(BeeCris)Top of the World

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 Your Brows are not Even

Chapter 1 : Your brows are not even

            ไม่เคยมีอะไรทำให้คริสรู้สึกตาสว่างเท่านี้ ไม่แม้แต่กาแฟกดตู้ของเซเว่น เธอจ้องมองเพดานปูนขาวที่มีคราบน้ำสีเหลืองอ่อนประปรายอยู่ทั่ว นาฬิกาดิจิตอลกระพริบบอกเวลาตีสองสามสิบห้านาทีด้วยตัวเลขสีแดงจ้า สีเดียวกับสีกำแพงดาดฟ้าที่ผู้หญิงตัวสูงที่ชื่อว่าบีบอกเธออย่างใจเย็นว่า คนเช่าคนก่อนอ่ะ ที่ชื่อพลอยหรืออะไรสักอย่าง ผูกคอตายในห้องนั้นแหละ ซึ่งห้องนั้นก็คือห้องนี้ ห้อง 504 ที่คริสนอนตาค้างอยู่บนเตียง เปิดไฟทุกดวง แม้กระทั่งดวงในห้องน้ำ และอีกสองดวงตรงระเบียง

            ตีสองสี่สิบเจ็ดนาที และภาพผีพลอยกับผมยาวปรกหน้าของเธอในชุดขาวก็ออกมาหลอนเธอในหัวทุกๆ สิบวิ ถึงคริสจะไม่รู้ว่าพลอยหน้าตาแบบไหน แต่ไม่ใช่ผีทุกตัวก็ไว้ผมยาวและใส่ชุดขาวเหรอ กวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง เธอก็อดไม่ได้ที่จะหลับตาปี๋ทุกครั้งที่ผ้าม่านกระพือไปตามลมแอร์ นี่คงเป็นครั้งแรกที่เธอหวังให้ขอบเขตการมองเห็นของเธอเล็กไปตามขนาดตา

            เสียงกำปั้นกระแทกประตูทำให้คริสกระโดดลงมาจากเตียงอย่างไม่ได้ตั้งใจ เธอค่อนข้างมั่นใจว่าเจ้าของเสียงต้องเป็นผีพลอยแน่ๆ หรือนี่จะเป็นแบบเรื่องบุปผาราตรี แต่เสียงตะโกนด่าใครสักคนที่ชื่อ เจสซี่ เรื่อง แมวของเธอมาข่วนประตูฉันอีกแล้ว! ทำให้คริสอุ่นใจขึ้นมาบ้างว่านี่ไม่เกี่ยวกับผีพลอย

เธอกึ่งหัวเราะกึ่งถอนหายใจ ส่วนหนึ่งของเธออยากตบหน้าตัวเองที่เชื่อเรื่องไร้สาระแบบนี้ แต่อีกส่วนหนึ่งก็อยากจะตบผู้หญิงที่ชื่อบีด้วยที่บอกเธอเรื่องแบบนี้ แต่อีกส่วนก็อยากตบพี่ลูกเกดเหมือนกันที่ไม่บอกเธอเรื่องนี้

คริสเงี่ยงหูฟังเสียงที่ดังขึ้นเรื่อยๆ ของผู้หญิงที่ชื่อเจสซี่ปกป้องแมวของเธอ ตีสาม คริสภาวนาให้สำเนียงภาษาไทยแปลกๆ ของเจสซี่อยู่เป็นเพื่อนเธอจนกว่าเธอจะหลับ

            โทรศัพท์ของคริสแผดเสียงลั่น แต่อีกห้านาทีถัดมาเสียงปลุกถึงจะสามารถทะลุกลุ่มหมอกแห่งความง่วงเข้าไปในโสตประสาทของผู้หญิงที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงได้ เธอร้องออกมาด้วยความเบื่อหน่ายแล้วเอื้อมมือไปสไลด์ปิดเสียงเจ้าปัญหา ตีห้าห้านาที สมองของเธอยังไม่ตื่นมากพอที่จะคำนวณว่าเธอนอนไปกี่ชั่วโมง แต่เธอแค่รู้ว่า เธอนอนไม่พอแน่ๆ

            สามสิบนาทีต่อมาคริสก็พร้อมที่จะไปพัด  ซับเหงื่อ เสิร์ฟน้ำให้เหล่านักแสดงที่เธอใฝ่ฝันอยากจะเป็น แต่แย่หน่อยนะที่ไม่มีคนไหนเป็นมิตรพอที่จะชวนเธอเข้าวงการ หรือแม้แต่กล่าวทักทายเธอในกองถ่าย

คริสกำลังเดินไปบันไดเมื่อเธอเห็นเงาสูงๆ เดินขึ้นมาจากบันได ไม่สิ คลานขึ้นมาจากบันไดมากกว่า ไฟนีออนที่ส่งเสียงหึ่งๆ และกระพริบทุกๆ สิบวิทำให้ภาพข้างหน้าดูสยองระดับหนังผีเกรดเอ คริสคงเป็นลมไปแล้วถ้าไม่ติดว่าเงาสูงๆ นั้นคือเหตุผลที่เธอได้นอนแค่สองชั่วโมงห้านาที

            ไม่ เงานั้นไม่ใช่ผีพลอย แต่คือผีบี

            เครื่องสำอางบนหน้าของบีเละไม่เป็นท่า มาสคาร่าสีดำไหลเยิ้ม ลิปสติกสีแดงสดเปื้อนไปทุกที่ที่ไม่ใช่ริมฝีปาก หัวฟูเหมือนเธอเพิ่งไปตบกับแมวของเจสซี่มา ส่วนเดรสสั้นที่รัดติ้วก็เหมือนจะรูดซิปไม่สุด และแน่นอน เธอเมาเละยิ่งกว่าหน้าตัวเอง คริสได้กลิ่นแอลกอฮอล์และน้ำหอมออกมาจากตัวเธอ

            บี สี่ขาอยู่บนพื้น เงยหน้าขึ้นมาจ้องคริส และคริส จ้องบี

            คริสไม่รู้ว่าเธอควรทำยังไง ส่วนบี บีคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นใคร

            แต่ทันใดนั้นสายตาเธอก็เป็นประกายขึ้น คริสเกือบคิดว่าเธอสร่างเมาแล้ว แค่เกือบนะ “อ๋อ... เธอเองเหรอ ฉันก็อยากยืนคุยด้วยอยู่หรอก แต่ถ้าฉันยืนฉันต้องตายแน่ๆ ฉันต้องตายแน่ๆ เข้าใจไหม ฮึก...”

            คริสค่อนข้างมั่นใจว่าผู้หญิงที่กำลังคลานอยู่บนพื้นกำลังร้องไห้ ไม่รู้ว่าถ้าเธอควรจะหัวเราะหรือช่วยคนตรงหน้ากันแน่

            หยิบทิชชู่เปียกออกมาจากกระเป๋าสะพาย คริสก้มลงไปเช็ดหน้าของบีด้วยความสามารถในการซับหน้าระดับมืออาชีพ ทั้งเครื่องสำอางและน้ำตาค่อยๆ จางหายไป ภายใต้ไฟกระพริบและเมคอัพหนาเตอะ บีดูเด็กอย่างที่เธอไม่เคยคิดว่าผู้หญิงเจนโลกที่สูบบุหรี่และใส่ชุดที่สั้นจนจะเห็นมดลูก ดวงตากลมโตของบีที่จ้องเธอไม่หยุดช่างดูไร้เดียงสา... และเหงา เหงามาก

            “หมวย...” บีเรียกเธออย่างแผ่วเบาจนเกือบจะเป็นเสียงคราง คริสขนลุกไปทั่วทั้งแขนภายใต้สเวตเตอร์ที่เธอใส่

            “ฉ-ฉันชื่อคริสหรอก” คริสพูดเสียงตะกุกตะกัก สายตาของบีทำให้เธอรู้สึกสั่นไปทั้งตัว ไม่เคยมีใครมองเธอด้วยสายตาที่รุนแรง เร่าร้อน ขนาดนี้มาก่อน คนคนนี้กำลังทำอะไรกับเธอเนี่ย

            “คริส...” บีเรียกเธออีกครั้ง และคริสสาบานได้ว่าชื่อของเธอฟังดูเพราะกว่าทุกครั้งเมื่ออกมาจากปากของคนตรงหน้า ปากของคนตรงหน้า... ปาก... ของคนตรงหน้า “คริส คิ้วเธอไม่เท่ากัน”

            คริสรู้สึกเหมือนหอเอนเมืองปิซาแห่งความคาดหวังล้มลงมาทับเธอ

            คริสปรี่เข้าไปที่เคาท์เตอร์ของพี่เกดอย่างเอาเรื่อง เธอสะสมความหงุดหงิดมาทั้งวัน ทั้งนอนไม่หลับเพราะผีพลอยในจินตนาการ นางเอกสาวที่เหวี่ยงใส่เธอเพราะเธอซื้อแอปเปิ้ลเขียวมาแทนที่จะเป็นแอปเปิ้ลแดง แต่ที่สำคัญ เพราะเหตุการณ์หน้าบันไดกับคนบางคน คริสเข้าใจดีว่าเธอไม่ควรเอาอารมณ์มาลงกับพี่เกด แต่เธอกลับห้ามตัวเองไม่อยู่เมื่อเห็นพี่เกดยืนอ่านนิตยาสารโว้กอยู่หน้าตาเฉย

“พี่เกดคะ จะไม่บอกคริสหน่อยเหรอคะว่ามีคนผูกคอตายในห้องคริส”

            พี่ลูกเกดละสายตามาจากหน้าหนังสือ แล้วมองเธออย่างงงๆ “พี่กำลังรู้สึกว่า น้องอารมณ์เสียจากที่อื่นมา แต่มาลงกับพี่นะคะ”

คริสกอดอกแน่น อาจจะเผลอทำแก้มป่องอย่างไม่รู้ตัว ทำไมคนอื่นถึงได้รู้ทันเธอตลอด “ยังไงก็เถอะค่ะ พี่เกดควรบอกคริสก่อน”

พี่ลูกเกดถอนหายใจทางจมูกและวางหนังสือลงอย่างอารมณ์เสีย “พี่ขอเดานะคะว่าน้องไปคุยกับบีมา” พี่ลูกเกดคงมองออกสีหน้าประหลาดใจของคริสออก เพราะเธอตอบคำถามในใจคริสต่อทันที “ใช่ค่ะ พี่จะบอกให้ว่าถ้าบีพูดอะไรไม่ต้องไปฟังเลยนะคะ คนนั้นเขากวนประสาทจะตาย พลอยน่ะ แค่ย้ายที่ทำงาน ไม่ได้ผูกคอตาย แต่ถ้ามีใครต้องตาย พี่ว่าต้องเป็นบีคนแรก”

“อยู่นี่เอง” สำเนียงไทยแปล่งๆ โพล่งออกมาด้วยความโล่งใจ คริสละสายตาจากแมวตัวอ้วนสีเทาที่ข่วนประตูของเธออยู่อย่างบ้าคลั่ง เด็กสาววัยรุ่นผิวสีแทนในชุดนักเรียนมัธยมปลาย หน้าฝรั่งกำลังวิ่งเข้ามาหาคริส ไม่สิ หาแมวด้วยใบหน้าดีใจ “ขอบคุณพี่ด้วยนะคะ เจสซี่หาเจ้าแมวอ้วนวุ่นวายไปหมด แล้วก็ขอโทษพี่ด้วยนะคะที่เจ้าแมวอ้วนมาข่วนประตูพี่ แต่พี่อย่าบอกพี่เกดนะคะ เจสซี่ขอ พี่เกดสงสัยว่าเจสซี่เลี้ยงแมวแต่เจสซี่ก็บอกพี่เกดตลอดเลยว่าเจสซี่ไม่ได้เลี้ยง เจสซี่ว่ามันไม่เมค เซนส์ที่ทุกคนเกลียดแมวเจสซี่ แมวเจส--”

“พี่รอวันที่แมวจะข่วนลิ้นเจสซี่อยู่นะคะ” คริสนึกว่าเธอเผลอหลุดปากพูดออกไป แต่เธอจำเสียงหวานๆ นั้นได้ เสียงหวานๆ ของบี หวานเหมือนน้ำผึ้ง ทั้งหน้าและเสียง หวานทุกอย่างยกเว้นคำพูด

คริสหันไปหาเจ้าของเสียง บีอยู่ในชุดเดรสสั้นคล้ายๆ กับเมื่อเช้า เพียงแต่หน้าผมของเธอนั้นสวยจนคริสแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เธอทำงานกับนักแสดงระดับแนวหน้าหลายคน แต่ไม่มีนางเอกคนไหนที่สวยสง่าเท่าบีที่ยืนล็อคประตูห้องอยู่

“พี่บีจะไปไหนคะ” เจสซี่ถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ คริสก็อยากจะถามเองถ้าเธอไม่มัวแต่ตะลึงกับนางฟ้าในเดรสสั้น เธอกลับบ้านตอนที่คริสออกไปทำงาน และออกไปไหนก็ไม่รู้ตอนที่คริสกลับมาบ้าน คริสอดสงสัยไม่ได้ว่าพวกเธอทั้งสองคนจะมีโอกาสได้คุยกันเป็นจริงเป็นจังไหม

“ลองไม่ยุ่งกับพี่ซักเรื่องน้องอาจจะสวยขึ้นนะคะ” คำตอบของบีเหมือนจงใจจะแกล้งคำถามในใจของคริส ควรมีกฎหมายห้ามให้ผู้หญิงคนนี้พูดได้แล้ว

เย้ สุขสันต์วันเดอะ เฟซค่ะ <3

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน มาคอมเม้นท์ มากดเฟฟ

ไม่คาดคิดเลยว่าจะมีคนมาอ่านเยอะขนาดนี้ เป็นนิยายภาษาไทยเรื่องแรกที่เราเขียน ภาษาอาจจะดูแปลกๆ ไปบ้าง ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ อิอิ

พูดคุยกันได้ใน #TopOTW นะ เลิฟJ

(c)              Chess theme