วุ่นนัก รักยัยตัวแสบ

       



          "อยู่ร่วมกันไม่ได้ใช่ไหม ไม่อยู่ก็ไม่อยู่สิ คนใจแคบหูเบาเขาก็ไม่อยากอยู่ด้วยหรอก "

   
    ลูกแก้วพูดพลางน้ำตาก็ไหลลงอาบแก้มนวลสองข้าง   เธอตัดสินใจเก็บสัมภาระส่วนตัวไม่กี่อย่างเพื่อจะไปจากบ้านหลังนี้   ดังคำว่ากล่าวของผู้ปกครองในนาม   ลูกแก้วเศร้านึกย้อนกลับไปในวัยเด็กที่พ่อแม่ของปราณไปขอเธอมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า   และรับเธอมาอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะน้องสาวของปราณ  ไม่เคยมีวันไหนเลยที่เขาจะไม่ดุด่าเธอ  เเละทุกๆครั้งก็มักจะจบด้วยน้ำตาของเธอ


    ปราณยืนมองลูกแก้วขึ้นรถแท็กซี่จนรถเลี้ยวออกไปไกลสุดสายตา   เขาถอนหายใจออกมาเหมือนโล่งใจที่ต่อไปนี้เขาจะไม่ต้องคอยปวดหัวกับเธออีก   แต่ทำไมนะหัวใจเจ้ากรรมมันถึงไม่รู้สึกดี    หรือที่จริงแล้วเขาไม่อยากให้เธอไปกันแน่      คืนนี้คงเป็นอีกคืน   ที่เขาคงข่มตาให้หลับได้ยากเหลือเกิน