[SF/OS] All For GOT7

ลำดับตอนที่ #12 : [SF] I'm gonna be alright - BNior

[sf] i'm gonna be alright

pairing : bnior

note : แรงบันดาลใจจาก https://youtu.be/TZRKg-qJpZk

1.

ผมตื่นขึ้นมาประมาณหกโมงเช้า พลางคิดในใจว่าวันนี้อากาศดี
ความจริงแล้วมันก็ไม่ได้ดีมากเสียขนาดนั้น
แต่เคยมีบางคนบอกผมไว้ว่า ไม่ว่าในตอนเช้าอากาศจะแย่แค่ไหนให้คิดไว้เสียว่าวันนี้อากาศดี

ความคิดแรกในตอนเช้าสำคัญ  เพราะมันจะเป็นสิ่งที่กำหนดชีวิตทั้งวันของเรา

เขาพูดแบบนั้น และผมเชื่อเขาสนิทใจ จนกลายมาเป็นคติในการใช้ชีวิตของผม

2.

ผมเปิดตู้บนเคาท์เตอร์ครัวแล้วหยิบกระป๋องเมล็ดกาแฟมาใส่ในเครื่องชงกาแฟที่ผมคิดว่ามันช่างสิ้นเปลืองสิ้นดี 

เปลืองทั้งเวลาและเงิน แต่ในเมื่อผมตัดสินใจซื้อมาแล้วและวันนี้เป็นวันพิเศษที่ผมลางาน 

ใช้เวลาแบบสิ้นเปลืองซักหน่อยคงไม่เสียหาย

กาแฟสดที่ผมชงเองรสชาติไม่ได้ดี

แต่ในความคิดผมมันก็ไม่ได้แย่เสียทีเดียวกับคนที่กินกาแฟสำเร็จรูปมาทั้งชีวิตและใช้เครื่องบ้านี่แค่ปีละสามครั้งแบบผม 

ไม่ใช่เขา คนที่มีเวลาว่างเหลือเฟือพอที่จะชงกาแฟสด

และบังคับให้ยอมรับไอ้เครื่องบ้าที่ใหญ่เกินกว่าเคาท์เตอร์ครัวในคอนโดจะรับไหว

3.

โต๊ะและเก้าอี้ที่ริมระเบียงยังคงทำหน้าที่ตากแดดตากฝนได้ทนทานเหมือนเดิม  สีที่เคยสดใสกลับซีดไปตามกาลเวลา 

ผมยังจำนาทีที่กลับจากบริษัทแล้วเจอโต๊ะเก้าอี้สีน้ำตาลที่เคยเข้าชุดกันกลายเป็นวัตถุหลากสี

โต๊ะสีฟ้าเก้าอี้ตัวหนึ่งสีเขียว และอีกตัวกำลังจะกลายเป็นสีเหลือง รอยยิ้มของเขากับแปรงทาสีในมือ 

4.

เราควรมีเวลาพักใจและสมองเสียบ้าง การนั่งเฉยๆจิบกาแฟไปด้วยในตอนเช้าอากาศดีๆน่ะยอดเลย 

เขาเคยพูดไว้แบบนี้ในเช้าวันหนึ่งที่อุตส่าห์ขุดผมจากที่นอน บังคับให้ผมนั่งชิมกาแฟที่เขาเป็นคนทำ 

ปกติผมจะตื่นหลังเก้าโมงในทุกวันหยุดและจะหงุดหงิดถ้ามีคนพยายามจะปลุกผม แต่วันนั้นผมกลับคิดว่ามันไม่เลวที่จะตื่นเช้า 

เพราะเราจะได้ใช้เวลาร่วมกันมากขึ้นอีกสักชั่วโมง เขาเป็นคนที่มีอิทธิพลกับผมมากกว่าที่เขารู้เสียอีก

5.

เสื้อเชิ๊ตสีขาวที่ผมใส่ทุกวันจนชินแต่วันนี้ไม่ใช่กับกางเกงสแล็คสีดำและสูทราคาแพง 

เชิ๊ตสีขาวยีนส์สีดำรองเท้าผ้าใบสีดำและแจ็กเก็ตยีนส์ ใบหูเต็มไปด้วยหมุดสีดำและเงิน 

เป็นการแต่งตัวที่ดูขัดกับหน้าที่การงานอย่างสิ้นเชิง 

เขาเคยบอกแค่ว่าไม่ว่าผมจะใส่สูทหรือแต่งตัวแบบไหนแต่นั่นก็คือผม ผมที่เป็นตัวของผม 

ไม่จำเป็นต้องกังวลว่าลูกน้องหรือใครมาเจอจะเป็นยังไง เพราะเขารักที่ผมเป็นผม 

เพราะเหตุผลนั้น ผมเลยไม่แคร์ที่จะต้องดูดีน่านับถือตลอดเวลา เพราะตราบใดที่เขาและผมชอบ ผมจะไม่เปลี่ยน

6.

บริการขนส่งสาธารณะเป็นสิ่งที่ผมไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกแบบไหนกับมันดี ถึงจะสะดวกแต่กลับเบียดเสียดเหลือเกิน 

ในตอนสายของวันธรรมดาแบบนี้คนบนรถไฟฟ้าไม่เยอะทำให้ผมเบาใจลงไปได้บ้าง

ดอกไม้สีขาวกลีบบางในมือคงไม่ได้รับการกระทบกระเทือนจนบอบช้ำก่อนจะถึงจุดหมาย 

7.

รถเมล์สายนี้ยังคงเหมือนเดิม ทั้งบรรยากาศและทิวทัศน์สองข้างทาง 

ไม่ใช่ผมไม่มีรถยนต์แต่ผมแค่คิดถึงวันนั้นที่เขาพาผมมาที่นี่ด้วยรถไฟฟ้าและรถเมล์ 

เหตุผลเพียงเพราะเขาคิดว่าการเดินทางแบบนี้มันได้อารมณ์มากกว่าการขับรถเอง 

ผมคิดว่าเขาแค่อยากจะเจอผู้คนเยอะๆเพื่อไปสร้างแรงบันดาลใจในงานเขียนของเขามากกว่า

8.

ผมคุกเข่าลงบนพื้นหญ้าสีเขียวชะอุ่มของฤดูฝน 

ยื่นมือออกไปวางดอกลิลลี่บนพื้นหินอ่อนสีขาวพลางกลืนก้อนแข็งๆลงคอ 

ใช้เวลาไม่ถึงนาที แต่สำหรับผมกลับนานเหมือนเป็นปี มือที่วางไว้บนตักเปลี่ยนเป็นกำหมัดแน่น 

ผมช่างอ่อนแอเหลือเกิน 

ไม่กล้าแม้แต่จะมองป้ายหินอ่อนที่มีรูปเขากับรอยยิ้มสว่างจ้านั่น ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากอะไรซักคำ 

"เฮ้ พี่มาเยี่ยมนายแล้วนะ" คำพูดที่ดูตลกนี่ทำให้ผมนึกถึงเดทแรกของเรา 

ผมเดินเข้าไปหาเขาที่นั่งเขี่ยเค้กไปมาแล้วพูดว่า 'เฮ้ พี่มาแล้วนะ'

"สบายดีสินะ นายชอบหน้าฝนมากพี่รู้ แต่พี่ก็เกลียดมันแทบตาย ยิ่งมันมาทำให้นายไปจากพี่แบบนี้ 

พี่ยิ่งเกลียดมันมากกว่าเดิมอีก" 

ผมกลั้นหายใจ แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา ไม่มีเสียงสะอื้นหลุดออกมาจากปากของผม 

แม่ของเขาเคยบอกกับผม เขาฝากมาว่าถ้าไม่มีเขาแล้วขออย่าให้ผมร้องไห้เพราะเขาอีก 

จบประโยคนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้ต่อหน้าคนเป็นสิบ ต่อหน้าครอบครัวของเขา ครอบครัวของผม 

หมอ พยาบาล และเครื่องช่วยหายใจ เสียงสัญญาณลากยาวนั่นเหมือนฆ่าผมให้ตายทั้งเป็น

"ขอโทษที่ร้องไห้แบบนี้ พี่ไม่รักษาสัญญาเลยสินะ ผ่านมาตั้งห้าปีแล้ว ไม่มีปีไหนที่พี่ทำได้เลย"

 ผมกลืนก้อนแข็งๆนั่นลงคออีกครั้ง สูดลมหายใจลึกๆแล้วเงยหน้ามามองแผ่นหินอ่อนสีขาว

"วันนี้อากาศดี เพราะงั้นวันนี้จะเป็นวันดี ถึงจะเป็นวันครบรอบที่นายไป 

แต่พี่จะคิดเหมือนที่นายเคยบอกไว้ว่าวันนี้เป็นวันที่ดี ทุกวันเป็นวันที่ดี"

ผมพร่ำไปเรื่อย เรื่องที่ผมหยุดกินยาหลังจากการบำบัดเมื่อสองปีที่แล้ว เรื่องผมจะเลิกบุหรี่เป็นครั้งที่แปด 

เรื่องที่ผมได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการ เรื่องเพื่อนของเราที่จะไปแต่งงานที่อเมริกา เรื่องแมวของคนข้างห้อง 

เรื่องอัลบั้มที่สิบของนักร้องที่เขาชอบ เรื่องที่ผมเริ่มทำกับข้าวกินเองทุกมื้อแล้ว เรื่องที่ผมติดวอลเปเปอร์ห้องของเราใหม่ 

พูดทุกเรื่องในหนึ่งปีและทุกเรื่องที่ผมนึกได้กับหลุมศพของเขา หวังแค่เขาอาจจะฟังผมอยู่ซักที่ไม่ไกลจากตรงนี้ 

ผมลุกขึ้นยืน ทอดสายตาไปที่โบสถ์สีขาวกลางทุ่งหญ้า 

โบสถ์ที่เขาพยายามดั้นด้นมาในวันครบรอบห้าปีและเป็นเดทสุดท้ายของพวกเรา 

โบสถ์ที่ผมเห็นครั้งแรกแต่กลับบอกเขาว่าจะกลับมาจัดงานแต่งงานที่นี่ เขาจะแต่งงานกับผมได้ไหม 

เขาแค่หัวเราะแล้วจูงมือผมเข้าไปในโบสถ์และสาบานต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้าว่าเขาจะรักผมตลอดไป 

ผมหัวเราะ กล่าวคำสาบานเลียนแบบเขา

9.

ผมหันหลังกลับไปมองเนินเล็กๆที่เต็มไปด้วยแผ่นป้ายหินอ่อนสีขาว ถึงแม้ว่าตัวผมจะเดินออกมาแล้วแต่ผมรู้

รู้ว่าผมไม่เคยเดินออกมาจากที่ตรงนั้นตลอดห้าปี ผมไม่เคยห่างจากร่างที่นอนสงบอยู่ใต้แผ่นหญ้าสีเขียวนั่นตลอดสิบปีที่ผ่านมา

10.

"ที่นายเคยขอพี่ไว้ว่าให้รักคนอื่นถ้านายไม่อยู่แล้ว ขอโทษนะ พี่ทำไม่ได้จริงๆ พี่ยังรอนายอยู่นะ จินยอง"

------------------------------------------------------------------------------------

talk ;

หายไปนาน ไม่มีใครจำได้ รู้หรอก555555555555555555555555555555

จากเม้นตอนที่แล้วเราก็พอจะเดาอนาคตออกแล้วค่ะ ทำถูกแล้วที่เธอเลือกเขาและทิ้งฉันไว้ตรงกลางทาง

ฟิคออาจจะไม่ค่อยตรงกับเพลงเท่าไหร่ แต่เราชอบนะคะ ได้แกล้งปม555555

ถ้าให้แค่เลิกกันมันไม่ดี ต้องให้ปมทนทุกข์ทรมาน ดีค่ะ มีความสุขได้แกล้งเมน

ขอบคุณไวลินมากๆที่ทวงฟิคทุกวัน แม้พี่จะไม่เคยแต่งเลย เรื่องนี้ยกให้ไว 

ของขวัญแฟนฟิคดีเด่น55555555555

ปล.ใส่เลขทำไมไม่รู้ แต่ใส่แล้วรู้สึกเท่ดีค่ะ

ปล.2 อย่าสงสารคนไปเลยแฮร์รี่ สงสารคนอยู่เถอะ