คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter: 4 เพื่อนสมหวัง แต่ผมว้าวุ่น
หลังจากที่ผมสามารถทำให้ไคกับรุ่นพี่มิยาบิเป็นแฟนกันได้แล้ว ก็เลยรีบบอกให้รุ่นพี่ไปส่งไคที่บ้านทันที โดยที่ผมเองก็นั่งไปด้วย อยากจะบอกว่าสองคนนี้เหมาะสมกันมากเลยล่ะครับ ไคนี่น่าอิจฉาเนอะที่ได้เจอคนดีๆ ไม่เหมือนผมที่เจอแต่ไอ้โรคจิตที่เอาผ้าปิดจมูกตลอดเวลาแบบไอ้บ้านั่น ผมล่ะสงสารตัวเองจริงๆ ไม่นานเราก็ไปถึงที่บ้านของไค
“ผมไปนะครับ...” ไคหันมาพูดกับรุ่นพี่มิยาบิด้วยใบหน้าที่แสนจะน่ารัก แถมโบกมือแบบนางงามให้ด้วยอีกต่างหาก เมื่อไคก้าวลงจากรถไปเขาก็หันมาหาผมพร้อมกับชูสองนิ้วและพูดออกมาว่า “ขอบใจนะ กี้” แหม...ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าช่วยๆกันนะเพื่อนรัก
ไม่นานรุ่นพี่ก็ขับรถมาถึงที่บ้านของผม ซึ่งเป็นเวลาประมาณ 2ทุ่มกว่าๆ ก่อนที่ผมจะลงจากรถพี่แกก็ดันแกล้งตบหัวผมเปรี้ยงใหญ่ ทำเอาผมต้องมุดกลับไปบีบคอแกเป็นการแก้แค้นคืนแต่ว่าในขณะที่เรากำลังผีเข้าอยู่นั้น ประตูบ้านของผมก็ค่อยๆเปิดออก พร้อมกลับปรากฏร่างของใครบางคนขึ้นมา ไอ้บ้าเรตะ!!....
“รีบลงไปเหอะกี้...เดี๋ยวพ่อนายจะว่าเอา” รุ่นพี่บอกผมอย่างเคร่งเครียด
“จะบ้าเหรอ??! มันไม่ใช่พ่อฉันซักหน่อย”ผมรีบโวยวายขึ้นมาทันทีเพื่อไม่ให้รุ่นพี่เข้าใจผิด นี่สงสัยมันคงจะหน้าแก่จนคนอื่นๆมองว่าเป็นพ่อผมกันหมดแล้วล่ะมั้งเนี่ย
เมื่อผมลงมาจากรถ ผมก็โบกมือลารุ่นพี่อย่างเช่นเคย แล้วก็หันหลังกลับมาจะเดินเข้าบ้าน แต่ก็โดนไอ้เรตะมันกระชากแขนไว้ มันจะเอาอะไรกับผมล่ะเนี่ย?
“เมื่อกี้ใครมาส่ง?...” มันถามผมด้วยน้ำเสียงเย็นๆ และใบหน้านิ่งๆ
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายล่ะ?” ผมตอบไปด้วยความรำคาญ จะมาอยากรู้ทำไมกันเล่า
“ฉันเป็นพี่ชายนายนะ ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้ว่านายไปทำอะไรกับใครมาบ้าง เดี๋ยวคุณแม่จะมาหาว่าฉันไม่ดูแลนาย”
“โธ่เอ้ย! ก็แค่รุ่นพี่ที่เคยรู้จักกันนั่นแหละ นายนี่มันน่ารำคาญจริงๆเลย ถ้าเลือกได้นะ ฉันไม่ขอมีพี่ชายแบบนายซะดีกว่า รุ่นพี่มิยาบิน่ะดีกว่านายเป็นล้านเท่าเลยด้วย รู้ไว้ซะ!” ผมพูดกระแทกเสียงก่อนที่จะสะบัดหน้าหนีมันขึ้นไปบนห้องนอน ผมเห็นคุณแม่นอนซบไหล่คุณอาโออิอยู่บนโซฟาหน้าทีวี ซึ่งเป็นภาพที่ชวนยิ้มได้ไม่น้อย อิจฉาคนมีคู่จังเลย!!
“เฮ้อ!.......” เมื่อขึ้นมาบนห้องผมก็ล้มตัวนอนลงบนเตียงอันแสนนุ่มทันที พรุ่งนี้เป็นวันหยุดนี่นา เดี๋ยวนอนเอาแรงดีกว่า พรุ่งนี้จะได้ชวนไคไปเที่ยว แต่ในขณะที่ผมกำลังจะหลับตาลง ประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของไอ้คนประหลาดค่อยๆเดินเข้ามาหาผมช้าๆ
“รูกิ.....ไปอาบน้ำ” มันเดินเข้ามาพูดกับผม พร้อมกลับเอามือเขย่าตัวผมเบาๆ
“ไม่เอา!....ฉันจะนอน” มันเป็นใคร? มีสิทธิ์ไรมาสั่งผมใช่ม่ะ
“ไม่ต้องเลย ลุกเดี๋ยวนี้ เร็วๆสิ!” มันพยายามจะดึงตัวผมลุกขึ้นให้ได้ แต่คิดเหรอครับว่าผมจะยอม ผมใช้แรงที่มีทั้งหมด (ถึงมันจะไม่ค่อยมีก็ตาม) ขืนร่างของตัวเองไว้ เรายื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่ซักพัก ไอ้บ้านั่นก็ทำท่าเหมือนกับจะอุ้มผม ผมจึงใส่แรงดิ้นจนสุดเฮือกทันที ด้วยความที่ผมดิ้นจนสุดแรงนี่เองก็ทำให้ไอ้เรตะมันล้มลงมาคร่อมร่างของผม แล้วก็.....
“....จุ๊ฟ!!!....” อ๊าก!!ให้ตายเถอะ แค่มันล้มลงมาทับผมนี่ก็เกินพอแล้วนะ แต่ว่ามัน...มัน...มันดันล้มลงมาหอมแก้มผมด้วยอ่าดิ! ทำยังไงดี แล้วทำไมผมถึงต้องเขินมันด้วยล่ะเนี่ย?
“โทษทีนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่กวนนายแล้ว นอนกันเถอะ” แล้วมันก็ขยับตัวออกห่างจากผมทันที มันรีบนอนข้างๆผมพร้อมกลับดึงหมอนของผมไปนอนกอดเหมือนเคย วันนี้ผมไม่มีอารมณ์จะด่ามันเหมือนกันนั่นแหละ ก็เมื่อกี้ผมเพิ่งโดนมันหอมแก้มไปนี่นา จะไปกล้าพูดอะไรกับมันได้อีกล่ะ? คิดแล้วผมก็นอนบ้างดีกว่า จะได้ลืมๆเรื่องนี้ไปซะ อี๋!เกลียดที่สุด แต่ถึงจะเกลียดผมก็แอบเขินมันอยู่เหมือนกันล่ะนะ เฮ้อ................
ความคิดเห็น