ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    FIC GOT7 X YOUNGJAE 2JAE : MARKJAE : JACKJAE : NIORJAE : BAMJAE : YUGJAE

    ลำดับตอนที่ #5 : [SF 2JAE] แอบ : Special YoungJae (100%)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.03K
      13
      27 ต.ค. 57

    แอบ (Special)
    YoungJae

     

     

    หลังจากวันนั้นที่พี่แจบอมบอกว่าชอบแล้วเราก็กลายเป็นแฟนกันแบบงงๆ ผมได้รู้ความจริงจากทั้งพี่แจบอมแล้วพี่ซูจีว่าทั้งหมดที่ผ่านมามันคือแผนการที่พี่ซูจีคิดล้วนๆ แต่ว่าพี่ซูจีเจตนาดีอยากช่วยให้ความรักเราสมหวังนี่นะผมก็ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรพี่เค้าหรอก 

     

    "แล้วเมื่อวานยองแจเข้าอยู่ในตู้ทำไมหละ"

     

    อยู่ดีๆพี่ซูจีก็ถามขึ้นมา มันเป็นคำถามที่ไม่อยากได้ยินมากที่สุดคิดแล้วมันหน้าอายชะมัด

     

    "นั้นดิพี่ก็อยากรู้" ไอ้ตัวการที่ทำให้ผมเข้าไปในตู้นั้นก็มาช่วยเสริมอีกคน พี่แจบอมคนบ้า !!!!

     

    "เอ่ออคือว่าผม ผม ตอนนั้นผมไม่กล้าจะเจอหน้าพี่แจบอม แล้วอยู่ๆพี่ก็กลับมามันคิดอะไรไม่ออกเลยเข้าไปหลบในนั้น"

     

    เล่าไปก็อยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปเรื่องมันหนาอายชะมัด

     

    "ทนอยู่ได้ไงตั้งนานร้อนก็ร้อน จนตัวเองเป็นลมไปเลย ยองแจนี่ตลกจัง ฮ่าๆๆ"เห็นมั้ยโดนพี่ซูจีหัวเราะจนได้

     

    "ก็ผมพยายามจะเปิดมันออกมาแล้วนะ แต่มันดันไม่ออกจริงๆ"

     

    "จะเปิดออกได้ไงหละ ก็พี่พิงอยู่"ทั้งผมและพี่ซูจีหันไปมองหน้าพี่แจบอมพร้อมกัน =_=

     

    "แล้วนี่นายรู้มั้ยว่ายองแจอยู่ในนั้น"

     

    พี่แจบอมพยักหน้าเบาๆ และมองที่ผมอย่างรู้สึกผิด ที่แท้พี่แจบอมก็รู้ว่าผมอยู่ในนั้นตั้งแต่แรกแล้ว แต่ที่พูดเมื่อวานนี่ตั้งใจจะบอกกับผมหละสินะไม่ใช่แค่บ่นไปเรื่อย คนขี้ขลาดไม่กล้าบอกกันตรงๆ คิคิ>/////<

     

    "แล้วแกไม่คิดบ้างว่าคนในนั้นเค้าจะตายได้เพราะแกเนี่ย"ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าพี่แจบอมถูกพี่ซูจีเอ็ดเอาซะงั้น 

     

    "ก็ชั้นลืมนึกไปนี่นา ยองแจพี่ขอโทษนะ"

     

    พี่แจบอมส่งสายตาสำนึกผิดตรงมาที่ผม มีหรอคนอย่างผมจะทนได้ ผมไม่ได้โกรธพี่เค้าแต่แรกอยู่แล้วต่างหาก

     

    "ผมไม่เป็นไรสักหน่อย พี่ซูจีอย่าดุพี่แจบอมเลยนะ นะ"

     

    "โอ๊ยยยยยย เข้าข้างกันเข้าไป พอกันที่พอกันทั้งคู่ เหมาะสมกันมาก ไอ้คู่รักสุดทึ่ม"

     

    คู่รักงั้นหรอฟังดูดีนะ ผมกับพี่แจบอมเราได้แต่มองหน้าสบตากันแล้วยิ้มเราคงจะทึ่มแบบที่พี่ซูจีบอกจริงๆนั้นแหละ 

     

    "เย็นนี้ไปกินข้าวเย็นด้วยกันนะยองแจ วันนี้ซูจีมาที่นี่วันสุดท้ายแล้วเธออยากเลี้ยงขอบคุณ"พี่แจบอมเอ่ยขึ้น

     

    "แต่วันนี้ไม่ต้องหึงโหด เอาอะไรราดใส่พี่อีกนะ จินยองก็ไป ฮ่าๆๆ"

     

    ทำไมพี่ซูจีช่างมีความสุขกับเรื่องหน้าอายของคนอื่นแบบนี้นะ ผมได้แต่ก้มหน้างุดๆหลบสายตา ยิ่งคิดว่าพี่แจบอมกำลังยิ้มอยู่แน่ๆ มันยิ่งทำผมอายกับความงี่เง่าของตัวเอง

     

    มื้ออาหารเย็นวันนั้นผ่านไปด้วยดี จากวันนั้นพี่ซูจีก็ยังไม่ได้แวะมาทักทายกันอีก พี่แจบอมบอกผมด้วยสีหน้าพราวสุดๆว่าภาพที่เธอวาดประมูลได้ตั้งหลายล้านวอนแหนะ พี่ซูจีนี่ทั้งสวยทั้งเก่งจริงๆ 

     

    +++++++++++++++

     

    ตอนนี้ก็ผ่านไปเกือบสองเดือนแล้วตั้งแต่วันนั้น มันมีอะไรๆเปลี่ยนไปนิดหน่อย

     

    "ยองแจกลับกันเถอะ ดึกแล้ว"

     

    "อีกแปบนึง ขอวาดอีกแปบนึงกำลังจะเสร็จแล้ว"

     

    ผมตอบโดยที่ไม่ได้หันไปมองคนที่ชวนกลับ ผมกำลังมีสมาธิกับการจรดปลายดินสอลงกับกระดาษสีขาวตรงหน้านี้อย่างสูง

     

    "อะไรจะตั้งใจขนาดนั้นห๊ะ?"

     

    ผมก็รับรู้ได้ถึงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ แต่ก็ไม่ได้หันไปมอง เพราะตอนนี้ในห้องเหลือแค่ผมกับพี่แจบอมคนอื่นกลับไปหมดแล้ว

     

    "..........."

     

    "ชเวยองแจ"เสียงคุ้นเคยดังขึ้นข้างๆหู

     

    "อะ!!!!!!"

     

    ผมหันไปทางตามเสียงเรียกแต่สิ่งที่เกิดขึ้นคืน อ๊ากกกกกกกกก พี่แจบอมเอาหน้ามาใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่รู้ ผมหันหน้าไปทำให้แก้มผมไปชนกับหน้าพี่แจบอมที่อยู่ใกล้ๆ ผมรู้ว่าเค้ามายืนอยู่ตรงนี้ไม่คิดว่าจะก้มมาใกล้หน้าผมขนาดนี้ 

     

    "แก้มนุ่มจังแถมหอมด้วย แฟนใครนะ"

     

    มันไม่ใช่อุบัติเหตุแล้วแบบนี้มันตั้งใจชัดๆ ผมรีบเอามือขึ้นมาจับที่แก้มข้างที่ถูกฉวยโอกาสไปเมื่อกี้ หน้าผมต้องแดงอยู่แน่ๆเลย ยิ่งผมหันไปมองหน้าคนเจ้าเล่ห์ยิ่งหน้าหมั่นไส้ ดูมีความสุขเกินไปแล้ว

     

    "พี่แจบอมอ่า ทำอะไรเนี่ยคนกำลังใช้สมาธิ รบกวนชะมัด" ผมบ่นอุบอิบไปงั้นแหละ จริงๆแล้วเขินอยู่ 

     

    "วาดต่อไปดิ พี่แค่ขอดูใกล้ๆแบบนี้" พูดอย่างเดียวไม่พอยังเอาหน้าระริกระรี้ก้มลงมามองดูใกล้หน้าผมอีก 

     

    "ใกล้แบบนี้ใครจะมีสมาธิเล่า"

     

    ผมบ่นอุบอิบแล้วหันไปวาดรูปต่อ แต่ใครมันจะไปมีสมาธิกันเล่าได้ยินแต่เสียงหายใจอยู่ข้างๆหูแบบนี้

     

    "...................."

     

    "พี่แจบอม!!!" สมาธิอะไรมันไม่มีแล้ว ผมหันกลับไปเผชิญหน้าอีกรอบ 

     

    "^________^"

     

    "อะ!!!"

     

    แต่ต้องเป็นฝ่ายหันหน้าหนีเองอีกครั้ง ตอนผมหันไปหน้าเราห่างกันแค่ไม่ถึงสามเซนติเมตร ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าใกล้กว่านี้อีกนิดเดียวจะเป็นยังไง 

     

    "หันกลับไปทำไม ไม่โวยวายพี่แล้วหรอ??หึหึ"

     

    "โอ๊ยยยย ทำไมชอบแกล้งแบบนี้นะไม่วาดแล้ว กลับบ้าน!!! >\\\<"

     

    ผมใช้มือพลักคนข้างๆออกไปเต็มแรงก่อนที่จะเก็บอุปกรณ์ตรงหน้าอย่างรวดเร็วแล้วเดินออกจากห้องไป ชอบแกล้งชอบทำให้ผมอายแบบนี้อยู่เรื่อย ไอ้คนเจ้าเล่ห์ แบบนี้แหละที่ผมบอกว่าตั้งแต่ตกลงคบกันวันนั้นจนตอนนี้เดือนกว่าแล้วอะไรอะไรก็เปลี่ยนไป จากพี่แจบอมคนดีที่มีแต่รอยยิ้มอบอุ่นส่งให้ผมเสมอสุภาพบุรุษคนนั้นที่ผมรู้จักมันหายไปไหน มันเปลี่ยนกลายเป็นคนแก่เจ้าเล่ห์ชอบฉวยโอกาสชอบแกล้งให้ผมโมโหแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่  แต่ถามว่าที่พี่แจบอมเป็นแบบนี้ผมชอบมั้ย ก็ชอบนะ ผมรู้ว่าเค้าเป็นแบบนี้กับผมแค่คนเดียว^____^

     

    +++++++++++++++++

     

    ระหว่างทางกลับบ้าน

     

    "ยองแจหิวมั้ย?"

     

    "ทำไมถึงชอบถามว่าหิวมั้ย หิวมั้ยอยู่เรื่อยเลยนะ จะให้ผมกินตลอดเวลาเลยหรอไง"

     

    ทำไมทุกคนเห็นหน้าผมแล้วชอบถามว่าหิวมั้ย ไม่ก็กินข้าวมาหรือยัง เห็นผมเป็นอะไรกันผมไม่ใช่พวกที่ต้องกินตลอดเวลาซะหน่อย

     

    "ก็กลัวเด็กจะผอมอะ เวลาฟัดมันไม่สะใจ"

     

    "ไอ้พี่แจบอมบ้าไม่กินแล้วผมจะลดความอ้วน!!!!" คนบ้าๆ รู้ว่าเขินยังจะชอบพูดแบบนี้แกล้งเรื่อยเลย

     

    "อ่องั้นหรอ กะจะชวนไปหาอะไรอร่อยๆกินพอดี งั้นก็คงอด"

     

    อย่าเอาของกินมาล่อนะ มันไม่ได้ผลอีกต่อไปบอกเลย

     

    "เฮ้อออออ ไปเป็นเพื่อนก็ได้แต่ไม่กินนะ แต่ขอโทรบอกแม่ก่อน"

     

    "โอเค ยองแจไม่กิน จะลดความอ้วน เนอะ ฮ่าๆๆ" พูดอย่างเดียวไม่พอยังเอามือมาดึงแก้มผมอีก

     

    "อ่าาาา เจ็บบบนาาาาปล่อยเลยยยย ขับรถไปดีๆสิ" สุดท้ายก็ยอมปล่อยมืออกจากแก้มผมโดยดี ดึงบ่อยๆจนมันจะยานลงมาอยู่แล้ว

     

    เราไปแวะทานอาหารร้านเล็กๆข้างทาง ผมก็ว่าจะไม่กินๆ แต่พี่แจบอมก็พูดอยู่นั้นแหละว่าเจ้านี้อร่อยจริงๆนะ เป็นร้านประจำเลย แถมกลิ่นมันยังลอยผ่านไปมาเตะจมูกผมอีก สุดท้ายผมก็เลยกิน ไม่อยากเสียน้ำใจคนพามา

     

    "อ่า อิ่มจังเลย พุงจะแตกแล้ว" หลังจากกินเสร็จเราก็มาเดินเล่นกันแถวๆริมแม่น้ำฮัน ผมเดินไปบิดขี้เกียจไปมา ก็มันอิ่มจริงๆนี่ยิ่งอิ่มยิ่งขี้เกียจ ตอนแรกว่าจะกินนิดเดียว แต่มันอร่อยจริงๆ เลยกินซะเรียบเลย แหะๆ 

     

    "ไหนใครนะบอกจะลดความอ้วน" ตัวเองเป็นคนชวนผสมยัดเยียดให้เค้ากินแท้ๆยังจะมาแซะกันอีก

     

    "ก็ใครหละบอกว่าอร่อยยังงั้นอย่างงี้" ผมเบะปากใส่คนที่เดินอยู่ข้างๆ

     

    "กินไปเถอะน่าเด็กกำลังกินกำลังนอน" ว่าผมเด็กไม่พอยังเอามือมาขยี้ผมเล่นอีก แต่ผมชอบนะเวลามีคนมาลูบหัวแบบนี้เคลิ้มเลย

     

    "อืม>///<"ผมได้แต้ก้มหน้าอมยิ้มอยู่คนเดียว

     

     

    "เดินไปตรงนั้นกันเถอะ"

     

    อยู่ๆมือของผมก็ถูกมือใหญ่มาประสานเอาไว้แบบไม่ทันตั้งตัว ผมเงยหน้ามองคนที่จับมือผมอยู่ พี่แจบอมมีเพียงรอยยิ้มแบบที่เค้าชอบยิ้มตอบกลับมา แต่มันทำให้ใจผมอบอุ่นได้แบบไม่หน้าเชื่อ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราจับมือกันแต่ผมก็ยังไม่ชินยังคงเขินทุกครั้งที่เราเดินจับมือกัน มาคิดดูแล้วมันเหมือนความฝันเลยจริงๆ พี่แจบอมจูงมือผมมาเรื่อยๆ เราเดินคุยหยอกล้อกันด้วยเรื่องเรื่อยเปื่อย 

     

    "ฮ่าๆๆๆๆ ตลกพี่จินยองอะ ฮ่าๆๆๆ หยุดหัวเราะ ฮ่าๆ ไม่ได้เลย ฮ่าๆ"

     

    พี่แจบอมเล่าเรื่องวีรกรรมฮาๆของพี่จินยองสมัยเรียนให้ฟัง ผมตลกจนหยุดหัวเราะไม่ได้เลย พรุ่งนี้จะเอาไปแซวพี่จินยอง ฮ่าๆๆ

     

    "หัวเราะปิดปากหน่อยสิแมลงจะบินเข้าปากแล้ว"

     

    "ก็มัน ฮ่าๆๆ อุ๊บ!" พี่แจบอมพูดพร้อมเอามือข้างที่ว่างอยู่มาปิดที่ปากผมไว้ แต่ก็ต้องรีบชักมือออก

     

    "แหวะ!!!น้ำลายเลอะมือพี่"

     

    "อ้าวใครใช้ให้เอามือมาปิดปากคนกำลังหัวเราะเล่า สมน้ำหน้า ฮ่าๆ แบร่ :P"

     

    "งั้นขอเช็ดหน่อย" พี่แจบอมกำลังจะเอามือมาเช็ดที่เสื้อผมมีเรอะยองแจจะยอม

     

    "ไม่เอา!!! มันเลอะ" ผมปล่อยมือจากพี่แจบอมแล้วรีบวิ่งหนี

     

    "น้ำลายตัวเองแท้ๆเลยนะ ยองแจหยุดเดี๋ยวนี้มาให้เช็ดเลย"

     

    เค้าวิ่งตามผมมาติดๆ คนที่วันๆวาดรูปอ่านหนังสือกินแล้วก็นอนอย่างผมจะวิ่งหนีคนที่ออกกำลังกายบ่อยๆอย่างพี่แจบอมทัน 

     

    "อ่าๆ ยอมแล้วๆ คนอะไรวิ่งเร็วชะมัดเลย โอ๊ยเหนื่อย"

     

    สุดท้ายผมก็โดนพี่แจบอมล็อคคอไว้จนได้ ผมเหนื่อยแล้ววิ่งต่อไปไม่ไหว อาหารก็ยังไม่ทันย่อยหมดเลย เกิดอาการจุกท้องขึ้นมากระทันหัน

     

    "ใครให้วิ่งหนีหละ เพิ่งกินอิ่มๆมาแท้ๆเป็นไงหละจุกมั้ย"ผมบนหัวผมถูกมือใหญ่ขยี้เล่นอีกแล้ว

     

    "จุกอะT^T"ผมหันมาสบตาพี่แจบอมหวังขอความช่วยเหลือ มันจุกจริงๆอย่างที่พี่แจบอมพูดเลย

     

    "นั้นไง!! ไหนดูสิ" พี่แจบอมค่อยนั่งลงไปสายตาเค้าอยู่ระดับท้องผมพอดี จะทำอะไรของเค้า

     

    "???" อยู่ๆเค้าก็เอามือขึ้นมาลูบที่ท้องผมไปมาเบาๆ ผมไม่รู้ว่าเค้าทำไปเพื่ออะไรเหมือนกัน

     

    "ฮ่าๆ พี่ทำอะไรอะ ฮ่าๆๆ มันจักจี้อะ ฮ่าๆ"

     

    "อยากรู้ว่าในนี้มันมีอะไรอยู่บ้างนะ ลองลูบๆดูเผื่อว่าอาหารที่อยู่ในนี้มันจะได้สงบลงไง"

     

    โอ๊ยนึกว่าอะไรหมอคนนี้เชื่อไม่ได้มัวจริงๆ 

     

    "เลิกเลย ตลกแล้ว"โถ่วววววคนยิ่งปวดท้องอยู่ยังจะมาเล่น

     

    "งั้นเราไปนั่งกันก่อนดีกว่า หายแล้วค่อยกลับเนอะ"

     

    มือผมถูกมือใหญ่จูงให้เดินตามอีกครั้งเรานั่งลงกับพื้นหญ้าริมแม่น้ำ ไม่รู้ว่าเดินห่างมาจากที่จอดรถไกลแค่ไหน แต่ตรงนี้มันเงียบมากไม่มีใครสักคนเลยนอกจากเราสองคน แอบหน้ากลัวอยู่เหมือนกันนะเนี่ย

     

    "มองหาอะไร กลัวหรอ" พี่แจบอมกระชับมือที่จับมือผมอยู่ให่แน่นขึ้น 

     

    "ไม่กลัวซะหน่อย" จะบอกว่ากลัวก็นิดนึงแหละ แต่พอมองหน้าคนข้างๆความกลัวมันหายไปทันที ตอนนี้ที่มีคนชื่ออิมแจบอมอยู่ข้างๆชเวยองแจก็ไม่กลัวแล้วหละ ฟังดูละครนิดนึงแต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆนะ

     

    "เริ่มโอเคขึ้นยัง" ผมคิดเรื่องอื่นไปเรื่อยจนเกือบลืมไปเลยว่ากำลังจุกท้องอยู่ ผมพยักหน้าตอบ

     

    "วันนี้ฟ้าเป็นใจให้อยู่กันสองคน แบบนี้มันดีจริงๆเล๊ยยยยยย"

     

    พี่แจบอมปล่อยมือจากมือผม แล้วจู่ๆก็ล้มตัวลงมานอนที่ตักผม 

     

    "พี่แจบอมทำอะไรอะ"

     

    ถามทั้งที่เห็นอยู่ว่าทำอะไร ก็คนมันเขินอะ นี่มันเหมือนในละครที่แม่ชอบดูชัดๆเลยพระเอกนอนหนุนตักนางเอกริมแม่น้ำแบบนี้ โอ๊ยยยยเขินชะมัด

     

    "นอนตักแฟนไง สบายจังเลยตักเด็กดื้อนี่นุ่มจริงๆ" พี่แจบอมยิ้มตาปิดเหมือนเด็กๆ ยิ้มแบบนี้แหละที่ผมหลงรัก

     

    "มันหนักนะ" แอบโวยวายไปงั้นแหละแก้เขิน จริงๆแล้วผมชอบตอนนี้มากเลยอยากหยุดเวลาตอนนี้ไว้เลย

     

    "แบบนี้สบายดีจังขอพักสายตาสักแปบยองแจอยากกลับก็บอกพี่นะ" เปลือกตาพี่แจบอมค่อยๆปิดลงจนสนิท 

     

    "เดี๋ยวจะร้องเพลงกล่อมเอามั้ยฮ่าๆ" นอกจากวาดรูปแล้วเสียงเพลงก็เป็นอีกอย่างที่ผมหลงไหล แม่เคยบอกว่าผมเสียงดีหน้าจะลองไปประกวดร้องเพลงดู แต่แม่ชอบให้ผมไปเรียนภาษาแล้วจะเอาเวลาไหนไปร้องเพลงหละ

     

     "พี่รักยองแจนะ รักเด็กดื้อที่สุดเลยรู้มั้ย"

     

    อยู่ดีๆเค้าก็พูดคำที่ผมไม่คิดว่าจะพูดออกมาในตอนนี้ ทั้งๆที่เค้ายังนอนหลับตาอยู่บนตักผม ตั้งแต่บอกผมครั้งแรกวันนั้นครั้งนี้คือครั้งที่ผมได้ยินมันชัดๆเป็นครั้งที่สอง เรื่องของเราตอนนี้มันเกินกว่าที่ผมคิดไว้มากจนผมไม่กล้าจะเรียกร้องอะไรจากพี่แจบอมอีก แต่ไม่ว่าจะยังไงพี่แจบอมก็ยังเป็นคนขี้ขลาดที่ไม่กล้าสบตาผมตอนที่บอกว่ารักอยู่ดีสินะ

     

    ">\\\\<" ถึงแถวนี้จะไม่สว่างเท่าไหร่แต่หน้าผมที่แดงอยู่ตอนนี้มันคงเห็นได้ชัดเลย ตัวผมเองยังรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้าเลย

     

    "กำลังหน้าแดงอยู่หละสิ หึหึ แล้วเด็กดื้อบอกพี่หน่อยสิว่ารักพี่มั้ย" พี่แจบอมทำท่าเหมือนจะลืมตาขึ้นมาแต่ผมก็เอามือไปปิดที่ตาเข้าไว้ก่อน

     

    "อย่าเพิ่งลืมตานะ!!"

     

    "โอเคๆ หลับต่อก็ได้แต่ยองแจต้องบอกพี่ก่อนว่ารักกันมั้ย"

     

    "ขอจับหน้าได้มั้ย"

     

    "ทำไมหรอ? อืมมม เอาสิจับเลยตามสบายทุกอย่างของพี่ก็เหมือนเป็นของยองแจอยู่แล้ว เฮ้อออแต่นี่จะไม่บอกจริงๆใช่มั้ยนะเปลี่ยนเรื่องเนี่ย เสียใจจัง"

     

    พี่แจบอมเป็นที่หล่อคนนึงเลยใครๆเห็นเป็นต้องหลงเสน่ห์ยิ่งเวลายิ้มยิ่งดูอบอุ่นใจดี สาวๆที่ไหนเห็นก็ละลายตามกันไปหมด มือผมกำลังลูบไปทั่วๆหน้าคนที่นอนหนุนตักช้าๆ ตา จมูก แก้ม ปาก ค้าง ทุกอย่างของพี่แจบอมล้วนเป็นของผม ตอนนี้เป็นแค่ของยองแจคนเดียว

     

    "ก็รู้อยู่แล้วหนิ ผมไม่บอกหรอก"

     

    ผมอยากแสดงออกว่ารักพี่แจบอมให้ชัดเจนบ้าง ตอบแทนความรู้สึกที่พี่ให้ผมมา เอาน่ายองแจกล้าๆหน่อย  ผมกำลังรวบรวมความกล้าทั้งหมดในชีวิต

     

    "ใจระ....."

     

    อุ๊บบ!!

     

    เสียงพี่แจบอมหายลงคอไปพร้อมกับผมที่ก้มลงไปจูบที่ปากของเค้า เรียกว่าจูบได้มั้ยเหมือนแค่เอาปากไปประกบที่ปากเท่านั้นไม่ถึงเสี้ยววินาทีผมก็เงยหน้าขึ้นมา พี่แจบอมเหมือนจะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนกัน เค้าลืมตาขึ้นจ้องหน้าผม อ่าแต่ตอนนี้ใครมันจะไปกล้าสู้สายตาได้หละผมทำเนียนมองไปทางอื่น ลงทุนทำขนาดนี้ไม่รู้ว่ารักมากก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วนะพี่แจบอม >//////<  นี่เป็นจูบแรกของผมเชียวนะตลอดเวลาที่คบกันถึงพี่แจบอมจะชอบแกล้งจับมือกอดหรือหอมแก้มแต่เค้าไม่เคยจูบผมสักครั้ง คนเป็นแฟนกันจูบกันไม่แปลกกสักหน่อยหนิ แต่ครั้งนี้มันหน้าอายตรงที่ผมเป็นฝ่ายจูบเค้าก่อนเนี่ยแหละ นี่ยองแจนายจะเข้ามหาลัยแล้วนะอย่ามาทำเป็นไร้เดียงสาแค่จูบเอง ผมพยายามปลอบตัวเองไว้

     

    พี่แจบอมดีดตัวลงขึ้นมานั่ง ไม่รู้ตอนนี้เค้าทำหน้ายังไงอยู่ผมได้หันหน้ามองไปทางอื่นไม่กล้าสบตา

     

    "เด็กดื้อ แอบขโมยจูบพี่หรอ"

     

    พี่แจบอมใช้มือทั้งสองข้างจับหน้าผมให้หันมาประจันหน้ากัน สิ่งที่ผมเห็นบนหน้าขของพี่แจบอมคือรอยยิ้ม กับสายตาเจ้าเล่ห์ที่มองมาที่ผม

     

    "มะ ไม่ใช่ แบบนั้นนะ คือไม่ได้ขโมยคือ"

     

    ทำไงดีจ้องกันแบบนี้เขินจะแย่อยู่แล้ว ยองแจไม่หน้าเลยนายพลาดแล้วพลาดจริงๆ อายจนอยากจะมุดลงดินเลย

     

    "แล้วเมื่อกี้ "พี่แจบอมยักคิ้วยียวนพร้อมเอาหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ 

     

    พลักกก!!

     

    "ง่วงแล้ว กลับบ้าน!!!"

     

    ผมพลักพี่แจบอมออกด้วยความเขิน แล้วรีบลุกขึ้นเดินหนีทันที แต่เดินไม่ทันจะกี่ก้าวก็โดนคนที่ตามมาข้างหลังคว้าแขนไว้ ผมหันกลับมาตามแรงดึง

     

     

    อุ๊บ!!!!O.o

     

     

    ริมฝีปากผมถูกปิดลงด้วยปากของพี่แจบอมโดยที่ไม่ทันตั้งตัว มือใหญ่อีกข้างจับที่ท้ายทอยผมเอาไว้เหมือนกับ

    ล็อกไว้ไม่ให้หันหนี ผมทำอะไรไม่ถูกร่างกายเหมือนโดนสาบให้กลายเป็นหินได้แต่หลับตาปี๋ไม่กล้ามอง แต่เรารับรู้ถึงความอบอุ่นผ่านลมหายใจของซึ้งกันและกัน มันไม่ใช่การสัมผัสแค่เสี้ยววินาทีแบบเมื่อกี้แต่มันเนินนาน นานเหมือนโลกมันหยุดหมุน แล้วพี่แจบอมก็ถอนปากออกไป

     

    "แบบนี้เค้าถึงเรียกว่าจูบเด็กน้อย"

     

    พี่แจบอมพูดกระซิบข้างๆหู ผมค่อยๆลืมตาขึ้นรู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวเหมือนเอาหน้าไปแช่น้ำร้อน 

     

     

    "คนบ้า!!"ผมเขินจนไม่รู้จะพูดอะไรออกได้แต่ยืนอมยิ้มอายๆ  ไม่ใช่ไม่ชอบนะที่ถูกจูบ เพราะชอบไงเลยเขินอยู่แบบนี้ คิคิ

     

    "แต่ว่านี่ก็ยังไม่ถือว่าจูบจริงๆนะ แบบนี้มันเด็กๆ มันต้องดิฟคิส ไว้โตกว่านี้อีกหน่อยนะเดี๋ยวสอน ฮึฮึ"คนหน้าไม่อายพูดอะไรก็ไม่รู้ หน้าผมมันจะระเบิดออกมาเป็นลาวาแล้วนะ

     

    "คนบ้า พี่แจบอมบ้า  บ้า บ้า บ้า!!"ผมรัวมือตีๆๆพี่แจบอม คนเจ้าเล่ห์ นิสัยไม่ดีชอบทำผมเขินอยู่เรื่อยเลย โดนซะบ้าง นี่ ๆๆๆ 

     

    "โอ๊ยย ๆๆ เขินอะดิ"มือทั้งสองข้างผมถูกหยุดการกระทำทุกย่างโดยมือใหญ่ของพี่แจบอม แล้วเปลี่ยนมาเป็นประสานมือข้างนึงของผมไว้

     

    "พี่รักยองแจจริงๆนะ" พี่แจบอมยังคงยิ้มด้วยรอยยิ้มแบบเดิม แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันอบอุ่นหัวใจและมีค่ามากกว่าทุกๆครั้ง จากเด็กคนนึงที่ได้แต่แอบมองแอบชอบเค้าอยู่ฝ่ายเดียว จนวันนี้วันที่เราได้มายืนจับมือประสานกันอยู่แบบนี้มันเกินกว่าที่คิดไว้เยอะ ผมก็ไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นแบบนี้ไปนานแค่ไหน ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมมีความสุขมากๆเลย

     

    "ยองแจก็รักพี่แจบอม"

     




    ********************

    แวะมาลงสเปเชี่ยลหวานๆเลียนๆ
    ไม่มีอะไรมากแค่แต่งไปเรื่อยเปื่อย
    ตามความต้องการของตัวเอง ฮ่าๆ
    มันอาจจะดูแปลกๆบ้าง
    แต่ก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ 

    ไว้ว่างๆ จะลงสเปเชี่ยลพี่แจบอมบ้างนะ


     

    © themy  butter
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×