DCBP Band J or J ยกหัวใจให้นายนักร้องหน้าหวาน

บทนำ

Happy? new year.

ณ ห้องรับแขกในบ้านอครรักษา(อ่านว่า อะ-คะ-ระ-รัก-สา)วันหยุดปีใหม่

เสียงโทรศัพท์เข้าเป็นเสียงกีตาร์เล่นอินโทรเพลงให้ทาย(ของแครอล ค่ายคามิกาเซ่)

 “ฮัลโหล  ว่าไงค่ะแม่”

(สบายดีมั้ยลูก)

“สบายดีค่ะแม่”

(ปีนี้ลูกอยากได้ของขวัญปีใหม่อะไรจ๊ะ)

“แล้วแต่แม่เลยค่ะ...”

 (งั้น...แม่ซื้อกระเป๋า รองเท้า แล้วก็น้ำหอมส่งไปพร้อมกับเงินนะลูก)

“ค่ะ หนูยังไงก็ได้อยู่แล้ว”

(อ้อ งั้นแค่นี้ก่อนนะลูกแม่ต้องไปทำงานต่อแล้ว)

“ค่ะ”

ปิ้ป~ ฉันกดตัดสายไป เฮ้อ~ กระเป๋าที่แม่ซื้อให้เมื่อปีก่อนฉันยังไม่ได้ใช้เลย ปีนี้ก็ได้อีกใบและ ฉันไม่เคยมีความสุขเลยเวลาที่ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่แม้ว่าบ้านฉันจะรวยก็เถอะเพราะท่านต้องไปทำงานที่เกาหลี แล้วนั่นมันทำให้ท่านนานๆทีจะกลับมาที่ไทย พ่อมีหุ้นส่วนของบริษัทฟอร์นิเจอร์  โรงแรม  รีสอร์ต และอีกเยอะแยะ ส่วนแม่เป็นคนจัดการเรื่องการเงินของบริษัทพ่อ

   ใช่ ฉันลืมแนะนำตัวไปเลย ฉันชื่อ ลูกพรุน หรือเรียกสั้นๆว่า พรุนก็ได้ อายุ 16 ปี ฉันเป็นเด็กม.5 ร.ร.สารสิทธิพิทยา ที่ชอบในเสียงเพลงมากกกกก มากชนิดที่ว่าถ้าว่างเมื่อไหร่ต้องได้เสียบหูฟังฟังเพลงแน่และอีกอย่างหนึ่งเสียงของฉันก็ดีใช้ได้ และเพราะสาเหตุที่ฉันชอบในเสียงเพลงนี่แหละทำให้ฉันอยากมีวงดนตรีของฉันเอง และฉันก็เลยตั้งวงดนตรีของตัวเองจนโด่งดังเป็นวงดนตรีนำในร.ร.ชื่อวงของฉันคือ Dark Chocolate มีชื่อย่อว่า DC ฉันเล่นเครื่องดนตรีได้หลายชนิดเลยทั้งดนตรีไทยและสากลเพราะฉันชอบดนตรีมากไงเลยฝึกเล่นดนตรีจนเล่นได้หลายชนิดเลยและฉันฝึกเองไม่ได้ไปเรียนที่ไหน แต่ไม่ใช่ว่าวงของฉันวงเดียวที่ดัง แต่ร.ร.ฉันมีวงดนตรีนำ 2 วง!!! และวงขู่แข่งหรือคู่อริของฉันดันอยู่ม.เดียวกัน! และวงนั้นมีชื่อว่า Black Person มีชื่อย่อว่า BP ความแตกต่างของทั้งสองวงคือ วงของฉันมีสมาชิกในวงเป็นผู้หญิงทั้งหมด ส่วนวง บีพี (ขอใช้เป็นคำไทยนะ ขี้เกียจเปลี่ยนตัวอักษร) เป็นผู้ชายทั้งหมด ซึ่งพวกผู้ชายส่วนใหญ่ชอบกวนประสาทและก็เจ้าชู้ไม่เบาเละแหละ แต่เห็นกวนๆอย่างนี้วงบีพีส่วนมากบ้านรวยนะ และหัวหน้าวงของวงบีพีเป็นนักร้องนำและมือคีร์บอร์ด ส่วนวงฉันฉันเป็นหัวหน้าวงและเป็นนักร้องนำและมือกีตาร์ ส่วนเรื่องเกี่ยวกับฉันและครอบครัวของฉัน อย่างที่ฉันเคยบอกว่าฉันไม่ได้อยู่กับพ่อแม่แต่ฉันก็ไม่ได้อยู่บ้านคนเดียวหรอกฉันมีคนรับใช้เป็นสิบสิบ บ้านหลังใหญ่โต มีรถเป็นของตัวเองทั้งๆที่อายุเพียง15 เท่านั้นสามารถขับไปไหนก็ได้โดยไม่ผิดกฎหมายด้วย ^-^ บ้านรวยก็อย่างนี้แหละ แต่ฉันไม่ได้อวดนะ และฉันก็มีพี่ชายแท้ๆอีก1ตัว เอ้ย!! 1 คน พี่ชายของฉันชื่อคล้ายๆฉันเลย ชื่อว่า ลูกพลับ เรียกสั้นๆว่า พลับ ถึงจะเป็นพี่แต่เราเรียนม.เดียวกัน เพราะฉันเรียนเร็วไง พี่พลับอายุ 17 ปี ถึงฉันเรียนเร็วแต่ว่าฉันไม่ได้ข้ามชั้นนะ ฉันลองไปสอบเข้าป.1ที่ร.ร.สารสิทธิพิทยา ฝ่ายปฐม แล้วผลสอบออกมาว่าได้คะแนนดีเค้าเลยรับฉันเข้ามา แต่ฉันเคยเรียนห้องเดียวกันกับพี่พลับแค่ตอนปฐมเท่านั้นแหละ พอมัธยมเราก็ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน และวันนี้เป็นวันเสาร์เราเลยไม่ไปโรงเรียน และตอนนี้ทุกคนคงเคยได้ยินประโยคนี้บ่อยๆ ‘พูดปุ๊ปมาปั๊ป = ตายยาก’ ใช่มั้ยหละ

เพราะเรากำลังพูดถึงพี่พลับ พี่พลับก็เดินลงมาจากห้องพอดีเลย

“หาววววว พรุนตื่นแต่เช้าเชียววันนี้มันวันหยุดนะ”

“ใครจะไปขี้เซาเหมือนพี่พลับหละ”

“ยัยเด็กบ้า พี่ไม่ได้ขี้เซาสักหน่อย”

“หรอออออออ พรุนไปกินข้าวดีกว่าขี้เกียจเถียงกับพี่ล้ะ”

“เออ ก็ไปกินข้าวดิ”

พอพี่พลับพูดจบฉันก็เดินไปที่ห้องอาหารทันที เพราะถ้าอยู่ต่อนานกว่านี้เดี๋ยวคงได้กวนteenกันไปกวนteenกันมา ไม่ก็ด่ากันไปด่ากันมาไม่จบซักทีแต่ส่วนมากฉันจะเป็นคนที่จบก่อนเพราะขี่เกียจมาต่อล่อต่อเถียงกับคนกวนๆอย่างพี่พลับ ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องอาหารแล้วป้าสร้อยที่เป็นแม่นมของฉันที่เป็นทั้งแม่ครัวและก็เป็นหัวหน้าคนรับใช้ก็เดินเข้ามา

“คุณหนูพรุนค่ะ วันนี้มีข้าวต้มกุ้งค่ะคุณหนูต้องการอะไรเพิ่มรึเปล่าค่ะเดี๋ยวป้าไปทำให้”

“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะพรุนไม่เอา^^”

“ค่ะ งั้นคุณหนูเชิญไปนั่งที่โต๊ะได้เลยค่ะป้าเตรียมอาหารเอาไว้แล้ว แล้วคุณพลับล่ะคะ”

“อ่อ เดี๋ยวพี่พลับก็มาค่ะ”

“ค่ะ คุณหนู”

ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะแล้วมองไปที่ข้าวต้มกุ้งของป้าสร้อยที่ฉันกินมาตั้งแต่เด็กๆฉันลองตักเข้าต้มคำแรกเข้าปาก อื้ม.. มันยังคงรสชาติเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลย ฉันนับถือป้าสร้อยเป็นเหมือนแม่คนที่สองของฉันเลย ฉันผูกพันกับป้าสร้อยมาตั้งแต่เด็ก

“กินไม่เคยรอเลย”

เสียงพี่พลับดังมาจากทางด้านหลัง

“แล้วพรุนบอกตอนไหนว่าจะรอพี่พลับ”

“-_-“”

“พอๆ กินดีกว่า”

พอฉันกินข้าวต้มจนหมดแล้ววันนี้ฉันก็นัดกับเพื่อนๆในวงของฉันเอาไว้ว่าวันนี้จะไปเที่ยวแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปซ้อมดนตรีกัน วันนี้เราจะไปจามจุรีกันเราจะไปชมนิทรรศการบทเรียนในความมืดกัน ฉันเลยจะรายงานพี่พลับก่อนเดี๋ยวกลับมาแล้วโดนบ่น -.-

“พี่พลับหนูไปเที่ยวกับเพื่อนล้ะนะ วันนี้พี่จะไปไหนป่ะ”

“พี่ว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อนพี่เหมือนกัน”

“เพื่อนกลุ่มไหนอ่ะ”

“วงคู่แข่งพรุนอ่ะ”

“งั้นก็เชิญตามสบาย ขอให้อย่าบังเอิญเจอกันเลย!”

“เพื่อนพี่ก็คงไม่อยากเจอวงของพรุนซักเท่าไร่หรอก คงมีแต่ไอ้โอ๊ตกับไอ้เจสันเท่านั้นแหละที่อยากเจอ เออไปไหนก็ไปเถอะพี่ก็จะไปแล้วเนี้ยเดี๋ยวขึ้นไปเอาของก่อน บาย”

“อืม บาย”

เอ๊ะ! แต่ฉันนึกไปนึกมา ‘พี่โอ๊ต’ นาย ‘โอ๊ต’ ที่ฉันเรียกว่านายโอ๊ตเพราะว่าวงดนตรีฉันกับวงพี่พลับเรียนอยู่ชั้นเดียวกันแต่ฉันไม่ได้เรียกใครว่าพี่เลยนอกจากพี่พลับ นายโอ๊ตเป็นมือเบสที่ใครๆในโรงเรียนก็รู้ว่าพี่โอ๊ตชอบ ‘แพต’ มือกลองของวงฉัน แต่ฉันไม่แปลกใจหรอกที่พี่โอ๊ตจะอยากเจอกลุ่มฉันเพราะพี่เขาชอบแพต แต่ทำไมพี่เจสันถึงอยากเจอกลุ่มฉันเหมือนกันล่ะ ‘พี่เจสัน’ หรือ ‘เจ’ ที่เป็นทั้งหัวหน้าวงและนักร้องนำกับมือคีร์บอร์ด ครอบครัวเราเป็นเพื่อนกันมานานมาก พ่อแม่เราก็เลยสนิทกันมากเหมือนกัน พี่เจสันเป็นลูกครึ่ง เกาหลี – อังกฤษ แต่มีป้ากับอาเป็นคนไทยเลยมาอยู่มาเรียนที่ไทย และพูดไทยได้คล่องมากเหมือนเป็นคนไทยซะเองเลยทีเดียว ฉันกับพี่เจสันก็รู้จักกันตั้งแต่เด็ก และเวลาที่อยู่พี่เจสันบางทีฉันมีความรู้สึกแปลกๆกับพี่เจสัน แล้วพี่เจสันชอบใครในกลุ่มฉันหรอ ฉันจะต้องสืบให้ได้!!