คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บทที่4-2
ราคีบ่วงรัก
เหมือนเธอกำลังโดนกดดันจากสายตาคาดหวังของคนงานหลายๆ คน แรกเริ่มมักมีคำถามต่างๆ นานาว่าสาวเมืองกรุงอย่างเธอจะทนใช้ชีวิตที่นี้ได้อย่างไร หลายเสียงบอกดูเงอะงะน่าจะรักงานสบายคงหยิบจับอะไรไม่เป็น ซึ่งเธอไม่อยากให้คำครหาพวกนั้นกลับมาทำร้ายตัวเองและคุณย่ารวมถึงมารดาอีก
ตะกร้าผักข้างหน้าถูกมือบางเลื่อนเข้าหาตัว จัดการโรยถั่วฝักยาวที่ถูกซอยเล็กๆ พร้อมกับกะหล่ำ ใช่ว่าเธอจะไม่เคยกินขนมจีน น้ำยาป่าก็เคยกินเหมือนกันเพียงแต่ไม่ใส่ปลาร้าเท่านั้น ปวริศากลั้นใจตักกินโดยไม่แสดงท่าทีที่น่าเกลียดออกไป ทั้งที่ข้างในกำลังพะอืดพะอมเต็มที่
น้ำแก้วแล้วแก้วเล่าถูกกระดกจนเธอรู้สึกจุกไปหมด แค่นกินจนน้ำตาจะไหล
“กินเก่งเหมือนกันนะเนี่ย เห็นตัวเล็กๆ นึกว่าจะกินคำสองคำ” ลุงมั่นยกมือให้
“นึกว่าเมียนายกินปลาร้าไม่เป็นเสียอีก จะได้ตักน้ำยากะทิให้ เห็นนายบอกชอบน้ำยาป่าแต่พอตักให้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้”
“เห็นแบบนี้นายก็มีมุมหวานไม่หยอก” เสียงครื้นเครงดังขึ้น หลายคนหัวเราะชอบใจรวมถึงอาชวินด้วย แต่คนที่ขำไม่ออกคือปวริศา เธอโกรธเขาเหลือเกินกลั่นแกล้งทั้งที่มีอย่างอื่นที่เธอพอจะกินได้
“ปอขอตัวก่อนนะคะ ปวดๆ หัวอยากรีบนอน” นาทีนี้ยอมเสียมารยาท บอกเสร็จแล้วเดินลิ่วๆ เข้าบ้านไปเลย
“สงสัยจะเขิน” ไอ้จ้อยตั้งข้อสงสัย เสียงโห่ร้องดังขึ้นอีกระลอกเมื่อนายลุกขึ้นเดินตามเมียเข้าไปติดๆ
“แบบนี้ฟาร์มเราคงมีนายน้อยอีกในไม่ช้า”
“เห็นนายมีเมียเป็นตัวเป็นตนแบบนี้ค่อยดีหน่อย กลัวจะเสร็จอีพวกข้างทาง พวกนั้นเกาะแน่นยิงกว่ากาวตราช้างเสียอีก ไม่รู้จะใช้อะไรแงะ”
อาชวินเห็นแผ่นหลังบอบบางวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำไป สักพักได้ยินเสียงอาเจียนดังออกมา สภาพยัยตัวดีดูไม่จืดเท่าไหร่ แล้วเขาไม่มีความคิดที่จะเข้าไปช่วยลูบหลังแต่อย่างใด กินปลาร้าแค่นี้ถึงกับต้องวิ่งมาอ้วก
มือเล็กควานหาที่กดชักโครก หางตาเหลือบเห็นใครบางคนยืนพิงขอบประตู ปวริศาเม้มปากเข้าหากันแน่นทำเป็นไม่สนใจ เดินไปที่อ่างล้างหน้าเปิดน้ำกลั้วปาก ตอนนี้เธอปวดหัวตึ้บๆ จากการล้วงคอเพื่อให้อาเจียนออกมา ไม่อย่างนั้นคืนนี้นอนไม่หลับแน่ๆ
“กระแดะ” นี่คือถ้อยคำร้ายๆ ที่ทำให้ใจคนฟังเจ็บช้ำ
จะว่าเธอสร้างภาพหรือตอแหลอะไรก็ช่าง ไม่เถียงสักนิดเพราะเป็นเรื่องจริง เธอกลัวคนรอบข้างเสียใจทั้งที่จะปฏิเสธก็ได้ว่าตัวเองไม่กินปลาร้า
เธอสร้างเรื่อง ทำให้มันวุ่นวายเองแหละ
“ถึงกับมาล้วงคออ้วก เกินไปมั้ง”
“ฮึ !” ปวริศาโกรธจัดมองหน้าคนใจร้ายผ่านม่านน้ำตาที่เอ่อคลอขึ้นมา
“พี่อาชอย่าเล่นแบบนี้อีกนะ ไม่งั้นปอจะทอดไข่ให้พี่กินทุกมื้อ”
“กินไม่ได้ปฏิเสธไปก็จบ โง่เง่ารับมากินอีก ประสาท !” เห็นมาล้วงคอน้ำหูน้ำตาไหลแบบนี้ไอ้เขาก็รู้สึกสนุก แต่พอเจ้าตัวกลับมาต่อปากต่อคำไอ้ความเอ็นดูดันโผล่พรวดเข้ามา
ตลก !
“พี่อาชนั่นแหละ มันเป็นเพราะพี่อาช !” เธอโกรธจริงๆ แล้วนะ หลายวันที่ผ่านมานี่อะไรเบานิดเบาหน่อยก็พอทำใจได้ ไม่เก็บเอามาถือสาแต่ต่อไปจะไม่ยอมแล้ว
ครั้งนี้อาชวินแกล้งหนักเกินไป !
“อะไรวะเนี่ย !” แม่ตัวดีนึกบ้าพลังหรือไงถึงได้ตรงเข้าทุบอกเหมือนคนโกรธแค้นแต่ชาติปางก่อน ทุบไปร้องไห้ไปท่าทางจะโกรธของจริง ยิ่งได้ยินเสียงสะอื้นอาชวินยิ่งอารมณ์ดีถึงขนาดหัวเราะร่วน
ปวริศามองค้อนเม้มปากเป็นเส้นตรงน้ำตาไหลพราก อยากยกมือฟาดแก้มฟาดปากที่ชอบพูดจาร้ายๆ ออกมาเหลือเกิน
“รู้ตัวไหมว่าพี่อาชปากสุนัขมาก !”
“อ๋อ ปากหมาน่ะเหรอ” เขารับคำหน้าแย้ม ไม่สะทกสะท้านสักนิด “ได้ข่าวว่าแอบรักผู้ชายปากหมาไม่ใช่หรือไง !”
“รักได้...ก็เลิกรักได้เหมือนกัน” หญิงสาวพูดเสียงเบาเมื่อโดนจับความรู้สึกได้จังๆ ก้มหน้าไม่สบตาคนตัวโตด้วยซ้ำ ยกมือปาดน้ำตาออกไป โกรธทั้งเขาโกรธทั้งตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้
ความคิดเห็น