คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter: 11 เรตะหนีออกจากบ้าน!!
“นี่! ปล่อยนะ ทำอะไรของนายเนี่ย?!” ผมรีบสะบัดแขนออกอย่างแรง เมื่อเรตะดึงผมออกมาหน้างาน เมื่อผมสบตากับเขา ก็สัมผัสได้ว่า สายตาคู่นั้นมันช่างเย็นชาเสียเหลือเกิน
“นายชอบไอ้หมีอ้วนนั่นมากเลยใช่มั้ย?” เรตะถามผมด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
“ก็บอกแล้วไงว่ามันไม่เกี่ยวกับนาย! ~” ผมตอบไปแบบประชดพร้อมกับหันหน้าหนีเขา
“ไม่เกี่ยวได้ยังไงกันล่ะ! ก็ฉันเป็นพี่ชายนายนะ เรื่องแบบนี้นายก็ควรจะต้องบอกฉันบ้าง” เรตะพูดแบบใส่อารมณ์ ผมไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน เขาโมโหอะไรกันนะ? แต่ก็อย่าคิดนะว่าผมจะยอมให้เขาโวยวายใส่อยู่คนเดียว
“เอะอะอะไรนายก็เอาแต่เรื่องพี่ชายมาอ้าง ทำไมกันล่ะ? เป็นแค่พี่ชายทำไมต้องอยากรู้อยากเห็นไปซะทุกเรื่องด้วยเล่า!” ผมโพล่งออกไป ทำเอาเรตะถึงกับอึ้งเล็กน้อย
“นายนี่มันไม่น่ารักเอาซะเลยนะ รูกิ” คำพูดของเรตะทำเอาผมถึงกับขึ้น
“ใช่สิ! ใครมันจะไปน่ารักเท่าเจ้าปอนนั่นกันเล่า! ฉันเองก็ไม่ได้อยากมีพี่ชายอย่างนายเท่าไหร่หรอก ไม่เคยอยากได้เลยด้วยซ้ำ นายรู้มั้ย?ตั้งแต่นายเข้ามาอยู่ที่บ้าน ชีวิตของฉันไม่เคยมีความสุขเลยซักครั้งนึง นายมันน่าเบื่อน่ารำคาญที่สุด นายแย่งทุกสิ่งไปจากฉัน นายมันตัวซวย ฉันเกลียดนายที่สุดเลยเรตะ!!!!” ผมตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง ทำเอาเรตะถึงกับก้มหน้านิ่งโดยไม่พูดอะไรต่อ นี่ผมพูดแรงเกินไปรึเปล่านะ??
“นายรู้สึกอย่างนั้นจริงๆเหรอ?” เรตะถามผมด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งผิดปกติ ผมไม่ตอบอะไรนอกจากหันหน้าหนีเขาไปอีกทางนึง
“ได้!...ต่อไปฉันจะไม่รบกวนนายอีก ลาก่อนนะตัวเล็ก...” เมื่อพูดจบ เรตะก็เดินเฉียดผมออกไปอย่างเร็วทันที สายตาของเขาจับอารมณ์อะไรไม่ได้ทั้งสิ้น เขาไม่เหมือนเรตะที่ผมเคยรู้จัก ผมคงพูดกับเขาแรงไปจริงๆนั่นแหละ แต่ถ้าจะให้ขอโทษตอนนี้ มันยังจะมีประโยชน์อะไรอยู่ล่ะครับ.............
ผมเดินเรื่อยเปื่อยช้าๆเข้ามาในงานด้วยความรู้สึกหดหู่ แต่แล้วผมก็ต้องตกใจเมื่อได้มองเห็นภาพตรงหน้า พี่นาโอะกับเจ้าปอนนั่นกำลังจูบกัน!!!
“เอ่อ...คือ...ก็อย่างที่กี้เห็นอ่านะ” พี่นาโอะรีบพรวดออกมา ด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลนสุดๆ
“คือว่า...พี่คงรอกี้ไม่ได้แล้วล่ะนะ เพราะตอนนี้...” พี่นาโอะเหลือบมองไปทางปอน
“ผมชอบพี่นาโอะครับ!!” เจ้าเปี๊ยกนั่นพูดขึ้นมาเสียงดังโดยที่ไม่กลัวว่าจะมีใครได้ยิน
“อ้าว! นายไม่ได้ชอบเรตะหรอกเหรอ?” ผมถามเจ้านั่นด้วยความประหลาดใจ พระเจ้า! นี่ผมทำอะไรลงไปกันล่ะเนี่ย?
“อ๋อ! พี่เรตะน่ะเหรอ? พี่เรตะเป็นพี่ชายที่แสนดีมากๆเลยล่ะ ผมยังอิจฉารูกิคุงมากเลยนะที่ได้พี่เรตะไปเป็นพี่ชาย เขาน่ะเอาแต่เล่าเรื่องรูกิคุงให้ผมฟังอยู่ตลอดเวลาเลย เขาน่ะใส่ใจรูกิคุงไปซะทุกเรื่องเลยนะครับ ผมล่ะเสียดายจริงๆ ผมอยากเกิดเป็นน้องชายของพี่เรตะเขาจริงๆเลยล่ะครับ...” ทันทีที่เจ้าปอนมันพูดจบ มันก็เหมือนกับว่าทำให้ผมคิดอะไรออก ไม่ได้การล่ะ เรตะ! นายอย่าพึ่งหนีฉันไปไหนนะ ฉันขอโทษจริงๆ ขอโทษที่ปากเสียกับนายผมรีบบอกให้รุ่นพี่มิยาบิกับไค ไปส่งผมที่บ้านอย่างเร็วทันที ถึงแม้พวกนั้นจะงงๆอยู่บ้างแต่ก็ทำตามโดยที่ไม่ได้ขัดขืนอะไร........
“กลับมาแล้วคร้าบ!!!” ผมส่งเสียงดังเมื่อกลับมาถึงที่บ้าน ก็พบคุณแม่นั่งอยู่ที่โซฟา
“แล้วเรตะล่ะลูก?” คุณแม่ถามอย่างสงสัย และดูเป็นห่วงอย่างมาก
“อ้าว! ก็เขากลับมาก่อนแล้วไม่ใช่เหรอครับ?” อะไรกันผมชักสับสนไปหมดแล้วนะ
“ให้ตายเถอะ! แม่เจอไอ้นี่อยู่บนโต๊ะกินข้าว แม่ก็นึกว่าล้อเล่นซะอีก โธ่!ไม่นะเรตะ”
ผมรีบหยิบเศษกระดาษแผ่นเล็กในมือของคุณแม่ขึ้นมาดูอย่างเร็ว ในนั้นเขียนไว้ว่า
~ถึงทุกๆคนนะครับ ผมขอโทษที่รบกวนและทำให้ใครบางคนรำคาญและไม่สบายใจมาตลอด ผมจึงคิดว่าการที่ผมไปอยู่ที่อื่นให้พ้นๆหน้าซะคงจะเป็นหนทางที่ดีที่สุด ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมมีที่อยู่แล้ว ทุกคนจะไม่เดือดร้อนแน่นอน แล้วว่างๆไว้ผมจะส่งเมลล์มาหานะครับ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง..........เรตะ......~
ไม่จริง!มันไม่จริงใช่มั้ยครับ...เรตะ...นายหนีฉันไปแล้ว...เรตะเขาหนีผมไปแล้วล่ะครับ!...
ความคิดเห็น