คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : รับเลี้ยงเด็กไหมครับ?[shota]
Heart Dam mate!...รับเลี้ยงเด็กไหมครับ? Chapter 14
“ครับ วันนี้พอแค่นี้ก่อน หากใครต้องการเสนอโปรเจคอะไรให้ติดต่อ
ที่เลขาของผมได้เลยนะครับ ขอบคุณสำหรับการประชุมครั้งนี้ครับ”
ร่างสูงของพอตในชุดทำงานกล่าวขึ้นเมื่อสิ้นสุดการประชุมทางบริษัท
Tru!!!....
“ว่า?”พอตรับสายพร้อมกับเซ้นเอกสารที่จำนวนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเพราะ
ไหนจะงานในบริษัทแล้วร่างสูงยังทำธุรกิจอื่นเบื้องหลังด้วย
“คุณพอตครับ พีคสลบ ตอนที่…”
ตึ้ด!
ไม่ทันที่พลจะพูดจบ ร่างสูงตัดปลายสายทิ้งทันที สร้างความงุนงงและ
แปลกใจให้กับพลเป็นอย่างมากเพราะปกติแล้วพอตจะต้องโวยวายหรือ
ไม่ก็ต้องรับกลับมาหาร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงโดยเร็ว แต่นี่ร่างสูงกลับ
ตัดสายทิ้งและไม่มีวี่แววว่าจะมาดูพีคแม้แต่นิด พลได้แต่ถอนหายใจเบาๆ
กับความคิดของพอต ที่มักจะถือทิฐิมาก่อนสิ่งอื่น พลตามสืบเรื่องราวทั้งหมด
และรู้มาว่าพอตนั้นร็ความจริงแล้วว่าพีคเป็นลูกของแม่เลี้ยงของพอต
“ชิท! แม่งจะกินข้าวยังวะ” พอตสบถอย่างหัวเสียภายในห้องทำงาน
ที่พอตตัดสายทิ้งไม่ใช่เพราะเขานั้นไม่สนใจพีคแต่ร่างสูงเองกลับ
ไม่อยากฟังอาการของร่างเล็กตอนนี้เพราะมันยิ่งตอกย้ำให้รู้ว่าเขา
เป็นสาเหตุที่ทำให้พีคเป็นแบบนี้ มือหน้าเสยผมตัวเองลวกๆอย่าง
หงุดหงิด ใบหน้าคมเข้มที่เคยมีร้อยยิ้มตอนนี้กลับ เคร่งเครียดอย่าง
เห็นได้ชัด และแววตาแสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวดภายในใจ
อีกด้านหนึ่ง
.
.
.
“ใจ พีคเป็นยังไงบ้าง?” พลถามขึ้นเนื่องจากใจนำอาหารขึ้นไปให้พีค
ที่ห้องเรียบร้อยแล้ว
“เฮ้อ พี่พล ใจสงสารน้องพีคจังเลยนะคะ ทำไมคุณพอตถึงเป็นแบบนี้ไปนะ”
สาวใข้บอกพร้อมกับใบหน้าที่สงสารพีคเต็มทน ไม่ต่างจากพลนัก
“พี่ขึ้นไปดูพีคก่อนละกัน ” พลบอกพร้อมกับเดินขึ้นไปยังห้องนอนของพีค
เพราะร่างสูงนั้นสั่งให้ใจย้ายของของพีคมาไว้อีกห้องซึ่งเคยเป็นห้องเก็บ
ของมาก่อน นี่ก็เป็นอีกสาเหตุที่สาวใช่ยังคงงุนงงว่าก่อนหน้านั้นพอตยัง
ให้พีคนอนด้วยกันภายในห้องของร่างสูงอยู่เลย แต่กลับตอนนี้ให้ร่างเล็ก
ย้ายไปนอนอีกห้อง
“ไง เด็กดื้อ”พลเอ่ยเสียงเรียบเมื่อเห็นพีคนั้นค่อยๆลืมตาที่บวมแดงขึ้นมา
มองตัวเองช้าๆ
“……..” พีคไม่ตอบกลับแต่อย่างใด ดวงตาบวมแดงเริ่มคลอด้วยน้ำตา
อีกครั้ง
“ชู่วว! ไม่ร้องครับ ตาบวมหมดแล้ว”พลพูดบอกพร้อมกับรีบเช็ดน้ำตา
ที่กำลังจะไหลให้พีคทันที
“ทำไมไม่ทานข้าวครับ”พลถามขึ้นเมื่อเห็นชามข้าวต้มที่ใจเอาขึ้นมาให้
นั้นยังคงอยู่เหมือนเดิมไม่ลดลงแม้แต่นิด
“ฮึกก….พี่พลฮะ…ฮึกก พี่พอตกลับมารึยังฮะ” พีคไม่ตอบแต่กลับร้องไห้
ออกมาอีกครั้ง พร้อมกับถามหาแต่พอต
“ทานข้าวก่อนนะครับ เดี๋ยวนายกลับมาแล้วพีคจะโดนดุเอานะครับ” พล
พยายามพูดกล่อมร่างเล็ก
“…….” พีคส่ายหน้าไปมาพร้อมกับล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ร่างเล็กดึงผ้าห่ม
ขึ้นมาคลุมโปงและสะอื้นเงียบๆ พลเมื่อเห็นดังนั้นจึงไม่คะยั้นคะยออะไร
มากไม่งั้นพีคอาจจะร้องไห้ไปมากกว่านี้ เขาจึงรอให้เจ้านายตนเองกลับมา
ดูแลพีคเอง ใช่ว่าคนในบ้านจะไม่ห่วงพีค แต่ถึงจะพูดยังไงพีคก็ไม่ทำตาม
แน่ๆเรียกหาแต่ร่างสูงที่ทุกๆวันแทบจะไม่เห็นหน้ากันเลยด้วยซ้ำ
อีกด้าน
.
.
.
“ครับ ผมฝากจัดเอกสารให้ด้วยนะครับ ครับ”พอตพูดสั่งเลขาของตน
พร้อมกับขับรถออกจากบริษัทของตนทันที ตั้งแต่ที่พอตนั้นรู้ความจริง
แม้แต่พลเองที่เป็นลูกน้องคนสนิทแทบจะไม่เห็นหน้าเจ้านายตัวเองเลย
ด้วยซ้ำในแต่ละวัน พอตหมกมุ่นกับงานและไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้าง
เท่าไหร่ ตื่นแต่เช้าออกไปทำงานกลับบ้านก็เกือบสว่าง พอตพยายาม
ใช้เวลาที่ไม่ได้เจอพีคนั้น บอกกับตนเองว่า ถ้าไม่มีร่างเล็กเขาจะอยู่
ได้มั้ย?
“เอารถไปเก็บด้วย” เมื่อมาถึงบ้าน พอตสั่งพลให้นำรถไปเก็บในโรงรถ
พลจะพูบางอย่างกับร่างสูงแต่ไม่ทันที่จะได้พูดอะไร พอตก็เดินเข้าบ้าน
ไปก่อนแล้ว
“คุณพอตรับอะไรมั้ยคะ”ใจรีบวิ่งมาหาเจ้านายตนเองทันทีเพราะเป็นเวลา
หลายวันที่ร่างสูงนั้นไม่ค่อยกลับบ้านและแทบไม่ได้กินข้าวที่บ้านเลย
ก็ว่าได้
“ไม่ล่ะ ” พอตตอบเสียงเรียบ
“คุณพอตคะ คือ…” ไม่ทันที่สาวใช้นั้นจะพูดอะไรพอตรีบเดินขึ้นไปยัง
ห้องนอนของตนทันที
พรึ่บ!
“….”ภายในห้องนอนของพีคนั้นมีแต่ความเงียบสงบ ร่างเล็กที่ตื่นขึ้นมา
อีกที่ในช่วงเย็นเมื่อตื่นมาไม่พบวี่แววของพอตก็ร้องไห้จนผลอยหลับ
ลงไปอีกครั้ง
“ชิท! ข้าวไม่กินเดี๋ยวได้ตายกันพอดี” ร่างสูงของพอตสบถขึ้นเบาๆ
เมื่อร่างสูงนั้นเดินขึ้นมาบนห้องนอนของตนแล้ว จึงตัดสินใจ เดินไปยัง
ห้องนอนของพีค แต่ก็พบว่าพีคนั้นยังไม่ได้กินข้าวที่วางอยู่บนหัวเตียง
แม้แต่นิด
“อือออ” พีคขยับไปมา เมื่อรู้สึกถึงความเย็นชื้นที่ลำคอของตนแต่ไม่ได้
ลืมตาขึ้นมาดูแต่อย่างไร
“…….” พอตที่ตอนนี้นั้นกำลังนั่งเช็ดตัวให้กับร่างเล็กสบถออกมาเบาๆ
เมื่อเห็นร่องรอยที่เข่าของร่างเล็กคงเป็นตอนที่เขานั้นผลักพีคล้มลงเป็นแน่ๆ
ยิ่งคิดพอตยิ่งโมโหตนเอง ในสมองสับสนไปหมด
“อือออ พี่พอต” พีคละเมออกมาเบาๆ พอตทีกำลังเช็ดตัวให้พีคอยู่นั้นมองใบ
หน้าของพีคที่เคยมีแต่รอยยิ้ม แววตาที่สดใสแต่ตอนนี้ใบหน้าหวานกลับซีด
เหมือนคนขาดสารอาหาร และดวงตาที่บวมแดงช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก
“ตื่นขึ้นมากินข้าวก่อนเร็ว” พอตอุ้มพีคให้นั่งตรงหว่างขาแกร่งของตน
พร้อมกับในมือหน้าที่ถือชามข้าว ส่วนอีกมือนั้นก็ประคองเอวบางของพีคไว้
“ฮึกก พะ พี่พอต หรอฮะ”พีคค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆร่างเล็กรู้สึกปวดหัว แต่ก็
ฝืนเอาไว้
“อืม กินข้าวซะ” พอตตอบสั้นๆพร้อมกับยื่นช้อนให้พีค
พรึ่บ!!
“…..” พีคไม่ตอบอะไรแต่กลับโถมตัวเข้าหาร่างสูงและกอดเข้าที่เอวแกร่ง
สร้างความตกใจให้กับพอตไม่น้อย
“ฮึกก พี่พอตเกลียดพีค ฮึกก” พีคพูดเสียงแผ่วพร้อมกับเงยมองร่างสูงด้วยสายตา
ตัดพ้อปนเสียใจ
ความคิดเห็น