I Remember... [BangChan]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ถ้าคุณต้องเสียใครคนนึงไปคุณจะจำทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เขาได้ไหม..

ไม่ว่าเรื่องที่คุณนั้นจะดีจะเลวยังไง..

วันนี้จะสายไปไหม ถ้าคุณ.. สำนึกผิด

สำหรับใครหลายๆ อาจจะยังไม่สาย.. เพราะคุณคงลืมเขาไปแล้ว

แต่สำหรับผม.. เขายังอยู่ในใจผมมาตลอด..

เนื้อเรื่อง

"คิมฮิมชาน.."


"หื้ม?^^"


"ฉันรักนายนะ"


"อื้ม^^ ฉันก็รักนาย"




หลังจากวันนั้น.. วันที่ผมเสียเขาไป.. บทสทนานี้มันตามหลอกหลอนผมตลอดเวลา..

ตอนนี้.. ผมรู้สึกหนาว.. และเหงา..




"คิมฮิมชาน" เสียงทุ้มต่ำเรียกคนตรงหน้าก่อนที่จะโอบกอดทางด้านหลัง


"-///- ว่าไง?"


"หายหนาวไหม?"


"^^ อื้ม ขอบคุณนะ"




เวลาผมหนาว เวลาผมเหงา เขา.. เป็นคนเดียวที่คอยปลอบผม ที่คอยอยู่ข้างๆผมมาตลอด

แต่ตอนนี้.. ผม.. ไม่มีเขาให้อยู่ข้างๆอีกต่อไปแล้ว




"คิมฮิมชาน!ระวัง!!" ร่างสูงวิ่งเข้ามาปกป้องร่างบางไว้ก่อนที่ลูกกระสุนจะเจาะเข้าที่ขั้วปอด


"บังยงกุก!!"ร่างบางรับตัวร่างสูงไว้ก่อนจะกอดไว้แน่น


"นาย! อย่าตายนะ! ทำแบบนี้ทำไม! ฮึก.."


"ถ้าฉันเห็นนายต้องตาย.. ฉันขอตายแทนดีกว่า.."



..............................................................................................................................................................



"หมอครับ! คนไข้เป็นยังไงบ้าง!" ร่างบางวิ่งปรี่เข้าไปหาแพทย์ผู้รักษา

"คนไข้ โดนยิงเข้าที่ปอดครับ มีโอกาสฟื้น30%... หมออยากให้คุณทำใจไว้นะครับ.. ถ้าเขาไม่ตาย เข้าอาจจะต้องเป็นเจ้าชายนิทราตลอดชีวิต.. หมอช่วยได้แค่นี้นะครับ.. ขอโทษด้วยนะครับ"

".. ไม่.. !! ถ้านายไม่ฟื้.. แล้วฉันจะอยู่เพื่อใครละ!"




หลังจากวันนั้น.. ผมแทบคลั่งจรไม่เหลือสติ.. ที่นอนผมเต็มไปด้วยรอยเลือดจากมือผม ทั้งห้องเละเทะไปด้วยสิ่งของ.. ผมทำใจอยู่หลายเดือนกว่าจะกลับมาเป็นคนปกติได้



ทุกวันนี้ 2 ปีแล้ว ที่เขายังไม่ฟื้น ไม่ยอมลุกขึ้นมาคุยกับผม


"กินข้าวไหมยงกุก?"

"วันนี้นายอยากกินอะไรรึเปล่า? อิอิ เดี๋ยวฉันจะไปซื้อให้นะ"


ผมพูดคนเดียวมาเป็นเดือน.. ถึงแม้ตอนนี้ผมจะเป็นคนเดิมแล้ว แต่จิตใจผมก็ยังไม่เหมือนเดิม.. ผมอยากได้คนรักของผมคืนมา.. อยากได้บังยงกุกคืนมา..



"คิมฮิมชาน.. แสงอาทิตย์สวยไหม..?" ร่างสูงได้โอบกอดร่างบางไว้ข้างๆก่อนจะชี้ที่พระอาทิตย์แสงสีแดงในตอนเย็นให้ดู

"^^ สวยที่สุดเลย รู้ไหม ฉันชอบแสงอาทิตย์มากนะ มันทำให้ฉันรู้สึกถึงคนที่หมดหวังแล้วมีแสงไฟเข้ามาเป็นกำลังใจให้เราทำสิ่งนั้นได้สำเร็จ" ก่อนจะค่อยๆซบไหล่อีกคน

"^^ ฉันจะปกป้องนายให้ดีที่สุดนะฮิมชาน ฉันจะปกป้องนายทุกอย่างนะ"



เขาปกป้องผมจริงๆ.. เอาตัวเองเข้าแลก.. ผมไม่ให้อภัยตัวเองเด็ดขาดที่เห็นเขาทำแบบนั้น..



"บังยงกุก.. จำได้ไหม.. นายเคยทำอะไรให้ฉันบ้าง.. รู้ไหม.. ฉันมีความสุขมาตลอดนะ"
ร่างบางพูดกับคนตรงหน้าที่นอนแน่นิ่งไม่รู้ว่าเมื่อไรจะฟื้นขึ้นมาอีก

"แต่ตอนนี้.. ฉันอยู่ไม่ได้นะ! ถ้านายไม่ฟื้น.. ฉันจะตายตามนาย.. รู้ไหม! นายไม่อยู่เหมือนฉันกำลังอยู่ท่ามกลางความหนาวคนเดียว.. มันไม่มีใครเลย! .."

"บังยงกุก.. ฉัน.. ฉัน.."


"ฉันรักนายคิมฮิมชาน"


.... ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม?

"บังยงกุก!!" ร่างบางที่นอนฟุบอยู่ข้างๆอีกคนลุกขึ้นโผกอดอีกคนไว้แน่น

"จากนี้ไป.. ฉันจะดูแลนายให้ดีที่สุด จะไม่ทำให้นายเสียใจอีกแล้ว จะไม่ทำให้นายเป็นบ้าอีกแล้ว จะไม่ทำให้นายต้องมานั่งร้องไห้เพราะฉัน ฉันกลับมาแล้วนะ^^"

"ขอบคุณนะ.. ฉันก็จะอยู่ข้างๆนาย ฉันจะไม่ไปไหนแล้ว ฉันจะอยู่กับนายไปตลอด ฉันรักนายนะบังยงกุก"

"ฉันก็รักนาย คิมฮิมชาน"



เป็นฟิคเก่าในบ้าน BAP Thailand ของเราที่แต่งมาปีกว่าแล้วแต่เราเพิ่งเอามาลงในนี้ TT ขอบคุณมากกจ้า