คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter: 5 ความรู้สึกที่แปลกไป
(ถึงตาพี่เรตะออกโรงบ้างแล้ว)
ผมแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเมื่อคืนผมจะหอมแก้มรูกิได้ มันอาจจะเป็นเพราะความบังเอิญแต่อารมณ์ของผมมันก็พาไปด้วยแหละ ผมได้แต่แก้เขินด้วยการแกล้งหลับ แต่จะมีใครรู้ล่ะครับ ว่าผมนอนไม่หลับทั้งคืนเลยด้วยซ้ำไป ไม่รู้ว่ารูกิเขาจะคิดยังไงบ้าง แต่ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกว่า ผมชักจะเริ่มหวั่นไหวกับรูกิเข้าให้แล้ว.......~
“ไปกันได้แล้ว…” รูกิเดินเข้ามาพูดกับผมเบาๆพร้อมกลับเดินนำหน้าผมไปขึ้นรถ ผมมองตามร่างเล็กๆของเขาที่แสนจะน่ารักไปด้วยความชื่นชม เห็นตัวเล็กๆแบบนี้แต่ก็แสบไม่เบา ผมไม่เข้าใจเลยว่า เขาจะรังเกียจอะไรผมนักหนา ทุกครั้งที่คุยกันเขาก็ทำเหมือนเป็นรำคาญผม ทั้งๆที่เรื่องบางเรื่องผมเป็นห่วงเขาซะจนแทบบ้า แต่เขาก็ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ช่างมันเถอะครับ ขอแค่ได้ดูแลใกล้ๆแบบนี้ ผมก็พอใจแล้วล่ะ
“ไปส่งฉันที่หน้าบ้านไคแค่นั้นแหละ” เขาพูดโดยที่ไม่มองหน้าผม นิสัยเสียอีกแล้วตัวเล็ก สงสัยจะแอบไปซนที่ไหนแน่ๆเลย เรานั่งนิ่งเงียบไม่พูดอะไรกันมาซักพัก ผมจึงเริ่มหาเรื่องชวนเขาคุย ว่าแต่จะคุยเรื่องอะไรดีล่ะ
“ตัวเล็ก!....”
“อะไร.....” เขาพูดโดยที่ไม่ยอมมองหน้าผม ผมจึงค่อยๆเอามือดันหน้าเขาเข้ามาหา
“นายรู้สึกยังไงตอนที่ถูกฉันหอมแก้มเหรอ?” ทันทีที่ผมถามคำถามนี้ไปรูกิก็ทำตาโตใหญ่ซึ่งดูแล้วน่ารักเป็นบ้า พร้อมกลับมองผมด้วยใบหน้าที่แดงกล่ำ
“จะบ้ารึไง?...ถามอะไรแบบนี้กันเล่า” รูกิปัดมือของผมออก พร้อมกลับก้มหน้านิ่ง
“ทำไมล่ะ เขินเหรอ?” 555+ผมล่ะชอบจริงๆเลย แกล้งคนตัวเล็กเนี่ย พอผมถามแบบนี้ออกไป รูกิก็ถึงกลับสะดุ้งเฮือกขึ้นมาพร้อมกลับจ้องหน้าผมอย่างไม่ไว้ใจ
“กลัวเหรอ?......”
“เปล่าซะหน่อย!” เขาเถียงผมอย่างทันควัน
“งั้นก็ดี ต่อไปจะได้จูบ....” รูกิถึงกลับเบิกตากว้างอีกครั้งเมื่อได้ยินในสิ่งที่ผมพูด เมื่อผมเห็นดังนั้นจึงรีบเลี้ยวรถไปที่หน้าบ้านของไคอย่างเร็ว เพื่อไม่ให้เขาตกใจไปมากกว่านี้
“รีบกลับบ้านด้วยล่ะ...ฉันคิดถึง” ผมพูดทิ้งท้ายก่อนที่รูกิจะเปิดประตูรถลงไป
“ไอ้คนบ้า!!” เขาพูดคำนั้นออกมา ก่อนที่จะปิดประตูรถอย่างดังและวิ่งเข้าบ้านไคไปทันที เขาจะรู้ตัวบ้างมั้ย ว่าตอนนี้ เขาทำให้ผมชอบเขาเข้าแล้วล่ะสิครับ......
“ทำไมวันนี้มาสายล่ะ?” คุณอาโทระ อาแท้ๆของผมทักขึ้นเมื่อผมเดินเข้ามาในร้าน ผมลืมบอกไปว่า ผมทำงานอยู่ที่ร้านขายเครื่องดนตรีและแผ่นเสียงของคุณอานี่เองล่ะครับ และวันนี้ก็คงเป็นวันแรกที่ผมมาสาย แต่ถึงจะเป็นยังไงผมก็ยอม เพื่อรูกิ....
“มาก็ดีแล้ว นายช่วยไปหยิบกีต้าร์ที่เปลี่ยนสายมาแล้วให้หน่อยสิ เดี๋ยวลูกค้าเขาจะมาเอา”
ผมรีบทำตามที่คุณอาบอกทันควัน ผมเดินเข้าไปหลังร้านและหยิบกีต้าร์ตัวนั้นออกมาทันที แพงน่าดูเลยนะเนี่ยกีต้าร์รุ่นนี้ ใครกันนะที่เป็นเจ้าของ? ผมล่ะอิจฉาจริงๆเลย
“สวัสดีคร้าบ!!....ผมมาเอากีต้าร์ที่เปลี่ยนสายเมื่อ 2 วันก่อนนะครับ” ผมได้ยินเสียงของผู้ชายคนนึงซึ่งแหบๆห้าวๆดังเข้ามาจากหน้าร้าน ผมจึงเดินออกไปดูทันที
“อ้าว! นาย.......???” เขามองหน้าผมอย่างประหลาดใจซักพักแล้วจึงพูดขึ้นมา ผู้ชายคนนี้ดูคุ้นๆนะ ตัวสูงๆ เจาะปาก ทำผมตั้งๆสีเหมือนนกแก้ว ใช่แล้ว! เขาคือคนที่ไปส่งรูกิที่บ้านเมื่อคืนนี้ยังไงล่ะครับ.....................
ความคิดเห็น