คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [ตอนที่ 2] ประกาศสงคราม (น้ำลาย -_-)
By. changfan
ข้าวต้ม
ตอนที่ 2
ประกาศสงคราม (น้ำลาย -_-)
ตึก ตึก ตึก
อยู่ๆก็มีเสียงส้นรองเท้าส้นสูงเดินเข้ามาในห้องท่ามกลางความเงียบ อาจารย์สุวิตาคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วนั่นเอง ฉันดีใจจนน้ำตาเล็ด อยากจะวิ่งเข้ากอดและก็หอมแก้มอาจารย์ก็ทีนี้แหละ T_T
“คุยกับเพื่อนเสร็จแล้วใช่มั๊ย พัชรินทร์”
“ค่ะ U_U” เป็นเชิงคุยกับตัวเองคนเดียวมากกว่าค่ะอาจารย์ T^T
“เห็นหรือยังล่ะว่านักเรียนของครูห้องนี้เขาน่ารักและเป็นเด็กดีขนาดไหน” สีหน้าของอาจารย์ดูภาคภูมิใจมาก
“เห็น ‘ชัด’ มากเลยค่ะ T_T”
“เอาล่ะที่นั่งข้างใครยังว่างอยู่ให้ยกมือขึ้น เพื่อนใหม่จะได้ไปนั่ง”
“… -_-“
เงียบกริบ
นักเรียนในห้องนี้ยังนิ่งหน้าตายกันเหมือนเดิม นี่ขนาดอาจารย์ออกคำสั่งแล้วนะเนี่ย และเท่าที่ฉันเห็นตอนนี้มันก็มีที่ว่างอยู่สามสี่ที่ด้วย วี่แววในอนาคตที่นักเรียนห้องนี้จะไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับฉันชัดมากขึ้นทุกทีๆ T_T แต่แล้วจู๋ๆก็ค่อยๆมีมือที่มองไม่เห็นยกสูงขึ้นทีละนิดๆช้าๆจนสุดแขนในที่สุด
เด็กสาวผิวขาว ผมสีดำออกจะหยิกๆไม่ตรงมานักที่นั่งหลังอยู่ห้องยกมือขึ้นในที่สุด นี่แสดงว่าฉันจะได้มีที่นั่งแล้วใช่มั๊ย! ^^ เย้!! ดีใจอย่างกับบอลไทยได้ไปบอลโลกเลยตอนนี้ -^-
“ปิยรัตน์ ฝากเพื่อนด้วยนะ ไปนั่งสิพัชรินทร์”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
สังเกตว่าเสียงการเดินของฉันดูแผ่วลงมากจากตอนแรก เพราะเดินไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ในทีสุดฉันก็เคลื่อนเก้าอี้ออกมาและหย่อนก้นลงนั่งข้างๆกับเด็กผู้หญิงที่ยกมือขึ้นเมื่อกี้ การที่เธอยกมือก็แปลว่าต่อไปนี้เธอต้องทำหน้าที่ดูแลฉันยอมรับเป็นเพื่อนกับฉันไปแบบกรายๆ ไม่รู้นะว่าจะเต็มใจเป็นเพื่อนกับฉันหรือเปล่า ที่ยกเมื่อกี้อาจจะเป็นเพราะว่ากลัวอาจารย์สุวิตาด่าก็ได้ที่ไม่มีคนยกมือ เธอเลยยอมเสียสละ T^T
คิดแล้วก็สังเวชตัวเอง นี่ฉันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ! โฮฮฮฮ TOT
“เช้านี้ครูมีเรื่องจะแจ้งแค่นี้แหละ ดูแลเพื่อนใหม่ดีๆล่ะนักเรียน ครูไปก่อนนะทุกคน นั่งรอครูผู้สอนวิชาแรกในคาบเช้าต่อไปเงียบๆอย่าเสียงดัง เข้าใจนะ!” ท่ามกลางความเงียบของนักเรียนอาจารย์สุวิตาพูดจบก็เดินออกไป
“จ๊อกแจ๊ก!! จอแจ๊!!” เมื่อสิ้นร่างอาจารย์เสียงพูดคุยของทุกคนในห้องก็ดังกระหึ่มขึ้นอย่างเสียงดัง ฉันว่ามันต้องเล็ดลอดออกไปถึงห้องข้างๆแน่ๆ
“วะ หวัดดี ^_^ เธอชื่อไรเหรอ ^_^” ฉันเริ่มที่จะพยายามใช้ความพยายามพูดขึ้นกับสาวผมดำที่นั่งข้างๆ และยิ้มตาหวานกับเธอสุดชีวิต ยังไงซะฉันต้องหาเพื่อนให้ได้ ด้านได้อายอด!
“[--_--*]” ยัยที่นั่งข้างฉันยังไม่ตอบคำถามของฉันซะทีเดียว เธอยังนิ่งเงียบและใช้สายตาสีดำเข้มเหมือนกับสีผมของเธอจ้องฉันแปลกๆไม่วางตา ทำอย่างกับว่าหน้าฉันไปเหมือนกับบรรพบุรุษรุ่นลิงของเธอ ฉันหน้าเหมือนลิงอยู่เหรอ ไม่น้า… (เอ่อ… แล้วทำไมฉันต้องไปเปรียบเทียบตัวเองกับลิงด้วยง่ะ ไม่เข้าใจ -*-)
“^_^” ยิ้มเจื่อนๆ
ตอบสักทีสิเฟ้ย รู้หรอกนะว่าฉันสวยแต่ไม่ต้องมองนานขนาดนี่ก็ได้
“ฉันชื่อข้าวหอม -_-“ ยัยผมดำตอบฉันกลับมาแล้ว แต่ก็ยังคงจ้องฉันเหมือนเดิม
โอ๊ะ! ว่าแต่ชื่อของยัยนี่คล้ายๆฉันเลยแหะ ข้าวโอ๊ต! ข้าวหอม! แหมๆมีแววจะได้เป็นเพื่อนรักกันนะเนี่ย!! >O< ฮิ ฮิ (ดูมันคิดเป็นตุเป็นตะ -*-)
“…เธอจ้องหาอะไรบนหน้าฉันเหรอ ^_^” ฉันก็กล้าถามเนอะคำถามนี้
“อึก! o-o;” และเมื่อฉันถามไปอย่างนั้นยัยข้าวหอมก็ตัวกระตุก สะอึกในลำคอ รีบปรับเปลี่ยนสีหน้าจากเดิมทันที เอ๋… เหมือนฉันจะสังเกตเห็นยัยเพื่อนผู้หญิงอีกคนที่นั่งถัดไปจากเธอก็จ้องฉันเหมือนยัยข้าวหอมด้วยนะ
“เอาไงดีผัด” ข้าวหอมหันไปซุบซิบกับเพื่อนคนนั่น แต่อย่าคิดนะว่าฉันไม่ได้ยิน ฉันหูหมานะจะบอกให้ (มันน่าภูมิใจมั๊ยน่ะ -^-)
“คุยๆไปก่อนเถอะหอม บ้างทีอาจจะไม่เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้”
“งั้นเหรอ O~O”
“อืมๆ O~O” สองคนนั่นพยักหน้ากันงึกงักๆสักพักข้าวหอมก็หันมาทางฉัน
“ทำไมเธอต้องได้มาอยู่ห้องนี่ -_-“ ข้าวหอมยิงคำถามแรกใส่ฉันด้วยแววตาเคลือบแคลงใจ ยัยเพื่อนที่นั่งข้างๆเธอก็มองฉันอย่างเคลือบแคลงใจเหมือนกัน
“ไม่รู้สิ ดวงซวย เอ๊ย! ดวงช่วยมั่งเลยได้มาอยู่ห้องนี้ ฮี่ๆ ^_^ <<< (ยิ้มตาหยี่) พ่อฉันเป็นคนมาทำเรื่องให้น่ะ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครเป็นคนจัด ฮี่ๆ ^__^ <<< (ยิงฟันขาว)”
“ทำไมถึงย้ายโรงเรียนตอนม.6 ไปก่อเรื่องอะไรที่โรงเรียนเก่าไว้! -__-^” หน้าตายัยข้าวหอมทำเหมือนฉันไปฆ่าคนตายมาเลยตอนนี้ ฉันเป็นเด็กดีของพ่อแม่และครูบาอาจารย์มาตลอดน้า… ไม่เชื่อลองถามเหานับร้อยๆตัวที่อยู่บนหัวฉันดูสิ มันเป็นพยานได้ 0-0 (เอ่อ… ไม่ต้องบอกก็ได้มั้ง -_-)
“พวกเราย้ายบ้านมากันน่ะ แต่ที่โรงเรียนเก่าฉันเป็นนักเรียนประพฤติดีมาตลอดเลยนะ” แต่ที่นี่ไม่แน่ อาจห้ามใจไม่ไหวพลั้งเผลอใจไปตบหน้าใครสักคนในห้องนี้ >O<
“ทำไมได้ย้ายบ้านมาทุกคน ที่บ้านไปก่อคดีอะไรไว้เหรอ! -__-^”
[-_-*]
ดูคำถามมันแต่ละข้อ กลั้นใจไว้ๆ อดทน อดทน ฉันบอกตัวเองทั้งๆที่ข้างในร้อนเดือดปุๆไปหมดแล้ว แต่ก็ยังปั้นหน้ายิ้มเล่นละครต่อไป
“ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย! บ้านฉันเป็นพลเมืองดีกันทู๊กคน! ^_^||| (กอกแกกๆ เสียงกัดฟัน)”
…และแล้วฉันก็โดนยัยข้าวหอมและเพื่อนตัวแสบของเธอซักไซ้ถามคำถามที่แสนจะเจ็บปวดอยู่นาน (ผสมกับฉันกัดตัวเองไว้ด้วย มันเลยบวกกันและได้ผลลัพธ์ออกมาคือเจ็บปวดเป็นเท่าตัว) >~<|||
“ขณะนี้เวลา 12.00 นาฬิกา นักเรียนทุกคนและอาจารย์ผู้สอนทุกท่านเลิกการเรียนการสอนหนึ่งชั่วโมง พักรับประทานอาหารได้ ซ้ำ ขณะนี้เวลา 12.00 นาฬิกา นักเรียนทุกคนและอาจารย์ผู้สอนทุกท่านเลิกการเรียนการสอนหนึ่งชั่วโมง พักรับประทานอาหารได้”
เสียงประชาสัมพันธ์ดังขึ้นในคาบสุดท้ายของช่วงเช้า เหมือนระฆังช่วยชีวิตเพราะอาจารย์สุวิตาเป็นคนมาสอนในคาบสุดท้าย ฉันรู้มาว่านอกจากจะเป็นอาจารย์ประจำชั้น เป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองแล้ว อาจารย์สุวิตายังเป็นครูผู้สอนประจำวิชาคณิตศาสตร์อีกด้วย TOT
“โอ๊ตไปกินข้าวกับพวกฉันนะ มีเมนูอร่อยมาแนะนำให้เธอลองทานเพียบเลย ^^”
“นั่นสิๆ ไปกับพวกเรานะ ^^”
ให้ทายสิ ว่าเสียงใคร -_-^
ติ๊กต๊องๆ
อ่ะๆ เฉลยก็ได้ J ฮี่ๆ ฮ่าๆๆ
เสียงสองเสียงนี้คือ!! เสียงของยัยข้าวหอมซึ่งตอนนี้ฉันเรียกเธอสั้นๆว่า ‘หอม’ กับเพื่อนอีกคนหนึ่งของเธอที่ฉันมารู้ทีหลังว่าชื่อ ‘ข้าวผัด’ และฉันก็เรียกเธอสั้นว่า ‘ผัด’ เช่นกัน ส่วนพวกเธอสองคนก็เรียกฉันสั้นๆว่า ‘โอ๊ต’ มันเป็นโค้ดเนมลับเฉพาะของพวกเราสามคนเท่านั่น น่าแปลกมากๆเลยที่พวกเราดันมาชื่อคำแรกเป็น ‘ข้าว’ เหมือนกันทุกคน อิอิ เพราะฉะนั้นเราจึงเรียกชื่อของกันและกันเป็นคำสุดท้ายของชื่อแทน เพื่อเป็นการบ่งบอกว่าพวกเราอยู่กลุ่มเดียวกัน ฮี่ๆ ^_^
ทุกคนคงงงสินะว่าทำไมมันออกมาเป็นอย่างนี้ J
ก็หลังจากที่หอมกับผัดซักไซ้ฉันไปหลายข้อในที่สุดทั้งสองคนก็ยอมบอกว่าที่ต้องถามเยอะอย่างนั่นเพราะไม่ไว้ใจฉัน คิดว่าฉันจะนิสัยเหมือนเพื่อนๆทุกคนในห้องนี้ แต่เมื่อถามไปถามมาเหมือนฉันจะไม่ใช่อย่างที่พวกเธอกังวล พวกเธอจึงยอมเปิดใจคุยกับฉันอย่างเป็นมิตรและมันก็ดันคุยกันถูกคอมากๆซะด้วย ผลเลยออกมาเป็นอย่างที่เห็น ฮี่ๆ ^^”
อ้อ ลืมบอกไปเลย หอมกับผัดเล่าให้ฉันฟังว่าทุกคนในห้องนี้นิสัยไม่ดีและไม่ค่อยคอถูกกัน จะแตกแยกออกเป็นกลุ่มใครกลุ่มมันย่อยๆออกไป และที่พวกเธอสองคนได้มาอยู่ห้องนี้ก็เพราะว่าตอนม.4ไปมีเรื่องตบตีบ่อยๆ (เพื่อนฉันแร๊งงงงมั๊ยล่ะ ^^) แต่ตอนนี้พวกเธอเป็นเด็กดีเรียบร้อยยยย(ตอนอ่านกรุณาทำเสียงพูดดัดจริต)และเลิกพฤติกรรมอย่างนั้นไปหมดแล้วนะพวกเธอบอกอย่างนั้นน่ะ ^=^ พูดง่ายๆคือห้องนี้เป็นห้องรวมของพวกเด็กอันตราย ไม่งั้นคงไม่ได้อาจารย์สุวิตามาเป็นคุณครูประจำชั้นหรอก และฉันก็ดั๊นนนนดวงซวยได้มาอยู่ห้องนี่ T^T
04.31 PM.
ณ ร้านไอศกรีมแห่งหนึ่ง
“โห! วิญญาณป้าเธอนี่น่ากลัวจังเลยนะ ถ้าเป็นฉันคงหัวใจวายตาย” ผัดพูดขึ้นหลังจากที่ฉันเล่าเรื่องตอนงานศพของป้าฉันให้ฟัง วันนี้พวกเราสามคนต่างเล่าเรื่องราวต่างๆของตัวเองให้เพื่อนในกลุ่มฟังทั้งวันโดยเฉพาะฉัน ที่เป็นเด็กใหม่
“ขนลุกๆ T_T” หอมลูบแขนตัวเองไปมาและทำหน้าหวั่นๆ เท่าที่ฉันได้นั่งคุยกับหอมและผัดวันนี้ไม่น่าเชื่อว่าครั้งหนึ่งพวกเธอจะมีพฤติกรรมอย่างนั้น เพราะทั้งสองคนไม่เหมือนเด็กเกเรหรือเด็กมีปัญหาเอาซะเลย
“ฉันก็ได้แต่หวังนะว่าป้าฉันจะไม่มาหาฉันในบ้านที่ย้ายเข้ามาใหม่อีก”
“ถ้าจำไม่ผิดบ้านโอ๊ตไม่ไกลจากโรงเรียนมากใช่มั๊ย” หอมถามพลางตักไอศกรีมเข้าปาก
“อือ”
“ว่างๆ พาพวกเราไปเล่นบ้านเธอบ้างสิ ^-^” ผัดพูดขึ้นด้วยเสียงและสีหน้าลั่นล้าตามประสาสาวร่าเริง
“ไม่มีปัญหา ได้อยู่แล้ว ป้าตกแต่งบ้านเป็นสไตล์ Modern Retro ฉันว่าพวกเธอก็น่าจะชอบนะ มันดูเรียบๆแต่ก็แฝงไปด้วยความเก๋ แถมยังรู้สึกอบอุ่น ผ่อนคลายอีกด้วยแหละ อิอิ”
อยู่ๆฉันก็รู้สึกเหมือนมีเงาใหญ่ๆมายืนอยู่ข้างๆ วะ หวังคงไม่ใช่บุคคลที่พวกเรากำลังพูดถึงนะ
ฉันค่อยๆหันหน้าไปมองอย่างกล้าๆกลัวๆทำให้เห็นผู้ชายที่สูงประมาณร้อยแปดสิบห้า รูปร่างกำลังดีไม่อ้วนไม่ผอมเกินไป เขาใส่ชุดนักศึกษาที่ไม่ได้พับแขนเสื้อขึ้นแม้วันนี้อากาศจะร้อนก็ตามที แต่ฉันสังเกตดูมือและคอที่โผล่ออกมาจากเสื้อทำให้รู้ว่าเขามีผิวขาวดุจหิมะเลยล่ะ เซคผมสีน้ำตาลออกทองๆมาอย่างดีด้วยการเปิดผากหน้านิดๆ คิ้วบางๆเล็กๆเชิดขึ้นหน่อยๆเข้ากับตาสีน้ำตาลอ่อน จมูกเป็นสัน ปากสีชมพูระเรื่อถึงว่าหล่อใช้ได้เลยทีเดียว หวั่นไหวนะเนี่ย >\\\< ลูกชายใครหว่า?
“อ้าว มาแล้วเหรอ ไวกว่าที่คิดแฮะ ^^ นั่งก่อนสิ” ขณะที่กับฉันกำลังตั้งคำถามว่าเขาเป็นลูกชายใคร -_-? ผัดก็พูดขึ้น ผู้ชายคนนั้นจึงเลื่อนเก้าอี้ออกมานั่งข้างๆกับฉันเพราะอีกฝั่งหนึ่งมีผัดกับหอมนั่งอยู่แล้ว นายหน้าตี๋คนนี้เป็นแฟนกับผัดเหรอ!? ฉันหันหน้าไปมองด้านข้างของเขาก็ยังดูดีเหมือนเดิม ตาแหลมคมมากเพื่อนฉัน เขาหล่อมากเลยทีเดียว >.<
“สวัสดีค่ะ J” หอมยกมือไหว้เขา เขาใส่ชุดนักศึกษาคงจะแก่กว่าพวกเรา ส่วนฉันก็อยากไหว้ตามเพื่อนนะแต่ไม่รู้ทำไมมันยกมือขยับปากสวัสดีไม่ได้ก็ไม่รู้
“โอ๊ต นี่พี่ชายเรา ‘พี่ข้าวต้ม’ ส่วนพี่ข้าวต้มนี่เพื่อนใหม่ฉันเองชื่อ ‘ข้าวโอ๊ต’ ” ผัดแนะนำตัวฉันกับพี่ชายของเธอ ที่แท้ก็พี่ชายผัดนี่เอง มิน่า หน้าตาคล้ายๆกันโดยเฉพาะผิวนะขาวจ๊วะมาแต่ไกลเลย แม้แต่ฉันกับหอมก็ยังสู้ผัดไม่ได้เรื่องความขาว ว่าแต่พี่ผัดชื่อข้าวต้มเหรอ ฮ่าๆ ชื่อน่ารักเชียว สงสัยบ้านนี่จะรณรงค์อนุรักษ์รักการกินข้าวเป็นชีวิตจิตใจ
ว่าแต่ทำไมชีวิตใหม่ของฉันต้องมาพัวพันกับคนที่ชื่อว่า ‘ข้าวๆ’ ด้วยนะ ไม่เข้าใจชะตากรรม รวมๆแล้วทุกคนที่นั่งโต๊ะนี้ชื่อว่า ’ข้าว’ กันหมดเลย (แปลกๆเนอะ _ || _)
ขวับ
“-_-“ นี่คือสีหน้าที่พี่ชายผัดหันมามองฉันเมื่อผัดแนะนำเสร็จ สายตานั่นเต็มไปด้วยความหวาดระแวง เหมือนเขาไม่ค่อยชอบฉันยังไงไม่รู้ แม้ฉันออกจะน่ารักมากก็เถอะ >_<
“สวัสดีค่ะพี่ข้าวต้ม ^_^(ยิ้มยิงฟันสวยอย่างอ่อนหวาน)” เจอลูกไม้นี่ของฉันเข้าไปพี่ละลายแน่พี่ข้าวต้ม ผู้ชายโรงเรียนเก่าฉันเจอไม้นี้เข้าไปทีไรละลายทุกราย หมอข้าวโอ๊ตคอนเฟริม์!! โฮะๆ [^--^]<
แต่…
“… [-__-]^“
มะ ไม่จริงง่ะ ทำไมไม่ได้ผล T^T
“พี่อย่าเสียมารยาทกับเพื่อนฉันสิคะ ^^” ผัดพูดขึ้น แต่พี่ชายคุณเธอก็ยังเหมือนเดิม บรรยายมาคุเริ่มก่อตัวขึ้นในโต๊ะของเราท่ามกลางร้านไอศกรีมสีสันสดใส
“พี่ข้าวต้มจะกินอะไรดีคะ เดี๋ยวข้าวหอมจะไปสั่งมาให้ J” หอมพูดขึ้นแก้สถานการณ์ที่กำลังมาคุให้ดีขึ้น
“เอาเหมือนเดิมจ๊ะ” คนเสียงหล่อตอบขึ้น
“ผัด” หอมลุกขึ้นและเรียกผัด
“อะไร”
“ไปสั่งเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ฉันกลัวจำไม่ค่อยถูก” ร้านนี้จะเป็นแบบบริการตัวเอง เมื่อเข้ามาก็เดินไปสั่งที่หน้าออเดอร์ ไม่มีพนักงานมาถามว่ารับอะไรดีคะ -_-
“โอ๊ต พี่ข้าวต้ม เดี๋ยวฉันมานะ” ผัดลุกขึ้นและเดินไปกับหอม
ไม่นะๆอย่าไป กลับมาก่อน เพื่อนทั้งสองของฉันช่างไม่เห็นอาการต่อต้านทางสายตาว่าฉันไม่อยากอยู่ตามลำพังกับพี่ข้าวต้มเลย >.<’
“เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป” ข้าวหอมรั้นข้าวผัดที่กำลังจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะเอาไว้ เมื่อพวกเธอทั้งสองได้สั่งเมนูไอศกรีมและน้ำปั่นของข้าวต้มไปเรียบร้อยแล้ว
“ทำไมล่ะ”
“ที่ฉันให้ผัดออกมาด้วยไม่ใช่ว่าฉันจำเมนูของพี่ข้าวต้มไม่ได้หรอกนะ แต่ว่าฉันอยากให้สองคนนั่นเขาคุยกันเฉยๆ ดูเหมือนว่าพี่ข้าวต้มจะไม่ค่อยชอบโอ๊ตเลย ฉันว่าปล่อยให้พวกเขาอยู่กันสองคนไปก่อน เดี๋ยวโอ๊ตก็คงหาทางตีสนิทพี่ข้าวต้มได้เองแหละ เรารอสักพักค่อยไปนะผัด”
“เอาอย่างนั้นเหรอ”
“อืมๆ ._.”
“ฉันรู้สึกว่าพี่ข้าวต้มไม่ค่อยชอบโอ๊ตเหมือนกัน T^T แต่วิธีของเธอก็ดีเหมือนกันนะ หึๆ ^-^” ข้าวหอมมองดูข้าวผัดที่หัวเราะอย่างไม่เข้าใจ จากนั้นสองเพื่อนสาวก็ชะเง้อคอมองดูข้าวโอ๊ตกับข้าวต้มอย่างห่วงๆ
เมื่อผัดและหอมเดินออกไปไกลความเงียบก็เกิดขึ้นอีกครั้ง จนฉันทนไม่ได้เลยถามออกไปในที่สุด “พี่ข้าวต้มโกรธอะไรฉัน! ฉันไปทำอะไรให้พี่! ทำไมต้องทำเหมือนไม่ชอบฉันด้วย! เราไม่เคยเจอกันสักหน่อย! >..<”
และถามจัดไปเป็นชุดซะด้วย…
“เปล่านิ ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้ [-_-]” นายพี่ข้าวต้มตอบหน้าตาย แต่มันดันทำฉันโมโหอารมณ์เดือดผุดๆขึ้น ทำไมกับผู้ชายคนนี้ฉันถึงโมโหให้เขาง่ายจังนะ แต่หน้าอย่างนั้นของเขาตอนที่ตอบมันน่าโมโหจริงๆนี่นา >0< ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเอาซะเลย!
“ ‘โหดหน้านิ่ง’ อย่างนี้เหรอคะ! ท่าทาง ‘ปกติ’ ของพี่!” ฉันไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ฉันกล้าพูดตอกกลับนายพี่ข้าวต้มอย่างนี้ไปได้ยังไง >O< เพราะปกติแล้วฉันสงบเสงี่ยมไม่ปีกกล้าขาแข็ง พูดจาทำร้ายใครไม่เป็นเลยนะคะคุณผู้อ่านขา… O_O
ฉิ้ง!!
“นี่เธอ!! [-^-]|||” นายพี่ข้าวต้มหันมาจ้องตาเขม็งฉันอย่างกับจะฆ่าให้ตายเลือดกระจายลงตรงนี้
ฉิ้ง!!
“[-^-]|||” ไม่ยอมแพ้ ฉันก็เขม็งกลับเช่นกัน
ฉิ้ง!!
“[-^-]|||”
ฉิ้ง!!
“[-^-]|||”
เราต่อสู้กันทางสายตาอยู่พักใหญ่ จนฉันเป็นฝ่ายยอมแพ้ซะเองเพราะมันปวดตา แงๆ T^T และเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเล่นอะไรปัญญาอ่อนกันก็ไม่รู้ ก่อนหน้านี้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเขามองพวกเรากันยกใหญ่อย่างงงๆ
“ต้องการอะไร -_-“ คำว่า ‘พี่’ ไม่มีในประโยคอีกแล้ว พอกันที ฉันหมดความอดทนกับนายนี่แล้ว ถึงจะหล่อบาดใจขนาดไหนก็เถอะ เขามันไม่มีสิ่งที่น่าให้ความเคารพเอาซะเลย ชิ >*<
“คนอย่างฉันจะต้องการอะไรจากเธอ! และคนอย่างเธอมีอะไรที่ฉันจะต้องต้องการ [-__-]^”
ผุด ผุด
ฉุน! ฉุนเลยค่ะ! ได้ยินอย่างนี้แล้วฉุนสุดขีด อยากจะกระโดดถีบหน้าผู้ชายคนนี้ด้วยท่าสกายคิก >O< ย้ากกกก
“เออ! คนอย่างนายฉันก็ไม่อยากคุยด้วยนักหรอกนะ นึกว่าตัวเองหล่อตายหรือไง ชิ >_<”
“นี่เธอ! ยัยเด็กสามหาว! เธอไม่เรียกฉันว่าพี่!” นายข้าวต้มมองฉันอย่างไม่พอใจ ไม่เรียกว่าพี่แล้วจะทำไม!
“ก็คนอย่างนายไม่มีอะไรให้ฉันจะต้องเคารพเลยนี่นา! >O<”
“เธอรู้มั๊ยว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร!? -_-” นายข้าวต้มขู่ฉันเสียงเข้ม ฉันยิ่งฉุนเข้าไปใหญ่ เกิดมาไม่มีผู้ชายคนไหนเคยขู่ฉันมาก่อน พวกเขาล้วนสุภาพอ่อนโยนกับฉันทั้งนั้น!! >OO< โกรธควันออกจมูกแล้วนะ
“ก็เล่นอยู่กับผู้ชายโรคจิต บ้าอำนาจนะซี่!!! [>O<]๙” ฉันลุกขึ้นยืนชี้หน้าด่านายข้าวต้มป่าวๆเสียงดังลั่นร้าน จนเป็นจุดสนใจของคนทั้งร้าน
“เธอมันก็ยัยผู้หญิงโรคจิต ตัวเตี้ย ตาเท่าโปกปูนเหมือนกันแหละ!!! >O<” นายข้าวต้มเองก็ไม่ยอมนั่งอยู่เฉยๆเหมือนกัน เขาลุกขึ้นยืนตะคอกใส่หน้าฉันและเสียงดังกว่าฉันซะอีก >O< ที่สำคัญที่ฉันยอมไม่ได้ก็คือเขามาหาว่าดวงตากลมโต ‘แสนสวย’ ของฉัน ที่ฉันรักนักรักหนาว่ามันเป็น ‘โปกปูน’!!! >O< TOT
“กรี้ดดดด กรี้ดๆๆๆ >O<(((((( >O<(((((( >O<((((((“ ฉันกระโดดกระเดกร้องกรี้ดๆลั่นร้าน
“~o{>^<}o~” นายข้าวต้มรับความถี่เดซิเบลของเสียงไม่ได้ก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดหูแล้วทำหน้าเหเกยใส่ฉัน
“หยุ๊ดดดด หยุด!! นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น” ผัดกับหอมวิ่งมาจากทิศทางไหนไม่รู้ ไม่ได้สังเกตเพราะมัวแต่หลับหูหลับตากรี้ด มาจับตัวฉันไว้ให้สงบสติอารมณ์ “ใจเย็นๆโอ๊ต อายคนอื่นเขา พี่ข้าวต้มมันเกิดอะไรขึ้น!!”
“ก็เพื่อนข้าวผัดเป็นบ้า สติแตก -_-” นายข้าวต้มเลิกเอามือปิดหูและมองฉันด้วยสายตาชิงชังรังเกียจ ฉันเลยจ้องมันกลับคืนไปบ้าง หน็อยยยย ไอ้โรคจิตมาหาว่าตาฉันเหมือนโปกปูน แล้วยังว่าฉันบ้าอีก!! >O<
“ใจเย็นๆโอ๊ต” มือของหอมมาคอยลูบหลังให้ฉันเย็นลง
“ฉันไม่ได้บ้านะผัด ก็พี่ชายเธอน่ะสิกวนประสาทฉันก่อน!! >O<๙”
“พี่เปล่านะ เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าพี่เป็นคนยังไง พี่มีเหตุผลจะตาย”
“เหตุผลบ้าเหตุผลบอน่ะสิ!! >O<”
“เธอน่ะ หุบปากไปเลยไป!! ยัยโปกปูน!! >_<” กรี้ดดดด ฉันเกลียดชื่อนี้ที่สุด แดดิ้นๆในใจ TOT~
“ไอ้โรคจิต!!”
“ยัยเด็กสามหาว!!”
แดดิ้นๆ TOT~
“ไอ้ ไอ้ปากหมา!!”
“ยัยบ้า!!”
แดดิ้นๆ TOT~
“ไอ้ ไอ้!! ไอ้…” โธ่เว้ย นึกไม่ออก T0T ดูนายนั่นสิด่าเก่งกว่าฉันอีกง่ะ ฮือๆ T^T
“พอๆได้แล้ว ทั้งสองคนนั้นแหละ!!” ผัดแหวกขึ้น “พี่ข้าวต้มกลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้ >.< ส่วนหอมช่วยดูแลโอ๊ตด้วยนะ ฉันจะกลับแล้ว ไป พี่กลับบ้าน!” ผัดดันหลังนายข้าวต้มให้เดินออกจากร้านเพราะเขาเอาแต่มองหน้าฉันไม่ยอมกระติกตัวเดินไปเลย จนในที่สุดสองพี่น้องก็หายลับตาไป
“งั้นเราก็กลับกันเถอะโอ๊ต” หอมพูดกับฉันเบาๆอย่างอายๆหลังจากหันซ้ายหันขวามองดูคนในร้านที่เอาแต่จ้องพวกเรา ฉันเลยเดินออกไปและพยายามทำอารมณ์ให้เย็นลง
“เธอกลับเองได้มั๊ยโอ๊ต ฉันต้องไปขึ้นรถเมล์อยู่ทางนั้น ไม่ได้เดินไปเส้นเดียวกันกับเธอ” หอมชี้ไปทางที่ไม่ใช่ทางกลับบ้านของฉัน
“ฉันกลับเองได้ ไม่เป็นไรมากสักหน่อย แค่ทำสงครามน้ำลายกับไอ้ผู้ชายโรคจิตนั่น”
“แต่ไอ้โรคจิตนั่นที่เธอพูดถึงเขาเป็นพี่ชายของเพื่อนเธอนะ”
“ก็ช่าง พี่ก็ส่วนพี่ น้องก็ส่วนน้อง ยังไงซะมันก็คนละกันนิ”
“เฮ้อ ฉันละยอมเธอจริงๆเลยโอ๊ต” หอมทำหน้าเจื่อนๆและลูบหน้าตัวเอง
“เธอไม่มาเป็นฉัน เธอไม่รู้หรอกว่าหมอนั่นกวนประสาทฉันขนาดไหน >O<” พูดแล้วมันก็ทำให้นึกถึงหน้าหมอนั่นขึ้นมาอีก ฉุนขึ้นอีกล่ะ
“แปลกจัง ปกติพี่ข้าวต้มไม่ทะเลาะอย่างนี้กับใครเลยนี่นา เขาออกจะนิ่งๆสุขุมเป็นผู้ใหญ่ซะอีก”
“เธอมองคนอย่างหมอนั่นผิดมาตลอดน่ะสิหอม ผู้ชายคนนั้นนะไม่มีความเป็นผู้ใหญ่ในตัวสักนิด!! >O<”
“ตอนนี้ต่อให้ฉันพูดยังไงเธอก็คงกู้ไม่กลับแล้วสินะ -*-”
“ใช่! และตอนนี้ฉันก็เกลียดหมอนั่นที่สุดเลยด้วย!!”
08.46 AM.
วันนี้ในตอนเช้าฉันก็ได้ไปเข้าแถวเคารพธงชาติตามปกติเหมือนนักเรียนที่นี้ แต่ตอนเดินมาโรงเรียนฉันไม่เจอนายอาเทอร์เหมือนอย่างเมื่อวาน ดีเหมือนกันฉันจะได้ไม่นึกถึงเรื่องน่าอายของตัวเอง ตอนนี้ฉันกับพวกหอมก็นั่งกันอยู่ในห้องเรียนรอให้ครูประจำวิชาเข้ามาสอนแต่ก็ยังไม่มาสักที และผัดเองก็เอาแต่พูดให้ฉันให้อภัยพี่ชายเธอไม่หยุดไม่หย่อนสักทีตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย L
“โอ๊ตเธอจะโกรธพี่ฉันจริงๆเหรอ นั่นพี่ฉันนะ เดี๋ยวฉันจะให้เขามาขอโทษเธอเลยเอ๊า!” ผัดทำหน้าออดอ้อนและเขย่าแขนฉันไปมา
“พี่เธอไม่มีทางทำอย่างนั่นหรอก คนอย่างเขาฉันรู้ดี! L”
“เธอเจอพี่ฉันแค่ครั้งเดียวก็รู้ใจพี่ฉันทะลุปรุโปร่งแล้วเหรอ เขาไม่ใช่คนอย่างนั้นสักหน่อย >.< ความจริงแล้วเขาเป็นสุภาพบุรุษแล้วก็นิสัยดีมากเลยนะ ฉันว่าผู้ชายดีๆอย่างนี้เหลือแค่เขาคนเดียวล่ะเอ๊าที่มีอยู่ในโลก”
“งั้นโลกนี้คงไม่เหลือผู้ชายๆดีอยู่บนโลกแล้วล่ะ ถ้าพี่ชายเธอดีที่สุด” ฮ่าๆ ฉันฟังผัดยกยอปอปั้นพี่ชายตัวเองแล้วอยากจะหัวเราะให้ฟันหัก ^.,^ ก๊อ! <<< (เสียงฟันหัก) เอ๊ย ฉันพูดเล่นนะ ไม่ต้องหักจริงๆก็ได้
“เห็นมั๊ยล่ะผัดฉันบอกเธอแล้วว่าเปลี่ยนความคิดของโอ๊ตไม่ได้หรอก” หอมพูดขึ้นบ้าง
“ว้า งั้นแผนฉันก็พังไม่เป็นท่าเลยล่ะสิ T^T” อยู่ๆผัดก็พูดขึ้นอย่างเสียใจ
“แผน? แผนอะไรของเธอ” ฉันโพล่งถามขึ้นและดูเหมือนว่าหอมก็ไม่รู้เรื่องนี้ด้วยเช่นกัน
“โอ๊ต เรื่องทั้งหมดฉันจะให้พี่มาขอโทษเธอนะ…”
“ฉันถามว่าแผนอะไร ไม่ได้อยากรับคำขอโทษจากหมอนั่น”
“…แผนที่ว่าก็คือ! เธอต้องเป็นแฟนกันพี่ฉัน!! >O<”
“หา!!! <(O[]O)>” เสียงของหอมกับฉันพูดขึ้นพร้อมกัน
ฉะ ฉันหูฝาดไปใช่มั๊ย
ช็อก! <(O[]O)>! ช็อก!! <(O[]O)>!! ช็อกกกก!!! <(O[]O)>!!!
“หา ฉันหูฟาดไปใช่มั๊ย ช็อก! <(O[]O)>! ช็อก!! <(O[]O)>!! ช็อกกกก!!! <(O[]O)>!!!”
ฮ่าๆโผล่มาอีกตัวแล้วนะคะ หวังว่ารีดเตอร์จะชอบคู่กัดคู่นี้ พี่ข้าวต้มของเราปากจัด โรคจิตนิดๆนะ ไรท์เตอร์ว่า ^^’
ตอนต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น ทำไมผัดถึงพูดอย่างนั่น ถ้าอยากรู้ก็กด Add fan เลยค่ะ
ไรท์เตอร์รักรีดเตอร์ทุกคนเน้ออออ >O<
add fan จิ้มๆ
ความคิดเห็น