คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #63 : Chapter 47 | อาจารย์คนใหม่
♟
Chapter 47
หลังจากกลับมา
คุเรฮะก็เอาแต่เหม่อลอย
“เงียว!”
เสียงแหลมก้องไปทั่วโขดหินสูงชัน
ร่างของบิสเก็ตยืนอยู่บนนั้น ใบหน้าน่ารักแสดงออกว่าสุดจะทนเต็มที “มัวมองอะไรอยู่
ใช้เงียวซี่ ทำได้ไม่ใช่เรอะ!?”
อาจเพราะเห็นแววเพชรเม็ดงาม
บิสเก็ตจึงตัดสินใจเสนอตัวเป็นครูฝึกให้ ฮันเตอร์มือโปรอย่างเธอทนไม่ไหวจริง ๆ
ที่เห็นเด็กหน่วยก้านดีแต่ใช้สมองควบคู่กับเน็นไม่เป็น
ผ่านด่านสัตว์ประหลาดเกรดต่ำมาก็เยอะ แต่แทบไม่เค้นออร่ามาใช้สักกะผีกเดียว!
“57 ปี!? หูย แก่แรดเชียว—”
ผั้วะ!
คุเรฮะกะพริบตา
มองเด็กสาวอายุจริงร่วม 57 ปีชูกำหมัดค้างไว้
ควันที่ฟู่วออกมาบอกชัดเจนว่าคนซัดเจ้าแมวจนแก้มบวมตุ่ยไม่ใช่ใครที่ไหน บิสเก็ตเอง
คิรัวร์ตั้งหน้าตั้งตาแว๊ดใส่ว่าไม่เอาอาจารย์คนใหม่นอกจากวิงก์แน่
ๆ กอร์นเองก็คิดไม่ต่างกัน “หรือไม่ก็ให้คุเรฮะสอนแทน”
“เด็กนั่นน่ะสอนพวกเธอไม่ได้หรอก” บิสเก็ตมองมาที่เธอ
สลับกับเจ้าเหมียวที่ปรี่ไปซุกเอวเด็กตาสีผสมเห็นด้วยกับคำพูดของเพื่อนผมดำ
เป็นคุเรฮะที่พยักหน้ารับหลังจากเหม่อมานาน
“ใช่ เธอพูดถูก”
“หา!” คิรัวร์หน้าหงิกทันที
บิสเก็ตกอดอก
“ข้อหนึ่ง
การสอนแบบเป็นไปตามระดับขั้นกับการสอนแบบก้าวกระโดดของคราวน์น่ะมันไม่เหมือนกัน
ข้อสอง ฉันมีประสบการณ์ในการสอนมากกว่า”
เธอคลี่ยิ้มออกมา
“แล้วเมื่อกี้บอกว่าวิงก์...
หมายถึงวิงก์ที่สวมแว่นและแต่งตัวไม่เรียบร้อยใช่ไหม? เตือนยังไงก็ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ”
“รู้จักด้วย?” กอร์นถาม
“ทำไมจะไม่รู้จัก ก็วิงก์น่ะลูกศิษย์ฉันเอง!”
คุเรฮะเท้าคาง
มองการอธิบายให้รู้ถึงความต่างของฝีมือของบิสเก็ตและสองหมาแมว
จะว่าเธอไม่ช่วยก็ไม่ได้ ตอนคุยกับบิสเก็ต ทางนั้นเองก็บอกตามตรงว่าสนใจ
แต่ขอดูท่าทีไปก่อน
แววตาของบิสเก็ตไม่ได้โกหก
เพราะงั้นเลยทำเป็นปิดตาข้างนึงมาตลอดทาง
‘ยัยหนูคราวน์ เชื่อฉันเถอะ...อ็นไม่ใช่พลังชีวิต
มันเป็นสิ่งที่แย่กว่านั้น’
‘มันจะกัดกินเธอจนตาย’
พลัง...ที่ได้มาตอนถูกรุมสังหารที่ยอร์คชิน มันตื่นขึ้นมาทันทีที่เธอขาดสติ
หลังจากนั้นก็ควบคุมและชักใยร่างกายเข่นฆ่าพวกไวเปอร์เละไม่เหลือซาก
พลังที่ตรงข้ามกับออร่าชีวิต
—มันต่อลมหายใจเฮือกสุดท้ายให้เธอคงอยู่
อ็น...สินะ?
“นั่งลง”
บิสเก็ตออกคำสั่ง
ใบหน้าไม่เปลี่ยนแต่น้ำเสียงกลับเคร่งเครียดขึ้นฉับพลัน “เอาหนังสือออกมา
แกล้งทำเป็นคุยกัน อย่าพยายามจับร่องรอยเพราะศัตรูจะรู้ถึงความตีงเครียด
ทำเป็นพูดเรื่อยเปื่อยซะ”
กลับกัน
เธอปล่อยให้คุเรฮะนั่งเหม่อลอยแต่ตาปรือจะหลับอยู่บนโขดหินอย่างเดิม
ถึงจะสอนเน็นขั้นสูงให้ไม่ได้ แต่ประสบการณ์ในทางปฏิบัติย่อมมีมากกว่าอยู่แล้ว
คิรัวร์ถามเรื่อยเปื่อย
“แล้วรู้ได้ไง?”
“จิตสังหาร ศัตรูคิดจะฆ่าพวกเรา
จิตสังหารมันเล็ดรอดออกมานิดนึงคงเพราะเห็นเป็นแค่เด็กกันเลยประมาท”
“อ้อ คุเรฮะ”
เด็กสาวผมสีทองสว่างยิ้มหวาน
“ช่วยจับตาดูหมอนั่นให้ทีนะ พลังของเธอน่ะ...เน็นจับสัมผัสไม่ได้นี่นา”
คุเรฮะพยักหน้า
ก่อนจะเทเลพอร์ตหายตัวไป
อย่างไรเสียตลอดการเดินทางที่ผ่านมาเธอก็เปิดใช้เซ็ทสึแทบตลอดเวลาอยู่แล้ว
ที่พวกกอร์นกับคิรัวร์ไม่เอะใจเพราะเธออยู่ใกล้ไม่ได้ห่างไปไหน บิสเก็ตก็เช่นกัน
อาจารย์คนใหม่โบกมือบ๊ายบาย
ทำทีเหมือนบอกลา -- ให้ศัตรูในเงามืดเข้าใจว่าเหลือเหยื่อให้ล่าอีกแค่สามคน
มันคงคิดว่าง่ายเหมือนปลอกกล้วยเข้าปากแน่
ก่อนจะรู้ตัวอีกที
เหยื่อก็กลับกลายเป็นผู้ล่าแทนซะนี่
♟
คุเรฮะไม่ใช่คนโง่
ที่ผ่านมาทุกคนปิดหูปิดตาเธอมาตลอด
ใช่ว่าตัวเองไม่สังเกตเห็น เธอเห็น...แต่ถามอะไรไปก็ไม่เคยได้รับคำตอบกลับมา
มีแต่การหลีกเลี่ยงและเบี่ยงประเด็น
เพราะทุกคนรู้
แต่ตอบไม่ได้และไม่ตอบก็ไม่ได้เช่นกัน
‘เพราะแก! ทั้งหมดเป็นเพราะแก!!’
ถ้อยคำของแม่
สายตาของพ่อที่มองมา คำขอโทษผ่านคำพูดและการกระทำที่ไม่เคยเข้าใจ แม่ที่บ้าคลั่ง
เอาแต่กรีดร้องเรียกหา พี่ชายพี่สาวที่ทั้งตามใจและแข็งกระด้างใส่
‘ทำไมกัน...ทำไมต้องเป็นเขา’
ชุดไว้ทุกข์สีดำหม่นหมอง
ดอกไม้คนตายที่พ่อปลูกไว้และสั่งให้ทำไม่ให้มันโรยรา หลายครั้งที่เธอชอบไปที่นั่น
ทิ้งตัวลงนอนยามถูกเคี่ยวเข็ญจากการทดสอบต่าง ๆ จนเหนื่อยล้า
สถานที่เดียวซึ่งเป็นที่พักผ่อนจากทุกอย่าง
เธอเหม่อมองตรงไปด้านหน้า
ท่ามกลางเมืองใหญ่
ชาร์แน็คกำลังหัวเราะพลางถามไถ่เรื่องที่แล้วมา กอลโทปี้และชิซึคุมองอยู่ข้าง ๆ --
เรือนผมสีดำปลายแดงรวบต่ำสะบัดตามลม
ใบหน้าแข็งกระด้างใต้หน้ากากกระโหลกเชิดมองคู่สนทนาอย่างเย่อหยิ่ง
ข้างกายคือเดเรคที่ติดตามอย่างนอบน้อม
เหมือนเดิมทุกอย่าง
แค่สิ่งเดียวที่เปลี่ยน
คือเธอ
“นายน้อย—”
ยื่นมือไปคว้าชายเสื้อสีทึบคนตัวสูงเอาไว้
จำได้เรื่องนึง
พี่สาวอย่างฟีลเคยทักท้วงเรื่องที่เรียกเธอว่านายน้อยแทนที่จะเป็นคุณหนู
ตอนนั้นเดเรคแค่คลี่ยิ้มบาง ยังไม่ทันเอ่ยอะไรเขาก็ก้าวออกมา มีร่างเล็ก ๆ
ของเธอนั่งอยู่บนอ้อมแขนตาใส
‘คุณหนูมันหน่อมแน้มไป ต้องนายน้อยสิ โตขึ้นมาจะได้ไม่อ่อนแอ’
‘ตรรกะอะไรของนายกัน ถ้าเลี้ยงน้องไม่เป็นก็ให้พวกแม่นมเลี้ยงดีกว่า
อย่ามายัดอะไรแปลก ๆ ให้น้องสาวฉันนะ’
‘ใครน้องเธอ นี่ของฉัน’
‘เจ้าบ้าโคเซย์! อย่าคิดว่าเป็นพี่รองของบ้านแล้วฉันจะไม่กล้าข่วนหน้านะยะ’
‘กล้าลองของก็มา’
ดวงตาคมใต้กระโหลกสีขาวหม่นมองลงมา
ฝ่ามือเย็นชืดจากหุ่นเชิดไร้นายแตะเข้าที่ข้างแก้ม ยังเป็นคนที่สมบูรณ์แบบเสมอ
ไม่ว่าจะตอนยังมีชีวิตอยู่หรือถูกปลุกขึ้นมาจากความตาย
อาจเป็นเพราะตอนนั้น
ตอนที่ถูกชิงดวงตาแล้วมีออร่าส่วนนึงถูกดึงออกไป
ออร่าของอ็น -- พลังที่ช่วยชีวิตเธอไว้
มันอาจจะเป็นเหตุผลที่ช่วยคนตรงหน้าให้ฟื้นขึ้นมาเหมือนกัน
“ชู่ว...”
ปลายนิ้วปาดน้ำตาที่เอ่อล้นบนขอบตาแดงด่ำ
ร่างสูงก้มลงมาคุกเข่าข้างนึงให้ความสูงเคียงกัน
ดวงตาคมดุที่ควรจะเป็นสีแดงเสี้ยวของเขากลายเป็นสีฟ้าอ่อน ดวงตาของเรทซ์
ดึงเธอเข้าไปหา
กอดแน่นด้วยอ้อมแขนแข็งแรงดั่งผาหิน
“อย่าร้อง”
ยังคงเป็นคนเดิมที่รู้จักเธอมากกว่าใคร
แม้ตายจาก
“ฉันอยู่ตรงนี้”
ก็ยังเป็นที่พึ่งพิง
“พี่ ฮึก ...เซย์”
ไม่แม้แต่จะใยดีเลยสักนิด
ว่าคนที่ฆ่าเขาด้วยสองมือ
คือเธอเอง
-----
ผ้าสะอาดถูกหยิบขึ้นมาเช็ดหน้าเช็ดตาเด็กขี้แย
มือขวาคนสนิทโค้งหัวให้ก่อนเดินออกไปเตรียมของ
ให้เวลาส่วนตัวกับเจ้านายทั้งสองคนอย่างรู้งาน
เจ้าก้อนแป้งที่เพิ่งหยุดสะอื้นอยู่บนตัก
มือเกาะเสื้อคนที่ตนเพิ่งจำได้ไว้ไม่ยอมปล่อย โคเซย์ถอดหน้ากากกระโหลกวางลงบนโต๊ะ
ขยับแขนมากอดคนตัวเล็กกว่าหลวม ๆ พลางเอนตัวพิงโซฟาด้านหลัง
หอมหัวทุยที่เอนมาซุกซอกคอไปฟอดนึง
“ผ่านต้นเดือนกันยามาก็อายุครบ 15 แล้วนี่”
“อื้อ”
“ฟันน้ำนมขึ้นหมดรึยัง”
“เหลืออีกสองซี่”
“ก่อนออกมาจากบ้านทำอะไรไปบ้างล่ะ”
“ก็กิน นอน ทำงาน กิน นอน ทำงาน”
คนตัวโตส่งเสียงร้องอ้อ
“ไม่แปลกใจทำไมพุงเป็นชั้น”
“ไหนตอนเจอกันบอกผอม”
“โกหก”
คุเรฮะหลุดหัวเราะเสียงใสออกมา
เขามองนิ่งราวกับตั้งใจจะเก็บภาพนี้ไว้
เดเรคเล่าให้ฟังหมดแล้วว่าที่ผ่านมาเจ้าก้อนของเขาเติบโตขึ้นอย่างไรบ้าง
ริมฝีปากจรดลงบนหน้าผากระหว่างที่ความเงียบครอบคลุมสองเรา
คิดถึงมากเลยนะ
ไม่จำเป็นต้องเอ่ยก็รับรู้ได้
เพราะเรามีกันแค่นี้
นัยน์ตาคมทอแสงอ่อนลง
“เหนื่อยไหม”
น้ำตาที่แห้งไปรื้นขึ้นมาอีกครั้ง
พยายามแล้วนะ
แต่คุมเสียงไม่ให้สั่นไม่ได้เลย
“เหนื่อย...หนูเหนื่อย”
เหนื่อยที่ไม่เคยมีเป้าหมายในชีวิต
เหนื่อยที่ต้องต่อสู้ตลอดเวลา เหนื่อยที่ต้องแบกรับหน้าที่ที่ไม่เคยต้องการ
บนโลกที่ไม่มีพี่ชายอีกแล้ว มันก็ไม่ต่างอะไรกับเธอที่ตายไปครึ่งนึงสักนิดเดียว
บนโลกที่เคยถูกบังคับให้ลืมพี่ชายไปครั้งนึง
โลกที่เหมือนมีเธออยู่ตัวคนเดียว
ทุกอย่างล้วนว่างเปล่าไปหมด
“อืม”
อ้อมกอดของพี่ชายกระชับแน่น
มือของเจ้าก้อนกำชายเสื้อจนข้อต่อซีดขาว
สั่นระริก.
“ตอนนี้อยู่กับเซย์ พักได้แล้ว”
♟
“แววตาสดใสขึ้นนะ”
บิสเก็ตทักคนที่หายไปหลายวันด้วยรอยยิ้ม
คุเรฮะเดินเข้ามานั่งลงข้าง ๆ ปล่อยขาสองข้างแกว่งไปมาตามขอบผา
ด้านล่างคือพื้นที่ผาหินล้อมรอบเหมือนคอกสัตว์ไม่มีผิด
กอร์นกับคิรัวร์อยู่ในนั้น
ต่อสู้และโจมตีบิโนลต์ -- ฮันเตอร์นักล่าค่าหัวที่มีค่าหัวซะเองอย่างเหนื่อยหอบ
เป็นคนเดียวที่คิดเล่นงานตอนพวกเขาเหลือกันอยู่ 3 คน คุเรฮะแค่จับตาดูอยู่ห่าง ๆ เท่านั้น
แต่ทำได้ไม่เท่าไหร่
จู่ ๆ กลับหายตัวไปไม่ติดต่อมาอยู่พักนึง
โผล่มาอีกทีก็เห็นเค้าความสดใสที่เด็กควรจะมี
บิสเก็ตเลยไม่ได้ว่าอะไรมากมาย
นอกเสียจากสองหมาแมวที่ตะโกนทักกับยกใหญ่ว่าเป็นห่วง
ตูม!
ก้อนหินก้อนใหญ่ถูกหมัดกอร์นนำลายให้เป็นชิ้นขนาดพอดีตัว
เหมาะเป็นโล่และที่กำบัง เพื่อนำมาใช้เป็นกลยุทธิ์ไล่ต้อนฝ่ายตรงข้าม
ภายในเวลาสองอาทิตย์ที่กำลังดำเนินไป
พวกเขาต้องล้มบิโนลต์ให้ได้ ถ้าทำไม่ได้จะถูกลงโทษ
ส่วนบิโนลต์เองถ้าพลาดท่าก็ต้องจบชีวิตด้วยมือบิสเก็ต
เป็นการสอนที่นับว่ายากไม่น้อยสำหรับผู้เริ่มต้น
แต่คุเรฮะคิดว่าพวกเขาต้องผ่านไปได้อยู่แล้ว
ทั้งดื้อทั้งซน
แถมยังเข้าขากันป่วนอีก
ทำได้แน่นอน
“สองคนนั้นไม่ต่างจากแร่รัตนชาติเลย”
บิสเก็ตปลอกแอปเปิ้ลในมืออย่างสบายใจ
แม้ข้างล่างผาหินกำลังร้อนระอุ แต่พวกเธอไม่
มือยื่นชิ้นแอปเปิ้ลมาให้เด็กสาวที่หลายวันมานี้ไม่ค่อยรวบผมม้าเหมือนเก่า
คุเรฮะก้มมองแล้วอ้าปากงับอย่างไม่ลังเล
“กอร์นเหมือนเพชร ส่วนคิรัวร์เป็นเพทาย”
ว่าจบก็เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะแบบแม่มดดังข้างหู คนพูดทำท่าทางยิ้มกรุ้มกริ่ม
จังหวะนี้ให้ความรู้สึกเหมือนฮิโซกะตอนเจอเรื่องถูกใจไม่มีผิด “แล้วก็คุเรฮะ
เธอน่ะเหมือนโกเมน”
ฮันเตอร์นักล่าอัญมณีย่อมมีสายตาที่มักเปรียบเทียบคนกับสิ่งที่ตนหลงไหล
ดวงตาสีชมพูเป็นประกายระยิบระยับ
“แถมยังโดนเจียระไนมาแล้วด้วย คนที่ทำได้ช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ”
เด็กสาวกะพริบตา
ไม่ได้ยิ้มกว้าง
แต่ขอบตาหยีขึ้นเป็นจันทร์เสี้ยว บรรยากาศรอบตัวเหมือนมีก้อนนุ่ม ๆ ฟุ้งฟูไม่หยุด
ราวกับภูมิใจแทนคนที่ถูกชมอยู่ซะอย่างนั้น
“เป็นพี่ชาย”
“พี่ชายงั้นเหรอ พี่ชายสินะ”
ผู้ใหญ่ในร่างเด็กขำคิกคัก
ห้ามใจไม่ไหวเลยยื่นมือไปลูบหัวเอ็นดูแปะ ๆ หัวทุยขยับเข้าหาอย่างไม่ปฏิเสธอีกต่างหาก
แบบนี้ดีกว่าแววตาแฝงรอยร้าวตอนพบกันเสียอีก
“ที่หายไปก็ไปอยู่กับพี่ชายสินะ”
“อื้อ”
“ขอให้สนุกล่ะ ทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วง
เดี๋ยวฉันดูแลเจ้าตัวแสบสองตัวนี่ให้เอง” ถกแขนเสื้อพอง ๆ ขึ้น
“จะเคี่ยวให้หนักไปเลย”
ได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบา
“อื้อ”
ดวงตาสีผสมเลื่อนไปมองคนที่กำลังฝึกขั้นแรกอยู่ด้านล่าง
“ฝากด้วยนะ บิสเก็ต”
โบกมือให้กอร์นกับคิรัวร์ไม่นานก็หายวับไป
คงอีกสักพักกว่าจะกลับมาอีก
เคี้ยวแอปเปิ้ลในปากดังกรุบ
ทวิลเทลสีทองข้างนึงถูกตัดซะเหี้ยนตอนสู้ประชันฝีมือกับบิโนลต์ครั้งแรก คงได้เวลาเปลี่ยนจากผมแกละเป็นหางม้าแล้วสิเนี่ย
‘เป็นพี่ชาย’
ดวงตากลมโตหลุบลง
ถึงจะไม่ได้สนิทกับทางสมาคมฮันเตอร์มากนัก
แต่ก็เคยได้คุยกับตาแก่เนเทโล่จอมเจ้าเล่ห์นั่นอยู่
ได้ข่าวเรื่องข้างในคราวน์มาก็ไม่น้อย
“ตายไปหนึ่ง สาหัสอีกหนึ่ง”
“หน้าเครียดเชียว ร้ายแรงขนาดนั้นเลย? ก็แค่เรื่องแว้งกัดกันเองในตระกูลนี่นา”
“มันจะไม่ยุ่งยากเลยยัยหนูบิสเก็ต ถ้าไม่มีเรื่องอ็นมาเกี่ยว”
กัดแอปเปิ้ลอีกคำนึง
‘พี่ชายงั้นเหรอ พี่ชายสินะ’
ตอนเธอลูบหัวเด็กน้อยด้วยรอยยิ้มเอ็นดู
ก็นึกถึงคำที่ตาแก่เคยบอกไว้ขึ้นมา
“ลูกชายคนรองที่ตายไปน่ะ ได้ยินมาว่ากำลังทดลองเรื่องพลังอ็นอยู่
แต่เพราะเอกสารทุกอย่างหายสาบสูญไปแล้ว เลยสืบเรื่องนี้ต่อไม่ได้อีก”
“อ้าว คุเรฮะล่ะ?”
“เพิ่งกลับมาไม่ถึงนาที ไปอีกแล้วเรอะ!!”
อาจารย์คนใหม่กระแอมไอ
ลุกขึ้นยืนด้วยความสดใสสมวัยของเด็กสาว แต่คิรัวร์มองว่าน่าหมั่นไส้เหลือเกิน
“ให้คุเรฮะเค้าออกไปหาความสุขใส่ตัวบ้างสิยะ
อยู่กับเด็กซนแบบพวกนายตลอดเวลาน่ารำคาญจะตายชัก!!”
“อ้าว พูดแบบนี้ต่อยกันไหมยัยแก่แร้งทึ้ง!”
ผั้วะ!!!
กอร์นร้องกรี๊ด
“คิรั๊วร์—!”
บิสเก็ตปัดฝุ่นออกจากมือ
เมินเจ้าแมวปากดีที่ตนซัดกระเด็นไปไกลลิบ ก่อนจะบอกให้การฝึกข้างล่างผาหินหยุดลง
มาพักกินข้าวเติมพลังกันก่อนแล้วค่อยไปสู้กันใหม่
รู้เรื่องยัยหนูคนนั้นไปเธอก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา
แค่เคยได้ยินว่าลูกคนสุดท้องของเชสเตอร์ไม่ต่างจากหุ่นเชิด เดินผ่านกันบ้างตอนเธอลั้ลลาไปส่องผู้ชายส่วนทางสมาคมกับคราวน์มีประชุม
เห็นแต่ใบหน้าไร้อารมณ์ข้างกายพ่อตัวเองตลอดเวลา
เจอกันคราวนี้
น่ารักน่าเอ็นดูขึ้นเยอะเลย
“เลิกทำเป็นกินกาแฟดำตามฉันได้แล้ว เอาแก้วนี้ไป”
เครื่องดื่มสีขมปี๋ถูกแทนที่ด้วยนมสดคาราเมล
-- คุเรฮะมองตาปริบ ๆ ก่อนจะรับมาดูดอย่างเหลอหลา ด้านหลังมีเดเรคเดินตามยิ้มแย้มอย่างเคยในเมืองที่คึกครื้นทุกเวลา
“เป็นเกมที่ทำขึ้นมาสมจริงดีนะครับ
มีเมืองและร้านค้าเหมือนโลกจริงทุกอย่าง”
โคเซย์เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ
“ก็นี่ไม่ใช่โลกเสมือน แต่เป็นสถานที่ที่อยู่บนโลกความเป็นจริงสักที่
ไม่งั้นจะตายแล้วตายเลยทำไม”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนจะถูกอุ้มไปมาแทบไม่ได้แตะพื้น
หากตอนนี้สูงขึ้นกว่าเดิมมาก
คนตัวสูงจึงเลือกจับมือเจ้าก้อนที่เริ่มยืดสูงจูงไปไหนมาไหนแทน
อยู่ในช่วงวัยกำลังโตด้วยสิ
อีกไม่นานก็คงสูงตามทันเขาได้แล้ว
ว่าแล้วก็อยากจับมาขีดหัวดูส่วนสูงชะมัด
“...”
พอรู้สึกเหมือนถูกจ้องเจ้าก้อนก็เงยหน้าขึ้นมา
ยิ้มเผล่ให้ ตากวางกลายเป็นตาคมกริบเหมือนเขาไม่ผิดเพี้ยน
เดเรคบอกว่าหลังจากเขาตาย คุเรฮะก็ยังไปนอนอยู่บนหลุมศพเขาไม่ห่าง
ไม่มีใครทำให้เธอสบายใจเท่าเขาอีกแล้ว
แต่ในอนาคต—
ไม่แน่
“เซย์?”
“ไม่มีอะไร”
เขากระตุกยิ้ม
จูบหน้าผากเจ้าก้อนเบา ๆ
ถ้าเขายังอยู่
หมาตัวไหนก็อย่าหวัง
__________C
H E C K M A T E__________
หลังจากเฟลกับการก๊อปรอบที่ล้าน
(ประชด) เลยหายไปอีกแล้ว ชั่ววูบจนเกือบกดลบฟิคแต่เพื่อนเบรคไว้
ลงเอยด้วยการตัดสินใจเข้ามาดูฟิคใหม่ ๆ ในหมวดฮันนานๆ ครั้ง
เปลี่ยนความเสียใจจนปลงเป็นความโมโหโกธา ถ้าเจออีกก็อย่าหาว่าใจร้ายก็แล้วกัน
ปิ๊ง! ＼ (＾▽＾) ／
อีกไม่กี่ตอนก็จบภาคเกมแล้ว
ส่วนใหญ่มันเกี่ยวกับการฝึกของกอร์นกับคิรัวร์เลยจะข้าม ๆ ไปเยอะ
ถือซะว่าเป็นภาคเอาไว้แล่นเรือก็แล้วกันเนอะ~!
---
ปมเรื่องอ็นของน้อง
ต้นเหตุมาเริ่มจากพี่ชายนั่นเอง ส่วนเพราะอะไรถึงได้มายังไม่เปิดเผย
แต่ที่เปิดแบบปิดไม่มิดคือพี่ชายแยกเขี้ยวหวงน้องรอแล้วค่ะ—แค่ก
ความคิดเห็น