คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #51 : Chapter 39 | ข้อแลกเปลี่ยน
♝
Chapter 39
“นี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้วฟะ!!”
เสียงตะคอกดังทางขวาทำเอาทุกคนหันขวับ
คนที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ตลอดตั้งแต่เข้าโรงแรมมาโยนแผ่นกระดาษลงบนโต๊ะ
หน้าตาหงุดหงิดเหลือทน
พวกคุโรโร่ที่เข้ามาในโรงแรมเวจตาเคิลหรี่ตามอง
ระหว่างรอพวกปาคูโนด้าตามมาเจอแล้วบอกเรื่องข้อมูลคนใช่โซ่ที่ไปหามา
ใครรอบตัวผิดสังเกตก็หันไปประเมินซะหมด
“จะบ้าเรอะ ไม่ใช่เวย์ล็อค โรงแรมเวจตาเคิลต่างหาก!” โทรศัพท์แนบข้างหู
“ฟังไงให้ผิดฟะ ประจำเลยแกเนี่ย!”
เป็นเลโอลีโอ—
เขาหันมาสบสายตาเข้ากับแมงมุมที่จ้องเขม็ง ชายสวมแว่นทำทีหัวเสีย มือปาดคอขู่
“มองไร อยากเดี่ยวกันรึไง?”
ชิซึคุเอียงตัวกระซิบ
“ให้กำจัดทิ้งไหมคะ?”
“ปล่อยไป อย่าไปสบตามัน” คุโรโร่ทำเมิน แต่กอร์นนี่สิใจสั่นเป็นแถบ
เพื่อนตัวสูงของเขาจะตีบทแตกเกินไปแล้ว!
เลโอลีโอทำท่ากร่างตาเขียวปั๊ดใส่ทุกคนที่หันมามอง
อ้าปากไล่ออกไปอย่างไม่ใส่ใจ พลางเสียงดังใส่โทรศัพท์ไปด้วย
“หา? เออ ก็กำลังพูดกับแกนั่นแหละไอ้บ้า
เพราะมีลูกน้องเฮงซวยแบบแกนี่แหละ อนาคตของฉันถึงได้ ‘มืดมน’ ยังไงล่ะ!”
“ฟังนะ ฉันจะแกล้ง ‘ปิดหูปิดตา’ ทำเป็นไม่เห็นก็แค่ครั้งนี้แหละ ถ้าคราวหน้ามีอีกละก็รู้ใช่ไหมว่าจะเป็นยังไง!?”
“ฟังให้ดี! ‘ทุ่มตรง’ ! มาที่โรงแรมให้ทันเวลา!!
ขืนช้าแม้แต่วินาทีเดียวไล่ออกเฟ้ย! ไล่ออก ณ ที่จ่าย!!”
กอร์นกับคิรัวร์สบตากัน
มุมปากยิ้มขึ้นอย่างรู้ทัน
กร๊อบ
สองมือที่ถูกรัดด้วยด้ายเน็นของผู้หญิงตาคมขยับเล็กน้อย
คิรัวร์ยิ้มกริ่มในใจ เคลื่อนข้อต่ออีกนิดก็ดึงเชือกออกได้สบาย ---
ส่วนพวกมันหลังจาก ‘ไฟดับ’ กว่าสายตาจะชินความมืดก็กินเวลาหลายนาที
สำเร็จแน่!
[เอาละครับ สองชั่วโมงผ่านไปแล้ว ขอปิดท้ายด้วยเพลงตามคำขอ เพลง—...]
เวลาผ่านไปเรื่อย
ๆ ท่ามกลางเสียงฝนและเสียงวิทยุของโรงแรมที่เปิดดัง พวกกอร์นเตรียมตัวพร้อม
ฝ่ายเลโอลีโอที่ส่งสัญญาณเริ่มแผนก็แสดงท่าทีเป็นคนปกติในโรงแรมอย่างแนบเนียน
เพื่อรอคอยเวลา...
อีก
5
นาที
ฟึ่บ!
ภายในห้องควบคุมแผงวงจรต่าง
ๆ ของโรงแรมหรู ลูกแก้วสีแดงก่ำแซมอำพันสว่างเคลื่อนไปมา
เบื้องหน้าคือเจ้าหน้าที่สองคนกำลังตรวจเช็คกล้องวงจรปิด
ออร่าปิดบังตัวตนคลุมทั้งร่างเหมือนตอนใช้เซ็ทสึตามปกติ
แม้ตอนนี้จะยังกังขาในพลังปริศนาก็ตาม
แต่นี่ก็ไม่เลว
เปรี๊ยะ
เสี้ยวพลังสีดำจุดประกายบนฝ่ามือ
อีก
3
นาที
แสงฟ้าแลบด้านนอกอาคารสว่างเป็นพัก
ๆ กะพริบตาอีกที พวกแมงมุมอีกกลุ่มก็มาถึงโรงแรมจนได้ คิรัวร์เบ้หน้าอึ๋ย
เรื่องชักจะยากขึ้นแล้วสิ
“อ้าว?”
เจ้าซามูไรที่ถูกใจกอร์นร้องทัก
ก่อนจะเอ่ยเสียงดังชอบใจ “พวกนายโดนจับอีกแล้วเหรอเนี่ย!?
อะฮ้า รู้แล้ว เปลี่ยนใจอยากจะเข้ากลุ่มกับเราแล้วใช่ไหมล่า!”
คิรัวร์แกล้งทำเชิด
“เพราะพวกฉันไม่รู้ว่าเขายกเลิกเงินค่าหัวพวกเงามายาต่างหากเฟ้ย”
“ก็เลยสะกดรอยตามให้โดนจับอีกสิ? เจ็บแล้วไม่จำ
แต่แบบนี้ต้องเป็นพรหมลิขิตแหง ๆ เขาเรียกว่าชะตาต้องกัน!”
ไปต้องกับตูดพ่อเอ็งนู่น
—กอร์นยู่หน้า จะมาถูกใจอะไรนัก!
อีก
2
นาที
“มาดีกันดีกว่าน่า นะ”
โนบุนากะยิ้มกว้าง
ชักชวนไม่หยุดหย่อน
เด็กตาแมวหันหน้าพลางหลับตาหนี
ไม่รู้ไม่สน ตีบทแตกไว้ก่อน “ที่เราตามก็เพราะนึกว่ามีค่าหัวหรอก
หน้าอย่างนายแค่มองยังไม่อยากเลย”
กอร์นมองอยู่ข้าง
ๆ แอบทึ่งกับความไหลลื่นเป็นปลาไหล เห็นเพื่อนหลับตาก็หลับตามบ้าง
“ฉันก็เหมือนกัน!”
โนบุนากะขำก๊าก
ถูกอกถูกใจใหญ่ เขาหันไปหาหัวหน้าแมงมุมที่มองนิ่งมาตั้งแต่ต้น
“ว่าไงล่ะหัวหน้า! เข้าท่าใช่ไหมล่ะ!? เจ้าพวกนี้รั้นแบบเดียวกับอุโบเลยแหละ”
“ที่กล้ารั้นก็เพราะยังเป็นเด็กน่ะสิ เค้าเรียกหมูไม่กลัวน้ำร้อน”
มาจิถอนหายใจเหนื่อยหน่าย “ว่าแต่เจ้าคนใช้โซ่น่ะ เป็นคนยังไง?”
ดวงตาสีดำลึกมองด้วยแววตายากจะหยั่งถึง
คุโรโร่เอ่ยเสียงเรียบ
“ก่อนอื่น ปาคู ทดสอบเจ้าพวกนี้อีกทีซิ”
พวกเด็กชายเริ่มเหงื่อตก
แย่ละ!
“โอเค จะให้ถามว่าไง?” หญิงสาวจมูกโด่งเท้าเอวรับคำสั่ง
หัวหน้าของเธอคงเอะใจอะไรบางอย่างเข้าอีกแล้ว
“ถามไปว่า...ปิดบังอะไรอยู่?”
คิรัวร์ขมวดคิ้วเครียด
—ไอ้ตัวหัวหน้านี่ร้ายจริง ๆ! เจาะตรงตัวเลย
ถามแบบนี้ทีเดียวก็ดึงความทรงจำออกมาได้เป็นพรวนเลยน่ะสิ!!
แย่ชะมัด!
อีกนาทีเดียว
-- ถ่วงเวลาไว้!
“หึ ไม่มีประโยชน์น่า”
คำปรามาสจากเด็กชายผมเงินทำให้มือที่กำลังยื่นมาชะงักเล็กน้อย
เขาเอ่ยทั้งๆ ที่หลับตาอยู่
“ความสามารถของหล่อนคือดึงความทรงจำจากสิ่งที่สัมผัสไม่ใช่เรอะ
พวกฉันไม่ได้ปิดบังอะไรแล้วก็ไม่รู้อะไรด้วย หรือต่อให้รู้ก็—”
หมับ!
มือคว้าเข้าที่คอ
ออกแรงนิดเดียวมีสิทธิ์หักได้ทุกเมื่อ
ปาคูโนด้ามองเฉย
“หุบปากน่า ลองดูเดี๋ยวก็รู้”
“ถึงจะรู้ แต่ถ้าคิดเรื่องอื่นก็อ่านไม่ได้ใช่ไหมล่ะ!” กอร์นแทรกขึ้นมา
แลบลิ้นแบร่ราวกับกวนประสาท คิรัวร์ที่ถูกบีบคอยกขึ้นรับเป็นลูกคู่
“เฮอะ ใช่แหง ๆ”
—มืออีกข้างคว้าคอเจ้าเด็กผมตั้งขึ้นมาอีกคน
“เข้าใจอะไรผิดไปหน่อยแล้วมั้ง
ความทรงจำที่ฉันดึงออกมาน่ะเป็นความทรงจำบริสุทธิ์
ไม่ได้อ่านภาพที่พวกนายสร้างขึ้นในหัว” เธอพ่นลมหายใจดูถูก
“ก่อนอื่นฉันจะใช้คำถามกระตุ้นความทรงจำพวกนาย ก็เหมือนโยนหินลงสระนั่นแหละ
ความทรงจำที่ตกตะกอนอยู่จะฟุ้งขึ้นมา... นั่นแหละคือความทรงจำดั้งเดิมที่ฉันจะดึงขึ้นมาใช้”
“จะตบตาฉันน่ะ ไม่สำเร็จหรอก”
เสียงวิทยุแทรกเข้ามา
[ต่อไปเป็นรายงานข่าว 7 นาฬิกาจาก...—]
“อ้าว จะถามละนะ ปิดบังอะไรอยู่?”
เปรี้ยง—!!!
ไฟทั้งโรงแรมดับพรึ่บด้วยเสียงกัมปนาทแค่ครั้งเดียว
♝
แสงจากฟ้าผ่าสว่างวาบ
คุโรโร่หายตัวไป
“ปาคู ...ปาคู!”
เสียงเรียกของโนบุนากะดึงสติหญิงสาวผมบลอนด์สั้นกลับมา
เธอเงยหน้าขึ้นจากกระดาษ คำเตือนบอกว่าถ้าบอกความทรงจำของเด็กสองคน
มันฆ่าหัวหน้าแน่
“จากนี้เธอไม่ต้องพูดอะไรแม้แต่คำเดียว เข้าใจไหม?”
เด็กชายสองคนที่ป่วนตอนไฟดับจนมาจิบาดเจ็บหลุดยิ้ม
คุราปิก้าจับหัวหน้าแมงมุมได้แล้ว ถึงพวกเขาจะหนีไม่ทันก็เถอะ
ปาคูโนด้าเม้มปาก
...คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าคุเรฮะจะเกี่ยวข้องกับมันด้วย
เป็นเธอเองที่พลาด
ไม่เคยเอะใจว่าที่ผ่านมาคุเรฮะแทบไม่เปิดช่องโหว่ให้เธอสัมผัสตัวเลย
‘ฉันเป็นเพียงส่วนหนึ่งของแมงมุม
สิ่งที่ต้องให้มีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ใช่ใครคนใดคนนึง แต่เป็นแมงมุม’
คำพูดของคุโรโร่ตอนก่อตั้งกลุ่มยังจำได้ไม่ลืม
แล้ว...ในสถานการณ์นี้จะต้องทำยังไงล่ะ?
บอกข้อมูลทั้งหมดให้แมงมุม
ทำให้ฆ่าเจ้าคนใช้โซ่สำเร็จ แต่หัวหน้าตาย
ตายเหมือนอุโบกิน
หรือ—
ทำตามที่มันขู่ ไม่บอกข้อมูลอะไรเพื่อช่วยหัวหน้า
แต่นั่นก็ไม่ต่างจากการทรยศแมงมุม
พูดหรือไม่พูด
ควรเลือกให้ฝ่ายไหนมีชีวิตอยู่ต่อไป
ถ้าเป็นคุณจะตัดสินใจยังไงล่ะ
หัวหน้า?
“ปาคู”
มาจิเอ่ยทั้งที่ยังสอดส่ายสายตาหาเบาะแสศัตรู
โนบุนากะกำลังโทรตามพวกฟิงค์ให้รีบมาสบทบ “ไม่ต้องคิดอะไรมากเรื่อง เธอน่ะ เงียบๆ
ไว้ก็พอแล้ว”
ปาคูโนด้ายิ้มรับ
ถึงอย่างนั้น...บางครั้งก็อดคิดไม่ได้อยู่ดี
ในช่วงเวลาที่ชุลมุนและแมงมุมอาจแตกเป็นสองเสียงแบบนี้
ถ้า เขา อยู่ด้วย
คุเรฮะคงไม่ลังเลที่จะฆ่าเจ้าคนใช้โซ่...อย่างแน่นอน
-----
รถยนต์สีดำกลมกลืนไปกับท้องถนน
เลโอลีโอผู้เป็นคนขับมองกระจกหลังเป็นระยะ ๆ อย่างไม่ไว้วางใจ
ส่วนเซ็นริทสึนั่งอยู่เบาะข้างคนขับ
“ไม่เป็นไร พวกมันบาดเจ็บไปหลายคน คงไม่เคลื่อนไหวก่อนได้กำลังเสริม”
คุราปิก้าในชุดพนักงานโรงแรมหญิงพูด
ตรงกลางคือหัวหน้าแมงมุมที่ถูกโซ่เส้นเล็กรัดพันไปทั่วร่าง ถัดไปคือคุเรฮะ
เธอนั่งเท้าคางกับกระจกมองวิวนอกรถอย่างเฉยเมย
ดวงตาสีดำสนิทมองเด็กสาวในชุดเปียกฝน
พลางเลื่อนมามองเจ้าคนใช้โซ่ที่จับกุมเขามา
“มองอะไร?” ห้วนสั้น
คุราปิก้ากดความแค้นทุกอย่างไว้ใต้สีหน้าเย็นชา
“เปล่า แค่นึกไม่ถึงว่าเจ้าคนใช้โซ่จะเป็นผู้หญิง”
“ฉันบอกว่าเป็นผู้หญิงรึไง? อย่าปล่อยให้สายตาตัวเองหลอกเอาสิ”
ชายหนุ่มหน้าสวยดึงวิกหางม้าสีทองออก ตาจ้องเขม็ง “ที่สำคัญระวังคำพูดคำจาหน่อย
มันอาจเป็นคำพูดสุดท้ายของนายก็ได้ ใครจะไปรู้”
“นายฆ่าฉันไม่ได้หรอก เพื่อนคนสำคัญยังอยู่กับพวกฉันไม่ใช่เรอะ”
ไร้ความหวั่นเกรง
หัวหน้าแมงมุมมองวิวที่เด็กน้อยหันไป
ราวกับกำลังหาว่าคุเรฮะมองอะไรอยู่ฆ่าเวลาไปงั้น
ชนเผ่าคูลท์ผู้รอดชีวิตกัดฟันกรอด
คิ้วกดลง
“ตอนนี้ฉ้นไม่ได้ใจเย็นพอที่จะฟังคำยั่วโทสะของใครหรอกนะ!”
แว่วเสียงห้ามจากเลโอลีโอ
บรรยากาศในรถตึงเครียด แต่ตัวต้นเหตุกลับสบายใจเฉิบ
“หึ”
คุโรโร่จุดยิ้มมุมปาก
เอียงหัวลงไปซบกับเรือนผมสีดำแซมแดงของเด็กข้างกาย
“คำทำนายของยัยเด็กนั่นไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ไว้”
“แสดงว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญพอที่จะทำนาย
เป็นแค่อุบัติการณ์จิ๊บจ๊อยเท่านั้น”
ริมฝีปากแนบลงข้างขมับคุเรฮะ
ท้าทายชัดเจน
“แก!!”
“บอกให้อีกทีดีไหม? สำหรับฉันแล้ว
สภาพแบบนี้มันก็จิ๊บจ๊อยไม่ต่างจากหยุดพักจิบกาแฟช่วงบ่ายเท่านั้นแหละ”
ผั้วะ—!!
ยั่วยุ
หลอกล่อให้ตกหลุมพราง ไม่ต่างจากใยแมงมุมตรึงเหยื่อเข้ามาติดกับ
...กว่าจะรู้ตัวทุกอย่างก็สายเกินไป
เพราะเขาคือแมงมุม
สิ่งที่รองรับอารมณ์คุราปิก้าคือฝ่ามือคุเรฮะ
เสียงของเลโอลีโอแทรกขึ้นมา
“ใจเย็นหน่อยสิ! ไม่สมกับเป็นนายเลยนะคุราปิก้า
ยังไงซะสถานการณ์ตอนนี้ยังก้ำกึ่งกันอยู่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง!!”
“ก้ำกึ่ง? พวกนายเข้าใจอะไรพลาดไปจังเบอร์แล้วนะ”
ใบหน้าหล่อเหลาไร้รอยแผลหัวเราะในลำคอ “ที่สำคัญพวกนายตั้งเป้าพลาดไปถนัด ฉันน่ะ
ไม่มีค่าในฐานะตัวประกันหรอก”
“จากนี้ไป ถ้ายังสอดปาก—”
“หุบปากสักที”
น้ำเสียงกดต่ำเอ่ยเรียบนิ่ง
ดวงตาสองเฉดสีเลื่อนมาสบตากับเนตรสีเพลิงที่กำลังวาวโรจน์ คุราปิก้าสะอึก
กลืนคำพูดทั้งหมดลงคอ
สายตาตำหนิทำให้เขาตระหนักได้ว่าตนกำลังสูญเสียความเยือกเย็น
และนั่นอาจทำให้ทุกอย่างที่ทำมาล่มทั้งหมด
ชีวิตกอร์นและคิรัวร์ขึ้นอยู่กับเขา
คุโรโร่มองภาพทั้งหมดด้วยนัยน์ตาแวววาว
ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะกระตุ้นโทสะเพื่อล้วงจุดอ่อนคนใช้โซ่ แม้คุเรฮะจะรู้แล้วห้ามได้ทันก็เถอะ
เขาหันไปหาเด็กสาว
รอยยิ้มอ่านยากไม่ได้จางลงเลย
“ไม่คิดว่าเธอจะเลือกช่วยหมอนี่”
“ฉันไม่ได้ช่วยเขา”
คุโรโร่กะพริบตา
เธอไม่ได้โกหก แต่เมื่อสบตากันนิ่งงัน เขาก็เข้าใจจุดประสงค์ของคุเรฮะทั้งหมด
หากไม่ได้ช่วยเจ้าคนใช้โซ่
ก็เหลือแค่อย่างเดียว
คุโรโร่เลียริมฝีปาก
กระหายอยาก
“เสียดายที่เธอเลือกเด็กพวกนั้น...แทนฉัน”
โอ้
ลืมไปเลยว่าเธอจำเขาในอดีตไม่ได้
ช่างน่าเสียดาย
น่าเสียดายจริง ๆ
♝
หากบอกข้อมูลเจ้าคนใช้โซ่กับทุกคน
หัวใจของเธอจะแหลกเป็นชิ้น
ๆ
มือข้างที่ไม่ได้หักจากการโจมตีทีเผลอของสองเด็กชายยกขึ้น
แตะลงที่อกซ้าย ตรงหัวใจที่มีสายโซ่รัดไว้ข้างใน
สัตย์สาบานที่รับปาก
แลกตัวหัวหน้ากับเด็กสองคน
แม้นั่นจะเป็นการทรยศต่อแมงมุมก็ตามที...
“ไม่ไว้ใจฉันรึไง?”
ในตรอกทางเดิน
ปาคูโนด้าหันไปด้านหลัง ปรากฏร่างของเด็กน้อยที่หลายครั้งแอบเอ็นดูจนเกือบจะวางใจ
ในวันนี้ ความเอ็นดูครั้งนั้นไม่ต่างจากหนามแหลมที่ย้อนมาแทงตัวเอง
ลืมไปเลยว่าความทรงจำของวันวานไม่มีอีกแล้ว
ระหว่างที่เธอไปตกลงข้อแลกเปลี่ยนตัวประกันตัวคนเดียว
คุเรฮะยืนอยู่ข้างคุโรโร่ตั้งแต่ต้นจนจบ
ความผิดหวังฉายชัดในแววตาผู้ชายคนนั้น
แต่จะทำไงได้ล่ะ
ในเมื่อพวกเรายังอยากให้แมงมุมมีคุณอยู่นี่นา
“หืม...”
ร่างของเด็กผู้หญิงตัวเล็กสองคนขยับออกมาจากด้านหลังคุเรฮะ
ชุดโกธิคโลลิต้าสีขาวฟูฟ่อง ผมสีฟ้าเป็นลอนยาวสลวย เปียเล็ก ๆ ถักทอเป็นที่คาดผม
ดวงตากลมสีม่วงอเมทิตส์เย่อหยิ่ง
ฝาแฝดที่เหมือนกันทุกระเบียบนิ้ว
ปาคูโนด้าเลิกคิ้วสูง
...สวนทางกับรอยยิ้มที่แสยะขึ้นของเด็กสาวชุดสีดำ
รองเท้าบูทสีดำย่ำน้ำฝนเจิ่งนองเข้ามาใกล้
คราวน์ตัวน้อยผู้ถูกแทงข้างหลังจนพังไม่มีชิ้นดี
ไม่รู้ว่าเปลี่ยนไปขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
-- ดวงตาหยีลง แต่กลับมองจุดประสงค์ไม่ออก
คุเรฮะกุมมือข้างที่ถูกหักของเธอขึ้นมาจับไว้แผ่วเบา
ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง
“เธอยังจำเป็นกับฉันอยู่ ปาคูโนด้า”
จริงๆ เลยนะ
ปีศาจร้ายทั้งพี่ทั้งน้อง
__________C
H E C K M A T E__________
ละครใหม่โผล่มาพอกรุบกริบ
แต่ถามว่าสำคัญมากไหม ก็ไม่เท่าไหร่ ส่วนคอมเพิ่งซ่อมเสร็จก็กดคีย์บอร์ดไม่ได้ ส่งซ่อมรอบสองไปอีก
ตอนหน้าจบภาคแมงมุม!
ความคิดเห็น