เมื่อผมเป็นตัวละครลับ พี่ชายตัวละครร้าย (yaoi)

ลำดับตอนที่ #7 : วันนี้เป็นอีกหนึ่งวัน ที่น่าเหนื่อยใจสำหรับพระเอก

หลังจากวันนั้น ขอทานที่ผมเก็บมาเลี้ยงแบบไม่ได้ตั้งใจ ก็ถูกเจ้าห้ากล้ามเลี้ยงดูเสียจนดิบดี ดีมากกว่าผมที่เป็นเจ้านายเสียอีก ทั้งประคบประหงม ป้อนข้าวป้อนน้ำ ประดุจว่าเจ้าขอทานนั้นไม่มีมือมีเท้าเป็นของตัวเอง จนเหมือนกับว่าเจ้าเด็กนั้นเป็นน้องชายสุดรัก ที่บังเอิญพลัดพรากเจ้าอ้อมอกของพี่ชาย แล้วมาเจอกันอีกครั้งในรอบสิบปี

ทำเอาผมแอบเบ้ปาก จนหน้าย่นลงมากองอยู่ที่คางจนแทบหมด ก่อนที่จะเดินสะบัดก้นหนีเจ้าห้ากล้ามกับเจ้าขอทานนั้นมาซะเลย ชิ ใช่สิ คนใหม่ย่อมต้องดีกว่าคนเก่าอยู่แล้วนี้ครับ ผมไม่ได้น้อยใจเลยสักนิดนะครับ เพราะผมพระเอกพอที่จะไม่งอนกับไอ้เรื่องเล็กน้อยแบบนี้หรอก!!! แต่อย่างน้อยมาง้อผมหน่อยก็ดีนะครับ

"ไปนะครับท่านพ่อ ท่านแม่"

ผมกล่าวลาท่านแม่กับท่านพ่อ และเหล่าสมาชิกอาวุโสภายในแก๊ง ที่ออกมายืนส่งรอยยิ้มสว่างไสวให้ผมกับฮิบิกิด้วยใบหน้าที่เปี่ยมสุขให้กับผมที่เตรียมจะเดินขึ้นรถ 

พร้อมกับเรย์ ที่ชูคอขึ้นมาเหมือนจะกล่าวลาด้วยเช่นกัน โดยการผงกหัวเล็กของมันขึ้นลงอยู่สองสามที ก่อนที่จะวกหัวกลับมานอนรัดคอของผมเอาไว้หลวมๆ อย่างกลัวหล่นไประวังทาง เพราะผมไม่ระวังเผลอโยนมันทิ้งระหว่างทางอย่างไม่ได้เจตนา แต่ตั้งใจล้วนๆ

"ไปดีมาดีครับ นายน้อยริทสึ นายน้อยฮิบิกิ!! "เสียงตะเบ็งเสียงของคนในแก๊งดังขึ้น เพื่อส่งผมในตอนที่กำลังจะก้าวเท้าขึ้นไปบนรถยนต์คันหรู ที่ถูกสตาร์เครื่องยนต์เอาไว้นานแล้ว แต่ทำไมไม่รู้ ผมกลับรู้สึกว่าบอกลาผมเสียงของเจ้าพวกนั้นถึงได้เบาลงไปขนาดนั้นกัน แล้วที่ชื่อของเจ้าฮิบิกิดันกลับมาดังอย่างเดิม ไม่สิ..มากกว่าเดิม จนแทบจะเป็นเสียงตะโกนออกมาแทน หรือว่าชื่อของผมมันเรียกยากกันแน่นะ เจ้าพวกนั้นก็เลยออกเสียงเรียกชื่อของผมกันไม่ถนัดปาก เลยออกเสียงเบากันไปหน่อย

ก่อนที่ฮิบิกิจะเดินตามผมขึ้นมาที่หลัง ด้วยรอยยิ้มน้อยๆราวกับเทพบุตรตัวน้อยกำลังแผงศร ส่งให้เป็นของแถมกับทุกคนที่ออกมายืนรอส่งในเช้าวันนี้

จนผมต้องแอบเบ้ปากอีกครั้งในรอบวัน ด้วยความหมั่นไส้เบา ๆ กับความเคะของฮิบิกิในเช้าวันนี้ จนการเบ้ปากของผมของในทุก ๆ เช้าแบบนี้ แทบจะเป็นกิจวัฒน์ประจำวันของผมจะที่ต้องทำในแต่ละวัน  ก็จะให้ทำไงได้ละครับ คนมันหมั่นไส้นี้น่า ช่วยไม่ได้ ชิ

"อรุณสวัสครับท่านริทสึ"เสียงประสานของเจ้าสามโจ๋วัยกระเตาะ ดังขึ้น เมื่อผมเปิดประตูห้องเรียนเข้าไป หลังจากที่ได้โชว์พระเอกหน้าโรงเรียนไปแล้ว กับการว๊ากเกอร์ใส่นักเรียนหญิง ที่เข้ามารุมฮิบิกิ จนแทบไม่มีทางให้ผมได้เดิน แล้วก็เหมือนเดิมครับ แอบเบ้ปากเบาๆอีกครั้งเป็นกิจวัฒน์ประจำวัน

"อรุณสวัส" ผมเอ่ยขึ้น หลังจากที่ถูกสามโจ๋น้อย เข้ามารุมหน้าหลัง ด้วยสีหน้านิ่งๆ พร้อมกับเดินไปนั่งที่โต๊ะข้างหน้าต่าง ที่ประจำของผมเหมือนอย่างทุกวัน ด้วยท่าทางเนื่อยๆของตัวเอง 

แต่ที่เพียงแค่ในวันนี้กลับมีอะไรบางอย่างที่ไม่ปกติเกิดกับผมขึ้นแล้วละครับ!! เพราะเมื่อผมหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้ของตัวเองได้เสร็จสับแล้ว จนสมใจหมาย กำลังจะเอาหน้าฟุบหลับตามปกติ 

กลับมีบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล กระโดดเข้ามาเกาะหมับเข้าเอวล้ำๆ ที่เต็มไปไขมันที่เผาผลาญไม่หมดของผมซะงั้น เล่นซะพุงน้อยๆของผมกระเทือนขึ้นลงตามแรงกระทำของใครบาง ที่กระโดดเอามากอดเอวของอย่างแรงนั้น 

จนผมแอบตกใจแขม่วพุงน้อยๆ ที่มีไขมันสะสมอยู่ตอนนี้เป็นสี่ห้าชั้น แทนซิกแพคที่น่าภูมิในอนาคตอันใกล้จะถึงของผม ของตัวเองแทบไม่ทัน กลัวจะมีคนจับได้ว่าช่วงนี้ผมแอบกินขนมในช่วงก่อนนอนมากกว่าปกติ แถมยังลุกขึ้นมากินมาม่าเพิ่ม บวกกับขนมที่แอบซื้อมาตุนเอาไว้กินตอนกลางคืนจนเป็นที่หน้ำใจก่อนนอน เป็นการปิดท้ายหลังเมื้ออาหารเย็น 

"ริกิ นั้นนายทำอะไรของนายกัน.. "ผมที่หันกลับไปมองเจ้าความผิดปกตินั้น ที่กำลังเกาะหนึบเข้าที่เอวของผม ที่กำลังสุดแขม่วท้องอย่างสุดกำลังตัวเองอยู่ จนเสียงที่เอ่ยถามริกิออกไป สั่นเทาเล็กน้อย  ส่วนริกิที่ดูเหมือนจะไม่ได้รับรู้ถึงเสียงที่สั่นเทาของผม กำลังเอาหน้ามาซุกสุดโมเอะโลกสะท้าน เข้ากับเสื้อตัวนอกของผมอย่างเต็มรักต่อไป ไม่คิดจะสนใจเสียงเจ้าของร่างที่เขากอดอยู่เลยสักนิด 

พร้อมกับเปลี่ยนท่า ที่กำลังก้นโด่ง ก้มหน้ากอดเอวของผม ลงไปนั่งขัดสมาธิหย่อนกายปักหลักอยู่ข้างเก้าอี้ของผมแทน อีกทั้งยังไม่ตอบคำถามของผมที่ถามไปตอนแรงอีกตั้งหาก 

แถมในตอนนี้เจ้าสามโจ๋ซ่าก็เริ่มขยับตัวเข้ามาล้อมริกิกับผมเอาไว้แล้ว ด้วยสีหน้าตกตะลึง และเริ่มเปลี่ยนที่ท่าเป็นโกธรจนหน้าดำหน้าแดงแทนผม ที่สมควรโกธรมากกว่าเจ้าพวกนี้

"ออกห่างจากท่านริทสึเดี๋ยวนี้นะริกิคุง!!"

"อย่ามาสัมผัสตัวของท่านริทสึของพวกเรานะครับ"

"ลุกขึ้นมานะ เจ้าคนไร้มารยาท อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวท่านริทสึของพวกเรานะ"

สามโจ๋ที่ตั้งสติกลั้นกรองคำพูด ที่พยายามจะสุภาพที่สุดออกมา เพื่อไม่ให้ผมได้ยินถ้อยคำหยาบคายได้ เริ่มพูดแซงกันไปมา ต่อว่าริกิเพื่อให้ปล่อยผมซะที เพื่อปกป้องผมกันเต็มที  ทั้งยังดึงตัวของริกิให้ออกห่างจากผม จนผมถูกดึงตามไปด้วย เพราะริกิกอดเอวผมเอาไว้แน่น จนเอวของผมแทบจะเป็นเนื้อเดียวกับหน้าของริกิไปแล้วตอนนี้

โอ้ย!!! เจ้าบ้า ผมเจ็บนะครับ นี้พวกนายเล่นอะไรกันอยู่เนี่ย ทำแบบนี้เอาผมไปเล่นกันที่บ้านให้หน้ำใจเลยไหมครับ ริกิ เจ้าสามโจ๋ คนหล่ออยากตายครับ มีแต่สาวๆ(หนุ่มๆ)อยากได้ตัว หึหึ  รู้สึกภูมิจริงๆ กับสกิลพระเอกของตัวเองเนี่ยครับ

"ไม่เอา..ริกิไม่ปล่อย ..อย่าดึงนะ ไม่ปล่อย..ริกิจะอยู่กับริทสึ..ฮือๆ..ไม่ปล่อย..แงงงงงงงงง"

เสียงของริกิที่ดังขึ้นแข่งกันแรงดึงของอันธพาลในห้องทั้งสามคน โดยมีพระเอกอย่างผม เตรียมสแตนบายรอการเปิดตัวที่หล่อเหลาของตัวเองอยู่ในใจเงียบๆ 

เพียงแต่ตอนนี้กำลังรับบทเป็นหัวหลักหัวตอ ให้ริกิเกาะอยู่กับเจ้าสามโจ๋ ได้ชักกระเย่อกันให้สมปราณนากันอย่างเมามันไปก่อน พร้อมกับแอบเบ้ปากๆ กับความเป็นที่นิยมของตัวเองเบา พร้อมกับส่ายหัวๆให้กับตัวเอง

"หยุดได้แล้ว น่ารำคาญกันแต่เช้าเลยนะ พวกนายเนี่ย.."

ผมที่ไม่อาจจะเห็นการนองเลือดของเหล่าคนที่กำลังแย่งตัวของผมไปได้นานกว่านี้ เพราะผมเจ็บตัวไปด้วยกับการแย่งชิงในครั้งนี้ จึงต้องเป็นคนออกปาก ขอร้องจากใจจริง ด้วยเสียงปานนรกสร้าง เอ่ยออกไปแบบนิ่งๆ

ได้ผล เจ้าสามตัวบาท หมาน้อยสุดน่าสงสารของผม กลับมายื่นเรียงแถวหน้ากระดานมองผม อย่างแข็งขัน ไม่มีท่าทีอิดออด ที่จะทำตามคำสั่งของผม ทั้งริกิเองก็อยู่สะอื้นไห้ เพราะเสียขวัญที่ถูกรุมโทรม(?)ไปเมื่อกี้ จากสามตัวบาทของผม

แต่ว่าในตอนนั้นเอง ก็เกิดเรื่องให้ผมได้ขวัญผวาเกิดขึ้นอีกครั้งจนได้กับริกิ ที่ถูกผมสแกนต์อย่างถ้วนถี่แล้ว ลดตำแหน่งพระเอกให้ลงไปเป็นตัวประกอบไร้หน้า ที่ผู้วาดขี้เกียจวาดหน้าให้ เพราะขี้เกียจเกินไป แต่ตอนนี้เจ้าตัวประกอบฉากที่ผมลดตำแหน่งให้นั้น ตอนนี้ดันเปรียบเสมือนตัวอันตรายสำหรับผมไปเสียแล้วละครับ

 เพราะเก้าอี้ที่ผมนั่งอยู่ ขาเก้าอี้มันดันลอยขึ้น เพราะริกิ ที่กอดรัดเอวของผมแน่น จนลากผมล้มลงไปด้วย เมื่อเจ้าสามหมาปล่อยมือจากริกิ ที่กำลังโน้มตัวไปข้างหลังเพราะถูกดึงจากทั้งสามคน ที่ดันปล่อยมือตามคำสั่งของผม ไปยืนเรียงตัวมองหน้าของผมอยู่ตอนนี้ ตามคำสั่ง

เลยทำให้ริกิ ที่ไม่ทันระวังตัว หงายหลังลงไปกับพื้นอย่างแรง พร้อมกับร่างของผม ที่ถูกดึงลงไปด้วยสีหน้าที่กำลังตีหน้าหล่อเป็นพระเอกอยู่เมื่อออกคำสั่งให้เจ้าพวกสามหมาปล่อยมือจากริกิ เปลี่ยนเป็นหน้าซีดลงไป ทั้งที่กำลังเก๊กหน้าหล่ออยู่เหมือนเดิมกับตอนแรก

โครม!!

"โอ้ย!!!"

ผมร้องเสียงหลงออกมา เมื่อหน้าหล่อๆของเทพบุตรของตัวเองไปกระแทกอย่างจังกับพื้นห้องแบบเต็มแรง จนจมูกของผมแทบหัก ร้องออกมาอย่างเจ็บปวด 

ทำไมกันละครับ ไม่เห็นจะเหมือนอย่างในหนังเลยสักนิด ที่เวลาพระเอกล้มลงไป แล้วจะบังเอิญไปประกบจูบเข้ากับนางเอกหนัง ซึ่งเอาเข้าจริงๆอย่างนี้ดีกว่า แต่ก็ไม่ได้หมายความผมอยากจะเสียจูบแรก(?)ให้กับพื้นห้องเรียนแบบนี้หรอกนะครับ!!

แถมยังไปจูบแบบดูดดื่มกลางห้องเรียนอีกแบบนี้ ทำเอาผมชักจะไปไม่เป็นขึ้นมาซะงั้น เพราะตอนนี้ไม่ใช่แค่ผมลงไปจูบกับพื้นห้องเพียงเดียวเท่านั้น แต่ริกิเองก็กำลังจูบอยู่ด้วยเหมือนกัน เพียงแค่ไม่ได้จูบพื้น จูบอากาศ แต่เป็น...เป้ากางเกงของผมละครับ!!!

จ๊ากกกก..ไปหมดแล้วความบริสุทธิ์ของผม ไม่นะ!! นี้กะจะข่มขืนผมกลางห้องเรียนเลยรึไงกันครับเนี่ยริกิ!! ไปทำกันลับๆแบบสองต่อสองมันไม่ดีกว่ารึไงกันครับ ไม่สิ!!..ผิดประเด็นแล้ว มันต้องเป็นผมที่ต้องเป็นฝ่ายทำ ไม่ใช่อุเคะเห็ดขึ้นรางอกแบบนายมาทำอะไรแบบนี้สิครับ..แต่เอ๋..ทำไมผมรู้สึกว่าประเด็นมันไม่ใช่ตรงนั้นกันนะครับ

ใช่แล้ว..ผมลืมกรี๊ดนี้เองละครับ แล้วอย่างนี้คนในห้องจะหาว่าผมใจง่ายไปหรือเปล่าครับเนี่ย ที่ยอมให้ริกิลวมลามผมกลางห้องแบบนี้ แถมตอนนี้ริกิยังก้มหน้าแนบไปกับเป้ากางเกงของผมแน่นขึ้นไปอีก พร้อมกับอาการสะอื้นไห้อยู่หน่อยๆ จนผมแอบเสี้ยวเบาๆ กลัวริกิจะแพร่เชื้อราและเห็ดเอามาติดริทสึน้อยของผมจนใช้การไม่ได้อีกตลอดไป 

เป็นการแก้แค้นที่ผมพยายามดิ้นหนี การข่มขื่นแบบSMของริกิในตอนนี้อยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย ภายในจิตนาการของตัวเอง ส่วนในความเป็นจริงแล้ว ไม่กล้าแม้แต่ขยับตัวดิ้นหนีไปไหนหรือแม้แต่จะหายใจแรงๆ 

เพราะกลัวเป้ากางเกงของตัวเอง มันจะไปกระทบเข้ากับหน้าของริกิมากไปกว่าที่เป็น  ด้วยความกลัวริทสึน้อยจะเสียความบริสุทธิ์มากไปกว่านี้ให้ตัวเองช้ำระกำใจไปมากกว่าเดิม   จนไม่อาจจะกู้ความมั่นใจและความหน้าด้านของตัวเองกลับมาได้อีกแล้วในชีวิต

แต่ตอนนี้ผมจะทำไงดีละครับเนี่ย กับสถานการณ์ที่ถูกขื่นใจกลางห้องเรียนของตัวเอง ท่ามกลางผู้คนในห้อง เพราะแม้แต่เจ้าสามโจ๋ที่ปกติต้องเข้ามาแงะตัวของผมออกห่างจากริกิ ยังยืนหยุดนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน จนเหมือนกับว่าวิญญาณหลุดจากร่างไปแล้ว ด้วยความช็อก

 ส่วนคนในห้อง ที่หันหน้ามามองทางผม เพราะเสียงล้มที่ดังลั้นห้อง ทำสีหน้ากระอักกระอ่วน กลืนไม่เข้า คายไม่ออก เหมือนคนจะอ้วก แถมยังเหงื่อตกเต็มหน้ากันไปหมดเสียทุกคน อย่างทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์ตรงหน้าที่ได้เห็น ว่าควรจะแกล้งลืม หรือแกล้งตายไปเลยกันดี  

เมื่อเจอเข้ากับสายตาดุร้าย ที่ตอนนี้ผมกำลังหันหน้าไปมอง ปานจะเฉือดให้ตาย ถ้ายังไม่หยุดมองต่อไปอีก ในคราบจอมมาร ที่ต้องขอฉีกภาพพจน์เทพบุตร จุติใหม่ของตัวเองลงสักพักหนึ่งก่อน ด้วยหน้าตาที่ใครเห็นใครก็ต้องกรี๊ด แต่ที่กรี๊ดนี้ไม่ใช่ว่าผมหล่อ แต่เป็นเพราะว่ากลัวผมจนวิ่งหนีป่าราบตั้งหากละครับ 

"ริกิ ปล่อยได้แล้ว.."ผมที่แทบจะหายคำพูดของตัวเองแทบไม่เจอแล้วตอนนี้ โดนเฉพาะไม่รู้จะพูดยังไงสุภาพที่สุด กับคนที่กำลังลามลวมตัวของผมอยู่ตอนนี้ เอ่ยขึ้นกลับริกิ ที่กำลังซุกหน้ากับเป้ากางเกงของผมอย่างเมามัน แถมมีเสียงสูดดมดังฟุดฟิด ปานจะขอเอาไปเล่นบ้าน ถ้าผมยกให้ ซึ่งไม่มีทาง!! ของใครใครก็หวงครับ!!

"อือ..ไม่เอา ..ริทสึอย่าไล่ริกิเลยนะ..ริทสึ.."ริกิที่โดนผมออกปากไล่ เอ่ยขึ้นอย่างออดอ้อนไม่ดูเวลา และสถานการณ์ที่สุดแสนจะล่อแหลมสุดๆ สำหรับผม 

 เอาแขนเล็กๆที่กอดเอวของผมได้พอดี รัดแน่นขึ้นไปอีก อย่างออดอ้อนผมเต็มที จนผมสะดุ้งเป้าออกอย่างเสียวๆ กลัวหน้าของริกิจะใกล้เป้าของผมมากไปกว่านี้

 พร้อมกับน้ำตาที่กำลังปริ่มขอบตา จนแทบจะไหลออกมาอยู่ร่อมร่อของผมเองอย่างจนใจและปลงตกกับชีวิต กับความไร้เดียงสาของริกิ ที่ยังเป็นเด็กอยู่ จึงไม่ได้รู้เลยสักนิด ว่าตอนนี้เขากำลังทำสิ่งที่อันตรายต่อซิงน้อยๆของผมเข้าอย่างจังๆ ท่ามกลางสายตาของคนทั้งห้อง ที่ยังไม่เข็ดหลาบ แอบเหลือบตาหันกลับมามองผมอีกครั้งแล้วตอนนี้ 

"ปล่อยก่อน ริกิ  นายกำลังทำให้ฉันอึดอัดนะ" ผมที่กำลังแอ๊บ ทำเป็นเสียงเข้ม เอ่ยขึ้นดุริกิให้ปล่อยแขนออกจากเอวของผมได้แล้ว เพราะถ้านายยังไม่ปล่อย คงเป็นผมเองเนี่ยละครับ ที่ต้องปล่อย.. ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา เพื่อเป็นการปลอบใจตัวเอง ให้สะใจกันไปโชคกับชะตาชีวิตของตัวเอง

ริกิที่ได้ยินเสียงเอ่ยขึ้นดุๆ เริ่มใจไม่ดี กลัวริทสึจะโกธรตัวเองไปมากกว่านี้ ร้องไห้ออกเสียงดังออกมาอย่างไม่เกรงใครทั้งสิ้นทันที พร้อมกับแขนที่กอดรัดแน่นเข้าไปอีกนิด จนผมแอบแขม่วพุงของตัวเองอีกครั้ง ด้วยความตกใจ

เอาละสิ ที่นี้จะเอาไงต่อดีละครับ เล่นทำตัวประกอบฉาก ที่ผมเป็นแต่งตั้งตำแหน่งนี้ให้ ร้องไห้สะอึกสะอื้นกลางห้องเรียน ในท่าทีล่อแหลม ที่ตอนนี้อาจารย์ดันเดินเปิดประตูมาเจอผมกับริกิเข้าพอดิบพอดี จนผมน้ำตาเอ้อขึ้นขอบตาอีกครั้ง

ก่อนที่อาจารย์จะทำเป็นไม่เห็นว่าริกิกับผม กำลังนอนทับกันอยู่อย่างไม่มีใครยอมใคร กับเหตุการณ์นี้กันอยู่สองคน ส่วนเจ้าสามโจ๋นั้น กลับไปนั่งประจำที่ของตัวเองกันหมดแล้ว พร้อมทั้งยังส่งสายตามาให้ผม ด้วยแววตาที่สงสารผมจับใจ

 แล้วหันหน้าไปตั้งใจกับบทเรียนต่อทันที  เพราะต้องจดเลคเชอร์ในส่วนของผมให้อีก ตามหน้าที เลิกสนใจผม เมื่ออาจารย์เริ่มสอนต่อไป อย่างพยายามที่จะไม่เหลือบตามามองผมกับริกิให้ได้มากที่สุดเท่าที่ทำได้

ผมที่ยังงงๆอยู่ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับริกิ ที่ไม่ยอมปล่อยมือจากตัวของผมสักที เลยปล่อยเลยตามเลย ไหนๆอยากจะเกาะผมเป็นผีตามอาฆาตขนาดนี้แล้ว ก็ปล่อยให้เกาะไปเถอะครับ ด้วยความที่ผมเป็นคนดีหรอกนะ ถึงให้นายมาเกาะผมอยู่แบบนี้นะ เหอะ

ก่อนที่ผมจะกลั้นใจยันกายของตัวเองขึ้น ชันเข่าขึ้นทั้งที่ริกิยังกอดเอวของผมติดมาด้วยทั้งอย่างนั้น จนริกิที่อยู่ๆผมก็ลุกขึ้นซุกกายแน่นกับเป้าของผมแน่นไปกว่าเก่า จนผมแอบเบ้ปากเบาๆกับชะตาชีวิตของตัวเอง

แล้วจับแขนของริกิออก ขึ้นมาพาดคอของตัวเองมันซะเลย เป็นการแก้ปัญหา ที่ริกิดูท่าจะไม่ยอมปล่อยออกห่างจากตัวผมเลยสักนิดแทน แล้วอุ้มเอาริกิขึ้นมาทั้งตัว ให้อยู่ในท่าอุ้มเด็ก เพราะริกินั้นตัวเล็กกว่าผมมาก จึงไม่หนักจนเป็นปัญหาให้กับผมได้

แล้วเอาเท้าเขี่ยเก้าอี้ขึ้นมาตั้งดีๆ ริกิที่กำลังเอาหัวทุยของตัวเองมาซบบ่าของผม สะอึกเล็กน้อย พร้อมกับจิกมือเข้าที่เสื้อนอกของผม ที่ตอนนี้เจ้าเรย์เลื้อยมาบนคอของผม เพื่อออกมาดูว่ามีเกิดอะไรขึ้นกับผม ถึงได้ล้มลงไปกับพื้นอย่างแรงจนมันสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อด้านใน แล้วเลื้อยมาดูเหตุการณ์

ริกิที่เห็นเรย์ ทำท่าทีสะดุ้ง ซุกหน้าลงกับบ่าของผมมากกว่าเดิม เมื่อสายตาของเรย์ที่กำลังมองสิ่งแปลกปลอม ที่กำลังมาเกาะไหล่ของผมอยู่ เลื้อยเข้าไปใกล้ริกิ ในขณะที่ผมกำลังยืนเอียงหัวมองว่ามันจะทำอะไรริกิหรือเปล่า ผมจะได้เอาริกิไปโรงพยาบาลทัน ก่อนที่จะได้มาเป็นภาระของผมมากไปกว่านี้ 

ก่อนที่ผมจะหย่อนกายลงนั่งที่เก้าอี้ ที่เอาเท้าไปเขี่ยๆขึ้นมาตั้งดีๆจนสามารถนั่งได้อีกครั้ง ปล่อยมือที่เคยรองเอาไว้ใต้ก้นของริกิออก วางไว้บนหน้าตักของตัวเอง ก่อนที่จะซบหน้าลงบนบ่าของริกิบ้าง อย่างเท่าเทียมกับที่ริกิซบผมก่อนหน้า เพื่ออาศัยเป็นหมอนของวันนี้ ก่อนที่จะหลับไปพร้อมกับเรย์ที่เลิกแกล้งริกิแล้ว เลื้อยกลับเข้ามาในเสื้อของผมตามเดิม

ริกิที่เห็นว่าริทสึซบบ่าเล็กๆของเขาหลับไปแล้ว  ก็พยายามที่จะทำตัวให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้ริทสึหลับได้สบายๆ ไม่งัวเงียตื่นขึ้นมาอารมณ์เสียใส่เขาได้อีก แต่ด้วยเพราะความเป็นคนติดจะมีนิสัยขี้กลัวของตัวเอง ก็ต้องแปลกใจ เมื่อพอริกิได้มาอยู่ใกล้ริทสึแล้ว ความกลัวกับพลันหายไป 

ทั้งที่ความจริง เขากลัวจนหัวหด ตั้งแต่คนที่อยู่ห้องเดียวกันกับเขา ทั้งสามคนนั้นมาจับตัวเขายื้อออกห่างจากริทสึแล้ว แต่เพราะไม่ค่อยได้เข้าเรียน มาก็มาหาแต่ที่แอบซ่อนตัว เลยทำให้ไม่รู้เลยสักนิด ว่ามีใครได้อยู่ห้องเดียวกับตัวเองบ้าง จนได้ทำใจกล้าๆ เดินเข้ามาในห้องเรียนดูสักครั้ง

เขาก็ได้เจอเข้ากับริทสึ เด็กหนุ่มที่มีรูปร่างสูงโปร่ง กับใบหน้าที่ดูเหมือนเด็กเกเร หางตาก็กระดกขึ้น จนดูเป็นคนที่นิสัยไม่ดี แถมยังมีวีรกรรมต่างๆอีกมากมายให้เล่าขาน ขนาดเขาผู้ซึ่งไม่เข้าสังคม ยังรับรู้ได้ถึงพฤติกรรมอันเลวทรามบริสุทธ์ของริทสึ ที่มีฉายาว่าท่านจอมมารเลย

แต่ในตอนนี้มันต่างออกไปแล้ว เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อน ถ้าเขาเข้าห้องเรียนมาแล้วมาเจอเข้ากับริทสึ มีหวังเขาได้รีบกระโดดออกจากห้องเรียน ไปหาที่กำบังแทบไม่ทันเป็นแน่  แต่ในนี้มันต่างกันออกไป หลังที่ริทสึได้เข้ามาช่วยเขา 

ในเหตุการณ์ถูกแมวรุมแย่งข้าวกล่อง ที่คุณแม่ทำให้ จนสลบไปเพราะด้วยความกลัวเกินเหตุ  จนมาได้ริทสึเข้ามาอุ้มเขา ในตอนที่สติกำลังเลือนลาง เพื่อพาไปห้องพยาบาล ด้วยท่าอุ้มเจ้าหญิง (แบกขึ้นบ่า) อย่างอ่อนโยน (กระแทกกระทั้นสุดๆ)เอาไว้วางบนเตียง(โยน)

ก่อนที่จะล้มไป เพราะได้รับบาดเจ็บ จากแมวที่เข้ามารุมทำร้าย จนได้เลือด(ง่วงจนล้ม)  เลยได้มานอนเตียงเดียวกัน(เพราะเตียงไม่มี) แถมยังเอาผ้าห่มยืนมาให้ตอนที่ผมไม่สบาย(ริทสึตกใจ เลยลุกหนี) แถมยังได้ร้องเพลงประสานเสียงกันอีก สนุกมากๆ เลยละครับ(ริทสึกำลังเพ้อ)

จนกลายเป็นว่า หลังจากตอนนั้น ผมก็รู้สึกติดใจกับกลิ่นกายของริทสึไปซะแล้วละครับ กลิ่นที่ทำให้รู็สึกสบายใจ พร้อมกับไออุ่นจากการสัมผัสผิวกายของกันและกัน ทำให้เมื่อหลังจากที่ริทสึหายไปจากห้องพยาบาล เพราะโดนอาจารย์ห้องพยาบาลใจร้าย ไล่ออกไปอย่างน่าสงสาร(หนีความผิดที่ก่อขึ้น) ทำเอาผมกระวนกระวาย จนนอนไม่หลับในคืนนั้น 

จึงทำให้ในวันนี้ ผมพยายามทำใจกล้ามาเข้าเรียน เพื่อสืบว่าริทสึอยู่ที่ห้องไหนกันแน่ หลังจากที่ไม่ได้ติดตามข่าวสารภายในโรงเรียนมานาน ก็ได้มาเจอกับริทสึ ในห้องเรียนของตัวเองอีกครั้งหนึ่งจนได้ เลยอดใจไม่ไหวที่จะพุ่งกายเข้ามากอดเอาแน่นไว้อย่างนี้

กอดร่างที่ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยกับตัวเอง เหมือนกับว่าตอนที่ได้อยู่ใกล้ริทสึแล้ว เหมือนกับมีโล่กำบัง คุ้มกันภัยเสียอย่างนั้นแหละ รู้สึกอุ่นใจสุด ๆ เลยละครับ

 แล้วยิ่งกลิ่นกายหอมๆ ที่ผมกำลังแอบสูดดมอยู่ตอนนี้ ก็ยังทำเอาผมอดไม่ได้ ที่จะต้องพยายามสูดดมมันให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อจดจำเอาให้ขึ้นสมองว่า กลิ่นแบบนี้คือกลิ่นของริทสึ กลิ่นที่ทำให้เขาต้องหาทางกลับมาสูดดมมันอีกครั้ง ฮ่าาา ช่างหอมเหลือเกิน

หอม.. จนแทบจะไม่อยากจากไปไหน อยากจะตัวติดกับริทสึอยู่แบบนี้ตลอดไปถ้าเป็นไปได้ เขาก็อยากจะขอเสื้อที่ริทสึใส่ เอากลับบ้านไปดมด้วย เผื่อในยามกลางดึกที่ไม่มีแสงไฟ แล้วทำให้เขากลัวจะได้เอาเสื้อที่มีกลิ่นเหงื่อของริทสึ ขึ้นมาดมให้หายกลัว แม้จะไม่หอมเท่ากับที่ได้กลิ่นจากตัวของริทสึโดยตรงเองก็ตาม

อ่า..สงสัยผมคงต้องไปแอบลักเสื้อพละของริทสึกลับบ้าน แล้วซื้อเสื้อตัวใหม่มาให้ริทสึเสียแล้วละมั่งครับเนี่ยงานนี้ เพื่อกลบเกลื้อนหลักฐาน ว่าผมได้ขโมยเสื้อของริทสึเอามาไว้กับตัวเอง

ก่อนที่ริกิ จะเอามือขาวซีดที่เหมือนไม่เคยโดดแดดของตัวเอง  ปล่อยมือจากบ่าของริทสึ ไปสัมผัสเข้ากับเส้นผมสีดำเข้มเส้นละเอียดหอมอ่อนๆ สัมผัสมันเล่นเบาๆ อย่างไม่รู้จะทำอะไร ก่อนที่จะขยับตัวเล็กน้อย เข้าไปดมกลุ่มผมสีดำของริทสึ ที่ลืมสระผมมาได้สองวันแล้ว อย่างชื่นใจ(?)

รอยยิ้มปากบางของริกิ ที่มักจะเม้มเข้ากัน อย่างคนขี้กลัว ที่ชอบกัดปากในเวลาที่ต้องพยายามอดทนต่อความกลัวให้ได้มากที่สุด คลี่ยิ้มออกบางๆ จับป่อยผม ที่ดูยุ่งเหยิงของริทสึขึ้นมาปอยหนึ่ง แล้วงับเบาๆที่ปลายผมเล่น แล้วชิมรสชาติของเส้นผมของริทสึอย่างสบายใจ... 

แล้วจึงถูไถหัวไปกับซอกคอของริทสึ พอให้ร่างกายของเขา มีกลิ่นตัวของริทสึติดตัวมาบ้าง แล้วจึงหลับตาลงตามริทสึ ที่หลับไม่รู้เรื่องราว ว่าถูกริกิ เด็กหนุ่มที่เขาคิดว่าเป็นลูกแกะ แต่เนื้อแท้กลับเป็น..หมาป่า ที่รอจะขย้ำเหยื่ออยู่ตังหาก แต่ก็เมื่อริกิโตขึ้น และมีอายุมากพอจะเข้าใจ ว่าพฤติกรรมที่เขาชอบทำกับริทสึนั้น คืออะไรกันแน่...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"ท่านริทสึครับ...ตื่นเถอะครับ พักเที่ยงแล้วครับ"เสียงของหนึ่งในสามของอันธพาลในห้องเอ่ยขึ้น เพื่อเรียกผมให้ลุกขึ้นจากฝันดี ที่ฝันว่ากำลังได้สระผม หลังจากที่ลืมสระมาสองวันติดกัน 

ทำเอาผมยังแอบเหม็นหัวของตัวเองเบาๆ ในใจ แต่ไม่อาจจะบอกใครได้ นอกจากฮิบิกิ ให้ได้เหม็นหัวเป็นเพื่อนผม ในตอนที่ฮิบิกิชอบเข้ามากอดผมจากข้างหลัง แล้วเอาคางมาเกยไว้ที่หัว ไม่ก็ไหล่ของผมเป็นประจำ

แต่ว่าวันพอผมตื่นขึ้นมา ผมแอบอุทานเห้ยเบาๆอย่างตกใจ เพราะลืมไปแล้วว่าเอาริกิมานั่งบนตัก ก่อนที่จะหลับไปทั้งอย่างนั้น แต่ไม่คิดว่าริกิจะมาหลับไปด้วยกับผม ทั้งยังเอามือเลือนลงมากอดเอวของผมเอาไว้หลวมๆ ส่วนมือของผมนั้นหนักกว่า เพราะมันดันไปจับอยู่ที่ก้นของริกิเข้าอย่างจัง ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ 

อ้ากกก..นี้ผมมันเป็นคนลามกจกเปตรแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไรกันครับเนี่ย แถมยังไปลวมลามเด็กผู้ชายแบบริกิเข้าอีกอย่างจัง จนไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ให้แก้ตัวได้อีกต่อไป เพราะหลักฐานยังคาตา แถมยังไปขย้ำก้นนิ่มๆของริกิ ให้เจ้าพวกแก๊งสามหมาได้ดูเป็นขวัญตาอีกครั้ง เพื่อความแน่ใจ ว่าผมไม่ได้ฝันไปจริง เพราะจับไปเต็มๆมืออย่างในตอนนี้

ผมค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พลางอุ้มร่างของริกิขึ้นในท่าอุ้มเด็กอีกครั้ง โดยมีเจ้าสามโจ๋น้อยยืนดูอย่างลุ้นๆ ให้กำลังใจกับผมอยู่อย่างเต็มที ด้วยดวงตาที่เป็นประกายวิ๊งเว๊งอย่างเจิดจ้า ก่อนที่ผม จะเอาร่างน้อยๆ ที่สุดแสนจะอุเคะมากมายเหลือคณานัก วางลงบนเก้าอี้ที่ผมลุกขึ้น เพื่อเอาร่างของริกิไปนั่งแทน พร้อมกับวางหัวทุยๆของริกิ วางไปไว้ที่โต๊ะของผม แล้วหันหน้าไปมองรอบๆตัวเองทันที อย่างมีพิรุธ

ปรากฎว่าตอนนี้ในห้องไม่มีใครอยู่สักคน สัยสงคงจะลงไปทางข้าวกลางวันกันหมดแล้วละมั่งครับ ผมจึงค่อยๆบิดกายขับไล่ความขี้เกียจของตัวเองเล็กน้อย พอดูหล่อแบบเป็นพิธี แล้วลุกขึ้นยืนสั่งเจ้าสามโจ๋ไปซื้อขนมปังมากินลงท้องเสียหน่อย เป็นมื้อกลางวัน

"ไปซื้อขมนปังกับน้ำมาให้ผมทานทีสิ..เร็วๆนะ ผมหิว.."ผมฝากซื้อของกินเสร็จ ทั้งสามคนก็รีบวิ่งกันออกไปซื้อทันที ตามคำบัญชาของท่านจอมมารขี้เซา ก่อนที่ริทสึจะเดินออกจากห้องไปเข้าห้องน้ำ ระบายความทุกข์ของตัวเอง ที่จะกำลังจะประทุอยู่ตอนนี้อย่างเร่งรีบ

พอจัดการความทุกข์กายของตัวเองเสร็จ ผมก็เดินเอื่อยๆกลับห้องของตัวเอง ส่งสายตาเรียบนิ่ง สาดส่องเด็กนักเรียนคนอื่น ที่กำลังเดินผ่านผมไปมา อย่างสำรวจอีกฝ่าย ที่กำลังเดินตัวลีบออกห่างจากผม ที่กำลังเอือยๆอยู่ ด้วยใบหน้าที่ดูซีดลงไปของคนที่เดินผ่านผมมา

อืม..เขาเป็นอะไรกันมากหรือเปล่าเนี่ย ผมว่ากลิ่นตัวของผมมันก็โอเคนะครับ ไม่เห็นจะเหม็นเปรี้ยวเลยสักนิด กลิ่นผมหัวที่ยังไม่ได้สระของผมเอง ก็ไม่น่าจะแรงขนาดที่คนเดินผ่านจะทำหน้าเหยเกใส่ได้นี่น่า แล้วทำไมถึงเดินหลบผมกันขนาดนั้นกันละครับเนี่ย หรือว่านี้มันคือการปฎิวัติตัวผมอีกรูปแบบหนึ่ง ของคนที่ไม่หวังดีกับผมกันครับ ที่ตอนนี้กำลังเป็นที่นิยมทำใส่ผมกันในขณะนี้ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

ผมที่กำลังบ่นในใจได้สักพัก ก็เดินมาถึงห้องเรียนของตัวเองจนได้ แต่กลับต้องพบสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นในห้องเรียนเสียก่อน เสียงร้องไห้ที่ดังจ้าของใครบางคน ทำเอาผมแอบหลอนเบาๆในใจ บอกกับตัวเองว่าผมโดนใช่ไหมครับเนี่ย มาซะจัดเต็ม เรื่องเสียงกรีดร้องกันขนาดนี้

ผมค่อยๆเดินย่องเข้าไปดูช้าๆ ว่าเสียงร้องไห้ปานจะเป็นจะตายนั้นเป็นของใคร พร้อมกับเรย์ ที่เลื้อยมาเป็นกำลังให้กับผม ด้วยสายตาแอ๊บแบ๊วสไตล์งูน้อย ที่ตัวอ้วนขึ้นจนแทบไม่เหลือเค้าโครงงูอยู่แล้วทุกวันนี้ 

"แง...อึก..แง..ฮือ...ริทสึ...ริทสึ..อึก..อยู่ไหน..แง"

นั้น!! มีการเรียกชื่อของผมด้วยครับ ดูสิ ผมเคยไปทำอะไรใครไว้ ถึงขั้นเสียชีวิตเลยรึไงกัน ทำไมถึงได้มาหลอกหลอนผมแบบนี้กันละ เอ๋ หรือว่าผมจะดูเป็นคนดี พวกวิญญาณก็เลยมาขอส่วนบุญของผมกันเนี่ยครับ..ไม่น่าเลยริทสึ ผมบอกนายแล้ว ว่าอย่าแผ่ออร่าคนดีมากเกินไป เห็นไหม เพราะนายเหมือนคนดี(?)มากเกินไป เลยถูกวิญญาณมาหลอกเอาแบบนี้

"รึทสึ!!!"

แต่เจ้าวิญญาณร้ายที่กำลังร้องไห้อยู่ตรงที่เก้าอี้ของผมอยู่ ตอนนี้กลับพุ่งตัวเข้ามาหาผมทันที ที่ผมเดินพ้นขอบประตูห้องเข้าไปได้สองก้าว ด้วยความเร็วแสงปานฟาส7 เร็วแรงทะลุนรก กระโดดโถมทั้งตัวเข้ามากอดที่รัดอย่างแน่น ที่อกพระเอกๆของผม จนผมเซไปเล็กน้อย ก่อนที่จะตั้งหลักได้ในที่สุด 

ด้วยท่าหมุนติ้วไปรอบตัวเอง เหมือนการหมุนตัวเองของดวงดาว อยู่ประมาณสักห้าหกที โดยที่มีตัวของคนที่ผมคิดว่าเป็นวิญญาณ มาเกาะตัวของผมจนตัวลอยจากพื้น หมุนติ้วไปด้วยกันกับผม ที่กำลังเล่นบทพระเอกในหนังรักคอมเมดี้อยู่ ก่อนที่จะหยุด เพราะเกิดอาการเวียนหัวขึ้นมากระทันหัน จนแทบอ้วก

มองหน้าเจ้าวิญญาณที่บังอาจมาทำลายมาดหล่อๆของผม ให้ย่อยยับ ด้วยการเกือบอ้วกแตกหน้าประตูห้องเรียนแบบนี้

"ริกิ!!..เป็นอะไรเนี่ย!!"ริกิที่ถูกผมตะโกนอัดหน้าที่ดูเหมือนคนติดยา เงยหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นมามองหน้าของผมได้อย่างน่าสงสาร 

"ริทสึ..อึก..ริทสึไปไหนมา..อึก..ริกิ..กลัวอะ..อย่าทิ้งริกินะ..ริทสึ..ฮืออออ"ริกิที่พยายามที่จะไม่ให้เสียงสั่นจนพูดไม่รู้เรื่องเอ่ยขึ้น พร้อมกับเสียงสะอื้นเล็กน้อย

"เออ..คือ..อะไรกันเนี่ย.."ผมที่พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ที่อยู่ๆก็มีคนมาติดผมแจซะยิ่งกว่าฮิบิกินัมเบอร์วัน น้องชายสุดรักของผมแบบนี้เข้า ทำเอาผมชักจะไปไม่เป็น แถมอีกฝ่ายยังทั้งขี้แยและขี้กลัวมากเสียจน ผมแอบเหนื่อยใจ

เพราะคนประเภทนี้ละ ที่ผมมักจะหาทางรับมือไม่ค่อยจะได้ ต่างจากฮิบิกิ ที่ถึงแม้จะร้องไห้บ่อย แต่ก็เป็นแค่ตอนที่ผมไม่ตามใจฮิบิกิก็แค่นั้น แถมเดี๋ยวนี้ยังดี ที่ร้องไห้แค่แปปเดียว เดี๋ยวก็หยุดร้อง ถ้าผมไม่ทำท่าทีว่าจะสนใจอีกฝ่ายอย่างที่ฮิบิกิ พยายามจะเรียกร้องความสนใจจากผม

ต่างจากริกิเด็กหนุ่มที่อ่อนต่อโลก ทุกครั้งที่รับรู้ได้ถึงอันตราย ที่ไม่ว่าจะหนักหรือเบาแค่ไหนก็ตาม ริกิ จะหนีเอาตัวรอดไปก่อนใครเพื่อน แต่ไม่เคยร้องไห้ออกมา เพราะไม่กำลังพยายามต่อสู้กับอาการตื่นกลัวของตัวเองอยู่ตลอดเวลา เพื่อที่จะได้หายกลัวเร็วๆ

แต่ในเวลานี้ คนที่เก็บอารมณ์อ่อนไหว ไว้ได้มากที่สุดในเกมจีบหนุ่มอย่างริกิ กลับมาร้องแค่เพียงเพราะผมหายไปปลดทุนระเบิดออกจากร่างกายแค่เพียงแปปเดียว กลับทำให้จุดอารมณ์ของริกิ ที่เก็บกักมานานแตกออกได้อย่างง่ายดาย นั้นจึงทำให้ผมไม่รู้ว่าควรจะเริ่มทำอย่างไรดี กับสภาพของผมกับริกิ ที่กำลังกอดกันกลมอยู่หน้าประตูห้อง โดยมีคนเดินผ่านไปมา มองอย่างสนใจ 

ปัง

ผมที่ไม่อาจทนกับสายตาที่ราวกับว่าผมกำลังรังแกริกิอยู่ ถึงขั้นต้องเอือมมือไปด้านหลัง แล้วปิดประตูห้องอย่างแรงจนเกิดดังปังเกิดขึ้น

"ริทสึ..ริทสึ..อึก..ริทสึ..ริกิกลัว...ฮึก.."ริกิที่ปากก็เริ่มเรียกหาแต่ชื่อของผมไปมา ราวกับเป็นตุ๊กบันทึกเสียง เพียรเรียกชื่อของผม อย่างกับคนที่กลัวจะลืมชื่อของเพื่อนที่เพิ่งเคยเจอ อย่างพยายามจะจำให้ได้

ผมที่เพิ่งนึกได้ ว่ามีผ้าเช็ดหน้าอยู่ในกระเป๋าเสื้อเตรียมจะล่วงออกมาเช็ดน้ำตาให้กับริกิ เรย์เลื้อยออกมา พร้อมกับในปากเล็กๆ ที่คาบเอาผ้าเช็ดหน้ามาให้ผมกับมือ ก่อนที่จะเลื้อยกลับเข้าไปนอนต่อในกระเป๋าเสื้อด้านใน 

เมื่อได้ผ้าเช็ดหน้ามาไว้ในกำมือแล้ว ก็เริ่มลังเล ว่าควรจะซับน้ำตา ที่เริ่มจะเปื้อนเสื้อสูทตัวนอกของผมให้กับริกิดีไหม เพราะยังไงเสีย อีกฝ่ายก็ยังเป็นเด็กผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง จะให้มาทำอะไรแบบนี้ มันจะไปทำให้ริกิร้องไห้หนักกว่าเดิมหรือเปล่า

ในขณะที่กำลังลังเลว่าจะทำไม่ทำดี เรย์ก็เลื้อยออกมาอีกครั้ง พร้อมกลับเลื้อยขึ้นมาบนคอของผม งับเบาๆเข้าที่แก้มเบา ๆ แล้วปล่อย ก่อนที่จะชูคอหันไปมองริกิ แล้วหันกลับมามองหน้าผม อย่างกับจะบอกว่าให้รีบเอาผ้ายัดปากของเข้าริกิสักที คนจะนอนหนวกหู ละมั่ง ตามที่ผมจิตนาการเอาจากสายตาของเรย์

"ย..หยุดร้องได้แล้วริกิ.."ในเมื่อไหนแล้วก็ไหนๆ ผมจะเซอร์วิสนายหน่อยละกัน

แล้วกระชากผมสีดำของริกิออกห่างจากอกของผม แล้วเอามือไปประคองหน้าขอริกิขึ้นมามองผม พร้อมกับอีกมือ จับผ้าเช็ดหน้าสีขาวของตัวเองแน่น เช็ดคราบน้ำตาของริกิให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ริกิที่ตอนแรกร้องโอ๊ยออกมา เพราะแรงดึงที่ผมอย่างแรง หยุดร้องไห้ลงเสียดื้อๆ จนผมสงสัย แต่ไม่ได้ว่าอะไร

สำรวจเค้าโครงใบหน้าของริกิไปในตัว ซึ่งพอดูจริงๆแล้ว ริกิในตอนนี้มีเค้าโครงความหล่อฉายออกมาแล้วละครับ เพียงแต่ริกิชอบที่จะก้มหน้าจนผมลงมาปกใบหน้ากึ่งสวยกึ่งหล่อของริกิไปเสียหมด

ผมเอือมมือไปปัดป่อยผมของริกิออก เพื่อมองใบหน้าของริกิให้มากขึ้นกว่าเก่า ส่วนมือข้างที่ถือผ้าเช็ดหน้าเอาไว้ เปลี่ยนไปกอบกุมใบหน้าของอีกฝ่ายแทน

ก่อนที่ผมจะอุ้มริกิขึ้นมาอีกครั้ง จนริกิที่กำลังดูเหมือนคนที่กำลังเหม่อลอย สะดุ้งโผตัวเอามากอดคอผมเอาไว้แน่น ทำเอาเรย์ที่พันอยู่รอบคอของผม หนีเข้าในเสื้อแทบไม่ทัน 

สาวเท้าเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม วางริกิลงกับเก้าอี้ ส่วนตัวเองเดินไปเอาเก้าอี้มาอีกตัว เพื่อที่จะได้นั่งเสียที่ จากที่ยืนให้เมื่อยขาตัวเองมานาน แล้วส่งผ้าเช็ดหน้าไปเช็ดคราบน้ำตาที่ใต้ตาคล้ำๆของริกิอีกครั้ง ก่อนที่จะยืนให้ริกิรับเอาไว้

"เอาไว้เช็ดน้ำตาซะสิ..เจ้าเด็กขี้แย้"ก่อนที่จะฟุบสลบคาโต๊ะไปตามเดิม เมื่อทำตัวหล่อๆ ข่มรัศมีของริกิเสร็จสิ้นเป็นที่เรียบร้อย พร้อมกับเบ้ปากให้กับเจ้าพวกสามโจ๋ที่มาช้า ทำให้ผมเผชิญกับน้ำตาของริกิเพียงคนเดียวแบบนี้.. เล่นซะจนเข่าผมแทบทรุด ไม่รู้จะจัดการกับเหตุการณ์แบบนี้อย่างไร แต่ผลท้ายก็จัดการได้ ตามสไตล์พระเอกและตัวประกอบฉาก..เฮ้อ..ช่างเป็นอีกวันที่เหนือยล้าจริงๆสำหรับผมละครับ