พ่ายฮวา

พ่ายฮวา

‘มิทรงโปรด...แต่ก็มิได้ทรงทอดทิ้ง’

โดย ปกเกศ

‘สิ่งต้องห้ามสิ่งเดียวในวังหลังแห่งนี้...นั่นคือการ ‘ห้ามรัก’ โอรสสวรรค์’

‘พระสนม! เหตุใดจึงกล่าวเช่นนั้นเพคะ’

นั่นมิเท่ากับบอกว่าพระนางมิได้มอบใจให้กับบุรุษหนึ่งเดียวแห่งวังหลังนี้หรือเพคะ

‘โปรดมิโปรดแล้วอย่างไร...สุดท้ายมิเคยมีผู้ใดได้สัมผัสถึงความรักของฝ่าบาทเลยสักเสี้ยว’

‘พระสนม’

‘มีเพียงบัลลังก์ทองเท่านั้นที่สำคัญสำหรับพระองค์’

วังหลังคือสถานที่คานอำนาจโดยใช้สตรีเป็นเครื่องมือ...วันนี้ทรงโปรด วันพรุ่งอาจจะมิทรงโปรดแล้วก็เป็นได้

ใต้หล้านี้เป็นของพระองค์...บุปผางามก็เช่นกัน

‘หากมิอยากชอกช้ำก็จงอย่าบังอาจไปรักผู้นั่งอยู่บนบัลลังก์ทอง’

‘สนมรัก...ไยกล่าวหาว่าเจิ้นไร้ใจเช่นนั้น’

‘ฝ่าบาท’

‘เจิ้นมิเคยทอดทิ้งเจ้า’

มิเคยทอดทิ้ง...แต่ก็มิเคยรัก

นั่นต่างหากที่เป็นสิ่งจริงแท้ในวังหลังที่เต็มไปด้วยเล่ห์กล

‘หม่อมฉันซาบซึ้งในพระทัยของพระองค์เสมอเพคะ’

‘เต๋อเฟย’

‘เพคะ’

‘เจ้ากล่าวผิด เจิ้นมิได้ไร้ใจเช่นเจ้า’

นัยน์ตาคมกวาดตามองใบหน้างดงามของเต๋อเฟยแล้วกล่าว...

‘รู้หรือไม่...นับตั้งแต่เจ้าแต่งเข้ามาเป็นพระชายารอง เจ้ายิ้มให้กับทุกคน...ยกเว้นเจิ้น’

รอยยิ้มที่มอบให้กับเจิ้น...มีเพียงรอยยิ้มบางเบา มิต้องคาดเดาก็รู้ว่าเจ้ากำลังแสร้งทำ

‘หม่อมฉัน...’

‘รอยยิ้มที่สดใสของเจ้า...เรามิเคยได้เห็น’

เจ้ามิได้มอบมันให้กับเจิ้น...ตัวเจ้าถูกกักขังไว้ในที่แห่งนี้

แล้วใจเจ้าเล่าอยู่ที่ใด?

ถวายตัวให้กับเจิ้น แต่มิได้ถวายหัวใจให้...

‘ผู้ใดกันแน่ที่เย็นชาและไร้หัวใจ’