คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : Chapter 23 | ในดงแมงมุม (1)
♜
Chapter 23
เสียงร้องหวาดผวาดังลั่นไปทั่วสนามประลอง— มัจจุราชจอมอู้แสยะยิ้ม มือที่เหลืออยู่เพียงข้างเดียวคว้านเข้าไปในรอยแผลของแขนที่ถูกตัดขาดระหว่างการต่อสู้
ไพ่เปื้อนเลือดที่มีค่าเพียงหนึ่งแต้มถูกดึงออกมา
คิรัวร์ขมวดคิ้ว กลายเป็นว่าเขาต้องมาดูฮิโซกะสู้ตัวคนเดียว เวลานี้ทั้งห่วงญาติตัวสูงที่หายไป ทั้งยอมใจในความวิปริตของนักมายากรที่เป็นจุดรวมสายตาตรงกลางสนาม
บอกจะกลับมา แต่ไม่ได้บอกชัดว่ากลับมาเมื่อไหร่
ที่จุ๊บเหม่งแล้วชิ่งเค้ายังไม่ได้เคลียร์เลยนะ!
ฉับ
เส้นผมสีดำร่วงลงมาตามแรงโน้มถ่วงเป็นระยะ ท่ามกลางเศษซากปรักหักพังแต่กลับสวยงามด้วยเศษกระจกหลากสี โบสถ์เก่าที่ปล่อยร้างมานานตอนนี้กลับมีคนใช้ด้านในเป็นที่พักชั่วคราว
เด็กสาวผู้ถูกพาตัวกลับมาด้วยท่าทีสะบักสะบอม --- นั่งนิ่งไม่ไหวติง กรอบหน้าเรียบนิ่งก้มต่ำ เปลือกตาปิดลงราวกับกำลังกลับลึกตรงข้ามกับสถานการณ์รอบตัว
ฉับ
เสียงกรรไกรดังขึ้นอีกครั้ง
หญิงสาวผมสีบลอนด์ทองสั้นผู้มีจมูกโด่งเป็นเอกลักษณ์เล็มปลายผมให้อย่างคล่องแคล่ว เพราะถนัดงานจิปาถะอะไรเทือกนี้ หลายครั้งจึงถูกโยนงานที่ไม่เหมาะกับอาชีพปัจจุบันมาให้อยู่เสมอ
ให้โจรมานั่งตัดผมเด็กผู้หญิงเป็นบิวตี้ซาลอนเชียวนะ
“ไม่เบาเลยนี่นา”
ผู้เป็นหัวหน้านั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ที่ยังมีสภาพดี ผมสีดำที่เคยปล่อยลู่ลงยามเจอเด็กน้อยครั้งแรกถูกเสยขึ้น เสื้อคลุมตัวยาวที่มีปกเสื้อขนเฟอร์สีขาวเปิดออกให้เห็นร่างกายครึ่งบนที่ไม่สวมเสื้อ เผยกล้ามหน้าท้องอย่างไม่สนใจใคร
ผ้าพันแผลถูกปลดออก รอยสักไม้กางเขนหัวกลับบนหน้าผากโดดเด่น
หัวหน้าของกลุ่มอาชกรชื่อดังในเงามืด
กองโจรเงามายา
สองหัวขโมยที่ไปพาตัวมามีสภาพไม่ต่างจากเป้าหมายเท่าไหร่ เฟย์ตันพยายามระงับเส้นเลือดที่ปูดโปนข้างขมับไม่หยุดมาตั้งแต่ปะทะกัน โดยมีฟิงค์อ้าปากหัวเราะกว้างอยู่ข้างตัว
“ฮ่าฮ่าฮ่า วู้ว! ยัยหนูคราวน์นี่เจ๋งไม่เบาเลยหัวหน้า! มือเท้าหนักจนฟันในปากเฟย์ตันแทบหลุด!”
“ถ้ายังไม่หุบปากฉันนี่แหละจะเสยฟันแกหลุดก่อน”
“อะไร๊—”
ปล่อยให้ทะเลาะกันต่อไป ดวงตาสีดำสนิทจ้องไปยังเด็กน้อยผู้ถูกพันธนาการให้สิ้นฤทธิ์ด้วยโซ่เน็นของตัวเอง รอยถลอกและรอยช้ำตามตัวรวมไปถึงใบหน้าดูไม่ร้ายแรงเท่ากับแขนขวาที่หักบิดเบี้ยว
เป้าหมายตัวน้อยของเขา
ฉับ
เสียงกรรไกรดังเป็นครั้งสุดท้าย หญิงสาวตัวสูงเช็ดเศษผมตามคมกรรไกรก้าวถอยห่าง ร่างสูงของหัวหน้าเดินเข้ามา หยุดอยู่ตรงหน้า
เปลือกตาเปิดขึ้น ดวงตาคมสองเฉดสีมองสบประสานกัน
“ถ้าไม่ดื้อ ฉันจะปลดโซ่ออกให้”
เอ่ยพลางรวบรวมออร่าไปที่มือขวา หนังสือปกสีแดงประหลาดปรากฏขึ้นมา พลังแข็งแกร่งที่เรียกโซ่เน็นออกมารัดเธอไว้จนกระดูกแทบหัก
“...”
นัยน์ตาสีแดงเสี้ยวมองนิ่งเป็นคำตอบ
ผู้ใช้เน็นฝีมือร้ายกาจอยู่ล้อมหน้าล้อมหลังแบบนี้สู้ไปก็ตายเปล่า นั่นทำให้ชายหนุ่มเหยียดยิ้มพอใจ
เด็กสาวที่พบกันครั้งแรกในสวนสาธารณะ ตอนนี้เรือนผมสีดำยาวถึงกลางหลังที่เคยมีถูกตัด ขาดสะบั้นเพราะเบี่ยงคมมีดคนฝั่งเขาให้ออกจากเส้นเลือดใหญ่ตรงลำคอ พ้นจุดตายไปได้หวุดหวิด
ผมสีดำที่สั้นลงถูกเล็มให้เข้ารูปเข้ารอย พอรวมกับบุคลิกที่เยือกเย็นกับใบหน้าที่คมคายนั่นแล้ว สิ่งเดียวที่ยืนยันได้ว่าเด็กคนนี้เป็นเพศหญิงคงเหลือแค่กางเกงขาสั้น
หนังสือเน็นปิดลงดังปึก หายวับไปพร้อมกับโซ่ที่พันธนาการเหยื่อเอาไว้
“ปาคูโนด้า”
เจ้าของชื่อผู้ลงมือตัดผมส่ายหน้า “ลองตรวจดูแล้ว ไม่พบอะไรน่าสงสัย”
“แปลกจริง...”
ชายหนุ่มผมสีดำปีกกาลูบคางอย่างครุ่นคิด ดวงตาจับจ้องไปยังเด็กน้อยตรงหน้าไม่ห่าง แววตาแฝงไปด้วยความฉงนอย่างที่อธิบายไม่ได้
เขาคาดหวังว่าจะได้อะไรจากเด็กสาวตัวแค่นี้กัน
“อะไรแปลก?”
คุเรฮะนั่งเหยียดขาเอ่ยถาม มือข้างที่ยังใช้ได้ปกติเอื้อมไปแตะหัวไหล่ข้างที่ข้อต่อหลุด ขยับจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นครั้งนึงแล้วเงยหน้ามองคนตัวสูง ปล่อยแขนหักห้อยต่องแต่ง
ดวงตาของคนที่ถูกพามาไม่ตื่นตูมหรือระแวงเหมือนเด็กทั่วไป สงบนิ่งราวกับผืนน้ำ ลุ่มลึกไม่ต่างจากก้นเหวสูงชัน ไม่สิ— มันซับซ้อนเกินกว่านั้น
เธอรู้ดีว่าตัวเองถูกพามาที่นี่ในฐานะเหยื่อ มีอีกหลายวิธีที่หากไม่สู้จนเจ็บหนักก็หลบหนีกลับไป ...แต่เด็กชายอีกสองคนเบื้องหลังจะโดนลูกหลงจากกลุ่มคนตรงหน้าหรือไม่?
คำถามนั้นคือเหตุผลที่เธอยอมจำนน
“แปลก...ที่มีบางอย่างบอกฉันว่าเรารู้จักกัน”
เด็กสาวเลิกคิ้วสูง
ถูกพาตัวมาที่รังโจรแค่เพราะคิดว่ารู้จักกันเนี่ยนะ?
ชายหนุ่มตัวสูงยิ้มบางต่างจากแววตาที่แสดงออกถึงความนัยบางอย่าง มือหนายื่นมาแตะที่ข้างแก้ม ลากยาวไปยังใบหูและต่างหูหนีบสีเลือดหมูสองอัน
คุเรฮะหรี่ตา ปล่อยให้ฝ่ามืออุ่นของหัวหน้ากลุ่มโจรเลื่อนมาแตะที่ข้างขมับเฉียดดวงตา —ออกแรงควักออกมาได้ไม่ยากเลย
“ฉันคุโรโร่” ดวงตาสีดำลึกลับจ้องมองใบหน้าของเด็กน้อยไม่ห่าง ปากเอ่ยชื่อตัวเอง “คุโรโร่ ลูซิเฟอร์”
“คุเรฮะ”
ฝ่ามือใหญ่เลื่อนลงมาบีบกรามแน่น ขู่บังคับด้วยภาษากาย “คราวน์สายหลัก เอเรอัส...สินะ”
ผู้ใหญ่เข้าใจยาก
ร่างเล็กกว่าช้อนตามอง ในดวงตากลมสีดำนั่นไม่สะท้อนแวว เขามองราวกับเธอเป็นก้อนสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งที่ขยับและเคลื่อนที่ได้ ไม่มีความเห็นใจมนุษย์ด้วยกันปรากฏในดวงตาเลยสักนิดเดียว
อา ตัวอันตรายอีกแล้ว
ดวงตากลมกลอกไปมา สำรวจทุกตารางนิ้วบนใบหน้าของคุเรฮะด้วยความนิ่งเงียบ มือหยาบที่จับกรามเอียงซ้ายขวามองเก็บภาพแทบทุกสัดส่วนของเหยื่อตัวน้อย
“แปลก...แปลกจริง ๆ นั่นแหละ”
คุโรโร่พึมพำกับตัวเอง ท่ามกลางความสงสัยของผู้ที่ถูกพาตัวมา สมาชิกรอบข้างเองก็มีแววตาแทบไม่ต่างจากผู้เป็นหัวหน้า
คุเรฮะขมวดคิ้วมุ่น ปากเอ่ยเชื่องช้าเมื่อร่างสูงโน้มตัวลงมาใกล้ ใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมลอยมาแตะจมูก
“รู้อะไรไหม”
“หืม”
“เวลาอยู่บ้าน ไม่ค่อยมีใครถอดเสื้อแล้วเข้ามาใกล้ฉันนักหรอกนะ”
“...?”
ปึง!
ทุกสายตาหันขวับมาจ้องเขม็ง กองโจรเงามายาที่ยังมีสมาชิกไม่ครบแผ่จิตสังหารออกมาแทบจะพร้อมกัน ท่าทางของผู้มาใหม่กำลังคุกคามทุกคนในที่นี้ชัดเจน
สมาชิกตัวเล็กนาม กอลโทปี้ เอ่ยเสียงดัง
“ฮิโซกะ!!”
เด็กน้อยหน้าตายเหลือบมองคนมาใหม่แล้วออกแรงจิกเพิ่มจนคนผมดำเริ่มหน้าเขียว พริบตาเดียวที่มีช่องโหว่หัวนมของหัวหน้าก็เสียทีให้กับเด็กสาวตาคมเสียแล้ว
ถ้าใช้แรงธรรมดายังไม่เท่าไหร่ แต่ยัยเด็กนี่ดันใช้ โค หนึ่งในเทคนิคขั้นสูงของการใช้เน็นซะนี่!
คุเรฮะเอียงหัว อีกคนแทบจะบิดตัวตาม
“มาเร็วดีนี่”
♜
ฮิโซกะนึกไม่ถึงว่าโอกาสที่รอคอยจะมาหาเร็วขนาดนี้
เขาแทบระงับความกระหายที่จะสู้ไว้ไม่อยู่ คิดไม่ผิดเลยที่ใช้เด็กน้อยคราวน์มาเป็นเหยื่อล่อ ดวงตาสีผสมหายากนั่นไม่มีทางที่คุโรโร่จะมองข้ามแน่นอน -- และก็เป็นอย่างที่คิด
แมงมุมจับเหยื่อได้แล้ว
ริมฝีปากแสยะยิ้มกับความฉลาดของตัวเอง
นิ้วกระตุกถอนบันจี้กัมออกจากแผ่นหลังคนตัวเล็กในหมู่โจรอย่างแนบเนียน ด้านหลังคือโจรสาวนาม มาจิ ผู้โผล่ไปช่วยเย็บแขนที่ขาดหลังสู้เสร็จพร้อมทั้งแจ้งข่าวเรื่องหัวหน้าเรียกรวมตัวทุกคนในแก๊ง
สลีปปี้ทำให้เขาหาตัวคุโรโร่เจอก่อนถึงกำหนดการณ์รวมตัว
เป็นของเล่นที่คุ้มค่าจริง ๆ ♥
ดวงตาเรียวสีอำพันเลื่อนไปมองร่างเล็กที่แขนขวาสวมเฝือกสีขาว รอยช้ำและรอยถลอกเริ่มจางลงกว่าตอนแรก เด็กน้อยที่ผมสั้นลงจนไม่ต่างจากเด็กผู้ชายนั่งพิงเสาโบสถ์เก่าแก่ ดวงตาคู่นั้นมองเพดานที่เต็มไปด้วยรูปวาดตามความเชื่อต่าง ๆ อย่างเหม่อลอย
เด็กน้อยผู้ถูกกักตัวไม่ให้หนีไปไหน
—ตามคำสั่งของหัวหน้าแมงมุม คุโรโร่ ลูซิเฟอร์
“เด็กนั่นใจเย็นกว่าที่คิด” หญิงสาวในชุดญี่ปุ่นสั้นทะมัดทะแมงมองตามสายตา นัยน์ตาคมสวยสีน้ำเงินมีร่องรอยความเคลือบแคลงใจอยู่ภายใน เหมือนสายตาของคุโรโร่ที่มองคุเรฮะ เหมือนสายตาของแมงมุมหลายคนในนี้
ฮิโซกะเท้าคาง ทำเป็นเอนตัวเข้าไปหา
“มาจิ~ ที่หัวหน้าไม่ยอมปล่อยสลีปปี้ไป เป็นเพราะอยากได้คราวน์มาเข้าแมงมุมจริง ๆ น่ะเหรอ?”
ร่างเพรียวเหลือบมองคนออเซาะด้วยหางตา
“เรื่องแบบนั้นฉันจะไปรู้ได้ไงเล่า”
รู้สิ
แววในตาของเธอมันฟ้อง ♠
นักมายากรจอมรู้ทันยิ้มหยีเป็นรูปจันทร์เสี้ยว
แมงมุมมีทั้งหมด 13 คน
เท่าที่เห็นในตอนนี้มีแค่หกคน
ใบหน้าคมคายลอบมองสมาชิกทุกคนที่นั่งตรงมุมต่าง ๆ ตามอัชฌาสัย พวกเขากำลังรอเวลา รอสมาชิกที่เหลือ —เดาได้ไม่ยากเลยว่าเป้าหมายต่อไปของกลุ่มโจรที่มีชื่อเสียงกระฉ่อนคืออะไร
‘งานประมูลยอร์คชิน’ ที่กำลังจะถึงไงล่ะ
“ผู้หญิงคนนั้น...เน็นสายพิเศษ”
เอ่ยเสียงราบเรียบเมื่อสัมผัสได้ว่ามีเสียงฝีเท้ากำลังเดินเข้ามาจากทางด้านหลัง ปลายเท้าที่กำลังก้าวชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ
คุโรโร่ทิ้งตัวนั่งลงข้างกาย สวมเสื้อปิดหัวนมเป็นอันรู้กัน
“ประสาทสัมผัสดีเยี่ยม” เขาชม “ปาคูโนด้าน่ะเป็นกำลังสำคัญในกลุ่มเลยล่ะ ความสามารถแบบนั้นใช่ว่าจะหาได้ง่าย ๆ”
เน็นที่สามารถตรวจสอบความทรงจำผู้อื่นได้เพียงแค่แตะตัว เป็นสายซัพพอร์ตที่หาจับตัวยากเลยทีเดียว
คุเรฮะหรี่ตาลง
“นายให้เธออ่านความทรงจำฉัน”
“ใช่”
“แต่เธอบอกไม่เจออะไรน่าสงสัย” ดวงตาสีผสมเลื่อนมอง “คีย์เวิร์ดที่ใช้อ่านความทรงจำของฉันคืออะไร?”
“อยากรู้ก็ยอมเข้ามาเป็นแมงมุมซะสิ”
นั่นก็ง่ายไป
คุเรฮะกลอกตากับคำชวนซ้ำซาก ผู้ชายคนนี้ถึงจะไม่โรคจิตเท่าฮิโซกะแต่เล่ห์เหลี่ยมที่มีก็แพรวพราวไม่แพ้กัน มิหนำซ้ำยังเป็นถึงหัวหน้ากลุ่มโจรที่เลื่องชื่อด้านความโหดเหี้ยมในการออกปล้น
กลุ่มอาชญากรที่ถือกำเนิดจาก นครดาวตก
...บ้านเกิดของผู้หญิงคนนั้น
บ้านเกิดของแม่
♜
“นี่น่ะเหรอ แมลงที่นายกระสันจะจับให้ได้น่ะ”
ร่างเล็กที่สวมเฝือกแขนนั่งลงบนคานสูง ตาปรายมองนักมายากรที่ขยับดุ๊กดิ๊กเข้ามานั่งข้างกันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ตั้งแต่เจอคุโรโร่เพราะตามเธอมาก็อารมณ์ดีไม่น้อย
ฮิโซกะแกว่งขาไปมา เบื้องล่างคือแมงมุมที่นั่งกระจัดกระจายไปทั่ว
“ใช่แล้ว เป็นแมลงที่จับยากน่าดู สลีปปี้คิดว่างั้นไหม?”
เด็กสาวยักไหล่ไม่ใส่ใจ “ใครสนใจเรื่องนั้นกัน”
ที่สนน่ะคือเรื่องท่าทีแปลก ๆ ของแมงมุมบางคนต่างหาก แถมยังไม่ค่อยเข้าใจว่าคนเป็นหัวหน้าจะเก็บเธอไว้ทำไมในเมื่อไม่ได้ต้องการเอาชีวิตหรือดวงตาสีแดงเสี้ยว
—ดวงตาที่ไม่ได้มีค่ามหาศาลแค่เพราะสองเฉดสีที่ตัดกันอย่างสวยงามอย่างเดียวนี้น่ะ…
“เฮ้อ...”
ร่างเล็กถอนหายใจ ดวงตาคมสีแดงแซมอำพันหรี่มองผู้เป็นส่วนหัวของกลุ่ม หัวของแมงมุมที่มีสิทธิ์ออกคำสั่งทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้ คุโรโร่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างล่างนั่น
...ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ
ฟึ่บ
ร่างของเด็กสาวที่แขนขวาสวมเฝือกเอนไปทางด้านหลัง ทิ้งตัวลงสู่ความว่างเปล่าที่ไม่มีอะไรรองรับ เปลือกตาบางปิดลงอย่างอ่อนเพลียกับการคิดอะไรให้มากความ
“ง่า เดี๋ยวสิ— สลีปปี้!”
แควก!!
“...” เด็กสาวที่เพิ่งเทเลพอร์ตมายืนบนพื้นด้านล่างเงยหน้ามอง คุเรฮะทำหน้าปลาตายให้กับนตัวตลกด้านบนที่ยังกำหลักฐานไว้คามือ ฮิโซกะยิ้มแห้ง
มือโบกเศษผ้าหยอย ๆ
“ขาดง่ายจัง แฮะ ♥”
ไอ้…
ส่วนที่ขาดไปยังดีที่เป็นส่วนน้อยบนเสื้อแขนยาวสีขาว แผ่นหลังเปลือยเปล่าโผล่ออกมาทักทายลมเย็น ๆ รอบด้าน คนถูกดึงเสื้อขาดพ่นลมหายใจยาว ไม่มีการแตกตื่นตกใจแต่อย่างใด นอกจากเตรียมเดินไปหาโค้ทสีดำมาสวมทับ
แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อฝ่ามือของใครบางคนแนบลงบนแผ่นหลังเนียนสีซีด
รอยสัก... โดดเด่นบนแผ่นหลังเด็กสาวปรากฏออกมา แผลเป็นนับสิบแผลยังไม่ดึงดูดเท่ารอยสักงูสีดำสนิท มันม้วนตัวเลื้อยไปตามกลีบดอกไม้คนตายสีแดงสด ดอกฮิกันบานะบานสวยเคียงคู่ไปกับอสรพิษสะกดทุกสายตา
คุเรฮะหันขวับทันทีเมื่อได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบา
“...แบล็กแมมบ้า”
“ทำไมถึงรู้...?”
นอกจากเธอแล้วไม่เคยมีใครมองออกว่ามันคือแบล็กแมมบ้า ทุกคนต่างเข้าใจว่ามันเป็นแค่งูสีดำเท่านั้น
คุโรโร่เลื่อนสายตามามองกรอบหน้าที่คุ้นเคย ดวงตาสีแดงเสี้ยวฉายแววสับสนและสงสัย รับรู้ได้ว่าขนลุกชันไปหมดยามเขาลากปลายนิ้วผ่านช่วงกระดูกสันหลัง
—แล้วไล้ขึ้นไปหยุดที่หัวอสรพิษตรงหลังคอ
“ทำไมจะไม่รู้”
“ในเมื่อฉันเป็นคนช่วยเลือกรอยสักนี้ให้เธอกับมือ”
__________C H E C K M A T E__________
มาต่อให้ครบร้อยเปอร์ด้วยความเร็วแสง เห็นคอมเม้นท์ทุกคนแล้วยิ่งมีกำลังใจรีบปั่นรีบลง 5555
เอาล่ะค่ะ! ปริศนาธรรมอีกข้อ!
ไหนใครจะเดาการเกี่ยวข้องกันระหว่างคุโรโร่กับคุเรฮะออกบ้าง!
ความคิดเห็น