คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : [HunChen] เกอิชา : Load 100%
Title: เกอิชา
Paring: HunChen
Tag: Romantic, Drama
Note: จริงๆ เป็นฟิคสดในกลุ่มไลน์ค่ะ
++++++ เกอิชา ++++++
สำนักซากุระ คือ ชื่อของสำนักเกอิชาชายแห่งเดียวในโลก หลายๆ คนอาจจะคิดว่าสำนักเกอิชาชายแห่งหนึ่งเพิ่งก่อตั้ง แต่ใครเหล่าจะรู้ว่าสำนักเกอิชาแห่งนี้ก่อตั้งมาร้อยกว่าปี สืบทอดรุ่นสู่รุ่น แต่ที่ไม่ค่อยมีคนทราบเพราะหลายๆ คนนั้นคิดว่าเกอิชาคืออาชีพที่เอาร่างกายเข้าแลกเพื่อให้ได้เงินมาดำรงชีพ แต่แท้จริงแล้วเกอิชาคือผู้สร้างความบันเทิงด้วยศิลปะต่างๆ ที่ตนร่ำเรียนมาให้แก่ลูกค้า
คิม จงแด เด็กกำพร้าชาวเกาหลีใต้ที่ถูกมารดาทิ้งไว้ที่ญี่ปุ่นตอนอายุขวบกับหกเดือน ได้สาวชาวเกาหลีที่ซึ่งเป็นภรรยาของเจ้าสำนักเกอิชาชายในตอนนั้นรับอุปการะ เมื่ออายุได้เจ็บขวบจงแด หรือในชื่อญี่ปุ่นว่า อากิโมโตะ คาโอริ ก็เริ่มฝึกและเตรียมตัวสำหรับการเป็นเกอิชาชายของสำนักเกอิชาซากุระ เมื่ออายุสิบห้าจงแดก็ได้เริ่มเป็นเกอิชาฝึกหัด แน่นอนว่าเป็นเกอิชาเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกลูกค้าลวนลาม แรกๆ เด็กหนุ่มก็รู้สึกรังเกียจแต่เมื่อนานเข้าเริ่มชาชิน เหมือนจิตวิญญาณของเกอิชาเข้ามาอยู่ในจิตใจของจงแดแล้วอย่างไรอย่างนั้น
ตอนนี้คิม จงแดอายุยี่สิบสาม เป็นหนึ่งในสิบเกอิชาชั้นสูง (*เพิ่มเติม: เกอิชาชั้นสูงนั้นหมายถึง เหล่าเกอิชาที่มากทั้งความสามารถ และเป็นที่ชื่นชอบของลูกค้า ไล่ตามคะแนนโหวตของลูกค้าทุกๆ ปี) จงแดอาจจะไม่ได้สวยเหมือนเกอิชาชั้นสูงคนอื่นๆ แต่ลูกค้าที่โหวตให้จงแดล้วนแล้วแต่ชอบความอัธยาศัยดี เป็นกันเอง และชื่นชอบในเสียงร้องที่ถ้าหากลงประกวดต้องชนะเลิศแน่นอน
“คาโอริฮิเมะฮะ”เสียงเรียกหวานๆ ของหนึ่งในเกอิชาฝึกหัด ที่มีหน้าที่ปรนนิบัติ และเรียนรู้การเป็นเกอิชาเต็มตัวเมื่ออายุถึงขั้น เรียกให้ร่างบางในชุดยูกาตะสำหรับนอนซึ่งกำลังอ่านหนังสือนวนิยายอยู่ที่ริมหน้าต่างในห้องพักหลุดจากภวังค์ที่นึกถึงอดีตได้
“ยูกิบอกกี่ครั้งว่าอยู่ตามลำพังให้เรียกว่าจงแดนี่ซังไง”ร่างบางเอ็ดเด็กหนุ่มวัยสิบห้าในความดูแลของตน
“อ่าขอโทษฮะ”เด็กหนุ่มหน้าเสียเล็กน้อย
“อ่า...ช่างมันเถอะว่าแต่มีอะไรจากนายแม่รึเปล่า”ร่างบางบอกปัดก่อนที่เด็กน้อยจะหน้าสลดไปมากกว่านี้ พลางเอ่ยในสิ่งที่ตนสงสัย ‘นายแม่’ ก็คือคำเรียกเจ้าสำนัก
“อ่าใช่ฮะ นายแม่ให้ผมมาบอกพี่จงแดว่า พรุ่งนี้บ่ายสองนายแม่ขอพบฮะที่ห้องทำงานของนายแม่ฮะ”สิ้นคำสั่งที่ผ่านเด็กหนุ่มมายังตน ร่างบางขมวดคิ้วเล็กน้อย นายแม่จะคุยอะไรกับเรานะ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเลิกคิด และรอรู้พรุ่งนี้เลยทีเดียว ดวงตาเรียวเหล่มองนาฬิกาตั้งโต๊ะแบบโบราณที่ลูกค้าประจำซึ่งเป็นนักค้าของโบราณซื้อมาฝาก เห็นว่าเป็นเวลาใกล้เช้าเต็มทีแล้วจึงโบกมือไล่ให้เด็กไปนอนตามเพื่อนเกอิชาฝึกหัดอีกคนที่หลับไปก่อนที่มุมห้อง หยิบที่คั่นที่วางไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือริมหน้าต่างมาคั่นไว้ยังหน้าที่อ่านค้างวางไว้ที่เดิม ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินไปปิดไฟ
“ราตรีสวัสดิ์ยูกิ อากิระ”ก่อนจะปิดก็จัดการเอ่ยราตรีสวัสดิ์เด็กน้อยทั้งสอง ตามด้วยปิดไฟ ทำให้ภายในห้องขนาดสิบเสื่อซึ่งเป็นห้องเฉพาะสำหรับเกอิชาชั้นสูงเท่านั้นตกอยู่ในความมืด แสงจันทร์ที่ใกล้จะลาลับขอบฟ้าสอดส่องมาทางหน้าต่าง ร่างบอบบางในชุดยูกาตะสำหรับนอนเดินกลับมายังฟูกนอนของตนที่ถูกปูไว้กลางห้องก่อนจะทรุดตัวนอนลงและค่อยเข้าสู่ห้วงนิทราในเวลาไม่นานอย่างเช่นทุกวัน
++++++ เกอิชา ++++++
ห้องทำงานของเจ้าสำนัก
“นั่งสิคาโอริฮิเมะ”เสียงนุ่มหวานของเจ้าสำนักคนปัจจุบันอย่าง ‘คิม จุนมยอน’ หรือในชื่อญี่ปุ่นว่า ‘อากิโมโตะ อากิโตะ’ เอ่ยเสียงเรียบ ร่างบอบบางในชุดกิโมโนที่ไม่เต็มยศเท่าใดนักทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่บุญธรรมของตน
“นายแม่เรียกผมมาพบมีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ”
“ที่ฉันเรียกเธอมาพบวันนี้...เพราะวันนี้จะมีแขกวีไอพีมา”สิ้นคำตอบจากปากของร่างขาว ก็ทำเอาจงแดงุนงงได้ไม่น้อย เพราะปกติแล้วหน้าที่รับแขกวีไอพีคือ ‘พยอน แบคฮยอน’ หรือในชื่อญี่ปุ่น ‘ยามาดะ อามาเนะ’ ไม่ก็เป็น ‘ปาร์ค ชานยอล’ ในชื่อญี่ปุ่นว่า ‘ซารุวาตาริ โทโมฮิสะ’ ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมสัญชาติรุ่นเดียวกัน ซึ่งเป็นถึงอันดับ 1 และ 2 ของเกอิชาชั้นสูง
“เอ่อ...นายแม่ครับ หน้าที่รับแขกวีไอพีไม่ใช่ของอามาเนะกับโทโมฮิสะหรือครับ”ร่างบางถามด้วยความสงสัย จุนมยอนยกมือขึ้นมาสานกันระดับจมูก
“มันก็ถูกของเธอนะคาโอริ แต่เผอิญแขกที่จะมาวันนี้ขอการรับรองแบบตัวต่อตัว ทำให้นอกจากเธอที่จะต้องไปรับรองแขกวีไอพีแล้วก็ยังมีทั้งสองคนด้วย”เมื่อได้รับคำอธิบาย ร่างบางก็ถึงกับบางอ้อ เตรียมจะขอตัวไปเตรียมตัวรับแขกวีไอพี หากแต่ก็เกือบลืมถามชื่อแขกเสียแล้ว
“เอ่อ...นายแม่ครับแขกวันนี้เขาเป็นใครกันหรือครับ”
“อ่า เพื่อนของคุณฮวางน่ะ สำหรับแขกที่จองตัวเธอเขาเป็นลูกชายของท่านทูตเกาหลีประจำญี่ปุ่น ชื่อว่าโอ เซฮุน...”
++++++ เกอิชา ++++++
“จริงเหรอฮะพี่จงแด”เด็กน้อยทั้งสองเอ่ยอย่างตื่นเต้นทันทีที่ได้รู้ว่าเกอิชาผู้ดูแลของตนได้เข้ารับรองแขกวีไอพีของวันนี้ ขณะที่กำลังช่วยจงแดแต่งตัวเต็มยศกว่าทุกวัน
“อืม...ใช่แล้วล่ะ แถมยังเป็นถึงลูกชายของท่านทูตด้วย ก็อย่างว่าล่ะนะ ถ้าเป็นลูกชายท่านทูตก็ไม่น่าสงสัยที่จะสามารถมีเงินจ่ายการรับรองแบบตัวต่อตัวของเกอิชาชั้นสูงได้”ร่างบางเอ่ยเสียงเรียบดูไม่ตื่นเต้นดีใจสักเท่าไหร่ เพราะมันดูจะเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว แตกต่างจากเด็กน้อยทั้งสอง เพราะเพิ่งมาอยู่กับเขาได้ไม่นานเลยไม่เคยเจอการเข้าไปช่วยเกอิชารุ่นพี่รับรองแขกวีไอพีมาก่อน
“ว้าวววว อย่างนี้เขาคงต้องทั้งรวยทั้งหล่อมากเลยสิฮะ เพราะเห็นในข่าวเขาหล่อมากๆเลยฮะ”อากิระ หนึ่งในผู้ติดตามเอ่ยขณะที่ช่วยจงแดใส่จูบัน หรือเรียกอีกอย่างก็คือชุดชั้นในที่เป็นผ้าฝ่ายสีขาว ก่อนที่ยูกิจะช่วยสวมชุดกิโมโนลายดอกทานตะวันสีเหลืองตัดกับพื้นสีฟ้าสดใส ช่วยสวมให้อย่างประณีต เพราะอีกฝ่ายเป็นแขกวีไอพีเลยต้องเนียบทุกกระเบียดนิ้ว
เมื่อแต่งตัวเรียบร้อย จงแดจึงค่อยทรุดตัวนั่งลงทับขาทั้งสองข้างอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้ชุดกิโมโนยับ ลงตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง นั่งนิ่งๆ ให้เด็กน้อยทั้งสองลงมือทำผมและแต่งหน้าให้ โดยที่ยูกิรับหน้าที่เป็นช่างผม
มือเล็กๆ ใช้หวีอันเล็กที่เป็นซี่ถี่ๆ ค่อยๆ สางผมดำยาวถึงกลางหลังของจงแดอย่างช้าเบาๆ เมื่อเส้นผมทุกเส้นเรียกตัวกันสวย มือน้อยๆ ค่อยๆ รวบผมด้วยมือเดียวก่อนจะม้วนเป็นมวยสวยและเสียบด้วยปิ่นประดับหยกที่ได้เป็นของฝากจากลูกค้าประจำเจ้าเก่า ทางด้านอากิระก็ทำเพียงลงแป้งลงบนดวงหน้าหวานๆ ไม่หนาจนเกินไปเพราะมันจะบดบังความงดงามของเหล่าเกอิชาชาย ส่วนริมฝีปากก็แต้มลิปกรอสให้ริมฝีปากดูระยิบระยับ เพียงเท่านี้จงแดก็พร้อมสำหรับการต้อนรับแขกวีไอพีในคืนนี้แล้ว...
++++++ เกอิชา ++++++
[Loading 18%] เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นๆ จะกลับมาต่อให้นะค้า ไรท์ไปก่อนนะคะ บ๊ายบายยย {2/05/14}
[Continue] กลับมาต่อแล้วค่า
++++++ เกอิชา ++++++
“ยินดีต้อนรับคุณจื่อเทา คุณอี้ฟาน และคุณเซฮุนครับ”เสียงหวานของเกอิชาชั้นสูงทั้งสามเอ่ยทักทายทันทีที่ประตูกระดาษถูกเปิดออก เผยให้เห็นชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาหล่อเหลาสามคน ในชุดสูทเรียบๆ แต่มีราคา
“อ่า แบคฮยอนคิดถึงจังเลย”ทันทีที่ประตูถูกปิดลง ใบหน้าที่ถูกเก็กให้เคร่งขรึมเมื่อครู่ของจื่อเทาก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ราวกับเด็กน้อยได้ของเล่น บอกไปใครจะเชื่อว่านี่คือลูกชายคนเดียวของนักธุรกิจชื่อดังของจีน ร่างสูงตรงเข้าไปกอดร่างเล็กในชุดกิโมโนลายผีเสื้อสีเขียวอ่อนทันที ซึ่งร่างเล็กก็กอดตอบกลับอย่างคิดถึงเช่นกัน
มันเป็นเรื่องปกติไปแล้วสำหรับคุณชายฮวาง จือเทา กับ พยอน แพคฮยอน เกอิชาชั้นสูงของสำนัก ใครๆ ก็รู้ว่าทั้งสองคนรักกันมาก รักกันถึงขนาดที่คุณชายฮวางถึงขั้นจะมาสู่ขอแพคฮยอนออกไปเป็นภรรยาเสียด้วยซ้ำ ติดแต่เพียงแค่ว่าคุณแม่ของคุณชายฮวางไม่ชอบแพคฮยอนทำให้ยังไม่อาจทำอย่างนั้นได้ แพคฮยอนจึงพยายามทำตัวให้ดีในสายตาของว่าที่แม่สามี รับแขกแค่คนเดียวคือจื่อเทา คอยหมั่นไปดูแลคุณแม่ของจื้อเทาในช่วงกลางวัน ทั้งๆ ที่ตอนกลางคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้าแท้ๆ
“เอ้าๆ มัวแต่หวานกันอยู่นั้นแหละครับ คุณเทาจะไม่แนะนำเพื่อนๆ ให้พวกผมรู้จักหน่อยหรือครับ”เสียงนุ่มหวานของคนที่สูงที่สุดในหมู่เกอิชาอย่างชานยอลเอ่ย พลางเริ่มเทน้ำชาจากกาน้ำชาแบบโบราณลงถ้วย จื่อเทาทำหน้าตกใจเหมือนเพิ่งนึกได้
“อ่าลืมเลย หมอนี่ชื่ออู๋ อี้ฟานหรือคริส เป็นลูกชายของท่านทูตจีนประจำญี่ปุ่น”จื่อเทาลุกขึ้นยืนและเอ่ยแนะนำเพื่อนคนแรก ชายหนุ่มร่างสูงผมทอง หน้าต่ออันหล่อเหลาเอนเอียงไปทางฝรั่งมากกว่าเอเชีย ชายหนุ่มคนนั้นพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะตีสีหน้าเรียบนิ่งเช่นเดิม
“ส่วนคนนี้โอ เซฮุน ลูกชายท่านทูตเกาหลีประจำญี่ปุ่น สนิทกันไว้นะ เพราะคงจะเจออีกหลายครั้งเลยล่ะ”จื่อเทาว่าก่อนจะหันไปที่ชายหนุ่มร่างสูงอีกคน ผมสีบลอนด์กับดวงหน้าหล่อเหลาที่ตีนิ่งตลอดเวลาต่างจากอี้ฟานและจื่อเทา อาจจะดูน่าเบื่อแต่มันก็เป็นเสน่ห์ที่ดึงความสนใจของจงแดได้ไม่น้อย
“อ่า...คริส เซฮุน ขอแนะนำนะเว้ย คนนี้ที่รักกู พยอน แพคฮยอน แต่เกอิชาที่นี่จะเรียก อามาเนะฮิเมะ ส่วนคนสูงๆ ชื่อ ปาร์ค ชานยอล ที่นี่เรียก โทโมฮิสะฮิเมะ คนสุดท้ายที่น่ารักๆ นั้น ชื่อคิม จงแด ที่นี่เรียกคาโอริฮิเมะ แล้วก็แน่นอนว่าทั้งสามคนคือ สามในสิบของเกอิชาชั้นสูงของสำนักซากุระ”จื่อเทาเอ่ยแนะนำ สามหนุ่มหน้าหวานโค้งให้อย่างเช่นทุกครั้งที่ทำความเคารพแขกคนอื่นๆ
“มึงสองคนตกลงกันเอานะว่าจะคุยกับใคร กูแพคขอไปคุยกันส่วนตัวล่ะ”จื่อเทาว่าก่อนจะจูงมือของคนรักเดินนำเกอิชาฝึกหัดที่มีหน้าที่ติดตามแพคฮยอนทั้งสองคนเข้าไปยังห้องรับรองแบบส่วนตัวที่อยู่ด้านในสุดทางเดิน
เมื่อถูกเพื่อนทิ้งสองหนุ่มจึงหันหลังให้ร่างบางทั้งสองปรึกษากันว่าใครจะเลือกใครอุตสาห์มาลองตามที่เพื่อนบอก เมื่อตัดสินใจได้ทั้งสองก็หันกลับไปหาร่างบางทั้งสองที่นั่งจิบชาอยู่เงียบๆ
“เอ่อ...โทโมฮิสะฮิเมะ มากับผมนะครับ”คริสว่ายื่นมือไปให้ ชานยอลยิ้มหวานให้ก่อนจะยื่นมือไปจับมือคริสอย่างว่าง่ายและนำไปยังห้องรับรองแบบส่วนตัวที่อยู่ติดกับห้องของแพคฮยอน ทิ้งไว้เพียงจงแดที่นั่งจิบชาอยู่เงียบๆ ด้านหลังมีเกอิชาฝึกหัดทั้งสองนั่งรอรับใช้อยู่
“จะไปกันรึยังครับคุณเซฮุน”จงแดยิ้มหวานให้ อีกฝ่ายพยักหน้ารับเบา ร่างบางค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างช้าๆ และเดินนำไปยังห้องรับรองแบบส่วนตัวห้องสุดท้ายที่ถูกจองไว้
ครืด!!!
ยูกิและอากิระนั่งลงเรียบร้อยอยู่ที่ประตูก่อนจะช่วยกันดึงบานประตูทั้งสองด้านให้เปิดออก เผยให้เห็นรับรองแขกแบบส่วนตัวที่ไม่ต่างกับห้องรับรองรวมสักเท่าไหร่ ต่างกันเพียงสีห้องที่เปลี่ยนจากสีครีมเป็นสีโทนโรแมนติกแทน ตรงกลางห้องเป็นโต๊ะรับแขกเล็กๆ ขนาดพอเหมาะสำหรับสองคน ที่มุมห้องมีเครื่องมืออุปกรณ์ชงชาวางเอาไว้
“เชิญครับคุณชายโอ คาโอริฮิเมะ”เด็กหนุ่มทั้งสองเอ่ยพลางก้มหน้า เซฮุนพยักหน้ารับมือหนาล้วงกระเป๋าสตางค์หนังสีดำสวย หยิบแบงค์หมื่นเยนออกมาสิบใบ ยืนให้ยูกิและอากิระคนละห้าใบ เด็กน้อยทั้งสองมองผู้ปกครองของตนเป็นเชิงถามว่ารับไว้ได้ม้ย จงแดพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต เด็กน้อยทั้งสองจึงยื่นไปรับอย่างงงๆ ก่อนจะโค้งขอบคุณ เซฮุนจึงเดินนำเข้าไปภายในห้องและตามด้วยจงแด เมื่อทั้งสองเข้าไปในห้อง ประตูก็ถูกเลื่อนปิดลง...
++++++ เกอิชา ++++++
[Loading 36%] มาต่อกันอีกนิดๆ หน่อยๆ อย่าโกรธกันน้ารีดเดอร์ทุกคนนน ช่วงนี้ไรท์ยุ่งๆ ก็เลยไม่ค่อยว่าง แต่จะพยายามมาต่อจนจบนะคะ อ่า...แล้วก็ขอประกาศคนที่สั่งรวมเล่มนะคะ ขออภัยในความล่าช้าจริงๆ นะคะ ตอนนี้ไรท์กำลังทำปกใหม่อยู่เลยอาจจะช้าสักหน่อย แต่ไม่ต้องห่วงค่ะทุกคนได้หนังสือแน่นอน เจอกันวันจันทร์ค่ะ บ๊ายบายยย {3/05/14}
[Continue] กลับมาต่อแล้วค่า~~~
++++++ เกอิชา ++++++
“รับชาหน่อยมั้ยครับคุณชายโอ”ร่างบางเอ่ยถามพลางย่อตัวนั่งลงตรงข้ามชายหนุ่ม ริมฝีปากบางประดับด้วยรอยยิ้มตลอดเวลา ชายหนุ่มส่ายหน้า ดวงตาคมจ้องมองเพียงแต่ร่างบางเท่านั้น แม้จงแดจะเคยชินกับการที่จะต้องถูกลูกค้าจ้องมอง แต่สายตาของชายหนุ่มมองทำเขารู้สึกแปลกๆ หลังจากนั่งกันอยู่ในความเงียบมาสักพัก จงแดก็เริ่มรู้สึกจะทนอยู่ในความเงียบไม่ไหว
“เอ่อ...เราจะไม่คุยอะไรกันหน่อยเหรอครับ”ร่างบางถามหันไปสบตากับชายหนุ่มที่มองอยู่ก่อนแล้ว รู้สึกขัดเขินอยู่ไม่น้อยเมื่อได้สบกับดวงตาแสนเสน่ห์ตรงหน้า
“เช่น...”เซฮุนเอ่ยเสียงเรียบ สายตายังไม่ละจากดวงหน้าหวานของคนตรงข้าม
“อ่า...ประมาณชื่อคุณ อายุคุณ คุณเรียนที่ไหน หรือคุณเป็นใครน่ะครับ”ร่างบางเสนอ ชายหนุ่มนั่งนิ่งครุ่นคิดเล็กน้อย
“เอาสิ...”ชายหนุ่มตอบรับ พลางยิ้มบางๆ ให้
“อ่า...งั้นเริ่มจากผมก่อนล่ะกัน ชื่อจริงของผมคือคิม จงแด แต่ที่นี่ทุกคนเรียกผมว่าคาโอริฮะ แล้วคุณล่ะ”
“โอ เซฮุน”ชายหนุ่มตอบสั้นๆ แต่ก็ดีกว่าไม่ตอบล่ะน่ะ
“ผมอายุ 23 แล้วคุณล่ะ”ร่างบางชวนคุยต่อ พลางค่อยๆ ขยับตัวไปชงชายังอุปกรณ์ชงชาที่มุมห้อง มือบางใช้ตะเกียบคีบใบชาใส่ในกาประมาณ ¼ ของกา ตามด้วยการรินน้ำเดือดลงในกาครึงนึงของกา ก่อนจะเททิ้งทันที เพื่อล้างและอุ่นใบชา ละตามด้วยการเทน้ำเดือดลงไปอีกครั้งจนเต็มกา และปล่อยทิ้งไว้ หันไปมองชายหนุ่มที่นั่งนิ่งก่อนจะตอบ
“21” ชายหนุ่มตอบสั้นๆ ร่างบางเงียบชั่วขณะเพราะไม่รู้จะชวนคุยอะไร
“โอ๊ะ คุณเด็กกว่าผมสองปี มาที่แบบนี้คุณพ่อคุณไม่ว่าเหรอ คุณเป็นถึงลูกชายท่านทูตมาสำนักเกอิชาแบบนี้จะถูกมองว่าไม่ดีเอานะ”ร่างบางว่า เพราะเขาเองก็ไม่เคยรู้ว่าจื่อเทาอายุเท่าไหร่เหมือนกันเพราะไม่เคยถาม ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อถึงจะไม่เด็กเกินกว่าจะเข้าแต่ก็ดูว่าเด็กอยู่ดี เพราะสำนักเกอิชาส่วนมากมีแต่ผู้ชายวัยทำงานทั้งสิ้น ไม่ค่อยมีเด็กมหาลัยมาเที่ยวสถานที่แบบนี้เท่าไหร่ อาจจะยกเว้นจือเทาไว้คน
“จะว่าหรือไม่ว่าผมก็ไม่สน เพราะยังไงท่านก็ไม่สนใจว่าผมจะทำอะไรอยู่ดี ผมมันก็ดีแต่สร้างเรื่อง เขาเลยให้ผมมาอย่ที่นี่กับเขา เขาจะได้ดูความพฤติกรรมของผม แต่ถึงผมจะมาอยู่นี่เขาก็ไม่ดูดำดูดีผมอยู่ดี”ชายหนุ่มกล่าวจากสีหน้าเรียบนิ่งเปลี่ยนเป็นเจ็บปวดเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าเย็นชาแบบเดิม
ร่างบางมองด้วยแววตาสงสาร ดูเหมือนเซฮุนจะขาดความรัก ความไว้วางใจ และความอบอุ่นจากคนเป็นพ่อ ทำให้ชายหนุ่มดูเป็นคนไร้อารมณ์แต่แอบหน้าสงสารจากข้างใน
“ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ คุณอาจจะคิดว่าคุณพ่อไม่รักไม่สนใจคุณ ธรรมชาติของผู้ชายไม่ใช่คนที่จะพูดอะไรออกมาตามความรู้สึกออกมาง่ายๆ รู้มั้ยครับคุณโชคดีกว่าผมนะ อย่างน้อยคุณก็มีพอที่คอยเป็นห่วงคุณเวลาคุณไปเถลไถลเขาอาจจะไม่พูด แต่คุณก็น่าจะรู้นะว่าใครหวังดีกับคุณที่สุด ผมยังแอบอิจฉาคุณนะ”ร่างบางเอ่ยพลางยิ้มบางๆ ก่อนจะเลื่อนตัวไปยังมุมห้องหลังจากทิ้งชาไว้ได้ประมาณสี่สิบนาทีแล้ว
“หืม? อิจฉา? อย่างผมมีอะไรให้น่าอิจฉาล่ะครับ”ชายหนุ่มว่าพลางขำเบาๆ ร่างบางอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเทลงในแก้มชาทั้งสองใบอย่างช้าๆ จนหมดกา หยิบแก้วใส่ถาดเล็กๆ และนำมายังโต๊ะกลางห้องก่อนจะเสิร์ฟให้เซฮุน
“คุณรู้มั้ยการที่คุณมีพ่อคอยห่วงคอยบ่นน่ะน่าอิจฉารู้มั้ย เพราะพวกเรากว่าครึ่งของที่นี่เป็นเด็กกำพร้านะคุณรู้มั้ย ผมเองก็เป็นหนึ่งในเด็กกำพร้าที่เจ้าสำนักคนก่อนรับมาอุปการะเหมือนกัน”ร่างบางเอ่ยเล่าถึงเรื่องในอดีตของตนที่มีเพียงแค่คนในสำนักเท่านั้นที่รู้ เซฮุนเมื่อได้ฟังถึงกับนิ่งจ้องมองใบหน้าของตนที่สะท้อนในอยู่ในน้ำชา ก่อนจะตัดสินใจอะไรบางอย่างได้
“...ขอบคุณนะครับที่ให้กำลังใจกับผม ผมจะลองเอาคำแนะนำของคุณไปเปลี่ยนแปลงตัวเองนะครับ คุณจง...เอ่อ...ผมเรียกว่าพี่จงแดได้มั้ย”ชายหนุ่มเอ่ยด้วยสีหน้ามุ่งมั่น ไม่เคยมีใครให้กำลังใจกับเขาแบบนี้มาก่อน
“ได้สิครับ”
++++++ เกอิชา ++++++
[Loading 52%] กลับมาต่อกันอีกเล็กน้อย รู้สึกว่าเมื่อคืนไรท์จะอ่านโดจินเผลิญไปหน่อยเลยลืมอัพฟิค วันนี้มาต่อกันอีกหน่อยค่ะ ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ค่ะ ถ้าช่วงกลางๆ มันดูน่าเบื่อไปหน่อยก็ขอโทษนะคะ {06/05/14}
[Continue] กลับมาต่อแล้วววววว
++++++ เกอิชา ++++++
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาเซฮุนก็พยายามปรับเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้น เริ่มพูดมากขึ้น เริ่มยิ้มมากขึ้น กลับไปตั้งใจเรียนมากขึ้น และแน่นอนว่าเซฮุนมาหาจงแดทุกคืน อาจจะดูไม่มีอะไรนอกจากมาคุยกัน แต่คนสนิทอย่างยูกิ และอากิระ รู้ดีว่ามันมากกว่านั้น เพราะจงแดไม่เคยยิ้มจากใจจริงให้คนอื่นนอกจากคนสนิทให้สักครั้ง ทั้งสองคนสนิทกันและรู้ทุกเรื่องของกันและกัน
“พี่จงแดครับ พรุ่งนีพี่ว่างมั้ย”เซฮุนเอ่ยถามขึ้นขณะที่ชายหนุ่มให้ร่างบางช่วยสอนวิชาวรรณกรรมญี่ปุ่นให้ นี่ถ้าอีกฝ่ายไม่บอกเซฮุนคงคิดว่าอีกฝ่ายคงเป็นคนญี่ปุ่นมาแต่กำเนิดแน่ๆ
“หือ?”ร่างบางเงยหน้าขี้นจากหนังสือวรรณกรรมญี่ปุ่นที่เซฮุนขอให้ช่วยแปลความหมายให้ ดวงหน้าหวานภายใต้กรอบแว่นกลมๆ ก็ดูน่ารักไปอีกแบบ
“ผมจะชวนพี่ไปเดทน่ะ”เซฮุนว่าพลางส่งยิ้มบางๆ ให้ ร่างเล็กแอบหน้าแดงน้อยๆ ตั้งแต่เซฮุนเริ่มยิ้มเขาก็เริ่มมีอาการเขินกับรอยยิ้มของเซฮุน
“เอาจริงเหรอ คือ...พี่เป็นผู้ชายนะ มันจะไม่แปลกๆ เหรอ”ร่างบางถามอย่างไม่มั่นใจ เพราะสังคมญี่ปุ่นยังไม่ค่อยยอมรับความรักหรือการกระทำที่เปิดเผยของเพศที่สามสักเท่าไหร่
“ไม่เป็นหรอกครับ พี่ไม่รู้จักเขา เขาไม่รู้จักพี่ พี่จะไปแคร์เขาทำไมล่ะครับ แคร์แค่เราก็พอครับ โอเคมั้ยครับ”ร่างสูงวางปากกาลง เคลื่อนตัวมานั่งข้างๆ ร่างบาง มือหนาหยิบหนังาสือวรรณกรรมออกจากมือบางและวางไว้บนโต๊ะญี่ปุ่น ก่อนจะจับมือบางทั้งสองข้างมากุมไว้อย่างให้กำลังใจ
“...เอางั้นก็ได้ พี่จะพยายามนะ”
++++++ เกอิชา ++++++
วันต่อมา...
แมนชั่นของท่านทูตเกาหลีใต้ประจำญี่ปุ่น...
“แกจะไปไหนเซฮุน”เสียงทุ้มเรียบนิ่งของชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าคล้ายเซฮุนเอ่ยขึ้น เมื่อเหลือบไปเห็นว่าวันนี้ลูกชายคนเดียวอยู่ในชุดไปรเวทสบายๆ แต่หล่อพอตัว ราวกับจะบอกว่าวันนี้จะไปเดทกับสาวอย่างไรอย่างนั้น
“ผมจะไปไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับพ่อนี่”แม้ร่างบางจะทำให้เขาไม่ค่อยอคติกับพ่อ แต่บางทีมันก็อดไม่ได้ เซฮุนเคยคิดเหมือนกันนะว่า...พ่อจะยิ้มให้เขาบ้างไม่ได้เหรอ...
“ไอ้เซฮุน!”ชายวัยกลางเอ่ยเสียงดังเมื่อถูกลูกชายย้อน
“เฮ้อ โทษทีพ่อ ผมจะออกไปเที่ยวนะ ไม่ต้องรอกินข้าวเย็น”เอ่ยอย่างรวบรัดพลางมองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ ก่อนจะรีบออกไปจากบ้านไม่รอให้ผู้เป็นบิดาถามอะไรมากกว่านี้
ปึง!
++++++ เกอิชา ++++++
สำนักเกอิชาชาย ซากุระ
ห้องพักของคาโอริฮิเมะ
“เอ่อ...พี่จงแดฮะ จะเลือกชุดไปไหนเหรอฮะ”เสียงหวานๆ ของเด็กน้อยทั้งสองดังขึ้นจากทางด้านหลัง จงแดในชุดยูกาตะสำหรับใส่นอนหันไปมองพลางยิ้มกว้างอย่างคนอารมณ์ดี ก่อนจะคว้ามือของเด็กน้อยทั้งสองเข้ามาในห้องแต่งตัว
“พี่จะไปเที่ยวกับเซฮุนน่ะ ช่วยเลือกชุดหน่อยสิ”
++++++ เกอิชา ++++++
อาซากุซะ
“ขอโทษน้าเซฮุน พี่มาช้าเพราะเลือกเสื้อผ้าอยู่อ่ะ”ร่างบางเอ่ยไปพลางหายใจหอบไปพลางหลังจากขึ้นรถไฟมาลงยังสถานนีอาซากุซะก็รีบวิ่งมายังจุดนัดพบก็พบว่าเซฮุนมาถึงก่อนแล้ว
“อ่า...ใจเย็นๆ สิครับพี่จงแด ผมเองก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน”ร่างสูงเอ่ยพลางยิ้มให้ ก่อนจะมองร่างเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวข้างในสวมทับด้วยเสื้อแขนยาวสีครีม กางเกงสีPeal Aqua Green รองเท้าผ้าใบสีขาว ร่างบางในชุดลำลองก็ดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบหนึ่ง
“อ่า...งั้นเหรอ ว่าแต่เราจะเริ่มเที่ยวที่ไหนก่อนละ”เมื่อหายใจสะดวกร่างบางก็ถามขึ้น เซฮุนขมวดคิ้วครุ่นคิดก่อนจะสายหัว
“อ่า...นั่นสินะเซฮุนเพิ่งจะมาอยู่นี่นา งั้นพี่จะแนะนำที่ๆ พี่ไปบ่อยๆ ละกัน”ไม่ว่าเปล่ายังเอื้อมไปจับมือหนาและออกแรงลากให้เดินตามมาอย่างรวดเร็ว...
++++++ เกอิชา ++++++
“เป็นไงบ้างเซฮุน”เสียงหวานตะโกนถามแข่งกับสายลมขณะที่ทั้งสองกำลังปั่นจักรยานเลียบแม่น้ำที่จะออกอ้าวโตเกียว โดยก่อนจะปั่นพวกเขาเลือกที่จะเข้าวัดไปทำบุญที่วัดเซ็นโซจิ และเริ่มปั่นจักรยานที่สวนสาธารณะสุมิดะที่อยู่ตรงข้ามวัดเซ็นโจจิและเริ่มปั่นจากที่นั่นเลียบตามแม่น้ำมาเรื่อยๆ ตลอดทางจะเห็นว่าจะมีครอบครัวออกมาปั่นจักรยานบ้าง คนแก่มาปั่นบ้าง นักท่องเที่ยวต่างชาติก็พอมี
ตลอดการปั่นเซฮุนไม่ค่อยสนใจวิวเสียเท่าไหร่ สนใจแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนตัวบางที่เขาชวนออกมาเที่ยว แต่ก็ต้องยอมรับแหละนะว่าการได้มาปั่นจักรยานตากลม ชมวิวก็ดีไปอีกแบบ
แชะ!
เซฮุนยกกล้องที่พกมาด้วยกดชัตเตอร์ทันทีแบบที่ไม่ให้นายแบบจำเป็นได้ทันตั้งตัว จงแดที่กำลังจะกระดกน้ำพอรู้ตัวว่าถูกแอบถ่ายถึงกับหน้าเหวอ
“อ๊า~~ เซฮุนนา อย่าแอบถ่ายแบบนี้สิ ไม่หล่อกันพอดี”ร่างเล็กว่าพลางตรงเข้ามาหมายจะแย่งกล้องจากมือเขาไปดู เซฮุนจึงยกขึ้นสูงสุดแขน อนิจจาเพราะบุญความสูงที่ทำมาน้อยไปหน่อยทำให้เขาไม่สามารถเอื้อมหยิบได้ถึง ใบหน้าหวานถึงกับงอ เซฮุนแอบขำก่อนจะเลิกแกล้งคนที่เป็นถึง 1 ใน 10 ของเกอิชาชั้นสูง ให้ดูรูป คนที่ผ่านไปผ่านมาต่างอมยิ้มกับความน่ารักของคนทั้งคน จนลืมไปว่าทั้งสองคนเป็นผู้ชายเหมือนกัน
หลังจากพักกันจนหายเหนื่อยแล้วจงแดและเซฮุนจึงปั่นต่อ ปั่นเลียบแม่น้ำมาเรื่อยๆ จนมาถึงสวนคิโยะซุมิที่อยู่ก่อนถึงปากอ่าวโตเกียว ขณะนั้นเป็นเวลาใกล้เที่ยงพอดี ทั้งสองคนจึงปั่นจักรยานหาร้านราเม็งสักร้านเพื่อทานอาหารกลางวันกัน
หลังจากทานราเม็งไปคนละสองชาม ทั้งสองก็ปั่นจักรยานไปซื้อซอฟต์ครีมจากร้านใกล้ๆ มานั่งทานที่สวนสาธารณะมองครอบครัวที่มาปิกนิก มองคนแก่ที่มาออกกำลังกาย ทั้งสองนั่งกินเงียบๆ แบบไร้คำพูด นั่งเงียบๆ ไปเรื่อยจนซอฟต์ครีมใกล้หมดนั้นแหละ เซฮุนจึงเป็นฝ่ายเอ่ยออกมาก่อน...
“พี่จงแดครับ...”
“หือ?”
“ผมชอบพี่...”ราวกับโลกหยุดหมุน ทุกสรรพสิ่งรอบกายแทบจะหยุดนิ่ง จงแดแทบอยากจะไม่เชื่อหูตัวเองด้วยซ้ำ ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีใครพูดคำๆ นี้กับเขาอีกแล้ว...ใจนึงดีใจ แต่อีกใจก็เสียใจ
“.....”
“ผมไม่ขอให้พี่มาเป็นแฟนผม...แต่ผมแค่อยากจะบอกว่าผมชอบพี่เท่านั้น”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงมั่นคงไม่มีแววไม่มั่นใจแต่อย่างใด
“...พี่ก็ชอบเซฮุนนะ ขอบคุณที่เขาใจพี่ พี่ไม่อยากเสียเซฮุนไปเหมือนที่ต้องเสียเขาไป”ร่างบางเอ่ยน้ำตาค่อยๆ ไหลอาบแก้มอย่างช้า เมื่อนึกถึงอดีต ก็จะพยายามไล่มันออกไปจากใจ
“ไม่เป็นไรนะครับพี่จงแดอย่าร้องนะครับ ผมสัญญาว่าผมจะรักและจะอยู่จนกว่าเราจะตายจากกันนะครับ”ชายหนุ่มเอ่ยพลางหันมาเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าหวานอย่างช้าๆ พลางส่งยิ้มให้ช่างเป็นภาพที่แสนละมุนเสียเหลือเกิน...
++++++ เกอิชา ++++++
[Load 82%] แค่นี้ก่อนค่ะม่ายหวายยยเลี้ยววว ไข้กลับ คงกลับมาต่อีกทีเย็นวันอาทิตย์นะคะ แล้วเจอกันค่ะ ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ บ๊ายบาย ฮัดชิ้วว {9/05/14}
[Continue] กลับมาต่อแล้วครัชชชชชชช~~~
++++++ เกอิชา ++++++
สำนักเกอิชาซากุระ
“ชานยอลเกิดอะไรขึ้นอ่ะ”จงแดเอ่ยถามขณะที่ตนจูงมือมากับเซฮุนเอ่ยถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่ามีรถหรูหลายคนจอดอยู่ที่ลานจอดรถของสำนัก แถมรอบๆ สำนักยังมีการ์ดหน้าไม่คุ้นยืนอยู่ตามจุดต่างๆ อยู่เยอะแยะอีกต่างหาก
“จงแด! นายกลับมาพอดีเลย คุณพ่อของคุณเซฮุนอยากพบนาย”ชานยอลเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจ ก่อนจะจับมือของร่างบางและร่างสูงออกเดินไปยังห้องรับรองแขกวีไอพีอย่างทันที
“นายแม่ครับ คาโอริฮิเมะกับคุณเซฮุนมาถึงแล้วครับ”ทันทีที่มาถึงหน้าห้องรับรองแขกวีไอพี ชานยอลทรุดตัวนั่งลงที่หน้าประตูก่อนจะเอ่ยบอกคนด้านใน ไม่นานนักประตูกระดาษาถูกเปิดออกโดยคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าสำนักคนปัจจุบันของสำนักเกอิชาชายเพียงแห่งเดียวก็โผล่หน้าออกมา ดวงหน้าขาวที่ดูเป็นกังวลเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นโล่งใจ ก่อนจะกลับไปตีหน้านิ่งอีกครั้ง
“เข้ามาสิคาโอริ คุณเซฮุน”สิ้นคำของร่างขาวทั้งสองโค้งขอบคุณก่อนจะก้าวเข้ามาภายในห้องที่มีชายวัยกลางคนที่เดาได้ไม่ยากว่าคือบิดาของเซฮุน
ปึก!
ประตูถูกปิดลงพร้อมๆ กับที่ทั้งห้องเหลืออยู่เพียงสามคน คุณโอยังคงนั่งจิบชาอยู่ ทิ้งให้สองหนุ่มนั่งเกร็งอยู่กับความกดดัน
แกร๊ก...
“เธอสินะคิม จงแด”ชายวัยกลางคนเอ่ยเสียงเรียบพลางวางแก้วชาลงบนโต๊ะที่คั่นกลางระหว่างเขากับเด็กหนุ่มหน้าหวานที่นั่งอยู่ข้างลูกชายของเขา มือหนาของเซฮุนกุมมือของจงแดอย่างให้กำลังใจ
“ครับ ผมนี่แหละคิมจงแด”ร่างบางได้กำลังใจของเซฮุนผ่านฝามือมาเต็มเปี่ยม รู้สึกมีความกล้า ดวงหน้าหวานเงยขึ้นสบตากับคุณโออย่างไม่เกรงกลัว คุณโอที่เห็นลูกสะใภ้ที่มีดวงตาเด็ดเดี่ยวแล้วรู้สึกถูกชะตาไม่น้อย
“อายุเท่าไหร่ พ่อแม่เธอเป็นใคร”ชายวัยกลางคนถามทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว ร่างบางสูดหายใจเล็กน้อย
“อายุ 23 พ่อแม่...ผมไม่มีหรอก ผมเป็นเด็กกำพร้าที่ได้พ่อแม่ของนายแม่รับมาอุปการะครับ”ร่างบางตอบอย่างฉะฉาน
“หืม? นายแม่? หนูจุนมยอนน่ะรึ”
“ใช่ฮะ”
“หึ! เธอนี่ตรงไปตรงมา คำพูดคำจาฉะฉานดีนะ มีความสามารถอะไรบ้างล่ะ ถึงจะคบกับลูกชายฉัน”จงแดกะไว้แล้วว่าเป็นคำถามลองเชิง เพราะอีกฝ่ายไม่ได้ดูมีท่าทีจะขัดขวางสักนิด ร่างบางสูดลมหายใจให้เต็มปอดก่อนจะตอบคำถามอีกครั้ง มือบางกุมมือของเซฮุนแน่น
“ความสามารถของผม...แต่งกลอน ชงชา วาดรูป เล่นพิณ จัดดอกไม้ เย็บกิโมโน รำ แล้วก็...แปลวรรณกรรมโบราณครับ”สิ้นคำตอบ ก็ทำเอาคุณโอแอบแปลกใจไม่น้อย อีกฝ่ายเป็นผู้ชายแต่กลับสามารถทำสิ่งที่หญิงสาวสมัยนี่ทำไม่เป็นกันแล้ว ถึงจะเป็นชายและเป็นเกอิชาแต่คุณสมบัติการเป็นสะใภ้ตระกูลโอครบถ้วน ลูกชายเขานี่ตาถึงไม่น้อย
“คำถามสุดท้าย...เธอรักลูกชายฉันรึเปล่า”สิ้นคำถาม ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ร่างบางแย้มยิ้มบางๆ ก่อนจะตอบตามความรู้สึกที่ออกมาจากใจ
“รักสิครับ ผมรักเขามาก ถึงแม้คุณจะขัดขวางเรา แต่ผมก็จะรักเขาแม้จนกว่าผมจะหมดลมหายใจครับ”ร่างบางเอ่ยพลางหันไปสบตากับร่างสูงสื่อความหมายตามที่พูด คุณโอยิ้มบางๆ ได้ยินอย่างนี้เขาก็สบายใจ
“หึหึ เอาล่ะฉันขอตัวก่อนดีกว่า ยังไงฉันก็ฝากเจ้าลูกชายดื้อๆ ของฉันหน่อยนะหนูจงแด ไอ้ลูกคนนี้น่ะหัวดื้อเหมือนพ่อมันนี่แหละ ฉันไปก่อนนะหนูจงแด ว่างๆ ก็พาแฟนแกไปทานข้าวที่บ้านบ้างน่ะไอ้ลูกชาย”คุณโอว่าก่อนจะเดินออกจากห้องไป เหลือเพียงเซฮุนและจงแดอยู่กันตามลำพัง
“ผมรักพี่นะครับพี่จงแด”เซฮุนเอ่ยพลางใช้มือใหญ่ช้อนใบหน้าหวานให้เงยขึ้น ตาของทั้งสองคนสอดประสานกันส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดผ่านดวงตา มือบางยกขึ้นลูบดวงหน้าคมด้วยความรัก ก่อนจะรั้งใบหน้านั้นลงมาใกล้ กระซิบบอกรักเสียงหวานก่อนที่จะประทับริมฝีปากอิ่มบาง บนริมฝีปากแกร่งแผ่วเบาแต่ตราตรึง ไปอีกนานแสนนาน...
…..End......
++++++ เกอิชา ++++++
จบแล้วววววววว ในที่สุดก็จบสักที่คร้า T^T
ขอโทษที่ไม่ได้มาต่อตามวันที่บอกนะค้า
พอดีเพิ่งหายไข้ และเพิ่งกลับจากเที่ยวค่ะ
เอาล่ะ ดึกแล้ว ไรท์ไปนอนก่อนนะคะ ซัลจาโยค่ะรีดเดอร์ทุกคนนนน
บ๊ายบายยยย
ความคิดเห็น