คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [OS 2JAE] WORRY (100%)
WORRY
Jaebum x Youngjae
ตู้ลำโพงสีดำขนาดใหญ่ที่ทำหน้าที่ขยายเสียงมาทั้งวันค่อยเบาลงจนเงียบไปในที่สุด
เด็กหนุ่มเจ็ดคนทิ้งร่างลงกองกับพื้น อย่างหมดแรง พรุ่งนี้GOT7มีงานที่ประเทศจีนพวกเค้าต้องเดินทางไปสนามบินแต่เช้า แต่ก็ยังซ้อมกันจนเวลาล่วงเลยมาถึง เกือบเที่ยงคืน
อิมแจบอมลีดเดอร์GOT7เงยหน้ามองนาฬิกาแขวนเรือนใหญ่ที่แขวนอยู่ในห้องซ้อมเค้า รู้สึกตกใจ นิดหน่อยที่ปล่อยซ้อมกันมาจนถึงตอนนี้ ทั้งที่พรุ่งนี้พวกเค้าต้องเดินทางแต่เช้า กว่าจะกลับไปถึงหอกว่าจะได้อาบน้ำนอน กว่าจะหลับ เดี๋ยวก็ต้องตื่นกันแล้ว แทบจะเรียกว่าไม่ได้นอนเลยดีกว่า
“จะเที่ยงคืนแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นกันแต่เช้ากันอีก ปะกลับไปพักผ่อนได้ละ”เมื่อลีดเดอร์สั่งทุกคนต่างลุกขึ้นเก็บของ
“ถ้าพวกนายซ้อมกันจริงจังแต่แรก ไม่เล่นกันอยู่คงเสร็จไปนานละ”แจ็คสันบ่นเสียงดังสีหน้าจริงจังจนรู้สึกถึงความเสแสร้ง
“ยังจะกล้าพูดเนอะ ตัวเองนั้นแหละตัวเล่นเลย แกล้งแบมแบมแกล้งยูคยอมมันไปเรื่อย แกล้งชั้นด้วย”จินยองเถียงกลับแจ็คสันทันที เพราะเค้ารู้ว่าแจ็คสันไม่ได้คิดอะไรจริงจัง สมาชิกทุกคนเคยชินกับการเล่นใหญ่เบอร์สิบของแจ็คสันกันหมด
“ช่ายยยฮยองนั้นแหละ!!”สองน้องเล็ก ยูคยอมและแบมแบมผู้ตกเป็นเหยื่อรีบประสานเสียงกันเห็นด้วยกับจินยอง
“ดึกแล้วค่อยทะเลาะกันวันอื่น”เสียงระฆังหมดยกดังขึ้นโดยแจบอมลีดเดอร์ที่ทุกคนควรเชื่อฟัง
พี่ใหญ่อย่างมาร์คได้ยืนมอง สมาชิกในวงเถียงกันไร้สาระเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเค้ามาก ถึงจะเถียงกันแบบนี้ สุดท้ายก็เดินกอดคอกันกลับหอไปด้วยกันอยู่ดี
*********************
แจบอมเดินออกจากห้องน้ำในชุดพร้อมนอน ภายในหอเงียบสนิททุกคนคงเข้านอนหมดแล้ว เค้าเดินตรงไปห้องนอน ที่มีเค้านอนแค่คนเดียว ระหว่างเดินผ่านห้องนั่งเล่นหางตาดันไปสะดุดกับก้อนอะไรกลมๆนอนขดอยู่ตรงโซฟา เมื่อหันไปมองก็เผลอยิ้มออกมา เด็กอ้วนที่หนีออกจากห้องเค้า ไปนอนห้องคนนั้นทีคนนี้ที ด้วยนิสัยรักความสบายของเจ้าตัวตรงไหนนอนสบายกว่าก็ไป ปากก็บอกว่าชอบนอนกับแจบอมฮยองที่สุดแต่ก็หนีไปนอนกับคนอื่นได้นะชเวยองแจ แรกๆเค้าก็ไม่ชินกับการที่ต้องนอนในห้องนั้นคนเดียวก็นอนเบียดกับเด็กอ้วนมาตั้งนานบางครั้งก็นอนไม่หลับจนต้องลุกขึ้นมาจุดเทียนหอมอโรม่าให้รู้สึกผ่อนคลาย บางครั้ง รู้สึกหงุดหงิดใจเล็กๆที่ตื่นมาแล้วไม่ได้เห็นใบหน้าตอนหลับของเด็กคนนี้เป็นสิ่งแรก แต่จะรั้งไว้ยังไงหละเด็กนี่เอาแต่ใจจะตาย ห้ามได้ที่ไหน
ก็แค่ไปนอนกับเมเนฮยองเอง ไม่ได้ไปไหนไกลซะหน่อย แจบอมฮยองจะหงุดหงิดทำไมนอนคนเดียวสบายออก”ยองแจสามารถพูด ประโยคนี้ออกมาได้อย่างหน้าซื่อตาใส โดยไม่รู้เลยว่าใครอีกคนกำลังน้ำตาตกใน
“ยองแจ ยองแจ จะอาบน้ำก็ไปอาบ ไม่อาบก็ไปนอนดีๆสิ มานอนขดอะไรตรงนี้อากาศหนาวเดี๋ยวไม่สบายนะ”แจบอมหยุดยืนอยู่ข้างๆโซฟา
“อืมม มฮยองเข้าไปนอนเถอะ เดี๋ยวก็ต้องตื่นแล้วผมนอนตรงนี้แหละ”ยองแจตอบเสียงอู้อี้ โดยที่ไม่ลืมตาหรือขยับตัวจากท่าเดิมเลยซักนิด
“เด็กนี่น้ำก็ไม่อาบ มันจะป่วยอะดิไม่ใช่อะไรเข้ามานอนในห้องด้วยกันมั้ย”
“อืมมม มม”คนนอนส่ายหัวไปมาเบาๆ เห็นแบบนั้นแจบอมก็ได้แต่ส่ายหัวตาม หมดปัญญาจะพูด เด็กคนนี้ดื้อตลอดเลยจริงๆ นี่ก็ตีสอง
กว่าละเค้าเองก็ต้องพักผ่อนเหมือนกัน สุดท้ายแจบอมเดินหายเข้าไปในห้องนอนตัวเอง และกลับมาพร้อมกับผ้าห่ม เค้าค่อยๆห่มผ้าให้กับคนที่หลับอยู่บนโซฟาอย่างเบามือ พลางสำรวจหน้ายามหลับของคนตรงหน้า
“อะไรกันเนี่ย อากาศหนาวขนาดนี้นายยังจะเหงื่อออกอีกหรอชเวยอแจ”แจบอมสังเกตเห็นเม็ดเหงื่อใสบนหน้าขาวของยองแจมือใหญ่ค่อยๆซับออกให้เบาๆ
ทำไมตัวเย็นจัง คงเพราะอากาศเย็น
“อืมมม มม”คนหลับขยับหน้าหนีสัมผัสของแจบอม คิ้วเรียวขมวดเป็นปม
“หลับยังจะหงุดหงิดอีกหรอ เด็กนี่จริงๆเลย”
แจบอมเดินไปปิดไฟในห้องนั่งเล่น แล้วจึงกลับเข้าห้องนอนขอตัวเองไป โดยไม่ได้นึกเอะใจในความผิดปกติบางอย่าง
*********************
เครื่องมือวัดอุณภูมิติดอยู่ที่ฝาผนัง หลอดแก้วใสขนาดเล็กบรรจุของเหลวสีแดงแสดงค่าของอุณภูมิในห้องนั่งเล่นนี้ 23องศาเซียลเซียส ไม่ได้หนาวมากเกินไป เครื่องทำความร้อนทำงานปกติ
แต่แปลกที่ร่างกายยองแจกลับไม่รู้ว่าตอนนี้เค้ารู้สึกหนาวหรือร้อนกันแน่ ยองแจนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มที่แจบอมเป็นคนห่มให้ เค้ารู้สึกหนาวไปถึงกระดูกหนาวจนขนลุกไปทั่วร่างกาย แต่ก็กลับมีเหงื่อออกทั่วร่างกายเช่นกัน สองแขนกุมท้องไว้สองมือที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อกำไว้แน่น ภายในร่างกายยองแจตอนนี้มันปั่นป่วนไปหมด เค้ารู้สึกปวดบิดไปทั่วท้อง และอีกทั้งรู้สึกเวียนหัว คลื่นไส้อยากจะอาเจียน คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ปากที่เคยเป็นสีแดงสดเปลี่ยนเป็นซีดเผือกหน้าตายองแจตอนนี้แสดงออกถึงความทรมานภายในร่างกายอย่างชัดเจน
ยองแจค่อยลืมตาขึ้น บรรยากาศรอบตัวมืด และเงียบสงัด สองมือยังกุมอยู่ที่ท้อง ยองแจพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นจิตใต้สำนึกบอกว่าเค้าต้องไปห้องน้ำเดี๋ยวนี้
“โอยยยย ย ทะ ทำไมมันปวด แบบนี้ เห้อออ โอยยยย ย”สองขาก้าวเดินเซไม่ตรงทาง สองมือยังคงกุมอยู่ที่ท้องลำตัวไม่สามารถยืดตรงได้ปกติ
.
.
.
.
.
โครกก กกกกกกกกกก เสียงกดชักโครกในห้องน้ำเงียบลง ยองแจเปิดประตูห้องน้ำออกมาอย่างหมดแรง แทบจะต้องคลานออกมาเลยก็ว่าได้ นี่เป็นครั้งที่สามในรอบหนึ่งชั่วโมงที่เค้าเข้าห้องน้ำ ทั้งถ่าย และอาเจียน ของเก่าที่กินมาไม่เหลืออะไรเลย หลังๆที่อาเจียนออกมาก็มีแต่น้ำที่เค้าพึ่งกินเข้าไป ยองแจลากสังขารตัวเองมาทิ้งตัวลงบนโซฟาจนสำเร็จ เค้ารู้สึกดีขึ้นจากเมื่อตอนแรกเล็กน้อยไนท้องไม่ปวดบิดเหมือนตอนแรก แต่ก็ยังไม่ได้หายไปสนิท ตอนแรกยองแจคิดว่าถ้าไม่ดีขึ้นเค้าจะเรียกแจบอมให้ช่วยแล้วแต่ตอนนี้เค้ารู้สึกดีขึ้นมาก อีกทั้งแจบอมก็พึ่งได้พักผ่อนยองแจไม่อยากรบกวนหรือเป็นภาระให้ใคร
เปลือกตาเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ยองแจปล่อยร่างกายให้ได้พักผ่อนตามที่ควรจะเป็นในเวลาตีสามกว่าๆแบบนี้ ค่ำคืนที่แสนทรมานของยองแจผ่านไปแล้ว
05.00 น.
เสียงนาฬิกาปลุกดังระงมทั่วทั้งหอพัก เหล่าสิ่งมีชีวิตเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง พวกเค้าตกลงกันเรียบร้อยแล้วว่าใครจะเป็นคนใช้ห้องน้ำก่อนคนที่หนึ่งสองสามตามลำดับไป แจบอมเดินออกมาจากห้องนอนก็ตรงไปที่คนที่นอนอยู่โซฟา ที่ตกลงกันไว้ยองแจต้องอาบน้ำก่อนเค้าแต่เจ้าตัวยังไม่ยอมลุกจากโซฟาเลย นาฬิกาปลุกก็ไม่ยอมตั้งไว้ แต่สำหรับชเวยองแจนาฬิกาปลุกไม่เคยทำอะไรเค้าได้ แม้แต่แจบอมลีดเดอร์คนนี้บางทีก็ยังไม่สามารถปลุกเด็กขี้เซาคนนี้สำเร็จ ต้องพึ่งพี่ใหญ่ของวงอย่างมาร์ค ปกติมาร์คจะเป็นคนเงียบๆและใจดีมาก แต่อย่าให้มาร์คจริงจังขึ้นมาแค่ได้ยินเสียงก็ขนหัวลุกแล้ว แต่วันนี้อิมแจบอมจะปลุกยองแจเอง
“ยองแจ ไปอาบน้ำ”แจบอมค่อยดึงผ้าห่มที่ยองแจกอดไว้แน่นออก ไม่มีท่าทีว่าคนถูกปลุกจะลืมตาตื่นขึ้นมา
“นี่ ตื่นต้องไปทำงานนะอย่าทำแบบนี้ซิ”แจบอมแย่งผ้าห่มจากยองแจสำเร็จ เปลือกตาเล็กค่อยๆลืมขึ้น กระพริบตาสองสามครั้งเพื่อปรับ
แสงให้คุ้นชิน ยองแจพึ่งได้นอนไปชั่วโมงกว่าๆ หลังจากที่อาการปวดท้องเค้าดีขึ้น
“แจบอมฮยองปวดท้อง”ยองแจเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว เสียงโหวกเหวกโวยวายหาของนั้นนี่กันให้วุ่นวายจากห้องมักเน่ยังดังขึ้นไม่ขาดตั้งแต่ไฟในห้องพวกเค้าเปิดขึ้นหลังนาฬิกาปลุก
“ว่าไงนะ”แจบอมที่ยืนอยู่ได้ยินไม่ชัดต้องก้มลงไปฟังใกล้ๆอีกครั้ง ยองแจค่อยๆพยุงตัวเองนั่ง อาการเค้าตอนนี้ ไม่เจ็บปวดเหมือนเมื่อคืนแล้ว แต่ก็ไม่ได้หายเป็นปกติ ยังคงหลงเหลือความปวดหน่วงๆไว้ภายในท้อง
“บอกว่าปวดท้อง”แจบอมได้ยินดังนั้นจึงนั่งลงบนโซฟาข้างๆ เค้าน่าจะเอะใจตั้งแต่เห็นสีหน้ายองแจแล้ว ทั้งหน้าและปากซีดจนผิดปกติขนาดนี้
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมพึ่งบอก”แจบอมมองหน้ายองแจด้วยความเป็นห่วง
“ตั้งแต่เมื่อคืน ก็ผมไม่อยากกวนฮยอง”แจบอมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อยที่คนตรงหน้าไม่ยอมบอกเค้า ปล่อยให้ตัวเองป่วยอยู่แบบนี้เค้าเป็นลีดเดอร์นะ ถ้าเมมเบอร์ในวงเจ็บป่วยเค้าควรจะรู้สิ ยิ่งสำหรับเด็กยองแจนี่ด้วย เค้ายิ่งควรต้องรู้เป็นคนแรก
เหมือนยองแจจะพอดูออกว่าเค้าไม่พอใจเท่าไหร่ เจ้าตัวจึงหลบสายตาแจบอมและมีสีหน้าเศร้าลงอย่างชัดเจน แจบอมเห็นแบบนั้นก็ไม่กล้าคิดที่จะดุคนป่วยตรงหน้าอีกแม้แต่นิด ได้แต่นึกโทษตัวเองในใจไม่น่าไปหงุดหงิดใส่น้องเลย
“ตอนนี้เริ่มโอเคขึ้นแล้ว จะรบกวนฮยองหายาแก้ปวดท้องให้หน่อยสิ กลัวมันปวดขึ้นมาอีก”
“ไหวแน่นะ”แจบอมถามย้ำอีกรอบเพราะสีหน้าคนที่บอกว่าไหวมันไม่ค่อยโอเคอย่างที่พูดซักเท่าไหร่ ยองแจทำเพียงพยักหน้าตอบรับ
“งั้นไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว เดี๋ยวฮยองจะให้เมเนฮยองหายาไว้ให้นะ”แจบอมใช้มือปัดผมที่หน้าผากของยองแจขึ้นให้อย่างอ่อนโยน ก่อนยองแจลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวตามคำสั่งของเค้า
หลังจากแต่งตัวเสร็จเมเนเจอร์ฮยองก็เข้ามาถามไถ่อาการยองแจพร้อมกับยาแก้ปวดท้องตามที่ยองแจขอ ส่วนแจบอมก็ต้องไปแต่งตัวเก็บของด้วยเหมือนกัน
หลังจากกินยาแล้วยองแจได้หลับพักผ่อนระหว่างทางไปยังสนามบิน
เย็นนี้ GOT7 มีถ่ายรายการและโปรโมทมินิอัลบั้มของพวกเค้าที่ประเทศจีน
เมื่อถึงสนามบินอินชอน เป็นเรื่องปกติที่จะมีแฟนคลับและเหล่าแฟนไซต์มากมายมาส่งและรอถ่ายรูปพวกเค้าอยู่ ยองแจไม่ลืมที่หยิบผ้า
ปิดปากสีดำที่เตรียมมาปิดหน้าไว้สองหูเสียบหูฟังฟังเพลง ก่อนจะลงจากรถ
สมาชิกทุกคนเดินตามเมเนเจอร์เข้าไปในอาคารผู้โดยสาร ถึงจะง่วงนอนหรือเหนื่อยมากซักแค่ไหน พวกเค้าก็ยังพยายามจะก้มหัวและโบกมือทักทายให้เหล่าแฟนๆที่มาส่งตลอดทางเดิน วันนี้ยองแจทำได้แค่มองกล้องบันดาแฟนไซต์ของตัวเองเท่านั้นเค้าไม่มีแรงและอารมณ์จะทักทายใครไปมากกว่านี้ ความง่วงส่งผลให้ยองแจลืมตาแทบจะไม่ขึ้น ต้องคอยเดินตามเกาะชายเสื้อลีดเดอร์ไป สมาชิกในวงต่างรู้ว่าร่างกายยองแจไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ จึงพยายามสร้างความผ่อนคลายให้ยองแจยิ้มได้และรู้สึกดีขึ้นอยู่ตลอด แจบอมผู้ซึ่งคอยสังเกตคนป่วยอยู่ตลอด เห็นรอยยิ้มบนหน้ายองแจก็พอเบาใจลงไปบ้าง นอกจากแจบอมจะกังวลเรื่องอาการของยองแจแล้วเค้ายังกังวลไปถึงงานที่จะต้องทำด้วยเพราะแจบอมเป็นลีดเดอร์ เค้าไม่ต้องการให้ใครเจ็บปวยและไม่อยากให้งานเสียไปด้วย
เมื่อถึงเคาน์เตอร์เช็คอินของสายการบินที่จะเดินทาง สมาชิกต่างแยกต่อแถวเช็คอินและโหลดสัมภาระด้วยตัวเอง นอกจากGOT7และทีมงานแล้วยังมีผู้โดยสารคนอื่นจำนวนมากที่เดินทางด้วยเที่ยวบินเดียวกันต่อแถว เพื่อเช็คอิน
มาร์ค จินยอง แจ็คสัน แบมแบม แยกต่อแถวเช็คอินอีกเคาท์เตอร์ ส่วนแจบอม ยองแจและยูคยอมอยู่แถวเดียวกัน
เนื่องจากผู้โดยสารที่ต่อแถวก่อนหน้าพวกเค้ามีปัญญาหาเรื่องน้ำหนักกระเป๋าเกินทำให้เกิดความล่าช้าในการเช็คอิน ยูคคยอมคุยเล่นกับแจบอมไปเรื่อยเปื่อยระหว่างที่ต่อแถว ส่วนยองแจยืนงวงเงียอยู่ข้างหลังแจบอมอีกที แจบอมและยูคยอมพยายามชวนยองแจคุยอยากให้สดใส ไม่อยากให้ยองแจงวงเงียอยู่แบบนี้
“ย่า!!ชเวยองแจชั้นสั่งว่าให้ลืมตาเดี๋ยวนี้ อย่าหลับเชียวนะ”แจบอมหันไปดุยองแจด้านหลังเบาๆ แต่หน้ากลับยิ้มให้น้องอย่างอ่อนโยนไม่ได้ดูดุตามเสียงเลยซักนิด
“แค่พักสายตาไม่ได้หลับซะหน่อย”ยองแจตอบเสียงเบา
“ยองแจฮยองลืมตาอยู่นะ แจบอมฮยอง แต่ตาเค้ามีอยู่แค่นั้นอะ ฮ่าๆ”คำพูดของมักเน่สุดแสบได้ผลยองแจลืมตาโตขึ้นมองหน้ายูคยอมเหมือนจะให้รู้ว่าถ้าลืมตาหนะ มันต้องแบบนี้ต่างหาก แล้วเปลือกตาก็ปิดลงตามเดิม ถึงจะเสียบหูฟังฟังเพลง แต่เค้าไม่ได้เปิดเพลงเสียงดังยองแจได้ยินบทสนทนาของคนรอบตัวอย่างชัดเจนตลอดเวลา ยองแจนึกหงุดหงิดในใจเค้าอยากไปหาที่นอนด้านในแล้ว เมื่อไหร่จะเช็คอินเสร็จซักที ตาก็จะลืมไม่ขึ้น ท้องไส้ก็ไม่ปกติอีก
ระหว่างรอนั้นแจบอมและยูคยอมก็ยังคุยเล่นกันไปเรื่อย
แจบอมรู้สึกถึงความหนักบนไหล่ขวาของเค้า แต่ก็พอจะเดาได้ว่าใครกำลังทำอะไรอยู่ด้านหลัง หลังจากที่ยองแจยืนหลับ
โงนเงนมานาน ไหล่กว้างๆของแจบอมคือสิ่งที่เค้ามองเห็นว่าจะพอช่วยเค้าได้ ยองแจจึงเอาคางไปเกยที่ไหล่ขวาของแจบอม แล้วหลับตาลงอีกครั้ง
“ยองแจฮยองหลับสบายเลยนะ ฮ่าๆๆ”เป็นยูคยอมที่เห็นสภาพคนบนไหล่แจบอมแล้วหัวเราะออกมา
“หืมมม หลับอีกแล้วหรอยองแจ” แจบอมแกล้งยองแจโดยการเอียงตัวหลบไปเล็กน้อยหวังจะให้คนข้างหลังตื่น แต่คางเล็กก็เอียงตามไปเกาะไหล่เค้าไว้ได้อย่างเหนียวแน่น แจบอมจึงดึงตัวเองออกจากยองแจอีกครั้ง คราวนี้เอี้ยวตัวหลบจนคนที่วางคางเกยอยู่หลุดไป แจบอมหันหลังไปมองยองแจยังคงยืนหลับตาอยู่ แจบอมยื่นมือไปดึงหูฟังออกจากหูยองแจ เจ้าตัวลืมตาขึ้นมองหน้าแจบอม
“บอกว่าอย่าหลับไงชเวยองแจ”มือใหญ่ของแจบอมจับที่หูของยองแจไว้ ยูคยอมเห็นลีดเดอร์แกล้งยองแจก็ได้แต่ยืนหัวเราะอยู่ข้างๆ
“……………”
“นายจะไม่ยอมลืมตาใช่มั้ยห๊ะ ยองแจ” แจบอมใช้มือออกแรงดึงหูของยองแจเบาๆ แต่หูขาวๆของคนถูกแกล้งเพียงแค่ถูกดึงเบาๆก็แดงเห่อขึ้นมาทันที ยองแจใช้แขนอีกข้างของตัวเองขึ้นมาเกาะแขนแจบอมข้างที่ยกขึ้นมาดึงหูเค้าไว้
“……………”
“นายคิดว่าที่นี่ที่ไหน ห้องนอนของนายหรอ”ถึงจะพูดเสียงแข็งเหมือนดุ แต่ใบหน้าของแจบอมก็ยังมีรอยยิ้มไม่ได้ดุตามเสียงเลย
ตอนแรกแจบอมก็ว่าจะดุยองแจอย่างจริงจัง จะไปทำงานแท้ๆยังจะมายืนหลับอยู่แบบนี้อีก แต่พอหันมาเห็นหน้าตางอแงของเด็กขี้เซาแล้วก็ดุไม่ลง ไหนจะสายตาอ้อนแบบนี้อีก ใครจะไปดุลง แต่อยู่ต่อหน้าคนอื่นแบบนี้จะให้อิมแจบอมลีดเดอร์GOT7อย่างเค้ามาเอาใจเด็กงอแงแบบนี้เสียลุคหมดพอดี
“ใกล้จะเสร็จแล้วเดี๋ยวขึ้นเครื่องค่อยนอนเข้าใจมั้ย”มือใหญ่ยังคงดึงอยู่ที่หอเล็ก ยองแจตอบโต้อะไรปล่อยให้อีกคนแกล้งได้ตามสบาย ได้แต่มองสบตาคนที่แกล้งเค้าอยู่แค่นั้น
“………….”
“ไม่ตอบเลยได้ยินมั้ยเนี่ยยองแจ ”เพราะยองแจไม่ตอบอะไรเลย แจบอมเผลอดึงหูยองแจให้เข้ามาใกล้ๆเค้าขึ้นอีก
“เห้ย!!เดี๋ยวน้องก็หูหลุดหรอก ” แจบอมปล่อยจากหูยองแจแต่มือยังคงวางอยู่บนไหล่เล็ก แล้วหันไปมองตามเสียง เป็นเสียงเมเนเจอร์ฮยองที่ตะโกนเสียงติดตลกมาจากด้านหลัง
“สนุกพอหรือยัง หูจะหลุดแล้ว” ยองแจพูดเสียงเบา แจบอมเลยขยับหูเข้าไปใกล้ๆ เพื่อจะได้ยินว่ายองแจพูดอะไร แจบอมได้ยินคนป่วยพูดเล่นได้แล้วก็รู้สึกโล่งใจ
“ก็นายมันขี้เซาอะถูกดึงหูแบบนี้จะได้ตื่นไง”พูดไม่พอแจบอมยังเอามือจับที่หูเล็กของยองแจไว้อีกรอบ
“เมื่อไหร่จะเสร็จอะฮยอง อยากเข้าไปข้างในแล้ว”ยองแจขยับปากเข้ามาพูดเสียงอู้อี้ใกล้ๆหูแจบอม
“อยากรีบเข้าไปนอนแล้วอะดิ เด็กขี้เซาเอ่ย”มือแจบอมยังคงดึงหูยองแจไปมาเบาๆ ด้วยความเอ็นดู แจบอมมั่นใจว่ายองแจไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยซักนิด เพราะคนอย่างแจบอมไม่กล้าทำให้ชเวยองแจเจ็บไปมากกว่านี้แน่นอน เค้าดูแลประคบประหงมเด็กนี่เหมือนลูกเลยก็ว่าได้
“ก็ยืนนานแล้วอะเมื่อยขา”ยองแจเสียงงอแงขึ้นมาเล็กน้อย
“นี่กำลังอ้อนอยู่นะ ทนหน่อย แล้วยังปวดท้องอยู่มั้ย”แจบอมเขยิบหน้าเข้าไปใกล้ๆหน้ายองแจ ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พร้อมใช้มืออีกข้างนึงจับไปที่ท้องของยองแจเบาๆ
“ปวดนิดนึง แต่ไม่ได้อ้อนซะหน่อย”
“อืมงั้นทนหน่อยนะ มีอะไรบอกฮยองนะ อย่าดื้อทนเจ็บอยู่คนเดียว”แจบอมตบที่บ่ายองแจเบาๆ เจ้าตัวก็พยักหน้ารับ อย่างว่าง่าย
“แหนะ งุ้งงิ้งอะไรกันสองคน ถึงคิวเราแล้ว“เป็นเสียงยูคยอมที่ยืนอยู่หน้าสุด หันมามองหน้าแจบอมและยองแจสลับไปมาพร้อมร้อยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ แจบอมนึกในใจอยากจะดีดหูไอ้มักเน่แสบนี่แรงๆซักทีจริงๆดูทำหน้าทำตาเข้า
หลังจากทำการเช็คอินโหลดสัมภาระและผ่านด่านตรวจคนเข้าออกไปเรียบร้อยแล้วพวกเค้าก็ตรงไปที่ประตูขึ้นเครื่องตามที่ระบุไว้ในตั๋วเครื่องบินทันที อีกไม่นานเครื่องก็จะถึงเวลาออก ถึงยองแจจะหน้าตาสดใสขึ้นมากกว่าเมื่อเช้าแต่แจบอมก็ยังคงเฝ้ามองอยู่ไม่ให้คลาดสายตา บนเครื่องแจบอมก็นั่งข้างๆยองแจ ค่อยปลุกคนป่วยขึ้นมาทานอาหารและกินยาแก้ปวดท้องที่เค้าไม่ลืมจะหยิบติดตัวมาจากหอด้วยเผื่อยองแจจะปวดท้องขึ้นมาอีก ซึ้งยองแจเองก็ให้ความร่วมมืออย่างดี ไม่มีงอแง
*********************
เมื่อถึงสถานที่จัดงาน เป็นธรรมดาที่พวกเค้าต้องมาซ้อมและลองจัดบล็อกกิ้งกับเวทีจริงที่จะใช้ในการแสดง สีหน้ายองแจเริ่มไม่ดีตั้งแต่เดินทางมาถึง แต่ใครถามเจ้าตัวก็จะบอกว่าไม่เป็นไรมากแค่ปวดหน่วงๆในท้องนิดหน่อย กินยาไปแล้ว เค้ายังทำงานไหว
“ไหวแน่นะยองแจ ให้เมเนฮยองพาไปโรงพยาบาลก่อนมั้ย”จินยองเห็นสภาพยองแจปากซีดเหงื่อออกท่วม ก็ชักจะไม่แน่ใจว่ายองแจจะไหวอย่างที่พูดจริงๆ
“ไม่เอาหรอก ไม่อยากไปโรงพยาบาลที่นี่ไม่ใช่เกาหลีผมกลัว”เป็นตำตอบที่ทำให้ออมม่าแห่งGOT7ถึงกับถอนหายใจอย่างแรง
“นายก็กลัวโรงพยาบาลทุกที่แหละเด็กนี่หนิ ถ้าไม่ไหวอย่าฝืนเข้าใจมั้ย”จินยองขยี้ผมยองแจเบาๆ ก่อนที่ลีดเดอร์ของเราจะเรียกกลับไปซ้อมต่ออีกรอบ
ไม่ใช่ว่าแจบอมจะไม่สังเกตเห็นอาการของยองแจ เค้ามองแค่ยองแจมาตลอดทำไมเค้าจะไม่รู้ว่า อาการเด็กอ้วนของเค้าไม่ดีนักเค้าจึงรีบอยากให้รีบบล็อกกิ้งให้เสร็จ ยองแจจะได้มีเวลาพักเพิ่มขึ้น
“แจบอมฮยอง ของไปห้องน้ำแปบนะ”ยองแจยกมือขึ้น เป็นการขออนุญาตก่อนพูด เหมือนเด็กๆในห้องเรียน ก่อนจะเดินกุมท้องออกไปทันที
“ยองแจมันแอบไปกินไรมาไม่แบ่งเราป่าววะกรรมตามสนอง จู๊ดๆเลย”แจ็คสันยังคงพูดเล่นติดตลก
“ใครเค้าจะเหมือนแจ็คสันฮยอง อย่าเอานิสัยตัวเองมาว่าคนอื่นเดะ”เป็นแบมแบมที่พูดแขวะฮยองคนสนิทแจ็คสันพุ่งตัวไปหาแบมแบมทันทีแต่เจ้าตัวก็ใช้ความว่องไวของตัวเองหลบทัน ทุกคนหัวเราะให้คู่กัดคู่นี้ซึ่งคอยแกล้งกันตลอด จะมีก็แต่ลีดเดอร์ที่ยืนนิ่งไม่หือไม่อือ สายตามยังคงจับจ้องไปทางที่ยองแจพึ่งเดินผ่านไป
แปะ แปะ แปะ !!!
“อ้าวๆซ้อมสิ เล่นอะไรกัน เดี๋ยวชั้นไปดูยองแจก่อน”เมเนเจอร์ฮยองที่ยืนอยู่ด้านล่างเวที ตบมือดังสองสามครั้งเพื่อเรียกสติเด็กๆกลับมา
“ฮยองไม่ต้องเดี๋ยวผมไปดูเอง”แจบอมพูดแทรกขึ้นมาแล้วรีบวิ่งไปทางห้องน้ำทัน โดยไม่รอคำตอบอะไรจากใครทั้งสิ้น
“แน่สิเป็นยองแจฮยอง แจบอมฮยองเลยรีบวิ่งตามไป ถ้าเป็นเรานะ ไล่ให้จินยองฮยองตามไปบ่นแล้ว”มักเน่ตัวร้ายพูดแขวะ
ลีดเดอร์ที่พึ่งวิ่งไปอย่างหน้าหมั่นไส้
“เรื่องของเค้าหนะ ไอ้เด็กนี่หนิ”จินยองเห็นแล้วอดจะหมั่นไส้มักเน่ยักษ์ของวงไม่ได้ จึงเดินเข้าไปหยิกแขนยูคยอมหนึ่งที เจ้าตัวได้แต่ร้องโอดครวญด้วยความเจ็บ ไม่กล้าตอบโต้กลับด้วยความรุนแรง
ยองแจเข้ามาถึงห้องน้ำก็อาเจียนออกมาทันที โชคดีที่เค้าวิ่งมาทันไปปล่อยไปกลางทางเสียก่อน อาหารที่กินเข้าไปก่อนหน้านี้ออกมาจนหมดไส้หมดพุงแทบไม่เหลืออะไร อาการปวดบิดในท้องและคลื่นไส้โจมตีร่างกายเค้าอีกรอบ แต่ก็ยังไม่ทรมานเท่าเมื่อคืน ในใจยองแจอยากจะทิ้งงานทุกอย่างกลับไปทิ้งตัวลงนอนเตียงนุ่มๆที่โรงแรมซะให้รู้แล้วรู้รอด แต่ความเป็นจริงมันเป็นไปไม่ได้เค้ามาทำงานต่างประเทศ ผู้จัดจ่ายค่าจ้างเราทำสัญญากันไปแล้ว ถ้าเค้าหายไปคนนึงคนอื่นก็ต้องวุ่นวายอย่างมาก ถึงเค้าจะเป็นเด็กเอาแต่ในอยู่บ่อยๆ แต่บางเรื่องเค้าก็คิดได้ว่าทำตามใจตัวเองได้มากแค่ไหน ตอนนี้ยองแจคิดว่ายังไหวอยู่จริงๆถึงได้บอกทุกคนไปแบบนั้น เมื่อคืนเค้ายังผ่านมาได้ตอนนี้มันไมได้ปวดทรมานเท่าเมื่อคืน ยัง
ล้างปากล้างหน้าซะยองแจ นายจะต้องสดใส อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเสร็จแล้ว ทนหน่อยนะ ยองแจปลอบตัวเองอยู่ในใจ
แจบอมเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปเห็นยองแจกำลังก้มล้างหน้าอยู่ที่อ่างพอดี ยองแจใช้สองมือลูบน้ำที่เกาะอยู่บนใบหน้าออก เมื่อได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามาจึงหันไปมอง ใบหน้ายังมีหยดน้ำเกาะเต็มไปทั่ว พอเห็นว่าเป็นใคร ยองแจจึงส่งยิ้มกว้างให้
แต่อย่างอิมแจบอมหรอจะดูไม่ออกว่ายิ้มเมื่อกี้ว่ามันดูฝืนมากแค่ไหน ยองแจเข้ามาหาแจบอมพร้อมเอาหน้าถูๆที่อกแกร่ง
แจบอมจับไหลยองแจทั้งสองข้างแล้วดันออกไปเล็กน้อย ตอนนี้เสื้อแจบอมเปียกไปด้วยน้ำจากหน้ายองแจ
“ขอบคุณนะฮยอง พอดีลืมหยิบผ้าเช็ดหน้ามา”ยองแจเดาว่าเค้าจะต้องโดนคนตรงหน้าขยี้ผมจนฟูหรือไม่ก็หยิกแก้มเค้าเป็นแน่ๆ
แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่ยองแจคิด แจบอมยังคงจับคงจับไหลยองแจไว้ สายตานิ่งยังคงจ้องที่หน้าขาว
“…….”
“อ้าว เครียดไรมา โอยยย”ยังไม่ทันพูดจบประโยคอาการปวดจี๊ดในท้องก็เล่นงานยองแจจนร้องเสียงหลงออกมา มือเล็กเลื่อนมากุมที่ท้องไว้อัตโนมัติ สายตาแจบอมวูบไปเล็กน้อยด้วยความตกใจ
ทั้งหน้าและปากซีดขนาดนี้ยังจะบอกว่าไหว
“ทำไมต้องดื้อ ฝืนตัวเองทำไมไม่ไหวก็บอกสิจะทนทำไม”แจบอมพูดเสียงแข็ง ยิ่งเห็นยองแจเจ็บปวดเค้ายิ่งโมโหยิ่งโกรธที่เจ้าตัวไม่รักตัวเอง ทนฟื้นให้ตัวเองเจ็บปวด
“ไม่ได้ดื้อ ฮยองอะเอะอะก็ว่าดื้อๆไม่อยากฟังละ ปล่อย”ยองแจเบี่ยงตัวหลบให้หลุดจากเจบีที่จับไหล่เค้าอยู่ แต่ไม่สำเร็จ ทั้งที่เค้าพยายามจะทำตัวให้สดใสแล้วแท้ๆ แต่อีกคนดันมาพูดเสียงแข็งใส่แบบนี้ คนร่างกายยิ่งไม่ปกติ อารมณ์ก็ไม่ได้ต่างกันยองแจรู้สึกเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง
“ทำไมต้องเถียงทำไมต้องบอกว่าไหว เสียงพูดยังจะไม่มีเลย จะร้องเพลงไหวได้ไงชเวยองแจ”ยิ่งฟังแจบอมพูดยองแจยิ่งหงุดหงิด ร่างกายของเค้าใครจะรู้ดีกว่าเจ้าของร่างกายในเมื่อ เค้าบอกเองว่าไหวก็ต้องไหวสิ ทำไมต้องมาเซ้าซี้อะไรนักหนา
“นี่ร่างกายผมหรือของฮยอง ฮยองจะรู้ดีกว่าผมได้ยังไง บอกว่าไหวจบมั้ย ปล่อยจะไปซ้อม!!”คิ้วเรียวเริ่มขมวดกันเป็นปมเมื่อแจบอมยังไม่ยอมปล่อย
“นายก็เป็นแบบนี้ตลอดดื้อเอาแต่ใจ ใครจะมาตามใจนายได้ตลอดลองคิดดูถ้านายอาการหนักกว่าเดิมชั้นต้องรู้สึกยังไงในฐานะลีดเดอร์”ยองแจเงยหน้าสบตาแจบอมทันทีหลังจากอีกคนพูดจบ มือเล็กยกขึ้นกุมที่ท้องอีกครั้ง
“ใครให้มาสนมาตามใจกันเล่า ถ้าผมจะเป็นอะไรไปผมจะบอกเองว่าลีดเดอร์ของเราไม่เกี่ยว เค้าทำหน้าที่ดีที่สุดแล้วพอใจมั้ย”
ประโยคหลังหลังคุณพูดเริ่มกัดฟันพูด มือเล็กกำแน่พยายามข่มความเจ็บปวดของร่างกายไว้
“ยองแจ คือมันไม่ใช่แบบนั้น คือฮยองปะ”แจบอมน้ำเสียงอ่อนลง แต่ยังไม่ทันที่แจบอมจะพูดจบก็ถูกยองแจพลักออก
“คนนิสัยไม่ดี!!”ยองแจทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป ทิ้งให้แจบอมหัวเสียอยู่คนเดียว แจบอมทั้งหงุดหงิดตัวเองที่ไปหงุดหงิดใส่น้อง และก็หงุดหงิดน้องที่ไม่ยองเชื่อฟังคนที่เป็นห่วงบ้างเลย
หลังจากนั้นยองแจก็ไม่มองแม้กระทั้งหน้าเค้าอีก ตรงกันข้ามกับแจบอมที่ยังคอยมองยองแจอยู่ตลอดเวลา หลายครั้งที่แจบอมเห็นยองแจ
มีสีหน้าเจ็บปวดยกมือมากุมท้อง บางครั้งก็ปิดปากเหมือนจะอาเจียนแต่ก็มีเมเนเจอร์นูน่าคอยดูแลอยู่ตลอด
การซ้อมผ่านไปด้วยดี ใกล้ถึงเวลาแสดงเข้ามาทุกทีพวกเค้าจึกแยกย้ายกันไปแต่งหน้าทำผมเปลี่ยนเสื้อผ้า
ยิ่งใกล้เวลาแสดงจริงยองแจยิ่งเหมือนจะอาการแย่ลง หน้าซีดอย่างเห็นได้ชัดทั้งที่รองพื้นแต่งหน้าแล้ว เหงื่อเม็ดเล็กผุดซึมทั่วใบหน้าขาว ยืนตัวตรงยังแทบจะไม่ไหว ตัวงอเป็นกุ้ง แจบอมพยายามจะเดินเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วงแต่ยองแจก็จะเดินหนีเค้าอยู่ตลอด
“ยองแจไหวนะ”หลังจากที่มองคนป่วยนั่งกุมท้องหน้าซีดอยู่มุมห้องอยู่นานมาร์คก็เดินเข้ามาถามไถ่อาการอย่างเป็นห่วงเมื่อมีสมาชิกในวงป่วย วันนี้ห้องแต่งตัวGOT7เงียบกว่าเคยเล็กน้อย ไม่ว่าจะแสดงออกหรือไม่แสดงออกแต่ทุกคนล้วนกังวลและเป็นห่วงยองแจด้วยกันทั้งนั้น
“ผมยังไหว ใกล้จะถ่ายแล้วเดี๋ยวถ่ายเสร็จค่อยไปโรงพยาบาลก็ได้”ทั้งที่ก่อนหน้านี้ที่ไม่ว่าจะพูดยังไงยองแจก็ไม่ยอมไปโรงพยาบาล การยอมครั้งนี้เป็นการบอกถึงว่าเจ้าตัวนั้นก็ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
“เด็กๆถึงคิวละ ไปสแตนด์บาย”เมเนเจอร์ฮยองเดินเข้าห้องมาตามGOT7ออกไปสแตนด์บายด้านข้างเวที ทุกคนจึงลุกขึ้นมารวมตัวกันยองแจหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ เฝ้าแต่บอกตัวเองอีกนิดเดียว อดทนอีกแค่นิดเดียว ก่อนจะลุกขึ้นมารวมตัวกับสมาชิกคนอื่นสมาชิกล้อมวง ยื่นมือวางรวมกัน แจบอมวางมือลงบนมือยองแจ เค้าสัมผัสได้ถึงความเย็นของมือเล็กที่เค้าจับอยู่
“มาทำมันให้สนุกด้วยกันเถอะ”แจ็คสัน
“โชว์ให้เค้าเห็นความเจ๋งของGOT7กันไปเลย”ยูคยอม
“มือยองแจฮยองเย็นมากเลย”แบมแบมที่วางมือใต้ยองแจเอ่ยขึ้น ทุกสายตาหันไปมองที่ยองแจด้วยความเป็นห่วง
มือใหญ่ของแจบอมบีบมือข้างล่างเค้าเบาเป็นการให้กำลังใจ ยองแจเงยหน้าสบตาเจ้าของมือนั้น
“ผมยังไหว”ยองแจยิ้มออกมาเพื่อให้ทุกคนสบายใจ และเชื่อมั่นว่าเค้ายังทนไหวจริงๆ
“อืม งั้นทำให้เต็มที่นะ!! หนึ่ง สอง สาม G O T 7”แจบอม
“จ้ายยยยย!!!”
*********************
การแสดงของพวกเค้าผ่านไปด้วยดี ยองแจต้องใช้ความอดทนและเก็บอาการเจ็บปวดไว้ ในใจภาวนาให้มันจบลงเร็วๆ ระหว่างช่วงทอล์คยองแจแทบจะไม่สามารถยืนหลังตรงได้เลย ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ สองมือที่กำแน่นอยู่ก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเช่นกัน มาร์คที่ยืนข้างๆยองแจคอยถามไถ่และให้กำลังตลอด แน่นอนว่าอาการผิดปกตินี้แฟนๆที่มาดูการแสดงต่างสังเกตเห็นข่าวอาการป่วยของยองแจแผ่กระจายไปในsnsอย่างรวดเร็ว
“ทนอีกนิดนะยองแจจะจบแล้ว”มาร์คตบไหล่ยองแจเบาๆ
“ 1 2 3 พวกเรา”แจบอม
“GOT7 ขอบคุณครับ!!!” GOT7กล่าวลาพร้อมกัน เมื่อกล่าวเสร็จมาร์ครีบพยุงยองแจลงเวทีทันที ตามมาติดๆด้วยแจบอม
“ผมจะอ้วกอะ”ยองแจแทบจะยืนเองไม่ไหว เมเนเจอร์นูน่าพยุงยองแจไปห้องน้ำทันที แจบอมเดินตามไปด้วยความเป็นห่วง
ถึงห้องน้ำยองแจเปิดประตูเข้าไปยืนก้มอาเจียนใส่ชักโครกทันที คนป่วยหน้าซีดเหงื่อออกทั่วตัว เสื้อที่ใส่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ เมเนเจอร์นูน่าคอยลูบหลังให้ยองแจ
“ไปโรงพยาบาลเถอะ”แจบอมที่ยืนดูอยู่เอ่ยขึ้นมา เค้าทนมองแบบนี้ไม่ไหวแล้ว
“แจบอมฝากยองแจด้วย เดี๋ยวไปติดต่อทีมงานให้เตรียมรถไปโรงพยาบาลก่อน”ว่าแล้วเมเนเจอร์นูน่าก็รีบลุกออกไปอย่างร้อนรน แจบอมไปยืนข้างหลังยองแจแทนที่เมเนเจอร์นูน่า ค่อยๆลูบหลังให้ยองแจเบาๆ ยองแจยังคงโก่งคออาเจียนไม่หยุด ทั้งๆที่ไม่มีอะไรออกมาแล้วมีเพียงแต่ลม จนสักพักยองแจกดชักโครกเอาของเสียทิ้งไป แล้วอยู่ๆก็ทิ้งตัวลงพิงแจบอมอย่างหมดแรง ดีที่แจบอมรับไว้ทัน
“เดี๋ยวไปโรงพยาบาลกันนะ”
“อืม”หน้าคนป่วยตอนนี้หน้าสงสารเป็นอย่างมาก น้ำตาไหลอาบแก้มซีด ขอบตาและจมูกแดงเห่อไปหมด
“ล้างปากหน่อยนะยองแจ”แจบอมค่อยๆพยุงยองแจมาที่อ่างล้างมือ ก่อนจะเปิดน้ำให้คนป่วยล้างปากและล้างหน้าล้างตา ทั้งหน้าและเสื้อยองแจเปียกไปด้วยน้ำ แจบอมค่อยๆใช้มือของเค้าเช็ดน้ำออกจากหน้าซีดของยองแจ และปัดผมที่บังหน้าขึ้นให้หมดเจ้าตัวจะได้ไม่รำคาน
“อดทนอีกหน่อยนะไปหาหมอกัน”
“เสร็จยังรถพร้อมแล้ว”เมเนเจอร์นูน่าเปิดประตูเข้ามาช่วยแจบอมพยุงยองแจ ให้เดินออกไปที่รถที่เตรียมไว้ หรือจะให้เห็นภาพชัดเจนคือหิ้วปีกไปนั้นเอง
“แจบอมนายกลับไปรอที่โรงแรม พี่ไปกับทีมงานก็พอ นายเป็นลีดเดอร์นะน้องๆที่เหลือก็ตกใจพวกเค้าก็ต้องการนายนะ”
“ครับ ฝากด้วยนะครับ”แจบอมตอบเสียงแผ่วก่อนจะ ส่งแขนยองแจอีกข้างให้ทีมงาน แจบอมยืนมองยองแจจนลับสายตาเค้า
เค้าอยากตามไปโรงพยาบาล เด็กนั้นไม่ชอบโรงพยาบาล อีกทั้งโรงพยาบาลต่างประเทศแบบนี้ยองแจยิ่งไม่คุ้นชิน แจบอมอยากไปอยู่ใกล้ๆ ถ้ายองแจกลัวขึ้นมาเค้าจะได้คอยปลอบ
ระหว่างทางไปโรงแรมที่พัก เมเนเจอร์นูน่าโทรมาบอกว่ายองแจไม่เป็นอะไรมากนอนหลับสบายไปแล้ว อาหารเป็นพิษหมอฉีดยาแล้วให้นอนให้น้ำเกลือก่อน พรุ่งนี้เช้าก็กลับได้แล้ว แล้วก็ฝากให้เอากระเป๋าของยองแจไปให้ที่โรงพยาบาล เพื่อพรุ่งนี้เช้าจะได้ไปสนามบินเลย เหมือนยกความกังวลของทุกคนออกจากอกบนรถกลับมาเสียงหัวเราะหยอกล้อกันอีกครั้ง
เมื่อถึงโรงแรม ก็แยกย้ายกันเข้าห้องพักของตัวเอง เพราะยองแจไม่อยู่แจบอมเลยได้นอนคนเดียว ส่วนจินยองไปนอนห้องเมเนเจอร์ฮยอง เมื่อถึงห้องพักแจบอมจัดการอาบน้ำเรียบร้อย และกระโดดขึ้นเตียงนอน เค้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา
23.44 น.
ถึงเมเนเจอร์นูน่าจะบอกว่ายองแจไม่เป็นไรแล้วเค้าก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี สุดท้ายก็ตัดสินใจส่งข้อความผ่านแอพพลิเคชั่นแชทที่สามารถใช้ได้ในประเทศจีนหาเมเนเจอร์นูน่าที่อยู่เฝ้ายองแจอยู่โรงพยาบาล เพื่อถามอาการคนป่วยอีกรอบ
แจบอม : นูน่ายองแจดีขึ้นหรือยังครับ
ดีแล้ว นายหนะทำไมไม่นอน: เมเนเจอร์นูน่า
แจบอม : ถ่ายรูปคนป่วยมาให้หน่อยได้มั้ยนูน่า นะนะ
ชั้นก็จะนอนนะ อะไรกันนักเด็กพวกนี้ : เมเนเจอร์นูน่า
ถึงจะบ่นแต่สุดท้ายแจบอมก็ได้รับรูป เด็กอ้วนที่ทำเค้าเป็นห่วงนอนหลับตาพริ้ม ริมฝีปากกลับมาเป็นสีแดงสดแบบเดิม หน้าขาวก็ไม่ซีดเซียวเหมือนเมื่อค่ำ ได้เห็นกับตาแล้วก็ถึงเวลาที่ลีดเดอร์ต้องพักผ่อนบ้างแล้ว แจบอมวางโทรศัพท์ลงแล้วทำการปิดไฟที่หัวเตียง แล้วก็หลับไปด้วยความเหนื่อย
ปิ้งป่อง !!
แจบอมที่หลับอยู่ รู้สึกเหมือนมีเสียงสักอย่างดังเข้ามาในหู เค้านึกว่าเค้ากำลังฝันอยู่
ปิ้งป่อง ปิ้งป่อง !!!
เสียงนั้นยังคงดังไม่หยุด เค้าลืมจึงลืมตาขึ้น ตั้งสติอยู่ครู่นึง
ปิ้งป่อง !!
มีคนกดกริ่งหน้าห้องนี่เอง แจบอมไม่ได้ฝัน เค้าหยิบโทรศัพท์มาดูเวลา
03.23 น.
ใครมาเรียกเค้าตอนนี้กันนะ แจบอมลุกจากเตียงไปเปิดประตู
“ยองแจ!!!”หมอบอกว่าให้น้ำเกลือหมดก็กลับได้แล้ว แต่เมเนเจอร์นูน่าให้อยู่จนเช้าแล้วไปสนามบิน ยองแจตื่นขึ้นมาก็งอแงจะกลับโรงแรมให้ได้ แล้วการอ้อนระดับยองแจแล้วแน่นอนว่าเมเนเจอร์นูน่าต้องพ่ายแพ้
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น นี่คนนะไม่ใช่ผี”ยองแจแอบยิ้มเล็กๆ ก่อนลากกระเป๋าผ่านแจบอมเข้าห้องไป แจบอมรีบปิดประตูห้องตามเข้ามา
“ทำไมออกมาจากโรงพยาบาลกลางดึกแบบนี้หละ ทำไมไม่พักผ่อนให้หายดีก่อน นายนี่มัน”แจบอมยืดกอดอกมองคนมาใหม่ที่กระโดดขึ้นแผ่บนเตียงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ก็ไม่ชอบนอนโรงพยาบาล”แจบอมอยากจะจับคนตรงหน้ามาดึงหูให้หายดื้อซะเหลือเกิน เก่งนักทำคนอื่นเป็นห่วงเนี่ย
“แต่นายป่วยอยู่นะ ไม่ห่วงตัวเองก็คิดบ้างสิว่าคนอื่นเค้าเป็นห่วง”แจบอมนั่งลงปลายเตียงโดยที่หันหลังให้กับคนบนเตียง
“หมอบอกกลับได้ให้น้ำเกลือหมดกระปุกแล้ว เอ??ใครเป็นห่วงเรานะ แล้วเป็นห่วงมากมั้ยอะ”น้ำเสียงยองแจคนตอนนี้กับเมื่อกลางวันสดใสต่างกันเป็นร้อยพันเท่า
“เค้าก็ห่วงกันทุกหมดแหละ ถ้าไปหาหมอแต่แรกก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้แล้ว นายมันดื้อ”
“แล้วใครห่วงเยอะสุด แจบอมฮยองบอกหน่อยสิ”แจบอมรู้สึกว่ามีการเคลื่อนไหวด้านหลังเค้าแต่ไม่ได้หันไปดู
“แล้วคิดว่าใครหละ”
“แจบอมฮยองใช่มั้ย”รู้ตัวอีกที่ก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างพิงอยู่ที่หลังตัวเอง แน่หละว่าเป็นชเวยองแจ แจบอมหันหน้าไปมองเพียงเล็กน้อยก็รู้ว่าอีกคนหันหลังพิงกับหลังของเค้าอยู่
“ก็รู้หนิ”ถึงตอนแรกจะแอบโกรธนิดหน่อยเล่นออกมาจากโรงพยาบาลกลางดึกแบบนี้ แต่เค้าก็ไม่ได้โกรธจริงจัง แค่เห็นสีหน้าสดใส ของเจ้าตัวเค้าก็หายโกรธแล้ว ไหนจะมาอ้อนมานั่งพิงแบบนี้อีก จะมาไม้ไหนชเวยองแจ
“ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง ขอโทษนะ นะ นะ”คนพูดทำเสียงอ่อนเสียงหวาน น้ำเสียงแบบนี้แหละที่อิมแจบอมพ่าย
“นี่อ้อนหรอ”เพราะต่างฝ่ายหันหลังให้กันเลยไม่รู้ว่าอีกคนแสดงสีหน้าเป็นแบบไหนอยู่
“คิดว่าไงอะ”แจบอมยิ้มแก้มจะแตก ส่วนยองแจอีกก็ไม่ได้ต่าง
“ที่หลังก็อย่าทำให้เป็นห่วง เข้าใจมั้ย”
“รับทราบครับลีดเดอร์”ยองแจตอบน้ำเสียงหนักแน่น
“นอนกันเถอะ จะลุกแล้วนะเดี๋ยวหงายหลัง”แจบอมพูดจบยองแจก็หมุนตัวไปอีกทางแล้วทิ้งตัวลงนอนทันที แจบอมจึงลูกกลับไปนอนที่เตียงตัวเองบ้าง
“ฝันดีนะ แจบอมฮยองของผม”แจบอมปิดไฟที่หัวเตียงอีกครั้ง ภายในห้องมืดสนิทอีกครั้ง
“ยองแจ ถามไรหน่อยสิ”บทสนทนาในความมืดเริ่มต้นขึ้น
“ว่ามาสิ”
“ตอนนี้เราเป็นอะไรกันหรอ”
“อืมนั่นสิ เป็นพ่อลูกดีมั้ย ฮยองขี้บ่นเหมือนพ่อผมเลย ขี้โมโหเหมือนกันอีก”
“เอาดีๆ”
“เป็นอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันอะ แต่แบบนี้มันก็ดีมากๆอยู่แล้วไม่ใช่หรอ แค่มีแจบอมฮยองดูแลแบบนี้มันก็ดีมากเลยหละ”
“แล้วถ้าวันนึง เด็กอ้วนดื้อเข้ามากๆ จนต้องหนีไปดูแลคนอื่นหละ”
“ก็แล้วแต่เลย”
“พูดแบบนี้หน้าน้อยใจชะมัด”
“แล้วฮยองไม่ชอบหรอที่เป็นอยู่แบบนี้”
“ก็พอใจแล้วแหละ เป็นพ่อก็ได้ เป็นเพื่อน เป็นพี่เป็นให้หมดทุกอย่างเลย เวลานายดื้อชั้นจะเป็นพ่อแล้วก็ตีให้ก้นลายแบบนั้นเลยดีมั้ย”
“งั้นห้ามเป็นพ่อนะ!!”
“นอนไปเลยจะนอนแล้ว นี่น้ำอาบยังเหอะ”
“อาบจากโรงพยาบาลแล้วเหอะ อ้วกขนาดนั้นใครจะทนสภาพตัวเองไหว ไม่อาบก็บ้าแล้ว”
“…………”
“ฮยองหลับแล้วหรอ”
“………….”
“ผมนอนไม่หลับอะ พึ่งตื่นมาจากโรงพยาบาลเอง”
“………..”
“นี่หิวข้าวแล้วด้วย ฮยองตื่นก่อนได้ป่ะ หลับแล้วจริงหรอ ผมนอนไม่หลับอะ”
“………”
“อ้วกไปหมดแล้วจริงๆนะเนี่ย ตั้งแต่ตอนเย็นมีแค่น้ำเกลืออยู่ในเส้นเลือดเนี่ย ไปหาอะไรกินเป็นเพื่อนหน่อย ไม่งั้นฮยองก็ต้องนอนฟังเสียง
บ่นหิวท้องร้องอยู่แบบนี้นะ หิวจังเล๊ยยย”
พรวด !! อยู่ๆยองแจก็ลุกพรวดขึ้นมาจากเตียง แล้วย้ายมาล้มลงนอนเตียงข้างๆด้วยความรวดเร็วจนเจ้าของเตียงตั้งตัวไม่ทัน
“ยองแจเล่นอะไร”แจบอมตกใจลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นยองแจมานอนอยู่ข้างๆเรียบร้อยแล้ว
“แอร์มันลงฝั่งโน้นอะ หนาวขอนอนเบียดหน่อยไม่ได้หรอ นี่แบ่งผ้าห่มมาหน่อยสิ อย่างกไปเลย”เหตุผลที่ทำให้แจบอมถึงกับเผลอยิ้มออก
มา หมอฉีดยาอะไรให้ผิดหรือป่าวนะ ทำไมกลับมาแล้วถึงอ้อนได้เบอร์นี้ โอกาสดีๆแบบนี้มีหรอที่แจบอมจะปล่อยหลุดไปง่ายๆ ไม่ได้นอนเบียดกันแบบนี้ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันมานานแค่ไหนแล้วนะ มือใหญ่ของแจบอมคว้ามือของยองแจมาจับไว้
จับมือกันไว้ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
“อุ่นขึ้นยังหละ”
“อืมกำลังดีเลย”
END
สวัสดีค่ะ กลับมาอีกครั้งหลังจากหายไปนาน(ยังกากอยู่เหมือนเดิม)
ถ้าอ่านแล้วจะรู้เลยว่าเรื่องนี้มันมากจากคลิปไหน อิอิ
ความขี้มโนมันไม่เข้าใครออกใคร จึงกลายเป็น os เรื่องนี้ขึ้นมา
จริงๆคิดชื่อเรื่องไม่ออกมาก ถึงมากที่สุด worry ไปค่ะ
มันมีหลายโมเม้นท์ที่เราเห็นแล้วอยากลุกขึ้นมาแต่งฟิคเลย
แต่ด้วยความขี้เกียจทีแข่งแกร่งเราก็พ่าย
osตอนนึงบอกเลยเราแต่งเป็นอาทิตย์
แต่งนานใช้ว่าจะออกมาดีด้วยนะ ฮ่าๆๆๆ
สุดท้ายขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นด้วย^^
ผู้ชายเริ่มโปรโมท HOME RUN กันแล้วตื่นเต้นอยากดูไลฟ์แล้ว
11/4/1016
ความคิดเห็น