คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่2 มัดมือชก 3
ราคีบ่วงรัก
แม้นีรนาทไม่เห็นด้วยเท่าไหร่กับการตัดสินใจของแขไข แต่ลูกสะใภ้อย่างเธอจะต่อต้านอย่างไรได้ในเมื่อท่านเห็นสมควรแบบนั้น ฝ่ามือบางลูบศีรษะปวริศาอย่างปลอบโยนเหมือนทุกครั้งที่ลูกมีเรื่องไม่สบายใจ
“คิดอะไรน่ะเรา กำลังคิดว่าแม่กับคุณย่าผลักไสเราหรือไง”
“ปออยากอยู่กับคุณย่ากับคุณแม่ค่ะ”
“ปออายุเท่าไหร่แล้ว เรียนจบแล้ว ถึงเวลาที่ต้องออกจากอ้อมอกแม่ได้แล้วนะลูก” มันก็จริงอย่างที่ท่านว่า เพราะเธอตัวติดกับท่านมาตั้งแต่เล็ก เรียกได้ว่าไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ทำให้เป็นคนที่มีเพื่อนน้อย เพราะเพื่อนชวนไปเที่ยวไหนเธอมักจะปฏิเสธเสียส่วนใหญ่
“คุณย่าท่านไม่อยากให้ปอไปอยู่กับคนอื่น ท่านอยากให้ปอลงเอยกับคุณอาช เพราะท่านรู้ว่าปอเองก็แอบชอบคุณอาชอยู่”
“คุณแม่” ปวริศามองหน้ามารดา มือไม้สั่นไปหมดกลัวว่าท่านจะโกรธกับเรื่องนี้
“ท่านคุยเรื่องนี้กับคุณอาชไว้สักพักแล้ว ทางนั้นไม่ได้ปฏิเสธอะไร”
ปวริศาถึงกับควบคุมสีหน้าตัวเองไม่อยู่ เธอรู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังยิ้ม แถมก้อนเนื้อข้างซ้ายเต้นกระหน่ำแบบรุนแรง นั่นหมายความว่าอาชวินตกลงที่จะแต่งงานกับเธองั้นเหรอ
แต่พอคิดอีกทีหัวใจที่พองโตเมื่อครู่กลับฟีบลง มันก็คงเป็นเพราะคุณย่าเป็นคนเอ่ยปาก หากท่านพูดมีหรือที่จะกล้าขัด รู้อยู่แล้วว่าอาชวินรักคุณย่าไม่แพ้เธอ
ก็เขาเป็นย่ากับหลานกันจริงๆ ไม่ใช่ตัวปลอมอย่างเธอ
“แต่คุณแม่คะ ปอต้องอยู่ที่นี่จริงๆ เหรอคะ ไม่เห็นต้องรีบขนาดนั้น...”
บีบมือลูกรักเมื่อรู้คำตอบ การที่ปวริศาไม่ค้านนั่นเท่ากับว่าลูกเต็มใจในการตัดสินของแขไข แก้มแดงๆ บวกท่าทางเขินอายเมื่อครู่ทำให้เธออุ่นใจครึ่งหนึ่ง อย่างน้อยๆ ลูกก็ได้อยู่กับคนที่ลูกรัก
แต่ผู้ชายคนนั้นจะรักลูกของเธอหรือเปล่ามันอีกเรื่อง...
“คุณอาชเขาอายุสามสิบห้าแล้ว ส่วนปอก็ยี่สิบสี่ ปอเข้าใจแล้วใช่ไหมลูก”
‘แม่นาท ตาอาชกับยัยปอคือความหวังสุดท้ายของฉัน ก่อนจะตายจากโลกนี้ฉันก็อยากจะเห็นหน้าเหลนเหมือนกัน’
ปวริศาหน้าร้อนผ่าวเมื่อคิดลึกๆ ลงไป อาชวินกับเธอห่างกันสิบเอ็ดปีเชียว แต่ทำไมความรู้สึกของเธอเหมือนเขาอายุยังไม่ถึงสามสิบห้าเลยล่ะ ถ้าให้พูดตามจริงอาชวินดูหล่อและหนุ่มกว่าที่คิดไว้เยอะ
“พี่อาชเขา...รู้เรื่องนี้แล้วจริงๆ ใช่ไหมคะ”
“รู้แล้วจ้ะ มีแต่เรานี่แหละที่ยังไม่รู้ว่าคุณย่าท่านจะจับมัดมือชกพรุ่งนี้เช้า”
“พรุ่งนี้เหรอคะ”
“ตื่นมาเดี๋ยวก็รู้เอง แม่แอบบอกเพราะกลัวปอจะตกใจ” มองหน้าลูกเต็มตาอีกครั้ง “ปอของแม่โตเป็นสาวแล้ว ที่ผ่านมาแม่ภูมิใจในตัวปอนะลูก”
หญิงสาวโถมตัวกอดมารดาน้ำตาซึม ในวันที่สูญเสียครอบครัวทั้งหมด แม้ตอนนั้นจะยังไม่รู้ความก็ตาม หากไม่ได้อ้อมกอดที่อบอุ่นของท่านมาช่วยไว้ ป่านนี้เธอคงว้าเหว่อยู่ที่ไหนสักที่
“ปอรักแม่ค่ะ ไม่เคยคิดว่าแม่เป็นคนอื่น คิดแค่ว่าแม่เป็นแม่ของปอจริงๆ”
“จ้ะ แม่ก็รักหนู มาจัดที่นอนกันดีกว่า สักพักเดี๋ยวคุณย่าคงขึ้นมา ว่าแต่ปอนอนที่พื้นไม่ปวดหลังเหรอลูก”
ปวริศาส่ายหน้ายิ้มๆ มองที่นอนแบบพับได้ขนาดสามฟุต “สบายมากค่ะแม่ ปอจะไม่เรื่องมากอยู่แล้ว หัวถึงหมอนก็คงหลับปุ๋ย”
หากอยู่ที่นี่เดาว่าเขาคงให้เธอนอนห้องนี้ มากกว่าการนอนห้องเดียวกับเขา ภาวนาให้เป็นแบบนั้นเพราะถึงอย่างไรก็ยังเตรียมใจไม่ทันอยู่ดี
เช้าตรู่วันต่อมาปวริศารีบตื่นขึ้นมาเป็นลูกมือในการทำมื้อเช้า เธอตื่นแบบนี้เป็นประจำทุกวันแต่กับวันนี้มันต่างออกไป เพราะเมื่อคืนมีเรื่องให้คิดเยอะแยะไปหมด ไม่ว่าจะพยายามข่มตาให้หลับยังไงก็หลับไม่ลง
ต้องอยู่ที่นี่...อยู่กับเขา แค่คิดหัวใจก็หดหู่เศร้าใจเหลือเกิน เป็นเรื่องที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวหรือเตรียมใจ และแม้ว่าอาชวินจะรับรู้และยอมรับคำขอของคุณย่าก็ตาม แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาเรียกได้ว่าติดลบ
เจอกันเมื่อวานในรอบหลายปี เขายังไม่รับไหว้เธอเลยด้วยซ้ำ
ความคิดเห็น