Fic บารามอส : ฝันซ้อนฝันหรือความจริง?

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เรื่องนี้  คาโลจะซวยงับ

ในที่สุดก็สามารถอัพจนจบได้ซักที  ทีแรกกะว่าจะให้คาโลเจอซักสี่ห้าเรื่อง  แต่เปลี่ยนใจ  กลัวว่าเรื่องมันจะยาวเกินไป

ไม่รู้เมื่อตะกี้เป็นอะไร อัพแล้วมีปัญหา  ขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่สละเวลาเข้ามาอ่านเรื่องนี้จนจบฮับ

ปล.  ให้เก็บไปนึกต่อแล้วกันว่าเกิดอะไรขึ้น?

เนื้อเรื่อง

“พวกนายทำอะไร?”   เจ้าชายคาโล  วาเนบลี   แห่งคาโนวาล เอ่ยขึ้น  หลังจากที่คาโลเลิกจากการประชุม  แล้วกลับมาห้องที่  ก็พบว่า  คิล  ฟีลมัส   นักฆ่าแห่งซาเรส  กับเฟริน หรือมีอีกนามว่า  เจ้าหญิงเฟลิโอน่า เกรเดเวล  แห่งเดมอสและบารามอส  กำลังทำอะไรบางอย่าง

เมื่อสองคนนั้นรู้ตัวแล้วหันมา  ดูเหมือนว่าคิลไม่ก็เฟรินซ่อนของบางอย่างเอาไว้ด้วย

“ไม่มีอะไร?”  เฟรินตอบ   คาโลไม่ทันได้อ้าปากถามต่อ  เฟรินและคิลรีบนอนกันทันที  ราวกับว่านัดแนะกันไว้    ในเมื่อทั้งสองคนเลี่ยงที่จะไม่เปิดโอกาสให้คาโลได้ถาม

*“ไว้ถามพรุ่งนี้ก็ได้มั้ง?”*  คาโลคิด  คาโลนั่งอ่านรายงานการประชุมสักครู่  แล้วถึงจะนอนที่เตียง

เมื่อคาโลนอนหลับสนิทแล้ว  คิลกับเฟรินที่หลับก่อน ต่างก็ค่อย ๆ ย่องมาที่โต๊ะ

“แน่ใจนะว่า  ไม่เป็นไรจริง  ๆ”  คิลกระซิบถาม    ขณะที่เฟรินล้วงหยิบอะไรบางอย่างออกมา

“เออน่า!  ไม่ต้องห่วง  พ่อเป็นคนให้มานะ  ก็ต้องลองใช้สิ”  เฟรินบอก

“แต่ฉันกลัวว่า  เพราะว่าแกใช้นะสิ  เรื่องมันจะหยิ่งยุ่ง!”  ปากพูดไปอย่างนั้น  แต่คิลเองก็อยากรู้เหมือนกัน

“ใช้ได้แล้ว   ไปนอนต่อเถอะ  พอถึงพรุ่งนี้เช้าก็หมดพอดี”   เฟรินบอก  เมื่อทำอะไรบางอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว   เฟรินหาที่วางของแล้วซ่อนเอาไว้  ไม่ให้คาโลเห็น  จากนั้นทั้งสองคนถึงค่อยนอนหลับต่อ

และแล้วกลิ่นหอมเริ่มโชยตลบอบอวลไปทั่วห้องพักหัวหน้าป้อมอัศวิน   นั่นก็คือจุดเริ่มต้นก็เรื่องนี้..........................

///////////////////////////////////////////////

หลังจากที่คาโลอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าสวมอยู่นักเรียนเรียบร้อยแล้ว  คาโลก็ก้าวออกจากห้องน้ำ 

แต่แล้ว...............คาโลก็เห็นว่า..................เฟรินสวมชุดนักเรียนหญิง  ซึ่งเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ!!!!  ที่เจ้าตัวยอมใส่เอง โดยที่คาโลไม่ต้องบังคับ!!! 

*“เริ่มเป็นกุลสตรีแล้วซิ”*   คาโลคิด  แต่ว่า..........คาโลหันไปเห็นอีกคนแล้ว  ตกใจจนเผลอร้องออกมา

“เฮ้ยยยย!!!!!”   คิลกับเฟรินสะดุ้งตกใจพร้อมกัน แล้วรีบกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น  ทำไมคาโลถึงได้ร้องออกมา   แต่เมื่อสังเกตแล้ว  ไม่เห็นมีอะไร? 

“คาโล  นายจะร้องทำบ้าอะไร?  เล่นเอาซะตกอกตกใจหมด”  เฟรินว่า

“นั่นดิ  แกไม่เห็นคิดจะร้องตกใจมาก่อนนิ”    คิลเห็นด้วย

*“พวกมัน?  ไม่รู้จริง ๆ  เหรอว่า?  ฉันตกใจเรื่องอะไร?”*   คาโลคิด

“แล้วตกลงนายตกใจเรื่องอะไรล่ะ?”  เฟรินถาม

“............................ก็ชุดที่คิลใส่นะซิ............มัน............”

“ชุดคิล?   อะไรกันคาโล    นายลืมแล้วหรือไง?  นี่นะเป็นชุดเครื่องแบบนักเรียนชายนะ”  เฟรินบอก   คาโลเห็นแล้ว ไม่อยากจะเชื่อ  (-*-)....................

*“พวกเขาต้องสติไม่ดีแน่ ๆ  ถึงบอกว่า.......................

บอกว่า..................

บอกว่า.......................

ไ อ้ชุดที่คิลใส่อยู่     มันเป็นกระโปรงจีบคลุมเข่า!!!!เนี่ยนะ!!!!!”*    คาโลคิด   แล้วอยากจะร้องออกมาจริง ๆ  ถ้าหากว่าคาโลไม่กลัวว่ามาดจะหลุดนะ  

“นายก็เหมือนกัน  ทำไมไม่ใส่กระโปรงล่ะ   แล้วนายใส่กางเกง  นี่เป็นชุดนักเรียนหญิงนะ”  เฟรินบอก

*“อ๊ากกก!!!  กระโปรงเป็นชุดนักเรียนชาย  กางเกงเป็นชุดนักเรียนหญิง!!!   โลกมันกลับตลปัตรไปแล้ว!!!   ฉันต้องฝันแน่ๆ  ๆ!!!!!”*    

“คาโล  รีบออกไปทานข้าวกันเถอะ” เฟรินเร่ง  คาโลเดินตามไปอย่างค่อนข้างจะหดหู่(แต่ภายนอกยังคงเย็นชา) 

เมื่อพวกคาโลไปถึงห้องอาหารดรากอน 

 *“อ๊ากกก!!!!!   กระเทยโ คเต็มไปหมดด!!!”*  คาโลร้องในใจ    เมื่อเห็นว่าเหล่านักเรียน(ชาย)ชาวป้อมอัศวินทั้งหมด  ล้วนสวมชุดเครื่องแบบกระโปรง!!!    (แต่นักเรียนหญิงนั้นสวมกางเกงซึ่งไม่เป็นปัญหาหรอก)  ซึ่งบางคนที่เดินผ่านไปมานั้น  แขนก็มีกล้ามเป็นมัด ๆ แล้วใบหน้ายังถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางอีก!!!   คาโลเห็นแล้วสยอง!!!!  จนอยากจะเป็นลมเสียจริง!!!  แต่ติดตรงที่ว่าถ้าหากไม่กลัวมาดหลุดนะ 

แน่นอนไม่ต้องพูดถึงเหล่าผู้สอนทั้งหลายที่เป็นเพศเดียวกันกับคาโลนั้น  สุดจะสยอง  สวมกระโปรงแถมใบหน้าของลอร์ดลาเวนกับผู้สอนบางท่าน   เองก็แต่งเติมด้วยเช่นกัน 

++++++++++++++++++

พรึ่บ!!!

แฮ่ก  ๆ  ๆ     คาโลสะดุ้งตกใจตื่น  เขาก็พบว่าเป็นเพียงแค่ความฝันจริง ๆ 

*“เป็นความฝันจริง ๆ ด้วย  แต่ก็ช่างเหมือนจริงเหลือกเกิน”*  คาโลคิด  เมื่อคาโลหันไปมองหน้าต่าง  เขาก็พบว่า  ท้องฟ้ากำลังจะสว่างพอดี   คิลกับเฟรินยังคงนอนหลับอยู่บนเตียง  คาโลจึงลุกไปอาบน้ำก่อน

“เฮ้ย! คิล  เมื่อคืนฝันเปล่าว่ะ?”  เฟรินกระซิบถามคิล  ขณะที่นั่งทานอาหานที่ห้องดรากอน

“ฝัน!  แต่ฝันบ้าอะไรก็ไม่รู้!!!”  คิลตอบ

“แต่ของที่พ่อให้มานี่ดีจริง   ๆ  เมื่อคืนฉันฝันว่าได้กินแอปเปิ้ลเป็นกองภูเขาแนะ!! แล้วตกลงแกฝันอะไรว่ะ? ”

“ฝัน..............ว่า............เรนอนกลายเป็นผีเสื้อสมุทรสิ”    คิลเอ่ยบอกอย่างแผ่วเบา  เฟรินได้ยินแล้วพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะกลั้นหัวเราะ  แล้วพูดต่อว่า

“คิลเอ๋ย?   ก่อนนอนแกคิดอะไรที่ไม่ดีหรือเปล่าว่ะ?  ถึงได้ฝันเห็นอย่างงั้นวะ”

“พอดีจำไม่ได้วะ  ว่าคิดอะไร  เฮ้ย!คาโล เมื่อคืน.........อุ๊บ!!”  คิลไม่ทันได้ตะโกนถามคาโล  ก็ถูกเฟรินเอามือปิดปากคิลไม่ให้ถามออกไป   เฟรินลากออกมาห่าง ๆ อีกด้วย

“นี่แก!!  จะบอกคาโลทำบ้าอะไรวะ?   จะให้คาโลมันยึดของไปหรือไง?  เดี๋ยวก็หมดสนุกหรอก!!”

“เออ   ไม่ถามก็ได้วะ” 

“เมื่อตะกี้คิลจะถามอะไร?”  คาโลเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“อ๋อ  เมื่อคืน คิลแค่จะถามว่านอนดึกหรือเปล่า?  ก็แค่นั่นแหละ”  เฟรินโม้เมตอบแทนคิล  แล้วรีบลากคิลไป

“สองคนนั้นต้องมีอะไรปิดบังอยู่แน่ ๆ”  คาโลคิด

/////////////////////////////////

“เฟริน ๆ   คาโลหลับแล้ว”   เสียงคิลสะกิดปลุกเฟริน  ที่ดันหลับไปจริง ๆ    เฟรินลุกขึ้นแล้วมองเห็นคาโล  ที่นอนหลับสนิทด้วยความเหนื่อย   คงจะหลับยาวไปถึงวันรุ่งขึ้น

“งั้นมาเริ่มเล่นกันต่อจากเมื่อคืนแล้วกัน  ยังมีเหลืออีกเยอะ”  เฟริยเอ่ยขึ้น  ขณะที่ไปรื้อกระเป๋าล้วงหยิบของอะไรบางอย่างออกมาเล่นสนุก  โดยที่คาโลก็ยังคงไม่รู้เหมือนเดิม  และก็โดนผลพ่วงไปด้วยเช่นกัน............

*“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันอีกล่ะเนี่ย???  

ทำไม?

ทำไม?

ทำไมฉันถึงกลายเป็นผู้หญิงไปได้!!!!!”*   คาโลคิดแทบจะบ้าตาย!!  เมื่อเขาห้องน้ำก็พบว่า  ร่างที่น่าจะเป็นเด็กหนุ่ม  กลายเป็นสาวน้อย  มันเปลี๋ยนไป๋!!!!  ได้ยังไง???   คาโลรีบอาบน้ำแล้วออกจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

เฟริน  ที่น่าจะเป็นสาวน้อย  กลายเป็นเด็กหนุ่มแทน

“อรุณสวัสดิ์คลารีน”  เฟรินทักทาย

“คลารีน?   ฉันเนี่ยนะ”  คาโลทวนชื่ออย่างไม่เข้าใจ

“เธอลืมอีกแล้วหรือเนี่ย?”

“ฉันลืม?  ลืมอะไร?”   เฟรินถอดใจด้วยท่าทางที่เบื่อหน่าย

“ฉันบอกครั้งนี้  อีกครั้งหนึ่งนะ  ว่าเธอคือเจ้าหญิงคลารีนแห่งคาโนวาล  ที่เคยใช้ชีวิตแบบเจ้าชายมาตลอดสิบห้าปี  เพราะว่าเธอถูกสาป  แต่ตอนนี้คำสาปหายไปแล้ว  เธอก็เลยกลับคืนฐานะเดิมเป็นเจ้าหญิงยังไงล่ะ?”  เฟรินอธิบาย   

*“ฝันอีกแล้ว?  ทีนี้  ฉันเป็นหญิง  เฟรินเป็นชายหรือนี่?   ทำไมช่วงนี้ถึงฝันอะไรบ้า ๆ บ่อยนัก  ชักเริ่มสงสัย  คิลกับเฟริน  ต้องปิดปังอะไรบางอย่างแน่ ๆ”*  คาโลคิดกลุ้มใจ  แล้วมองร่างตนเอง  รูปร่างบาง  มีส่วนโค้งนูน ผิวขาวเนียน ผมสีเงินยาวรวบหางม้า  สวมชุดเครื่องแบบนักเรียนชาย  ถ้ามองผ่าน ๆ เหมือนเด็กหนุ่มรูปงาม

“แล้วเพื่อน ๆ ทุกคนรู้ความจริงกันหมดยังล่ะ”

“มีแต่ฉันกับคิลเท่านั้นแหละที่รู้ว่าเธอเป็นเจ้าหญิง  ไม่ใช่เจ้าชาย”  เฟรินบอก 

*“แสดงว่าตอนนี้ ฉันก็ไม่ต่างอะไรกับเฟริน”*  คาโลคิด

เมื่อพวกคาโลไปที่ห้องอาหารดรากอน  สาวน้อยผมสีน้ำตาลยาวปะบ่า  วิ่งโดดเข้ากอดเฟรินทันที

“พี่เฟริน!” 

“เฟลิโอน่า!  พี่บอกแล้วใช่มั้ย  เวลาอยู่ข้างนอก  อย่าทำแบบนี้  มันไม่ดี”  เฟรินว่าเธอ   คาโล(คลารีน)ทำหน้าฉงนแล้วคิด 

*“อะไรอีกล่ะ?  อย่าบอกนะว่า เฟรินกับเฟลิโอน่าไม่ใช่คนเดียวกัน  แต่เป็นพี่น้องกัน”*

“หวัดดีค่ะ พี่คาโล  พี่คิล”  เฟลิโอน่ามีใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส  ไร้เดียงสา เอ่ยทักทาย

“หวัดดี”  คาโลทักกลับ  แต่ในใจคิดว่า

“อรุณสวัสดิ์คาโล”  โรทักทายที่ข้างหลังคาโล (ซึ่งถ้าหากในโลกปกติ ต้องไม่ใช่ในความฝัน โรไม่มาทักทายคาโลหรอก)

“อรุณสวัสดิ์”  คาโลทักกลับ

ตลอดเวลาทุกวิชาที่เรียน มันก็ปกติเหมือนเดิมทุกอย่าง  แต่แตกต่างเพียงแต่ว่า คาโลดันอยู่ในร่างหญิง  เฟรินอยู่ในร่างชาย  แล้วเขายังมีน้องสาวอีก  (ซึ่งเฟรินห่วงน้องสุด  ๆ ๆ!!  ไม่ให้เพื่อนเหล่าลิงทโมนเข้าใกล้ แม้แต่นิดเดียว   เดี๋ยว?  เว้นไว้คนหนึ่ง คือโร)   

แต่ว่า......อารมณ์คาโลไม่ค่อยจะอยู่กับล่องกับลอยนัก  เลยมีการแผ่รังสือความเย็นออกมาเป็นระยะ   ๆ  ซึ่งก็เดือดร้อนเพื่อน ๆ    คาโลได้ยินคิลบ่นพึมพำว่า  อาการอย่างว่ามาหรือไง?  

เมื่อหมดเวลาเรียนวิชาสุดท้าย  ขณะที่คาโลเก็บของ  โรเดินเข้ามาหาแล้วบอกว่า

“คาโล  ฉันมีอะไรอยากจะให้นายดู  รับรองว่านายต้องชอบแน่”  ใบหน้าคาโลนิ่งเฉยก็จริง  แต่ในใจกลับนึกว่า

*“ทำไมต้องมาชวนฉันด้วยเนี่ย?”*  แต่คาโลก็ยอมไปกับโร  แต่มีคน ๆ หนึ่งที่มองพวกเขา

“มีที่แบบนี้ด้วย?”  คาโลเอ่ยขึ้น แทบไม่อยากจะเชื่อ   เมื่อโรพามา  ทุ่งดอกไม้สีขาว ท่ามกลางหิมะ ที่ไม่มีวันละลาย  แต่ก็ทำให้คาโลต้องยอมรับโรจริง ๆ ว่า เขาช่างสรรค์หาที่แปลก ๆ เก่ง และสวยด้วย  ทั้งสองคนอยู่ที่นั่นประมาณหนึ่งชั่วโมงแล้วกลับหอ

เมื่อคาโลกลับมาที่ห้องพัก  เขาก็พบว่าเฟรินนั่งคอยอยู่

“ไปไหนมา?”  เฟรินถามห้วน ๆ

“เดินเล่น”  คาโลตอบตรง ๆ

“เดินเล่น?  ทำไมต้องไปเดินกับโร”  เฟรินถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

“เดินเล่นกับโร  ไม่ได้หรือไง?”

“ไม่ได้!!  เธอจะไปเดินเล่นกับชายที่ไหนก็ไม่ได้  อย่าลืมว่าเธอไม่ใช่ผู้ชาย  แต่เป็นหญิง!!  ไปไหนกับผู้ชาย  สองต่อสอง มันไม่ดี  ถ้าเกิดว่าเขาลวนลามเธอขึ้นมาจะว่ายังไง!!”

“โร  ไม่ใช่เป็นคนแบบนั้น”     

“เฮอะ  อย่างน้อยเขาก็ยังดีกว่านายแล้วกัน”  เป็นคำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจจะหลุดปากออกมา

“ยังดีกว่างั้นเหรอ?”    เฟรินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นิ่มนวมกว่าปกติ  จนทำให้คาโลนั้นเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดี  พลางถอยออกห่างจากเฟริน  จนหลังคาโลติดกำแพง  มือเฟรินยั้นกำแพงขวางเพื่อไม่ให้คาโลฟหนีออกไปได้

“งั้นฉันจะช่วยพิสูจน์.......”  เมื่อเฟรินกล่าวจบ  เฟรินโน้มหน้าเข้าไปใกล้ ๆ คาโล............

...............

..............

..........

........... 

อ๊ากกกกก!!!!

พรึ่บบ!!!

แฮ่ก ๆ    ๆ    ๆ     คาโลสะดุ้งตกใจตื่นพรวดทันที  เมื่อคาโลรู้สึกว่าเป็นแค่ความฝันแต่ก็ยังไม่แน่ใจ  พลางยกมือแตะร่างของตนเองเพื่อความแน่ใจ เมื่อแน่ใจแล้ว  เขาก็ลุกขึ้นเดินไปหาเฟริน เพื่อเช็คให้แน่ใจว่าเฟรินก็ยังคงเป็นผู้หญิง ไม่ใช่เป็นผู้ชาย

เมื่อคาโลเห็นใบหน้าเฟรินในยามหลับ แล้วเหลือบเห็นแหวนที่สวมอยู่บนนิ้ว อย่างน้อยที่สุดเขาแน่ใจได้ว่า เฟรินยังคงเป็นหญิง ไม่ใช่อย่างที่ฝันเห็น  ขืนเป็นอย่างนั้นขึ้นมาจริง ๆ ล่ะก็  แย่แน่ ๆ  แต่สงสัย ความฝันนั้นอาจจะทำให้คาโลเริ่มเข้าใจความรู้สึกได้บ้างแล้วล่ะ

//////////////////////////

คาโลกลับเข้ามาที่ห้องพักหัวหน้าป้อมอัศวิน  แต่ไม่มีวี่แววของเพื่อนซี้จอมป่วนกับเพื่อน(หรือมากกว่า?)ที่ไม่ทำตัวให้สมกับเป็นหญิง  คาโลหอบเอกสารรายงานทั้งหมด แล้ววางลงบนโต๊ะ  จากนั้นเขาเริ่มตั้งหน้าตั้งตาอ่านรายงานเมื่อตะกี้ที่เขาฟังประชุมประจำป้อมอัศวิน  แต่เขาไม่ได้สังเกตว่าในห้องมันมีอะไรบางอย่างที่ต่างแตกปกติไปนิดนึง

คาโลนั่งอ่านรายงานได้ครึ่งหนึ่งของกองเอกสาร เขาเริ่มรู้สึกง่วงนอน ทั้ง ๆ ที่ปกติเขาจะไม่ง่วงในเวลาทำงานเป็นอันขาด ถ้าไม่เหนื่อยจริง ๆ  อาจจะยกเว้นว่าเป็นช่วงมืดค่ำ  แต่นี้ยังเพิ่งจะบ่ายเอง 

คาโลเพิ่งจะรู้สึกว่ามีกลิ่นแปลกปลอมอยู่ในห้อง  แต่ว่ากลิ่นค่อนข้างจะจางมากจนแทบไม่มีกลิ่นถ้าหากว่าไม่ใช่คนที่มีประสาทรับรู้กลิ่นดี ๆ ล่ะก็ คงรู้สึกได้ยาก 

คาโลพยายามฝืนที่จะไม่หลับ แต่ก็ทนไม่ไหวจนในที่สุดก็ต้องฟุบหลับทันที  กลิ่นแปลกปลอมที่ว่าไม่ได้ห่างจากคาโลซักเท่าไร  มันคือที่จุดกำยาน แล้วมีควันจาง ๆ ที่ลอยออกมา

ในขณะเดียวกันคิลกับเฟรินออกไปเดินเล่นที่ตลาดเอดินเบิร์ก  เนื่องจากว่าวันนี้ทางโรงเรียนอนุญาตให้นักเรียนออกมานอกโรงเรียนได้ในวันที่ไม่มีเรียน 

เฟรินยังคงติดนิสัยฉกฉวยที่ยังแก้ไม่หาย พลอยทำให้คิลเดือดร้อนไปด้วย  เมื่อไรก็ตามที่มีคนชนกับเฟริน  เฟรินก็จะทำด้วยสัญชาตญาณล้วงหยิบกระเป๋าตังค์คนที่ถูกชนทันที  ไม่ก็ฉกหยิบกินของฟรีอีกต่างหาก  จนคิลเกือบจะต้องรับเคราะห์อยู่หลายครั้ง แล้วบ่นต่อว่าเฟรินให้รู้จักแก้ซะมั้ง จนเริ่มโต้เถียงกัน

“ไงเฟริน? คิล?”  เสียงหอสมุดเคลื่อนที่เอ่ยทัก เป็นการคั่นปิดรายการโต้วาทีระหว่างเฟรินกับคิล 

“เออ! จริงซิ!  ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ฉันได้ของอะไรหนุก ๆ มาด้วย  ได้มาหลายวันแล้ว”  เฟรินตั้งใจที่จะมาโอ้อวดโรอยู่แล้ว  โรเลิกคิ้วข้างหนึ่งอย่างสงสัย

“ของอะไรหนุก ๆ ที่ว่า  คาโลรู้ด้วยหรือเปล่า?”  โรย้อนถามเหมือนกับว่าเป็นลูกธนูปักเข้าที่หลังเฟรินพอดี  เฟรินยิ้มแห้ง ๆ  คิลเลยเป็นคนชิงตอบออกไปว่า

“คาโลไม่รู้หรอก  เฟรินกลัวว่าคาโลจะเอาของไปทิ้ง”  เฟรินแยกเคี้ยวใส่คิล ว่าตอบไปทำไมฟะ

“แล้วมันคืออะไรล่ะ?”  โรถาม

“ไดอีม”  เฟรินตอบ 

“กลิ่นที่ทำให้ฝัน เป็นเทียนหรือว่ากำยานล่ะ” 

“กำยาน  มีแบบเป็นเทียนด้วยเหรอ?”  คิลตอบแล้วถามด้วยความสงสัย

“มีซิ  ถึงแม้ว่าจะให้ผลเหมือนกัน แต่กำยานจะแพงกว่า แล้วมีฤทธิ์เยอะกว่าด้วย”  โรตอบแล้วอธิบาย

“มันมีประโยชน์มากเลยล่ะ  เมื่อคืนก่อนก็ฝันว่าได้กินกองภูเขาแอปเปิ้ล  เมื่อคืนที่ผ่านมาฝันว่าได้กินซาลาเปาไส้หมู ไส้ผัก ไส้ ฯ  เป็นกองภูเขา”

“ในหัวมีแต่ของกินหรือไง?  ระวังเหอะ เดี๋ยวฝันต่อไปว่าจะอ้วนเหมือนหมูเหมือนช้าง” คิลอดที่จะแหน็บแหนมไม่ได้ 

“อ้วนไม่อ้วนก็ช่าง  ขอแค่กินอิ่มท้องก็พอ แต่ก็ยังดีกว่านายแล้วกัน  แทนที่จะฝันหวานได้อยู่กับเรนอนสองต่อสอง.....แต่.........อุ๊บบ!”   คิลจงใจยัดซาลาเปาที่อยู่ในมือใส่ปากเฟรินทีเดียวสามลูกด้วยความหมั่นไส้เต็มที 

“แล้วพวกเธอรู้ไหมว่า  กำยานเนื่ยมันมีข้อห้ามด้วย”  โรเอ่ยขึ้น เป็นการดึงความสนใจทั้งสองคนทันที

“ข้อห้าม?” เฟรินทวน

“ว่าแล้วเชียว ของแบบนี้มันก็ต้องมีเงื่อนไขบ้างละว่า”  คิลตบหน้าผากตนเอง พลางนึกว่าเฟริน ดันบอกว่าไม่มีเงื่อนไขที่ยุ่งยากอะไรเลย

“ใช่........ห้ามจุดกำยานหรือเทียนไขในช่วงพระอาทิตย์ขึ้นเป็นอันขาด  ถ้าหากสูดดมกลิ่นเข้าไป รับรองได้ว่าจะไม่ได้ตื่นอีก.......”   แล้วอยู่ดี ๆ เฟรินก็หน้าซีดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย  คิลกับโรเห็นใบหน้าเฟรินแล้ว  คงไม่ใช่..............

“เฮ้ย!  ตอนที่เธอออกมาเป็นคนสุดท้าย  อย่าบอกนะว่าไม่ได้ตรวจดูให้เรียบร้อยก่อน.....”  คิลโพล่งขึ้นมา

“คะ.............คือออ...........ว่า.........สงกะสัยจะ......จุดทิ้งไว้นะ”  เฟรินพูดตะกุกตะกักพลางยิ้มแหย่ ๆ

“รู้อะไรไหม?  ถ้าสูดกลิ่นเข้าไปเล็กน้อยก็หลับแค่สองสามชั่วโมง  หรืออาจจะมากกว่านั้น  แล้วใช่ว่าห้องของพวกนายคงจะกักกลิ่นไม่ให้ออกไปข้างนอกได้หรอก  เผลอ ๆ นะ ป่านนี้คงมีใครเผลอสูดกลิ่นเข้าไปแล้วด้วย”  โรพูดพลางทำสีหน้าจริงจัง  โดยที่โรไม่ต้องออกปากบอก  เฟรินรีบวิ่งดิ่งกลับไปก่อนโดยที่ไม่ยอมรอคิล

“คาโล!!!”    เฟรินตะโกนเรียกด้วยความตกใจเมื่อเห็น   คาโลที่นอนหลับที่โต๊ะ แล้วยังมีกลิ่นจาง ๆ  จากกำยานตลบอบอวลไปทั่วห้อง  โชคดีที่กลิ่นของกำยานเพิ่งจะเริ่มแพร่ออกไปข้างนอก  เลยยังไม่มีใครดมกลิ่น เว้นแต่คาโลเท่านั้น

************************

ฉัน..................

อยู่ที่ไหนกันแน่เนี่ย................

เกิดอะไรขึ้น??............

คาโลค่อย ๆ ลืมตาขึ้นก็พบว่า........

เขาอยู่ท่ามกลางสงคราม  ที่มีแต่ความวุ่นวาย ซึ่งเขาไม่รู้เลยว่ามันเป็นสงครามอะไร?   คาโลมองร่างตนเอง  ปรากฏว่าเขาสวมชุดเกราะสีเงิน  มีดาบเหน็บที่ข้างขวาของเขา  มือขวาถือคทาพิพากษา 

เสียงอาวุธกระทบกระทั่งใส่กัน  คาโลเห็นทหารที่ต่อสู้กัน  แม้ว่าจะสวมชุดเกราะคนละสีคนละแบบ  แต่คาโลก็ไม่อาจบอกได้ว่าเป็นฝ่ายไหน  เขาเห็นแล้วไม่คุ้นเลย 

แต่ว่า.............ทำไมถึงมาอยู่ท่ามกลางสงครามได้ล่ะ?   คาโลคิดหนัก

“คาโล ๆ  ๆ!!!”   คิลตะโกนเรียก แล้ววิ่งเข้ามาหา คิลมีสีหน้าที่ตื่นตระหนก

“มีอะไร?”  คาโลยังคงรักษาท่าทีนิ่งเฉยเอาไว้  แม้ว่าจะไม่รู้เรื่องอะไรก็ตามเถอะ

“เฟริน.....”  คิลแค่เอ่ยชื่อเท่านั้น  คาโลสังหรณ์ใจได้เลยว่า มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ  เขาวิ่งไปยังทิศทางที่คิลจากมาทันที  โดยที่ไม่ฟังคิลพูดให้จบเสียก่อน  คาโลวิ่งฝ่าทหารที่จะเข้ามาทำร้าย  แต่ไม่ว่าใครก็ตามที่จะเข้ามาใกล้ในรัศมีมีอันต้องถูกแช่แข็งกันทุกราย โดยที่ไม่ทันจะได้ทำอะไร

คาโลตั้งหน้าตั้งตาวิ่ง ขณะที่สายตาก็กวาดมองไปรอบ ๆ  หวังว่าจะเห็นเฟริน แต่เขาก็ยังไม่เห็นวี่แวว  ต่อมาเขาเริ่มชะลอฝีเท้าลง เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่รอบด้าน  รอบ ๆ  ร่างของเขามีแต่ร่างของคนไร้ชีวิต  นอนเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด  คาโลรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นเรื่อย ๆ  จนกระทั่งเขาเห็น..................

ร่างเฟรินที่โชกเต็มไปด้วยเลือดไร้สตินอนราบบนพื้น  มีชายหนุ่มสวมเกราะเหล็กสีดำ หมวกเหล็กปิดบังใบหน้าที่แท้จริงของเขา  จนเห็นแค่ริมฝีปากหนาเท่านั้น  เขาถือดาบใหญ่ยาวเปื้อนเลือด  เขาแสะยิ้มด้วยความพอใจกับสิ่งที่เขาทำ

“แก.........”  คาโลรู้สึกแค้นขึ้นมาทันที  ไอเย็นแพร่กระจายไปทั่ว  จนรอบ ๆ นั้นเกิดน้ำแข็งเกาะ  ชายคนนั้นไม่สนใจไอเย็นที่พุ่งออกมาจากคาโล  เขายกดาบขึ้นสูง เพื่อหมายที่จะทำให้เฟรินสิ้นชีวิตอย่างถาวร

ฟิ้ว ๆ  !!!  แท่งน้ำแข็งพุ่งใส่ ชายคนนั้น  เขากระโดดหลบ  คาโลร่ายเวทย์ต่อเนื่องทันที

เปรี้ยง ๆ  !!!   เขายังสามารถหลบสายฟ้าได้     ระหว่างที่คาโลสู้กับชายคนนั้น  มีมือที่สามเข้ามาแทรกทำร้ายร่างไร้สติทันที

ฉึกก!!! 

คาโลหันไปเห็นร่างเฟรินที่ถูกหอกปักตรงหัวใจพอดี

ไม่!!!!!  ไม่จริงงง!!!!

เกิดพายุหิมะขนาดใหญ่ทำร้ายรอบบริเวณโดยที่ไม่สนใจว่าใครเป็นใครก็ตามแต่   คาโลโกรธแค้น.....แค้นคนที่ทำให้เฟริน........ต้องกลายเป็นแบบนั้น  จนรอบบริเวณนั้นไม่มีใครที่มีชีวิตรอดคนเดียว  เว้นแต่คาโล  

คาโลย่อตัวลงและก้มหน้า พลางยกมือแตะใบหน้าเฟริน  มันให้ความรู้สึกเย็น.........  เมื่อมือของเขาสัมผัสที่ชีพจร  ไร้ซึ่งการเต้นของหัวใจ

น้ำตาที่ไม่อาจห้ามไม่ให้ไหลได้  ในเมื่อสิ่งที่สำคัญที่สุดของเขานั้น............ได้ไปเสียแล้ว............ไปที่ไกลแสนไกล  ไม่มีทางที่จะตามไปได้....................

แล้วรอบด้านของคาโลก็มืดสนิท............คาโลนิ่งเฉยอยู่ตรงนั้นโดยที่ไม่ขยับ.........ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน...........

คาโล

....................

คาโล

เสียงเรียกอย่างแผ่วเบาไม่รู้ว่ามันมาจากไหน

คาโล

เสียงเรียกนั้นเป็นน้ำเสียงของคนที่คุ้นเคย  คาโลเงยหน้าแล้วมองไปรอบ ๆ

คาโล

เขาเห็นแสงสว่างเพียงน้อยนิด แสงสว่างเทียบเท่ากับเทียนไขหนึ่งเล่ม   แต่สิ่งที่อยู่ในแสงนั้นคือใบหน้าคนที่เขาต้องการมากที่สุด

เฟริน.............

นั่นซินะ.

ที่ผ่านมาเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น..........

หลงอยู่ในความฝัน....

มันอาจจะเกิดขึ้นหรือไม่ก็ได้........มันไม่ใช่สิ่งที่แน่นอน   ก็แค่คิดไปเอง........... 

ทันทีที่คาโลยกมือแตะที่แสงไฟนั่น  แสงค่อย ๆ สว่างขึ้นเรื่อย  ๆ  แต่เป็นไปอย่างช้า ๆ  และให้ความอบอุ่น

////////////////////////////

เมื่อนัยน์ตาค่อย ๆ  เปิดขึ้น   คาโลก็พบว่าตัวเองนั้นนอนอยู่บนเตียง   เขารู้สึกถึงความอบอุ่นที่มีคน ๆ หนึ่งนั่งหลับแล้วกุมมือซ้ายเอาไว้   คาโลหันหน้ามองเห็นเฟรินที่นอนฟุบอยู่ข้าง ๆ  มือขวาเฟรินกุมมือคาโลไม่ยอมปล่อย  คาโลเห็นแล้วอดที่จะอมยิ้มไม่ได้

“นายท่าน   รู้สึกเป็นยังไงบ้างขอรับ”  หมอเทวดาเอ่ยถาม  เขารู้สึกได้ว่าเจ้านายของเข้าตื่นแล้ว

“เพลีย”  คาโลตอบสั้น ๆ 

“คาโล.......ต้องไม่เป็นอะไรนา”  เฟรินละเมอพูดออกมา  คาโลได้ยินรู้สึกดีใจ

“ฉันไม่เป็นไรแล้ว”  คาโลพูด

“คาโล........”

“เฟริน......”   เฟรินค่อย ๆ  ลืมตาขึ้น  เพื่อจะพิสูจน์ว่าไม่ได้หูแว่วไปเอง   เฟรินกระพริบตาถี่  ให้แน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาดไปเอง  จนแน่ใจแล้ว 

“ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?”  เฟรินถาม

“อยากพิสูจน์ไหมล่ะ?”  คาโลไม่พูดอย่างเดียว  เขาโน้มใบหน้าเข้าใกล้แล้วบรรจงจุมพิตเฟรินทันที   แต่ไม่ทันไร........

“ในที่สุดนายก็ฟื้นซักที”  เสียงเพื่อนซี้ที่ชอบขัดจังหวะโพล่งขึ้นมา  จนเฟรินต้องผละออกห่าง  แล้วความซวยตกไปที่คาโล  เนื่องจากว่า  คาโลโน้มร่างออกไปพ้นขอบเตียงที่เฟรินนั่งอยู่ใกล้ ๆ   แต่ไม่ได้ลุกขึ้น  กลายเป็นว่า ร่างส่วนที่พ้นจากเตียงนั้นล่วงหล่นใส่พื้นทันที  ใบหน้าคาโลลงพื้นเต็ม ๆ  ทันทีที่เฟรินออกห่าง

โครมมม!!!

“คาโล!!”  เฟรินรีบเข้ามาช่วยพาคาโลให้นอนอยู่บนเตียงเหมือนเดิม  คาโลไม่ร้องอุทานใด ๆ ทั้งสิ้น  แม้ว่าจะเจ็บตัวก็ตาม

“ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้  เกิดอะไรขึ้น?”  คาโลยิงคำถามทันที  เฟรินกับคิลมองหน้ากัน  แล้วคิลก็พูดเป็นการโยนหน้าที่ให้เฟรินทันที

“เธอเป็นคนเอามา”  คาโลได้ยินก็สงสัย  เอาอะไรมา?

“คือว่า...............นายสูดกลิ่นกำยานมากเกินไป”  เฟรินตอบ

“กำยาน?  กำยานอะไร?”

“กำยานไดอีม   ทำให้นอนแล้วฝัน  แต่ว่าถ้าหากดมกลิ่นตอนกลางวันก็จะทำให้หลับ”

“ฉันหลับนานแค่ไหน?”  น้ำเสียงคาโลเริ่มเย็น  เฟรินกลืนน้ำลายลงคอแล้วตอบว่า

“สามวัน  โชคดีที่นายดมกลิ่นไม่เยอะก็เลยหลับไม่นาน  (ไม่นานเล้ยย!)  ถ้าหากดมกลิ่นมากกว่านี้ก็หลับไม่ตื่น”

“แล้วกำยานที่ว่าล่ะอยู่ไหน?”  คาโลถามเสียงเย็น ๆ  เฟรินก้มหยิบโถกำยานขึ้นมา  พลางวางไว้ให้ห่าง ๆ 

คาโลเหลือบมอง   ทันใดนั้นโถกำยานของเฟรินมันก็กลายเป็นน้ำแข็งทันที  เฟรินอ้าปากกว้างอย่างตกใจ 

เพล้ง ๆ  ๆ!!!   โถกำยานแช่แข็งแตกละเอียดกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที โดยฝีมือของฮิลช๊อต

“คาโล!!!  ทำไมต้องทำลายด้วย!!”  เฟรินโวยวายทันที  จากที่ทำหน้าสำนึกผิด  แต่ก็ต้องกลืนน้ำลายอีกครั้ง  เมื่อเห็นสายตาดุ และเย็นยะเยือกจากคาโลมองมา

“แค่นี้ยังน้อยไป  เธอยังต้องโดนลงโทษมากกว่านี้”   คาโลเหลือบมองคิล  ดูเหมือนว่าคิลจะรู้หน้าที่

“งั้นก็.....................ฉันขอตัวไปก่อนแล้วกัน” 

“เดี๋ยวซิ!  คิลเองก็มีส่วนผิดเหมือนกัน  ก็ต้องโดนด้วยซิ!”  เฟรินค้านทันที

“ไม่!  บทลงโทษครั้งนี้ เป็นบทลงโทษพิเศษสำหรับเธอ”  บทลงโทษพิเศษทำให้เฟรินรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ ขึ้นมาทันที   คิลรีบออกมาจากห้องพยาบาลทันที  เมื่อคิลปิดประตูลง  ดูเหมือนว่าบทลงโทษพิเศษของคาโลก็เริ่มขึ้น คิลถอนใจเฮือกทันที อย่างโล่งอก  รอดตัวไป.....

+++++++++

จบ