SF HAEEUN รักวุ่นวายของนายขี้หึง 2

เนื้อเรื่อง

ผมจะดูใจง่ายไปมั้ยนะ โกรธด๊องไม่ทันข้ามคืนก็ใจอ่อนยอมคืนดีกับคำพูดไม่กี่คำของเขาซะแล้ว -_- จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้อยากทะเลาะกับด๊องเลยด้วยซ้ำแต่บางเวลาผมก็ทนกับการกระทำของเขาไม่ได้จริงๆ ผมไม่ได้ขอให้
ด๊องสัญญาว่าจะไม่นอกใจผมอีกเพราะผมรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้คนอย่างด๊องคงไม่มีทางทำได้  เฮ้อผมมันไม่ใช่คนเข้มแข็งอะไรนี่นา อ้อ^^ผมลืมบอกไปว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ค่ายเพราะวันนี้ sj มีคิวซ้อมแต่เช้าเลย
“ กินข้าวยัง”
ฮันกยองถามขึ้นแล้วมานั่งเล่นเกมส์กับผม
“ ยังเลยอ่ะ แล้วพี่ทึกให้เวลาพักกี่นาทีเนี่ย”
“ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ ^^ แต่คงจะนานอยู่หรอกมั้ง นี่เจ้าไก่ยิงผีตัวนั้นซิมันจะเข้ามาฆ่าฉันแล้ว”
“นายจะให้คนบอบบางอย่างฉันปกป้องนายหรอฮัน”
ฮันกยองหันมามองผมแล้วทำตาเขียวใส่ ยิงก็ได้ฟะ
“ นายไปเดินเล่นกับฉันมั้ย”
ฮันกยองหันมากระซิบผม? อะไรของหมอนี่
“ ก็ดี”
ผมคงไม่**พอที่จะปฏิเสธหรอกเพราะถ้าฮันไปใครจะมาเล่นเกมส์กับผม อีตาด๊องก็ไม่อยู่ถูกพี่ทึกเรียกตัวไปทำไมก็ไม่รู้อ่ะ  ผมเดินออกมาข้างนอกกับฮัน ~_~ ฮ้าอากาศในช่วงเช้าช่างเย็นสบายอะไรเยี่ยงนี้
“ ฮยอกฉันขอคุยด้วยหน่อย”
เสียงใคร? ผมหันไปมองตามเสียงซึ่งดังมาจากข้างหลัง >_< กีบอมเขามีอะไรกับผม ผมหันไปมองฮันกยองครู่หนึ่งก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กีบอม
“ฉันไปก่อนนะ”
ผมหันไปบอกฮันกยองก่อนจะเดินตามกีบอมไปที่ห้องอัดเสียง -_- ทำไมต้องมาที่นี่ด้วยนะ กีบอมหยุดเดินแล้วหันมามองผม >_< ทำไมเพิ่งรู้หรอว่าฉันหน้าตาดี
“ เลิกกับด๊องซะ”
“-_- ว่าไงนะ?”
สงสัยเมื่อกี้ผมฟังผิดแน่ๆเลยบอมไม่ใช่คนที่จะบังคับใครนี่หว่า
“ ฉันบอกให้นายเลิกกับด๊อง -_- ฉันรักด๊องนายเข้าใจใช่มั้ยฉันต้องการที่จะกลับมาคบกับด๊อง”
อะไรกัน >_< **บ้านี่ประสาทกลับรึไงทั้งที่ตัวเองเป็นคนบอกเลิกด๊องแล้วตอนนี้มาบอกว่าอยากคบกับด๊อง
“ ถ้าฉันบอกว่าไม่แล้วนายจะว่ายังไง”
ผมหันไปจ้องเขม่งกีบอมเอาเซ่ผมเป็นคนดีมานานแล้ว
“ ฉันถามจริงๆเหอะเมื่อวานนี้นายไม่เห็นรอยแสดงความเป็นเจ้าของที่คอด๊องหรอ ^^ จริงด้วยสินายกลับก่อน
ด๊อง นายก็คงจะไม่เห็นสินะงั้นมาดูที่คอฉันก็ได้”
ทำไมฉันจะไม่เห็นฟะรอยปากเน่าของแกทำไมฉันจะไม่เห็น (แล้วทำไมตรูต้องคิดในใจ)
“ แล้วไงมันก็แค่รอยดูด ^^”
“ หึ -_- แค่รอยดูดงั้นหรออ่อนต่อโลกจังนะฮยอกแจที่ไม่รู้ว่าคนที่ถูกดูดแสดงว่าเป็นคนที่มีเจ้าของแล้ว และเจ้าของก็คือคนดูดไง่ล่ะ”
T_Tว่าไงนะรอยดูดที่คอของด๊องกีบอมดูดเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของงั้นหรอ ผมรู้ว่าเรื่องนี้ด๊องต้องรู้แน่ๆไม่มีทางว่าคนอย่างด๊องจะไม่รู้ นายมันเลวด๊องนายมันเลว ฉันไม่เข้าใจเลยว่านายจะคบกับฉันทำไมนายจะใช้คำว่าแฟนกับฉันทำไม ในเมื่อนายให้คนอื่นแสดงความเป็นเจ้าของที่จริงเจ้าของของนายคือฉันไม่ใช่หรอ
“ แต่มันก็แค่รอยดูดฉันไม่ถือ เจ้าของของด๊องคือฉันไม่ใช่นายฉันเป็นแฟนเขา”
ถึงผมจะพูดออกไปเหมือนมั่นใจแต่ตัวของผมกลับอ่อนล้าเหลือเกิน >_< ผมอยากจะหายไปจากตรงนี้จริงๆผมไม่น่าเข้ามากับกีบอมเลย
“ งั้นหรอ ^O^ ตลกสินดีคงจะคิดสินะว่าด๊องจะจริงจังกับตัวเอง ขอโทษเหอะเวลาที่นายไม่อยู่ด๊องเขาก็มาหาฉันตลอด อ้อจริงสิพูดเฉยๆนายอาจจะไม่เชื่องั้นเอานี่ไปดูก็ได้นะ”
กีบอมส่งซองเอกสารสีน้ำตาลมาให้ผมแล้วตัวเองก็เดินออกไป ผมเปิดซองเอกสารแล้วหยิบรูปกีบอมกับด๊องมาดูอย่างเจ็บปวด

ผมทรุดตัวลงอย่างหมดเรี่ยวแรงT_T ผมคงต้องเป็นฝ่ายไปสินะ ในเมื่อคนที่ด๊องรักกลับมาแล้ว ผมไม่เข้าใจว่าความรักของผมทำไมต้องเจอแต่เรื่องเลวร้ายผมเคยทำอะไรผิดไว้หรอทำไมผมถึงถูกคนรักสวมเขาอยู่เรื่อย
พระเจ้าครับได้โปรดมารับผมไปรับใช้พระองค์ด้วยเถิด T_T ผมไม่อยากทรมานอีกต่อไปแล้วผมเจ็บ เจ็บเหลือเกิน
ชายหนุ่มหน้าหวานนอนร้องให้อยู่ในห้องอัดเป็นเวลานานโดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าเขาหมดสติไปแล้ว
ทางด้านแฟนหนุ่มของเขากำลังตามหาตัวจนวุ่น
“ อ้าวช่วงเช้านายก็ไปกับฮยอกแจไม่ใช่หรอกีบอม”
ฮันกยองถามเพื่อนร่วมวงของตัวเองด้วยท่าทางไม่เป็นมิตร
“ ไม่รู้ ฉันคุยกับฮยกแจเสร็จตั้งนานแล้ว นายแอบพาฮยอกแจไปไหนต่อรึปล่าวฮันแล้วก็มาเมกว่าหมอนั่นไปกับฉัน”
ฮันกยองมองกีบอมอย่างเครียดแค้น เขาไม่คิดเลยว่าเพื่อนร่วมวงของเขาจะเป็นคนที่เห็นแก่ตัวอย่างนี้
“ โถ่โว้ย >O< ไปไหนทำไมไม่รู้จักบอกกันบ้างวะ โทรไปก็ไม่รู้จักรับ”
ดงแฮโวยวายอย่างอารมณ์เสีย ฮันกยองมองท่าทางของดงแฮก่อนจะส่ายศีรษะอย่างเบื่อหน่าย ฮันกยองเดินไปห้องอัดเสียงของค่ายเพื่อจะไปเอาของที่ตัวเองลืมไว้ตั้งแต่เมื่อวาน  เขาผลักประตูเข้าไปแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างบางของฮยอกแจที่นอนหมดสติอยู่กับพื้น   
  “ ฮยอกแจนายเป็นอะไร นี่มันรูปดงแฮกับกีบอมหนิเฮ้ย >O< **ดงแฮ”

ผมลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องที่หอ sj แต่นี่มันไม่ใช่ห้องผมหนิ ผมหันไปมองรอบๆเฮ้ย O_O นั่นมันรูปของฮันกยองหนิผมอยู่ในห้องของฮันกอยงหรอเนี่ย ผมสำรวจดูเสื้อผ้าของตัวเองยังอยู่ครบ -,,- เสียดาย (ล้อเล่น ^^) แล้วนี่ผมนอนห้องฮันกยองทั้งคืนเลยหรอเนี่ย
“ ไม่ต้องเป็นห่วงว่าฉันจะปล้ำนายหรอก ^O^ เพราะปล้ำคนหมดสติฉันว่ามันต้องเป็น **ที่จืดชืดแน่ๆ”
พูดอย่างนี้หมายความว่าถ้าฉันไม่สลบนายก็จะปล้ำฉันงั้นหรอ -,,- ไม่น่าสลบเลยเรา ( ขอเหอะอย่านอกบทได้มั้ยฟะ : ปลายฝัน) ผมมาอยู่ในห้องแฟนเก่าอย่างนี้ถ้าด๊องรู้หมอนั่นคงจะโกรธผมแน่ๆ แต่ช่างเหอะผมไม่สนหรอกเพราะผมก็อยากให้เขาเจ็บเหมือนผมบ้าง
“วันนี้ซีวอนไม่มาหานายหรอ -_-“
ผมหันไปถามฮันกยองเขาก้มหน้าลงเพื่อหลบหน้าผม ไม่ต้องบอกผมก็รู้ว่าเขากำลังร้องไห้เพราะตัวของเขาสั่นมาก คงต้องมีเรื่องอะไรกับซีวอนอีกแน่ๆผมกอดฮันกยองเนิ่นนานและผมจะไม่ถามอะไรจนกว่าเขาจะพร้อมที่จะเล่าให้ผมฟัง
“ ฉันเลิกกับซีวอนแล้ว T_T”
O_O……..เอ่อ.........ว่าไงนะเลิกกับซีวอนแล้วงั้นหรอ
“ เลิกทำไมต้องเลิกแล้วเลิกกันตอนไหน”
“ เมื่อวานตอนเย็นที่ห้องอัด T_T”
งั้นแสดงว่าแหวนที่ฮันกยองเข้าไปเอาในห้องอัดแล้วไปเจอผมคือแหวนที่ถอดตอนเลิกกันงั้นหรอ -_- จะมีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีกมั้ยพรุ่งจะเป็นวันวาเลนไทน์ฮันกยองก็ดันมาเลิกกับซีวอนซะนี่แล้วผมก็ดันทะเลาะกับดงแฮ
แล้วพรุ่งนี้ผมจะได้ของขวัญหรอเนี่ย ( คุณฮยอกแจคะช่วยอินกับบทหน่อยได้มั้ย : ปลายฝัน)
“ แล้วทำไมต้องเลิกกัน T_T พวกนายทะลาะอะไรกันก็คุยกันดีๆได้หนิฮัน”
“ ซีวอนเขายังไม่เลิกยุ่งกับฮีชอลเขายังไม่เลิกติดต่อไม่เลิกนัดพบกับฮีชอล”
นี่มันเหมือนกันเลยนี่หว่า T_T ผมไม่ชอบเลยที่เห็นฮันกยองร้องให้ผมไม่ชอบจริงๆนะ
“ ลงไปกินข้าวกันเหอะฉันยังไม่กินข้าวตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว”
ผมเปลี่ยนเรื่องแล้วลากฮันกยองให้ลุกขึ้นจากเตียง >_< หลังจากเปิดประตูผมก็ดันมาจะเอ๋กับดงแฮที่หน้าของฮันกยอง มันมาทำไมฟะ >O< ดงแฮมองผมด้วยสายตาที่ผมอ่านความรู้สึกไม่ออกแล้วเขาก็เดินจากไป
นายไม่คิดจะทักฉันเลยหรอดงแฮนายจะไม่ถามฉันหน่อยหรอว่าฉันหายไปไหนมา T_T ผมไม่อยากจะร้องให้อีกแล้วผมไม่อยากให้น้ำตาไหลออกมาตอนนี้ไม่อยากให้ไหลออกมาต่อหน้าฮันกยองแต่ผมห้ามน้ำตาไม่ไหวแล้วจริงๆ
“ เดี๋ยวฉันมานะ”
ฮันกยองบอกผมแล้วเดินตามดงแฮไป ผมไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะเข้าไปห้ามผมมันเลวใช่มั้ยทั้งๆที่รู้ว่าฮันกยองจะไปทำอะไรดงแฮแต่ผมกลับไม่ห้ามผมมันเลวใช่มั้ย ผมเดินไปที่โซฟากลางหอแล้วนั่งร้องไห้ พี่ฮีชอลเดินผ่านผมไปแล้วต้องเดินกลับมาอีกครั้ง
“ นี่ฮยอกแจร้องให้ทำไม”
พี่ฮีชอลวิ่งเข้ามาเขย่าตัวผมก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ
“ เรื่องกีบอมกับดงแฮอีกแล้วใช่มั้ย”
ผมจะปฏิเสธดีมั้ยแต่ไม่มีทางหรอกผมไม่อยากเป็นคนดีอีกต่อไปแล้ว ผมพยักหน้าให้พี่ฮีชอลเบาๆก่อนจะปล่อยน้ำตาไหลลงมาอย่างไม่อาย
“ ตามพี่มา”
พี่ฮีชอลเดินนำผมไปยังรถของตัวเองก่อนจะผลัก(ย้ำว่าผลัก)ผมขึ้นรถ พี่ฮีชอลขับรถด้วยความเร็วสูงแล้วมาหยุดที่หน้าที่พักของกีบอม( กีบอมไม่ได้พักที่หอ sj)
“ เอ้าจะนั่งอยู่ในรถอีกนานมั้ยจ๊ะ”
ชิ! ท่าพี่ไม่สวยไม่มาด้วยหรอก ผมเดินลงรถแล้วเดินตามพี่ฮีชอลไป พี่ฮีชอลเดินขึ้นไปหากีบอมที่ห้องนอนหมอนั่นเปิดประตูห้องออกมาสภาพเหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ 
“ พี่มีอะไรหรอครับ อ้าวฮยอกแจมาด้วยหรอ”
ฉันไม่ได้อยากมาเลยซักนิด >_< พี่ฮีเดินเข้าไปในห้องนอนของกีบอมก่อนจะล็อคห้อง พี่แกจะทำอะไร?
“ แก****แกก็เลิกด๊องไปตั้งนานแล้วไม่ใช่รึไงฮะ แล้วแกจะมายุ่งกับด๊องอีกทำไมฉันขอสั่งให้แกเลิกยุ่งกับ**ด๊องมันซะ”
O_O she ทำอะไรของ she ฮะฮ่ากีบอมน่าซีดไปเลยสะจาย
“ ทำไมผมต้องเลิก”
“ก็เพราะด๊องมันเป็นแฟนกับเพื่อนของแก แกคงไม่เลวพอที่จะทำอย่างนั้นหรอกนะ”
เจ๊ก็แย่งแฟนเพื่อนเหมือนกันไม่ใช่หรอ >_<
“ แล้วถ้าผมบอกว่าผมเลวพอล่ะ”
เปี้ยะ !!! O_O พี่ฮีชอลตบกีบอม
“ พี่กล้าตบผมหรอ”
กล้าไม่กล้าเจ๊เขาก็ตบแกแล้วไม่ใช่รึไง
“ ทำไมแกจะทำไมจะสู้งั้นหรอมาเลย ที่ฉันทำไม่ใช่เพราะฉันลำเอียงหรอกนะฉันสั่งสอนแกต่างหากฉันรู้ว่าแกลืมดงแฮยังไม่ได้ แต่ฉันว่าดงแฮมันลืมแกได้แล้วล่ะเพราะตอนนี้คนที่ดงแฮรักคือฮยอกแจนายก็รู้ไม่ใช่หรอกีบอม หรือแกจะบอกว่าดงแฮมันไม่เคยบอกแกฮะ”
กีบอมก้มหน้าไม่สบตาพี่ฮีชอล ^^ แต่ว่าดงแฮเคยพูดอย่างนั้นจริงๆหรอเนี่ย

พี่ฮีพาผมกลับมาหอด้วยอารมณ์เริงร่า เฮ้อในที่สุดกีบอมก็สัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับดงแฮอีก ^O^ ผมรู้ว่ากีบอมทำได้เพราะกีบอมเป็นคนซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเองแล้วอีตาดงแฮล่ะเฮ้ย O_O ลืมสนิทเลย
ผมจูงมือพี่ฮีชอลมาที่ห้องของดงแฮ อ้าวเขาไม่ได้ตีกันหรอไม่เห็นมีเสียงอะไรเลยผมเปิดประตูเข้าไปแล้วแทบหมดแรงเพราะสภาพของดงแฮเขียวช้ำไปทั้งตัวส่วนฮันกยองก็เจ็บไม่แพ้กัน พี่ฮีชอลรีบวิ่งไปดูดงแฮส่วนผมก็ต้องไปดูฮันกยองใช่มั้ยไม่ต้องตอบเพราะผมวิ่งเข้ามาทำแผลให้ฮันกยองแล้ว ตลอดเวลาที่ทำแผลดงแฮไม่มองมองหน้าผมเลยทำไมผมมีความรู้สึกแปลกๆนะ
“ฮันกยองขอคุยด้วยหน่อย”
พี่ฮีชอลเดินออกไปข้างนอกพร้อมกฮันกยอง เจ้อ่ะ T_Tใจร้ายผมยังไม่พร้อมที่จะอยู่กับดงแฮสองคนนะ
“ ไปดาดฟ้ากับฉัน”
ได้ยินดังนั้นผมก็รีบจ้ำอ้าวไปที่ดาดฟ้าทันทีในห้องอึดอัดจะตาย ผมหยุดเดินแล้วหันไปมองวิวข้างนอกดงแฮสวมกอดผมจากด้านหลัง
อย่าทำอย่างนี้ได้มั้ยฟะ >/////< ทำอย่างนี้ทีไรใจอ่อนทุกทีเลยเรา
“ ฉันขอโทษนะ”
ดงแฮกระซิบผมเบาๆ
“อย่าเลิกกับฉันเลยนะ ฉันรักนายนะฮยอกแจนายคือคนที่ฉันรักที่สุด”
“ ใครจะเลิกกับนายกันเล่า เจ้างั่ง ^O^”
ผมพูดเบาๆโดยไม่หันมามองหน้าดงแฮ ดงแฮปล่อยแขนจากเอวของผมก่อนจะจับไหลของผมแล้วหันหน้าผมไปสบตากับเขา >////< อย่างมองตรูอย่างนั้นสิฟะเขิน
“ ฉันรักนายนะฮอยกแจ ฉันจะไม่ทำให้นายเสียใจอีก”
พูดจบดงแฮก็ประทับริมฝีปากบางของเขามาประกบกับปากผม รสหวานของลูกอมรสชกโกแลตที่ดงแฮชอบกินทำให้จูบของเราหอมหวาน ดงแฮเลื่อนริมฝีปากบางลงมาที่คอของผม
“ ฉันคือเจ้าของของนายนะ”
พูดแค่นั้นดงแฮก็ใช้ปากตัวเองฝังรอยดูดลงที่คอของผม >///< แง้ฉ้านเสียวน้าดงแฮ

ฮันกยองกับซีวอนกลับมาคบกันอีกแล้ว เย้ๆๆๆ ^O^ ผมมีความสุขจัง เฮ้ย O_O ดงแฮนายจะจูบฉันไม่ได้นะพี่อีทึกนั่งอยู่ตรงนี้
        
       
        
        
        The end