คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : บทที่4-1
ราคีบ่วงรัก
บทที่4
ท่าทางอาชวินจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ปกติไม่ค่อยให้ใครมาเพ่นพ่านแถวบ้าน มีแคร่ยกมาตั้งหน้าบ้านแถมยังตั้งวงกินเหล้าราวกับมีงานเลี้ยงฉลองอะไร พอมาถึงวิกานดาเดินแยกไปอีกด้าน
“เมียนายมาแล้ว”
คนเป็นเจ้านายชะงัก หันมองเห็นปวริศาลงจากมอเตอร์ไซด์ท่าทางเก้ๆ กังๆ เธอเดินตรงมาที่เขานั่งอยู่
“จักรยานไปไหน ให้ไอ้จ้อยเอาไปให้ ทำไมไม่ปั่นกลับมา” น้ำเสียงที่ดุกว่าปกติทำเอาคนงานที่อยู่รอบนั้นเงียบลงทันควัน ทำไมนายชอบดุเมียตลอดเวลา บางคนอยากเห็นคนอาชวินเข้าสมาคมพ่อบ้านใจกล้า แต่ดูแล้วเห็นจะยาก
“โซ่หลุดค่ะ” ตอบแบบไม่ค่อยพอใจนัก
อาชวินนึกขำที่แม่ตัวดีกล้ามองค้อน เขาปัดมือไล่ “ไปอาบน้ำไปเหม็นเหงื่อ”
“เหงื่อพี่อาชต่างหาก”
ไอ้จ้อยลอบยิ้ม ขณะที่ลุงมั่นโบกหัวลูกตัวเองเมื่อนายหันกลับมามองตาเขียวปั้ด
“ยังไงลงมากินข้าวด้วยกันนะครับคุณปอ”
“เอ่อ...ค่ะ” ปวริศาได้กลิ่นอาหารบางอย่างตั้งแต่เธอลงจากรถแล้ว แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เห็นลุงมั่นเอ่ยปากชวนแบบนี้ครั้นจะปฏิเสธก็อย่างไรอยู่
เท้าเล็กๆ รีบเดินขึ้นห้องพอพ้นรัศมีสายตาผู้คนเธอถึงกับยกมือปิดปาก รู้สึกพะอืดพะอมจนอยากล้วงคอ รู้แล้วว่ามันคือกลิ่นอะไร
มันคือปลาร้า...
อย่าว่าอย่างนี้อย่างนั้นเลยเธอกินไม่เป็นและไม่คิดจะกินด้วย ไม่ชอบและไม่อยากได้กลิ่นแค่ดมก็อยากวิ่งหนีไปไกลๆ อาจเพราะคุณย่าแขไขไม่กินปลาร้าเหมือนกัน มารดาของเธอจึงไม่เคยซื้ออาหารที่มีส่วนผสมปลาร้ามาที่บ้าน
ไม่อยากลงไปเลยแต่ก็รับปากไปแล้ว ถ้าทำอย่างที่ใจคิดคงเสียมารยาทน่าดู
เสียงเฮฮาหน้าบ้านทำให้ปวริศาต้องจำใจเดินเข้าไปนั่งขอร่วมวง แน่นอนว่าเธอได้นั่งข้าง ‘นาย’ เพราะมีคนหลีกทางให้แบบรู้งาน จากตอนแรกที่เคยตื่นเต้นตอนนี้เริ่มคุ้นชินแต่ก็ยังประหม่าพอสมควร
ยิ่งไปกว่านั้นอาหารตรงหน้าทำให้เธอหน้าเสีย มือจิกกับขากางเกงไว้แทบขาด ไม่อยากมองในแง่ร้ายแต่ก็อดไม่ได้จริงๆ เหลือบมองไปทางอาชวินเห็นเขาตักกินอย่างสบายใจแถมยังเลิกคิ้วใส่เธออีก
“นี่ของคุณปอค่ะ ปุ๋ยทำสุดฝีมือเลยนะคะ”
ท่าทางพะอืดพะอมแต่ยังพยายามเก็บกลั้นไว้สุดฤทธิ์ของปวริศาทำเอาอาชวินมีความสุข ตั้งแต่เล็กจนโตยัยตัวดีคงโดนเลี้ยงแบบประคบประหงม กินนอนในบ้านและทรัพย์สินของพ่อเขา ทั้งที่ตัวเองไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ ทั้งสิ้น สบายมามากพอแล้วหัดลำบากเสียบ้าง
“ขอบคุณมากนะคะ” โชคยังดีที่ปุ๋ยไม่ได้อยู่รอ ไม่อย่างนั้นคงทำใจลำบาก
ขนมจีนน้ำยาป่า กลิ่นปลาร้าลอยหึ่งขึ้นมา ส้มตำปูปลาร้า แกงเห็ดแน่นอนเธอคิดว่าใส่ปลาร้าเหมือนกัน ไม่มีอาหารจานไหนที่ไม่ใส่ปลาร้า ไม่รู้อาหารมันเข้ากันยังไง และทุกคนดูมีความสุขกับการกินมาก เธอเข้าใจว่าคนชอบก็คงอร่อย แต่คนไม่ชอบอย่างเธอนี่สิกำลังจะตาย
“กินซะสิ นั่งมองมันทำไม หรือไม่กล้ากินฝีมือนังปุ๋ย” อาชวินโพล่งออกมาเสียงดังพอสมควร ชนิดที่ว่าทุกคนชะงักแล้วกันมองเธอเป็นตาเดียวโดยเฉพาะปุ๋ย
ปวริศามองสามีทางนิตินัยน้ำตาคลอ เธอเห็นรอยยิ้มนั้น...
“พี่อาชแกล้งปอ” ว่าเบาๆ อาชวินไหวไหล่ไม่สนใจ
เหมือนเธอกำลังโดนกดดันจากสายตาคาดหวังของคนงานหลายๆ คน แรกเริ่มมักมีคำถามต่างๆ นานาว่าสาวเมืองกรุงอย่างเธอจะทนใช้ชีวิตที่นี้ได้อย่างไร หลายเสียงบอกดูเงอะงะน่าจะรักงานสบายคงหยิบจับอะไรไม่เป็น ซึ่งเธอไม่อยากให้คำครหาพวกนั้นกลับมาทำร้ายตัวเองและคุณย่ารวมถึงมารดาอีก
ความคิดเห็น