คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 9 ใช่สิ ฉันไม่ใช่คนที่นายรักนิ
9
ใช่สิ ฉันไม่ใช่คนที่นายรักนิ
“ไอ้ต้าร์ฉันถามแกจริงนะวะ กับคนอื่นทำไมไม่เห็นแกจะต่อว่าเขาเหมือนที่แกทำกับมายนั้นเลยวะ แกเป็นอะไรกับเขานักหนาฮะ ปกติแกไม่ต่อปากต่อคำกับผู้หญิงแล้วก็ไม่ยุ่งสุงสิงด้วยถ้าไม่สนใจไม่ใช่หรอวะ" นพถามตีต้าร์เพราะสังเกตเห็นว่าเขาแปลกไปจากเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด
“พี่คิดมากไปเปล่า ผมก็เป็นอย่างนี้ของผมแต่ไร ผมปกติดี” ตีต้าร์ตอบอย่างสบายๆ ชิลๆ
“แต่ฉันเห็นด้วยกับเจ้านพมันนะ ฉันเป็นพ่อแก ฉันรู้ว่าแกน่ะแปลกไป นี้แกไม่รู้ตัวแกเองเลยเหรอเนี่ย”
“ไปกันเยอะทั้งพี่ทั้งพ่อแล้วเนี่ย”
“แกชอบเขาใช่ไหมฉันดูออกหรอก” วิชัยพูด
“บ้าน้าพ่ออย่างผมเนี่ยนะชอบยัยบ๊องนั้น อย่างผมน่ะต้องสวยๆหุ่นดีๆ เซ็กซี่ๆ มีระดับๆอย่างใบปิ่นนู๊น”
“ให้มันจริงเถอะไอ้น้องชาย แต่ถ้าแกไม่เอาคนนี้งั้นฉันจีบนะ ชอบวะน่ารักใสๆดี” นพพูดบ้างเพราะเขาเองก็ออกจะปลื้มๆมิ้นต์เหมือนกัน
“อย่าเลยพี่ เดี๋ยวพี่จะซวยเอาซะมากกว่า ขนาดผมไม่ได้เป็นอะไรกันกับเธอ ผมยังซวยขนาดนี้เลย เดี๋ยวจะหาน้องชายคนนี้ไม่เตือน”
“แกหึงล่ะสิ”
“ไม่มีทาง!” ปากของตีต้าร์บอกไปอย่างนั้นว่าไม่ได้แคร์อะไรเธอ แต่ในใจเขากลับรู้สึกหวั่นๆยังไงไม่ถูก
“หนุ่มๆ อาหารเสร็จแล้วจ้า” นพววรรณยกจานอาหารที่เธอร่วมกันทำกับมิ้นต์ออกมา กลิ่นหอมฟุ้งมาแต่ไกลเชียว
“ว้าว! น่ากินๆทั้งนั้นเลยครับ น้องมายนี้ทำอาหารเก่งจังเลยนะครับ แม่นี้ทำคนเดียวน่ะไม่หอมน่ากินขนาดนี้เลยนะ” นพแกล้งแซวมิ้นต์
“ไม่ขนาดหรอกคะพี่นพ ^///^”
“เธอไปรู้จักชื่อพี่ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นรู้มาก่อนเลยว่าเธอบ้าผู้ชายด้วย”
“นาย!! มันจะมากไปแล้วนะ”
“เอ้ย! สองคนนี้ทะเลาะกันอีกแล้วพอๆ เดี๋ยวได้คางเขียวกันไปทั้งคู่เสียก่อน” นพวรรณรีบห้ามก่อนที่หนุ่มสาวจะทะเลาะกันมากไปกว่านี้ ว่าแล้วก็พลางทำให้เธอนึกถึงอดีตของเธอกับวิชัยที่เหมือนกันสองคนนี้ไม่มีผิด
“ที่จริงก็ไม่อร่อยสักเท่าไหร่เลยนะ แม่ฉันทำคนเดียวอร่อยกว่านี้ตั้งเยอะ” ตีต้าร์พูดไปอีกอย่าง แต่เขาทำไปอีกย่างเพราะดันฟาดไปสามจานรวด และไม่เหลือข้าวบนจานสักเม็ด
ทุกอย่างเกลี้ยงหมด
“ไม่อร่อยเลยเนอะ เล่นกินไปตั้งสามจานเนี่ย >-<”
“ก็ฉันเหนื่อยเลยกินเยอะ ที่จริงแล้วถ้าฉันไม่เหนื่อยรสชาติอย่างนี้ฉันจะไม่แตะเข้าปากซะด้วยซ้ำ”
“ปากแข็ง” เกียจนักพวกชอบพูดจาเหยียดหยามคนอื่นอย่างเขานิ ทำไมฉันต้องมารู้จักเขาด้วยนะ ชักจะเหม็นหน้านายคนนี้ขึ้นทุกวันไม่รู้ทำไม
“เห็นไหมนพไอ้ต้าร์มันต่อปากต่อคำกับหนูมายเขา มันดูแปลกไปไหมล่ะ” ฉันได้ยินพ่อของเขากระซิบกับพี่นพ
“ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละครับพ่อ” เขาสองคนพูดเรื่องอะไรกัน
“มายหนูก็นอนที่นอนรับแขกไปก่อนนะจ๊ะ”
“ค่ะแม่ ^_^” แม่ของตีต้าร์ยังใจดีกับฉันเสมอ
คอยดูฉันจะแย่งความรักของแมนายไปจากนายซะให้หมด
“ไอ้ต้าร์อยู่ที่ห้องแก แกให้มายเค้านอนยังไงวะ” พี่นพถามตีต้าร์
“นอนที่เตียงผมไงถามแปลก”
“เฮ้ย!!!~” เสียงทั้งสามคนพูดขึ้นพร้อมกัน
“จริงค่ะเรานอนด้วยกัน” ฉันก้มหน้าพูดอย่างเขินๆ
“งั้นแสดงว่าแกกับมายมี… OoO”
“หยุดๆเลยนะพี่ ผมไม่ได้ทำอย่างนั้น ผมน่ะสุภาพบุรุษพอ -^-”
“มันไม่ได้ทำอะไรหนูใช่ไหม” พ่อเขาถามฉันดูสีหน้าเขาตอนนี้รู้ได้เลยว่าพ่อเขาเป็นห่วงฉัน
“ไม่ได้ทำอะไรหนูเลยค่ะ(เขาพูดดูถูกหนูเรื่องนี้เสียด้วยซ้ำ)”
“เห็นไหมล่ะพ่อไอ้ต้าร์มันแปลกไปจริงๆด้วย”
“แปลกอะไรคะ” ฉัน
“ผู้หญิงที่อยู่กับมันที่ห้องสองต่อสองต้องเสร็จมันทุกราย แล้วถ้าอยู่บนเตียงร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าเสร็จมันแน่ไม่เหลือ แต่นี้มันกลับไม่อะไรมายเลย พี่ว่ามันแปลกไปนะ มายอยู่กับมันสองต่อสองยังไงก็ระวังตัวด้วยไอ้ต้าร์เรื่องอย่างว่าน่ะมันสุดยอดที่สุดแล้ว” พี่นพพูดซะฉันสะอึกในลำคอ หายใจไม่ทั่วท้องเลยทีเดียว ตีต้าร์น่ากลัวขนาดนักเลยเหรอ แล้วนี้เขายังผ่านผู้หญิงมาเยอะแล้วอีกด้วย
“พี่นพหยุดแฉผมเลย ผมน้องพี่นะครับพูดอะไรรักษาหน้าผมไว้บ้างสิ” ตีต้าร์พูดแล้วเขาก็หันมามองหน้าฉัน ฉันรู้ว่าเขามองว่าแต่ก็ทำหน้านิ่งๆ ไม่จ้องเขาตอบ ฉันรู้สึกไม่พอใจเสียๆใจยังไงไม่รู้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันกับเรื่องที่พี่นพพูดเมื่อกี้ ทั้งๆที่ฉันก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเขาอยู่แล้วเขาจะไปนอนกับใครซักกี่คนมันก็สิทธิของเขา ฉันไม่มีสิทธิที่จะหึงหวงไม่พอใจเขาด้วยซ้ำเพราะ… เราไม่ใช่แฟนกัน
เช้าวันรุ่งขึ้น
“ผมกลับก่อนนะครับแม่ พ่อ …แล้วก็พี่…” ตีต้าร์พูดกับพี่นพอย่างเคืองๆคงเพราะไม่พอใจที่พี่นพพูดเมื่อคืน
“เดินทางกลับดีๆนะจ๊ะ ^_^”
“ไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ ^_^” ฉัน
“มายวันหลังมากับตีต้าร์อีกนะ แม่คิดถึงหนู หนูน่ารักมากเลยแม่ชอบ”
“ขอบคุณค่ะ ^///^” ฉันยิ้มแก้มปริจะไม่ให้ยิ้มได้ไงล่ะโดนชมขนาดนี้ นานๆทีจะได้ยินมันก็ต้องเอ่อ… ดีใจเป็นธรรมดา!
“น้อยๆหน่อย เก็บอาการหน่อย -_-” ตีต้าร์กระซิบฉัน และมันก็ฉันหมดอารมณ์ที่จะยิ้มหันไปหน้าบึ้งใส่เขาแทน
“มายอย่าลืมกินยาล่ะจะได้หายเร็วๆ อ๋อ! อย่าไว้ใจไอ้นี้นักนะมันร้ายเงียบ” พี่นพพูดเตือนฉันเรื่องยา และก็ไม่ลืมที่จะพูดยั่วโมโหตีต้าร์ ตีต้าร์เดินไปเปิดประตูขึ้นรถส่วนฉันยังยืนอยู่ข้างนอกอยู่ เขาเลื่อนกระจกรถลงมาเรียกฉัน
“อ้าวจะไม่ขึ้นใช่ไหมรถ” เขาตะโกนเรียกจากข้างใน
“เอ่อ หนูขอตัวนะคะ” ฉันยิ้มเจื่อนๆ รีบเปิดประตูเข้าไปในนั่งในรถและปิดประตูแรงๆดังปัง ประชดเขา คนเผด็จการ
“สายแล้วผมไปทำงานก่อนนะครับแม่ พ่อ สวัสดีครับ” นพพูดกับนพวรรณและวิชัยก่อนจะขี่รถตัวเองไปทำงานที่โรงพยาบาลในตัวเมือง
“เดินทางดีๆล่ะ” นพวรรณอวยพรลูกชาย
“ครับ”
“พ่อคิดยังไงกับหนูมาย พ่อคิดเหมือนที่แม่คิดไหม” นพวรรณพูดกับวิชัยหลังจากที่นพเดินห่างออกไปไกลแล้ว
“พ่อว่าไอ้ต้าร์มันคงจะรู้สึกอย่างนั้นกับหนูมายคนนั้นเข้าแล้วล่ะแม่ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นมันเป็นอย่างนี้กับใคร ไม่รู้ว่าไปสปารค์เขาตอนไหนนะแม่”
“ถ้าตีต้าร์รักหนูมายจริงๆก็คงดี เพราะว่าแม่เองก็ชอบหนูคนนี้อยู่ไม่ใช่น้อย น่ารักจะตายออก ^^”
“พ่อก็คิดเหมือนแม่ ผู้หญิงแต่ละคนที่มันควงมีแต่พวกน่ากลัวๆร้ายลึกทั้งนั้น แต่เหมือนมันจะไม่รู้ตัวนะแม่ว่าชอบหนูมายเขาเข้าแล้ว ^^”
“ลูกมันก็เชื้อไม่ทิ้งแถวอย่างนั้นแหละเหมือนพ่อมันที่ตอนนั้นก็โง่ไม่รู้ใจตัวเอง เล่นเอาแม่เกือบได้แต่งงานกับคนอื่น”
“ฮ่า ฮ่า แม่ยังไม่ลืมเรื่องนั้นอีกเหรอ ^O^”
“ไม่มีวันลืมหรอกกับความโง่ของพ่อ >.<”
“พ่อขอโทษแม่… แต่ตอนนี้เราก็มีลูกด้วยกันตั้งสองคนเลยนิ”
“ฮึ” นพวรรณและวิชัยพูดถึงความหลังสมัยเป็นหนุ่มเป็นสาวกันอย่างอี๊อ๊อกัน
“ห่วงก็แต่หนูมายถ้าตีต้าร์รักหนูมายจริงๆ ใบปิ่นคงไม่ยอมง่ายๆแน่” นพวรรณพูดขึ้นอย่างกังวัลใจ
“เราเองก็คงช่วยอะไรเด็กๆเขาไม่ได้หรอกแม่ คงได้แต่ตามเชียร์อยู่ห่างๆอย่างนี้แหละ”
“ขอให้จบลงด้วยดีด้วยเถิ๊ด” นพวรรณและวิชัยโอบไหล่กันพลางคิดเรื่องตีต้าร์ไปด้วยกันทั้งสองคนอย่างเหนื่อยใจ
“นินายขับรถให้มันดีๆหน่อยสิ พาฉันไปตายขึ้นมาทำไงเนี่ยมันไม่คุ้มกันนะ >O<” ฉันนั่งเอามือเกาะเบาะที่นั่งซะแน่นตีต้าร์เองก็ขับรถเร็วมากตอนนี้ ไม่รู้ว่าเขาไม่พอใจอะไรฉัน เสี่ยวก็เสี่ยว กลัวก็กลัว ถ้าผิดพลาดพลั้งขึ้นมาเรียกคืนอะไรกลับมาไม่ได้นะ ขับดีๆหน่อยได้ไหมไอ้นี้ หลังจากที่ฉันพูดตีต้าร์ขับรถเร็วขึ้นกว่าเมื่อเดิมเสียอีก คงทำประชดฉัน แต่ถ้านายขับชนใครหรือรถคันไหนขึ้นมามันจะไม่คุ้มกันนะ ทำไมนายนี่เขาทำอะไรไม่รู้จักคิดอย่างนี้นะ
“ตีต้าร์!! ผ่อนรถลงเดี๋ยวนี้ฉันรู้ว่านายทำประชดฉัน >O<” เขายังนิ่งเฉยเหมือนไม่ได้ยินที่ฉันพูด แต่ฉันเชื่อว่าเขาได้ยิน โอ้ย อยากจะบ้าตายเขาขับรถเร็วขึ้นกว่าเดิมอีกแล้ว
“ถ้านายไม่จอดรถฉันจะกระโดดลงเดี๋ยวนี้จริงๆด้วยนะ ฉันไม่เสี่ยงไปตายกับนายหรอก ถ้านายอยากตายทำไมต้องเอาฉันไปตายด้วย”
เอี๊ยดดดดด
ตีต้าร์จอดรถกะทันหันเล่นเอาฉันหัวทิ่ม ฉันเองก็งงที่อยู่ดีๆเขาก็จอดรถกะทันหันอย่างนี้ แต่ก็ดีแล้วล่ะที่จอดฉันจะได้ลงจากรถคันนี้อย่างง่ายๆ ฉันเปิดประตูรถลงและปิดแรงๆกลับไป ส่วนเขาก็ได้แต่มองไม่พูดอะไร ฉันไม่สนหรอก ฉันมุ่งหน้าเดินไปข้างหน้าอย่างอารมณ์เสีย ส่วนเขาก็ขับรถช้าๆตามมาติดๆ ฉันหันหลังไปทำหน้าบึ้งใส่เขาแล้วก็เดินต่อไป ไม่ต้องมาง้อเลยทีทำไม่คิด เขาขี่รถขึ้นมาประชิดตัวฉันและก็เลื่อนกระจกลง
“ขึ้นมา!!” เขาทำเป็นพูดเสียงเข้มขู่ฉัน
เขามันบ้าอำนาจเสียจริง ฉันก็ทำเหมือนเขาบ้างไม่พูดอะไรกับเขา แต่มองเขาตาขวางๆแทนและก็สะบัดหน้าใส่เขา
เชอะ!
“อย่ามาทำเป็นเล่นตัว จะขึ้นไม่ขึ้นถ้าไม่ขึ้นฉันทิ้งเธอไว้กลางถนนอย่างนี้นะ เอ๋… ฉันได้ยินว่าแถวนี้เนี่ยมีคนประสบอุบัติเหตุเยอะด้วยนะ เฮี้ยนน่าดูเลยไม่มีใครกล้ามาเดินชิลๆอย่างเธอหรอกนะ ไม่เชื่อลองมองดูสิมีคนมาเดินเหมือนเธอไหม หรือไม่ก็ดูรถที่ผ่านไปผ่านมาสิล้วนขับเร็วกันทั้งนั้นเพราะเขากลัวกัน -_-”
[O.O]! (O .O) (O. O) (O .O) (O. O)
ฉันมองซ้ายมองขวาตามที่เขาบอกและก็เป็นเหมือนอย่างที่เขาพูดไม่มีใครมาเดินเหมือนฉันเลย รถก็ล้วนแต่ขับเร็วกันทั้งนั้น ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขากุเรื่องขึ้นมาหรือเปล่า เพียงเพราะเขารู้ว่าฉันกลัวผีเลยเอามาหลอกฉันอย่างนั้นเหรอ ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขาโกหกไหม แต่ส่วนตัวฉันตอนนี้ฉันก็แค่เชื่อเขาแค่นิดหน่อยเองอ่ะนะแค่แปดสิบเปอร์เซ็นต์เอง >*<^
“ถ้าไม่ขึ้นฉันไปล่ะนะ -_-” กระจกรถค่อยๆถูกเลื่อนขึ้น
“อ๊ะ! เดี๋ยวๆ ฉันไปด้วยสิ >.<” สุดท้ายฉันก็ต้องยอมอ่อนข้อให้เขาเสียได้สิ
“นายจะบอกฉันได้หรือยังว่านายขับรถเร็วประชดฉันทำไม”
“เข้าใจผิดแล้วฉันไม่ได้ประชดเธอ”
“แล้วทำไมล่ะ”
“อย่ารู้เลยมันเป็นเรื่องของฉัน นั่งอยู่เฉยๆเถอะอย่าทำให้ฉันรำคาญเธอมากไปกว่านี้เลย”
“คนบ้าอะไรจะโลกส่วนตัวสูงขนาดนี้เนี่ย ถ้านายอารมณ์ขึ้นๆลงๆอย่างนี้ฉันคงไม่กล้าไปไหนมาไหนกับนายหรอกนะ ทำอะไรไม่คิดถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้น -_-”
“คนที่จะพูดอย่างนี้กับฉันมีเพียงแม่ฉันคนเดียว เธอไม่ใช่แม่ฉันอย่ามาพูดกับฉันอย่างนี้ -_-”
“ใช่สิ ฉันมันไม่มีสิทธิอะไรแค่จะพูดก็ผิดแล้ว แต่ถ้าเป็นแฟนนายที่ชื่อใบปิ่นอะไรนั้นคงจะทำอะไรไม่ผิดเลยสินะ -_-”
“ทำไมต้องเอาปิ่นเขาเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย -_-”
“อะ เอ่อ…” ฉันเผลอพูดชื่อแฟนเขาโดยที่ไม่รู้ตัว “แล้วมันจริงไหมล่ะที่ฉันพูด เธอคงจะถูกเสมอในสายตานายสินะ เพราะเป็นคนที่นายรักนิ”
“มันก็จริงอย่างที่เธอพูดนะ ปิ่นเขาทำอะไรก็จะถูกเสมออยู่แล้ว ไม่ทำอะไรก็ผิดเสมอเหมือนเธอ -_-”
“นาย!!!” ใช่สิ ฉันไม่ใช่คนที่นายรักนิ นายบ้า!!! >O<t
“แต่ที่จริงแล้วฉันจะรู้สึกยังไงเธอก็ไม่น่าที่จะรู้สึกอะไรนิ เพราะเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉัน แต่ถ้าเธอรักฉันสิค่อยเข้าท่าที่จะรู้สึกอย่างนั้น”
“ใช่แล้วแหละ ฉันไม่รู้สึกอะไรหรอก ฉันไม่ได้รักนายนิ” ฉันไม่ได้รักเขานะ(ฉันเชื่ออย่างนั้น) แต่กลัวเขาเข้าใจว่าฉันรักเขาจัง “ตีต้าร์อย่าเข้าใจผิดคิดว่าฉันรักนายล่ะ เพราะมันไม่มีทาง >O<”
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ ทำไมต้องพูดเตือนซ้ำๆด้วย” เอ้ย! นี้ฉันกำลังจะส่อมีพิรุธไปเสียเอง
“อือ ก็ดี” ฉันฝืนยิ้มพยักหน้าช้าๆ
“อึบ” หลังจากตีต้าร์จอดรถดับสนิทฉันก็เดินไปหยิบกระเป๋าที่เบาะหลัง ตอนไปก็หนักนะแต่ตอนกลับหนักกว่าตอนไปเสียอีกเพราะแม่ของตีต้าร์เอาของฝากมากมายใส่มาให้เลยทำให้น้ำหนักมากกว่าเดิม ฉันเดินถือกระเป๋าสองใบใหญ่เดินมุ่งหน้าเข้าไปทางประตูทางเข้าโรงแรมแต่ก็ก็รู้สึกว่าข้างนึงมันจะดูเบาๆไปนะ ฉันหันหน้าไปมองที่กระเป๋าข้างซ้ายก็พบว่าตีต้าร์เขามาถือกระเป๋าใบนี้ไว้ ทำเอาฉันแปลกใจไม่ใช่น้อย
“นายเป็นอะไรของนาย นี้มันหน้าที่ฉัน”
“ฉันกลัวเธอหมดแรงเสียก่อน เดี๋ยวจะมาเป็นปัญหายุ่งให้ฉันลำบากภายหลัง”
“แค่เนี่ยยยย” ฉันยังถามต่อเพราะไม่เชื่อ เพราะแต่ก่อนขอร้องให้เขาช่วยแทบตายยังไงเขาก็ไม่สน แต่ตอนนี้ไม่ได้ปริปากพูดสักคำ เขากลับมาช่วยฉันเอาซะดื้อๆ
“ก็แค่นี้เนี่ยแหละ -_-”
“แปลกไปนะเนี่ย O.O” ฉันยืนขวางหน้าเขาและก็มองหน้าเขาอย่างพินิจพิเคราะห์
“แปลกอะไรไม่มี”
‘เห็นไหมล่ะพ่อไอ้ต้าร์มันแปลกไปจริงๆด้วย’ อยู่คำพูดของพี่นพก็โผล่เข้ามาในความคิดของฉัน
“กินยาผิดขวดป่ะเนี่ย”
“ผิดขวดอะไร เธอแหละบ้า เป็นไร -_-” ว้าย ดูดิมาหาว่าฉันบ้าเฉยเลย นายนั่นแหละแปลกตีต้าร์ ทุกที่ไม่เคยถือช่วยทั้งๆที่ฉันเองก็ขอร้องให้มาถือช่วยอย่างงั้นอย่างนี้ทำทุกวิถีทาง แต่มาตอนนี้ฉันไม่ได้เอ่ยปากขออะไรก็มาทำอย่างนี้ ไม่แปลกจะเรียกว่าอะไรได้อีก
ฉันเดินนำหน้าเดินไปยังห้องก่อนตีต้าร์ ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนโทรศัพท์อยู่แถวๆหน้าห้องของเรา แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร ฉันเอากระเป๋าไปวางไว้หน้าห้องรอให้ตีต้าร์ขึ้นมาเพราะมันหนักจึงวางไว้ก่อน ทันที่ที่ฉันวางกระเป๋าลงผู้หญิงคนนั้นก็หันมาจ้องหน้าอย่างจะดูดเลือดกัดเนื้อฉีกกระดูกทันที่ เธอเป็นผีดิบหรือไงกันฉันคิดบ้าอะไรไปเนี่ย ว่าแต่ผู้หญิงคนนี้หน้าคุ้นๆนะ ใครกัน… ฉันทบทวนความจำรู้สึกว่าฉันจะเหมือนเคยเจอเธอมาก่อน…
“เธอเป็นใคร” ผู้หญิงคนนั้นถามฉันอย่างไม่เป็นมิตร
“ฉัน…” ฉันกำลังจะตอบคำถามแต่ก็ต้องชะงักเสียก่อน… เพราะความจำฉันกลับมาทำงานแล้วผู้หญิงสุดสวยที่ยืนอยู่ตรงนั้นฉันคือ…
ใบปิ่น!!!
แฟนของตีต้าร์…
โปรดติดตามตอนต่อไป
“ตายแล้วต้าร์!!! ทำไมต้าร์จ้างคนแบบนี้มาเป็นคนใช้คะ ไม่มีคุณสมบัติอะไรเลย ต้าร์คงไม่ว่าอะไรนะคะถ้าปิ่นจะไล่มันออก >O<”
“คุณไม่มีสิทธิมาไล่ฉันออก เพราะคุณไม่ได้เป็นนคนจ้างฉัน -_-”
“หน็อยยยย แน่ะแก >O<”
เพลียะ
ใบปิ่นลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเอามือที่ทาสีเล็บแดงจัดๆมาตบที่หน้าฉันอีกรอบ ฉันก็ลุกขึ้นจากพื้นเหมือนกัน กำลังจะง้ามือมาตบหน้าเธอแต่ตีต้าร์ก็ลุกขึ้นกระซิบฉันเสียก่อน
“ฉันรู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไร ควบคุมสติดีๆหน่อย นั่นแขกคนสำคัญนะ”
“ฉันรู้นะว่าเธอคิดอะไรกับแฟนฉัน แต่ฉันจะบอกอะไรให้รู้ไว้อย่างนะว่าอย่างเธอน่ะเขาไม่ทางหันมาสนใจหรอก ตัดใจซะเถอะ เดี๋ยวจะเจ็บเปล่าๆ กิ๊กของเขาแต่ละคนที่ฉันเคยเจอมาก็ล้วนแต่ดูดีกว่าเธอทั้งนั้น อย่างเธอไม่ได้อยู่ในสายตาเขาหรอกนะ”
“...”
“ตีต้าร์น่ะเขารักฉันมาก ฉันรู้นะว่าเธอเห็นว่าต้าร์เขาทำอะไรกับฉันเมื่อกี้ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวและก็เจ็บใจไปมากกว่านี้ไสหัวออกจากห้องนี้ซะ”
“ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขา ถ้าเข้าใจผิดโปรดเข้าใจใหม่ด้วย”
“เธอร้องไห้เพราะเสียใจเรื่องนี้ทำไมฉันจะไม่รู้ ถึงเธอจะปฏิเสธแต่ดวงตาของเธอก็ฟ้องอยู่ทนโท่”
นะ นะ ... อยากรู้ว่าเรื่องที่เขียนเป็นยังไง ทุกคนมีความคิดเห็นยังไง มาร่วมแชร์กันหน่อยนะคะ อิอิ >.< (อ้อนๆ)
ความคิดเห็น