[SF] Happy New Year

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

กราบสวัสดีผู้ที่หล่งเข้ามาทุกคนก่อนนะคะ ^^
ไรเตอร์ผู้นี้ยังเด็กน้อย จริงๆฟิคเรื่องนี้ไม่ใช่ฟิคเรื่องแรกที่แต่ง
แต่เป็นฟิคเรื่องแรกที่คิดว่าแต่งแล้วเอาลงให้ทุกคนได้อ่านกันได้

ฟิคเรื่องนี้ เป็นฟิคที่มีตัวแสดงที่มาจากนักร้องสองวงด้วยกัน
นั่นคือ Shinhwa และ Super Junior
สำหรับเอลฟ์คนไหนที่ยังไม่รู้จักรุ่นพี่ชินฮวา
หรือพี่ชางโจวคนไหนที่ยังไม่รู้จักเอสเจ
เรามีภาพมาให้ท่านผู้อ่านมาให้ได้จำกัน - -!







ถ้าถามถึงคู่วายเรื่องนี้ คยูอุค ฮยอกมิน ทึกซิน คิเฮ ริคดี้ จินซอง คะ
ดูเยอะ แต่จริงๆไม่เยอะคะ - - แห่ๆๆ จะพูดถึงมิตรภาพและความน่ารักของทั้งสองวงมากกว่า ^^
ลองอ่านกันดูนะ
ถูกใจหรือไม่ถูกใจ ชอบไม่ชอบยังไง ติชมกันได้นะคะ ^^

ขอให้มีความสุขกับการอ่านฟิคเรื่องนี้

Happy New Year สวัสดีปีใหม่ค๊า ^^

เนื้อเรื่อง

                ณ ชายหาดริมทะเลที่เงียบสงบ แสงเทียนอ่อนๆ สร้างความโรแมนติกได้เป็นอย่างดี แต่อีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้ ภายในบริเวณนี้จะมีผู้คนกว่า 10 คน เดินไปมาอยู่รอบงาน ฟังดูน้อย แต่ถ้าได้รู้ชื่อเสียงเรียงนามแล้วจะรู้ว่า เอิ่มมมม จะโรแมนติกลงไหมละนั่น - -              

“ซองมินอ่า ตรงนี้ยังขาดดอกไม้นะ เอามาตกแต่งอีกหน่อย มันดูโล่งไป เร็วหน่อยนะงานจะเริ่มแล้ว”

ซองมินได้ยินที่ฮีชอล พี่ชายเกือบจะคนโตที่สุดของวงเรียกใช้ก็รีบจัดการให้ทันที นี่ก็ใกล้เวลานัดแล้วสินะ พวกรุ่นพี่คงใกล้จะมากันแล้ว

                “ซองมินอ่า เหนื่อยหน่อยนะเรา แล้วนี่ ฮยอกแจไปไหนละ?”

                “อ้อ ไปแต่งตัวฮ๊ะ ผมให้เขาไปจัดการให้เรียบร้อยก่อน เสร็จแล้วจะได้มาดูแลงานแทนพี่ๆ”

                “อื้ม งันนายก็ไปแต่งตัวได้แล้วนะ เดี๋ยวทุกคนก็จะมาแล้ว”

                “ฮ๊ะ”

                ซองมินยิ้มรับจองซูอย่างแจ่มใส่ ก่อนจะวิ่งเข้าห้องพักไป  จริงๆแล้ว ที่ตรงนี้ควรจะมีคนพลุกพลานเดินตามชายหาด แต่ถึงเทศกาลสำคัญทั้งที จองซูคนนี้จะทำอะไรเล็กๆเพื่อน้องๆได้อย่างไร

                “พี่ซองมิน พี่แต่งตัวน่ารักจัง”

                “หยุดเลยฮยอกแจ... คิดได้ไงให้ฉันใส่เสื้อเชิ๊ต กับขาสั้น ฉันว่ามันไม่เข้ากันเลยนะ”

                “ใครบอกละ สำหรับพี่ ใส่อะไรก็น่ารักไปหมดนั้นแหละ” พูดจบก็ได้มะแหงกไปหนึ่งทีจากคนน่ารัก

                “พอได้และ นี่ก็เวอร์เกิน  ไปยืนรอหน้างานนู่น เดี๋ยวทุกคนมาจะไม่เห็นใคร เข้าใจผิดแล้วหนีกลับกันหมดพอดี”

                “โธ่ พี่นี่ก็คิดได้เนอะ แล้วถ้าผมมีสาวๆเนี้ย พี่จะคิดมากแบบนี้ไหมน๊า..”

                “ไปเลยไปฮยอกแจ ไปรอหน้างานนู้นนนนน” พร้อมกับพลักฮยอกแจให้ไปประจำการอยู่ที่ป้อมยาม (?)

                ถัดมาไม่นาน รถคันแรกที่มาถึงคนเป็นใครไปไม่ได้นอกจากน้องเกือบเล็กสุดของวง มาด้วยชุดกางเกงยีสขายาว เสื้อยืดธรรดา อ่าว... แล้วคนข้างๆนั้นใครหน่ะ?

                “คยูฮยอนอ่า.. ทำไมนายมากับเรียวอุคอะ?”

                “พอดีผมไปซื้อของหน่ะฮ๊ะ เลยช่วนเรียวอุคไปด้วย” ดูจากสภาพทั้งคู่แล้ว คือไม่คิดจะไปเปลี่ยนชุดกันหน่อยหรอ? - -

                “อ่าๆๆ เข้าไปในงานสิ พี่ซองมินน่าจะจัดของอยู่ข้างในนะ นั่นไง ตัวกลมๆชุดขาวๆ นั่นแหละใช่”

                “55555 เดี๋ยวผมก็ฟ้องพี่ซองมินหรอก”

                “อย่านะ! อย่าฟ้องนะเรียวอุค เดี๋ยวงอนข้ามปี ไม่สนุกนะ”

                “555555 ไม่ฟ้องก็ได้ฮ๊ะ งั้นผมไปช่วยพี่ซองมินจัดของดีกว่า” แล้วก็เดินผ่านหน้าฮยอกแจไปพร้อมกับคว้ามือหนาของคยูฮยอนไปด้วย

                “ฮยอกแจอ่า เป็นไง มีใครมามั่งยัง?”

                “มีเรียวอุคกับคยูฮยอนมาแล้วฮ๊ะ เห็นว่าจะเข้าไปช่วยพี่ซองมินจัดของ”

                “อ่าๆ งั้นนายไปช่วยซองมินเถอะ เดี๋ยวพี่ตอนรับแขกเอง”

                “นายก็… พูดอย่างกับคนอื่นคนใคร ก็มีแต่คนกันเองทั้งนั้น ทำไมเรียกแขก”

                “ฮีชอลอ่า... มันติดปากฉันนิหน่า จะให้เรียกว่าอะไรละ? น้องๆกับรุ่นพี่? มันยาวนะ เรียกแขกแหละสั้นดี เข้าใจง่ายด้วย”

                “เอาๆๆ เรื่องของนายแล้วกัน ฮยอกแจ นายไปดูซองมินเถอะ”

                “เอ่อออ พี่อยู่กันสองคนไม่เป็นไรใช่ไหมฮ๊ะ?”

                “อื้ม ไม่เป็นไรหรอก มีอะไรหรือเปล่า?”

                “อะ...อ้อออ ไม่มีฮ๊ะๆๆ งั้นผมไปนะ” วิ่งหายไปพร้อมกับร้อยยิ้ม

                “ฮีชอลอ่า นายชวนใครมามั่งละนี่?”

                “ทั้งวง 13 คน”

                “ห๊ะ? แล้วฮันคยองละ? จะมาได้ไหม?”

                “ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ฉันอยากให้มานะ อยากอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา... อีกครั้ง” ฮีชอลพูดพร้อมน้ำตาคลอ

                “ไม่เป็นไรนะฮีชอล วันนี้วันดีนะ อย่าร้องไห้สิ”

                “อื้ม...”

                “โอ๊ะ! นั่นรถใครหน่ะ? มานู้นแล้ว”

                รถตู้คันสีดำสนิทจอดลงตรงซุ้มทางเข้า ใครกันนะ?

                “พี่จอนจิน สวัสดีครับ พี่เอริค พี่มินอู พี่แอนดี้ พี่ดงวาน พี่ฮเยซอง สวัสดีครับ” ทั้งจองซูและฮีชอลโค้งรับสวัสดีรุ่นพี่ที่มาใหม่อย่างนอบน้อม ถึงแม้จะไม่สนิท แต่ด้วยความถ่อมตนที่มีอยู่ และความรู้สึกที่เกิดขึ้น บอกว่าถูกชตากับรุ่นพี่ ทั้งคู่จึงไม่รู้สึกงู่มง่ามอะไร นี่สินะ น้องๆถึงได้อ้อนวอนนักอ้อนวอนหนาให้ชวนรุ่นพี่ชินฮวามาร่วมงานด้วย

                “อื้มๆ สวัสดีอีทึก นายด้วยฮีชอล ว่าวววว นายนี่เหมือนผู้หญิงสมคำล่ำลือจริงๆ” มินอูทักทายน้องๆก่อนจะสังเกตุฮีชอลว่า ... สวยเหลือเกิน

                “อย่าชมผมแบบนั้นเลยครับ ผมก็ผู้ชายคนนึ่ง ผมก็อยากโดนชมว่าหล่อบ้างอะ”

                “อ้อ งั้นหรอ เอาเป็นว่า ถ้านายอยากสวย นายติดต่อฉันคนแรกนะ”

                “ต้องถามคนข้างๆแล้วแหละครับพี่มินอู” พูดจบก็แหล่ตามองคนข้างๆที่หน้าแดงเป็นลูกแตงโมอยู่

                “อะ เอ่ออ... เอาเป็นว่าเข้างานกันดีกว่าครับ” ทุกคนขำเบาๆกับปฏิกริยาของจองซู ก่อนจะเดินเข้างานไป

                “จินอ่า ฉันรู้สึกอึดอัดยังไงไม่รู้ คือ ฉันไม่สนิทกับพวกเด็กๆอะ จะมีก็ชินดงตอนทำรายการ แล้วงี้ฉันจะทำไงอะ?” ฮเยซองค่อนข้างคิดมากกับสิ่งนี้ ก็เขาไม่สนิทกับใครเลยนิหน่านอกจากชินดง

                “เอาเป็นว่าพี่อยู่ข้างๆผมไว้แล้วกัน แล้วพี่จะรู้ว่า พวกเด็กๆหน่ะ น่ารักขนาดไหน แล้วพี่จะผ่อนคลายเอง” พูดพร้อมกับส่งยิ้มจนตาปิดไปให้ฮเยซอง ที่ตอนนี้เกาะจอนจินยังกับจะไปยกเค้าที่ไหนสักแห่ง แล้วก็ต้องตกใจเมื่อ....

                “เยิ๊ยย!!! ดงวาน! ทำอะไรของนาย ตกใจหมด”

                “ฉันก็แค่สงสัยว่านายกำลังแอบใคร หรือไม่ก็สุ่มดูอะไรอยู่ ทำไมถึงเกาะจินมันขนาดนั้น”

                “ก็ฉัน... ทำตัวไม่ถูกนี่หว่า”

                “พี่จินฮ๊ะ!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย มาทางนี้สิฮ๊ะ อาหารเต็มเลย” แล้วก็ถูกขัดขึ้นโดยฮยอกแจ ดีแล้วแหละ ไม่อย่างงั้นดงวานกับฮเยซองคงต้องหาเหตุผลมาตอบกันอีกยาว

                “จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

                ทางด้านสุ่มทางเข้า

                “นิ จองซู นายว่าคิบอมกับฮันคยองจะมาไหมอะ?”

                “อื่มมมม คิบอมอาจจะมานะ แต่ฮันคยอง ฉันไม่แน่ใจอะ” พูดจบฮีชอลก็น้ำตาคลอเบาๆอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เหมือนจะหนักไปหน่อย เลยต้องอาศัยไหล่ของคนข้างกายเป็นที่พักพิง น้ำตาค่อยๆไหลออกมาเพราะความคิดถึง คนข้างกายก็ทำได้เพียงปลอบโลมเบาๆพร้อมกับลูบไหลเล็กไปพลาง

                “ไม่เป็นไรนะฮีชอล ถ้าไม่มา เดี๋ยวเราโทรไปก็ได้นิ เดี๋ยวฉันยอมให้นายใช้โทรศัพย์ของฉันโทรหาฮันคยองถึงเช้าเลย อ๊ะ! แต่ห้ามโทรหาคนอื่นนะ” พูดไปก็เกลี่ยน้ำตาไปให้พ้นแก้มสวย ฮีชอลไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้ารับรู้กับสิ่งที่จองซูพูด

                “จองซูอ่า.. ทำไมนายถึงชวนรุ่นพี่มาด้วยละ?”

                “ก็พวกเด็กๆนั่นแหละ คยั้นคยอให้ชวนรุ่นพี่มาด้วย เห็นบอกว่า ตอนไปทำรายการ รุ่นพี่น่ารักมากเลย คงจะรู้สึกดีด้วยอะ เลยให้ชวนมา”

                “แล้วไม่คิดถึงคนอื่นเลยนะ เด็กพวกนี้นิ”

                “เอาหน่า รุ่นพี่เค้าก็น่ารักดีออก บางที นายอาจจะถูกใจ เอาใครเข้าไปรวมกลุ่มโจโคโบลของนายด้วยอีกคนก็ได้นะ”

                “55555 รุ่นพี่คงจะมาอยู่กับฉันหรอกนะ”

                “ก็ไม่แน่นะ ใครจะรู้”  ทั้งคู่ต่อบทสนทนากันอย่างน่ารักอยู่หน้างาน  โดยลืมสังเกตุว่ามีรถอีกคันกำลังมา

                “จองซูอ่า  ใครมานั่นแล้ว  โอ๊ะ! รถบริษัทนิ  ฉันว่าซีวอนแน่ๆเลย” แล้วก็ถูกที่ฮีชอลพูด  ชีวอนนั่งรถบริษัทมาพร้อมกับสมาชิกอีกหลายคน ทงเฮ คังอิน ชินดง เยซอง มากันหมดเลยหรอเนี่ย

                “ซีวอนอ่า... ยกกันมาหมดเลย เข้าไปในงานก่อนสิ ทุกคนอยู่ในงานแล้ว” จองซูบอกน้องๆก่อนจะช่วนให้น้องๆเข้าไปในงาน แต่ก่อนที่จะหันกลับไปยืนหน้าสุ้มงานต่อ ทงเฮก็จับแขนของฮีชอลไว้ ทำให้ทั้งคู่ชะงัก

                “มีอะไรหรอทงเฮ?

                “เอ่อออ พี่ฮีชอลฮ๊ะ... พี่ชวน.... ใครมางานมั่งอะ”

                “5555555 ต้องการถามถึงใครหรือเปล่า ก็รู้กันหมดแล้วนิว่าใครจะมาบ้าง”

                “เอ่ออ... คะ คิบอมจะมาไหมฮ๊ะ?” ถามไปหน้าแดงไป ในใจก็หวังอยู่ลึกๆว่าจะมางานด้วย

                “พี่ก็ช่วนนะ แต่พี่ไม่แน่ใจว่าจะมาหรือเปล่า  ไม่เป็นไรนะทงเฮ ถ้ายังไงเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พานายไปหาคิบอมที่กองถ่ายก็ได้”

                “.....แต่ผมก็อยากให้มาวันนี้อะฮ๊ะ   ไม่เป็นไรฮ๊ะ ขอบคุณมากฮ๊ะพี่”  แล้วก็เดินเข้าไปในงานด้วยสายตาที่หม่นหมองไม่น้อย

                “นายนี่ก็ปล่อบน้องเป็นนี่หน่า”

                “หมายความว่ายังไงจองซู เดี๋ยวก็ให้ยืนรับแขกคนเดียวซะนี่”

                “อ่าๆๆๆ ไม่แกล่งและๆ แต่..เดี๋ยวนะ นั่นรถใครอะ ไม่คุ้นเลย” ฮีชอลหันไปดูตรงถนนที่มีแสงฟส่องมา สมาชิกก็มากันครบแล้ว รุ่นพี่ก็มากันครบแล้ว ก็เหลืออีกสองคน ในใจรู้สึกดีใจเป็นกลัวผิดหวังเล็กๆ แต่ยังไงซะ ก็มีคนที่เข้าอยากให้มาแล้วคนหนึ่ง แต่...ใครกันนะ

                ประตูรถเก๋งสีขาวถูกเปิดออก พร้อมกับชายผมทอง ตอนนี้ หัวใจของฮีชอลพองโต เข้าไม่คิดเลยว่าเพื่อนรักที่เข้าคิดถึงที่สุดจะมางานด้วย

                “ฮันคยองงงงงงงง นาย!! นายมาจริงๆใช่ไหม?” พอเห็นว่าผมทองๆปุ๊บก็รีบวิ่งไปสวมก่อนปั๊บ เพื่อนรักที่เข้าโหยหา วันนี้มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

                “ฮีชอลอ่า นายอย่ากอดฉันแน่นสิ ฉันก็คิดถึงนาย.. แต่ปล่อยก่อน ฉันหายใจไม่ออก”

                “ฉันขอโทษๆ ฉันคิดถึงนายมากเลย นายสบายดีไหม นายไม่เปลี่ยนเลยนะ มีก็แต่ สีผม ผิวคล้ำไปนิด แต่นายยังเหมือนเดิม”

                “55555 นายก็เหมือนกันนะ ยังสวยเหมือนเดิมเลย พี่จองซู ดูแลพี่ฮีชอลยังไงเนี่ย ไม่แก่เลยนะ”

                “ก็ความแก่มันมาลงที่ฉันหมดไง ดูฉันสิ -0-“

                “555555 เข้างานกันเถอะ ว่าแต่ จะรอคิบอมไหม?”

                “ฉันว่าเข้าไปในงานก่อนดีกว่า  นี่ก็เริ่มจะดึกแล้ว เดี๋ยวหมดเวลาสนุก”

                “อื้ม”

                ภายในงานที่ตอนนี้ เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ  ฮเยซองที่ตอนแรกรู้สึกอึดอัดตอนนี้กลับกลายเป็นคนละคน เริ่มพูดกับน้องๆเยอะขึ้น ฮีชอลก็เช่นเดียวกัน พอมาอยู่ท่ามกลางรุ่นพี่เยอะๆ เขาก็ดูเป็นรุ่นน้องที่น่ารักและเชื่อฟัง จองซูที่ยืนสังเกตุการอยู่ห่างๆได้แต่ยิ้มพริ้มเบาๆอยู่คนเดียว

                “your ma luv uh! uh! uh! uh! uh! uh! Venus!!

ออล ลอ พุด ทอ พอ ริน แน มม มึล นก คยอ

นอล ชับ โก ชับ โก ชิบ พึน กอล  just say your love

นอล ชับ โก ชับ โก ชิบ พึน มัม  just say your love”

“พวา-รา Mr. Simple, Simple คือ-แด-นึน คือ-แด-นึน คือ-แด-โร มอด-ชยอ

พวา-รา Miss Simple, Simple คือ-แด-นึน คือ-แด-โร เย-ปอ S J Call!

พวา-รา Mr. Simple, Simple คือ-แด-นึน คือ-แด-นึน คือ-แด-โล มอด-ชยอ

พวา-รา Miss Simple, Simple คือ-แด-นึน คือ-แด-โร เย-ปอ S J Call!”

                เสียงร้องเพลงที่แสนไพเราะ(?) ดังออกมาไม่ขาด ทุกคนดูสนุกกับงานนี้  ซึ่งคนที่รู้สึกมีความสุขที่สุกก็หนีไม่พ้นจองซู ผู้จัดงานนี้ขึ้นมา  อ๊า.. มันชั่งดีจริงๆ

                แต่ที่ไม่ดีที่สุดเลยก็คือ... ดูทงเฮสิ ทำไหมทำหน้าเป็นหมาหงอยอย่างนั้นนะ?

                “ทงเฮ ทำไมดูไม่สนุกเลยละ?”

                “ฮ๊ะ? พี่อิริค... คือ... ผมรอใครบางคนอยู่หน่ะฮะ”

                “คิบอมหรอ?”

                “ห๊ะ?! O.O? พี่รู้ด้วยหรอฮ๊ะ?”

                “ฮึฮึ ฮยอกแจบอกหน่ะ” ไอเราก็นึกว่าวายเราดังข้ามวง - -!

                “งั้นหรอฮ๊ะ”

                “ทงเฮ จริงๆนายเป็นคนร่าเริงไม่ใช่หรอ? ฉันอยากเห็นนายร่าเริงด้วยตาของฉัน ฉันเคยเห็นแต่ในทีวี แต่ไหงวันนี้นายไม่ร่าเริงให้ฉันเห็นเลยละ?”

                “....ผมขอโทษฮะ” พร้อมกับทำหน้าหง่อยลงไปอีก

                “ทงเฮ นายรู้สึกไม่ดีใช่ไหม? นายอยากให้คนที่นายรักอยู่กันพร้อมหน้า นายอยากให้คนสำคัญของนายมาอยู่ในวันสำคัญแบบนี้ใช่ไหม?”

                “พี่รู้ได้ยังไงฮ๊ะ?”

                “ฮึฮึ พี่หน่ะ ผ่านอะไรมาเยอะ มีหรือที่พี่จะดูไม่ออก และพี่เชื่อว่าทุกคนก็ดูออก แต่ไม่อยากจะพูดถึงให้นายรู้สึกแย่มากกว่า”

                “อ่า..ผมทำให้ทุกคนไม่สนุกหรือเปล่านะ?”

                “งั้นนายก็ทำตัวให้ร่างเริ่งสิ”

                “แต่ผมก็ทำอยู่นะฮ๊ะ”

                “ไหน? นั่งตาแดงแบบนี้นะร่าเริง ทงเฮ นายลองมองหน้าฉันสิ” ทงเฮขยี้ตาเบาๆแล้วสบตากับรุ่นพี่ตรงหน้า

                “ฮ๊ะ”

                “อะ ทีนี้ลองยิ้มสิ” ทงเฮยิ่มเบาๆ แต่ความเศร้านั้นไม่ได้น้อยลงเลย

                “หว่า... ไม่สิ เดี๋ยวนะ  แอนดี้อ่า.. แอนดี้  มาหาฉันหน่อย”

                “ว่าไงฮ๊ะ?” เมื่อได้ยินเสียงหัวหน้าวงที่หน้าเกรงขามเรียก(?) แอนดี้ก็รีบว่ามาหาอย่างรวดเร็ว

                “ทงเฮ เดี๋ยวนายลองดูนี้นะ  แอนดี้อ่า นายลองยิ้มแบบที่นายคิดว่าน่ารักที่สุด เท่าที่นายทำได้ให้ทงเฮดูหน่อยสิ” ว่าแล้วก็ยิ้มจนตาปิด เห็นฟันขาวๆแถบจะครบ 32 ซี่ คนโดนสั่งให้มองเห็นแล้วก็อดยิ้มเบาๆไม่ได้  แต่ยังไงซะก็ยังไม่ถูกใจอิริคอยู่ดี

                “วิธีนี้ยังไม่น่าพอใจ  งั้น..แอนดี้ เต้นท่าหัวใจให้ทงเฮหน่อย ตอนนี้ทงเฮหัวใจอ่อนแอมาก ต้องการหัวใจจากนายหลายดวงเลย” พูดจบปุ๊บ  แอนดี้ก็จัดหัวใจดวงใหญ่ๆมาให้ทงเฮ พร้อมกับดวงเล็กๆอีกหลายดวง ด้วยท่าเต้นที่น่ารักปนฮาหน่อยๆ ทงเฮก็หลุดขำออกมาจนได้

                “55555 พี่แอนดี้ พอเถอะฮ๊ะ ผมปวดท้องไปหมดแล้ว 5555555” ว่าแล้วก็ลูบท้องปอยๆ

                “อ่า ทงเฮ รอยยิ้มนายนี่สดใสจริงๆ”

                “พี่อิริค นี่เรียกผมมาดูพี่จีบทงเฮหรอฮะ?”

                “ปะ..ปะ..เปล่านะฮ๊ะ ไม่ใช่อย่างงั้นนะ” ทงเฮที่โดนเป็นผู้ต้องหาไปโดยปริยายรีบโบกไม้โบกมือ ไม่ใช่นะๆๆ

                “5555 แอนดี้อ่า มานี้สิ... ฟ้อดด~~~~”

                “พี่อิริค!! คนเยอะแยะ อายมั่งสิฮ๊ะ”

                “แล้วนายนั่งตักฉันอยู่เนี่ย ไม่อายหรอ?” เมื่อได้สติแอนดี้ก็ลุกพรวด แล้วรีบวิ่งไปทางฮเยซองพร้อมหน้าที่แดงก่ำ

                “555555 พี่แอนดี้น่ารักจัง ผมอยากน่ารักแบบพี่แอนดี้บ้าง”

                “นายก็น่ารักในแบบของนายไง เพียงแต่นายไม่ยอมให้มันออกมาจากข้างใน ฉันไม่รู้หรอกนะว่าวันนี้คิบอมจะมาไหม แต่นายน่าจะทำตัวให้ร่าเริง ให้สมกับที่เป็นนาย ถึงแม้คนที่นายอยากให้มาจะไม่มา แต่คนที่นายรักและรักนายก็อยู่ที่นี่อีกเยอะแยะ อย่าทำให้เขาเป็นห่วงสิ”

                “อ่า... ผมนี่มันแย่จริงๆ ขอบคุณมากนะฮะพี่อิริคที่เตือนสติผม” พูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่คิดว่าร่าเริงที่สุดให้อิริค

                “อื้ม นายอยากจะระบายอะไรไหม? ไปที่ริมหาดกับฉันดีกว่า” ว่าแล้วก็พาน้องที่ตอนนี้คิดว่าสนิทที่สุดมาที่ริดหาด

                “คอยดูนะ” ทงเฮพยักหน้า งึกๆ แล้วตั้งตาดูอิริค

                “แอนดี้อ่า~~~~ นายอย่าน่ารักไปกว่านี้ได้ไหม~~~~~~~ ฉันจะจับนายกดกลางงานอยู่แล้ว~~~~~~~ แอนดี้อ่า~ซารางเฮ~~~~~~~~~” ตะโกนเสร็จก็แอบดูปฏิกิริยาคนโดนแกล้งที่ต้องนี้แถบจะซุกเข้าไปอยู่ในท้องของฮเยซองแล้ว

                “คิดว่าไง?”

                “ฮ๊ะ น่าสนฮ๊ะ เดี๋ยวผมลองมั่งนะ” อิริคไม่ตอบอะไร แต่พยักหน้าหงึกๆสองที

                “คิบอมอ่า~~~~~~ นายจะรู้ไหมว่าฉันรอนายอยู่~~~~~~~~ คิดถึงน๊า~~~~~~~~~~~” >///////<

                “55555 ดีขึ้นไหม?”

                “ฮ๊ะ ดีขึ้นเยอะเลย ขอบคุณมากเลยนะฮะพี่อิริค”

                “อื้ม เข้างานกันดีกว่า”

                อีกด้าน ก็เกิดปฏิกิริยาอยากแกล้งคนสวยขึ้นบ้าง

                “พี่ฮเยซอง ผมอยากทำแบบพี่อิริคบ้างอะ”

                “หยุดเลย ไปๆๆๆ กินเข้าไปเนี่ย!” พูดจบก็ยัดบาบิคิวในจานเข้าปากจอนจิน จะได้หยุดพูดให้เขินสะที(?)

                นาฬิกาของมินอูชี้เลขห้า บอกว่าอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้าจะเริ่มวันใหม่  เดือนใหม่  และปีใหม่ เลยช่วนเตือนสติน้องๆให้เริ่มเตรียมพลุ เตรียมดอกไม้ไฟให้เรียบร้อย

                “พี่ฮเยซอง  นี่ดอกไม้ไฟครับ”

                “ขอบใจมากคยูฮยอน”

                “ไม่เป็นไรฮะ  อะ.. อันนี้ของพี่จิน”

                “หือ? ทำไมให้พี่...”

                “ก็เห็นตัวติดกันตลอดเลย ให้พี่ก็เหมือนให้พี่จินอะ คึคึ” ว่าแล้วก็วิ่งหนีไปแจกดอกไม่ไฟให้คนอื่นต่อ ส่วนคนรับหน่ะหรอ? หน้าแดงไปสิ

                “จินอ่า... นี่ของนาย”

                “อ่าขอบคุณครับพี่ แต่..มีอีกไหมฮ๊ะ? แค่นี้ไม่พออะ”

                “นายจะเอาไปไหนเยอะแยะ นี่ก็ตั้งหลายอัน”

                “บอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิพี่” แล้วก็เดินหายไปทางคยูฮยอน อะไรของเขานะ?

                อีกไม่นาน ปีใหม่ก็จะเริ่มขึ้น แม้ว่าทงเฮจะดูร่าเริ่งมากกว่าเก่า แต่เขาก็อดที่จะชะเงอคอมองหาคนที่อยากให้มาไม่ได้ แล้วเหมือนอีกฝ่ายก็คิดเช่นเดียวกับทงเฮ  แสงไฟจากรถที่ถนนส่องมากระทบตาคนในงานให้หันไปมอง แล้วเมื่อเห็นคนที่ก้าวลงมาจากรถ ทงเฮก็แทบจะวิ่งแถลาไปหาด้วยหัวใจที่เต้นรั่ว

                “คิบอมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!” วิ่งไปสวมก่อดพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลไปตามความรู้สึก

                “พี่ทงเฮ ใครทำให้พี่ร้องไห้เนี่ย!” ยังจะมีหน้ามาถาม - -!

                “นาย ฮึก! นายนั้นแหละ นายรู้ไหม  ว่าฉัน ฮึก! ฉันรอนายคนเดียวเลย ฮึก!”

                “โอ้ๆ ผมอยู่นี้แล้วครับๆๆ ไม่ร้องน๊า... มาๆ จะปีใหม่แล้ว ทุกคน สวัสดีครับ ขอโทษด้วยนะฮะที่ให้รอ แต่... อะ? พี่อิริคใช่ไหมฮะ? มาได้ไงอะ?”

                “5555 ก็พวกพี่ๆนายเชิญมานั่นแหละ นี่ก็สมาชิกในวง ยังพอจำได้ไหม? ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะ”

                “จำได้สิครับ บ้านผมก็มีทีวีนะ”

                “ย๊า.. เด็กนี่ชัดจะถูกใช่ฉันสะแล้วสิ” มินอูรีบแย้งขึ้น

                “มาๆๆ มาเตรียมตัวรับปีใหม่กันดีกว่า” ดงวานที่มองนาฬิกาแล้วก็ต้องสะดุ้งเพราะอีกประมาณสิบนาทีจะเข้าปีใหม่แล้ว

                5 4 3 2 1 Happy New Year!!!

                “อุ๊บส์! อื้ออออ พี่อิริค!! อื้ออออออ........”

                “พี่ซองมิน มองหน้าผมหน่อยสิ”

                “หือ?”

                “พี่ซองมิน... พี่... น่ารักมากเลยนะ”

                “อะ..อะไรของนาย นู้นๆๆ ดูพลุนู้น”

                ฟ้อดดดดดดดด

                “อื้อ!! ฮยอกแจ ทำอะไรของนาย”

                “แก้มพี่หอมจัง”

                “>///////<”

                “พี่เรียวอุค!! พี่ร้องไห้ทำไม!!”

                “อึก!! ฉันตกใจเสียงพลุอะ อื้อ!! เสียงมันดังจังอะ อื้อ!!! TToTT”

                “-0-“

                “คิบอมอ่า นาย... จะกลับเลยไหม?”

                “ทำไมหรอครับ?”

                “เปล่าหรอก ฉัน... อยากให้นายอยู่กับฉันนานๆอ่ะ”

                “พี่ทงเฮของผมนี่น๊า... ผมได้วันหยุด 3 วันแหน่ะ จะตามพี่ไปทุกที่เลย”

                “จริงหรอ? จริงๆนะ ขอบใจนะ ขอบใจจริงๆคิบอม”

                “ฮีชอล... นาย จะเอาแบบน้องๆมั่งไหม?”

                “หยุดเลยๆ เรานี่ตัวหนักของงานนะ ทำอะไรแบบนั้นได้ยังไง”

                “งั้นขอหอมทีหนึ่ง”

                “จะบ้าหรอ! o///o”

                “งั้นผมจะงอนนะ -3-“

                “อะๆ ก็ได้ๆ ทีเดียวนะ”

                ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

                “อื้อ!!! เบาๆสิ แก้มฉันช้ำหมด”

                ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

                “จองซู!!! ไหนบอกทีเดียว?!”

                “ก็จะได้ช้ำเท่ากันทั้งสองข้างไง”

                “-/////////////////-“

                “พี่อิริคฮะ ผมง่วงอะ”

                “อะไร งานนี้ก็ใช่ว่าจะเด็กสุดในงานนะ ทำไมงอแงแล้วละ?”

                “ชิ! ไปไหนก็ไปเลย”

                “โอ้ๆๆ มาๆๆ พิงไหล่พี่มะ หลับสะนะคนดี”

                จุ๊ฟ!

                “อ๊า!! พี่ลักหลับผม!!”

                “ทีเดียวเอง คึคึ อ่าๆๆ หลับๆๆ หลับสะนะ ^^”

                “- - zzZZ”

                “พี่เยซอง พี่จินเรียกตรงชายหาดหน่ะครับ”

                “พี่หรอ? อ่าๆๆๆ เดี๋ยวฉันไป”

                ..................

                .................

                ................

                “คนสวยของผม!! สวัสดีปีใหม่ครับ!!” พูดขึ้นพร้อมกับแสงจากดอกไม้ไฟ ที่ปักเป็นรูปหัวใจแล้วเขียนว่า

JunJin LOVE HyeSung อ๊า... โรแมนติที่สุด แต่.. เมื่อกี้เรียกใครมานะ?

                “ห๊ะ? พี่จิน พี่ว่ายังไงนะ?”

                “ห๊ะ? เยซอง นายหรอ? เห้ย!! ไม่ใช่นะๆๆๆ ฉันไม่ได้ทำให้นาย นายดูชื่อสิๆๆ” คนที่โดนเรียกมาถึงขั้นทำหน้าเหวอ เขินนะเนี่ย!

                “อ่า.. ผมก็ว่างั้นแหละ -////-“ ทั้งหมดทั้งมวลนี้ อยู่ในสายตาของคนสวยทั้งหมด คึคึ จินอ่า ขอบใจนะ ^^

                “เอ่อออ งั้นเดี๋ยวผมไปตามพี่ฮเยให้นะครับ”

                “ใช่ๆๆ นายทำถูกแล้ว เยซอง ฟู่~~ -0-!”

                “จินอ่า... นายเรียกฉันหรอ?”

                “อ๊ะ? พี่ฮเยซอง นั่งนี่สิครับ”

                “อื้ม ขอบใจนะ” พูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ

                “ห๊ะ? ขอบใจ? เรื่องอะไรครับ?”

                “ก็เรื่องวันนี้ ฉันเห็นทุกอย่างแหละ คึคึ”

                “พี่เห็นหรอ? พี่.. พี่อย่าเพิ่งเข้าใจอะไรผิดนะ... จริงๆแล้ว..”

                “อื้ม.. ฉันรู้ ถึงได้ขอบใจไง ขอบใจนะ ^^”

                “อะ..อาฮ๊ะ ครับ ^^!”

                .....

                …..

                …..

                “จินอ่า.. เอาหูมานี่หน่อยสิ”

                “หือ? อะไรครับ?”

                “อุ๊บ!.... อื้มมม.................”

                “อื้มมม....... เฮอ~ เฮอ~ เฮอ~”

                “อารมณ์ไหนของพี่เนี่ย”

                “เปล๊า... ก็แค่... อยากให้รางวัลคนน่ารัก ^//////^”

                “สงสัยคืนนี้ต้องให้รางวัลกันยาวแล้วและครับ... อื้มมมมม......”

                ******************************* End ****************************

จบแล้วค๊า..... นี่เป็นฟิคเรื่องแรกที่ไรเตอร์เขียน ยังเป็นเด็กฝึกหัดอยู่คะ ต้องปรับปรุ่งตรงไหนช่วยบอกกันด้วยนะคะ^^

สำหรับฟิคเรื่องนี้ จริงๆไรเตอร์เพิ่งเริ่มคิดได้ตอนคืนปีใหม่พอดีเด๊ะ! เลยล่าช้า เพิ่งมาเสร็จนี่แหละคะ แห่ๆๆๆ

ชอบไม่ชอบก็บอกกันได้นะคะ ระบายยาวๆ ไรเตอร์ชอบอ่าน คึคึ ^^

ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนค๊า....