คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF 2JAE] แอบ : 02 (100%)
แอบ
2JAE
“ยองแจ นี่คือกำลังลงสีน้ำอยู่จริงๆใช่มั้ย”
“อะ..เออ นั้นสิ ผมเลยเรียกพี่มาดูว่ามันแปลกๆเนอะ เหอะๆ”พี่แจบอมขมวดคิ้วเข้าหากันมองหน้าผมด้วยความสงสัย
“วันนี้ยองแจเป็นไรหรือป่าว ดูท่าทางแปลกๆ”
“ป่าวครับ!!” ผมรีบปฎิเสธออกไปทันที ใจก็กลัวพี่แจบอมจับพิรุธได้ว่าผมคิดอะไรไม่สื่อ หรือว่ามันยิ่งดูพิรุธก็ไม่รู้
“นี่ก็ดึกแล้ว พี่ว่ายองแจเก็บของกลับบ้านดีกว่านะ”
ผมหันไปมองผู้หญิงอีกคนที่กำลังตั้งอกตั้งใจวาดภาพอยู่ ก่อนจะหันมามองหน้าพี่แจบอมอีกรอบ
“คือ ว่า ผมรอกลับพร้อมพี่แจบอมได้มั้ย”
กลั้นใจขอออกไปแบบหน้าด้านๆ ถ้าเป็นปกติผมต้องได้กลับพร้อมพี่แจบอมอยู่แล้วพี่แจบอมเป็นฝ่ายชวนผมกลับก่อนตลอด มียัยซูจีนี่มาเลยผิดแผนไปหมดเลยทุกอย่าง แล้วนี่จะให้ผมกลับก่อนแล้วให้พี่แจบอมอยู่ในห้องกับยัยนี่สองคนหรอ แค่คิดก็เซ็งแล้ว
“อืม พี่ว่าพี่คงกลับดึก ยองแจควรจะกลับก่อนดีกว่าเดี๋ยวแม่เป็นห่วงนะ แล้วคือ...พี่ต้องไปส่งซูจี”
เหมือนโดนค้อนทุบหัวเบาๆ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้สีหน้าตัวเองเป็นยังไง แต่ในใจรู้สึกแย่เอามากๆเลย เค้าพูดมาขนาดนี้ก็คงจะต้องกลับเองแล้วแหละ
“อ่อ ได้ครับ งั้นผมกลับดีกว่า อยู่ไปก็เป็นส่วนเกินป่าวๆเนอะ”
ผมฝืนยิ้มให้กับคนตรงหน้า ก่อนจะรีบเก็บอุปกรณ์ตรงหน้าให้เสร็จ อยากรีบออกไปจากตรงนี้ให้เร็วๆ ผมไม่ลืมก้มหัวลาพี่แจบอมกับผู้หญิงคนนั้นตามมารยาทที่ควรทำ ก่อนจะเดินออกจากห้องนั้นมาด้วยสภาพอารมณ์ที่ไม่ปกติ
“ยองแจ!!!”ผมได้ยินแต่เสียงพี่แจบอมเรียกชื่อผมแต่ผมไม่ได้หันกลับไปมอง ผมหวังว่าเค้าจะตามออกมาแต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดประตูห้องนั้นยังคงนิ่งสนิท ทำไมเจ็บในใจจี๊ดๆ ขนาดนี้นะ ชเวยองแจ
“ยองแจจะกลับแล้วหรอ” พี่จินยองเข้ามาเก็บของในห้องเก็บอุปกรณ์พอดี
“ครับพี่จินยอง”
“อ้าวแล้วไม่รอกลับพร้อมแจบอมอะ ปกติเห็นกลับพร้อมกันหนิ”คำพูดของพี่จินยองทำให้ผมต้องหันกลับไปมองประตูบานนั้นที่ผมเพิ่งเปิดมันออกมาอีกรอบ มันก็ยังคงนิ่งไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
“พี่แจบอมต้องไปส่งคุณซูจีครับ ผมกลับแล้วนะครับ” ผมก้มหัวลาพี่จินยองแล้วรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที
++++++++++++++++++
“ยองแจ กินข้าวมาหรือยังลูก”ผมเปิดประตูเข้าบ้านไปเห็นพ่อกับแม่กำลังนั่งดูโทรทัศน์
“กินแล้วครับแม่ ผมไปอาบน้ำนอนก่อนนะ วันนี้เหนื่อย”
ผมโกหกแม่ออกไปทั้งๆที่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ผมรีบวิ่งขึ้นห้องตัวเองที่อยู่ชั้นสองทันที โยนกระเป๋าเป้ลงพื้นพร้อมกระโดดขึ้นเตียงเอาหัวมุดๆๆไปที่หมอน
อ๊ากกกกกกก กก ชเวยองแจ วันนี้นายเป็นอะไรของนายเนี่ย ไหนนายเคยบอกตัวเองว่าแค่แอบมองรอยยิ้มเค้าจากตรงนี้ก็เพียงพอวะ แต่ผมทนไม่ได้ถ้ารอยยิ้มนั้นจะยิ้มให้คนอื่นโดยเฉพาะผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อ เบซูจี จริงๆผมก็เคยคิดว่าสักวันพี่แจบอมเค้าก็ต้องมีแฟน แต่งงานมีครอบครัว คิดพอคิดแบบนี้แล้วมันเจ็บปวดในใจผมก็เลยมองข้ามมันไปไม่อยากนึกถึงมัน เพราะทุกๆวันนี้ที่เป็นอยู่ผมก็มีความสุขแล้ว อีกอย่างพี่แจบอมไม่เคยพูดถึงคนรักหรือแฟนหรือว่าแอบชอบใครเลยสักนิดนึง แล้ววันนี้มันโผล่มาจากไหนวะ อ๊ากกกกกกก ผมดิ้นไปดิ้นมาบนเตียงจนผ้าห่มหมอนข้างกระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทาง ยิ่งคิดยิ่งปวดร้าว ไม่รู้วันนี้ตัวเองเผลอแสดงท่าทางอะไรหน้าสงสัยออกไปหรือป่าว ถ้าพี่แจบอมรู้แล้วรังเกียจขึ้นมาหละ โอ๊ยยยยยยยยปวดสมอง พรุ่งนี้ยัยนั่นจะไปเรียนกับพี่แจบอมอีกมั้ยนะ ไม่ได้แล้วพรุ่งนี้ต้องไปสังเกตการณ์ ปล่อยไปแบบนั้นไม่ได้ แต่เอ๊ะ!!!แล้วถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เป็นแฟนพี่แจบอมอย่างที่เราคิดหละ ผมลุกพรวดขึ้นมานั่งอย่างมีความหวัง เวลาผ่านไปผมเริ่มมีสติขึ้นมาเรื่อยๆ
“ใช่แล้ว เค้าอาจจะไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆก็ได้ พี่แจบอมใจดีจะตาย ดีกับทุกคนแบบนี้แหละ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
แต่ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องไปสังเกตการณ์ให้แน่ใจว่าเค้าเป็นอะไรกันแน่ วันนี้มัวแต่งี่เง่าคิดเองเออเองอยู่เลยไม่ได้ลองเข้าไปถามไถ่เลย พรุ่งนี้จะลองเข้าไปตีสนิทเนียนๆ หลอกถามดีกว่า
“นายนี่มันจริงๆเลย ชเวยองแจ คิดเองเออเอง ฮ่าๆๆๆๆ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก !!
“ยองแจคุยอยู่กับใคร หัวเราะเสียงดังเชียว อาบน้ำนอนได้แล้ว”
แม่ผมเองครับ นี่ผมหัวเราะเสียงดังขนาดนั้นเลยหรอ พอสติมาก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาเลยเผลอหัวเราะเสียงดังไปหน่อย
“ครับแม่ กำลังจะอาบน้ำนอนแล้ว”
ผมตะโกนตอบรับแม่ไปแต่ตัวยังคงนั่งอยู่บนที่นอน สองคนนั้นไม่ได้เป็นอะไรกันหรอกเนอะ
++++++++++++++++++++++++++++++
“สวัสดีครับพี่จินยอง”ผมทักทายพี่จินยองตามปกติ แต่พี่จินยองกลับมองมาเหมือนมันไม่ปกติ
“เอ๊ะ เท่าที่จำได้ยองแจไม่มีเรียนวันอาทิตย์ไม่ใช่หรอ”
“อ่อออ ใช่แล้วไม่มีเรียน แต่ผมเบื่อๆเลยอยากวาดรูปขึ้นมาน่ะครับ ขอมาวาดที่นี่นะครับพี่จินยอง ฮ่าๆๆ”
“งั้นหรอ ไม่ใช่มาเฝ้าใครนะ งั้นก็เอาดิ ตามสบาย”
พี่จินยองมองหน้าผมเหมือนไม่เชื่อแถมยังแอบหัวเราะอีก ผมได้แต่ยิ้มตาปิดกลบเกลื่อนก่อนจะเดินไปห้องพี่แจบอมที่แสนจะคุ้นเคย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!
ผมเคาะประตูสองสามทีก่อนจะเปิดมันเข้าไป เห็นพี่แจบอมกับผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่ในห้องก่อนแล้ว และยังมีลูกศิษย์ของพี่แจบอมนั่งตามมุมของตัวเอง วาดรูประบายสีกันไปตามความถนัด
“สวัสดีครับพี่แจบอม” ผมทักทายพี่แจบอมพร้อมรอยยิ้มแบบยองแจสไตล์
“อ้าว !!!วันนี้ไม่มีเรียนไม่ใช่หรอ” พี่แจบอมคงรู้สึกตกใจไม่น้อยที่เห็นผมมาวันนี้
“อยู่บ้านเบื่อๆ เลยแวะมาน่ะ ผมสัญญานะจะไม่วุ่นวายเลยจะวาดรูปเงียบๆคนเดียว”
“เอาสิ ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ตามสบายนะยองแจ”
พี่แจบอมก็ยังเป็นคนที่ใจดีกับผมอยู่เสมอๆ ระหว่างที่พี่แจบอมกำลังสอนนักเรียนของเค้าอยู่ ผมมองไปที่ผู้หญิงคนที่ชื่อเบซูจี เห็นเธอกำลังพยายามวาดรูปอยู่ เริ่มแผนการเลยดีกว่ายองแจ ผมเดินตรงเข้าไปดูเธอวาดภาพใกล้ๆ
“สวัสดีครับพี่ซูจี” ผมทักทายเธออย่างสุขภาพเธอหันมามองอย่างแปลกใจ
“อะ สวัสดีค่ะ รู้จักชื่อพี่ด้วยหรอ”
“เมื่อวานได้ยินพี่แจบอมเรียกน่ะครับ” เธอพยักหน้ารับประมาณว่าเข้าใจแล้ว
“เธอชื่อยองแจใช่มั้ยหละ พี่ได้ยินแจบอมเรียกเหมือนกัน”
“ใช่แล้วครับ นี่พี่กำลังวาดอะไรอยู่ครับ” เธอหันกลับไปมองรูปที่เธอกำลังวาดและเกาหัวเบาๆเหมือนจะแก้เขิน
“กำลังวาดรูปตามนี่อยู่น่ะสิ แต่ยังไงก็ไม่สวยเลย” ผมมองไปที่ภาพต้นแบบแล้วกลับมามองที่ภาพเธอมันก็ดูไม่โอเคแบบที่เธอบอกจริงๆนั่นแหละ
“ถ้าพี่ไม่รังเกียจผมช่วยแนะนำพี่ได้นะครับ”
แผนแรกเริ่มแล้ว ตอนนี้ผมต้องพยายามตีสนิทเธอก่อน เวลาหลอกถามอะไรจะได้ดูไม่หน้าเกลียด
“ไม่รังเกียจเลย ยองแจแนะนำได้เลยพี่มีเวลาเรียนจำกัด ใครสอนอะไรก็เอาหมดอะ” เธอยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร
“เอ๊ะ!!สองคนนี้คุยอะไรกัน”
พี่แจบอมมายืนซ้อนอยู่ข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมไม่รู้ตัวเลยตอนนี้ตัวผมขยับไม่ได้เลย รู้สึกว่าหลังของตัวเองประชิดอยู่กับแผนอกของพี่แจบอม
“ยองแจเค้าจะช่วยสอนชั้นวาดรูปล่ะ พอดีเลยนายจะได้ไปสอนนักเรียนของนายได้เต็มที่”
“ดีเลย ยองแจเค้าวาดรูปเก่งมากๆเลย ยังไงก็ฝากด้วยนะยองแจ”
เสียงพี่แจบอมพูดอยู่ไม่ไกลหูของผม อีกทั้งยังเอามือมาจับที่ไหล่ผมทั้งสองข้าง แล้วเค้าก็เดินออกไป ผมเขินมากจนไม่กล้าหันหน้าไปมองเลย
“ยองแจ เป็นไรหรือป่าวอยู่ดีๆก็หน้าแดงเชียว”
“ปะป่าวนี่ครับ เดี๋ยวผมขอไปหยิบอุปกรณ์ของตัวเองแปบนึงนะครับ”
ผมรีบเดินออกจากตรงนั้นก่อนจะถูกจับได้ว่าอะไรๆมันไม่ปกติสักเท่าไหร่
+++++++++++++++
Suzy Part
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมานั่งเรียนวาดรูปอะไรจริงจังขนาดนี้มาก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ดันไปรับปากกับเพื่อนที่เป็นเจ้าของแกลอรี่ว่าจะให้ชั้นไปวาดภาพโชว์ และเอาภาพที่ลูกสาวสุดสวยไปโชว์แล้วก็ไปประมูลเข้าการกุศล ทั้งๆที่แม่ก็รู้ว่าชั้นไม่เอาไหนเรื่องศิลปะเอามากๆ แต่เพราะมีลูกสาวของเพื่อนแม่อีกคนเค้าทำได้แล้วมาเกทับ นี่แหละนะสังคมไฮโซ อะไรๆก็ยอมกันง่ายๆไม่ได้ ต้องได้หน้ากันให้ทั่วถึง เลยลำบากชั้นต้องมานั่งเรียนวาดรูปอยู่แบบนี้ โชคดีที่ชั้นมีเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมเป็นครูสอนศิลปะ เลยได้พึ่งพาอาศัย เดินเข้ามาที่โรงเรียนนี้ทีแรกรู้สึกอายมากเลย มีแต่เด็กๆเต็มไปหมด ชั้นนี่มันเลยวัยเรียนมาหลายปีแล้ว เมื่อวานตอนเช้าหมอนั้นไปรับชั้นมา หลังจากเรียนเสร็จอิมแจบอมคนดีคนเดิมก็อาสาขับรถไปส่งที่บ้าน แต่เมื่อวานชั้นแอบสังเกตเห็นความผิดปกติของใครบางคนที่นี้ด้วยแหละ มันทำให้การที่ชั้นต้องมาเรียนวาดรูปที่นี่เป็นเรื่องสนุกขึ้นมานิดนึง
เมื่อวานระหว่างทางที่แจบอมไปส่งชั้นกลับบ้าน
“นี่แจบอม นายมีคนที่ชอบอยู่หรือป่าวน่ะ”
“ฮะ!!!อะไรนะ!!”แจบอมที่ขับรถอยู่ดูตกใจในคำถามของชั้นเกินกว่าเหตุ นี่ไงพิรุธแล้วอิมแจบอม คิคิ
“แค่ถามว่ามีคนที่ชอบอยู่หรือป่าวตกใจทำไม ฮั่นแน่ หรือว่า... หรือว่านายมีซัมติงแล้วไม่บอกชั้นฮะ!!”
“มีที่ไหนกันเล่า แล้วถ้ามีจริงทำไมชั้นต้องบอกเธอหละ”
“ต้องบอกดิ!! ชั้นเพื่อนนายนะ นายชอบเด็กที่ชื่อยองแจใช่มั้ย”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดด อยู่ๆไอ้แจบอมก็เบรกกะทันหันจนชั้นหน้าหน้าทิ่ม โชคดีนะที่ไม่มีรถตามหลังเรามา
“เฮ้ยยย !!พูดอะไรหนะ เธอไปรู้มาจากไหน”
“อูยยยอิมแจบอมอะไรของนายเนี่ย หน้าชั้นเสียโฉมไปทำไง ชั้นแค่เดาเอาเล่นๆนายจะตกใจเกินไปมั้ย หรือว่า มันคือเรื่องจริง” อิมแจบอมชั้นจะต้อนให้นายจนมุมเลย เสร็จชั้นแน่
“เอ่อ คือ เธอจะบ้าหรอยองแจเป็นลูกศิษย์ชั้น ชั้นจะคิดแบบงั้นได้ไง แล้วอีกอย่างน้องเค้ายังเด็กด้วย”
“อ่อ ถ้าไม่ใช่ลูกศิษย์แล้วก็ถ้าไม่เด็กนายจะยอมรับใช่มั้ยว่าชอบ”
แจบอมเริ่มทำหน้าไม่ถูกแล้วดูเงอะๆงะๆนี่คงกำลังเขินอยู่สินะ ชั้นเป็นเพื่อนนายมาตั้งกี่ปีแล้วแค่นี้ทำไมจะดูไม่ออก
“เลิกพูดซะทีเหอะ ไร้สาระตั้งแต่เด็กจนโตเลยเธอเนี่ย”
“นี่อย่ามาว่าชั้นนะ ก็ชั้นเห็นนายดูใส่ใจเด็กนั้นเกินกว่าเด็กคนอื่นๆเลย แล้ววันนี้ชั้นก็เห็นนายแอบมองเด็กนั้นอยู่บ่อยๆ”
“เอ่อ...คือชั้น”
“นอกจากจะมองแล้ว นายรู้ตัวป่าวว่าเผลอยิ้มทุกครั้งที่มองเด็กยองแจนั้นด้วย”
“คือชั้นดูแสดงออกขนาดนั้นเลยหรอ แล้วเธอว่ายองแจจะรู้มั้ยว่าชั้นคิดยังไงกับเค้า” นั่นไงสุดท้ายก็ยอมรับออกมาแล้ว
“นั่นไง!! สุดท้ายก็ยอมรับจนได้พ่อคนปากแข็ง ชั้นแค่มีความรู้สึกแปลกๆเวลานายมองเด็กนั้น แต่ไอ้มองแล้วยิ้มอะไรชั้นพูดเองอะ ฮ่าๆๆๆ”
“นี่เธอ เบซูจี ทำชั้นแสบมากนะ” หน้าแจบอมตอนนี้ดูแล้วคงกำลังแค้นชั้นเอามากๆ แต่ชั้นหละซะใจ
“ชั้นว่านายทึ่มแล้วนะ เด็กนั้นทึ่มกว่านายอีก ไม่มีทางรู้เลยล่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“อืม ชั้นก็ว่างั้นแหละ ยองแจเป็นเด็กที่ซื่อเอามากๆเลย ชั้นพูดอะไรเค้าก็เชื่อหมด บอกให้ทำอันนี้ก็ทำ ไม่ให้ทำอันนี้ก็ไม่ทำ แถมรอยยิ้มใสๆของเค้านี่แหละทำให้ชั้นหลงใหลมัน”
ท่าจะอาการหนักเหมือนกันนะเพื่อนชั้นพูดถึงน้องยองแจทีตาวิบวับเป็นประกายเชียว
“แหวะ !!เหตุผลพระเอกเวอร์ แล้วทำไมนายไม่สารภาพไปหละ”
“ถ้าเกิดพูดออกไปแล้วยองแจไม่ได้คิดแบบชั้นมันจะทำให้เราลำบากใจกันทั้งคู่นะ”
“แล้วนายก็จะอยู่แบบนี้นี่นะ สักวันเด็กนั้นก็ต้องไม่มาเรียนกับนายสักวันเค้าก็ต้องเดินไปตามทางของเค้าแล้วนายไม่เสียใจหรอ” ชั้นเหมือนจะพูดจี้ใจดำแจบอมเกินไปจนหมอนั้นนิ่งเงียบไปเลย คงคิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกันสินะ
“……………………..”แจบอมเงียบไม่ได้ตอบอะไรชั้นกลับมาแต่ตอนนี้รถมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านชั้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“อะๆ ไม่ต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นหรอก ถึงบ้านชั้นแล้วขอบใจนายมากที่มาส่ง”
“พรุ่งนี้ไปเองถูกแล้วใช่มั้ย”
“อืม ขอบใจนายมากพรุ่งนี้เจอกัน”
ชั้นเปิดประตูลงรถไปแลละยืนมองจนรถของอิมแจบอมขับออกไปจนพ้นตา นายไม่ต้องห่วงหรอกแจบอม เบซูจีคนนี้มองอะไรแล้วไม่มีพลาดชั้นจะช่วยนายเองนะเพื่อนเลิฟ แค่คิดก็สนุกแล้ว
***********************
ต่างคนต่างแอบบบบบบ
คิดถึงเด็กๆ เนอะ อยากเจอกันอีก
ความคิดเห็น