คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่3-3
ราคีบ่วงรัก
“ไว้จะบอกให้ มีอะไรอีกไหมแม่คุณ”
“เอ่อ มีค่ะ” เรื่องที่พูดไปก่อนหน้านั้นคือเรื่องรอง เรื่องนี้ต่างหากที่เธออยากพูด “เมื่อก่อนปอไม่รู้ว่าพี่อาชใช้ชีวิตยังไงบ้าง แต่ตอนนี้...”
“ฉันจะไม่เปลี่ยนอะไรเพื่อผู้หญิงอย่างเธอ อย่าได้ริอ่านมาสั่ง !” อาชวินขบกรามแน่น จ้องหน้าเธอแบบดุดันขนขนหลังคอลุกชัน
“ปอเข้าใจค่ะ พี่อาชยังสามารถออกไปดื่มกินกับเพื่อนๆ ได้”
“เป็นแม่หรือไง ถึงได้มาสั่ง !”
“…”
“สำนึกบ้างว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน อีกอย่าง...ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของเธอ ถึงคุณย่าหนุนหลังอย่าคิดว่าจะมาตีฝีปากแบบนี้”
ปวริศากำมือแน่น เขาต่อว่ารุนแรงถึงขนาดดึงกำพืดเธอมาเหยียบเล่น แต่สิ่งที่อาชวินพูดมานั้นมันก็ไม่ผิดหรอก เธอไม่ใช่สายเลือดเดียวกับเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณย่า
ไม่รู้ด้วยซ้ำ...ว่าตัวเองมาจากไหน พ่อแม่หน้าตายังไง
“ขอโทษค่ะ ปอผิดเองที่พูดไปโดยไม่คิด จริงอย่างที่พี่อาชบอก...ปอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน ที่อยากตกลงกับพี่ก็มีแค่นี้แหละค่ะ ขอตัวเอาของขึ้นไปเก็บก่อนแล้วกันนะคะ ส่วนงานเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าปอจะไปคุยกับพี่วิดู”
นาทีนี้เธอไม่สามารถต่อปากต่อคำกับผู้ชายคนนี้ได้อีก ยังไงเขาไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของคนอื่นอยู่แล้วยิ่งเป็นเธออย่าได้ไปคาดหวัง สิ่งที่อาชวินพูดมามันค่อนข้างจี้จุดปมด้อยจนไม่สามารถเถียงได้สักคำ กระบอกตาร้อนผ่าวทำให้ต้องหอบข้าวของไว้ในอ้อมอกเร่งฝีเท้าขึ้นห้องทันที
“สำอิดสำออยเหลือเกิน !” ผู้หญิงปากดีทำทีวางมาดขีดเส้น อยากจะบงการชีวิตคนอื่น ปวริศาคิดว่าตัวเองเป็นใคร อยู่ที่นี่ไม่กี่วันถึงได้เอ่ยปากสั่งนู่นสั่งนี่
อยากจะรู้นักว่าจนทนได้นานแค่ไหน !
นี่มันอะไร...
เพราะรู้สึกคอแห้งๆ รวมถึงได้ยินเสียงแปลกๆ จากห้องข้างๆ เลยเดินออกมาดูค่อยลงไปข้างล่าง แต่สิ่งที่เจอนั้นทำเอาเธอหน้ามืด มองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจหนักอึ้งแข้งขาหนักเหมือนมีหินมาถ่วงไว้ ประตูห้องนอนของอาชวินเปิดอ้ากว้างทำให้เห็นสองร่างกอดเกี่ยวกันหน้าตู้เสื้อผ้าไม่อายผีสาง เสียงครางดังลอดมาถึงตรงที่เธอยืนอยู่
โกรธ เกลียดและน้อยใจ…ทำแบบนี้ไม่ต่างจากการเหยียบหน้าเธอชัดๆ
กว่าจะรู้ตัวก็เผลอเดินเข้าห้องอาชวินเสียแล้ว กำปั้นน้อยเคาะประตูเสียงดังหลายครั้งจนสองร่างผละออกจากกัน แววตาเชือดเฉือนของชายหนุ่มที่จ้องมายังเธอเหมือนกับจะตรงเข้ามาบีบคออย่างไรอย่างนั้น
“อะไรวะ !” อาชวินสถบได้อย่างหยาบคาย
ภรรยาทางนิตินัยกลืนน้ำลายลงคอเจ็บแปลบในใจแต่ยังเชิดหน้าขึ้นได้ เลื่อนสายตามองสามีตัวเองก่อนจะเลื่อนมองผู้หญิงอีกคนที่ยกยิ้มให้ แต่มันคือรอยยิ้มที่เยาะเย้ยจนเธอรู้สึกอายแทน
“ปอ...หนวกหู” คนอย่างอาชวินแรงมา เธอไม่ควรแรงกลับ “อ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง”
“ไม่อยากได้ยินก็ไปนั่งอ่านบนหลังคาไป๊ รำคาญ !” นอกจากจะไม่แยแสแล้ว เขายังกดเธอต่ำกว่าเดิมด้วยแล้วรั้งผู้หญิงคนนั้นเข้าหาตัวแล้วบดจูบกันต่อหน้าต่อตา ทั้งที่เธอยังยืนอยู่ตรงนี้
ความรู้สึกเหมือนหน้ามืดไร้เรี่ยวแรงแต่ยังกัดฟันฝืนไว้ อาชวินกำลังเดินเกมของตัวเองเพื่อให้เธอเป็นฝ่ายยอมแพ้ไปเอง ในเมื่อเขากล้าทำแบบนี้เธอก็จะหน้าด้านยืนมองไม่ไปไหน ให้มันรูปไปว่าจะกล้าเล่นหนังสดกันแบบโจ่งแจ้ง
อาชวินเหลือบมองแม่ตัวดียังปักหลักอยู่ที่เดิม ไม่ได้ร้องไห้แล้ววิ่งหนีไปอย่างที่คิดไว้สักนิด ร่างอวบอั๋นยกแขนคล้องคอตั้งใจจะรั้งคอเขาโน้มต่ำลง แต่ทว่าชายหนุ่มกลับผละตัวออกก่อน
“ยืนทำอะไร จะไปไหนก็ไป”
“ไม่ล่ะค่ะ ปอจะยืนดูนี่แหละเพราะของจริงมันต่างจากในหนังสือเยอะเลย” ปวริศายักไหล่แล้วเอนตัวกอดอกพิงผนัง ทำใจมองเหมือนไม่เป็นอะไร
“ว่าไงนะ” คนเป็นสามีดันหมากตัวเองออก สาวเท้าหาหญิงสาวที่ยังทำตาใสใส่ “เธออ่านหนังสืออะไรปวริศา”
“หนังสือผู้ใหญ่ค่ะ ทำไมคะ อ่านไม่ได้หรือไง”
ความคิดเห็น