วิวาห์พยศ รีไรท์

          

ธมกานต์เดินเข้ามาภายในโรงพยาบาล หลังจากได้รับฟังข่าวร้องขอการบริจาคเลือด
อย่างเร่งด่วนทางจส.ร้อย ว่าเด็กอายุสามขวบได้รับอุบัติเหตุที่โรงเรียน  แต่ทาง
โรงพยาบาลขาดแคลนเลือดกรุ๊ปนี้อย่างเร่งด่วน ทางธนาคารเลือดก็ขาดแคลนเช่นกัน
เพราะเป็นช่วงอุทกภัยน้ำท่วม
     "ผมมาบริจาคเลือดตามที่ร้องขอไปทาง จส.ร้อยครับ "
     " ขอบคุณค่ะ เชิญทางนี้ คุณหมอกำลังกลุ้มใจ เพราะเด็กเกิดภาวะแทรกซ้อน
เราต้องการเลือดด่วน " พยาบาลสาว เดินนำไปทางห้องฉุกเฉิน
     "คุณหมอค่ะ คุณท่านนี้มาบริจาคเลือดค่ะ ดิฉันตรวจเช็คแล้วสามารถบริจาคได้ค่ะ "
     " ขอบคุณครับ เชิญทางนี้เลย เราต้องทำการถ่ายเลือดโดยตรง เพราะเด็กต้องการเลือดด่วนที่สุด"
     "ครับ "  ธมกานต์ปรายตาไปมองคนไข้ แล้วรู้สึกชาวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
บอกไม่ถูกทำไมถูกชะตากับเด็กคนนี้นัก ใบหน้ากลม ขาว ริมฝีปากเป็นสีชมพู คิ้วเข้ม
จมูกโด่ง..ริมฝีปากเหมือนใครบางคนที่เคยรู้จัก รู้สึกคุ้นตา กับริมฝีปากแบบนี้ ธมกานต์
สะบัดศีรษะแล้วก้าวขึ้นไปนอนบนเตียง
     " คุณธมกานต์ค่ะ ญาติคนไข้อยากจะขอพบเพื่อขอบคุณคุณค่ะ  ไม่ทราบว่าคุณ
จะสะดวกไหมคะ" พยาบาลสาวถาม
     "  เชิญครับ ว่าแต่เด็กอายุเท่าไหร่และชื่ออะไรครับ"
     "  อายุสามขวบหกเดือนค่ะ  ชื่อ เด็กขายกริชชัย  มนัส   พยาบาลพูดไม่ทันจบ  เสียงเคาะประตูพร้อมกับพยาบาลอีกคนนำผู้หญิงที่ธมกานต์ตะลึงพอๆ กับผู้หญิงคนนั้น
ก็ตะลึงพอกัน
    " คุณตรีรินทร์ ค่ะนี่ไงค่ะผู้ที่บริจาคเลือดให้น้องกริช ทันเวลาพอดีค่ะ"
ตรีรินทร์ยืนตะลึงพร้อมกับน้ำตาไหลพราก ในที่สุดก็ถึงวันที่ต้องเผชิญหน้ากันอีกครั้ง
หลัง จากไม่ได้เจอกันเกือบสี่ปีแต่ตรีรินทร์ยังจำใบหน้านี้ได้ดี ผู้ชายที่เธอรักทั้งหัวใจและวิญญาณและเป็นผู้ชายคนเดียวที่ทำร้ายเธออย่าง แสนสาหัส
    " ลูกคุณ เหรอรินทร์"
    " ค่ะ  ลูกฉัน"
    " ขอบคุณนะคะ ที่กรุณาบริจาคเลือดให้ลูกฉัน " เสียงเปิดประตูพร้อมร่างนายตำรวจหนุ่ม ที่ธมกานต์ไม่เคยลืมเลยตลอดสี่ปีที่ผ่านมา
    " ริ นทร์ หมอบอกว่าน้องกริชปลอดภัยแล้วพี่ดีใจด้วย แล้วใครล่ะที่บริจาค เลือดให้น้องกริช " นายตำรวจพูดโดยยังมองไม่เห็นร่างของ ธมกานต์ที่นอนอยู่บนเตียงเพราะมี
พยาบาลอีกท่านหนึ่งบังอยู่
    "ค่ะ"
    ตรีรินทร์พูดไม่ออก เพราะตกตะลึงที่ต้องมาเจอกับชายหนุ่มที่เธอหลีกหนีมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา  แต่กลับมาเจอกันในสถานการณ์ฉุกเฉินแบบนี้
    " ทำไมคุณกับสามีถึงให้เลือดลูกไม่ได้   มีใครช่วยตอบผมที" ธมกานต์ถาม
    นายตำรวจหนุ่มหันไปมองต้นเสียง พร้อมกับตกใจ ไม่แพ้กัน
    "คุณ"
    " คุณแม่เลือดกรุ๊ป เอ"  พยาบาลกล่าว "แล้วคุณตำรวจล่ะ   กรุ๊ปอะไร" ธมกานต์ถาม
    "ทำไมคุณทั้งสองถึงปล่อยให้เด็กโคม่าเกือบตาย  ทำไมไม่รีบบริจาคเลือด  เด็กช็อค
ไปแล้ว ทำไม"   ธมกานต์ตะเบ็งถาม
    " ผมเลือดกรุ๊ป เอ  คงบริจาคให้ เด็กไม่ได้หรอกครับ"
    ธมกานต์หน้าซีด ปากสั่น  พร้อมกับพูดว่า  " คุณว่าอะไรนะคุณตำรวจ  เลือดคุณกรุ๊ปอะไรนะ"
     " ผมเลือดกรุ๊ปเอ"
     " พ่อกรุ๊ปเอ  แม่กรุ๊ป เอ   แล้วลูกจะเลือด บีได้ยังไง หมายความว่าไง หมายความว่าตลอดเวลา คุณโกหก ผมตลอดเวลา  ตกลงเด็กคนนี้ลูกผมใช่ไหม   ใช่ไหมตรีรินทร์   คุณโกหกผมว่าเด็กในท้องเป็นลูกของไอ้บ้านี่ แล้วปล่อยให้ผมเข้าใจผิดตลอดเวลาเลยใช่ไหม ใช่ไหม"  ธมกานต์กระชากสายน้ำเกลือ ทำให้เลือดไหล  พร้อมกับกระชากไหล่ หญิงสาวพร้อมกับเขย่าอย่างแรง
    " เด็กนี่   ลูกผมใช่ไหม     ใช่ไหม"
    " เค้าเป็นลูกฉัน    ลูกฉันคนเดียว"
    "  หมอ  ผมต้องการตรวจดีเอ็นเอของผมกับเด็กคนนี้    ผมสงสัยว่าเค้าเป็นลูกผม"
    " ไม่ได้!!   ตรวจไม่ได้  ฉันไม่ให้ตรวจ ฉันไม่อนุญาต  การที่คุณบริจาคเลือดให้ลูกฉัน
มันไม่ได้หมายความว่าคุณเป็นเจ้าชีวิตของเรา   ลืมแล้วเหรอว่าเราหย่ากันแล้ว คุณเป็นคนขอหย่าฉันเอง   ลืมไปแล้วหรือไง"
    " ผมไม่ลืมหรอก    อะไรที่คุณทำไว้กับผม   ผมไม่เคยลืม"
     " เราหย่ากันมา สี่ปีแล้ว   ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน"
    " เกี่ยวสิ   เกี่ยวมากด้วย เด็กคนนี้ ลูกผมใช่ไหม  "
    " ผมต้องการความจริง   เลิกหลอกผมสักที  ตรีรินทร์"
     " มันผ่านมานานแล้ว   มันเลยจุดนั้นมานานแล้ว  ฉันขอบคุณที่คุณกรุณาช่วยชีวิตตาหนูแต่ขอร้องอย่ามายุ่งเกี่ยวกับเราอีก" น้ำตาตรีรินทร์ไหลพราก
    " คุณคะ  เลือดคุณไหลมากแล้วค่ะ "   พยาบาลสาวเตือน
    "ผมต้องการตรวจ ดีเอ็นเอ"
    " ไม่นะ ฉันไม่อนุญาต"
    " งั้นผมคงต้องพึ่งศาล"
    " พี่ว่าใจเย็นๆ   ค่อยๆพูดกันดีกว่านะรินทร์นะ   คุณธมกานต์ด้วย ผมว่าคุณใจเย็นๆ
แล้วค่อยพูดค่อยจากันดีกว่า  คนกันเองทั้งนั้น"
   "พี่โตช่วยรินทร์ด้วย   อย่าให้เค้าตรวจนะคะรินทร์ไม่ยอม"   ตรีรินทร์ร้องไห้