คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : รับเลี้ยงเด็กไหมครับ?[shota]
Heart Dam mate!...รับเลี้ยงเด็กไหมครับ? Chapter 16
เช้าวันรุ่งขึ้น ..
วันนี้พีคเกอร์ต้องไปโรงเรียน จึงต้องตื่นขึ้นมาแต่เช้า ถึงจะยัง
ไม่ค่อยหายดีแต่เขาเองก็พอจะไปเรียนไหว พีคเกอร์รีบอาบน้ำแต่งตัว
แล้วลงมาด้านล่างเพื่อทานอาหารเช้า
"อย่าลืมทานยาด้วยนะคะ" ใจจัดวางอาหารลงตรงหน้าพีคเกอร์
ก่อนจะยิ้มให้แล้วเดินไปทำงานของตนเองต่อ
"พีครีบทานด้วยนะครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง" พลเดินมานั่งข้างๆ ยีผมพีคเกอร์
แล้วยิ้มให้ พีคเกอร์พยักหน้ายิ้มๆ ไม่พูดอะไรแล้วรีบทานอาหารตรงหน้า
ให้หมดเมื่อทานอาหารกันเรียบร้อยแล้ว พีคเกอร์และพลก็เดินไปขึ้นรถ
ตั้งแต่เช้ามานี้พีคเกอร์เองยังไม่เจอหน้าพอตเตอร์เลย ระหว่างทางไปโรงเรียน
พีคเกอร์ได้แต่นั่งเงียบอยู่บนรถ พลเองก็สังเกตเห็นว่าพีคเกอร์ดูเงียบๆไป
แต่ก็เพราะรู้อยู่แล้วว่าสาเหตุใดจึงไม่ถาม
โรงเรียน
"ตั้งใจเรียนนะครับ ตอนเย็นมารอพี่ที่นี่ล่ะ พี่จะมารับ" พลจอดรถให้พีคเกอร์
ลงหน้าโรงเรียน ก่อนจะกำชับกับพีคเกอร์ถึงสถานที่ที่ตนจะมารับในตอนเย็น
เพราะไม่อยากให้คลาดกัน แล้วจึงขับรถไปจอดในโรงเรียน
พีคเกอร์เดินเหม่อลอยไปจนถึงห้องเรียน ในห้องเด็กคนอื่นๆ เสียงดัง
และดูร่าเริงสดใส ต่างจากที่พีคเกอร์ที่เมื่อถึงโต๊ะก็ฟุบหน้าลงกับแขนทันที
ในตอนนี้เขาไม่อยากคิดมากเรื่องของพอตเตอร์ มันอาจจะทำให้เขาเรียน
ไม่รู้เรื่องไปทั้งวัน
"นักเรียน เงียบได้แล้ว" ไม่นานคุณครูก็เดินเข้ามาในห้อง กลุ่มนักเรียนที่
กำลังคุยกันอยู่กลับที่นั่งแล้วหยุดคุยทันที ยกเว้นพีคเกอร์ที่ยังคงนอนหลับอยู่
"นักเรียนคนนั้นน่ะ ตื่นได้แล้ว!" เมื่อครูเหลือบไปเห็นพีคเกอร์ก็เดินไปหาทันที
แต่ด้วยความเพลียทำให้พีคเกอร์ยังคงนอนอยู่อย่างนั้น
"เธอ!" คุณครูฟาดไปที่แขนของพีคเกอร์ ไม่ถึงกับแรงนักแต่ก็พอทำให้พีคเกอร์
ตื่นขึ้นมาได้
"ฮ..ฮะ?" พีคเกอร์สะดุ้งตื่นขึ้นแล้วมองหน้าคุณครูงงๆ เด็กในห้องขำกันเบาๆ
กับท่าทางมึนๆ ของพีคเกอร์
"นี่โรงเรียนนะเธอไม่ใช่บ้าน ไปยืนกอดอกยกขาหน้าห้องเดี๋ยวนี้" คุณครูพูดจบ
ก็เดินไปหน้าห้องเพื่อสอนทันทีพีคเกอร์สะบัดหัวไล่ความปวดหัวที่เริ่มปวดหนัก
ขึ้นเรื่อยๆ แล้วเดินไปยืนหน้าห้อง แต่ยืนได้สักพักพีคเกอร์ก็รู้สึกหัวหมุน
ก่อนจะเป็นลมหมดสติล้มลงไปตรงนั้น ..
2 ชั่วโมงต่อมา
ห้องพยาบาล
พีคเกอร์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เขาเห็นตรงหน้าคือเพดานสีขาว กลิ่นยา
โชยฉุนเข้ามาแตะจมูก พีคเกอร์ย่นจมูกทันทีเมื่อได้กลิ่นนั้น ก่อนจะชันตัว
ลุกขึ้นนั่งบนเตียง
"อ้าว..ฟื้นแล้วเหรอครับ เป็นยังไงบ้าง" เมื่อพีคเกอร์ลุกขึ้นนั่งคนที่รีบปรี่
เข้ามาหาทันทีก็คือ พล
"พีคดีขึ้นแล้ว ขอตัวไปเรียนก่อนนะฮะ" พีคเกอร์ยิ้มบาง ก่อนจะลุกจากเตียง
เพื่อไปเรียนต่อ แต่เมื่อลุกขึ้นมาก็ต้องลงไปนั่งต่อเพราะอาการมึนหัว
"นอนพักอีกนิดเถอะ เดี๋ยวพี่ลากับคุณครูให้" ประโยคหลังพลจำเป็นต้องกระซิบ
กับพีคเกอร์เบาๆ เพราะหากมีคนมาได้ยินว่าตนเรียกสรรพนามแทนตัวเองว่าพี่
ในฐานะครูอาจทำให้เกิดเรื่องได้
"ก็นึกว่าติดธุระ ที่แท้ก็หนีสอนมาดูแลเด็กพิเศษนี่เอง" จู่ๆ ก็มีเสียงปริศนาดังขึ้น
แน่นอนว่าพีคเกอร์ไม่ได้พูดแน่นอน เมื่อพลหันไปมองก็พบกับ 'แชมเปญ'
ที่ยืนพิงประตูอยู่
"คราวหลังถ้านักเรียนรู้สึกไม่ดีอีกก็มาห้องพยาบาล เข้าใจไหม ครูต้องไปแล้ว"
พลหันไปพูดกับพีคเกอร์ ก่อนจะรีบเดินไปลากแขนแชมเปญออกไปจากห้องทันที
พีคเกอร์มองตามพลกับแชมเปญจนสุดสายตา แล้วจึงค่อยๆ ลุกแล้วเดินตรงไป
ที่ห้องเรียน ยังไงเขาก็คิดว่าเขายังไหวในวันนี้ คงไม่เป็นอะไรหนักไปกว่านี้แน่
เมื่อออกจากห้องพยาบาล ก็ถึงเวลาพักแล้ว พีคเกอร์จึงตัดสินใจไปซื้ออาหาร
จากร้านด้านล่างก่อนแล้วจึงเอาไปนั่งกินบนห้องเรียนเงียบๆ คนเดียว
ระหว่างนั้นก็อ่านหนังสือไปด้วย ถึงจะมีอาการปวดหัวบ้างแต่พีคเกอร์
ก็ทำเป็นไม่สนใจ จนถึงเวลาเข้าเรียนคาบต่อไป
"เออนี่พีคเกอร์" นั่งจดแลกเชอร์อยู่ดีๆ คนที่นั่งข้างหลังก็สะกิดพีคเกอร์
ทำให้เขาต้องวางปากกาลงแล้วเอนตัวไปด้านหลัง เพื่อไม่ให้ครูที่สอนอยู่
สังเกตว่าเขากำลังคุยกับเพื่อน
"อะไรเหรอ?" พีคเกอร์ถาม
"ตอนพักมีผู้หญิงคนนึง บอกให้นายไปเจอที่หน้าโรงเรียนหลังเลิกเรียนน่ะ"
"ใคร?"
"ไม่รู้สิ นายก็ไปๆหน่อยแล้วกัน"
พีคเกอร์มองเพื่อนคนนั้นนิดๆ แล้วจึงกลับมาตั้งใจนั่งเรียนต่อ แต่เขาก็ยังคงคิด
เรื่องที่เพื่อนบอก ใครกันนะที่บอกให้เขาไปเจอ ใครกัน
หลังเลิกเรียน
หลังจากคาบสุดท้ายสิ้นสุดลง พีคเกอร์ก็เก็บของใส่กระเป๋าแล้วจึงมุ่งไปที่หน้า
โรงเรียนทันที เขาต้องไปให้เร็วกว่าป กติหน่อย เพื่อที่จะไปตามนัดก่อนพลมารับ
กลับบ้านเมื่อมาถึงหน้าโรงเรียนก็เห็นรถคันนึงจอดอยู่ คนในรถเมื่อเห็นพีคเกอร์
ก็ลดกระจกลงแล้วเดินลงมา พีคเกอร์ชะงักไปทันที เพราะคนตรงหน้านี่คือ
.. แคทเทอรีน
"พีคเกอร์ ที่ฉันมาฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายนะ อยากจะมาคุยกับเธอเรื่องพอตเตอร์
เห็นว่าพวกเธอไม่ค่อยโอเคกัน ฉันช่วยเธอได้นะ" แคทเทอรีนเสนอ พีคเกอร์
ได้ยินแล้วถึงกับทำตาโต ตอนนี้วิธีอะไรก็ได้ ที่จะทำให้ตนกับพอตเตอร์
กลับมาดีกัน เขายอมทำทั้งนั้น
"ขึ้นรถมาคุยกันก่อนสิ" แคทเทอรีนพูดพลางเปิดประตูรถ พีคเกอร์เห็นอย่างนั้น
จึงขึ้นไปนั่งบนรถอย่างไม่ลังเล แคทเทอรีนจึงปิดประตูแล้วขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับ
"วิธีไหนเหรอฮะ ที่จะทำให้พี่พอตกลับมาดีกับพีค" พีคเกอร์เริ่มเปิดประเด็น
"เอาเป็นว่าฉันมีวิธี แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ ฉันสงสารเธอจริงๆ นะ
แต่ตอนนี้เวลาจะน้อยไป พรุ่งนี้เธอมาเจอฉันที่ร้านxx สักสิบโมง แล้วที่สำคัญ
ห้ามบอกพอตเตอร์เด็ดขาด" แคทเทอรีนร่ายยาว พลางทำหน้าเครียด พีคเกอร์
รีบหากระดาษมาจดที่อีกคนบอก
"ทำไมบอกพี่พอตไม่ได้?" เมื่อถึงประโยคนี้พีคเกอร์ก็เงยหน้าถามทันที
"ฉันกลัวว่าเขาจะไม่ให้เธอมาเจอฉันน่ะสิ ลงไปได้แล้วล่ะ พรุ่งนี้อย่าลืมนะ ฉันจะรอ"
แคทเทอรีนพูดย้ำอีกรอบให้พีคเกอร์มาเจอตน พีคเกอร์พยักหน้าก่อนจะเดินลงจากรถ
ยืนอยู่ไม่นานพลก็มารับ ตลอดทางที่กลับบ้านพีคเกอร์เฝ้าคิดเรื่องที่คุยกับแคทเทอรีน
มาตลอด ถ้านั่นจะพอทำให้พอตเตอร์กลับมาเป็นปกติกับตนได้ ยากแค่ไหนก็จะยอมทำ ..
ความคิดเห็น