คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : My Brother 22 - เกลี้ยกล่อม
เกลี้ยกล่อม
แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านผ้าม่านสีทึบเข้ามาในห้อง
คนตัวเล็กที่กำลังหลับสบายค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสายตารับกับแสงสว่างที่ส่องเข้ามา
จีมินมองไปรอบๆห้องนอนที่ไม่คุ้นเคยอย่างนึกสงสัยเพราะที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนของเขา ...เมื่อคืนเราอยู่ที่ผับกับยองแจนี่นา...
มือเล็กยกมือขึ้นนวดคลึงที่ขมับเล็กน้อยเมื่อรู้สึกมึนๆก่อนจะค่อยๆย้ายตัวเองลงจากเตียงแล้วเดินตรงไปที่ประตูห้อง
เมื่อประตูถูกเปิดออก
ใบหน้าหวานหันมองซ้ายมองขวาก่อนจะไปสะดุดเข้ากับโซฟาที่ตั้งอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นว่าผ้าที่โผล่พ้นขอบพนักพิงโซฟาขยับเล็กน้อย
จีมินค่อยๆย่องเข้าไปที่โซฟาก่อนจะใช้มือดึงผ้าผืนนั้นออกอย่างแรง
“ย่าห์!! จองกุก!!”
จีมินตะโกนลั่นจนคนที่กำลังหลับพริ้มอยู่ต้องสะดุ้งตื่น
“อ้าว! ฮยอง.. ตื่นแล้วหรอครับ” จองกุกงัวเงียยันตัวขึ้นนั่งก่อนจะส่งยิ้มโชว์ฟันกระต่ายไปให้อีกคน
“ที่นี่ที่ไหน!? มึงพากูมาที่นี่ได้ยังไงห๊ะ!?”
เสียงเล็กรัวคำถามใส่พร้อมกับคว้าเอาหมอนอิงใกล้ๆมือมาฟาดคนตัวโตกว่าไม่ยั้ง
“ดะ..
เดี๋ยวสิฮยอง” จองกุกยกแขนแกร่งขึ้นต้านแรงฟาดของอีกคนแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าร่างเล็กจะหยุด
“ที่นี่คอนโดผมเอง
โอ๊ย!
แล้วเมื่อคืนพี่ก็เมาผมเลยต้องพา โอ๊ย! ฮยองมานอนค้างที่นี่”
“ห๊ะ! กูมะ.. เมา”
จีมินดูอึ้งๆกับคำตอบที่ได้ซึ่งจองกุกเองก็พยักหน้าหงึกๆ
“แล้ว
ม.. มึงทำอะไรกับกูบ้างรึเปล่า?”
“ก็..
เล่านิทานให้ฮยองฟัง”
“มีอีกมั้ย!?”
“แล้วก็
เอ่อ..”
“แล้วก็?”
“แล้วก็
อ่า.. แล้วก็.. อ.. อาบน้ำให้ โอ๊ย!”
“ย่าห์!!! จอน-จอง-กุก!!!!!!!” ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะพูดจบจีมินก็ใช้หมอนอิงฟาดอีกคนไม่ยั้ง
“กล้าดียังไงมาทำแบบนี้ห๊ะ!!”
“ก็ฮยองอ้อนให้ผมอาบให้นี่ครับ
แถมยังจุ๊บแก้มผมอีกตังหาก”
“ว่าไงนะ!? ย่าห์!!
คนฉวยโอกาส!! มึงตายแน่ จอน-จอง-กุก!!”
ไม่รอช้าคนตัวเล็กก็ทิ้งหมอนอิงแล้วใช้มือเล็กๆขย้ำคอร่างโปร่งแทน
“ฮ..
ฮยอง ผม ห.. หายใจไม่ออก”
“กูจะฆ่ามึงจองกุก
ไอคนนิสัยเสีย!!”
จีมินออกแรงมากกว่าเดิมจนจองกุกหน้าเริ่มบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ ร่างโปร่งที่เริ่มต้านแรงไม่ไหวพยายามใช้แรงเฮือกสุดท้ายคว้าเอวเล็กข้ามพนักพิงโซฟามาไว้ในอ้อมกอด
“ปล่อยกูนะ!! นี่แน่ะๆๆๆๆๆๆ”
มือเล็กตีลงบนอกแกร่งรัวๆแต่ไม่มีทีท่าว่าคนตัวโตกว่าจะปล่อย
“ฟังผมก่อนสิฮยอง
ผมไม่ได้ทำอะไรฮยองเลยนะ”
“ไม่ฟัง!!” จีมินยังคงดิ้นไม่ยอมลดละ
“นิ่งๆสิครับฮยอง..
เดี๋ยวของผมมันจะตื่นเอานะ” ไม่พูดเปล่าแต่ยังแสร้งทำสีหน้าดุๆใส่อีกคนด้วย
คนตัวเล็กที่ได้ยินดังนั้นก็ยอมหยุดแล้วมองหน้าอีกคนเคืองๆ
“มึงนี่มันทะลึ่งจริงๆเลย”
จองกุกหัวเราะออกมาเบาๆกับคำพูดของจีมิน
“เมื่อคืนพี่เมาอยู่ผับ
โชคดีที่ผมเห็นพี่แล้วแอบตามพี่ไป ไม่งั้นพี่คงเสียเวอร์จิ้นให้เพื่อนพี่ไปแล้ว..”
“...”
จีมินหลุบตาลงต่ำด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่ยอมฟังอีกคน
“แล้วที่ผมพาฮยองมาค้างที่นี่เพราะที่นี่มันใกล้กว่า
ฮยองจะได้มีเวลาพักผ่อนเยอะๆไงล่ะครับ”
“อื้อ..”
“ส่วนเรื่องอาบน้ำกับจุ๊บแก...”
“พอๆๆๆ
ไม่ต้องพูดแล้ว กูเข้าใจมึงแล้ว!” มือเล็กยกขึ้นปิดปากอีกคนก่อน
“แต่เมื่อคืนมึง..
ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้นใช่มั้ย?”
“ไอ้อ้ายอำอะไอเอยอั๊บอะออง”
“พูดอะไรของมึงอ่ะ?”
จีมินพองแก้มออกมาด้วยความหงุดหงิด จองกุกชี้ที่มือเล็กที่กำลังปิดปากเขาแน่นทำให้จีมินผงะเล็กน้อยแล้วชักมือออก
“เอ่อ..
ขอโทษ”
“เมื่อกี๊ผมบอกว่าผมไม่ได้ทำอะไรเลยครับฮยอง”
จีมินพยักหน้ารับก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากคนตัวโตซึ่งยอมคลายอ้อมกอดแล้ว
“ฮยอง..”
“ว่า?”
“ไปเที่ยวสวนสนุกกันครับ”
“ไม่! กูจะกลับบ้าน”
“แต่ผมบอกพี่จินไปแล้วนะครับว่าจะพาฮยองไปเที่ยว”
“มึงบอกได้
กูก็บอกได้ว่ากูไม่ไป!”
“นะฮยอง
ไปเที่ยวกันนะ ฮยองจะได้ไปผ่อนคลายด้วย”
“ทำไมกูต้องผ่อนคลายด้วย กูมีความสุขดี”
“อ่า
ผมรู้เรื่องฮยองกับพี่วีแล้วนะครับ”
“...”
“พี่จินเล่าให้ผมฟังแล้ว”
จองกุกมองหน้าคนตัวเล็กด้วยสีหน้าจริงจัง
“นี่ๆๆๆๆ
ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนี้หรอก กูไม่ได้เศร้าอะไรขนาดนั้น”
“...”
“ส่วนเรื่องเที่ยวกูขอคิดดูก่อนนะ”
พูดจบก็ลุกเดินเข้าห้องน้ำไป
ที่ BANGTAN Dance Club.
“มึง!! ไอเตี้ยกับจองกุกไปไหน?” ทันทีที่ซอกจินก้าวเข้ามาในห้องซ้อมพร้อมกับแทฮยองแต่กลับไร้เงาของจีมินและจองกุกนัมจุนจึงเอ่ยถามออกไป
“อ่า
เห็นจองกุกบอกว่าจะพากันไปซ้อมแทงโก้กันสองคน” ซอกจินเลือกที่จะโกหกออกไป
“อ้าว
แล้ววีมันยอมให้เตี้ยมันไปกับจองกุกสองคนไง?” เป็นยุนกิที่ถามขึ้น
“เราเลิกกันแล้วครับ..”
“ห๊ะ!” สามหนุ่มประสานเสียงกันด้วยความตกใจ
“ไม่ต้องตกใจหรอกครับ
ผมเลิกเป็นแฟนกันแต่ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมครับ
มีแต่คนแก่บางคนที่ไม่ยอมเข้าใจอะไรผมเลย”
แทฮยองตีหน้าเศร้าหันไปมองคนที่มาด้วยกัน
ซอกจินทำเป็นไม่สนใจพร้อมกับเดินไปวางกระเป๋า
“มึงๆๆ
สองคนนี้มันมีซัมติงกันป่ะวะ?” ยุนกิสะกิดไหล่โฮซอกและนัมจุนให้หันมาฟัง
“กูจะไปรู้หรอ?
ก็อยู่ด้วยกันเนี่ย” นัมจุนกระซิบตอบกลับ
“เออ
โง่จังวะสัด!! โอ๊ย!”
“พูดกับเมียดีๆครับสัด!” ยุนกิตบปากโฮซอกไปทีนึงจนโฮซอกต้องเบะปากทำท่าจะร้องไห้
“ใจร้ายสัดๆครับ”
“ตอแหลครับ”
“...”
เมื่อเถียงไม่ได้โฮซอกจึงเลือกที่จะเงียบ ไม่ได้กลัวนะครับแค่รักเมียมากไป..
ตลอดเวลาที่ซ้อมไม่มีเสียงพูดคุยกันระหว่างซอกจินและแทฮยอง
มีแต่ความอึดอัดที่พาให้เพื่อนอีกสามคนอึดอัดไปด้วย
จนถึงเวลาพักซอกจินและแทฮยองต่างก็เดินไปนั่งกันคนละมุม
ส่วนสามหนุ่มเห็นดังนั้นก็มองหน้ากันก่อนจะพยักหน้าเป็นอันรู้ว่าต้องทำอะไรต่อไป
นัมจุนเดินไปด้านล่าง ยุนกิไปหาซอกจิน และโฮซอกไปหาแทฮยอง
.
.
.
.
.
“มึง!!”
คนหน้าสวยหันมองไปตามเสียงก่อนจะทำหน้าเป็นเชิงถามว่า ‘มีอะไร?’
“มึงกับไอวี?”
“กูโกรธมัน”
ซอกจินตอบสีหน้านิ่ง
“โกรธ?” เรียวคิ้วของยุนกิขมวดมุ่นด้วยความสงสัย
“เออ! ได้ยินไม่ผิดหรอก กูโกรธมัน”
“
‘ไมวะ?”
“มันทำจีมินร้องไห้”
ใบหน้าหวานน้ำตาคลอนิดๆ
ยุนกิรู้ดีว่าเพื่อนเขาคนนี้รักน้องมากแค่ไหนถึงจะไม่ค่อยแสดงออกมาให้เห็น
“มึงใจเย็นๆ
กูว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาดว่ะ” ยุนกิเอื้อมมือไปแตะไหล่เพื่อนเบาๆ
“ผิดพลาดเชี่ยไร!? เมื่อคืนจีมินไม่ยอมกลับบ้านเพราะเลิกกับไอวีนั่นแหละ!” สิ้นประโยคน้ำใสๆก็ไหลออกจากตาสวยอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่
“ห๊ะ!? มันแย่ขนาดนั้นเลยหรอวะ?” ซอกจินไม่ตอบอะไร
มือขาวยกขึ้นปาดน้ำตาออกพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้
“มึงคุยกับจีมินมันยังล่ะ?”
คนหน้าสวยส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ
“กูว่ามึงรอถามมันก่อนดีกว่า
เรื่องมันจะได้เคลียร์ๆไป”
“ขอบใจมึงมากนะ
แต่กูไม่ให้อภัยคนที่ทำน้องกูเจ็บหรอกนะ..”
.
.
.
.
.
“ไอวี!!”
“ครับพี่?”
แทฮยองขานรับรุ่นพี่ที่เรียกตัวเองพร้อมกับเดินเข้ามานั่งข้างๆ
“มึงทะเลาะกับไอจินหรอวะ?”
คนผิวเข้มพยักหน้าให้เป็นคำตอบ
“เรื่องที่มึงเลิกกับไอเตี้ยน่ะหรอ?
แล้วทำไมพวกมึงถึงเลิกกันวะ?”
โฮซอกขมวดคิ้วแน่นมองหน้ารุ่นน้องตรงหน้าด้วยความสงสัย ...ก็ดูรักกันดีนี่หว่า...
“เพราะเราไม่ได้รักกันแบบนั้นครับ
ผมกับหมูรักกันแบบที่เพื่อนรักกันมากกว่า เพราะเราเป็นเพื่อนรักกันหนิครับ”
“...”
โฮซอกเงียบฟังอย่างตั้งใจ
“ผมกับหมูคุยกันรู้เรื่องแล้วถึงจะแอบโกรธผมอยู่บ้าง
แต่เราก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกันเลย”
“...”
“แต่พี่จินไม่ฟังผมเลย..”
ใบหน้าคมก้มลงปกปิดสีหน้าเศร้าหมองของตัวเอง
“ที่มึงเลิกกับไอเตี้ยเพราะมึงชอบไอจินใช่มั้ย?”
“นั่นก็เป็นเหตุผลส่วนนึงครับ”
“แล้วเตี้ยมันรู้มั้ย?”
แทฮยองพยักหน้าให้แทนคำตอบ
“เออ
ยุนกิมันกำลังเคลียร์ทางไอจินให้ เดี๋ยวก็ดีขึ้น พวกกูช่วยมึงเต็มที่
ไม่อยากให้มีปัญหากัน”
“...”
“แต่คงใช้เวลาหน่อยนะ
มึงก็รู้ว่าจินมันรักไอเตี้ยขนาดไหน”
“ครับ ผมเข้าใจ...”
TBC.
Talk with Writer.
หายไปนานไรท์เลยใจดีอัพให้สองตอนไปเลยเนอะ ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รีดจ๋าาาาาาา เก๊าอยากเล่นแท็กอ่ะ แต่กลัวเล่นแล้วนก T^T
เอาเป็นว่าจะชม จะหวีด จะทวงฟิค หรือจะด่าไรท์(?) ก็เข้าไปที่ #ฟิคจีมินขี้หวง ละกันเนอะ
ฝากฟิคไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของรีดด้วยเด้อออ จุ๊บๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น