คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ตอนที่ 21 เรื่องราวของเรา
21
(เรื่องราวของเรา)
เมื่อบานประตูถูกปิดลงทุกอย่างในห้องตกอยู่ในความเงียบ มีก็เพียงแต่เสียงสะอื้นของฉันที่เป็นเสียงเดียวให้ได้ยิน
“ฉะ ฉันสงสารเอเชีย ฉันควรทำยังไงดี T_T”
“มันไม่เป็นไรหรอก มันเป็นลูกผู้ชาย เรื่องแค่นี้มันต้องผ่านไปได้” ตีต้าร์จับมือฉันทั้งสองข้าง
“ฮึก ฮือ”
“ไม่ต้องร้องไห้นะคนดี” เขากอดฉันเบาๆ “ฉันจะผ่านช่วงเวลานี้ไปกับเธอเอง”
“...”
เพราะคำพูดที่เขาพูด มันทำให้ฉันเองต้องเงยหน้าขึ้นมามองเขาทั้งน้ำตา ด้วยความรู้สึกที่อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
“…ต่อไปนี้ฉันจะดูแลเธอตลอดไป เชื่อใจฉันนะ” ตีต้าร์เช็ดน้ำตาที่แก้มฉันเบาๆ เขาจ้องตาฉันสักพักก็โน้มศีรษะมาจูตพิษที่หน้าผากของฉัน ใจฉันเต้นระรัวเหมือนเสียงของกลองที่โดนตีไม่หยุด มีหลายความรู้สึกอยู่ในตัวฉันคราวเดียวกัน
“เดี๋ยวๆแก ฉันของซื้อหนังสือบันเทิงไปอ่านสักหน่อย ช่วงหลังๆมานี้ไม่ได้ติดตามซะนานเลย” เหรียญเงินเพื่อนของปาล์มมี่พูดขณะจะเดินเข้าโรงเรียน ที่หน้าโรงเรียนจะมีร้านขายหนังสือ
“รีบๆซื้อ ถ้างั้นจะสายแล้วนะ”
“โอเคๆ รอฉันแปบ เอาเล่มนี้ค่ะ!!” เมื่อเหรียญทองจ่ายเงินเจ้าของร้านครบก็รีบเปิดหนังสืออ่านทันที
“ว้าย! ยัยปาล์มมี่มีข่าวออกมาว่าตีต้าร์นั้นได้เลิกคบจบความสัมพันธ์กับใบปิ่นแล้วอ่ะ!! เป็นไปได้ไงใบปิ่นกำลังมาแรงที่สุดในตอนนี้เลยนะเนี่ย” ปาล์มมี่หูฝึงทันทีที่ได้ยินชื่อของตีต้าร์ หนุ่มหล่อที่กำลังมากิ๊กๆ กักๆ กับพี่สาวของเธอในตอนนี้
“อ่านต่อซิๆ” เหรียญเงินหันมามองหน้าปาล์มมี่แวบหนึ่งก็อ่านต่อ
“แต่ตีต้าร์ยังไม่ขอพูดอะไรมากกว่าไปกว่านี้ และในหนังสือก็เขียนข่าวลงว่าคงจะเป็นสาวที่มีภาพหลุดออกมาล่าสุดคนนั้นแหละนะ แต่แปลกแหะ ที่ตีต้าร์เองก็มีข่าวออกมากับผู้หญิงตั้งมากมายก็ไม่มีทีท่าว่าจะเลิกกับใบปิ่นสักที แต่ครั้งนี้กลับจบความสัมพันธ์ซะงั้น สงสัยผู้หญิงคนนั้นคงมีดีอะไรแน่ๆเลย ฉันเองก็เคยเห็นรูปแล้วนะ ไม่เห็นจะสวยสู้ใบปิ่นของฉันเลย อ้อ! ใช่ๆ ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาคล้ายๆพี่แกด้วยแหล่ะ อิอิ”
“…อืม ก็นะ เป็นพี่สาวฉันเองแหละ”
“หา!!! OoO”
“เฮ้อ… เสร็จสักที” ฉันเอาแขนขึ้นมาเช็ดเหงื่อบนใบหน้า ขณะที่ยืนอยู่บนเก้าอี้สูง ซึ่งถ้าตกลงไปมีหวังขาหักแน่ๆ ไม่ใช่ว่าฉันคิดเล่นอะไรแผลงๆนะ ฉันเองก็ขาสั่นกลัวตกเหมือนกัน แต่ที่ต้องขึ้นมายืนอย่างนี้ก็เพราะพัดลมที่เพดานน่ะสิเสีย และฉันจะเป็นคนเดียวในครอบครัวที่ซ่อมพัดลมเป็น ดูแมนจังเลยเนอะ > <’
“พี่มิ้นต์ๆ” อยู่ๆปาล์มมี่ก็วิ่งมาแต่ไหนไม่รู้มาเขย่าขาเก้าอี้ฉัน “เพื่อนที่โรงเรียนปาล์มมี่อ่ะ เขาอยากเจอพี่มิ้นต์กันใหญ่เลย!”
“อย่า! เขย่า พะ พี่จะตก!” ฉันพูดเสียงสั่น
“อ้อ ขอโทษค่ะพี่มิ้นต์ก็ลงมาสักทีสิ”
“พี่ก็กำลังจะลงเนี่ยแหละ ถ้าแกไม่มาสั่นซะก่อน” ฉันพูดขณะไต่บันไดลงมาอย่างช้าๆเพื่อความชัวร์ “เอาล่ะทีนี้ พูดต่อซิ”
“เพื่อนปาล์มมี่ที่โรงเรียนอ่ะ เขาอยากจะมาที่บ้านเราอ่ะพี่ พวกมันคิดว่าบางทีแล้วอาจจะได้เห็นตัวจริงของพี่ตีต้าร์ และอีกอย่างคืออยากจะมาเจอหน้าพี่ว่าจะสวยขนาดไหนกันเชียว ถึงกล้ามาพรากพี่ตีต้าร์ออกจากใบปิ่นได้”
เหตุผลข้อหลังๆนี้น่าตบหัวเด็กชะมัด L
“เขาพูดขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ… แต่มากกว่านี้อีก! เดี๋ยวปาล์มมี่จะเล่าให้ฟังให้ละเอียดยิบจากปากทุกคนเลยไหมคะ ปาล์มมี่จำได้หมด”
“พอๆ แค่นี้ล่ะ ได้ฟังแค่นี้พี่ก็ปรี๊ดแล้ว >O<”
“ฮ่าๆ ค่ะ แล้วตกลงมาได้หรือเปล่านิ”
“บอกเขาว่าพ่อกับแม่เราไม่อนุญาตให้มา บอกไปอย่างนี้นะ”
“อ้าว พี่ถามพ่อกับแม่แล้วเหรอ”
“ไม่! ก็พี่ไม่อยากให้มานิ ดูดิมาหาด่าพี่ทางอ้อม ไม่ปลื้ม จึงไม่อยากให้มา จบป่ะ!” ปาล์มมี่มองหน้าฉันเหมือนคิดอะไรอยู่ในใจ
“พี่มิ้นต์พี่ตีต้าร์เขาไม่ได้ออกมาประกาศตัวว่าพี่กับเขาเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการเลยนะ ปาล์มมี่กลัวจัง ว่าพี่ตีต้าร์จะไม่จริงใจกับพี่ เพราะพี่ตีต้าร์ยิ่งหล่อๆอยู่ด้วยสิ ประวัติความคาสนี้ก็ว่าจะใช่ย่อย”
“พี่เป็นคนบอกเขาเองล่ะว่าอย่าประกาศเรื่องนี้ พี่ไม่อยากเป็นข่าว พี่อยากอยู่อยากสงบๆ”
“อ๋อ…”
ที่จริงแล้วตีต้าร์เขามาคุยกับฉันเรื่องนี้นะ เขาว่าจะเปิดตัวฉันอย่างฐานะคำว่าแฟน เพื่อให้ฉันมั่นใจในตัวเขา แต่ฉันขอไว้เองล่ะว่าอย่าประกาศออกไปอย่างนั้นฉันไม่อยากเป็นข่าว ฉันอยากใช้ชีวิตแบบเด็กมอปลายคนหนึ่ง ทีแรกเขาก็ไม่ยอมนะ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมข้อตกลงของฉันซะจนได้ จะไม่ได้ยังไงล่ะก็ฉันถียงเขาสุกโต่งเลยนิ >”<
“อรุสวัสดิ์จ๊ะมิ้นต์ ^^”
“Morningมิ้นต์ ^O^”
“อ๊ะ! หวัดดีมิ้นต์ ^=^”
ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยบรรยากาศแปลกๆอย่างนี้มาหลายอาทิตย์แล้วล่ะ บอกตามตรงนะว่าคนพวกนี้ฉันไม่รู้จักพวกเขาสักคนเดียว ทีแรกก็ไม่ชินหรอกนะแต่พอนานๆไปมันก็เริ่มจะชินๆแล้วแหละ
“มิ้นต์!” เสียงตะโกนของผู้หญิงดังมาจากข้างหลังของฉัน
ใครอีกล่ะรายนี้
“รอฉัน ด้วยสิ”
ที่แท้ก็เป็นยัยอ๋อมที่อยู่ห้องเดียวกันกับฉันนั้นเอง
“อ่อ อ๋อมนี้เองนึกว่าใคร อิ อิ”
“คงจะละเมอหาตีต้าร์แฟนสุดที่รักอยู่สินะ จิตใจถึงไม่อยู่กับเนื้อกับตัว อิ อิ >///<”
“บ้าน้าน ละมง ละเมอที่ไหนกันไม่มี๊ >///<”
“ฮันแน่ะๆ มีขึ้นเสียงสูง” อ๋อมยังคงจับผิดฉันไม่เลิก เห็นอย่างนี้ก็เขินเป็นนะ หยุดแซวฉันได้แล้ว >///<
“พอเลยๆอ๋อม แซวไปก็ไม่ได้อะไรจะแซวทำไมเนี้ย”
“ก็คนมันอิจฉานี่นาให้ทำไงได้ ความรักของเธอน่ะอย่างกับนิยายชัดๆเลยนะมิ้นต์ เอาไปแต่งเรื่องเขียนได้เลยนะนิ”
ฮ่าๆ ฉันก็คิดว่างั้นแหละ > <’ และฉันเองก็เป็นโรคบ้ายอตัวเองซะด้วยสิ ละอายใจแทนตัวเองจริง จริ๊ง
~อยากจะบอกรัก ก็ลำบาก คนๆนั้นเฝ้าเธอไม่เคยห่าง~
จู๋ๆเสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น
“แปบๆนะอ๋อม ^^”
“จ้า ใครโทรมาอ่ะ” อ๋อมชะโงกหน้ามาดูโทรศัพท์พร้อมกันกับฉัน “ว้าว! อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ ดูดิพูดไม่ทันขาดคำ ตีต้าร์ก็โทรมาซะแล้ว แอร๊ย! เขินอ่ะ”
อ๋อมบิดไปบิดมา ส่วนฉันยิ้มยิ้มแก้มแดงแฉ พร้อมด้วยหัวใจที่ถูกเติมเต็มด้วยความรักของเขาจนล้นใจ ฉันไม่เคยคิดว่าเรื่องจะลงเอ่ยอย่างนี้มาก่อน มันอย่างกับฝันไปจริงๆที่ฉันได้มายืน ณ จุดนี้ ข้างๆเขา คนที่ฉันเฝ้ารอและหลงใหลมายาวนาน มันไม่น่าเชื่อจริงๆ ดีใจจนบรรยายไม่ถูก ตั้งแต่วันนั้นที่เราสองคนตกลงเป็นแฟนกัน ถึงแม้เขาจะไม่ได้อยู่ด้วยกันกับฉันบ่อยๆ แต่เขาก็หมั่นโทรมาไม่เคยขาด แม้ว่างานเขาจะยุ่งแค่ไหน แต่ฉันก็จะได้รับข้อความบอกฝันดีเกือบจะทุกคืน ^^///
(เธอน่ะ อย่าขี้เกียจนักนะเดือนหน้า)
‘ทำไมต้องไม่ให้ขี้เกียจด้วยล่ะ’
(ก็ฉันจะเดินเข้าออกบ้านเธอบ่อยใช่เล่นเลยน่ะสิ)
‘เหอะๆ โม้อีกแล้วนะนาย ฉันไม่เชื่อนายหรอก คนขี้โม้เอ้ย เวลายังจะไม่มีเลยมาเป็นพูด’
(ฮ่าๆ อย่ามาดูถูกกันนะยัยตัวแสบ แล้วถ้าฉันทำได้อย่าที่พูดล่ะ เธอจะให้อะไร)
‘ไม่มีทาง’ ฉันพูดอย่างเต็มปาก
(ถ้าฉันไม่ได้โม้เธอต้องไปเที่ยวกับฉันนะ ค้างคืนด้วย โอเค๊)
‘โฮะๆ โอเค’ ฉันตกลงไปอย่างมั่นใจโดยไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะคิดว่ามันคงไม่จริง แต่ไม่ใช่เลยฉันคิดผิดอย่างมหันต์ T^T
อ่อ! อีกหนึ่งเดือน ตีต้าร์บอกว่าตอนนี้เขาเองก็รับเล่นละครเป็นเรื่องแรกตั้งแต่เข้าวงการ และก็จะได้มาถ่ายที่จังหวัดที่ฉันอยู่ โอกาสที่ฉันจะได้เจอเขาก็คงมาขึ้นไปด้วย
“ฮัลโหล โทรมาทำไม ไม่รู้หรือไงว่าฉันมีเรียนวันนี้” ฉันแกล้งพูดเสียงเหี้ยมใส่ตีต้าร์ให้อ๋อมได้ยิน ถ้าฉันพูดดีด้วยเดี๋ยวเพื่อนมันจะมาล้อว่าฉันหวานอีก >=<’
(ก็คิดถึงอ่ะ อย่ามาพูดเสียงดุกับฉันอย่างนั้นสิ ฉันเป็นคนสำคัญของเธอนะ ถ้าดูแลฉันไม่ดีเสียฉันไปแล้วจะรู้สึก) เสียงทุ่มๆของปลายสายตอบกลับมา
“รู้สึกดีล่ะไม่ว่า”
(มิ้นต์อ่ะ อย่างนี้ตลอด เห็นว่าฉันแคร์ ฉันรักเธอมากใช่มั๊ยถึงได้ทำ ได้พูดจาทำร้ายกับฉันอย่างนี้ง่ะ)
“ก็ฉันเหนือกว่านายจริงๆนี่นา” และก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่เวลาฉันพูดกับเขา ฉันเองก็ต้องเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวซะทุกที ตีต้าร์จากที่เป็นคนนิ่งๆ ขรึมๆ ไม่รู้ว่าเขากลายมาเป็นคนขี้เล่นอย่างนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่
“แน่ะๆ ยิ้มแก้มบานเชียวนะ” ยัยอ๋อมพูด ฉันตีแขนเพื่อนเบาๆ
(ฉันจะไล่เธอออก)
“ฮ่าๆนั้นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นคนใช้นายนะ มีสิทธิ์อะไรมาพูดอย่างนี้”
(เฮ้อ มิ้นต์เธอนี้มันยัยตัวแสบจริงๆ คุยกับเธอทีไรฉันต้องอารมณ์เสียกับเธอทุกทีสิน้าน) เสียงคนปลายสายพูดเหมือนโดนขัดใจเหมือนเด็กๆ
“นายก็รู้อยู่แล้วนิว่าถ้าโทรมาแล้ว นายก็จะหงุดหงิด เพราะฉะนั้นนายก็ไม่ต้องโทรมาอีก โทรไปคุยกับคนที่นายคุยแล้วสบายใจเลยไป”
ฉันกำลังจะงอนตีต้าร์ตุบป่อง >”<
(โอะๆ อย่าเพิ่งงอนสิ ฉันไม่มีเวลาง้อเธอนะตอนนี้ นี่ถ้าเธอปิดเครื่องใส่ฉันเหมือนครั้งก่อนนั้น ฉันหมดปัญญาเลยนะนั่น)
“ช่างนายสิ ก็นายไม่อยากคุยนี่นา จะโทรมาทำไมเล่า L”
(อยากสิทำไมฉันจะไม่อยาก เธอยิ่งมีอยู่คนเดียวอยู่ หายงอนฉันได้แล้วนะๆ)
“ไม่!”
ชิ ><’
(ฮ่าๆ)
“นายหัวเราะอะไรน่ะ”
(ก็คนเขาบอกกันว่าผู้หญิงน่ะ จะงอนใส่แต่ผู้ชายที่สำคัญสำหรับเขาเท่านั้น …ฉันก็เลยดีใจน่ะ ที่ฉันสำคัญกับเธอ)
“>O</// ใครว่านายสำคัญกับฉันกันย่ะ เข้าข้างตัวเอง ฉันเปล่างอนนายสักหน่อย”
(ให้มันจริง …ตั้งใจเรียนนะยัยตัวแสบ)
“เรื่องนี้มันแน่อยู่แล้ว”
(ถ้างั้นเดี๋ยวฉันโทรไปใหม่นะ บาย)
“ไม่ต้องโทรมาหรอก บาย ^.^”
“แค่กๆ ความรักติดคอ” หลังจากที่วางสายไปแล้วอ๋อมก็แกล้งฉันต่อ “วางสายแล้ว หุบยิ้มได้แล้ว”
“ฉันเปล่าน้านนนน >///<”
หนึ่งเดือนผ่านไป
“ฉันมาตามสัญญาแล้ว เธอไปขอพ่อกับแม่เธอสิ ว่าจะไปเที่ยวกับฉัน อ้อ! ลืมไป ค้างคืนกันฉันด้วย” คนตรงหน้าพูดด้วยคำเสียงเย้ายวน
“บ้า” ฉันขว้างหมอนใส่หน้าหล่อๆ ใสๆ แก้เขิน “ใครบอกว่าฉันจะนอนกับนายกันย่ะ >///<”
“ทำไมล่ะ ก็แต่ก่อนเธอยังนอนห้องเดียวกันกับฉัน แล้วไหนจะเตียงเดียวกันกับฉันอีก ก็ไม่เห็นเธอจะเป็นอะไรเลยนิน่า” ตีต้าร์พูดทำท่าคิดไปด้วย
“นั้นมันเมื่อก่อน ตอนนี้มันไม่เหมือนกัน หยุดพูดเลยนะคนเจ้าเล่ห์ คนอย่างนายมันไม่น่าไว้ใจสักนิด” ตีต้าร์หันมาจ้องตาฉันอย่างเจ้าเล่ห์
“ฮ่าๆ รู้ทันอีก” จากที่ฉันนั่งอยู่เฉยๆ ฉันก็เขยิบไปหยิกแขนเขาแทนด้วยความหมั่นไส้ “โอ๊ยๆๆ อย่าหยิกดิเดี๋ยวซ้ำหมดหรอก ถ้าผิวฉันเสียฉันขายไม่ออก ฉันตกงานขึ้นมาความผิดเธอนะเนี่ย”
“ความผิดฉันเหรอๆ นี่แน่ะๆ” ฉันเพิ่มแรงนิ้วมากขึ้น ช้ำก็ช้ำเถอะ แค่นี้ทำมาเป็นว่าผิวจะช้ำสำออยซะไม่มี แต่ก็… น่ารักดี อิ อิ ^///^
“โอ้ยยยย ผมยอมแล้วครับ หยุดรังแกผมได้แล้ว”
“ไม่!”
“เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่เตือนใจร้ายกับผู้หญิงไม่ได้นะ” O[]O”
หา! จะทำไรอ่ะ
หมับ!
“ปล่อยฉันนะ!!” ไม่ทันซะแล้ว กว่าจะรู้ตัวฉันก็อยู่ในอ้อมกอดของตีต้าร์ซะแล้ว
“ไม่ปล่อย หืมมมม ตัวเธอหอมจัง” แค่กอดยังไม่พอ ตีต้าร์ยังฉวยโอกาสตอนกอดฉันมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ด้วย >///<
“อ๊ายยยย ทำอะไรน่ะ นี้มันในบ้านฉันนะ หัดเกรงใจพ่อแม่ฉันบ้างสิ” ฉันพูดหน้าแดง
“ไม่ๆ ตอนนี้ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้นแหละ เธอมันน่ารักเกิน น่ารักซะจนฉันควบคุมสติตัวเองไม่อยู่แล้ว มาเป็นของฉันซะดีๆ”
กรี้ดดดด ไม่นะ ตาบ้าพูดอะไรอ่ะ ฉันเขินเป็นนะโว้ย
“อ๊ะ! ทำอะไรกันน่ะ!!” ปาล์มมี่เดินเข้ามาได้จังหวะพอดี เฮ้ออออ รอดตัวไปได้อย่างหวุดหวิดฉัน
“ซ้อมเรื่องของอนาคตอยู่น่ะ พอดีว่าพี่เราดื้อไปหน่อย ^^” แต่แทนที่ตีต้าร์จะปล่อยมือ กลับยังกอดฉันอยู่เหมือนเดิม นายมันหน้าอิฐหน้าปูนจริงๆ ไม่อายน้องอายนุงมันบ้าง
“คิกๆ งั้นตามสบายเลยคะพี่ตีต้าร์ จัดหนักๆเลยนะคะ ปาล์มมี่เองก็หมั่นไส้พี่มิ้นต์มานานแล้วเหมือนกัน”
“ครับบบบ ^O^”
“ยัยปาล์มมี่!!! >OO<” ยัยน้องบ้ามาทำกันอย่างนี้ได้ลง
“น้องเธอก็ไปแล้ว งั้นเรามาสะสางเรื่องของเรากันต่อดีกว่าเนอะ มามะๆ” ศีรษะตีต้าร์ค่อยๆเคลื่อนเข้าใกล้มาหาฉัน
“หยุดแกล้งฉันได้แล้ว ฉันจะไปขอแม่นิ ถ้านายยังไม่หยุดเล่นล่ะก็ บอกได้คำเดียวว่าอดแน่ ><”
“เธอจะไปบอกแม่จริงๆอ่ะ”
“จริงสิปล่อยฉันได้แล้ว”
“ว้า! ยังไม่หาย(หื่น)คิดถึงเลยอ่ะ ขอกอดต่ออีกนิดไม่ได้เหรอ”
“ไม่ ปล่อย!” และแล้วคนแผนสูงก็ต้องจำใจปล่อยฉันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“พ่อคะ แม่คะ วันหยุดนี้หนูว่าจะขออนุญาตพ่อกับแม่ไปเที่ยวที่ผาหินแรกแสงน่ะค่ะ ว่าจะอยู่ค้างคืนด้วย”
“ผาหินแรกแสง?” แม่ซึ่งกำลังทาปากอยู่หันมาถามทวนอีกรอบ
“ค่ะ”
“จะไปกันยังไงละลูก” พ่อ
“ตีต้าร์จะพาไปค่ะ”
“ได้เลยๆ ถ้าไปกับตีต้าร์แม่หนับหนุน อิอิ ^^”
“แม่ก็ นั้นมันผู้ชายนะแม่ ลูกสาวเราเป็นผู้หญิงนะ คิดบ้างสิแม่” พ่อตีแขนแม่เบาๆ
“หนูไปกับน้อยหน่าและก็แก๊งของหนูด้วยค่ะ ไม่ได้ไปลำพังสองต่อสองซักหน่อย เพราะหนูเองก็ไม่ไว้ใจหมอนั่นเหมือนกัน”
“มิ้นต์ก็มองตีต้าร์ในแง่ร้ายเกินไปหรือเปล่าลูก หล่อๆอย่างนั้นไว้ใจได้ชัวร์อยู่แล้ว”
“แหมเข้าข้างกันจังเลยนะคะ > <”
“แน่นอนก็ว่าที่ลูกเขยแม่ซะอย่าง”
“หนูเคยพูดซะที่ไหนกันคะว่าหนูจะแต่งงานกับนายเจ้าเล่ห์นั้น”
“มองตาหนูแม่ก็รู้”
“แม่!!! O///O”
“ฮ้าวววว ง่วงแล้วไปกันเถอะ เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว *O*”
“เดี๋ยวก่อนสิ ฉันล่ะ! ฉันก็เพื่อนพวกแกนะ จะมาทิ้งฉันไม่ได้นะ >’<”
“…ก็ฉันนี้ไงจะอยู่เป็นเพื่อน ฉันรู้นะว่าเธอกลัวผี เธอต้องการคนนอนด้วย”
“นาย! >///<*” ฉันโกรธหน้าแดง
“อย่าเรื่องมากน่า นอนห้องไหนมันก็เหมือนๆกันแหล่ะ ป่ะๆ ฉันง่วงแล้ว #3#” ตีต้าร์ถือวิสาสะเอาแขนมาโอบไหล่ฉัน
“จับได้แล้ว” เมื่อเข้าใกล้ตัวฉันตีต้าร์ก็กระโจนเข้ามากอดฉันทันที
“ทำไรของนายเนี่ย ปล่อยฉันนะ” ฉันดิ้นไปมา
“ก็กลิ่นตัวเธอน่ะมันห๊อม หอม ฉันอดใจไม่ไหวแล้วววว @3@ หน้ามืดตาลายไปหมดแล้วเนี่ย”
“หอม เหินอะไรกัน น้ำท่าฉันก็ยังไม่ได้อาบนิ >O<-”
“สำหรับฉันแล้วถึงเธอไม่ได้อาบน้ำเป็นปี ฉันก็อยากกอดเธออยู่ดี อยากกอดตลอดเวลาเล๊ยยยย @3@”
“>////<”
ขอบคุณภาพพื้นหลังสวยๆจาก B ♔ W
ความคิดเห็น