คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Epilogue & other things
Epilogue
“โอเค” บีสูดหายใจเข้าเต็มปอดและถอนหายใจออกมาเสียงดัง เธอเว้นช่วงสักพักก่อนจะพูด
“ตอนนี้ฉันคบกับคริสแล้วนะ... มั้ง ไม่รู้อะขุน เอาเป็นว่าเราสองคน” –เธอชี้ไปมาระหว่างตัวเองกับผู้ชายร่างสูง—“เป็นแค่เพื่อนกันนะตอนนี้
ตัดคำว่านอนออก จบ”
“สรุปนี่คือเรื่องที่เรียกฉันมาเพื่อบอก”
ขุนเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย
เขาเอนตัวไปพิงเบาะหนังของเก้าอี้นวมในลอบบี้พี่เกดอย่างสบายใจ
ผิดกับบีที่นั่งกระดิกขาไปมาอย่างลุกลี้ลุกลน เขาหัวเราะเบาๆ
แบบที่ผู้ชายไว้มาดชอบทำ “ก็โอเค”
คราวนี้เป็นบีที่ต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจแทน
“แค่นี้เหรอ”
เธออ่านสายตาของเขาไม่ได้ภายใต้แว่นกันแดดนั่น
“แค่นี้แหละ
พูดตามตรงฉันก็ทั้งเซอร์ไพรสและไม่เซอร์ไพรสเลยนะ คือไอ้ไอเดียที่เธอบอกว่าถ้าเราสองคนอายุสามสิบห้าแล้วยังไม่มีใครให้มาแต่งงานกันมันดูเทพนิยายมากๆ
แต่ฉันกับเธอก็บ้าพอๆ กัน งั้นเอางี้ ฉันขอถามหน่อย
คริสเขาบ้าพอที่จะโอเคกับการที่เธอยังเป็นเพื่อนกับฉันเหรอ”
บียักไหล่
“ถ้าเขาไม่โอเค ฉันก็เลือกนายก่อนอยู่ดี”
บีไม่สามารถซ่อนยิ้มที่ดูจะปรากฏตัวบนใบหน้าทุกครั้งที่เธอคิดถึงคริสได้
เธอคงไม่พูดว่ามันเป็นโชคของเธอที่คริสตกลงปลงใจไปด้วย –มันเกือบจะเหมือนคริสโอเคกับทุกอย่าง
และบีก็รักที่เธอเป็นแบบนั้น-- ถ้าเธอจะขอบคุณใครสักคน
เธอคงขอบคุณใครอื่นไม่ได้นอกจากคริส ขอบคุณที่คริสเป็นคริส
“เหมือนเธอกำลังตกหลุมรักเลยนะ”
ขุนยิ้มมุมปาก ถ้าบีไม่ได้รู้จักเขามาร่วมสิบปีเธอคงคิดว่าเขากำลังหาเรื่องเธอด้วยน้ำเสียงและท่าทีกวนๆ
นั่น
“แล้วนั่นเป็นเรื่องแย่เหรอ”
เธอถาม ประหลาดใจกับความมั่นใจในเสียงของตัวเอง
สำหรับบีตอนนี้ความรักมันฟังดูไม่เลวร้ายสักนิด ความจริงมันฟัง—ไม่สิ มันรู้สึกดีเกินไปเสียด้วยซ้ำ
ราวกับวันหนึ่งจะมีคนดีดนิ้วแล้วเธอจะตื่นขึ้นมาจากฝันหวานนี้ เพียงแต่นี่เป็นความจริง
และบีก็รู้ว่าเธอกำลังใช้ชีวิตที่ดีเหมือนฝัน
ยังไงนั่นก็ไม่มีทางเป็นเรื่องที่แย่ไปได้
“แล้วสรุปยังไง
เธอไม่กลัวจะโดนขังหรืออะไรนั่นแล้วเหรอ” นี่อาจจะเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ขุนพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงจริงจังและเป็นห่วง
“หรือว่าที่ความสัมพันธ์มันจะจบอย่างแน่นอนแล้วทิ้งเธอแตกเป็นเสี่ยงๆ อะไรพวกนั้น”
“ถ้าให้พูดตามตรง
ฉันไม่รู้สึกเหมือนโดนขังเลยนะ อาจจะเป็นเพราะคริส... ไม่รู้สิ แค่เขาเป็นเขา”
บีหัวเราะอายๆ “และอีกอย่าง ถ้ามันจะจบมันก็ต้องจบ ฉันไม่ฝืนความรู้สึกตัวเองหรอก
ฉันแค่รู้ว่าตอนนี้การปล่อยคริสไปคือการฝืนตัวเอง มันแค่ไม่ใช่... ไม่รู้อะ
มันจะจบก็จบ
แค่ตอนนี้ฉันรักเขามากเกินกว่าที่จะหมดรักเขาภายในพรุ่งนี้หรือเดือนหน้า และฉันขอใช้ชีวิตอยู่กับวันนี้ก่อนแล้วกัน”
ขุนพยักหน้าอย่างเข้าใจ
เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามและเดินเข้ามากอดบี เธอไม่รู้ว่าครอบครัวคืออะไร
แต่ถ้ามีอะไรใกล้เคียงที่สุดกับคำว่าครอบครัวก็คงเป็นเพื่อนชายตัวสูงที่อยู่ในอ้อมแขน
“ทำไมฉันรู้สึกเหมือนพ่อที่ลูกสาวจะแต่งงานเลย”
ทั้งสองหัวเราะเบาๆ
ก่อนที่บีจะผละตัวออก เธอก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ “ฉันต้องไปก่อนนะ เอ้อ
แล้วถ้าฉันอยากมีลูก ขอยืมอสุจิหน่อยสิ”
บีทิ้งท้ายไปด้วยการขยิบตาก่อนที่จะรีบวิ่งขึ้นบันไดไปเพื่อเริ่มความฝันของเธอ
“ก็รู้ว่าเขาคงจะอยากได้พี่มาก
แต่ถ้าให้น้ำหวานก้มลงไปกราบแบบนี้ น้ำหวานไม่ทำ” ผู้หญิงหน้าหวานสะอื้น
ดึงทิชชู่คลีเน็กซ์มาซับน้ำตาเบาๆ เสียงร้องไห้ของเธอดังก้องในทางโถงที่เงียบสนิท –การเข้าห้อง
409 เหมือนเป็นเรื่องต้องห้ามที่รู้กันระหว่างสองคนโดยที่ไม่ต้องพูด
การปฏิสัมพันธ์ที่ผ่านมาจึงเป็นเพียงแค่การนั่งอยู่หน้าห้องเจ้าปัญหา และคุยกัน
คริสอยากเอื้อมมือไปปลอบผู้หญิงที่กำลังร้องไห้อยู่แต่เธอไม่กล้า
บางทีอาจจะเป็นเพราะเธอไม่อยากทำด้วย คริสรู้ดีว่าความจริงแล้วมันไม่สำคัญหรอกว่าน้ำหวานจะกราบหรือไม่กราบ
ที่สำคัญคือบีกราบต่างหาก นั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด
“พี่ขอโทษนะคะ” คริสพูด รู้สึกผิด
เธอไม่มีอะไรจะแก้ตัว ถึงจะมีคำพูดไหนที่ทำให้การทิ้งคนอีกคนไปทันทีที่คนเก่ากลับมาดูดีได้
คริสก็คงไม่ใช้มัน เธอเห็นแก่ตัวและเธอก็ยอมรับ
ปล่อยให้กล่องคลีเน็กซ์เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่เธอให้กับผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเพียงชั่วคราว
คริสลุกขึ้นยืนและเดินขึ้นไปบนดาดฟ้า ที่ที่ –ด้วยเหตุผลบางประการ--
ดูจะมีความหวังส่องสว่างเหมือนดวงไฟในความมืดสำหรับเธอเสมอ เหมือนการเริ่มต้นใหม่
การเริ่มต้นใหม่
คริสอมยิ้มเมื่อเห็นผู้หญิงตัวสูงในเสื้อยืดสีขาวหม่นๆ
ที่ยาวคลุมแค่ต้นขาและผมตรงประบ่าสีที่เธอคุ้นเคยยืนมองท้องฟ้าอยู่
ไม่มีอะไรแตกต่างจากวันแรกที่ทั้งสองเจอกัน ท้องฟ้าสีเดิม ดาดฟ้าดาดฟ้าเดิม
ตึกตึกเดิม เพียงแค่คริสคนใหม่ และบีคนใหม่
ผู้หญิงตัวสูงหันหน้ามาหาเธอ
ครั้งนี้ไม่มีบุหรี่อยู่ระหว่างริมฝีปากบางของเธอแล้ว มีเพียงรอยยิ้มอบอุ่นให้เห็น
“สวัสดี เราชื่อบีนะ เราอยู่ห้อง
507”
คริสยิ้มน้อยๆ แล้วเสนอมือขวาไปให้บีอย่างเป็นมิตร
“เราคริส 504 นะ”
ทันทีที่มือกร้านที่คุ้นเคยสัมผัสกับมือนุ่มของคริส
หัวใจเธอเต้นรัว แต่มันกลับเป็นความรู้สึกสงบแปลกๆ ในตัวของเธอ
เหมือนการกลับบ้านเก่าที่เธอเคยอยู่เมื่อเด็กๆ คริสตื่นเต้น
แต่ก็รู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังจะได้พบคือความอบอุ่นอันเคยชินที่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว
บีดึงเธอเข้าไปกอดแน่น
แน่นที่สุดเท่าที่เธอเคยทำ
“เราอยู่ด้วยกัน... ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้นะ”
บีกระซิบ และหลับตาลง
Acknowledgement
& What’s More to Come
ขอเริ่มที่คำขอบคุณก่อนแล้วกันนะคะ ขอบคุณค่ะ
โอเค ซีเรียสนะ 55555 ขอบคุณทุกคนจริงๆ
ที่เข้ามาอ่าน มา comment มาโหวต มากด Fav คือก็ไม่คิดว่ามันจะบูมขนาดนี้เนอะเพราะเราก็ชิวอะ
ไม่ได้ซีเรียสกับการเขียนอะไรมากเลย เขียนภาษาไทยก็ผิดๆ ถูกๆ
บางทีก็ใช้สำนวนที่เป็นภาษาอังกฤษไปเลยไหม โถ่ ตอนลงเรื่องนี้ไม่ได้คาดหวังอะไรเลยค่ะ
คิดว่าได้สัก 20 comments ก็หรูแล้ว
แต่ยอดเมนท์ตอนนี้นี่ยิ่งกว่า elegant อีกค่ะ
ขนาดตอนนี้ยังพูดไม่รู้เรื่องเลย โอย อะไรเนี่ย ฮา
ก็เอาเป็นว่าขอบคุณนะคะ
เรื่องนี้ก็จบอย่างไม่เป็นทางการ อาจมีตอนพิเศษบ้างตามเทศกาลต่างๆ
แต่ไปคุยกับเราที่ @snarkychick ได้ตลอดนะคะ หรือ #TopOTW เราเข้าไปเช็คและตอบเมนชั่นเรื่อยๆ ค่ะ (ถึงช่วงนี้เริ่มตอบไม่ครบเพราะป็อป
ฮ่า) และมีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยที่เราไม่ได้ลงในเด็กดีนะ
ส่วนคนที่ยังไม่เคยเข้าไปก็เข้าไปคุยเล่นกันได้นะ ว่าแต่ทำไมยังไม่เคย ฮะ
ส่วนผลงานต่อไปๆ มี Sour Candy ที่โปรโมทจนทุกคนเกลียด และจะมีแฟนฟิคบีคริสอีกเรื่องค่ะ
ยังไงก็เข้าไปเช็คดูกันก่อนได้ ชื่อเรื่อง Cherry Schnapps ติด
#ชแนปปส์ คุยกันได้ค่ะ
และที่สำคัญเวอร์วังอลังการ
เราจะเขียนบทเว็บซีรีส์เรื่องหนึ่ง YASSS ต้องขอบคุณพี่แอดมินเพจ
สมาคมนิยมหนังหวาน ที่ให้โอกาสนะคะ อเมซซิ่งมากๆ
แต่ก็คงอีกหลายเดือนกว่าจะได้ดูกันเพราะถ้าช่วง Pre-production คือเริ่มจาก 0 นี่คือ -30 อะค่ะ แต่ยังไงก็อยากให้แฟนๆ Top of the
World ติดตามนะคะ ถึงมันจะไม่ใช่ adaptation ของเรื่องนี้แต่คือ
แน่นอนมันต้องมีความเป็นเราอยู่แน่นอน ฮา เจอกันค่ะ เลิฟ <3
ความคิดเห็น