามความจริง
“นาย..
นายหลอกน้องฉันทำไม? นายทำให้น้องฉันเสียใจ.. นายมันเลวมาก!” ไม่มีเสียงสะอื้นออกมาจากร่างบาง
มีเพียงแค่น้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มขาวๆที่เปลี่ยนเป็นสีแดงจัดเพราะความโกรธ
“ผม..
ผมขอโทษ.. ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเขานะ” มือหนาคว้ามืออีกคนมากุมไว้แน่น
“ผมรักพี่นะพี่จิน”
แทฮยองเอ่ยออกไปทำให้ซอกจินมองอย่างไม่เข้าใจ
“รักฉัน..
แต่ก็ทำร้ายน้องฉันอย่างงั้นน่ะเหรอ?”
“ผมผิดที่รู้ใจตัวเองช้าไป..
ผิดที่ทำร้ายจีมิน.. แต่เราสองคนคุยกันเรียบร้อยแล้วนะครับ”
แทฮยองส่งสายตาอ้อนวอนให้อีกคนเชื่อในคำพูดของเขา
เขาไม่อยากให้คนที่เขารักต้องเข้าใจผิดไปมากกว่านี้
“แล้วทำไมจีมินถึงต้องหนีไปอย่างนี้ล่ะ?”
ร่างบางพยายามระงับอารมณ์โกรธเอาไว้และก็ได้รับคำตอบกลับมาเพียงการส่ายหน้าของแทฮยอง
“ผมว่าเราตามหาจีมินก่อนดีกว่าครับ
ส่วนเรื่องของผม.. พี่ค่อยจัดการแล้วกัน”
พูดจบแทฮยองก็ล้วงหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมากดโทรหาใครบางคนแต่กลับไม่มีการตอบรับจากปลายสาย
ซอกจินเองก็พยายามโทรหาจีมินซึ่งก็ไม่มีการตอบรับเหมือนกัน
ทั้งสองพยายามโทรหาเพื่อนๆของจีมินแต่ก็ได้รับคำตอบเหมือนๆกันคือ ไม่รู้
“หรือเราจะรอตอนตีสามครับ?”
ซอกจินมองคนพูดอย่างไม่เข้าใจ
“ก็จีมินบอกจะกลับมาประมาณตีสามนี่ครับ”
“แต่พี่เป็นห่วง..”
“เราติดต่อใครไม่ได้ มีอย่างเดียวที่ทำได้คือรอนะครับ” ซอกจินไม่ตอบอะไรได้แต่นั่งหันหน้าไปทางอื่น ตอนนี้เขาไม่อยากคุยกับคนตรงหน้า ทั้งโกรธทั้งหงุดหงิดที่ต้องมานั่งอยู่กับคนที่ทำร้ายน้องตัวเองจนอยากจะไล่ออกไปให้พ้นๆ แต่ความเป็นห่วงน้องชายตัวเล็กนั้นมีมากกว่าจึงต้องเก็บความรู้สึกเหล่านั้นไว้ก่อนแล้วค่อยจัดการทีหลัง ...พี่ไม่ยกโทษให้นายง่ายๆหรอกนะวี...
.
.
.
.
.
เวลา
19.23 น.
ท้องฟ้าในยามนี้เริ่มมีดวงดาวสว่างไสวเล็กน้อย
สีน้ำเงินเข้มค่อนไปทางดำบ่งบอกว่าเวลานี้ใกล้มืดแล้วแต่บนถนนก็ยังคงมีรถแล่นอยู่มาก
จองกุกนั่งอยู่บนรถประจำทางที่กำลังติดไฟแดงอยู่เพื่อจะกลับคอนโดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง
มองผู้คนที่เดินสวนกันไปมา บ้างก็เพิ่งเลิกงานกำลังกลับบ้าน
บ้างก็กำลังเดินทางไปทำงาน บ้างก็ออกมาเดินเที่ยว
ย่านนี้ไม่ว่าจะเวลาไหนก็คึกคักตลอดเวลา สายตาคมมองทุกอย่างเพลินๆพลันเหลือบไปเห็นร่างเล็กๆที่คุ้นเคย
...จีมินฮยอง... จองกุกชะเง้อคอมองตามร่างเล็กไปก็พบว่าคนตัวเล็กเดินอยู่กับใครอีกคน
ไม่ใช่ซอกจิน ไม่ใช่แทฮยอง ไม่ใช่คนที่จองกุกรู้จัก
แต่ก็คุ้นๆว่าจะเป็นเพื่อนร่วมห้องของรุ่นพี่ตัวเล็ก
ไม่รู้ว่าทำไมพอเห็นภาพจีมินเดินอยู่กับใครไม่รู้แล้วรู้สึกใจคอไม่ดี
เขาเลือกที่จะปล่อยผ่านทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็ได้เพราะนั่นมันก็เรื่องส่วนตัวของจีมิน
แต่ความอยากรู้บวกกับความเป็นห่วงที่มีมากกว่าจึงทำให้จองกุกเลือกที่จะลงจากรถประจำทางแล้วเดินตามอีกคนไป
TBC.
Talk with Writer.
ฮัลโลวววววววววว งู้ยๆๆ คิดถึงรีดจุง งุงิๆๆๆๆๆๆๆ (อิไรท์บ้า 555555)
อาทิตย์ที่แล้วไรท์ไม่ได้อัพเพราะมัวแต่ไปเพ้อ ไปบ้า ไปกรี๊ดผู้ชายอยู่ 555555555
เริ่มเข้าสู่โหมดดราม่าละ แต่ไม่มากหรอกเพราะไรท์ไม่กล้าแต่งกลัวจะร้องไห้เอง ฮรืออออออออออ
อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะครับ ชู้บบบบบ :]
ความคิดเห็น