คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : My Brother 05 - อุ้ม
Jungkook’s talk.
วันนี้ผมโดนแย่งขนมปังกระเทียมซะงั้น... จะใครล่ะครับ? ก็จีมินฮยองนั่นแหละ สงสัยใช่ม้า? ว่าทำไมผมเรียกเขาว่าฮยอง? ก็อย่างที่บอกครับ ผมว่ามันน่ารักดี ^^ แต่... วันนี้จีมินฮยองเขาร้องไห้ด้วยแหละครับ ผมเห็นตอนเขากดโทรหาพี่วีหน้าเขาดูกังวลมากเลย จีมินฮยองเขาห่วงพี่วีมากขนาดนั้นเลยหรอครับ? เอ๊ะ? ผมจะดราม่าทำไม? ช่างเหอะครับ เรามาสนใจตอนนี้ดีกว่า ผมกำลังซ้อมเต้นครับ คนสอนก็ไม่ใช่ใครหรอก... จีมินฮยอง ตอนแรกเขาก็งอแงทำท่าจะไม่สอนให้ผม ดีนะครับที่พี่จินกับพี่วีช่วยเกลี้ยกล่อมให้เขาถึงยอม แต่ถึงยอมก็ใช่ว่าเขาจะสอนผมดีๆนะครับ เขาทรมานผมทุกวิธีเลยทั้งสั่งให้ทำท่าเดิมซ้ำๆเป็นร้อยรอบ หรือทำท่าเดิมค้างไว้แล้วนับหนึ่งถึงร้อย ยังดีที่เขามัวแต่เขินเวลาโดนพี่โฮซอกแซวผมก็เลยแอบอู้ได้ ฮ่าๆๆ เฮ้อ! แต่ไม่รู้ตอนนี้ผมจะเจออะไรอีก...
“สะบัดหัวแรงๆดิ!”
เสียงเล็กดังขึ้นสั่งให้ร่างโปร่งทำท่าเดิมซ้ำเป็นครั้งที่ร้อยแล้ว
“มึงทำให้มันมันส์ๆหน่อยดิ
ให้ฟีลดูสนุกไปกับเพลงอ่ะ! เอาใหม่! 1 และ 2 และ 3 และ 4 และ...” (นึกถึงเพลง No More Dream ท่อนก่อนถีบ)
“แรงกว่านี้อีก!”
“ฮยอง! ผมว่าผมก็สะบัดแรงแล้วนะ
...คอจะหลุดอยู่แล้วเนี่ย!...”
จองกุกเริ่มบ่นแต่ประโยคสุดท้ายพยายามพูดให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้อีกคนได้ยิน
“ห้ามบ่น!”
“จีมิน! มึงอ่ะ! พอเหอะ..
จองกุกมันสะบัดจนหัวจะหลุดแล้ว สอนท่าต่อไปได้แล้วมึง!”
โฮซอกพูดขัดจังหวะขึ้น
“ชิ!” ร่างเล็กหันมามองจองกุกตาขวาง
“แล้วท่าต่อไปมันท่าอะไรอ่ะพี่?”
“ก็ท่าที่มึงถีบพวกกูไง!” นัมจุนตอบ
“อ๋อ! งั้นพวกพี่สอนละกัน
ผมไม่ได้เต้นผมเลยไม่รู้ท่า” พูดจบก็ทำท่าจะเดินไปนั่ง
“เดี๋ยวมึง! คิดดีๆดิ๊.. ใครอุ้มมึงถีบ?”
นัมจุนพูดทำให้จีมินต้องเงยหน้าขึ้นมามองด้วยสีหน้าครุ่นคิด
“ก็พี่ยงซ...
เฮ้ย!”
จีมินช็อกไปพักนึงก่อนจะหันไปมองร่างโปร่งตาปริบๆ
แล้ววิ่งปรี่เข้าไปหาโฮซอกอย่างรวดเร็ว
“พี่โฮซอก...
เปลี่ยนคนอุ้มได้มั้ยอ่ะ?” จีมินเขย่าแขนโฮซอกพร้อมกับเอ่ยเสียงอ้อนๆ
“ไม่ได้!”
“นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
จีมินยังคงอ้อนต่อไปอย่างไม่ลดละ
“ไม่ได้โว้ย!” โฮซอกปฏิเสธเสียงแข็ง จีมินเองก็ไม่ยอมแพ้
ใช้แก้มของตัวเองถูไปมากับต้นแขนของอีกคนแบบที่ชอบทำ
“นะๆๆๆๆๆๆๆ
พี่โฮซอกสุดหล่อ”
“เฮ้ย! จีมิน! มึงหยุดเลย...
โฮซอกแฟนกูอย่ามาอ้อน!” ยุนกิพูดทีเล่นทีจริง
“ก็เปลี่ยนคนอุ้มก่อนสิครับ!”
ร่างเล็กยังคงทำท่าอ้อนต่อไปจนทุกคนเริ่มหมั่นไส้
“วี! จัดการดิ๊!”
ยุนกิหันไปเห็นสายตาของวีที่มองดูก็รู้ว่ากำลังหึง!
จึงรีบสั่งให้ไปกันคนตัวเล็กออกห่างจากคนรักของตัวเอง ด้านวีไม่รอช้าเดินตรงไปที่ร่างเล็กแล้วจัดการอุ้มขึ้นพาดบ่าตัวเองแล้วพาออกมาทันที
ซอกจินและจองกุกมองทั้งคู่เอือมๆก่อนจะหันมามองหน้ากัน
จินเห็นสายตาของจองกุกก็ยิ้มขำออกมา
“เดี๋ยววีมันเคลียร์ให้...
ไม่ต้องห่วงหรอก” จองกุกพยักหน้ารับแล้วหันกลับไปมองภาพคนตัวเล็กที่พาดอยู่บนบ่าของคนตัวใหญ่กว่า
“เอ้ย! วี! ปล่อยกูนะ!” จีมินดิ้นไปดิ้นมาแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าคนตัวโตกว่าจะสะทกสะท้านเลยสักนิด
“ก็กูหึงอ่ะ!” พูดพลางวางร่างเล็กลงแล้วนั่งลงตรงหน้า คนตัวเล็กถึงกับสะอึกกับคำพูดเมื่อครู่
“กูก็แค่อ้อนพี่โฮซอกเท่านั้นเอง...
หรือมึงอยากให้กูโดนไอเด็กนั่นอุ้มล่ะ?”
“กูก็ไม่อยากให้มึงโดนจองกุกอุ้มหรอกนะ...
แต่มันเป็นงานก็ต้องเข้าใจ” ได้ยินดังนั้นจีมินถึงกับพองแก้มออกอย่างไม่ชอบใจ
“อย่าดื้อสิหมู
แบร้!” แทฮยองบีบจมูกคนตรงหน้าพร้อมกับแลบลิ้นล้อเลียนจนคนโดนบีบจมูกหมั่นไส้เลยประทับรอยมือไปที่แขนแกร่งหนึ่งที
“ไอบ้าวี!”
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป...
“...”
“...”
“เห้ย! พวกมึงอ่ะ!
เมื่อไหร่จะได้อุ้มครับ? กูเห็นพวกมึงยืนจ้องหน้ากันมาเป็นชั่วโมงแล้ว”
โฮซอกตะโกนถามเมื่อเห็นว่าทั้งจีมินและจองกุกต่างก็ยืนนิ่งมานานแล้ว
จีมินหันไปมองตาขวางเพราะยังงอนที่รุ่นพี่จอมป่วนไม่ยอมเปลี่ยนคนอุ้มให้ตัวเองอยู่
“ไปกินข้าวกันเหอะพวกมึง! กูหิวแล้วเนี่ย?”
นัมจุนพูดพลางเอามือลูบท้องตัวเอง
“เออๆๆๆ
กูก็หิวเหมือนกัน... เดี๋ยว! ไอเตี้ย ไอจองกุก พวกมึงไม่ต้องไป... อยู่ฝึกท่าอุ้มถีบจนกว่าจะได้
ไม่ได้ไม่ต้องกลับบ้าน!” โฮซอกหันมาสั่งเสียงแข็ง
“พี่โฮซ...”
“ไม่ต้องมาอ้อน! กูรู้ทันมึงไอเตี้ย!”
ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะพูดจบโฮซอกก็พูดขัดขึ้นมาก่อนจนคนโดนขัดถึงกับหน้ายู่
“ไอวี! มึงนั่งทำ’ไรวะ?”
ยุนกิเอ่ยถามคนที่นั่งนิ่งไม่มีปฏิกิริยาไหวติงใดๆ
“ผมก็จะนั่งอยู่เป็นเพื่อนจีมินไง”
ได้ยินคำพูดของคนรักจีมินก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ แต่...
“กูไม่ให้มึงอยู่! เดี๋ยวไอเตี้ยมันไม่มีสมาธิ”
สิ้นเสียงพูดยุนกิก็ลากแทฮยองออกไปทันทีโดยไม่สนใจว่าคนโดนลาก(?)จะขัดขืนแค่ไหน
หรือจะเป็นสายตาอ้อนวอนจากคนตัวเล็กก็ตาม
“ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนมั้ย?”
“ไม่เป็นไรครับ
พี่จินไปกินข้าวเถอะไม่ต้องห่วง” พูดพร้อมกับส่งยิ้มไปให้คนตรงหน้า
“แฟนน่ะห่วงนักห่วงหนา
ทีน้องแท้ๆไม่เห็นมานั่งห่วงเลย!” เสียงเล็กพึมพำออกมาเรียกให้ซอกจินหันไปมองเอือมๆ
“งั้นพี่ไปก่อนนะ”
ยิ้มให้แฟนรุ่นน้องก่อนจะเดินไปหยิกที่ต้นแขนน้องชายตัวดีแล้วเดินออกไป
“โอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! พี่จิน! มันเจ็บนะเว้ย!”
“พูดไม่เพราะเลยนะครับฮยอง”
“ยุ่งน่า!”
จีมินหันไปมองตาขวางใส่อีกคนก่อนจะก้มสำรวจรอยช้ำที่ต้นแขนตัวเอง
“แล้วผมต้องอุ้มฮยองยังไงอ่ะ?”
“เฮ้ย!” ร่างเล็กผละออกมาเมื่อคนที่เพิ่งเอ่ยถามเมื่อครู่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แบบที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว
“ไม่รู้โว้ย! เหวอ!!!!!!!!!!!!!!!!!”
พูดได้แค่นั้นคนตัวเล็กก็ลอยขึ้นเพราะแรงอุ้มของร่างโปร่ง
“ทำอะไรของมึงเนี่ย?”
ร่างเล็กพยายามดิ้นสุดชีวิตแต่เพราะแขนแกร่งล็อคทั้งต้นแขนและขาไว้อย่างมั่นคงทำให้ไม่อาจหลุดไปได้
“ก็อุ้มไง...
ฮยอง”
“อุ้มแบบนี้ที่ไหนเล่า! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!” จีมินยิ่งหงุดหงิดเมื่อสิ่งที่ได้กลับมาคือใบหน้ายียวนของอีกคน
“ปล่อยนะโว้ย!” คนตัวเล็กดิ้นไปมา ปากก็โวยวายให้ปล่อย
และแล้ว... ตุ้บ!
“โอ๊ย! มึงทำบ้าอะไรเนี่ย?”
จีมินแหกปากร้องออกมาเมื่อก้นกระทบกับพื้นอย่างแรง
“เอ้า! ก็ฮยองบอกให้ผมปล่อยไม่ใช่หรอ?” ตอบหน้าใสซื่อ
“ฝากไว้ก่อนเหอะ!”
ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลพร้อมกับลูบก้นไปมาเพราะความเจ็บ
“กูขอสงบศึกกับมึงสักวันนึงละกัน
ยังไงวันนี้มึงก็ต้องอุ้มกูให้ได้ไม่งั้นเดี๋ยวกูไม่ได้กลับบ้าน! วิธีอุ้มก็...”
จีมินค่อยๆอธิบายวิธีอุ้มให้จองกุกฟังอย่างตั้งใจ คนฟังรู้สึกแปลกใจกับสีหน้าและท่าทางที่ดูจริงจังของคนตรงหน้า
ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมง...
“พวกมึง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อุ้มกันได้ยังวะ?”
เสียงนัมจุนดังมาแต่ไกลพร้อมกับประตูที่ถูกเปิดออกโดยเจ้าของเสียงเมื่อครู่
“อุ้มได้ครับ
แต่... ยังไม่คล่องเท่าไหร่” จองกุกตอบเสียงค่อย ...จะโดนด่ามั้ยเนี่ย?...
“แล้วจีมินไปไหนอ่ะจองกุก?”
แทฮยองที่เพิ่งเดินตามเข้ามาเอ่ยถามพร้อมกับชะเง้อคอมองไปรอบห้อง
“ไป...”
“กูอยู่นี่!”
ไม่ทันที่จองกุกจะพูดจบร่างเล็กก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อน
“ไปเข้าห้องน้ำแค่นี้...
ไม่เห็นต้องทำหน้าเหมือนคนขี้ไม่ออกเลย”
พูดพลางเดินไปหยิกแก้มอีกคนเล่นพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์
“ดูแม่งดิ! สวีทกันต่อหน้าเราอีกและ!” โฮซอกเอ่ยแซวจนทั้งสองเริ่มเขิน
“เออๆ
พวกมึงอย่าเพิ่งเขิน... มาซ้อมถีบก่อน!” ยุนกิพูดขัดก่อนที่ทั้งสองจะเขินไปมากกว่านี้
ทุกคนเริ่มตั้งท่าเตรียมรอรับรอยเท้า(?)ของร่างเล็ก
ด้านจองกุกก็เตรียมพร้อมจะอุ้ม มีก็แต่จีมินที่ดูจะกังวลเล็กน้อย
“สาม..
สี่!”
สิ้นเสียงนับของโฮซอก
ทั้งจีมินและจองกุกวิ่งออกมาจากคนละฝั่งพร้อมกันก่อนที่ร่างเล็กจะค่อยๆลอยขึ้นเพราะแรงอุ้มของคนสูงกว่า
จีมินถีบไปที่หลังของซอกจินเพื่อดันตัวขึ้นแล้วเหยียบไปที่หลังของคนอื่นที่เหลือเต็มแรง
แต่ถีบไปได้แค่ครึ่งทางก็... พลั่ก!
จีมินและจองกุกล้มไปกองกับพื้นทั้งคู่เรียกให้ทุกคนหันกลับมามองด้วยความตกใจ
“เฮ้ย! เป็น’ไรกันเปล่าวะ?”
ยุนกิเอ่ยถาม คนที่นั่งกองอยู่ที่พื้นส่ายหน้าไปมาก่อนจะพากันลุกขึ้น
“ผมขอโทษนะพี่...
ผมยังไม่ชินอ่ะ พี่ยงซอนอุ้มมาตลอดแล้วอยู่ๆก็เปลี่ยนเป็นจองกุกผมก็เลยรู้สึกแปลกๆ
ขอเวลาผมหน่อยละกัน” ร่างเล็กก้มหน้ารู้สึกผิด
“เออๆ
ไม่เป็นไรๆ แต่ก็พยายามหน่อยละกัน มึงอย่าลืมว่าอาทิตย์หน้าก็แข่งแล้วนะ”
นัมจุนพูดปลอบ
“อย่าทำหน้าเครียดดิไอหมู
ไม่มีใครเขาว่าซักหน่อย” ซอกจินเดินเข้ามาโอบไหล่คนเป็นน้อง
จีมินหันมามองหน้าพี่ชายยิ้มๆ
“ไปๆ
ซ้อมกับเพลงรอบนึงแล้วกลับบ้านกันมึง”
ยุนกิเอ่ยชวนแล้วทุกคนก็ซ้อมเต้นกันรอบนึงก่อนจะพากันกลับบ้าน
ที่บ้านซอกจินและจีมิน...
“ขอบคุณสำหรับข้าวเย็นนะครับพี่จิน”
ร่างโปร่งลูบท้องไปมาบ่งบอกว่าตัวเองกำลังอิ่มสุดๆ
“ไม่เป็นไร
เรื่องแค่นี้เอง เอ๊ะ!
ว่าแต่ไอหมูกับไอวีมันทำอะไรกันอยู่เนี่ย? ไม่ยอมลงมากินข้าวกันซักที”
“เดี๋ยวพวกพี่เขาหิวก็คงจะลงมาเองแหละครับ”
พูดยิ้มๆ ซอกจินมองคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู
ทั้งสองยังนั่งคุยกันต่ออย่างสบายใจท่ามกลางสายตาของคนตัวเล็กที่กำลังมองอยู่ข้างบน
“ไอบ้านั่นมันยังไม่ยอมกลับซักทีว่ะวี!” จีมินเดินปึงปังเข้ามาในห้องนอนตัวเอง
“ไล่กูด้วยป่ะเนี่ย?”
แทฮยองที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำการบ้านอยู่เงยหน้าขึ้นมาถามพร้อมกับอะไรนิ่มๆลอยมาโดนที่กลางหน้าผากเต็มๆ
...ตุ๊กตาสิงโต...
“อยากกลับบ้านแล้วไงห๊ะ?”
ร่างเล็กยู่หน้าถาม
“เปล่าซักหน่อย
หมู... วีหิวอ่ะ” แทฮยองส่งเสียงอ้อนๆไปให้คนที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียง
“เออๆ
เดี๋ยวลงไปเอาของกินมาให้” พูดเสร็จก็เดินออกไปทันที แทฮยองมองตามยิ้มๆ ...ตั้งแต่เล็กจนโตนิสัยไม่เปลี่ยนเลย...
จีมินที่เพิ่งปิดประตูห้องหันกลับมาก็ต้องชะงักเมื่อเจอกับร่างโปร่งเดินออกมาจากห้องพี่ชายตัวเอง
“ม...
มึงเข้าไปทำอะไรในนั้นอ่ะ?”
“หืม?”
ร่างเล็กเริ่มหงุดหงิดกับหน้าตายียวนแบบนั้น
“มึงเข้าไปทำอะไรกับพี่จินในนั้นห๊ะ?”
จองกุกมองไปที่ประตูห้องนอนของซอกจินก่อนจะหันกลับมายิ้มมุมปากให้ร่างเล็กตรงหน้า
“ในห้องพี่จิน...”
จองกุกสาวเท้าเข้าไปใกล้จีมินเรื่อยๆ ร่างเล็กค่อยๆถอยหลังหนีจนหลังไปติดกับฝาผนัง
“ผมกับพี่จิน...
เราทำแบบนี้” ร่างโปร่งเขยิบเข้าไปใกล้ร่างเล็กอีกพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างยันไปที่ฝาผนังค่อมคนตัวเล็กไว้
จองกุกโน้มหน้าเข้าไปใกล้จีมินเรื่อยๆ
ใกล้...
ใกล้...
ใกล้...
จนปลายจมูกทั้งสองชนกัน ริมฝีปากทั้งสองห่างกันไม่ถึงเซน
รู้สึกได้ถึงลมหายใจเข้าออกของกันและกัน จีมินเม้มริมฝีปากแน่นพร้อมกับหลับตาปี๋…
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” จู่ๆร่างโปร่งก็หัวเราะออกมา
จีมินลืมตาขึ้นมองคนตรงหน้าเห็นใบหน้านั้นกำลังหัวเราะอย่างสะใจ
“ไอเด็กบ้า!” จีมินผลักจองกุกออกอย่างแรงจนคนโดนผลักล้ม
ร่างเล็กเดินเร็วลงบันไดไปอย่างหงุดหงิด ทั้งโกรธทั้งเขินทั้งอายที่โดนแกล้งแบบนั้น
เมื่อเดินลงมาถึงข้างล่างร่างเล็กก็เห็นพี่ชายตัวเองกำลังล้างจานอยู่
“อ้าว!
พี่จินไม่ได้อยู่ข้างบนกับไอเด็กนั่นหรอกหรอ?”
“แล้วที่ยืนล้างจานอยู่นี่มันผีที่ไหนล่ะ?”
ซอกจินหันกลับมามองน้องชายที่ยืนทำหน้างงอยู่
“ก็... เอ่อ ไม่มีอะไรครับ” จีมินยิ้มแห้งให้พี่ชายก่อนจะหันไปมองคนที่เดินตามมาทีหลังด้วยสายตาอาฆาต ...ฝากไว้ก่อนนะจองกุก ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่!...
TBC.
Talk with Writer.
กลับมาแล้วครับ ^^ กลับมาพร้อมโมเม้นกุกมินแบบเต็มๆ ไรท์ยังฟินไม่หายเลยที่ได้เจอหนุ่มๆบังทันเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา ><
ตอนแรกไรท์ว่าจะมาลงวันที่ 9 นู่นแน่ะเพราะมีสอบแกทแพท แต่ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่เขาเลื่อนออกไปเพราะติดม็อบก็เลยจะมาลงวันเสาร์ แต่... วันนี้ไรท์ดันท้องเสียเลยไม่ได้ไปโรงเรียน TT อยู่บ้านไม่มีไรทำก็เลยมาลงฟิคนี่แหละครับ ช่วงนี้ยังมีมุมกุ๊กกิ๊กๆให้ฟินอยู่บ้าง แต่หลังจะเริ่มดราม่าทีละนิดทีละหน่อย ไม่มากหรอกครับเพราะไรท์แต่งดราม่าไม่เก่ง แป่ว!
รีดเดอร์อยากให้มี nc กันมั้ยครับ ถ้าอยากให้มีเม้นบอกด้วยนะครับ ถ้าเม้นบอกเกินสิบเม้นไรท์จะจัดให้ครับ ฮ่าฮ่าฮ่า
ปล. ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนนะครับ จุ๊บๆ ^^
ความคิดเห็น