(BeeCris)Top of the World

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 Dopamine, Dopamine, Dopamine

Chapter 6: Dopamine, Dopamine, Dopamine

            “นั่นแหละคริส” บีพึมพำอย่างเหม่อลอย –เธอคงไม่พูดออกมาถ้าสมองเธอยังทำงานอยู่เต็มร้อย—ในปากคาบบุหรี่นอกที่ยังไม่ได้จุด เธอเอื้อมมือไปควานหาไฟแช็คจากในกระเป๋าบาเลนซิเอก้าที่ถูกเหวี่ยงทิ้งไว้ข้างเตียงอย่างไม่ใยดี ร่างเปลือยชุ่มเหงื่อของเธอเหนียวติดกับที่นอนเหมือนเธอเพิ่งออกกำลังกายมาอย่างหนัก ก็นะ เซ็กซ์เป็นการออกกำลังกายอย่างหนึ่ง   

ขุนหันหน้ามามองเธอด้วยสายตาที่ครุ่นคิดราวกับเขากำลังหาคำพูดที่ถูกต้อง

“คนตรงบันไดน่ะเหรอ” เขาพูดนิ่งๆ หลังจากพักใหญ่ เสียงนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย “จะเอายังไงล่ะ”

บีคีบบุหรี่ออกจากปากแล้วทิ้งมันไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิม ไม่มีใครชอบบุหรี่นอกจากคนที่สูบมันหรอก “นายรู้จักฉันดีกว่าตัวฉันเองอีก งั้นบอกฉันหน่อยสิ”

“ถ้าเธอเป็นฉัน...” ขุนถอนหายใจ –เขาดูกังวลไม่แพ้กับเธอ-- แล้วเอามือก่ายหน้าผากเปียกอย่างเหนื่อใจ “ถ้าเธอเป็นฉัน เธอจะบอกตัวเองว่าอะไร”

บีคิด คิดถึงหน้าผู้หญิงตัวเล็กกว่า คิดถึงทุกครั้งที่ตาของเธอเป็นประกายเมื่อบีเดินเข้ามา เหมือนเธอเป็นเด็กและบีเป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นที่สุดในโลกสำหรับเธอ บีทำให้คริสมีความสุข และมันทำให้เธอมีความสุข

เธอสงสัย สงสัยว่าความรู้สึกที่เธอมีให้คริสจะอยู่ได้นานแค่ไหน สองเดือน หรือสามเดือน เธอรู้ว่าสิ่งที่คริสต้องการจากเธอคือความรัก แต่สำหรับเธอความรักไม่ใช่สิ่งที่คงอยู่ตลอดไป บีอยากจะเขย่าตัวคนที่พูดอะไรก็ตามน้ำเน่าๆ เกี่ยวกับความรักจนพวกนั้นได้สติคืนมา –ความรักไม่ใช่เซ็กซ์ ความรักชนะทุกอย่าง แต่กี่ครั้งแล้วนะที่เธอเห็นผู้ชายพร้อมกับแหวนบนนิ้วยอมทิ้งความรักเพียงเพราะต้องการครอบครองร่างกายของเธอเพียงแค่ชั่วข้ามคืน

คริสอยู่ในหัวของเธอตลอดเวลา ความต้องการที่จะสัมผัสริมฝีปากชมพู ที่จะได้เป็นหนึ่งกับร่างกายชองอีกคนสุมอยู่ในตัวเธอ มันพร้อมที่จะเผาได้ทุกเมื่อถ้าคริสไม่มาดับไฟร้อนให้เธอ แต่ถ้าครั้งหนึ่งมันดับไปแล้ว แล้วคริสยังต้องการไออุ่นนั้นอีก บีกลัวว่าจะให้เธอไม่ได้เพราะเธอรู้ดีว่าไม่มีไฟไหนจะลุกโชนได้ตลอดไปหรอก และไฟที่เผาไหม้รุนแรงก็มอดเร็วเสียด้วย

“ฉันคงบอกตัวเองให้รู้สึก”

หลังจากตลอดช่วงเช้าวันจันทร์ที่บีขลุกอยู่บนเตียงกับขุน –พูดถึงทุกเรื่องที่ไม่ใช่คริส--ต่อรองกับตีญ่า และจูบกับคนบางคนที่ทำให้เธอนอนตาค้างทั้งคืน บีวิ่งออกจากอพาร์ตเมนท์ไปพร้อมกับรองเท้าวิ่งคู่แพงที่ผู้ชายตัวสูงซื้อมาให้เพราะคิดว่าเธอน่าจะชอบ เธอต้องการเวลาคิด ต้องการเวลาหาวิธีแก้ปัญหา แต่เธอจะทำได้ยังไงในเมื่อเธอต้องอยู่ใต้หลังคาเดียวกับตัวปัญหาตลอดเวลา

ในเมื่อเธอยังบอกไม่ได้ว่าปัญหาคือเธอหรือคริสกันแน่

เหตุการณ์บนดาดฟ้า –หรือบนชานพักบันได— หลังจากที่เธอออกวิ่งหนึ่งอาทิตย์ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น ความจริงทุกอย่างมันแย่ลงด้วยซ้ำ จะเป็นสีที่คริสชอบงั้นเหรอนอกจากจะฟังดูน่ารักแล้วยังฟังดูเป็นคนดีอีกด้วย คริสกำลังเปลี่ยนบี และบีบอกไม่ได้ว่าเธอเต็มใจที่จะยอมเปลี่ยนเพื่อคริสไหม แต่ตอนเธออยู่กับคริส มันรู้สึกราวกับว่าเธอสามารถยอมทำได้มากกว่านั้นอีก ถ้าคริสสั่งเธอให้กระโดดตึกไปตอนนั้น บีคงทำตามอย่างไม่คิด

แล้วถ้าวันหนึ่ง คริสสั่งให้บีรักเธอขึ้นมาล่ะ เธอจะเข้มแข็งพอที่จะปฏิเสธไหม

เธอจะเข้มแข็งพอที่จะทำตามไหม

ตอนที่บีบอกว่าเธอต้องการคริสในคืนไร้ดาววันนั้น สำหรับเธอมันมากกว่าการบอกรักเสียอีก –ความต้องการก็คือความรักประเภทหนึ่งไม่ใช่เหรอ ความรักที่รุนแรงกว่า แรงกล้ากว่าที่รวมตัวกันภายในช่วงเวลาสั้นๆ ก่อนที่จะหายไปเมื่อพลังงานบางอย่างได้ถูกปลดปล่อย

บีกับคริสโซซัดโซเซเข้ามาที่ห้อง 507 –เพราะความจริงก็คือ ห้องบีครบกว่า— ร่างกายของทั้งสองไม่อยากและไม่สามารถแยกออกจากกันได้ สิ่งที่เกิดขึ้นในห้องของบีคืนนั้น –หรือว่ามันเกิดขึ้นยังไง— ไม่ได้ต่างจากคืนอื่นๆ ของบีกับผู้ชายหรือผู้หญิงที่เธอไม่คิดจะจำชื่อ มันเหนื่อย มันสนุก มันทำให้อดรีนาลีนพลุ่งพล่าน และหลังจากนั้นก็โดพามีน โดพามีน และโดพามีน

เพียงแต่บีรู้สึกถึงบางอย่างในตัวเธอที่เปลี่ยนไป รวมถึงบางอย่างในตัวคริสด้วย เธอมองออกเมื่อจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้น ราวกับคืนนี้ไม่ใช่เพียงแค่การแลกเปลี่ยนทางร่างกาย แต่ส่วนหนึ่งของคริสได้เข้ามาในหัวใจของบี และบีของคริส

เพราะบีสัมผัสได้ว่ามือของเธอที่ลูบไล้ไปตามหลังเปลือยของคริสอย่างอ่อนโยนไม่ใช่สิ่งที่เธอเคยทำ ส่วนสายตาของคริสก็ทำให้บีนึกถึงตัวเอง

“บี” คริสเรียก เสียงของเธอแหบพร่ากว่าปกติ มันทำให้บีรู้สึกใจเต้นมากเกินกว่าที่เธอจะชอบ

คริสนอนคว่ำอยู่บนเตียงของเธอ จุดที่ขุนเคยนอนเป็นประจำ ผ้าห่มผืนแดงทิ้งแผ่นหลังเธอไว้ให้เห็น ส่วนบีนอนมองนาฬิกาที่ปลายเตียงกระพริบบอกเวลาตีหนึ่งห้าสิบหกนาที –เธอนอนจ้องมันมาตั้งแต่สิบหกนาทีที่แล้ว เพราะเธอไม่กล้าหันไปมองคนสวยที่อยู่ข้างกายเธอ— ส่วนหมอนกอดเจ้ากรรมก็ถูกเหวี่ยงหายไปทุกครั้งที่เจ้าของมีร่างอุ่นๆ มากอดแทน

“แล้วตอนนี้เราเป็นอะไรกัน” คริสถามคำถามเดิมอีกครั้ง แต่คราวนี้น้ำเสียงเธอนิ่ง แต่มันกลับทำให้บีนึกถึงความนิ่งก่อนพายุใหญ่

บีขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด เธอไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ทั้งสองเป็นอะไรกัน เธอแค่รู้ว่าเธอไม่อยากยอมรับว่าเธออยากให้ทั้งสองเป็นอะไรกัน

“ก็เป็นแบบที่เราเป็น” บีพูดในที่สุด “ไม่ใช่ทุกอย่างต้องมีชื่อเรียกก็ได้”

 “งั้นถ้าคริสมีคนอื่น...” คริสกลืนน้ำลาย “บีก็ไม่ว่าใช่ไหม”

“ไม่ว่า” บีรีบตอบ—รีบเกินกว่าที่จะเป็นความจริง-- บีหัวเราะเฝื่อนๆ กลบเกลื่อนก่อนที่จะถอนหายใจอีกครั้ง ทุกวันนี้เหมือนสิ่งเดียวที่เธอทำคือถอนหายใจ “ไม่รู้สิ คริส ตอนนี้มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว”

“บีบอกว่าบีต้องการคริส” บีบอกไม่ถูกว่าผู้หญิงข้างๆ กำลังรู้สึกอะไร “แต่ตอนนี้บีได้คริสแล้ว บียังต้องการคริสอยู่ไหม”

มันไม่ต่างอะไรกับการถามว่าบีรักเธอไหมเลย บีอาจจะตอบไปแบบนั้น สารภาพทุกอย่าง บอกคริสว่าเธอไม่กล้าคบกับคริสเพราะทุกการผูกมัดมันต้องจบ เธอยอมให้คริสไม่เป็นของเธอดีกว่าที่เธอจะต้องเสียคริสไปในที่สุด แต่เธอเลือกที่จะไม่พูด

“ตอนนี้บีไม่สนแล้วว่าบีต้องการอะไร” เธอบอก หันหน้าไปมองคริส แววตาของคริสวาวแวบเหมือนมีน้ำตา แต่บีไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพียงแค่แสงที่สะท้อนหรือเปล่า “คริสต้องการอะไรล่ะ”

คริสสูดหายใจเข้าเต็มปอดเหมือนเธอกำลังจะพูดอะไรที่ลำบากใจออกไป หรือบางทีเธออาจจะแค่ต้องการซื้อเวลาเรียบเรียงคำตอบ “คริสต้องการทั้งบีและความรู้สึกของบี แต่ถ้าบีให้คริสได้แค่นี้ คริสเป็นใครที่จะมาบังคับบีให้ให้คริสมากกว่านี้”

บีฝังเสียงในหัวตัวเองที่พูดว่า คริสอาจเป็นคนเดียวที่ทำได้ ลงไปในส่วนลึกที่สุดของจิตใจ เธอยิ้มน้อยๆ ให้ผู้หญิงตรงหน้า เธอไม่ได้ยิ้มด้วยความจริงใจขนาดนี้มานานขนาดไหนแล้วนะ

ขุนเคยพูดกับแฟนคนล่าสุดของเธอ –ซึ่งนั่นคือเมื่อแปดปีที่แล้ว—ว่าบีเป็นเหมือนนกในป่า เธอเหมาะที่จะอยู่ในโลกกว้าง ให้เธออิสระที่จะได้สยายปีกสวยของตัวเอง และบางทีเธออาจจะไม่มองความรักเป็นกรงขังอีกต่อไป แต่เป็นบ้านที่เธอเต็มใจจะกลับมาทุกครั้งเพราะไม่ว่าคนที่รักอิสระแค่ไหนก็ต้องมีบ้านเป็นของตัวเอง

 “ขอบคุณที่เข้าใจกันนะ” บีพูด ให้กับทั้งผู้หญิงข้างๆ และผู้ชายในความคิด

#TopOTW

(c) Chess theme