[Fic HxH : Hunter x Hunter] CHECKMATE

ลำดับตอนที่ #54 : -:- Drabble 2 -:-

Drabble 2 | A Little Moment.

#แดรบเบิ้ลสั้นๆ ของแต่ละคนที่รีเควสมา

#ถูกใจอันไหนค่อยไปแต่งเพิ่มเป็นฟิคสั้นทีหลัง(?)

1

Kureha • Killua

ในวัยเด็ก การมีอยู่ของคราวน์คือเรื่องน่าตื่นเต้น

ตระกูลมือสังหารที่ทรงอำนาจและเปี่ยมไปด้วยอันตราย เป็นตระกูลเดียวที่มีอิทธิพลต่อสมาคมฮันเตอร์มากกว่าใคร  --- ดังนั้นในช่วงอายุไม่กี่ขวบ การได้ฟังเรื่องราวของคราวน์ไม่ต่างจากนิทานก่อนนอนอันแสนเพ้อฝัน

และเขาชอบมาก

คิรัวร์ชอบมันมาก

มือเล็กกอดตุ๊กตาช็อกโกโรโบ้แนบอก แม่ผู้สวมแว่นไซครอปส์ตลอดเวลายิ้มเอ็นดู มือรั้งผ้าห่มผืนหนาขึ้นชิดคอ

‘ดวงตาของคราวน์สายตระกูลหลักแวววาวเหมือนอัญมณี สีแดงและสีทองผสมผสานกันอย่างลงตัว อา... แล้วก็นะ คิลรู้ไหม ตอนกลางคืนดวงตาคู่นั้นจะสวยมากเลยล่ะ’

‘จริงเหรอฮะ’

ดวงตากลมๆ สีฟ้าครามจ้องแป๋ว รู้ดีว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แม่มาเล่าให้ฟัง เขาชอบให้แม่พูดถึงมันซ้ำๆ จะตายไป ‘สวยมากแค่ไหนเหรอฮะ’

‘สวยเหมือนดวงดาวที่ถูกชะโลมด้วยเปลวไฟเลยจ้ะ’

นอกเหนือจากเรื่องการทำงานลอบสังหารที่เล่าปากต่อปากกันมา ดวงตา...คือเรื่องที่ลูกชายคนกลางตระกูลโซลดิ๊กโปรดปรานที่สุด

นั่นจึงเป็นสิ่งแรกที่เขาสังเกตเห็นเมื่อ เธอ ก้าวออกจากลิฟต์ในอุโมงค์ก่อนเริ่มสอบฮันเตอร์

ดวงตาสีแดงเสี้ยวอำพันอันแสนเบื่อหน่ายคู่นั้น.

—คิรัวร์กะพริบตา

“วันนี้มาแปลก ปกตินายหลับก่อนใครเขา”

ดวงตาสีผสมเรืองแสงบางเบาหันมาสบตา แสงจันทร์ยามกลางคืนสะท้อนลงมาบนผิวหน้า ร่างสมส่วนไม่เหมือนเด็กสาวทั่วไปนั่งชันเข่าข้างเดียวบนขอบหน้าต่าง

เมื่อก่อนแววตาของเธอเฉยชามากกว่านี้ แต่ตอนนี้มันอ่อนลงทุกครั้งที่มองเขา

“นอนไม่หลับ”

เขาซุกหัวลงกับหมอน ลมหายใจสม่ำเสมอของเพื่อนผมตั้งจากอีกฝั่งบอกว่าอีกฝ่ายกำลังหลับฝันดี ต่างจากหัวทุยๆ สีขาวฟูฟ่องทำให้เหมือนแมวขนฟูกำลังมุดใต้ผ้าห่ม

เขาได้ยินเสียงถอนหายใจ เมื่อก่อนก็แอบใจเสียนึกว่าเธอรำคาญ แต่พอได้อยู่ด้วยกันมากเข้าจึงเข้าใจว่านั่นเป็นนิสัยประจำตัวของเธอไปแล้ว

เสียงผ้าเสียดสีกันดังใกล้ตัว คนตรงกลางกลับมานอนที่ของตัวเอง  คิรัวร์มุดเข้าไปหา ใช้สิทธิ์ในการข้องเกี่ยวกันทางสายเลือดฝั่งแม่อย่างถือดี

“กล่อมหน่อย”

เงยหน้าขึ้นมาก็พบดวงตาคมในระยะประชิด ดวงตาสองเฉดสีที่สะท้อนภาพเขาในนั้น --- ใกล้จนสัมผัสได้ถึงไออุ่นของลมหายใจ

มือขาวซีดของเธอวางลงบนผมนุ่ม ขยี้เบาๆ

“นอนได้แล้ว”

2

Kureha • Illumi

เขาเคยทำเด็กนั่นร้องไห้

ตัวกลิ้งเปื้อนดินขะมุกขะมอม หัวเข่าถลอกมีเลือดซิบ ใบหน้าที่มีแก้มยุ้ยเหมือนก้อนแป้งเบะออก และ—

‘...ฮึก’

หลุดออกมาแค่เสียงสะอื้น

เธอเจ็บ --- แหงล่ะ เขาซัดเธอกระเด็นไปซะขนาดนั้น เด็กผู้หญิงตัวนิดเดียวเทียบกับเด็กหนุ่มอย่างเขาดูด้วยตาก็รู้แล้วใครแรงเยอะกว่า

‘พี่อิรุมิ! ทำอะไรน่ะ!?’

น้องชายคนโปรดของตระกูลดิ้นในอ้อมกอด ดึงดันจะลงไปหา ตอนแรกเขายึดไว้แน่นไม่สะทกสะท้าน แต่พอนึกขึ้นได้ว่าทุกอย่างอาจเกิดจากความเข้าใจผิดแรงก็ผ่อนลง

คิรัวร์ไถลจากแขนลงไปหา มือป้อมเล็กเช็ดน้ำตาเม็ดโตที่ร่วงพล็อยลงมาอย่างเงอะงะ เด็กผู้หญิงสูดน้ำมูกลึก ทั้งคู่ช่วยกันเช็ดคราบน้ำตากันใหญ่

แอบแปลกใจ เขาซัดไปไกลยังไม่เห็นท่าทีหวาดกลัวหรือโวยวายโกรธใส่ เด็กนั่นกลืนก้อนสะอึกสุดท้ายลงไป ดวงตากลมที่มีแววคมขึ้นในภายหน้าหันมาสบตาเขาแป๋ว

อ้อ...ลืมไปเลยนี่นาว่าที่นี่คือคราวน์ แบ่งระบบชนชั้นผ่านสายตระกูลต่างจากโซลดิ๊กที่อยู่กันแบบครอบครัว

ดวงตาสีดำหลุบลง มองแผลที่เกิดจากเขาล้วนๆ

...คงชินแล้วงั้นสิ

นึกขึ้นได้ว่ามีลูกอมอยู่ในกระเป๋าเสื้อ เอาไว้ล่อคิรัวร์เผื่อซนหรือเป็นรางวัลเวลาทำอะไรได้ดี เด็กส่วนใหญ่ชอบมัน

เขาอ้าปาก มือล้วงกระเป๋า เตรียมเอ่ยอะไรสักอย่าง

ก่อนที่โลกทั้งใบจะวูบลงในพริบตา.

เขาเคยทำเด็กนั่นร้องไห้

ใช่ ยอมรับ แต่สภาพเขาหลังจากนั้นสิ สะบักสะบอมหนักกว่าเป็นเท่าตัว ขาก็ต้องใส่เฝือก ผ้าพันแผลก็เต็มตัว ทำงานไม่ได้เป็นอาทิตย์ --- ถือว่าหายกันไม่มีอะไรติดค้างแล้ว

พบกันอีกครั้งที่การสอบฮันเตอร์ เธอจำคิรัวร์ไม่ได้ คิรัวร์ก็จำเธอไม่ได้ ทั้งๆ ที่ทำให้ลืมไปแล้วแท้ๆ อายุก็ห่างกันตั้งสองปี ไหงถึงมาสนิทกันเร็วนักนะ

ตัวต้นเหตุคงเป็นเด็กที่ชื่อกอร์น อาจต้องกำจัด—

‘เบอร์ 45 หมดสิทธิ์สอบ ผู้เข้าสอบทั้งหมด 9 คนผ่านการสอบฮันเตอร์แล้วครับ!!’

เขามองไปที่แผ่นหลังเล็กที่มีเลือดซึม คุณอาเชสเตอร์โผล่มาห้ามคิรัวร์ไม่ให้เข้าไปเค้นถามอะไรมากกว่านั้น ผู้นำตระกูลคราวน์อุ้มร่างเล็กในชุดขาดวิ่นขึ้นแล้วเดินออกไป

เขาเคยทำเด็กนั่นร้องไห้

ตอนนั้นเธอเบะปาก น้ำตาร่วงเผาะ แต่ดวงตาใสแจ๋วเหมือนตากวาง ยิ้มยิงฟันอีกหน่อยจะเห็นว่าฟันหลุดจนเลือดกลบปากด้วยซ้ำ

หากตอนถูกอุ้มออกไปเธอช่างนิ่งเฉย สงบเยือกเย็น มองลึกลงไปในดวงตาอ่านยาก น้อยคนที่จะรู้ว่าเธอร้องไห้อยู่ในนั้น...เพราะแม้แต่ตัวเธอเองยังไม่รู้เลย

ในชั่วขณะเขากลับผุดความคิดนึงขึ้นมาดื้อๆ

แบบนี้น่ะ— ให้เขาทำเธอร้องไห้ยังจะดีกว่าด้วยซ้ำ.

3

Kureha • Kurapika

ลมหายใจแผ่วเบาสัมผัสผิวแก้ม

เปลือกตาค่อยๆ เปิดขึ้นหลังจากนอนซมมาทั้งวัน ถึงอย่างนั้นใต้ตาที่หมองคล้ำก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย คุราปิก้ากะพริบตา หลุดชะงักเมื่อซอกคอขาวซีดตรงหน้าเกือบจะแนบจมูก

‘ฉันต่อยหน้านายไปแล้ว ถือว่าหายกัน’

คำพูดสุดท้ายก่อนสติเขาจะหายไป ตอนนั้นเขาละล่ำละลักเพ้อขอโทษด้วยพิษไข้ สิ่งที่จำได้ก่อนสลบคือมือเล็กที่แนบลงบนผิวร้อนเหมือนไฟของตัวเอง

ส่วนตอนนี้คนพูดกลับนอนแหมะอยู่ข้างกันซะนี่

“คุเรฮะ...”

เขาครางเสียงเบา ลองแนบฝ่ามือลงบนซอกคอ

—เธอเป็นคนตัวเย็น... ปกติเย็นกว่านี้จนเหมือนสัตว์เลือดเย็นด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้มันกลับอุ่นลงมาจนเขารู้สึกได้

จำได้ลางๆ ว่ากอร์นบอกเธอหายไข้ก่อนเขา แต่สัมผัสที่ได้เหมือนเธอยังไม่หายดี คุเรฮะควรนอนพักมากกว่านี้

ดวงตาอ่อนล้าเผลอไปเห็นช่องว่างใต้เนื้อผ้า ถ้าปลดปลอกแขนขึ้นหน่อย รั้งคอเสื้อลงอีกนิด รอยช้ำกับผ้าพันแผลเป็นจุดๆ พวกนั้นคงทำให้คิรัวร์กระวีกระวาดเป็นห่วงยกใหญ่

‘คนที่เกิดมาในตระกูลดีๆ ไม่มีวันเข้าใจหรอก’

ครั้งแรกเลยที่ดวงตาของเธอฉายความผิดหวัง

แต่เขาตอนนั้นกลับไร้สติ มีแต่ความโกรธและน้อยใจล้นทะลัก ไม่ได้สังเกตเลยว่าเด็กสาวในตอนนั้นอยู่ในสภาพไม่พร้อมดีแค่ไหน

ขอบตาคล้ำเหนื่อยล้า มุมปากช้ำเลือนลาง บาดแผลถลอกช้ำนอกร่มผ้า ผิวขาวซีดแทบไร้สีเลือดตอนออกมาช่วยพวกกอร์นท่ามกลางสายฝน

ส่วนเขาจดจ่อแต่ความแค้นของตัวเอง

จนเกือบจะเสียเพื่อนไป...

ชายหนุ่มผมทองสั้นมองเด็กสาวที่นอนทับหมอนสูงกว่าตน จมูกโด่งนิดๆ จะแตะปลายผมเขาอยู่ร่อมร่อ มือขยับยกผ้าห่มคลุมให้ความอบอุ่นเผื่อเธอหนาว

เขาขยับเข้าไปหา คู้ตัวแนบชิด หน้าผากร้อนเหมือนไฟแตะริมฝีปากเด็กสาวในผ้าห่มผืนเดียวกันโดยไม่รู้ตัว

เราสองคนที่เหนื่อยล้าไม่ต่างกัน.

เขาเอ่ยแผ่วเบา ย้ำอีกครั้ง

“ขอโทษ...แล้วก็ขอบคุณนะ”

4

Kuroro • Kureha • Hisoka

ถึงปกติจะไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกันนอกเหนือจากงาน

แต่ก็มีบ้างที่ร่วมมือกันโดยมิได้นัดหมายนะ

ดวงตาสองคู่สบตากัน แล้วเลื่อนไปมองร่างเด็กสาวที่นั่งบนม้านั่งหน้าห้างแห่งหนึ่ง พวกแมงมุมที่มาด้วยกันแยกย้ายไปคนละทาง

ตอนแรกมาจิจะมาหิ้วเจ้างูขี้เซาของกลุ่มไป แต่พอเห็นเขาอยู่ด้วยเลยเดินไปกับปาคูโนด้าแทน

ปัญหาคือเจ้าฮิโซกะมันก็อยู่ด้วยนี่สิ

กึก— มือขาวซีดหยุดติดกระดุมแขนเสื้อ คุเรฮะที่กลับมาใส่ชุดสูทอีกครั้งเลิกคิ้วสูง สบตาเป็นคำถามว่ามองอะไรนัก

“อืม... สงสัยสลีปปี้จะเตรียมชุดมาไม่พอแฮะ ♦”

“งั้นไปซื้อเพิ่มกัน”

เช่นเรื่องนี้เป็นต้น

“ชุดนี้สิคุเรฮะ”

“ไม่ อันนั้นแบ๊วไปนาหัวหน้า ลองอันนี้สิ—”

ชายหนุ่มผมสีดำขลับคิ้วกระตุก ชุดเอี๊ยมยาวกับเสื้อยืดโอเวอร์ไซส์ลายพุดดิ้งมันแบ๊วตรงไหนกัน --- ฮิโซกะฉีกยิ้ม ชูเสื้อแขนยาวสีดำกับยีนส์ขาสั้นขึ้นมา

ขาดนิดฉีกหน่อยแต่ต้องเข้าใจสิ มันเป็นแฟชั่น ♥!

“มันดูจืดชืดไป”

“เหมือนชุดตัวเก่งหัวหน้ามีแต่สีดำดาดๆ น่ะเหรอ?”

หางตาคุโรโร่กระตุกอีกครั้ง— “งั้นตัวนี้” เป็นชุดแจ็คเกตยีนส์หนาทับเสื้อยืดกับกระโปรงพลีทสั้นเหนือเข่าหน่อยๆ

ยังไงเด็กนั่นก็ยังเป็นเด็กผู้หญิงนะ

“นั่นสาวไปรึเปล่าหัวหน้า อย่างสลีปปี้น่ะต้องเท่สิ ♣!” โจ๊กเกอร์หนุ่มส่ายหน้า พลางหยิบเสื้อเชิ๊ตขาวมีลวดลายกับเอี๊ยมกางเกงขาสั้นสีดำมาประชัน

นี่น่ะมีโซ่คล้องด้วยนะ เท่ออก!

“ธรรมดาเกิน ต้องนี่สิ”

เขาคว้าเสื้อจากอีกราวมา

“หูย ไม่เวิร์ค นี่ต่างหาก ♠!”

นี่ก็ไม่ยอม ลากราวอีกชุดมาเสริมด้วย

“ไม่ ต้องนี่!”

“โนๆๆๆ นี่สิ ♦!”

“อันนี้—”

กริ๊ง --- เสียงแคชเชียร์ดังขึ้น

“ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะค้า”

คุเรฮะยืนอยู่ตรงนั้น มือถือถุงกระดาษใส่เสื้อผ้า เธอเหลือบมองกองเสื้อผ้าที่ผู้ใหญ่สองคนต่างคว้ามาเสนอหน้าตาย

เป่าหมากฝรั่งในปากทีนึงแล้วเดินลิ่วออกไป

ทิ้งพวกเขาค้างอยู่ท่ายกเสื้อผ้าเถียงกันไว้ตรงนั้น

อืม

ในความร่วมมือก็มีความแตกแยกอยู่อีกชั้นน่ะนะ

5

Kureha(C) • Hisoka(C)

“อีกแล้วนะคะคุณคราวน์ ♠”

สันมือเหมาะเจาะเคาะลงท้ายทอยเบาๆ ไม่จริงจัง หญิงสาวทรวดทรงดูดีสวมชุดสุภาพในฐานะอาจารย์ ดวงตาเรียวสีอำพันหยีขึ้นจนตาปิด ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้ม

คำบ่นซ้ำๆ กับนักเรียนคนเดิม

ร่างสูงที่หมอบลงนอนกับโต๊ะตั้งแต่ต้นคาบยันเลิกเรียนเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาคมสีผสมงัวเงีย มือยีผมสั้นสีดำแซมแดงยุ่งเบาๆ ใบหน้าคมคายหล่อเหลาเชียวล่ะ

ฮิโซกะทำทีกอดอก แต่ในใจนี่แอบเต้นเร่า จนใจที่ต้องคอยเตือนซ้ำแล้วซ้ำเล่า --- หลับได้หลับดีจังหนุ่มน้อยคนนี้ โดนแอบจุ๊บสักทีสองทีก็คงไม่รู้เรื่องแหง

“หลายครั้งแล้วนะคะ คราวก่อนอาจารย์เตือนไว้ว่าไงเอ่ย?” มือที่มีเล็บยาวหลากสีสันหยิกแก้มนักเรียนตรงหน้าอย่างหมั่นเขี้ยว แววตาหยอกล้อ

อีกฝ่ายก็ดูไม่ยี่หระอะไรเลย ปล่อยให้เธอจับนู่นนี่นั่นไม่ปริปากบ่นสักคำ

จริงๆ เลย เดี๋ยวกัดแก้มให้เป็นรอยซะนี่!

“เอาเป็นว่า เพื่อเป็นการทำโทษที่ไม่ฟังอาจารย์สอนดีๆ วันนี้คุณคราวน์จะต้องทำเวรแทนเพื่อนๆ ที่กลับบ้านกันหมดแล้ว ...คนเดียว”

เธอขยิบตาซุกซน

“อย่าลืมถ่ายรูปมาเป็นหลักฐานด้วยนะคะ ♥”

ติ๊ง!

[กำลังกวาดห้อง]

ติ๊ง!

[กวาดเสร็จแล้ว]

ติ๊ง!

[กำลังปิดหน้าต่าง]

ติ๊ง!

[ปิดหน้าต่างแล้ว]

ติ๊ง!

ติ๊ง!

ติ๊ง!

จ้า พ่อคุณ

บอกให้ส่งมาก็ส่งรัวๆ ไม่มีขาดตกบกพร่องเลยนะยะ! — หญิงสาวผมสีฮอตพิ้งค์แยกเขี้ยวใส่โทรศัพท์ เห็นอาจารย์คนอื่นชมนักหนาว่านอกจากเรื่องชอบงีบก็เป็นเด็กดีกันทั้งนั้น

พอได้แผลงฤทธิ์ก็ใส่ใหญ่เชียว

กวนตีน!

“เอ๊ะ”

ร่างผอมเพรียวมุ่นคิ้ว “ถึงจะบอกไปว่าให้ส่งหลักฐานมา แต่ฉันก็ไม่เคยให้เบอร์ตัวเองไปนี่นา”

นิ้วกดเข้าไปดูข้อความที่ถูกส่งมาพร้อมรูปล่าสุด หลังจากเสียงรัวแจ้งเตือนหายไปสักพักใหญ่

[กำลังล็อกห้อง]

[ล็อกห้องแล้ว]

[กำลังกลับบ้าน]

[กลับบ้านแล้ว ขึ้นห้องนอนแล้วด้วย]

เป็นรูปเท้าเปล่าบนเตียงสีดำสนิท ห้องนอนเด็กหนุ่มคนนี้หลายอย่างล้วนเป็นโทนดำจนดูลึกลับ หากสิ่งที่กล้องโฟกัสไม่ใช่ตรงนั้น

บนกำแพงกว้าง นั่น—

รูปของเธอ

รูปภาพแอบถ่ายหลายสิบรูปแปะอยู่บนนั้น รูปตอนฮิโซกะกำลังชงกาแฟ รูปตอนฮิโซกะตื่นนอน รูปตอนฮิโซกะกำลังสอน --- แม้แต่ตอนกำลังเปลือยเปล่าในห้องนอนตัวเองหลังอาบน้ำเสร็จ

ติ๊ง!

ข้อความสุดท้ายถูกส่งมา

[ราตรีสวัสดิ์ครับอาจารย์]

Talk: อะแฮ่ม ก็เป็นโมเม้นท์สั้นๆ ที่อยู่ในเรื่องหลักน่ะนะ(ยกเว้นเรื่องสุดท้าย) ถูกใจอันไหนค่อยมาเอาไปขยายความเพิ่มเป็นฟิคยาวสักสองสามตอน(?) แล้วก็--- อืม... มีฟิคสั้นอีกอันนึงแนวโอเมก้าเวิร์ส

ให้อัพก่อนเดอะมูฟวี่หรืออัพพลังเดอะมูฟวี่ดีล่ะ! (ﾉ◕ヮ◕)ﾉ