คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : รับเลี้ยงเด็กไหมครับ?[shota]
Hear Dam mate!...รับเลี้ยงเด็กไหมครับ? Chapter 4
“เฮ้อ นายไปฟังใครมาอีกล่ะหื้ม?” ร่างสูงลูบหน้าตนเองอย่างเหนื่อยใจ
ซึ่งเขาก็พอจะเดาออกว่าคงเป็นใครไปไม่ได้ที่ทำให้เด็กน้อยของเขาเข้าใจผิด
“ฮึก ก็ผมไม่อยากเป็นภาระนี่ฮะ ผมอยู่ได้” พีคก็ยังยืนยันคำเดิม เพราะถ้าจะให้
คนอื่นมาลำบากเพราะเรื่องของเขามันก็ไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่นัก
“แต่ชั้นไม่ให้อยู่ นายต้องอยู่ที่นี่ ชั้นมีสิทธิเพราะชั้นช่วยชีวิตนายไว้ ”
ร่างสูงเมื่อได้ยินที่เด็กน้อยบอกก็ถึงกับหงุดหงิดขึ้นมาทันที เรื่องอะไรในเมื่อเขา
ช่วยเด็กคนนี้เขาต้องมีสิทธิเลือกสิ พอตยอมรับเลยว่าตอนนี้เขาเริ่มใจอ่อนบ้างแล้ว
กับเด็กคนนี้ถึงแม้จะเจอกันได้ไม่ถึงสองวันก็ตามแต่เพราะกิริยาของเด็กหนุ่มนั้น
ทำให้เขารู้สึกว่า เด็กคนนี้ปลอดภัย ไม่เป็นอันตรายต่อจิตใจเขาแน่นอน
“ฮึก”เด็กหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรเพราะตอนนี้เขาเองก็สับสนว่าควรจะเชื่อใครดี
ระหว่างหญิงสาวคนนั้นกับพอตเตอร์คนที่ช่วยชีวิตเขาไว้ถึงจะด้วยเจตนาใดก็เถอะ
“ฟังนะ พีค ชั้นจะให้นายมาอยู่ที่นี้นายก็ต้องอยู่ ชั้นจะส่นายเรียนนายก็ต้องเรียนและ
ขอทีเถอะเลิกร้องซะที และอย่าเชือ่คำพูดใครง่ายๆแบบนี้อีกเข้าใจมั้ยห้ะ?”ร่างสูง
จับไหล่พีคพร้อมกับบีบเบาๆเพื่อเป็นการกำชับเด็กหนุ่ม สงสัยเขาต้องจัดการกับตัว
ต้นเหตุนี้ซะแล้ว
“ฮึก ฮะ”พีคจึงตัดสินใจตอบตกลงไป หากคิดดูหลายๆด้านการที่ร่างสูงให้เขา
มาอยู่ที่นี่ด้วยเจตนาอื่นๆนั้นเขาก็ไม่เห็นต้องสนใจเพราะเขาก็แค่เด็กกำพร้า
ที่มีคนมาอุปการะเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องคิดอะไรมาก แค่ต้องตอบแทนผูมีพระคุณ
คนนี้บ้าง
“ดีมาก ต่อจากนี้นายคือเด็กของฉันพีค ต้องเชื่อฟังแค่ชั้นเข้าใจมั้ย?” ร่างสูงได้ทีก็กำชับเด็กหนุ่มทุกทาง เขาไม่ชอบให้คนของตนเองเชื่อฟังใครหรือทำดีกับใครนอกจากตัวเอง
“ฮะ พีคจะทำตามที่พี่พอตบอกฮะ” พีคเมื่อคลายอาการสะอื้นลงบ้างแล้วก็ตอบตกลง
ร่างสูงไป แค่มีชีวิตอยู่มันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วเด็กหนุ่มคิด การอยู่ที่นี่กับร่างสูง
คงไม่แย่ไปกว่าการที่ต้องถูกกลุ่มชายเหล่านั้นจับตัวไปบังคับให้ทำงานแบบนั้นอีก
“ก็ดี แต่ชั้นต้องลงโทษนายที่หนีออกไปและทำอะไรโดยไม่ปรึกษาชั้น”ร่างสูงยิ้มมุมปาก
อย่างเจ้าเล่ห์ต่างจากเด็กหนุ่มที่กลัวว่าจะถูกร่างสูงนั้นดุหรือโมโหอีก
“ฮ ฮะพี่พอตจะให้พีคทำอะไรหรอฮะ”
“มานั่งนี่มาเด็กน้อย”ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาและเรียกให้เด็กหนุ่มนั้นมานั่ง
บนตักของตน
“อ่า คือพีค” ทำไมต้องให้เขาไปนั่งตักด้วยล่ะ? เขาก็อายเป็นนะถึงจะผู้ชายเหมือนกัน
ก็เถอะ เด็กหนุ่มได้ตะโกนอยู่ในใจ
************ตัด'**********
“นายนี่มัน ”ร่างสูงผละออกและมองหน้าพีคนิ่งๆ
“ชั้นยังไม่ได้ว่าอะไรเลย เลิกทำคอตกแบบนั้นซะทีเด็กน้อย”ร่างสูงพูดขึ้นเมื่อเห็น
พีครีบก้มหน้าเพราะกลัวว่าจะถูกตนเองว่าอีก
“พรุ่งนี้ชั้นจะพานายไปสมัครเรียน แต่วันนี้เย็นๆชั้นจะพานายไปซื้อเสื้อผ้าก่อน”
“จริงหรอฮะ พีคจะได้เจอเพื่อนๆที่โรงเรียนแล้ว เย่ๆ ขอบคุณนะฮะพี่พอต”
พีคตาโตด้วยความดีใจต่างจากเมื่อครู่ที่เอาแต่ร้องไห้และหาทางหนีไปจากที่นี้ เด็กหนุ่ม
ลืมตัว และโถมตัวกอดร่างสูงแน่น
“หึหึ ถ้านายเป็นเด็กดีชั้นก็จะดีกับนาย”ร่างสูงว่าพลางลูบผมเด็กหนุ่มเบาๆ
หลังจากที่ตกลงและปรับความเข้าใจกันเป็นที่เรียบร้อยร่างสูงก็พาเด็กหนุ่มลงมา
ทานข้าวข้างล่าง วันนี้เขาพลาดการประชุมและต้องหยุดงานวันนึงเพราะเด็กแสบคนนี้
แต่พอตเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก
“พลแกส่งคนไปหาแคทเทอรีนที แล้วบอกเธอซะว่าถ้ายังไม่เลิกยุ่งกับชีวิตชั้น ชั้นจะส่ง
คนไปหาถึงที่แน่” ระหว่างที่กินข้าวกันเงียบๆนั้นร่างสูงก็เรียกพลมาและสั่งให้พลไปบอก
แคทเทอรีน ซึ่งเป็นต้นเหตุที่ทำให้เด็กน้อยของเขานั้นต้องเจอเรื่องแบบนี้ บางทีเขาอาจจะ
หลงเด็กคนนี้แล้วก็ได้ ร่างสูงคิดในใจพร้อมกับสะบัดหัวไล่ความคิดติ๊งต๊องของตนเอง
“พี่พอตเป็นอะไรรึป่าวฮะ”เด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆเขาเอียงคอถามอย่างน่ารัก ตัวแค่นี้
ยังจะห่วงคนอื่นอีก หึ มันน่าจับขังไว้ในห้องไม่ให้เจอใครจริงๆ
ตกเย็น…………….
.
.
.
“พลชั้นฝากดูงานด้วย ชั้นจะพาเด็กแสบนี่ไปซื้อเสือ้ผ้าใหม่” ร่างสูงสั่งลูกน้องของตน
เมื่อถึงเวลาล่วงเลยมาจนเย็นแล้ว
“คร้าบบบ นาย รู้สึกว่าพีคเนี่ยจะเป็นขวัญใจคนในบ้านไปแล้วมั้งครับ หึหึ”พลเอ่ยปาก
แซวเจ้านายตนเองเมื่อเห็นว่าพอตนั้นให้ความสนใจพีคเป็นพิเศษทั้งๆที่เจอกันไม่นาน
“หึหึ มึงอยากหางานใหม่ทำหรอครับไอ้พล” ร่างสูงมองลูกน้องตัวเองอย่าคาดโทษ
อะไรๆก็รู้ดีไปซะทุกอย่าง ไม่งั้นเขาคงไม่ให้พลนั้นเนมือขวาของตนแน่นอน
“อย่าดีกว่าคร้าบบนาย ”พลรีบบอกทันทีและเตรียมตัวไปดูงานแทนพอตต่อ
“ไปกันเถอะพีค”ร่างสูงบอกกับเด็กหนุ่ม เมื่อขึ้นรถแล้วทั้งสองก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก
“ชั้นจะให้ไอ้พลไปส่งนายที่โรงเรียนตอนเช้าและไปรับด้วย”ร่างสูงเมื่อเห็นว่าเงียบ
มานานก็ชวนเด็กหนุ่มคุยเรื่องไปโรงเรียน
“เอ่อ พีคไปเองได้ฮะพี่พอต”พีครีบปฏิเสธทันทีแค่ร่างสูงลำบากคนเดียวก็เกินพอ
แล้วหากให้พลมาลำบากีกคนเขาต้องกลายเป็นเด็กไม่ดีแน่ๆ เด็กหนุ่มคิด
“ชั้นไปรับ-ส่งเอง ”ร่างสูงเมื่อเห็นเด็กหนุ่มปฏิเสธทันควัน จึงบอกว่าจะไปส่งเอง
เพื่อตัดปัญหาการเกรงใจไม่เข้าท่าของพีค เกรงใจมันก็ดีแต่นี่มันมากไป
ห้างสรรพสินค้า…………
“นายอยากได้อะไรเพิ่มมั้ยเด็กน้อย?” พอตกล่าวถามเด็กหนุ่มเมื่อหลังจากตนนั้น
พาไปเลือกเส้อผ้าแล้ว เด็กหนุ่มอิดออดในตอนแรกว่ามันสิ้นเปลืองเกรงใจ ไม่อยาก
ให้ร่างสูงมีภาระเพิ่ม มันจะอะไรกันนักหนาแค่เสื้อผ้าร่างสูงคิดหงุดหงิดในใจ
“ไม่แล้วฮะ พี่พอตอ่ะพีคบอกว่าไม่เอาแล้วไงฮะ ”เด็กหนุ่มหน้าบึ้งขึ้นมาทันที
เมื่อร่างสูงลากแขนตนไปที่โซนเครื่องเขียน
“เลือกซะ อย่าคิดปฏิเสธไม่งั้นชั้นจับนายโยนบ่อหน้าห้างแน่เด็กน้อย” ร่างสูง
รีบพูดดักทางพีคไว้ก่อน พอตเองก็ไม่เข้าใจเด็กคนนี้เหือนกันว่าทำไมถึงมีความคิด
แปลกๆแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่น ถ้าเขาพามาห้างคงต้องเอารถอีกคันมาขนของกับบ้าน
แล้วล่ะ แต่พีคพอตนจะเลือกโน่นนี่ให้ก็ไม่เอาสรุปเป็นเด็กประเภทไหนกันแน่
“ได้แล้วๆฮะ พีคชอบอันนี้ๆ”พีคเดินถือกล่องดินสอสีชมพูลายหมีเดินมาให้ร่างสูงดู
ร่างสูงถึงกับขมวดคิ้ว
“นี่นายเป็นตุ๊ดรึไงหื้ม? ชั้นเลือกให้เองดีกว่า ปวดหัวจริงๆ”ร่างสูงยัดถุงใส่มือเด็กหนุ่ม
และเดินเอากล่องดินสอสีชมพูที่พีคถือมาให้ไปเก็บและตนก็จัดการเลือกเครื่องเขียน
และกล่องดินสอให้ใหม่
“เรียบร้อย อยากทานอะไรมั้ย?” ร่างสูงเดินออกมาจากร้านเครื่องเขียน นานแค่ไหน
ที่เขานั้นไม่ได้มาเดินห้างแบบนี้ ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยมาเดินเลือกโน่นนี่ให้ใคร
คิดๆดูแล้วเด็กคนนี้ก็อันตรายเกินไปสำหรับเขาอยู่ดี มีอย่างที่ไหนขอมาอาศัยกับคน
แปลกหน้าแต่ถ้าเป็นเขาเวลาแบบนั้นเขาก็คงคิดเหมือนพีค
“ไม่ทานฮะ พี่พอตเอากล่องน้องหมีของพีคไปเก็บหรอฮะ”เด็กหนุ่มเอ่ยถามร่างสูง
“ใช่ นายน่ะอายุ14จะ15แล้วเลือกให้มันเหมาะกับตัวเองหน่ออยซิ”
“ก็พีคชอบนี่นา ”เด็กหนุ่มพูดบอกเบาๆเพราะกลัวร่างสูงจะหาว่าตนเรื่องมาก พีคเคยมี
กล่องดินสอแบบนั้นตอนอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเพื่อนของพีคให้ไว้แต่มันก็ดันหายไป
“นายนี่มัน กลับบ้านได้แล้วเด็กน้อย”ร่างสูงเองก็งุนงงกับท่าทางที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายของ
พีค เกิดอยากได้กล่องดินสออะไรขึ้นมาซะงั้น
ผ่านไป1ชั่วโมง
.
.
.
“พลมาเอาของไปเก็บที่ห้องชั้นที ”เมื่อมาถึงบ้านร่างสูงก็เรียกพลให้มาเอาของ
ที่พึ่งซื้อมาไปเก็บ ในบ้านของร่างสูงนั้นรวมๆแล้วตอนนี้ก็มีคนอยู่ทั้งหมด 4 คนด้วยกัน
มีร่างสูง พีค พล และใจแม่บ้านของที่นี่อีกคนที่คอยดูแลเรื่องอาหารและงานบ้าน
“พอต!!คะ พอตไปทำอะไรกับเด็กนี่มาคะ” ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะลงจากรถก็ได้ยิน
เยงแว้ดๆแสบแก้วหูของแคทเทอรีนดังขึ้น เขาสั่งคนไปบอกแล้วไม่ใช่รึไง?
“อะไรของคุณแคท อย่ามาแว้ดๆแถวนี้ผมรำคาญ เด็กน้อยนายเข้าบ้านไปก่อนนะ”
ร่างสูงพูดด้วยท่าทีไม่สนใจหญิงสาวมากนักเพราะค่อนข้างรำคาญนิสัยขี้วีน เกินเหตุ
ของคู่นอนคนนี้เสียเหลือเกิน
“แก ! นี่แกยังไม่ไปจากที่นี่อีกรึไงยะ ”แคทเทอรีนเมื่อเห็นพีคลงมาจากรถอีกฝั่ง
ก็ถึงกับควันออกหูเพราะเธออุตส่าพยายามข่มให้เด็กหนุ่มออกไปจากที่นี่แล้วแต่
กลับไม่สำเร็จเสียได้
“ชั้นถามทำไมไม่ตอบย๊ะ ไอ้เด็กเหลือขอ”แคทเทอรีนเดินไปกระชากแขนของ
พีคอย่างแรงพร้อมกับพ่นคำดูถูกออกมาใส่หน้าเด็กหนุ่ม
เพียะ!!
“พลมึงเอานังนี้ออกไปจากบ้านกูซักที และกูบอกไว้เลยนะถ้ามึงยังไม่เลิกยุ่ง
กับเด็กคนนี้อีกถึงจะเป็นผู้หญิงก็เถอะ อย่าหาว่ากูไม่เตือน” ร่างสูงโมโหจัดเมื่อได้ยิน
หญิงสาวว่าเด็กหนุ่มแบบนั้นจึงตบหน้าแคทเทอรีนและสั่งพลให้มาลากตัวแคทเทอรีน
“ฮึก พอตคะทำไมพอตทำแบบนี้ล่ะคะ เพราะไอ้เด็กนี่ใช่มั้ยคะพอต !”แคทเทอรีน
จับแก้มข้างที่ถูกพอตตบพร้อมกับชี้หน้าเด็กหนุ่มด้วยความโมโหจัด ว่าเด็กคนนี้
เป็นแค่เด็กกำพร้าแต่ทำไม ? พอตถึงต้องโกรธแทนขนาดนี้ด้วย?
“พีคเข้าบ้านกันเถอะ”ร่างสูงไม่สนใจหญิงสาวแม้แต่น้อย เขายอมรับว่าตนเองเลว
มากแต่ก่อนที่เขาจะนอนกับใครเขาก็ตกลงทุกครั้งว่าพันธะนี้จะไม่มีการผูกมัดอะไรทั้งสิ้น
แต่แคทเทอรีนด้วยความที่เธอเป็นลูกเจ้าของบริษัทชื่อดังจึงเอาแต่ใจและต้องการ
ให้ร่างสูงรับผิดชอบและตามมาแว้ดๆใส่ร่างสูงอยู่บ่อยครั้ง
“เด็กน้อย นายอย่าสนใจคำพูดของคนๆนั้นเลยนะ”ร่างสูงพูดบอกพลางลูบผมเด็ก
หนุ่มที่เงียบมาตั้งแต่ลงจากรถ
“นี่ ฟังที่ชั้นพูดมั้ยหื้ม?”
พรึ่บ!
“พี่พอตรังเกียจพีคมั้ยฮะ”เด็กหนุ่มนั้นพยายามฝืนตัวเองไม่ให้ร้องให้อีกครั้ง
พีคกอดเอวร่างสูงแน่นพร้อมกับเงยมองร่างสูงด้วยแววตาสั่นๆ
“เฮ้อ ไม่ครับพี่ไม่เกียจเราเลิกคิดมากเพราะคำพูดไร้สาระได้แล้วนะครับ”ร่างสูงจำต้อง
พูดดีๆกับพีคเพราะหากพูดรุนแรงเด็กหนุ่มอาจจะร้องอีกและคงต้องปลอบกันอีกยาว
“ฮึก ฮะ ”พีคสะอื้นเบาๆพร้อมกับซุกเอวของร่างสูง
“ห้ามร้อง พี่ไม่ชอบ”ร่างสูงพูดดักทางทันทีเมื่อเห็นเกหนุ่มทำท่าจะร้องไห้อีกรอบ
“อื้อ ฮะพีคไม่ร้องๆ”เด็กหนุ่มรีบพยักหน้าและเช็ดน้ำตาทันที
“ดีมาก เดี๋ยวชั้น เอ่อ พี่จะไปทำงานรอบดึกเราอยู่กับไอ้พลกับใจได้มั้ยหื้ม?”
“ได้ฮะ ”เด็กหนุ่มรับคำ
“หึหึ อย่าซนล่ะครับ เดี๋ยวดึกๆพี่จะกลับ”ร่างสูงยิ้มให้กับท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู
ของเด็กหนุ่มที่ยังคงไม่เปลี่ยน
“ฮะผม พี่พอตฮะ”
“หื้ม? ว่าไง”
ฟอดด!...
“-///-อย่ากลับดึกนะฮะ”เด็กหนุ่มเรียกร่างสูงที่กำลังเดินออกไปที่รถพร้อมกับเขย่ง
หอมแก้มร่างสูงเบาๆ
“แสบนักนะเรา ไปละครับ หึหึ”ร่างสูงกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะขับรถออกไปที่ทำงาน
ถ้าวันนึงเขาเกิดทนไม่ไหวขึ้นมาล่ะ? คุกเห็นๆเลยนะนั่นO.o
ติดตามฉากที่ถูกตัดได้ที่ www.tunwalai.com
ความคิดเห็น