[ฟิคแปลแฮร์รี่] In Heaven With You [เดรโก/เฮอร์ไมโอนี่]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Title : In Heaven With You

Write by : Draco Luva

Translated by : piksi

Pairing : Draco/Hermione

Rate: Mature [NC-17]

Types : Romance, Post-Hogwarts,P.O.V

I didnt own anything. The characters belong to J.K. Rowling, 
the story belongs to Draco Luva and the banner belongs to sammm, 
I just translated it because I thought it was a lovely story.  
I hope you enjoy it , thanks you!

สวัสดีค่ะทุกคน  

คุยกันก่อนอ่านนิดนึงนะคะ

ว่าฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคแปล  ที่เราเข้าไปอ่านแล้วเห็นว่ามันหวานน่ารักมาก

เลยลองแปลเข้ามาให้อ่านระหว่างรออ่านฟิคของเราน่ะค่ะ

ยังไงก็เอาเรื่องนี้ไปขัดดอกก่อนละกันนะ

แล้วเราจะจัดรักต้องห้ามให้ภายใน week นี้นะคะ


ชี้แจงก่อนอ่านนะคะ 

ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคแปล  เรื่องทั้งหมดเป็นของคุณ Draco Luva นะคะ

เราเป็นคนเอาเรื่องของเค้ามาแปลเฉย ๆ ไม่ได้แต่งเองนะคะ

ถ้าใครอยากอ่านเวอร์ชั่นต้นฉบับ  เข้าไปได้โดยคลิกข้างล่างเลยค่ะ

In Heaven With You English


อีกอย่างเราก็ไม่ได้เป็นนักแปลที่เก่งกาจอะไรนะคะ

เราเคยแปลฟิคแค่ไม่กี่เรื่อง

และเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องแรกที่เราเอามาลงที่นี่ด้วย

บางตอนที่เราแปลไม่ออกจริง ๆ เราก็ใส่ภาษาของเราไป 

[ประมาณ 2 ประโยคค่ะ]

ฟิคแปลนี้จึงไม่เหมือนต้นฉบับ 100%  

แต่เราพยายามจะถ่ายทอดออกมาให้ตรงกับเนื้อหามากที่สุด

ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

อีกเรื่องที่อยากจะชี้แจงก็คือ

ฟิคเรื่องนี้ค่อนข้างติดเรทนะคะ

ถึงแม้มันจะไม่บรรยายแบบโจ๋งครึ่มมากนัก 

แต่เจ้าของฟิคเค้าก็ให้เรท Mature [NC-17] ไว้สำหรับฟิคเรื่องนี้ค่ะ

นั่นคือไม่แนะนำให้น้อง ๆ อายุต่ำกว่า 17 อ่าน

เอาเป็นว่าใครเป็นเด็ก ๆ หรือใครไม่ชอบอ่านฟิคเรทก็อย่าอ่านนะคะ

พิกไม่อยากให้มีปัญหาตามมาทีหลัง  

แล้วก็ไม่อยากให้ใครมาโพสว่าอะไรในนี้ด้วยนะคะ

ส่วนน้อง ๆ คนไหนที่อายุถึง 17 แล้ว  

ก็ใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ

หรือน้อง ๆ คนไหนที่อายุน้อย ๆ แล้วอยากอ่าน  

แนะนำให้อ่านข้ามฉากหลัง ๆ ไปเลยนะคะ  จะได้ไม่มีปัญหา

อืม  พูดมามากแล้วเนอะ  ไปอ่านกันดีกว่าค่ะ

ชอบไม่ชอบยังไง  ติ-ชมได้นะคะ  ขอบคุณค่ะ

ขอให้อ่านให้สนุกนะคะ

เนื้อเรื่อง

In Heaven with you

ผมรออย่างกระวนกระวายพลางพิงแผ่นหลังเข้ากับโซฟาของผมและเธอ  ราวกับเธอต้องใช้เวลาชั่วนิรันดร์ในการแต่งตัว  ปกติแล้วเธอมักจะเตรียมตัวให้พร้อมก่อนเวลานัดสองชั่วโมงเป็นอย่างต่ำเสมอ  แล้วทำไมเธอถึงต้องมาสายเอาในคืนนี้ด้วยนะ!

ผมได้ยินแม้กระทั่งเสียงไม้กระดานลั่นเอี๊ยดอาดขณะเธอกำลังวิ่งวุ่นไปมาในห้องนอนของเราซึ่งอยู่ตรงศีรษะของผมพอดี  ผมถอนหายใจพลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า หยิบเอากล่องกำมะหยี่สำหรับใส่แหวนออกมา  กล่องที่ผมต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งในการซ่อนมันจากเธอตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมานี่

“โอเค  เดรโก  เรียบร้อยแล้ว!” ผมได้ยินเสียงเธอดังมาจากข้างบน  แล้วเธอก็ไม่ได้โกหกด้วยเพราะอีกไม่กี่วินาทีต่อมาผมก็เห็นขาของเธอเดินลงบันไดมาทีละขั้นทีละขั้นอย่างระมัดระวัง

ผมมองเธอและยิ้มให้กับภาพที่เห็น  เธอทำอย่างไรนะถึงสามารถดูสวยจับใจได้ทุก ๆ วินาทีในแต่ละวันแบบนี้  เธอสวมเดรสเกาะอกสีดำที่ไม่มีลวดลาย  ชายของมันทิ้งตัวอยู่ระดับเข่าของเธอ  ชุดที่เธอสวมมีริบบิ้นสีเลือดหมูผูกเป็นโบใต้อกเธอ  เธอสวมรองเท้าสีดำที่เข้ากับชุดซึ่งมีอัญมณีสีแดงประดับอยู่  เธอคล้องกระเป๋าสีแดงใบเล็กไว้ที่แขนของเธอ

เธอหยุดอยู่ตรงนั้นและมองผมที่ใส่กางเกงสแล็คสีดำกับเสื้อเชิ้ตสีเขียวที่ติดกระดุมเรียบร้อย  ผมก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับยื่นมือของผมให้เธอจับเพื่อช่วยพาเธอลงมาจากบันไดขั้นที่เหลือ  เธอรับมือผมไปจับอย่างไม่ต้องสงสัย  และเมื่อเธอลงมายืนที่พื้นชั้นล่าง  ผมก็จูบที่หลังมือเธอก่อนจะหมุนมือเธอและจูบมันอีกครั้งที่ฝ่ามือของเธอเพื่อสูดกลิ่นหอมของเธอเข้าไป  เธอมีกลิ่นเหมือนวนิลาไม่มีผิด

“เธอดูสวยมาก  เฮอร์ไมโอนี่” ผมพูดเมื่อกลับขึ้นมายืนอีกครั้งขณะจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลแฮสเซลของเธอ  มันทำให้เธอรู้ว่าที่ผมพูดมานั้นมาจากใจจริง

เธอจ้องผมตอบและยิ้มให้ผมซึ่งทำให้ผมเห็นฟันขาวสวยของเธอ  เธอวางมือที่อบอุ่นและนิ่มนวลของเธอลงบนใบหน้าของผม  และวางมันไว้พักหนึ่งก่อนเธอจะถอนหายใจอย่างลังเลและดึงมือของเธอกลับไป  แต่เธอไม่สามารถทำเช่นนั้นได้เพราะผมคว้ามันไว้ด้วยมือใหญ่ของผมแทน

“เธอก็ดูดีมากเหมือนกัน” เธอพูดหลังจากมองสำรวจร่างผมจากศีรษะจรดปลายเท้าพลางเลียริมฝีปาก  แต่ผมกลับไม่คิดอะไรเลยที่เธอมองผมแบบนั้น  ไม่เลยแม้แต่น้อย

“และชั้นก็เป็นของเธอด้วย  ของเธอทั้งหมด” ผมพูดอย่างนุ่มนวลก่อนจะเลื่อนมือของผมขึ้นไปสัมผัสแก้มที่เริ่มขึ้นสีของเธอ “แต่เราควรไปกันได้แล้ว  เราสายมากแล้ว” ผมพูดก่อนจะคว้าร่างของเธอมากอด  ผมจูบเธอที่ริมฝีปากอย่างรวดเร็วก่อนจะพาเธอหายตัวไป

.................................................

“ชั้นบอกเธอตั้งกี่ครั้งแล้วว่าให้เตือนชั้นก่อนเวลาจะทำแบบนี้น่ะ!” เธอพูดอย่างหงุดหงิดขณะกำลังกอดอกอยู่  ผมยิ้มให้เธออย่างรู้สึกผิดแล้วก็เห็นว่าเธอมีสีหน้าที่ดีขึ้น

“ชั้นขอโทษ  ที่รัก  ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย  ชั้นสัญญา”

“สัญญา!  ชั้นจะเชื่อก็ต่อเมื่อเห็นหมูบินได้เท่านั้นแหละ” เธอพึมพำก่อนจะค้อนผมเข้าขวับใหญ่เมื่อเธอรู้ว่าผมได้ยินสิ่งที่เธอพูดออกมา

ผมกลอกตาอย่างจงใจก่อนจะคว้ามือเธอมาจับและพาเธอเข้าไปในภัตตาคาร  ผมมองเห็นกลุ่มคนผมแดงในทันทีที่เข้าไป  ผมตรงไปยังทิศทางนั้นและก็พบกับเพื่อน ๆ ของผม

ทุกคนอยู่ที่นั่นกันหมดแล้ว  ครอบครัววีสลีย์  พอตเตอร์  พ่อแม่ของเฮอร์ไมโอนี่  ลูน่า  เบลส  แพนซี่  [ที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ตรงมุมโต๊ะ] และก็อาจารย์คนก่อน ๆ ของฮอกวอตส์บางคน

พอตเตอร์เห็นพวกเราทันทีและโบกมือให้  ผมยิ้มบาง ๆ ให้เขา  แม้ว่ามันจะผ่านมาหลายปีแล้วแต่ผมก็ยังรู้สึกกระอักกระอ่วนหน่อย ๆ เมื่อต้องอยู่ท่ามกลางเพื่อนฝูงของคนรักของผม  ใช่แล้ว พวกเรายังคงไม่สนิทกันนักและเราก็ก่อสงครามเย็นกันบ้างบางเวลาที่ต้องอยู่ด้วยกันตามลำพัง  และผมกับพวกเขาก็ไม่มีทางโทรศัพท์หากันและชวนกันออกไปท่องราตรีในคืนวันศุกร์อย่างแน่นอน  แม้ว่าผมจะพยายามทำตัวดี ๆ กับพวกเขามากกว่านี้ตอนที่เริ่มออกเดทกับเฮอร์ไมโอนี่ก็ตาม

“พวกเธอมาสาย” จินนี่  พอตเตอร์พูดพลางจ้องผมอย่างโกรธ ๆ แต่ผมรู้ว่าเธอไม่ได้หมายความอย่างนั้น

ผมยกมือข้างหนึ่งขึ้นอย่างปกป้องตัวเอง [มือข้างขวาของผมยังคงจับมือเฮอร์ไมโอนี่อยู่]

“มันไม่ใช่ความผิดของชั้นซะหน่อย  แต่เพราะเธอมัวแต่แต่งตัวอยู่  ใช่ไหมจ๊ะ  ที่รัก” ผมถามขณะที่หันไปทางขวาของผม  ส่วนเธอก็หน้าแดงและยักไหล่ให้เพื่อนของเธอแทน

“แหม  มันน่าแปลกใจใช่ย่อยอยู่นะ  ชั้นนึกว่านายจะขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำสามชั่วโมงเพื่อหวีผมซะอีก  มัลฟอย” รอนพูดขึ้นพลางหัวเราะ

ผมยิ้มและยักไหล่ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ให้เฮอร์ไมโอนี่นั่ง

“สุขสันต์วันเกิดนะลูน่า” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางหยิบกล่องขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋าของเธอและส่งมันให้หญิงสาวผมบลอนด์

ลูน่ารับมันมาอย่างซาบซึ้ง  ก่อนจะเปิดกล่องออกและหยิบสร้อยคอออกมาโชว์ให้ทุกคนเห็น

เราซื้อมันมากจากลอนดอนของพวกมักเกิ้ล  เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจว่าเธอจะพาผมไปเที่ยวแถวนั้นเข้าซักวัน  มันเป็นสร้อยที่มีสายยาวทำด้วยเงินและมีจี้ขนาดใหญ่เป็นหินสีเขียวอมน้ำเงินทรงกลมพร้อมทั้งมีมุขเม็ดเล็ก ๆ ล้อมรอบอยู่  และตรงใจกลางหินนั้นสามารถสะท้อนออกมาเป็นแสงสีแดงและสีม่วงได้

ลูน่ายิ้มให้เราและกล่าวขอบคุณ  และสวมสร้อยเส้นยาวนั้นทางศีรษะของเธอ  เธอยกผมของเธอออกและจี้ของมันก็แขวนอยู่เหนือเอวของเธอไปไม่กี่นิ้วพอดี

มื้อเย็นผ่านไปด้วยดี  ทุกคนหัวเราะกันอย่างสนุกสนานขณะดื่มไวน์แดง  ยกเว้นจินนี่ที่จำเป็นต้องปกป้องลูกในท้องของพอตเตอร์จากเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์  แฮร์รี่จึงดื่มแทนเธอเอง

ของหวานถูกเสิร์ฟ  ทุกคนได้ทานสตอร์เบอร์รี่ชีสเค้กชิ้นใหญ่  จินนี่ทานส่วนของเธอทั้งหมด  ครึ่งชิ้นของพอตเตอร์  ครึ่งชิ้นของแม่เธอ  และเกือบทั้งชิ้นของผมหมดเพียงคนเดียว  เธอโชคดีที่ผมกำลังอยู่ในอารมณ์ที่อยากเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่  ไม่งั้นผมคงจ้องเธอกลับอย่างน่ากลัวแน่ ๆ

ผมมองเฮอร์ไมโอนี่เอนหลังพิงเก้าอี้และลูบท้องที่เต็มอิ่มของเธอ  ผมแตะกล่องกำมะหยี่ในกระเป๋าอีกหน  ผมต้องขอเธอเดี๋ยวนี้ก่อนที่โอกาสจะหมดไป  ผมมองไปทางพ่อของเธอและเห็นว่าเขากำลังมองผมอยู่พอดี  เขาพยักหน้าและส่งยิ้มที่อบอุ่นมาทางผม

ผมรวบรวมความกล้าและเอื้อมมือไปแตะแขนของเฮอร์ไมโอนี่อย่างแผ่วเบา  เธอหันมามองผม

“อร่อยน่าดูเลยว่ามั๊ย” เธอพูดอย่างอ่อนหวานพลางมองไปยังจานที่ว่างเปล่าของเธอ  เธอทานมันหมดโดยไม่เหลือแม้แต่น้อย

ผมยิ้มและคว้ามือเธอมากุม “ชั้นขอถามอะไรเธอหน่อยได้ไหม” ผมถามเธอ  ตอนนี้กล่องกำมะหยี่ย้ายมาอยู่ในมือที่ชื้นเหงื่อของผมแล้ว

“แน่นอน  เดรโก  เธอจะถามอะไร  มีอะไรผิดปกติอย่างนั้นหรือ” เธอพูด มีความกังวลอยู่ในน้ำเสียงและสีหน้าของเธอ  เธอคงไม่ทันได้อ่านความรู้สึกแรงกล้าที่แสดงอยู่ในแววตาผมตอนนี้ 

 ผมเห็นพ่อของเธอถองภรรยาของเขาเบา ๆ จากทางหางตา  และผมก็แทบจะครางออกมาเมื่อผมมองไปรอบ ๆ และพบว่าสายตาทุกคู่มองมาทางผมและเธอ  ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นไม่ได้สังเกตเลยว่าทำไมทุกคนจึงพร้อมใจกันเงียบ

“ไม่มีอะไรผิดปกติเลย  มันถูกต้องไปหมด” ผมพูดก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ของผมไปข้างหลัง  และคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ

เธอดูสับสนในตอนแรก  แต่เมื่อผมหยิบกล่องกำมะหยี่ขึ้นมา  ตาของเธอเบิกกว้างขณะที่เธอยกมือข้างหนึ่งซึ่งไม่ใช่ข้างที่ผมจับอยู่ปิดปากของเธอ  ผมยิ้มกับท่าทีของเธอ  แต่ทำไมเธอยังตกใจได้อีก  เราคบกันมานานกว่าสามปีแล้ว  และตอนนี้ก็เป็นเวลาที่เหมาะสมที่เราจะสร้างครอบครัวกันได้แล้ว  เราจะมีลูกกันซักสองสามคน..............ผมยิ้มให้กับความคิดนั้น

ผมกลืนน้ำลาย  มองเข้าไปในแววตาของเธอ  ผมจ้องดวงตาที่เป็นประกายของเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมา

“เฮอร์ไมโอนี่ จีน เกรนเจอร์  ที่รักของผม  ผู้หญิงที่ผมไม่อาจใช้ชีวิตอยู่ได้หากว่าขาดเธอไป  ไม่ว่าในชาตินี้หรือชาติหน้า  ผู้หญิงที่ทำให้ผมทึ่งได้ทุกครั้งที่เธอพูดได้ถูกเกี่ยวกับตัวผม” ผมพูดพร้อมกับยิ้ม  และยกมือที่กำลังกุมมือเธออยู่ขึ้นเพื่อเช็ดน้ำตาที่แก้มของเธอ

“ผมรู้ว่าผมคงไม่คู่ควรกับใครซักคนที่ทำให้หยุดหายใจได้เช่นคุณ  แต่ผมรู้ว่าผมสามารถทำให้คุณมีความสุขและสามารถปกป้องคุณได้” ผมจูบเธอที่แก้มอย่างรวดเร็วเพื่อเช็ดน้ำตาให้เธอด้วยจูบของผม

ผมเปิดกล่องออกเพื่อให้เธอเห็นแหวนที่อยู่ข้างในซึ่งผมใช้เวลานานทีเดียวกว่าจะได้มันมา  มันเป็นแหวนทองคำขาวประดับเพชร  ที่แต่ละข้างของเพชรนั้นประดับไปด้วยแซฟไพร์สีน้ำเงินขนาดเล็ก  มันอาจจะดูเรียบง่ายเกินไปและไม่หรูหราเท่าไหร่นัก  แต่มันก็สมบูรณ์แบบสำหรับเฮอร์ไมโอนี่

“เฮอร์ไมโอนี่  ที่รัก  คุณจะทำให้ผมเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโลกได้ไหม  คุณจะแต่งงานกับผมไหม” ผมพูดออกไปแล้วกลั้นใจรอ  ผมรู้ว่าเธอคงไม่ปฏิเสธแน่  แต่ผมก็ไม่อาจห้ามให้ตัวเองไม่รู้สึกวิตกได้หลังจากผมได้พูดคำนั้นออกไปแล้ว

มือของเธอยังคงปิดปากอยู่  สิ่งเดียวที่ทำให้ผมรู้ว่าเธอยังหายใจอยู่ก็คือแรงบีบที่มือของเธอบีบมือของผม  เธอลดมือจากริมฝีปากและส่งรอยยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกราวกับถูกสะกดนิ่งออกมา  ดวงตาของเธอเปล่งประกายงดงาม

เธอพยักหน้าอย่างรวดเร็วหลังจากที่เธอพยายามพูดแต่ไม่มีสิ่งใดหลุดออกจากริมฝีปาก  เธอส่งมือมาให้ผมเพื่อสวมแหวนให้กับเธอ  มันพอดีกับนิ้วของเธอและดูงดงามอย่างไม่น่าเชื่อบนนิ้วเรียวงามของเธอ  และเธอก็ทำให้ผมตกใจเมื่อเธอดันเก้าอี้ไปข้างหลังและลงมาที่พื้นเช่นเดียวกับผม  เธอโอบกอดรอบคอผม  นิ้วของเธอไล้เส้นผมของผม

“ชั้นรักเธอ” เธอกระซิบกับหูของผมและเริ่มจูบผมไล่ตามขากรรไกรไปจนถึงริมฝีปากของผม

ก่อนที่ผมจะจูบเธอไปมากกว่านั้นเธอก็ถอนริมฝีปากออกมาและลุกขึ้นยืนพร้อมกับดึงผมขึ้นมากับเธอด้วย  ผมมองไปยังใบหน้าเปื้อนยิ้มเหล่านั้น  คุณเกรนเจอร์ผงกศีรษะให้ผมอย่างเห็นด้วย  ขณะที่คุณนายเกรนเจอร์กำลังร้องไห้  เธอซบศีรษะเข้าไปไหล่ของสามี  จินนี่นั้นน้ำตาคลอแต่ยังไม่ยอมร้องไห้ออกมา  ต่างจากแม่ของเธอที่ทำให้ผ้าปูโต๊ะเปียกโชกเพราะน้ำตาที่มาจากความซาบซึ้งของเธอ

“เอ่อ.....มันเป็นงานเลี้ยงที่น่ารักมากเลย  ขอบคุณที่เชิญเรามานะลูน่า  สุขสันต์วันเกิดนะ  แต่ตอนนี้เราขอตัวก่อน” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรีบร้อนก่อนจะหายตัวไปพร้อมกับเสียงแส้ฟาดอากาศ  ผมเห็นเบลสยิ้มและขยิบตาให้ผมก่อนที่ผมจะหายตัวไปพร้อมกับเธอ

.................................................

“เราอยู่ที่ไหนกันเนี่ย” เฮอร์ไมโอนี่ถามหลังจากเขาและเธอหายตัวกลับมาที่ห้องนอนของพวกเขา

“ที่ประจำของเรานะ ชั้นว่า” ผมพูดพลางโน้มตัวเข้าไปใกล้เธอ  และจูบเธออย่างกระหาย  และจูบนั้นก็แนบชิดยิ่งขึ้นเมื่อผมสอดลิ้นเข้าไปในปากเธอ  ผมรู้สึกถึงมือของเธอบนลำคอของผม  เธอกำลังเล่นเส้นผมของผมอยู่ขณะที่อีกมือหนึ่งของเธอลูบไล้เข้าไปในเสื้อเชื้ตของผมอย่างเร่าร้อน  ผมกอดเธอแน่นยิ่งขึ้นและกดร่างเธอเข้ากับอกของผม

เธอละริมฝีปากออกมาหลังจากเราจูบกันอยู่หลายนาที  เราทั้งสองต้องการอากาศสำหรับหายใจบ้าง

“ชั้นรักแหวนวงนี้จัง  เดรโก” เธอกระซิบกับคอของผมขณะกำลังกอดผมอยู่  เธอเหยียดแขนออกไปด้านหลังของผมและมองแหวนในมือเธออีกครั้ง 

“ชั้นดีใจที่เธอชอบ  ชั้นรักเธอ” ผมพูดพลางเม้มใบหูของเธอด้วยริมฝีปากของผม

“ชั้นก็รักเธอเหมือนกันเดรโก  แล้วเธอรู้มั๊ยว่าชั้นอยากได้อะไรนอกจากแหวนวงนี้อีกในตอนนี้” เธอพูดอย่างมีเลศนัย  ผมรู้สึกได้ว่าเธอกำลังยิ้ม

ผมคำรามในลำคอ  รู้เลยว่าตัวเองไม่ต้องการที่จะฟังคำตอบอีกแล้ว  ผมจึงยักไหล่แทน

“เธอไงล่ะ” เธอพูดก่อนจะจูบผมอีกครั้ง  แต่คราวนี้เธอค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อของผมไปด้วย

ฉันคิดถึงเธอตอนที่เรายังเป็นหนุ่มสาว

ตอนที่มีแค่เธอกับฉันเท่านั้น

เรายังอายุน้อย  สนุกสนานและมีอิสระ

เธอแกะกระดุมเม็ดสุดท้ายออกและดึงเสื้อออกจากไหล่ของผม  ผมรู้สึกถึงอากาศเย็นที่สัมผัสแผ่นหลัง  จากนั้นเธอก็เอื้อมมือไปด้านหลังของเธอ  ผมรู้ดีว่าเธอกำลังปลดซิบให้ตัวเอง  เธอดึงมันลงอย่างช้า ๆ และปล่อยให้ชุดสวยนั้นร่วงลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้าของเธอ  และเธอก็ทำแบบเดียวกันนั้นกับกางเกงของผม  เธอปลดเข็มขัดออกและดึงกางเกงของผมลงซึ่งทำให้ผมสามารถเตะมันออกไปไกล ๆ ได้

ตอนนี้ไม่มีสิ่งใดมาพรากเธอไปจากฉันได้อีกแล้ว

เราอาจจะเคยล้มลุกมาบ้าง

แต่ตอนนี้มันจบสิ้นลงแล้ว

เธอดึงฉันกลับมาได้อีกครั้ง

เราเดินถอยหลังและล้มลงบนเตียง  ผมกอดเธอและกลิ้งไปบนเตียง  เรานอนตะแคงเคียงข้างกัน  ใบหน้าของเราห่างกันแค่เอื้อม  เธอสวมแค่ชุดชั้นในพอ ๆ กับที่ผมสวมแค่บ็อกเซอร์เท่านั้น  ผมโอบแขนทั้งสองข้างรอบตัวเธอเพื่อเก็บความรู้สึกที่ผิวอันอบอุ่นของเธอสัมผัสร่างกายของผม

ที่รัก  เธอเป็นทุกอย่างที่ฉันต้องการ

เวลาที่เธออยู่ในอ้อมแขนของฉัน

ฉันรู้สึกว่ามันน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก

เรากำลังอยู่ในสรวงสวรรค์

และความรักจากเธอคือทั้งหมดที่ฉันต้องการ

และฉันก็พบมันได้ในใจของเธอ

มันไม่ยากเลยซักนิดที่จะสัมผัสความรักนั้น

เรากำลังอยู่ในสรวงสวรรค์

ผมเทิดทูนร่างกายเธอ  ผมจูบและเม้มผิวซอกคอเธออย่างอ่อนโยน  ในขณะที่นิ้วของผมสำรวจไปทั่วแผ่นหลังเธอ  ผมรู้สึกว่าร่างของเธอสั่นเทา

“ชั้นรักเธอ” ผมกระซิบอย่างแผ่วเบาโดยไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเธอจะได้ยินมันหรือไม่ก่อนที่ผมจะจูบเธออีกครั้ง  ลิ้นของเราสัมผัสกันอย่างเร่าร้อน  จากนั้นเราก็มองลึกเข้าไปในแววตาของอีกฝ่าย

โอ้ – ซักครั้งในชีวิตที่คุณจะได้เจอใครซักคน

คนที่จะทำให้โลกของคุณสดใส

คนที่ทำให้คุณยิ้มได้ในเวลาที่หมองหม่น

ใช่แล้ว – ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนความรู้สึกของฉันที่มีต่อเธอได้

โอ้ – มันมีหลายสิ่งเหลือเกินที่ฉันอยากจะพูดกับเธอ

แต่ตอนนี้เธอกอดฉันก่อนได้ไหม

เพราะรักของเราจะเป็นเหมือนแสงส่องทาง

เรากลิ้งไปกับเตียงอีกครั้ง  และตอนนี้ผมขึ้นมาคร่อมเธอไว้  ผมยันข้อศอกของตัวเองไว้กับที่นอนเพื่อถ่ายเทน้ำหนักและผมจะได้ไม่ต้องเบียดที่รักของผมมากเกินไป  ผมจูบทุกส่วนของใบหน้าเธอที่ผมจะสามารถจูบได้  ผมจูบเปลือกตาของเธอ  จมูกของเธอ  แก้มของเธอ  และจูบที่หน้าผากของเธอ

ที่รัก  เธอเป็นทุกอย่างที่ฉันต้องการ

เวลาที่เธออยู่ในอ้อมแขนของฉัน

ฉันรู้สึกว่ามันน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก

เรากำลังอยู่ในสรวงสวรรค์

และความรักจากเธอคือทั้งหมดที่ฉันต้องการ

และฉันก็พบมันได้ในใจของเธอ

มันไม่ยากเลยซักนิดที่จะสัมผัสความรักนั้น

เรากำลังอยู่ในสรวงสวรรค์

ผมจูบเธอซ้ำอีกครั้งที่มุมปาก  ผมจูบเธอที่เปลือกตาสองครั้งก่อนที่เธอจะเริ่มหงุดหงิดและกดศีรษะของผมลงมาจูบริมฝีปากของเธอ  มือของเธอลูบไล้แผ่นหลังของผม  ผมขนลุกซู่กับสัมผัสนั้นของเธอ

ฉันรอมานานแสนนาน

รอให้ใครซักคนเข้ามา

รอความรักที่จะเข้ามาหาฉัน

ตอนนี้ความฝันของเรากลายเป็นจริงแล้ว

เราผ่านทั้งสิ่งที่ร้ายและดีมาด้วยกัน

ใช่  และฉันก็จะยืนอยู่ตรงนั้นเคียงข้างเธอ

ผมจูบเธออย่างอ่อนโยน  ผมมองเข้าไปในแววตาของเธอและพบว่ามันมีประกายสดใสเมื่อเธอจ้องผมตอบ 

ที่รัก  เธอเป็นทุกอย่างที่ฉันต้องการ

เวลาที่เธออยู่ในอ้อมแขนของฉัน

ฉันรู้สึกว่ามันน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก

เรากำลังอยู่ในสรวงสวรรค์

และความรักจากเธอคือทั้งหมดที่ฉันต้องการ

และฉันก็พบมันได้ในใจของเธอ

มันไม่ยากเลยซักนิดที่จะสัมผัสความรักนั้น

เรากำลังอยู่ในสรวงสวรรค์

 “ชั้นรักเธอ  เฮอร์ไมโอนี่” ผมพูดและจูบริมฝีปากล่างของเธอพลางกอดร่างเธอแนบชิดกับอ้อมอกของผมจนลมหายใจของเราแทบจะหลอมรวมกัน

“ชั้นก็รักเธอเหมือนกัน  เดรโก  รักเธอตลอดไป” เธอเอ่ยขณะที่ปิดเปลือกตาลง

มันไม่ยากเลยที่จะมองเห็น

ว่าเรากำลังอยู่ในสรวงสวรรค์

THE END 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@