คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter: 17 สถานะ.....แฟน
“ตื่นได้แล้ว...ตัวเล็ก!” ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ เมื่อได้ยินเสียงเรียก ทันทีที่ผมขยับตัวขึ้นมานั้น ผมก็ถูกเรตะจับข้อมือกดลงบนเตียงจนถึงกับตั้งตัวไม่ทัน
“อื้ม!....” เรตะบดเบียดริมฝีปากลงมาโดยที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว ผมพยายามดิ้นสุดแรงเพราะเนื่องจากหายใจไม่ออก แต่ก็เหมือนไร้ผล ผมจึงนอนนิ่งๆรับจูบไปอย่างไม่ขัดขืน
“อรุณสวัสดิ์นะ...ตัวเล็กของฉัน” เรตะพูดสีหน้าเปื้อนยิ้ม
“อะไรกันเล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนายซักหน่อย มีสิทธิ์อะไรมาจูบฉันกันเนี่ย?” ผมแกล้งโวยวายเพื่อแก้เขินไปงั้นๆ
“เมื่อคืนไม่เห็นบ่นไรซักคำ ทีนี้ล่ะทำเป็นเขิน” อ๊าก!!ดูเขาทำสิครับ นี่เขาจะให้ผมหน้าแดงให้ได้เลยใช่มั้ยเนี่ย? แต่คงไม่ทันแล้วล่ะ เพราะตอนนี้มันแดงไปแล้วเรียบร้อย
“รูกิ............” เรตะเรียกผมด้วยสายตาที่มุ่งมันอะไรบางอย่าง
“เป็นแฟนกันเถอะนะ”
“หาาาาาา.......”-//O//- ผมถึงกับอึ้งในสิ่งที่เรตะพูดออกมา
“ฉันรักนาย...เป็นแฟนกันเถอะ” เขายังคงย้ำประโยคนี้ซ้ำมากขึ้นไปอีก ทำเอาผมถึงกลับอยากจะละลายไปซะตรงนี้ แต่ถ้าผมยอมเป็นแฟนเขาง่ายๆ มันก็ไม่สนุกล่ะสิ แกล้งเขาดีกว่า
“เรียกฉันว่า กี้ ก่อนสิ แล้วฉันจะยอมเป็นแฟนนาย” ผมพูดใส่เขาแบบเชิดๆ
“ทำไมล่ะ?...เรียกว่ารูกิ หรือตัวเล็กก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ตามใจแล้วกัน ถ้าไม่เรียกฉันก็ไม่ตกลง” ผมยังคงแกล้งนิ่งอยู่แบบนั้น555+ สมน้ำหน้า
“รูกิ.....”
“................”
“ตัวเล็ก......”
“................” เรตะพยายามเรียกผมหลายครั้ง แต่ผมก็ยังคงเมินใส่เช่นเดิม
“เออ ก็ได้ๆ! กี้ เป็นแฟนกันนะ..”
“สัญญานะ ว่านายจะเรียกฉันแบบนี้ตลอดไป” ผมถามเรตะอย่างจริงจัง เรตะเองก็พยักหน้าตอบอย่างมุ่งมั่นมาเช่นกัน
“โอเค!...ตกลง ฉันจะเป็นแฟนนาย” ผมตอบเขาไปด้วยอาการเขินนิดๆ ดีใจจังเลย
“บอกรักฉันหน่อยสิ” เรตะเดินมาโอบเอวผมและพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“บ้า!.....” ผมพยายามดิ้นออกจากเขา แต่เรตะกลับยิ่งกระชับอ้อมกอดมากขึ้นไปอีก
“ใจร้ายชะมัด...” เรตะพูดด้วยเสียงเยือกเย็น พร้อมกับขบเม้มติ่งหูของผมเบาๆหนึ่งที
“อยากได้ยินจริงๆเหรอ?”
“อื้ม!” เรตะพยักหน้าอย่างมีความหวัง ผมจึงจุ๊ฟปากของเขาเบาๆหนึ่งที่ ก่อนที่จะเอ่ยคำๆนั้นออกมา
“ฉันรักนาย...เรตะ”
(มาถึงตาคุณพ่อกะคุณแม่สวีทกันบ้าง)
“พวกเด็กๆยังไม่ลงกันมาอีกเหรอ? สายแล้วนะเนี่ย” ผมถามอุรุฮะด้วยความสงสัยเมื่อยังไม่เห็น2ลิงนั่นลงมากินข้าวซักที อุรุฮะส่ายหน้าช้าๆก่อนที่จะจัดชั้นวางหนังสือต่อไป
“อาโอย ยังเครียดเรื่องเรตะอยู่สินะ” อุรุฮะพูดขึ้นแล้วเดินมานั่งข้างๆผมที่โซฟา
“ก็แค่เป็นห่วงเขาน่ะ ฉันไม่อยากให้เขาผิดพลาดเหมือนโทระ ฉันคิดได้แต่ว่า ซักวันนึงเรตะจะรับฉันได้ เราจะได้เป็นเหมือนพ่อลูกคนอื่นๆซะที” ผมพูดอย่างเหนื่อยใจเพราะรู้ดีว่าอุรุฮะเป็นห่วงผมแค่ไหน ผมค่อยๆดึงตัวของอุรุฮะมานั่งบนตัก พลางเสยผมที่ปิดหน้าออกให้
“อาโอยเป็นพ่อที่ดีที่สุดแล้วล่ะนะ เรตะเขาต้องยอมรับได้แน่” อุรุฮะพูดพลางส่งรอยยิ้มแสนอบอุ่นมาให้ผม ผมจึงยื่นใบหน้าเข้าไปประกบริมฝีปากอย่างนิ่มนวล อุรุฮะโอบรอบคอผมแน่น พร้อมกับใช้มือไซร้ไปตามไรผม เพื่อให้จูบของเรามีรสหวานยิ่งขึ้น
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ” ผมกอดอุรุฮะแน่น ก่อนที่อุรุฮะจะแยกไปทำงานบ้านต่อ ผมคิดไม่ผิดเลยที่แต่งงานกับอุรุฮะ เขาช่างคล้ายกับซางะมากเลยจริงๆ (ซางะเป็นคุณแม่แท้ๆของเรตะนะจ๊า^0^)
ตอนต่อไปจะเป็นตอนพิเศษ
ก่อนที่ป๋าโอยกะป้าอุ๊จะมาแต่งงานกัล
ได้วง
ความคิดเห็น