[KnB fic] I believed I would find You [AkaFuri]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เชื่อไหม ว่าอดีตสามารถแก้ไขได้

เชื่อไหม ว่าคนคนนึงสามารถแลกทุกอย่างเพื่อแก้ไขมัน

และเชื่อไหม เขาทิ้งได้แม้กระทั่งช่วงเวลาที่ดีที่สุดของตัวเอง

เชื่อไหม ว่าหัวใจที่ผูกกับใครสักคนไว้ ถึงจะถูกความทรงจำลบเลือน แต่มันยังคงฝังลึกในจิตใจ

เชื่อไหม คนคนนึงไม่มอบความรักให้ใคร เพราะเฝ้ารออีกคนจากส่วนลึก

และเชื่อไหม เขาพร้อมจะรอ แม้ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีตัวตน





วันนี้หลังฟังเพลง "คิดถึงเธอแทบจะตายแล้ว" เกิดอารมณ์อยากแต่งฟิคนี้ขึ้นมา ค่อนข้างออกแนวดราม่า 5555 ขอบคุณที่กดเข้ามาอ่านนะคะ แล้วพบกันใหม่นะคะ <3

เนื้อเรื่อง

I believed I would find You

เธออยู่ที่ไหน สบายดีหรือเปล่า
วันที่ไม่มีเธอแล้ว ช่างว่างเปล่า เหงาเหลือเกิน
จะนานสักแค่ไหน ในใจก็เหมือนเก่า
เมื่อตื่นมาก็ยังเหงา จนดึกดื่น คิดถึงเธอ

            ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาลืมตาคู่สวยสีแดงสดและสีเหลืองสว่างตื่นจากห้วงนิทราในยามเช้า เขาค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งพลางหันนัยน์ตาต่างสีคู่สวยไปสบกับหมอนอีกใบบนเตียงกว้าง มือเรียวสวยลูบไล้บนหมอนใบนั้นไปมาอย่างแผ่วเบาเหมือนเกรงว่ามันจะสลายหายไป…

                ถึงเวลาจะล่วงเลยมา 3 ปีแล้ว แต่อาคาชิ เซย์จูโร่ยังคงไม่ชินกับการนอนเพียงลำพังบนเตียงกว้างนี้  เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะลุกจากเตียงแล้วหยิบไอโฟนกดโทรหาปลายสาย… ปลายสายที่รู้อยู่แล้วว่าไม่มีวันติดต่อถึง

                ‘สวัสดีครับ ฟุริฮาตะ โคคิ ออกไปทำงานพิเศษ ฝากข้อความไว้หลังเสียงสัญญาณนะครับ แล้วผมจะติดต่อกลับไป’

                ‘ปิ๊บ’

                ทันทีที่สัญญาณฝากข้อความดังขึ้น อาคาชิก็รีบกรอกเสียงลงไป แม้ตัวเขาจะรู้ดีอยู่แก่ใจ ถึงจะติดต่อไปกี่ร้อยครั้งหรือพันครั้งก็ไม่มีวันจะได้รับการติดต่อกลับมา

                “โคคิ วันนี้ฉันจะไปหานาย… ขอโทษที่เพิ่งติดต่อมา ช่วงนี้งานยุ่งมากเลย คงต้องวางสายแล้ว ไว้เจอกันนะ”

                รถทรงยุโรปสีดำคันหรูจอดลงหน้าวัดเล็กๆ แห่งหนึ่งในโตเกียว อาคาชิเดินลงจากรถพร้อมด้วยดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ เขาเดินไปยังหลังวัดและมุ่งหน้าตรงไปยังแท่นหินอ่อน… สถานที่ที่คนรักของเขาได้นอนหลับใหลไปตลอดกาล ร่างสูงคุกเข่าลงด้านหน้าป้ายหลุมศพของ ‘ฟุริฮาตะ โคคิ’ แล้ววางช่อดอกกุหลาบลงพลางคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยนซึ่งแทบไม่เคยมีใครได้เห็นกับป้ายหลุมศพตรงหน้า มือเรียวสวยได้รูปค่อยๆ เอื้อมไปลูบป้ายหลุมศพอย่างสั่นเทา และเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม

                “สวัสดีโคคิ”

                สวัสดีเซย์ แล้วก็สุขสันต์วันเกิดนะ

                “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ…”

                แต่ฉันคอยมองเซย์ทุกวันเลยนะ

            “ตอนนี้โคคิคงมีความสุขอยู่บนนั้นใช่ไหม… ฉันคิดถึงโคคินะ พอไม่มีโคคิ หลายอย่างสำหรับฉันมันช่างวุ่นวายไปหมด รู้อะไรไหมโคคิ วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบยี่สิบของฉันแท้ๆ ท่านพ่อก็เอาแต่บอกว่าจะให้ฉันไปดูตัว มันน่ารำคาญนะว่าไหม”

                ฉันจะมีความสุขได้ยังไงกัน ในเมื่อเซย์ยังมีแววตาหมองเศร้าแบบนี้

                “แต่โคคิไม่ต้องห่วงนะฉันไม่มีวันไปดูตัว ไม่มีวันแต่งงาน ถึงโคคิจะไม่อยู่ข้างๆ ฉันแล้ว แต่ในหัวใจ.. หัวใจของฉันยังเป็นของโคคิคนเดียว และไม่มีวันมอบให้คนอื่น...” อาคาชิหยุดคำพูดค้างไว้แค่นั้น ใบหน้าหล่อเหลาซบลงกับป้ายหลุมศพอย่างหมดแรง ไหล่แกร่งที่ดูสง่าและมากด้วยอำนาจเสมอผ่อนแรงลง ร่างกายของเขาสั่นเทา หยาดน้ำตาใสค่อยๆ ไหลอาบรดแก้มเนียนที่ได้รับการดูแลมาอย่างดี จากหนึ่งหยดเป็นสองหยด จากสองหยดก็หลั่งไหลตามมาเรื่อยๆ อย่างห้ามไม่ได้

                ฉันไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นเลยเซย์ ฉันแค่.. ฉันแค่ไม่อยากเห็นเซย์เป็นแบบนี้ อย่าร้องนะเซย์ อย่าร้อง..

            เด็กหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาลร่างโปร่งใสนั่งลงข้างๆ อาคาชิพลางมองอีกฝ่ายด้วยแววตาปวดร้าวไม่แพ้กัน ฟุริฮาตะยกมือเล็กสัมผัสกับมือเรียวสวยของคนรักหวังจะช่วยคลายความโศกให้ได้บ้าง แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะสัมผัสจากวิญญาณอย่างเขาไม่มีทางส่งไปถึงมนุษย์ที่มีชีวิต

                “ฉันอยากเจอนายมากแค่ไหน ฉันคิดถึงนายมากแค่ไหน นายรู้ถึงความรู้สึกของฉันไหมโคคิ นายรับรู้มันไหม” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเริ่มเอ่ยต่อ น้ำหนักน้ำเสียงของอาคาชิยังคงสงบนิ่งต่างจากนัยน์ตาต่างสีคู่สวยที่สั่นคลอนไปด้วยน้ำตา

                ทำไมจะไม่รู้ล่ะเซย์ ฉันก็คิดเหมือนเซย์

                “ให้ฉัน… ไปอยู่กับโคคินะ” พูดจบอาคาชิก็หยิบมีดพกเล่มเล็กออกจากกระเป๋าเสื้อ เขาหลับตาลงมือสองข้างกำมีดไว้แน่น และยกมือขึ้นหมายจะแทงมีดเล่มนี้ลงไปให้ทะลุขั้วหัวใจ ฟุริฮาตะเบิกดวงตาสีเฮเซลกว้าง ร่างบางสั่นระริกทั้งตัว เขารวบรวมสมาธิทั้งหมดและพลังวิญญาณที่มีเพียงน้อยนิดปัดมีดเล่มเล็กให้พ้นจากมือคนรัก และหักมันเป็นสองเสี่ยง ถึงวิญญาณจะสัมผัสกับมนุษย์ไม่ได้ แต่เรื่องจับข้าวของถ้ารวบรวมสมาธิและพลังวิญญาณได้ก็ไม่ใช่เรื่องยากเท่าไรนัก

                อาคาชิสะดุ้งตัวขึ้นเมื่อมีดในมือตกลงพื้นและหักอย่างน่าประหลาด เขายกมือปิดหน้าตัวเองและหัวเราะออกมาราวกับคนไร้สติ

                “ทำไมล่ะโคคิ ทำไมไม่ให้ฉันไปอยู่กับนาย หรือแม้กระทั่งนายก็ไม่ต้องการฉันงั้นหรือ”

                ไม่ใช่นะเซย์ ไม่ใช่นะเซย์ ฮึกๆ

            ร่างโปร่งเริ่มสะอื้น และถาเข้ากอดร่างอันสั่นเทาของชายหนุ่มเรือนผมสีแดงจากด้านหลัง แม้ว่าอีกคนจะไม่รับรู้ถึงสัมผัสนี้เลยก็ตามแต่

                “วันแรกที่โคคิจากไป ฉันวิ่งออกไปจะให้รถบรรทุกชน แต่รถคันนั้นก็ยางแตกก่อนจะชนฉัน ปีที่สองในวันที่โคคิจากไป ฉันจะผูกคอตาย แต่วันนั้นเท็ตสึยะก็เข้ามาเจอแล้วช่วยฉันไว้ แล้วยังวันนี้อีก… ฉันกำลังจะแทงตัวเอง แต่มีดกลับหลุดมือและแตกเป็นสองเสี่ยง มันหมายความว่ายังไงหรือโคคิ” อาคาชิเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเทา หยาดน้ำตายังคงไหลไม่หยุด ไม่ต่างจากร่างโปร่งของฟุริฮาตะที่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น และสะอื้นอย่างเจ็บใจ

                ฮึกๆ หยุดเถอะเซย์ อย่าทำอีกเลยนะ ฉันแค่อยากให้เซย์อยู่ต่อไปอย่างมีความสุข ฮึกๆ

                “วันนั้นนายบอกให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมีความสุขใช่ไหม แต่นายรู้อะไรไหม ความสุขและโลกทั้งใบของฉันคือนาย แล้วฉันจะอยู่อย่างมีความสุขได้ยังไง.. ”

                ฮึกๆ ขอโทษนะเซย์ ฉันขอโทษ

            “ถ้าฉันไปอยู่กับนายไม่ได้ งั้นนายก็กลับมาสิโคคิ.. กลับมาเถอะนะ” อาคาชิเอ่ยอย่างอ้อนวอนกับป้ายหลุมศพปางจะขาดใจ ฟุริฮาตะที่รับรู้เรื่องทุกอย่างมาตลอดแต่ไม่สามารถตอบกลับอะไรได้ซุกหน้าลงกับแผ่นหลังแสนคุ้นเคย และสะอื้นไม่หยุดประหนึ่งใจจะขาด และเอ่ยเรียกชื่อคนรักซ้ำไปมาแม้จะรู้ว่าต่อให้ตะโกนแค่ไหนอีกฝ่ายก็ไม่มีทางจะได้ยิน

เจ็บกว่าการไม่มี ก็คือเคยได้มี

เธอเคยยืนอยู่ตรงนี้ ข้างๆกัน

ก็ไม่รู้ว่าเธอลืมฉัน ไปหรือยัง แต่ฉันไม่

                3 ปีก่อน…

                20/12/20xx

                “วันนี้ก็ทำงานพิเศษวันสุดท้ายแล้วสินะครับ” เด็กหนุ่มใบหน้าน่ารักเอ่ยถาม ฟุริฮาตะที่กำลังเก็บของอยู่เงยหน้าขึ้นและแย้มยิ้มหวานส่งให้อีกฝ่าย

                “ใช่แล้วล่ะ วันนี้เก็บเงินได้ครบพอดี อ๊ะ! อีก 2 ชั่วโมงจะถึงเวลานัดแล้ว งั้นฉันไปซื้อของขวัญก่อนนะ เจอกันที่โรงเรียนนะคุโรโกะ” ฟุริฮาตะมองนาฬิกาข้อมือด้วยสีหน้าลนลาน

                “เดี๋ยวครับฟุริฮาตะคุง ฝากของขวัญ แล้วก็ฝากอวยพรวันเกิดให้อาคาชิคุงด้วยนะครับ” คุโรโกะหยิบของขวัญในกระเป๋าส่งให้ ฟุริฮาตะรีบรับของขวัญจากคุโรโกะใส่กระเป๋าเป้ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องพักพนักงานไป คุโรโกะเห็นดังนั้นก็หันไปหัวเราะกับคางามิที่นั่งพักอยู่ข้างๆ ตน

                อาคาชิมองนาฬิกาในไอโฟนอย่างหงุดหงิดเมื่อคนรักของเขาเลยเวลานัดมาเกือบชั่วโมงแล้ว แถมโทรไปยังไม่ยอมรับสายอีก มาเมื่อไหร่ต้องดุซะหน่อยแล้ว เป็นแค่ชิวาว่าแท้ๆ มีสิทธิ์อะไรจะมาสาย!!

                ครืด…ครืด…ครืด

                บ่นในใจได้ไม่นาน ชิวาว่าที่เขากำลังนึกถึงก็โทรมา ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกรอกเสียงเย็นใส่โทรศัพท์

                “โคคิ นายคิดว่ามันกี่โมงแล้ว”

                “อ๊ะ! ขะ ขอโทษนะ อย่าโกรธนะเซย์”

                “นายอยู่ไหนแล้วโคคิ ทำไมโทรไปไม่ยอมรับ”

                “ยุ่งๆ นิดหน่อยเลยไม่ได้ยินน่ะ ฮะๆ.. เซย์ มาหาฉันหน่อยได้ไหม”

                “หืม ?” อยู่ๆ ก็จะเปลี่ยนที่นัดงั้นหรือ เอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ เป็นแค่ชิวาว่าแท้ๆ

                “ขอร้องนะ แค่กๆ” แต่น้ำเสียงจากปลายสายให้ความรู้สึกต่างจากทุกที หัวใจของเขาวูบไหวอย่างประหลาด เหมือนจะไม่ได้เจออีกฝ่ายอีกแล้วอย่างบอกไม่ถูก อาคาชิพยายามสะกดความรู้สึกหวาดหวั่นไหวและเลือกจะทำตามคำขอของอีกฝ่าย

                “มาแล้วเหรอเซย์”

                “อืม” อาคาชิมองร่างบางของฟุริฮาตะที่ถูกเสาใหญ่และเศษเหล็กมากมายทับตั้งแต่ช่วงอกลงไป หลังจากที่เขามาถึงห้างแห่งนี้ก็ได้ทราบว่าเกิดเหตุวางระเบิดที่ห้างขึ้น และคนรักของเขาได้เข้าไปช่วยเด็กผู้หญิงคนหนึ่งไว้ เจ้าตัวจึงถูกเสาใหญ่ล้มลงมาทับ และทางช่วยเหลือนั้นเป็นไปไม่ได้เลย หากจะยกเสาออกและพาตัวออกมาเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอาจเสียชีวิตได้ทันทีเพราะอวัยวะสำคัญต่างๆ ถูกทับจนเสียหาย และได้เสียเลือดมาก แต่หากปล่อยไว้ในสภาพนี้จะอยู่ได้อีกประมาณ 2 ชั่วโมง ฟุริฮาตะที่รู้ถึงจุดจบของชีวิตตนเองขอเลือกที่จะไม่ได้รับการช่วยเหลือและขอร้องแพทย์ที่มาปฐมพยาบาลเขาให้ต่อสายอาคาชิให้

                “เสียดายจัง ของขวัญเซย์โดนทับจนพังซะแล้ว” ฟุริฮาตะส่งยิ้มหวานให้อาคาชิและชวนพูดคุยเหมือนทุกอย่างยังคงปกติ อาคาชิเห็นภาพตรงหน้า เขาแทบจะทนมองไม่ได้ หัวใจของเขาปวดร้าวเหลือเกิน

                “ช่างของขวัญมันเถอะ” อาคาชิพยายามจะปั้นรอยยิ้มให้คนตรงหน้าแต่ก็ไม่สามารถทำได้ มันยากจริงๆ ในสถานการณ์แบบนี้ เขายกมือเรียวที่สั่นเทากดหัวของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลที่ยังคงแย้มยิ้มร่าเริงให้ซบกับอกแข็งแรงของตน และก้มลงซุกใบหน้าอันหล่อเหลาสมบูรณ์แบบกับเรือนผมสีน้ำตาลนุ่มสลวย

                “เซย์ขี้อ้อนอ่ะ” ฟุริฮาตะหัวเราะเสียงใส อาคาชิจึงเงยหน้าขึ้นมาสบดวงตาสีเฮเซลและคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยนส่งให้

                “ฉันแซวเซย์อยู่นะ ไม่ดุฉันหน่อยเหรอ เซย์ที่ใจดีแบบนี้ฉันขนลุกนะ” ฟุริฮาตะยังคงเอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริงและหัวเราะต่อไปไม่หยุด อาคาชิจึงพยายามปรับอารมณ์ตัวเองให้คงที่ที่สุดก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุดแสนจะอ่อนโยนที่จะมีเพียงฟุริฮาตะเท่านั้นที่ได้รับออกไป

                “ฉันรักโคคินะ”

                “รักเซย์เหมือนกัน” เพียงเอ่ยคำว่ารักออกไป ร่างบางที่พยายามทำตัวร่าเริงก็สั่นเทาไปทั้งร่าง ดวงตาสีเฮเซลเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา แต่เจ้าตัวก็ยังคงพยายามกลั้นมันไว้ไม่ให้ไหลออกไป

                “เซย์… จูบฉันหน่อยได้รึเปล่า”

                ร่างสูงกว่าพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะประคองใบหน้าน่ารักของร่างบางและโน้มตัวลงมาประทับริมฝีปากคมสวยกับริมฝีปากเรียวบาง ร่างบางเผยอริมฝีปากออกเล็กน้อยให้อีกฝ่ายสามารถลุกล้ำเข้ามาได้ ลิ้นของทั้งคู่ตวัดเข้าหากันอย่างดูดดื่มราวกับกระหายสัมผัสของกันและกันมาเนิ่นนาน จูบที่ตอนแรกหนักหน่วงค่อยๆ ลดจังหวะลงเป็นจูบที่แสนอ่อนหวานและน่าจดจำที่สุดในชีวิตของทั้งคู่ ฟุริฮาตะหลับตาลงตอบสนองสัมผัสของอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ หยาดน้ำตาที่พยายามสะกดไว้ก็เริ่มรินไหลอาบแก้ม อาคาชิถอนริมฝีปากออก มือเรียวสวยเช็ดหยาดน้ำตาให้อีกฝ่ายและพรมจูบทั่วใบหน้าคนตัวเล็กกว่าอย่างอ่อนโยนและทะนุถนอมที่สุด

                “ฉันจะรักแค่นายตลอดไป โคคิ”

                “ไม่ได้หรอกเซย์” ร่างบางหอบเล็กน้อยและเอ่ยด้วยน้ำเสียงคล้ายคนจะหมดแรง

                “โคคิ”

                “โตขึ้นเซย์ต้องเจอคนที่ดีกว่าฉันอีกมากมาย และฉันอยากเห็นเซย์มีความสุข.. ขอร้องนะ ช่วยมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมีความสุขแทนส่วนของฉันได้ไหมเซย์” ฟุริฮาตะแย้มรอยยิ้มแสนหวานขึ้น อาคาชิกำมือที่กุมมือคนตัวเล็กไว้แน่นและบีบมืออีกฝ่ายแรงขึ้นเมื่อรู้สึกได้ว่าเวลาของคนในอ้อมอกเหลือน้อยเต็มที

                “…”

                “ฉันรักเซย์นะ.. ที่สุดในโลก” ฟุริฮาตะเอ่ยด้วยรอยยิ้มจางๆ ก่อนที่นัยน์ตาสีเฮเซลจะปิดลง มือเล็กที่เกาะกุมกับมือเรียวสวยของอาคาชิคลายลง หัวใจของอาคาชิกระตุกวูบ ร่างสูงเริ่มสั่นสะท้านอย่างหวาดกลัว... ไม่นะ อย่าเพิ่ง อย่าเพิ่งทิ้งเขาไป

                “โคคิ! โคคิ!! โคคิ!!!” มือเรียวสวยของอาคาชิตบหน้าฟุริฮาตะเบาๆ หวังจะให้อีกฝ่ายลืมตากลับมาหาเขาอีกครั้ง แต่ร่างบางก็ไม่ตอบสนองและเริ่มเย็นเฉียบ

                “ตื่นสิ ได้โปรด โคคิ” เด็กหนุ่มเรือนผมสีแดงกอดร่างไร้วิญญาณของคนรักพรางเอ่ยเรียกอีกฝ่ายซ้ำไปมา เขาที่ไม่เคยฝ่ายแพ้ต่อสิ่งใดบัดนี้กลับรู้สึกหมดแล้วซึ่งทุกสิ่ง หัวใจที่เคยแข็งแกร่งได้แตกสลายไปพร้อมกับลมหายใจสุดท้ายของคนรัก

                “โคคิรู้ไหมฉันเห็นแก่ตัวแค่ไหน ฉันคิดมาตลอดว่าถ้านายไม่เข้าไปช่วยเด็กคนนั้นนายคงไม่ตาย และ.. จุดเริ่มต้นของทุกอย่างมันมาจากนายไปซื้อของขวัญให้ฉัน ฉัน.. เพราะฉันนายเลยจากไป”

                อย่าโทษตัวเองนะเซย์ มันไม่ใช่ความผิดของเซย์เลยนะ

                “ทำไมวันนั้นฉันไม่สงสัยอะไรเลย ทั้งๆ ที่โคคิไม่เคยมาสาย ทำไมวันนั้นฉันไม่สงสัย ถ้ารู้เร็วกว่านี้ ฉันอาจช่วยนายได้ โคคิ ได้โปรดบอกฉันทีต้องทำยังไง มันเจ็บเหลือเกิน.. ฉันฝันเห็นโคคิทุกคืน โคคิที่กำลังยิ้มให้ฉันและบอกรักฉัน” อาคาชิยังคงเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่ากับป้ายหลุมศพของฟุริฮาตะไม่หยุด เขาเอ่ยเรียกชื่อคนในหลุมซ้ำไปมาไม่ต่างกับที่เอ่ยเรียกในเหตุการณ์วันนี้เมื่อ 3 ปีก่อน

                ฉันอยู่ตรงนี้เซย์ อยู่ตรงนี้… ฮึกๆ ฉันอยู่ตรงนี้แล้วนะเซย์

ก็มันคิดถึงเธอ แทบจะตายแล้ว ความคิดถึงทรมานฉันเหลือเกิน
ไม่เคยลืมลง ยังคงเพ้อเจ้อ ยังเห็นภาพเธอ อยู่ทุกที่
ก็มันคิดถึงเธอ แทบจะตายแล้ว ก็ไม่รู้จะทำใจได้เมื่อไร
ได้แต่ฝันไป ว่ายังรักกัน และหวังว่าสักวัน…ฝันคงจะเป็นจริง

                “นี่ก็ครบ 3 ปีแล้ว คำขอของนายบรรลุผลแล้ว” เสียงของหญิงสาวร่างโปร่งผมยาวสลวยเอ่ยขึ้น ฟุริฮาตะที่สวมกอดอาคาชิอยู่คลายอ้อมกอดออกและลุกขึ้นยืนหันไปสบตากับเด็กสาว

                “หน้าที่ผู้ส่งวิญญาณของฉันก็จบลงแล้วสินะ” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลคลี่ยิ้มหวาน ในที่สุดวันเวลาที่รอคอยก็มาถึงสักที ที่เขาเลือกไม่ไปเกิดใหม่และเป็นผู้ส่งวิญญาณอยู่ถึงวันนี้ก็เพราะมีคำอธิษฐานหนึ่งที่ไม่ว่ายังไงต้องทำให้สำเร็จให้ได้

                “ใช่” ใบหน้าสวยพยักหน้ารับเล็กน้อยและส่งยิ้มให้อีกฝ่าย

                “ขอบคุณที่คอยแนะนำหลายอย่างให้นะ ฉันจะเจอเธออีกครั้งคือวันนี้ของ 3 ปีที่แล้วถูกไหม อย่าเปลี่ยนตัวผู้ส่งวิญญาณที่จะมารับฉันนะ ฉันอยากให้เธอเป็นคนส่ง” ฟุริฮาตะลูบเรือนผมสีดำยาวสลวยของเด็กสาวเล่นอย่างเอ็นดู เขาเจอเธอครั้งแรกในวันที่เขาเสียชีวิต เธอเป็นผู้ส่งวิญญาณที่มาทำหน้าที่รับตัวเขา และเพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมาเขาทำดีมาตลอดจึงได้รับสิทธิ์ให้อธิษฐานขอพรได้ 1 ข้อ และต้องมาทำงานเป็นผู้ส่งวิญญาณแลกกลับคำอธิษฐาน แต่ข้อแม้ของคำอธิษฐานคือไม่สามารถทำให้อีกฝ่ายหลุดพ้นจากความตายได้

                “ได้อยู่แล้ว แต่.. จะยืนยันคำอธิษฐานอยู่รึเปล่า แน่ใจจริงๆ ใช่ไหม” หญิงสาวถามเสียงอ่อนอย่างนึกห่วง เพราะที่ผ่านมาผู้คนส่วนใหญ่ที่ขอคำอธิษฐานสุดท้ายจะเป็นคำขอเพื่อตัวเองทั้งนั้น เช่น ขอให้ชาติหน้าเกิดมามีฐานะบ้าง ขอให้ได้กลับไปแก้แค้นคนที่เคยทำร้ายบ้าง แต่ฟุริฮาตะคนนี้กลับไม่ใช่ มันเป็นคำอธิษฐานที่แสนเศร้าเสียเหลือเกิน

                “ฉันตัดสินใจแล้ว โธ่! อย่าทำหน้าเครียดแบบนั้นสิ” ฟุริฮาตะส่งยิ้มให้เด็กสาวอีกครั้ง เด็กสาวถอนหายใจเมื่อรู้ว่าเกลี่ยกล่อมยังไงก็ไม่เป็นผล เธอจึงเริ่มเอ่ยคาถาร่ายมนตร์ตามด้วยคำอธิษฐานของฟุริฮาตะ โคคิ

                “คำอธิษฐานคือ ขอแก้ไขโชคชะตาของอาคาชิ เซย์จูโร่ จงอย่าได้ตกหลุมรักฟุริฮาตะ โคคิ แม้ว่าการย้อนเวลาครั้งนี้ฟุริฮาตะ โคคิจะไม่ลืมเหตุการณ์ทั้งหมดก็ตาม”

                ฟันเฟืองแห่งโชคชะตาได้หมุนย้อนกลับไปที่จุดเริ่มต้นใหม่…

                เรื่องราวทุกอย่างยังคงดำเนินไปดังเดิม

                ทั้งเหตุการณ์สมัยมอต้นของอาคาชิที่เทย์โคว เรื่องราวของทุกคนหลังขึ้นมอปลาย ทั้งเซย์ริน ราคุซัน ชูโตคุ ไคโจว โทโอ โยเซ็น ฟังเฟืองทุกอย่างยังคงดำเนินไปดังเดิม จนกระทั่ง…

                ที่พิธีเปิด winter cup… ครั้งก่อนอาคาชิจะสังเกตเห็นร่างบางของฟุริฮาตะที่สั่นระริกไม่ยอมหยุด และเกิดความสนใจอย่างน่าประหลาด หากแต่ครั้งนี้ชายหนุ่มเรือนผมสีแดงสดไม่ได้แม้แต่ชายตามองเขาเลยสักนิด ฟุริฮาตะที่ยังคงจดจำเหตุการณ์ครั้งก่อนได้ขึ้นใจรู้สึกโล่งใจที่เป็นเช่นนี้ แม้ว่าเขาจะเจ็บ แม้ว่าจะทรมานแค่ไหน เขาจะขอแบกรับความเจ็บปวดไว้เพียงลำพัง เพราะเขาไม่อยากเห็นอีกแล้ว เขาไม่อยากเป็นต้นเหตุให้คนรักต้องทรมานอยู่เพียงลำพังเช่นครั้งก่อน แค่เห็นอีกฝ่ายสบายดี.. แค่นี้ก็มากเกินพอแล้ว

                ฟันเฟืองแห่งโชคชะตายังคงหมุนเวียนต่อไป จนถึงวันนี้เวียนวนมาอีกครั้ง

                20/12/20xx วันสิ้นสุดลมหายใจของฟุริฮาตะ โคคิ

                วันนี้ฟุริฮาตะออกมาซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อแต่เกิดแผ่นดินไหวรุนแรงขึ้น เด็กหนุ่มที่ตอนแรกกำลังจะหนีรอดกลับเข้าไปในที่เกิดเหตุเพื่อจะช่วยยายแก่ที่ติดอยู่ในร้าน ทำให้ร่างบางของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลถูกเสาใหญ่และเศษเหล็กมากมายทับตั้งแต่ช่วงอกลงไป ความเจ็บปวดและทรมานแล่นไปทั้งตัว แต่เด็กหนุ่มยังคงยิ้มที่ทุกอย่างจบลงเพียงเท่านี้ เขาหลับตาลงรอเวลาที่ลมหายใจของตนเองจะดับลง รอจนกว่าเด็กสาวคนนั้นจะกลับมารับวิญญาณเขาอีกครั้ง

                เซย์… สุขสันต์วันเกิดนะ ขอให้เซย์มีความสุขมากๆ…

            เด็กสาวคนนั้นถามฉันมาตลอด 3 ปีที่ทำงานเป็นผู้ส่งวิญญาณว่าทำไมถึงเลือกอธิษฐานเช่นนี้ แล้วเซย์รู้ไหมทำไมฉันเลือกแบบนี้

            อย่างน้อย… เซย์ก็สามารถมีความสุขในวันเกิดได้โดยไม่ต้องทรมานเพราะเป็นวันที่ฉันจากไป

            อย่างน้อย… เซย์ก็ไม่ต้องอยู่กับความสูญเสียซ้ำไปมา เซย์เคยบอกฉันใช่ไหมว่าอย่าทิ้งเซย์ไปเหมือนแม่ของเซย์ ขอโทษจริงๆ นะที่ฉันรักษาสัญญาไม่ได้

            อย่างน้อย… เซย์คงจะยิ้มได้ ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่เพียงลำพัง ความทุกข์ทุกอย่างของเซย์ ให้ฉันเป็นคนรับไว้ทั้งหมดเองนะ

            แต่ลึกๆ แล้วฉันน่ะ.. ฉัน... อยากจะมีช่วงเวลาดีๆ กับเซย์ให้มากกว่านี้ แต่คงเป็นไปไม่ได้สินะ เอาเถอะ! ถึงฉันจะเสียใจที่เซย์ไม่รักฉันแล้ว ไม่สิ อาจจะจำฉันไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แต่ใจฉันยังเหมือนในวันนั้นเสมอนะ ยังมีเพียงเซย์คนเดียว ไม่ว่านานเท่าไร…

            มีความสุขมากๆ นะเซย์

อยากทำให้เธอยิ้ม แต่มันคงไม่ได้

อยากมีวันที่สดใส เหมือนที่เคย อยู่ด้วยกัน

อยากเรียกเธอที่รัก แต่มันคงไม่ได้

อยากให้เธอยังโทรหา เวลาเหงาใจ อีกสักที

                เด็กสาวใบหน้าน่ารักเฝ้ามองฟุริฮาตะที่ค่อยๆ หมดลมหายใจอย่างหดหู่ ผู้ชายคนนี้บ้ารึเปล่าที่เลือกทรมานอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้ เด็กสาวเดินไปหยุดหน้าร่างอันแน่นิ่งและเริ่มร่ายคาถาดึงวิญญาณออกจากกายหยาบ ฟุริฮาตะลุกขึ้นมาจากร่างของเขาและส่งยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างคุ้นเคย… หมดเวลาของเขาแล้วจริงๆ สินะ

                “ดีใจที่คนมารับเป็นเธอนะ”

                “เราเหมือนกันมากเลยรู้ไหม” หญิงสาวเอ่ยขึ้นทำให้อีกฝ่ายขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

                “ฉันหมายถึงสาเหตุที่เลือกเป็นผู้ส่งวิญญาณน่ะ แต่ของฉันมันค่อนข้างจะซับซ้อนกว่านาย”

                “ฉันนึกว่าเธอเป็นโดยชาติกำเนิดซะอีก เธอดูเป็นผู้ส่งวิญญาณที่เก่งมากๆ เลยนะ แล้วเธออธิษฐานอะไรเหรอ”

                “ฉันอธิษฐานเหมือนนาย แต่หลังอธิษฐานไปแล้วฉันรู้ทีหลังว่าจริงๆ แล้วคนรักของฉันเป็นคนวางแผนฆ่าฉันเอง พอได้ย้อนกลับไป ฉันโมโหมากจนเผลอไปทำร้ายเขา ซึ่งสิ่งที่ฉันทำมันผิดข้อสัญญา ฉันจึงต้องเป็นผู้ส่งวิญญาณตลอดไป” เด็กสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบและส่งรอยยิ้มหวานให้ฟุริฮาตะ เด็กหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาลเบิกตากว้างและรู้สึกเจ็บแทนหญิงสาว เรื่องราวของเธอมันโหดร้ายเกินไป

                “ขอฉันกอดเธอได้ไหม” ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้ตอบรับ ฟุริฮาตะก็ดึงร่างเล็กกว่าของเด็กหญิงที่เขาเอ็นดูเหมือนน้องสาวแท้ๆ เขามากอด หญิงสาวยิ้มบางๆ เล็กน้อย และค่อยๆ ผละตัวออกจากอ้อมกอด เธอเริ่มร่ายคาถาต่อไปอีกครั้ง

                “ประตูเวลาเปิดแล้ว ได้เวลาไปเกิดใหม่แล้ว”

                “ขอพรจากเธออีกข้อได้รึเปล่า” ฟุริฮาตะเดินเข้าไปในประตูและขณะที่ประตูค่อยๆ ปิดลงเขาสบนัยน์ตาสีเฮเซลคู่สวยเข้ากับนัยน์ตาสีดำเป็นประกายของหญิงสาวนอกประตู

                “อะไรล่ะ”

                “ชาติหน้า ไม่สิ ทุกๆ ครั้งที่ฉันตาย เธอต้องเป็นคนรับวิญญาณฉันนะ” เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

                “ได้สิ” หญิงสาวยิ้มตอบในจังหวะเดียวกับที่ประตูกาลเวลาได้ปิดลง            

                ฝันแบบนี้อีกแล้ว…

                อาคาชิ เซย์จูโร่ นักธุรกิจหนุ่มอายุ 34 ปีตื่นจากห้วงนิทราอย่างไม่สบอารมณ์นัก เพราะตลอดทั้งอาทิตย์เขาฝันถึงเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะมีอยู่ทุกคืน เขาฝันถึงชายหนุ่มผมสีน้ำตาล เพื่อนร่วมทีมของเท็ตสึยะที่ชื่อ ‘ฟุริฮาตะ โคคิ’ เรื่องราวในฝันเริ่มตั้งแต่วันแรกที่เขาได้เจออีกฝ่ายที่พิธีเปิด winter cup และเกิดความสนใจในตัวอีกฝ่ายอย่างน่าประหลาด หลังจากนั้นภาพเหตุการณ์มากมายระหว่างเขากับฟุริฮาตะก็ฉายขึ้นมาจนถึงวันที่เขาขออีกฝ่ายคบหาในฐานะคนรัก เรื่องราวดำเนินเรื่อยมาจนถึงวันเกิดของเขา… วันที่อีกฝ่ายจากไป ถึงจะเป็นเพียงความฝันแต่อาคาชิก็อดรู้สึกฉงนไม่ได้ เพราะในโลกแห่งความจริง ฟุริฮาตะ โคคิคนนั้นก็จากโลกไปในวันเกิดของเขา

                อาคาชิส่ายใบหน้าหล่อเหลาไปมา ไล่เรื่องราวจอมปลอมในฝันทิ้งไป และเริ่มต้นชีวิตวันใหม่ขึ้นตามปกติ

                “นายน้อยครับ ขออนุญาตสักครู่ได้ไหม” คนขับรถของอาคาชิเดินเข้ามาเรียกเขาที่กำลังดื่มกาแฟในร้านอย่างลนลาน

                “ฉันไม่ชอบให้ใครมากวนเวลาพักผ่อนหรอกนะ แล้วมีอะไรล่ะ” ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างนึกหงุดหงิดก่อนจะเอ่ยถาม

                “คือมีเด็กมอปลายคนหนึ่งขี่จักรยานชนรถของทางเราจนไฟหน้าแตก จะจัดการยังไงดีครับ”

                “หืม” เรื่องนี้สำหรับเขาไม่ใช่เรื่องน่าตกใจอะไร อันที่จริงจะปล่อยเด็กคนนั้นไปเลยก็ได้เพราะเรื่องเงินที่จะใช้ซ่อมรถสำหรับเขาไม่ได้ทำให้เกิดปัญหาทางการเงินอยู่แล้ว แต่เหมือนมีบางสิ่งดลใจให้เขาอยากจะพบหน้าเด็กแสบที่ทำรถยุโรปราคาแพงของเขาเสียหายอย่างไม่มีเหตุผล

                “พาฉันไปพบเด็กที่ว่าหน่อยสิ”

                ทุกย่างก้าวที่ชายหนุ่มเรือนผมสีแดงก้าวเดิน ผู้หญิงที่นั่งอยู่ในร้านต่างหันมามองด้วยสายตาพราวระยับ อาคาชิเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศ มีใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ถึงแม้อายุจะมากขึ้น แต่กาลเวลาไม่ได้ทำให้ใบหน้าเขาดูชราลง แต่กลับยิ่งเสริมให้ดูดีมากยิ่งขึ้น และที่สำคัญอาคาชิยังคงเป็นโสด

                “ขะ ขอโทษนะคะ ฉะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฮะ ฮึกๆ” เมื่ออาคาชิมาถึงที่เกิดเหตุยังไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยอะไร เด็กสาวคู่กรณีก็ก้มหน้าร้องไห้ขอโทษอย่างรู้สึกผิด หืมมม ว่าไงดีล่ะ เด็กนี่หน้าคุ้นๆ

                “เงยหน้าสิ”

                “อ๊ะ! เอ๋! ค่ะ!” เด็กสาวสะดุ้งตัวอย่างตกใจแต่เธอก็เลือกที่จะปฏิบัติตามคำสั่งอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย อาคาชิกระตุกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ ดวงตาต่างสีคู่สวยจับจ้องไปที่ร่างสั่นระริกของเด็กหญิงในชุดนักเรียนเซย์ริน เธอผูกผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนเป็นพวงหางหน้า หน้าตาน่ารักในระดับปานกลาง และดวงตาสีเฮเซลคู่นั้นให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด คล้ายกับใครบางคน… ในความฝัน

                “..โคคิ”

                “มะ ไม่ใช่นะคะ! ฉะ ฉันชื่อมิซึกิตั้งหาก” เด็กสาวสบนัยน์ตาสีเฮเซลคู่สวยเข้ากับนัยน์ตาสีแดงสดและสีเหลืองสว่างตรงหน้า และต้องยกมือขึ้นมาทาบตรงบริเวณอกซ้ายด้วยความตกใจ ทำไมนะ... ทำไมหัวใจถึงเต้นโครมครามไม่หยุดเลย ให้ตายเหอะ!

                “จะโคคิหรือมิซึกิก็เขียนเหมือนกันไม่ใช่เหรอ” อาคาชิยังคงจับจ้องเด็กหญิงตรงหน้าอย่างไม่วางตา เขาที่อยู่ด้วยตัวเองมาตลอด และรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งขาดหายไป วินาทีที่พบเด็กหญิงตรงหน้าความรู้สึกเปล่าเปลี่ยวทุกอย่างมันจางหายไป แทนที่ด้วยความรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด หัวใจที่เต้นเป็นจังหวะมาตลอด เต้นแปลกไปหมด มันวาบหวิวและเต้นแรงขึ้นจนเขาแทบเสียการควบคุม

                “โคคิมันชื่อผู้ชายตั้งหากเล่า ละ แล้วรู้ชื่อฉันได้ยังไงเหรอคะ” เด็กสาวยู่หน้าตอบอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ และก็เบิกตากว้างอย่างแปลกใจเมื่ออีกฝ่ายรู้ชื่อของตน

                “หึ! อายุเท่าไรแล้วมิซึกิ” อาคาชิเลี่ยงการตอบคำถามนั้นและเปลี่ยนมาตั้งคำถามอีกฝ่ายแทน จะให้เขาตอบไปว่าอะไรล่ะ เพราะเธอหน้าคล้ายเพื่อนของเพื่อนร่วมทีมเก่าฉันที่ตายไปอย่างนั้นเหรอ เป็นใครคงคิดว่าเขาบ้าแน่ๆ

                “17 ค่ะ” เด็กสาวตอบอย่างตะกุกตะกักและใบหน้าน่ารักเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อถูกเรียกชื่อ

                “เธอทำรถฉันเสียหายจะรับผิดชอบยังไง หืม?” ยิ่งเห็นท่าทางสั่นๆ ของอีกฝ่าย เขาก็เริ่มรู้สึกอย่างแกล้งขึ้นมา

                “ขะ ขอโทษค่ะ ฉันจะทำงานพิเศษหาเงินมาจ่ายนะคะ” งานพิเศษอย่างนั้นเหรอ? ไม่ว่าจะเป็นโคคิในฝันหรือมิซึกิตรงหน้าก็นิสัยไม่ได้ต่างกันเลย

                “ไปทานไอศกรีมในร้านกับฉันไหม”

                “เอ๋!” เด็กสาวเบิกตาคู่สวยสีเฮเซลกว้างอย่างไม่เข้าใจ และใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อก็เริ่มแดงล่ามไปถึงใบหู

                “ฉันจ้างให้เธอเป็นแฟนของฉัน เธอต้องมาทำงานจนกว่าจะชดใช้เงินค่าซ่อมรถหมดเข้าใจไหม” อาคาชิกระตุกยิ้มที่แทบจะไม่เคยมีใครได้เห็นขึ้นและเอื้อมมือเรียวสวยไปจับข้อมือเล็กของร่างบางให้เดินตาม มิซึกิสะดุ้งอย่างตกใจสุดขีด แต่ก็ยอมเดินตามอีกฝ่ายอย่างไม่ขัดขืน เธอไม่ใช่คนใจง่ายอะไรหรอกนะ! แต่ไม่รู้สิ.. มันมีความรู้สึกบางอย่างในอกซ้าย มันเหมือนกับ.. เฝ้ารอสัมผัสของคนตรงหน้ามาทั้งชีวิต ถึงแม้เธอจะอายุเพียง 17 ปีก็ตามเถอะ

                “คุณคืออาคาชิ เซย์จูโร่รึเปล่าคะ ฉะ ฉันเคยเห็นคุณในทีวี และฉะ ฉัน.. ฉันปลื้มคุณมากๆ เลยค่ะ” ขณะที่เดินกลับเข้ามาในร้าน มิซึกิเอ่ยขึ้นอย่างตะกุกตะกัก ใบหน้าน่ารักร้อนผ่าว แก้มขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะความเขินอาย เธอนึกอยากจะตบปากตัวเองจริงๆ ที่กล้าพูดเรื่องน่าอายแบบนี้ออกไป ร่างสูงกว่าเมื่อได้ยินเด็กสาวเอ่ยออกมาก็เบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย หัวใจที่ไม่เคยหวั่นไหวกับสิ่งใดเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาบีบข้อมือเด็กสาวตัวเล็กแน่นขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ

                “เหมือนเราจะเคยรู้จักกันก่อนที่จะได้รู้จักกันนะ”

                หญิงสาวใบหน้าน่ารักผมดำยาวสลวยมองภาพคนสองคนที่อายุต่างกันถึง 17 ปีที่ในอนาคตกำลังจะเป็นคู่รักกันอย่างพึงพอใจ ไม่เสียแรงจริงๆ ที่เธอทำงานหนักขึ้นจากเดิมเป็น 2 เท่าเพื่ออธิษฐานขอให้คนตรงหน้าทั้งคู่นี้ได้พบกับความสุขที่แท้จริงของกันและกัน

                ฉันขอแสดงความยินดีด้วย นี้คือผลตอบแทนของความรักแสนบริสุทธิ์ของนายนะฟุริฮาตะ โคคิ

            …

            ปาฏิหาริย์จากฟันเฟืองแห่งโชคชะตา