ไม่ชอบอะจำไมเหยอ

ช่วงหนึ่งที่งานยุ่งมากๆ ต้องไปทำงานในวันหยุดกันทั้งแผนก เหล่าพี่ๆ น้องๆ ก็ต้องพาลูกๆ ของพวกเธอไปทำงานด้วย

เรื่องของเรื่องก็มีอยู่ว่า พ่อแม่ทำงานต้องปล่อยลูกๆ ให้นั่งอยู่ข้างๆ

เรื่องนี้ต้องสมมุติชื่อของคนราวๆ 6 คนค่ะ

คนแรก แม่น้องปัญ และน้องปัญ คนที่สามแม่น้องอ้อยและน้อยอ้อย คนที่ห้าพ่อน้องอ้อย คนที่หก น้องโต๊ะหน้า และสุดท้ายอิฉันเอง

ถ้าอยากจะให้เด็กๆ เงียบ พวกเราก็ต้องหาทีวีมาให้ลูกๆ ดู แล้วพี่ป้าน้าอาก็ดูตามไปด้วย (ติดการ์ตูนเหมือนกัน)

เจ้าน้องปัญได้ยินเพลงไม่ได้ตั้งใจดำ ลุกทันทีค่ะ ออกมาเต้นโย่วๆ ลืมบอกไปว่าอายุเจ้าน้องคนนี้ราวๆ 2 ขวบกว่าๆ พอลูกเต้นแม่ก็ขำลูก แต่ที่สำคัญพอเนื้อเพลงบอกว่า ดำตามแม่ แม่พาดำ เจ้าตัวดีชี้หน้าแม่ทันที น้องปัยไม่ได้ขาวมากหรอกนะคะ แต่มีนิสัยไม่ชอบคนดำ สาวๆ ขาวๆ หมวยๆ ปัญชอบนัก (หลีแต่เด็ก)

แล้วบังเอิญว่าแม่น้องปัญกับแม่น้องอ้อยเธอนั่งทำงานติดกัน แถมเจ้าน้องอ้อยก็ไม่ได้ขาวอะไรเลย

เจ้าน้องปัญเดินอาดๆ ไปหาน้องอ้อย ผลักน้องจนล้ม พอแม่มาห้ามถามว่าทำไมลูก ไปผลักน้องทำไม เจ้าปัญตอบโดยไม่คิดเลยว่า ไม่ชอบดำจำไมเหยอ แถมส่ายหน้าดิก เป็นว่าไม่ชอบคนดำจริงๆ 

แม่น้องอ้อยต้องโทรไปตามพ่อที่ทำงานอยู่อีกฝั่งมารับลูกไป 

แม่น้องปัญก็โมโหลูกน้องโต๊ะหน้าก็เลยรับอาสาเลี้ยงแทนให้ พอเจ้าปัญไปนั่งตัก ได้ไม่นานน้องโตะหน้าก็ตะโกน

พี่ๆ มาเอาลูกพี่ไปที 

แม่น้องปัญตกใจนึกว่าลูกฉี่ใส่ พอไปอุ้มกลับมา มองที่ก้นก็ไม่มีน้ำอะไรไหลออกมาเลยถามว่า

ทำไมอะ เป็นอะไร

ก็ลุกพี่นะสิ ล้วงเสื้อหนูจะจับนมหนู ไม่เอาแล้ว กลัวๆ คำตอบที่ได้จากน้องโต๊ะหน้าทำเอาพวกเราขำกลิ้ง 

แม่น้องปัญได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ มองหน้าเรา ซึ่งนั่งขำก๊าก อยู่หลังห้อง 


นั่นแหละค่ะที่พอจำได้ เรื่องของเจ้าปัญก็จบเพียงเท่านี้