โอ๊ย!!! เซ็งจิต รู้สึกไม่ดี

โอ๊ยยยย พิมเกือบเสดแล้วต้องมาพิมใหม่อีกเพราะกดผิด

เอาใหม่ๆๆๆๆๆๆๆๆ

วันนี้ไปสอบแข่งขันสุนทรพจน์ที่อิมแพคมา

ไปรอประมาณ 5-6 ชม.ถึงจะได้แข่งจริง

พอคนแรกพูดเสร็จแบบว่าชื่นชมเลย

เขาเก่งมาก เรายอมรับ แบบว่าสุดยอดเลย

พอถึงคิวเรา เราคนที่ 4 จากประมาณ 30 คน

พอลุกจากเก้าอี้แล้ว รู้สึกอึนไปหมด

รู้สึกว่ารอบตัวเราอะไรๆ มันก็จะหมุนไวไปหมด

สคลิปที่อยู่ในหัวก็พลันหายไปด้วย

พอมองดูคนที่นั่งดูเราอยู่ ก็รู้สึกเหมือนจะไม่มีคนอยู่

ทั้งๆที่เราก็ยังเห็นเขาอยู่ข้างหน้าเรา!!

ตอนกล่าวก็กล่าวอย่างมั่วเลย

อะไรก็ไม่รู้ปะปนกันไปมั่วตั้ว แบบว่าจับอะไรก็ไม่รู้มายำกันจนเละ

พอกล่าวจบแล้วจะลงจากเวที

ก็ทำท่าทางประหม่าให้เขาเห็นอีก

โอ๊ยยย เราช่างบ้าจริงๆ

พอลงมาแล้วรู้ตัวเลยว่าตัวเองทำได้แย่มากๆ

ถึงครูจะปลอบว่าดีแล้ว

แต่เราก็ยังรู้สึกไม่ดี

ไม่ใช่เพราะว่าตัวเองจะไม่ได้รางวัลอะไรหรอกนะ

บอกตามตรงที่ไปแข่งนี่ไม่ได้หวังรางวัล

หรือหวังว่าจะเข้ารอบอะไรเลย

แต่ที่ทำให้รู้สึกไม่ดีเพราะเราทำให้ดีกว่านี้ได้

แต่เพราะอะไรไม่รู้เพราะความประหม่า ความกังวล หรืออะไรก็ตาม

ที่ทำให้เราทำออกมาไม่ดี

คิดว่าเราคงทำให้ครูผิดหวังไม่น้อยเลยทีเดียว

อยากจะขอโทษครูจริงๆที่ทำออกมาได้ไม่ดีพอ

แล้วก็อยากจะขอบคุณคุณครูด้วยที่ให้โอกาสหนูให้ได้ไปแข่งขัน

เพราะทำให้หนูได้ประสบการณ์ที่มีค่ามาด้วย

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นประสบการณ์ที่น่าเศร้า ทำให้เรารู้สึกไม่ดี

แต่ก็นี่แหละนะชีวิตคนเราก็มีทั้งทุกข์ทั้งสุขแบบนี้แหละ

ชีวิตเราไม่ได้มีแค่นี้ซักหน่อยนี่เนอะ

สู้ต่อไปสิไอ้เตย เราทำได้อยู่แล้ว

ไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้ ถ้าเราพยายาม

สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เตยคนนี้จะไม่ยอมแพ้ต่ออะไรง่ายๆ แน่

(ถึงจะยังเครียดก็เถอะ)

เอาละวะ ลุยต่อไป เพราะชีวิต คือ ชีวิต

ไม่มีชีวิตใครราบรื่นหรอก จริงมั้ย?

คำตอบคือจริง



โว้วววววๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โว๊ยยยยย


จบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ



Ps.XXX

Ps2. ขอบใจสำหรับกำลังใจจากทุกคนนะ โดยเฉพาะ....ขอบคุณจริงๆจากใจ ^^