[SF/OS] All For GOT7

ลำดับตอนที่ #3 : [SF] Neihtbor 2 - Bnior

Neihtbor

Bnior

สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์ที่จินยองเหนื่อยที่สุด ไม่ใช่เหนื่อยกายหรอกแต่นี่จัดอยู่ในขั้นเหนื่อยใจมากกว่า 
เหตุผลง่ายๆเลยไม่มีอะไรมากแค่โดนกวนตีนในชั่วโมงตลอดเวลา ใบ้ให้ว่าสิ่งมีชีวิตหัวเทาเป็นคนทำ

อืมนะ รู้กันแล้วใช่มะ

เคาะประตูห้องเป็นจังหวะ 1 2 123 12 12 1 ให้คนข้างในได้ยิน เนื่องด้วยจินยองคนหล่อนั้นเป็นเด็กต่างจังหวัดโดยกำเนิดแต่ตอนนี้ทำงานอยู่ที่โซล เลยไม่มีบ้านอยู่ อืมฟังดูอาภัพ ได้แต่เช่าคอนโดที่แชร์กับเพื่อนอยู่กันมาสองคนตั้งแต่อายุยี่สิบ แม้ตอนนี้จะอายุเลยวัยเบญจเพสใกล้เลขสามอยู่รำไรก็ไม่มีความคิดจะแยกกันอยู่



นี่กูคิดว่าอีกหน่อยคงจะได้จับเพื่อนมาทำเมียแล้วแหละแหม

เสียงเปิดประตูห้องมาพร้อมกับหัวยุ่งๆของเพื่อนที่ตอนนี้ใกล้เคียงหมูซอมบี้ขึ้นไปทุกวัน มันขยี้หัวฟูๆเดินไปประจำที่โต๊ะทำงานประจำตำแหน่งที่มุมห้อง ได้ยินเสียงบ่นงุงิดังมากับลมว่ามีคีย์การ์ดทำไมไม่เปิดเอง ซึ่งจินยองได้ยินแล้วอยากจะเอาของสดอาหารคาวหวานทั้งหมดที่ซื้อมานั้นทุ่มให้มันแดกทันทีโดยไม่ผ่านการปรุงและจัดใส่จาน

บ่นจังมึง ไม่ต้องแดกข้าวนะคืนนี้

“ยองแจ มาช่วยก็จัดของก่อน”

ร้องเรียกเพื่อนที่ดูเหมือนจะอู้งานบ้านอีกแล้วให้มันมาช่วยจัดของ ก่อนจะจรลีไปนั่งกระดิกตีนดูทีวี 
ได้ยินเสียงสรรเสริญจากเพื่อนเล็กน้อยแต่ถือคติว่าช่างแม่งครับ กูไม่ได้ยินใครจะทำไม

เชว ยองแจคือเพื่อนที่เจอกันในมหาลัยและตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตร่วมกัน ถุย ไม่ใช่ละ ที่จะแชร์ห้องกันตอนเกือบจบปีสาม 
ซึ่งตอนนี้ยองแจทำงานเป็นนักเขียนอิสระและในความคิดจินยองแม่งอิสระมากเกินไป มีอย่างที่ไหนบก.มาทวงต้นฉบับ
แม่งบอกว่าไม่มีอารมณ์เขียนละปิดประตูใส่หน้าบก.ดังปั้ง มายก๊าด นักเขียนที่ไม่กลัวบก.ยืนอยู่ตรงนี้ละครับทุกคน

กดรีโมตรัวๆเปลี่ยนช่องไปเรื่อยแต่เห็นว่าทีวีไม่มีอะไรน่าสนใจเลยเดินไปหยิบเครื่องดื่มในตู้เย็นกระป๋องนึงแล้วเปิดประตูกระจกที่เชื่อมระเบียงไว้ออกไปสูดอากาศ โชคดีที่คอนโดของเขาอยู่แถบชานเมือง ถึงจะขับรถไกลจากที่ทำงานนิดหน่อยแต่แลกกับอากาศแบบนี้จินยองคิดว่าคุ้ม

เปิดกระป๋องน้ำผลไม้ด้วยท่าทางสุดคูลแล้วยกดื่มช้าๆแบบพระเอกโฆษณา อะไรครับ คิดว่ากูจะแดกเบียร์เงี้ยเหรอ ไม่ใช่ครับ นั่นขมไปไม่เหมาะกับหนุ่มใสรักสุขภาพแบบปาร์คจินยองหรอก

ขยับจมูกฟุดฟิดเมื่อได้กลิ่นแปลกปลอมมาจากห้องทางซ้ายมือ ได้ยินมาแว่วๆจากป้าฝั่งขวาว่าห้องฝั่งซ้ายเค้าย้ายออกแล้วเลยยกห้องนั้นให้หลานชายที่เหมือนจะเพิ่งสอบเข้ามหาลัยได้ จินยองย่นจมูกเมื่อสัมผัสได้ว่ากลิ่นนั้นเป็นกลิ่นบุหรี่ 
ไหนขอดูหน้าหน่อยดิ้ อายุแค่นี้ริอาจสูบบุหรี่เหรอวะ

เหลือบตามองนิดหน่อยเพื่อที่จะเสือ.. เอ้ย สังเกตว่าห้องฝั่งซ้ายนั่นเป็นคนหน้าตายังไง แต่ต้องตกใจจนกระป๋องน้ำผลไม้ร่วง คือกระป๋องร่วงจริงๆไงไม่ได้เปรียบเทียบดังเพล้งอะแม่ง เลยทำให้ไอ้ผู้ชายตัวสูงหัวเทาที่กำลังยืนเก๊กที่สูบบุหรี่อยู่ข้างห้องนั่นมันหันมาพอดี จินยองอยากร้องไห้มากอยู่ห้องติดกันมาเป็นอาทิตย์แล้วเพิ่งรู้ ที่จริงจะอยู่แบบสามปีโดยไม่รู้เลยก็ดีนะว้อย

“อุ้ย นั่นจินยองฮยองนี่นา (づ￣ ³￣)づ ”

พอจะรู้รึยังว่าใคร ที่จริงน่าจะเดาได้ตั้งแต่หัวเทาละนะ..

ไอ้แจบอมบี้บุหรี่กับที่เขี่ยบุหรี่ แล้วเสนอหน้าข้ามระเบียงมาทางฝั่งของจินยองพร้อมด้วยใบหน้ากรุ้มกริ่มที่พยายามจะเก็บฟันให้มิดชิดที่สุดเท่าปากมันจะทำได้ จินยองถอยหลังไปก้าวนึง คือกูไม่รู้จะถอยหลังทำไมแต่คือตกใจอะอยู่ดีๆแม่งก็ยื่นหน้ามา ไม่ได้กลัวนะเว่ยเค้าเรียกถอยมาตั้งหลัก

“ได้อยู่ห้องข้างกันนี่พรหมลิขิตจริงๆน้อ”

ไอ้เด็กข้างบ้านที่ตอนนี้เลื่อนสถานะมาเป็นเด็กข้างห้องพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ้อล้อ จินยองเบะปากใส่แม่งไปหนึ่งที
รำคาญกับความแอ๊บแบ๊วไร้สติของมันที่เจอมาทั้งอาทิตย์แล้วยังต้องมาเจอที่บ้านอีก โชคร้ายจงสถิตแก่เจ้านะปาร์คจินยอง 

“เมื่อไหร่กูจะหนีมึงพ้นวะ รำคาญ”

“หนีเค้าไม่พ้นหรอก ก็เราเป็นเนื้อคู่กันนี่นา”

แจบอมพูดแล้วแอ๊บบิดตัวไปมา และมันดูแย่มากในสายตาของจินยอง คือมึงตัวเท่าควายอะแล้วมายืนบิดอะไรเป็นสาวน้อยแบบนี้บอกเลยว่าเกะกะลูกตามาก ถ้าเป็นมึงตอนหกขวบกูจะไม่ว่าซักคำ

“ปัญญาอ่อน”

“คนมีความรักมักจะดูเด็กลงไปติ๊ดนึง”

ไอ้เด็กปัญญาอ่อนขยิบตาด้วยท่าทางที่มั่นใจที่สุดในโลกว่ากูนี่แหละหล่อสุด จินยองอยากจะยันแม่งตกระเบียงจริงๆ ถ้าไม่ติดที่ว่าขาไม่ถึงเนี่ย

อะไร ไม่ได้ขาสั้น แค่ระเบียงอยู่ไกลกันเฉยๆเว้ย

“มึงไปเลยนะแจบอม อย่ามากวนตีนกู”

โบกมือใส่ด้วยท่าปัดแมลงวัน อยากจะสื่อให้ไอ้เด็กนี่เข้าใจว่ามึงมันแมลงหวี่ ปลาซิวปลาสร้อย เกะกะการใช้ชีวิตของกูแบบสุดๆ ไปไหนก็ไปเลยไป๊

แจบอมยักไหล่แล้วเบะปากใส่จินยองคืนหนึ่งที มือใหญ่ๆของเด็กหนุ่มเอื้อมมือผ่านระเบียงมาขยี้หัวทุยของจินยองแรงๆจนผมเสียทรงแล้ววิ่งหายเข้าห้องไป ทิ้งให้คนอายุมากกว่ายืนเหวี่ยงใส่ลมใส่ต้นไม้ไป จินยองไม่ชอบให้ใครมาเล่นหัวเท่าไหร่นักแล้วยิ่งเป็นแจบอมด้วยยิ่งแล้วใหญ่

“มึงจะไปไหนไอ้แจบอมมมมมมมมมมมมมม กลับมาให้กูฆ่าเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!!!!”

เสียงหัวเราะสะใจดังมาจากห้องข้างๆยิ่งทำให้จินยองเสียสติไปใหญ่ ไอ้เด็กเปรตนี่ เห็นว่าตัวสูงกว่าแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอวะ เมื่อก่อนตอนมันเป็นเด็กเขายังไม่แกล้งมันเลยนะเว้ยต่อให้มันตัวเตี้ยเท่าเอวเขาก็เถอะ

จินยองขยี้หัวตัวเองอย่างแรง สัมผัสของมือหนานั่นยังไม่หายไปไหน ปลอบใจตัวเองว่าไม่ใช่ความรู้สึกตื่นเต้นใจสั่นบ้าอะไรนั่นหรอกแต่แม่งต้องเป็นความแค้นแน่ๆ ก็เขาไม่ชอบให้ใครมาจับหัวนี่หว่า

แต่ไอ้เหยินนี่โตมาก็หล่อใช้ได้นะเนี่ย

พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ คืนนี้จินยองเลยกะว่าจะนอนดึกซักหน่อย โซฟาหน้าทีวีถูกจับจองด้วยตัวบางๆของจินยองคนเดียวเพราะยองแจนั้นหนีหายไปนอนตั้งแต่กินข้าวเสร็จ กินแล้วนอนนี่ไม่แปลกใจเลยที่แม่งอ้วน แล้วมันไม่ออกไปข้างนอกด้วยนะ ตัวงี้ซีดมาก ไม่มีมนุษย์สัมพันธ์ชิบหายเลยด้วย

คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยมือก็หยิบขนมเข้าปาก ตาก็จ้องจอที่กำลังฉายหนังแอ็คชั่นที่เพิ่งไปเช่ามาแบบไม่กระพริบ แต่เสียงเตือนข้อความก็ดังเตือนมา จินยองขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางทิ้งไว้แถวๆพรมใต้โซฟา หรี่ตามองเวลาก็เห็นว่ามันไม่ใช่เวลาที่สมควรจะส่งข้อความมาได้เลย แน่ดิ นี่เที่ยงคืนกว่าละนะใครมันจะเฮี้ยนส่งมาตอนนี้

‘l8 night , y dont u go 2 bed’

ขมวดคิ้วอีกรอบที่เห็นข้อความแปลกๆ สาบานเถอะนี่ภาษาคน เหมือนรหัสลับอะไรซักอย่างแถมยังเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นด้วย จำได้นะเว่ยว่าไม่เคยแจกเบอร์ใครมั่ว ถึงจะมั่นใจว่าตัวเองฮอตมากก็เถอะแต่แหม๊ เบอร์พี่นี่ของหายากนะครับน้อง

‘sorry who r u’

คือเป็นธรรมดาเว้ย ความอยากรู้อยากเห็นนี่แฝงอยู่ในสัญชาติญาณของมนุษย์ทุกคน ที่เขาส่งกลับเพราะความอยากรู้ล้วนๆ มึงคือใคร ส่งอะไรมา รู้ได้ไงว่ากูไม่นอน ถ้ามันตอบกลับมาว่ากูอยู่ข้างหลังมึงนี่ฮาเลยนะ สาบานว่าจะรีบวิ่งไปปลุกไอ้ยองแจแล้วย้ายคอนโดให้เร็วที่สุด

‘i’m your’

พ่องเป็นเจสันมาร์เหรอครับ อยากร้องเพลงทำไมไม่บอก ละนี่ทำไมต้องส่งมาเป็นภาษาอังกฤษ งง
มึงคิดว่ากูเมพอิ้งมากเลยดิครับ เมพสุดๆ เกรดซีเนี่ย

‘what????’

‘your jaebum’

จินยองแทบขว้างโทรศัพท์ไปห้องข้างๆ  หลอกให้ส่งข้อความกลับนี่สนุกมากเลยดิ เปลืองตังค์ชิบหายยิ่งไม่ค่อยเติมอยู่ เดาได้ไม่ยากเลยว่ามันไปได้เบอร์เขามาจากไหน ถึงเขากับไอ้เหยินนี่จะไม่ได้คุยกันเลยตั้งแต่มันย้ายไปเป็นเด็กนอกแต่คุณนายปาร์คกับคุณน้าอิมยังติดต่อกันอยู่ มันต้องไปขอเบอร์เขามาจากคุณนายปาร์คแน่ๆ

‘ว่างเหรอมึง ไปนอนไป๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเพกสทกสกมกสทอ่แสนพสกยวกมมปมทาแทกากาหนหมฟหสยสกมสดาสี่เดี่อ่กทสวผหวารเนหาน่ทิงฟี่น่ยนำ’

จัดการรัวแป้นใส่มันไปหนึ่งดอกแล้วกดปิดทีวี ไม่มีอารมณ์จะดูแล้วแต่มีอารมณ์อยากแจกfootให้ไอ้เด็กข้างห้องนี่แทน คือไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจงเกลียดจงชังมันทำไมนักหนา แต่ช่างเถอะ ไม่อยากรู้หรอก อะไรที่เกี่ยวกับอิมแจบอมแม่งมีแต่เรื่องที่ทำให้เขาปวดหัวทั้งนั้นแหละ

“แอ๊ะ เขินจนพิมพ์ไม่ถูกเหรอฮยอง ฝันดีครับ ฝันถึงผมด้วยนะ へ(´∀`へ) “

เขินพ่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

แล้วมีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้ท่านจินยองผู้นี้ฝันถึงบักเหยินแบบมันด้วย ใหญ่มาจากไหนไอ้เด็กนี่ ขอสาบานด้วยเกียรติของปาร์คจินยองเลยว่าจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับมันอีกเด็ดขาด จะไม่ฝันถึงมันด้วย ต่อให้ฝันก็จะฝันว่าเลาะฟันมันออกมาให้หมดปาก สาบานนนนนนน!!!!

เช้าวันเสาร์ช่างสดใสแต่คงไม่ใช่กับจินยองที่ตื่นมาหัวฟูนั่งหัวฟัดหัวเหวี่ยงตบกับหมอนใบนุ่มจนยองแจรู้สึกกลัวขึ้นมานิดๆแล้วว่าเพื่อนอาจจะเครียดหนักจนมาลงกับหมอนขนาดนี้บางวันมันอาจจะเฮี้ยนแล้วมาลงกับยองแจก็เป็นได้

เมื่อคืนที่จินยองตั้งใจไว้ว่าจะเลิกเกี่ยวกับแจบอมใช่มั้ย บอกว่าจะฝันว่าเลาะฟันบักเหยินนั่นใช่มั้ย ..

ถามว่าทำได้รึเปล่า ปาร์คจินยองบอกเลยว่าทำไม่ได้ ..

เมื่อคืนนี้จินยองฝันก็จริงแต่เขาดันฝันว่าตัวเองนั้นไปเหมือนจะลงเอยกับไอ้เด็กแจบอมนั่นเรียบร้อย คือมันเป็นฝันที่น่ากลัวมาก การที่ฝันว่าได้ไปกินข้าวเดินดูดอกไม้กับไอ้เหยินนั่นเป็นอะไรที่ .. มายก๊าดดดดดดด เสียสติไปแล้ว เสียสติไปแล้วจริงๆ

เสียงข้อความดังขึ้นขัดจังหวะการฆ่าหมอนของจินยอง มือบางคว้าโทรศัพท์มาไถหน้าจอแล้วเปิดอ่านทันที
เดาได้ไม่ยากเลยว่าใครจะเป็นคนส่ง

‘morning, did u have a good dream’

เหลือบมองชื่อคนส่งที่เมมไว้เมื่อคืนก่อนนอนว่า ‘บักเหยิน’ ก็รู้สึกอารมณ์เสียเพิ่มมาอีกประมาณสองเท่า ในใจนี่เดือดปุดๆจนแทบจะต้มมาม่าแดกได้ good dream พ่องดิ ตอนตื่นมากูแทบจะฮาราคีรีตัวเองด้วยซ้ำ щ(ಥ益ಥщ)

เปลืองเงินที่จะส่งข้อความกลับไปให้มันกวนตีนเล่นๆ จินยองเลยเลือกที่จะลุกออกจากเตียงแล้วรินนมใส่แก้งทรงสูงของ
ตัวเองก่อนจะเดินออกไปรับลมตอนเช้าของวันเสาร์ที่ระเบียง

คือไม่เช้าหรอก สิบโมงนี่ไม่เช้าแล้วแต่เอาเถอะน่า ขอหลอกตัวเองก่อนว่าเป็นหนุ่มหล่อสุดคูลจิบนมเพื่อสุขภาพยามเช้า
ที่ริมระเบียงอันเงียบสงบ

“กินทั้งโรงงานก็ไม่สูงขึ้นหรอกมั้ง”

สงบมาก อืม ..

“ให้กูอยู่แบบเงียบๆของกูเถอะ เหนื่อยกับมึงมาหลายวันละนะ”

“ก็ต้องเหนื่อยดิ”

จินยองเลิกคิ้วให้ไอ้แจบอม อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะกวนตีนมั้ย หรือจะสำนึกได้ซักทีว่าทำท่านปาร์คผู้นี้เหนื่อยใจกับมัน
มาเยอะแค่ไหน อยู่กับมึงแค่นี้แต่รู้สึกเหมือนกูอายุสั้นลงไปสิบปี

“ก็จินยองฮยองเล่นมาวิ่งในหัวใจเค้าตลอดเลยอ้ะ”

โอ้ยยยยยยยย พ่อไม่เคยบอกเหรอว่ามุกนี้เก่าและเสี่ยวแดกมาก จินยองกรอกตาแบบเอือมๆใส่หน้ามันแล้วเดินหนีกลับเข้าห้องทันที มีของดีวัดไหนไล่ไอ้แจบอมออกไปจากชีวิตได้บ้างครับ บอกด่วนๆจะไปหามาบูชา ทิ้งที่อยู่ไว้ที่เบอร์หน้าจอเลยครับ ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย (ﾉ ಠ益ಠ)ﾉ ┻━┻

 







TBC.





----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


TALK.
 

ไร้สาระอีกตามเคย ไร้สาระตลอดเวลา5555555555555

เรากลัวมันไม่สนุกอะ ฮือ ตอนแต่งนี่เครียดมากบอกเลย

เป็นพวกที่แบบแต่งอะไรยาวๆไม่ได้ อารมณ์มันไม่ถึง แต่เรื่องนี้แบบยาวอะ กลัวออกมาไม่สนุก  (TヘTo)

ตอนหน้าน่าจะจบแล้วนะคะ เราว่ามันยาวไปละ ข้อยแต่งต่อบ่ด๊ายยยยย

หวังว่ามันจะสนุกด้วยนะคะ ฝากคอมเมนทืด้วยน้า แง้

เลิฟๆนะทุกคลลล (ノ・◡・)ノ ♥ 


ปล.ยังไม่ได้ตรวจคำผิดน้าตัว